'မမ'မရွိရင္ ဘ၀ပ်က္သြားနိုင္တယ္ ( အပိုင္း ၃ )

သူရတစ္ေယာက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္းကမွဗုိက္ထဲကဆာလာသလိုလိုျဖစ္လာသည္။

 ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ေန႕လည္စာစားျပီးကတည္းကအခုထိဘာမွမစားရေသး။

သူရ မမေရႊစင္ကိုအားနာတာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲျပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။

 မီးဖိုခန္းထဲ၀င္ျပီး ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ မီးဖိုေဘးနားကအိုးေတြကိုလွန္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းအိုးတစ္လံုးခ်က္ထားတာပဲေတြ႕သည္။

 ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီသတိတရနဲ႔ ထမင္းအုိးတစ္လံုးတည္သြားေပးတာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမည္ျဖစ္သည္။

သူရ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္ဥေတြေတြ႕သည္။

အသားခန္းထဲမွာ ေအးခဲထားတဲ့ ၀က္သားတံုးၾကီးတစ္တံုးေတြ႕သည္။

 ေအာက္ဆံုးထပ္က အသီးအရြက္အကန္႕ထဲမွာေတာ့ ကန္စြန္းရြက္၊ ငရုတ္သီးနဲ႔ အျခားတုိလီမုတ္စေလးေတြေတြ႕သည္။

အင္း...။ ရွိတာနဲ႔ပဲ စားလို႕ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမွာပဲ။

သူရ ေအးခဲေနတဲ့ ၀က္သားတံုးၾကီးကိုဇလံုထဲထည့္၊ ေဘစင္မွာေရနဲ႕ေဆးလိုက္သည္။

 ၀က္သားကို အတံုးေသးေသးေလးေတြလွီးျပီး ေၾကာ္ရမည္။

သူရ ဂက္စ္မီးဖုိကိုဖြင့္လိုက္ျပီး မီးဖုိေပၚ ဒယ္အုိးတင္၊ ဆီထည့္ထည့္လိုက္သည္။

"ေမာင္....။ ဟင္းခ်က္မလို႕လား။ ေမာင္ခ်က္ေရာခ်က္တတ္ရဲ႕လားေမာင္ရဲ႕။ မ ပဲလုပ္လိုက္ပါ့မယ္ေမာင္ရယ္။"

"ေမာင္ခ်က္တတ္ပါတယ္မမရဲ႕။ မ ပင္ပန္းေနတယ္မဟုတ္လား။ ခဏေလးပဲေစာင့္။"

မမေရႊစင္ သူရကိုျပံဳးျပီးၾကည့္ေနသည္။ မမေရႊစင္ရဲ႕ အၾကည့္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ၊ ေက်နပ္ျခင္း တုိ႕နဲ႔ ျပည့္စံုေနတာကိုေတြ႕သည္။

သူရလဲ မမေရႊစင္ကိုအျမဲပဲေပ်ာ္ေအာင္ထားခ်င္ပါသည္။

"မမ....။ အသားနဲ႔ကပ္ေၾကာ္ဖုိ႕ ဂ်ဳံမႈန္႕ရွိလား။" ဂ်ဳံမႈန္႔ ရွိရင္ ၀က္သားကိုရိုးရိုးမေၾကာ္ပဲ ဂ်ဳံမႈန္႕နဲ႔ကပ္ျပီး ၀က္စဥေၾကာ္လုပ္စားမယ္လို႕ သူရေတြးလိုက္သည္။

"ရွိတယ္ေမာင္။ ဒီမွာ။" ေရႊစင္ ဂ်ဳံမႈန္႕ထုတ္ကို ယူျပီး သူရနားသြားေပးလိုက္သည္။

သူရ ဂ်ဳံမုန္႕ကို ၀က္သားေသးေသးေလးေတြတုံးထားတဲ့ ဇလံု ထဲထည့္သည္။

 ေရခဲေသတၱာထဲက ၾကက္ဥကိုအလယ္ကခြဲ၊  အခြံႏွစ္ခုၾကားမွာ ၾကက္ဥအႏွစ္လံုးေလးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ပို႕လိုက္ေတာ့ ၾကက္ဥအကာသပ္သပ္အႏွစ္သတ္သတ္ရသည္။

ၾကက္ဥအကာကို ဂ်ဳံမႈန္႕နဲ႔ ၀က္သားနယ္တဲ့ထဲထည့္ရသည္။

 အႏွစ္ကိုပါေရာထည့္ျပီးနယ္ရင္ ေၾကာ္လိုက္တဲ့ အခါ ၀က္စဥေၾကာ္က ခဏေလးနဲ႔ နီရဲျပီးတူးသြားတတ္သည္။

 ဆားထည့္ ၊ ငရုတ္ေကာင္းမုန္႕ထည့္ျပီး ေစာေစာကတည္ထားတဲ့ ဆီပူပူမွာထည့္ျပီးေၾကာ္လိုက္သည္။

 ေစာေစာက ဂ်ဳံနယ္ရင္းေဖာက္ထားတဲ့ ၾကက္ဥအႏွစ္ေလး၂လံုးကိုပါ ၀က္သားေၾကာ္ရင္း အုိးထဲမွာေရာေၾကာ္လိုက္သည္။

၀က္စဥေၾကာ္ကိုဆယ္ဖုိ႕ မမေရႊစင္ကအလိုက္တသိနဲ႔ ေၾကြပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္လာေပးသည္။

သူရ ပန္းကန္လာေပးတဲ့ မမေရႊစင္ကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္မွိတ္ျပလိုက္ျပီး " ေမာင့္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲလား၊ ဟုတ္လား မမ"

"မခ်စ္ပါဘူး။ ဒီက ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ဟင္းခ်က္ေနတာကို သနားလို႕လာကူညီတာ။ လူကိုေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ လာစေနတယ္။"

မမေရႊစင္ပန္းကန္ကို သူရလက္ထဲ ထုိးေပးျပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထုိးကာထြက္သြားသည္။

သူရ ၀က္သားလံုးေၾကာ္ကိုဆယ္ရင္းရယ္ေနလိုက္သည္။ မမေရႊစင္က သူ႔ကိုေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔စရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္တတ္ပါသည္။

အၾကာၾကီးေကာက္တာလည္းမဟုတ္ပဲ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္လုပ္ေနပံုက အရမ္းခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္လို႕ သူရထင္သည္။

၀က္သားေၾကာ္ျပီးေတာ့ ကန္စြန္းရြက္ကို ၾကက္သားမႈန္႕ ၊ ခရုဆီတို႕နဲ႔ အေရစပ္စပ္ေလးေၾကာ္လိုက္သည္။

ဟင္းခ်ဳိအျဖစ္ကေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲမွာေတြ႕တဲ့ စြန္တန္ရြက္ေျခာက္နည္းနည္းကို ယူ ၊ ငရုတ္သီးစိမ္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတုိ႕ကို

ဓားျပားနဲ႔ရိုက္ျပီး ေရေႏြးဆူဆူမွာၾကက္သားမႈန္႕ခတ္ကာ ထည့္ျပီး စြန္တန္ဟင္းခ်ဳိလုပ္လိုက္သည္။

သူရ ဟင္းခ်ဳိကို ဟင္းရည္ေသာက္ေၾကြဇလံုၾကီးနဲ႔ထည့္ျပီး စားပြဲေပၚခ်ေတာ့ မမေရႊစင္က ထမင္းခူး၊ ဇြန္းတပ္ျပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္။

သူရမေျပာပဲ နဲ႔ ငရုတ္သီးအခ်ဳိေဆာ့စ္ပန္းကန္ေလးပါအဆင္သင့္ထည့္ထားသည္။

သူရလည္း ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းစားပြဲမွာတစ္ခါထဲ၀င္ထုိင္ျပီးစားလိုက္သည္။ သူရလက္ရာကို ျမည္းျပီးေတာ့ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္သြားပံုရသည္။

"မ ေတာ့ ရည္းစားေရြးတာမွန္သြားျပီကြာ။ ရုပ္လဲေခ်ာတယ္၊ စာလဲေတာ္တယ္၊ ဟင္းခ်က္လဲေကာင္းတယ္ ဘာမွကိုမလိုေတာ့ဘူး။"

"ဟိုဟာလုပ္တာလဲေတာ္တယ္မဟုတ္ဘူးလားမမရ။" သူရ သူ႕ အက်င့္အတိုင္း မမေရႊစင္ကိုစလိုက္သည္။

"ေမာင္မညစ္ပတ္နဲ႔ကြာ။ ဒီမွာထမင္းစားေနတာကို။" ေရႊစင္ အမူပိုပိုနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့

သူရေမးတာကို ေရွ႕ဆံုးကထားျပီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးဆုိေတာ့ အရွက္နည္းသလိုျဖစ္မွာစိုးလို႕မေျပာတာပါ။

ေရႊစင္ သူရနဲ႔ေတြ႕မွ မိန္းမေတြဘာလို႕ ေယာက်္ားယူလဲဆုိတာ အျပည့္အ၀နားလည္ခဲ့ရသည္။

ေရႊစင္ သူရလက္ရာကို စားလို႕ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ ထူးထူးျခားျခားထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ကုန္သြားသည္။

သူရနဲ႔ အားရပါးရခ်စ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အင္နာဂ်ီေတြေလာင္ကၽြမ္းျပီး ဗုိက္တအားဆာေနတာေၾကာင့္လဲပါ ပါသည္။

ထမင္းစားျပီးေတာ့ သူရ ကပန္းကန္ေတြသိမ္းသည္။

"ေမာင္မသိမ္းနဲ႔ ...။ စာသြားက်က္ေတာ့ေလ။ စာေမးပြဲနီးေနျပီမဟုတ္လား ။ ပန္းကန္ေတြေဆးရမွာနဲ႔ တလက္စထဲ မမပဲ သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္။"

သူရ အိမ္ေရွ႕က စာအုပ္သြားယူျပီး ထမင္းစားခန္းမွာပဲ စာထုိင္က်က္ေနလိုက္သည္။

ေဘစင္မွာမတ္တပ္ရပ္ရင္း ပန္းကန္ေဆးေနတဲ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို သြားသြားၾကည့္မိေနလို႕ စာထဲမွာပဲစိတ္ကိုႏွစ္ျပီးက်က္ေနရသည္။

ပန္းကန္ေတြေဆးျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ခါးတစ္ေယာက္ဖက္ရင္း မမေရႊစင္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကိုသြားၾကသည္။

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ထုိင္ျပီးစာက်က္ေနလိုက္သည္။ မမေရႊစင္ကေတာ့လက္ေတာ့တစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနသည္။

စာရင္းေတြရိုက္ေနတာလား ၊ ႏုိင္ငံျခားက၀င္လာတဲ့ေမးလ္ေတြစစ္ေနတာလားမသိေပ။

ည ၁၁နာရီေက်ာ္ေတာ့ မမေရႊစင္ အလုပ္ျပီးလို႕လက္ေတာ့ပိတ္လိုက္ေသာ္လည္းမအိပ္ေသးပဲ သူရ စာက်က္တာကိုထုိင္ေစာင့္ေပးေနသည္။

"မမ...။ အိပ္ေတာ့ေလ။ မနက္ျဖန္အလုပ္သြားရဦးမွာမဟုတ္လား။ ေမာင္လဲ ေနာက္ထပ္ ၁နာရီေလာက္က်က္ျပီးရင္အိပ္ေတာ့မွာ။"

မမေရႊစင္ဘာမွမေျပာပဲ သူရကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ျပီး စာကိုသာဆက္က်က္ပါဆုိတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေမးကိုဆတ္ျပသည္။

သူရ မမေရႊစင္ပံုစံကိုၾကည့္ျပီး အသည္းယားလာတာနဲ႔ က်က္လက္စ စာအုပ္ကိုခ်ထားျပီး မမေရႊစင္ရွိရာ ကုလားထုိင္နားကို သြားလိုက္သည္။

အုိ႕ ...  ေမာင္ရာ၊ စာက်က္ပါဆုိကြာ။ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။

သူရ ၊ မမေရႊစင္ကိုေပြ႕ခ်ီျပီး ကုတင္ေပၚကိုေခၚလာခဲ့လိုက္သည္။

အိပ္ပါဆုိတာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ခ်င္တဲ့ မမေရႊစင္ကို အိပ္ေဆးတုိက္ရမည္။


................................................. ........

သူရ မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းကာ ၾကည့္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ကို ကုတင္ေပၚပက္လက္ကေလးတင္ေပးလိုက္သည္။

သူရ ည၀တ္ ဂါ၀န္ရွည္ေလး၀တ္ထားေသာမမေရႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။

"အို႕.... ေမာင္ရယ္... စာက်က္ပါဆုိကြာ။"

"က်က္ပါတယ္မမရဲ႕။ မမက ေမာင္စာက်က္လို႔မရေအာင္လွေနတာကိုး။ "

"သြား...  စကားတတ္တုိင္းေလ်ာက္ေျပာေနတယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္။ မမ ဟိုဟာလဲက်ိန္းေနျပီ။ ေမာင္လုပ္ထားတာ။"

"ဒါဆုိလဲ ျမန္ျမန္ပဲလုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ခဏေလးပါမရယ္။"

မမေရႊစင္ရဲ႕ ဂါ၀န္ရွည္ကိုခါးအထိလွန္တင္လိုက္ေတာ့ အတြင္းခံ၀တ္မထားတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကေပၚလာသည္။

 သူရ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို နာနာေလးလ်က္ေပးလိုက္သည္။

အစိေလးကို ဆြဲစုတ္လိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္ ထြန္႕ထြန္႕လူးသြားသလို အဖုတ္ထဲမွာလဲ အရည္ၾကည္ေလးေတြလဲ့လာသည္။

သူရ အခ်ိန္မဆုိင္းေတာ့ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမွာေတ့လိုက္ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုိးထည့္လိုက္သည္။

အရည္အနည္းငယ္ထြက္ျပီးသားမုိ႕ အခက္အခဲမရွိပဲ၀င္သြားသည္။

 မမေရႊစင္ရဲ႕ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုျဖဲကားထားျပီး ခါးကို ဆြဲကိုင္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးပင္လုပ္လုိက္သည္။

 ေအာက္က မမေရႊစင္ကေတာ့ မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းျပီး ခပ္တုိးတုိးညည္းေနသည္။

 မမေရႊစင္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အိပ္ရာခင္းကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားသည္။

အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေဆာင့္ျပီးေတာ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္က အရည္ေတြရြဲလာသည္။

သူရညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ၀င္သံထြက္သံ တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ ဆီးခံုခ်င္းရိုက္သံတစ္ေဖာင္းေဖာင္းက ခပ္မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။

 ဂါ၀န္ရွည္ေအာက္မွာ ဘာမွအခုအခံမ၀တ္ထားတဲ့ မမေရႊစင္ရဲ႕နုိ႕ႏွစ္လံုးကိုလည္း ဆြဲဆြဲေခ်လိုက္ေသးသည္။

မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မမေရႊစင္ အငမ္းမရေကာ့ေကာ့ေပးလာျပီး ပါးစပ္ကလဲ တရွီး ရွီးညည္းသံေတြထြက္လာသည္။

"အ... ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေမာင္...  မျပီးေတာ့မယ္...။"

သူရ ေဆာင့္ေနတဲ့အရွိန္ကိုထပ္ျမင့္ျပီး ခပ္စိပ္စိပ္ေလးဖိေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။

"အ...  ျမန္ျမန္.... ျပီးျပီ... .... အား...."

မမေရႊစင္တစ္ေယာက္အသံရွည္ထြက္ျပီး ေကာ့ျပန္သြားသည္။

"ကၽြတ္.... အား...  ေမာင္လဲ ျပီးျပီ...."

အခန္းထဲမွာ ျငီးညဴသံမ်ားအဆံုးမွာေတာ့ သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ထဲ တဆံုးျမဳပ္ကာ

လရည္မ်ားကိုပန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူရ ပန္းထုတ္လိုက္တဲ့အရည္ေတြက မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို

ထိထိမိမိပင္ပန္းထုတ္မိသည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကလဲ သူရရဲ႕ အရည္ေတြကိုအငမ္းမရနဲ႔ စုတ္ယူသည္။

သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္းညွစ္ရင္းအရည္ေတြကုန္ေအာင္ ညွစ္ထုတ္လိုက္ျပီး မမေရႊစင္ကိုယ္ေပၚကိုလွဲခ်လိုက္သည္။

မမေရႊစင္လည္း ေရႊရင္အစံုနိမ့္တံုျမင့္တံုနဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။

"ကဲ... ေမာင္ ... စာသြားျပန္က်က္ေတာ့။ ေမာင္လိုခ်င္တာေပးျပီးျပီ။ မမလဲအိပ္ေတာ့မယ္။"

"အုိေက....။ မမ.....။"  မမေရႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးတစ္စံုကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းစုတ္လိုက္ျပီး

မမေရႊစင္ကိုယ္ေပၚမွလူးလိမ့္ထလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ခါးအေပၚထိေရာက္ေနတဲ့ ည၀တ္ဂါ၀န္ရွည္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခ်ေပးလိုက္သည္။

"မမ ေရသြားေဆးမေနနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါထဲအိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္။"

သူရ ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ခါထဲေစာင္ပါျခံဳေပးလိုက္သည္။ အဲကြန္းေအးေအးမွာ ေစာင္ျခံဳျပီးအိပ္ရတဲ့ အရသာကို သူရ ၾကိဳက္သလို မမေရႊစင္လဲ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ထင္ပါသည္။

သူရ လဲ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္စာဆက္က်က္ျပီး အိပ္ဖို႕ ျပင္သည္။

မအိပ္ခင္ တေစာင္းေနအထားနဲ႔ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာလွလွကို ခပ္ၾကာၾကာေလးေငးၾကည့္ေနမိသည္။

"ခ်စ္လိုက္တာမမရယ္ ။" သူရ ခပ္တုိးတုိးေလးေရရြတ္ရင္း မမေရႊစင္ရဲ႕ပါးေလးကိုခပ္ဖြဖြနမ္းျပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္သည္။

အိပ္ယာေျပာင္းတာေၾကာင့္လားမသိ။ သူရ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။

သိပ္မၾကာခင္စာေမးပြဲေျဖရမည္။ စာေမးပြဲျပီးတာနဲ႕ ကာကြယ္ေရးႏွင့္လူမႈေရးေဆးပညာဌာနကလႊတ္တဲ့ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို

 ကြင္းဆင္းေလ့လာရမည္။ အဆင္ေျပပါ့မလားမသိ။ သူရအဖုိ႕ မမေရႊစင္နဲ႔ ခြဲရတဲ့အတြက္အဆင္ေျပမည္မထင္ပါ။

 ရည္းစားျဖစ္တာမွမၾကာေသး မမေရႊစင္နဲ႕ခြဲရဦးမည္။ ကြင္းဆင္းလို႕ျပီးျပီးခ်င္း ေက်ာင္းတစ္လပိတ္လို႕အိမ္ျပန္ရမည္။

အိပ္ျပန္ရင္း တစ္ခါထဲအိမ္ကိုကား၀ယ္ခိုင္းဖုိ႕ စဥ္းစားထားသည္။ 'ဘာကား၀ယ္ရပါ့လိမ့္....။ ျပိဳင္ကား၀ယ္ခိုင္းရမည္။'

သူရလိုခ်င္တဲ့ကားနာမည္ေတြကို စဥ္းစားရင္းပဲ ေခါင္းေတြမူးေနာက္လာျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။


................................................. ........................................

ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ သူရတစ္ေယာက္ မမေရႊစင္နဲ႔ မႏၱေလးျမိဳ႕အႏွံ႔အစားအစာေတြေလ်ာက္စားျဖစ္သည္။

စာေမးပြဲနီးတာေၾကာင့္ သူရ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ ပဲ မမေရႊစင္အိမ္မွာပဲ ကုပ္ျပီးစာက်က္ျဖစ္သည္။

မမေရႊစင္ကိုေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းအလုပ္သြားပို႕ ၊ သြားၾကိဳျဖစ္သည္။ ထူးျခားတာတစ္ခုက သူရတစ္ေယာက္ေက်ာင္းမသြားတာန႔ဲ

စားဖုိမႈးတာ၀န္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားယူျဖစ္တာပဲျဖစ္သည္။ မမေရႊစင္အတြက္ ေန႕လည္စာကို ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႔ထည့္ျပီးသြားေပးရသည္။

အခ်ိန္ဆုိသည္မွာ စိတ္ဆင္းရဲေနသူမ်ားအတြက္ ကုန္ခဲလြန္းေသာ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထုိင္ရသူေတြအတြက္အခ်ိန္ကုန္တာျမန္လြန္းလွသည္။

တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္အခ်ိန္ေတြကုန္လာလိုက္တာ သူရစာေမးပြဲေျဖတဲ့ရက္ကိုေရာက္လာသည္။

မမေရႊစင္ အလုပ္မအားတဲ့ၾကားက သူရကို ဂရုတစိုက္ေက်ာင္းပို႕ေက်ာင္းၾကိဳလုပ္ေပးရွာသည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ အျပံဳးတစ္ခ်က္က စာေမးပြဲေျဖျပီး ပင္ပန္းလာတဲ့ သူရကို အေမာေတြေျပေစသည္။

စာေမးပြဲျပီးေတာ့ သံုးရက္ေလာက္သာျခားျပီး သူရ ခရီးထြက္ဖုိ႕ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။

ခရီးမထြက္ခင္ သံုးရက္လံုးလံုး တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို မမေရႊစင္နဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္သည္။

အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ မမေရႊစင္ကို သူရ ကုတင္ေပၚမွာတစ္မ်ဳိး၊

 စားပြဲေစာင္းမွာကုန္းျပီး တစ္ဖံု အမ်ဳိးမ်ဳိးုလုပ္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ေလ မမေရႊစင္ ေရခ်ဳိးေနတုန္း ေရခ်ဳိးခန္းတံခါးေခါက္ျပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာပဲ အားရပါးရခ်စ္ျဖစ္သည္။

 ညဘက္ တီဗီၾကည့္ရင္းလည္း ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာေပၚမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္သည္။

ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ရိုးမသြားႏုိင္နဲ႔ မမေရႊစင္ကို သူရ တုိးတုိးျပီးသာခ်စ္ေနမိသည္။

 သူရ ခရီးထြက္ခါနီး ေနာက္ဆံုးည မမေရႊစင္ သူရ ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ရင္းမ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတာေတြ႕သည္။

''မမရယ္ ... ဘာလို႕ ငိုတာလဲဟင္။''

''မမေလ...။ ေမာင့္ကိုမခြဲႏိုင္ဘူး။ ေမာင္သာ တျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ပါသြားရင္မမေတာ့ရူးမွာပဲ သိလား။''

''အုိ..  မမရယ္။ ေမာင္ကဘာလို႕တျခားမိန္းကေလးနဲ႔ပါရမွာလဲ။ ေမာင္ေျပာျပီးသားပဲ။

မ က ေမာင့္အတြက္ တစ္ေယာက္ထဲေသာ အခ်စ္ဆံုးမိန္းကေလးပါဆုိေန။ မငိုရဘူးကြာ... တိတ္ေတာ့...။''


သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာစီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးေတြကို ဖြဖြေလးသုတ္ေပးရင္းေခ်ာ့ေပးေနမိသည္။

သူရလဲ မမေရႊစင္နဲ႔ ခြဲရမွာမုိ႕၀မ္းနည္းပါသည္။

၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတာထက္ငိုခ်င္သလိုၾကီးျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ပိုမွန္မည္ထင္သည္။

သူရ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မုိ႕ မငိုခ်င္ပါ။ သူရသာငိုလွ်င္ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ပိုျပီး ခံစားရမွာျဖစ္သည္။

သူရ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ကို ခ်ဳပ္တီးျပီး မမေရႊစင္ကိုသာ ပိုဂရုစိုက္ျပီးေခ်ာ့ေနလိုက္သည္။

အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းခ်င္းကုန္ဆံုးလာသည္။ သူရ ခရီးထြက္ရေတာ့မည္။

ညေနငါးနာရီကားနဲ႔ သြားရမည္။ သူရ အေဆာင္ျပန္ျပီး အထုတ္အပိုးေတြျပင္ဆင္ရသည္။

မမေရႊစင္ အထုတ္အပိုးေတြကိုကားနဲ႔ တင္ျပီး သူရ ကားထြက္မဲ့ ဆံုရပ္ကိုလုိက္ပို႕သည္။

ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ပဲ ျငိမ္သက္ေနၾကသည္။

မုန္တုိင္းမလာခင္ျငိမ္သက္ေနျခင္းမ်ဳိးလားမသိေပ။

သူရ ကားေမာင္းရင္းမမေရႊစင္ရွိရာ Lover seat ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမေရႊစင္ကားမွန္ျပတင္းေပါက္ကေနအျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။

 မမေရႊစင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ညိဳးေရာ္ေနသည္။ မ်က္၀န္းေတြက အရင္လိုအေရာင္မေတာက္ပဲ ခပ္မိႈင္းမႈိင္းျဖစ္ေနသည္။

ေရႊစင္ သူရေမာင္းတဲ့ ကားေပၚလိုက္စီးရင္း ကားေမာင္းေနတဲ့ သူရရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ခိုးခိုးၾကည့္မိသည္။

ေရႊစင္ စိတ္ထဲမွာအရမ္းငိုခ်င္ေနသည္။ သူရ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္းသူရရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွကိုၾကည့္ျပီးငိုရသည္မွာအေမာ။

ရည္းစားျဖစ္ျပီးႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲတြဲရေသးခ်ိန္မွာ ႏွစ္လေလာက္ခြဲရတာ မုိ႕ သူရနဲ႔မခြဲခ်င္ေသးတာလည္းပါသည္။

 မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အတူတူသြားရမဲ့ ခရီးလည္းျဖစ္တာမုိ႕ သူရနဲ႔ ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြ ညိသြားမွာလည္းစိုးရိမ္မိသည္။

ေရႊစင္ အေတြးေတြလြန္ေနတုန္း ကားထုိးရပ္သြားမွ သူရတို႕ အဖြဲ႕သားေတြ ဆံုဖို႕ခ်ိန္းထားတဲ့ ဆံုရပ္ကိုေရာက္ေနတာေတြ႕ရသည္။

တူညီ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံု အရုိက္ခံေနၾကသူမ်ားထဲမွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြပါတာ ေတြ႕ေတာ့ေရႊစင့္ရင္ေတြပိုျပီးပူေလာင္လာသည္။

''မမ...  ဆင္းေလ။'' သူရ ကားတံခါးလာဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။

ေရႊစင္ ကားေပၚကဆင္းျပီး ဘာမွမေျပာႏုိင္ေသးပဲ သူရမ်က္ႏွာကိုသာ ခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္မိသည္။

 ေရႊစင့္ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနမည္ဆိုတာ ေရႊစင္ကုိယ္တုိင္လည္း သိပါသည္။

''မမရယ္.. ဘာလို႕ငိုတာလဲ။ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ဟာကို ။ သၾကၤန္ျပီးျပီးခ်င္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဟုတ္ျပီလား။''

''အင္းပါ။ မ ဆီ ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ေနာ္ေမာင္။ ျပီးေတာ့ တျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔လည္း ပူးပူးကပ္ကပ္မေနရဘူးသိလား။''

 ႏႈတ္ခမ္းေလးစူျပီး ကေလးေလးလို တြတ္တီးတြတ္တာေျပာေနေသာ မမေရႊစင္ကုိ ၾကည့္ရင္း သူရ အခ်စ္ေတြပိုလို႕ေနမိသည္။

''ေအာ္...။ မက အဲဒါကို စိတ္ပူေနတာကုိး။ ဟားဟား... ။ အပ်ဳိၾကီးေတာ္ေတာ္ေၾကြေနတယ္ဟုတ္လား။'' သူရ မမေရႊစင္ စိတ္မပူေအာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။

''ေမာင္ေနာ္... ။ အျမဲတမ္း အဲလိုပဲ။ ကပ်က္ကေခ်ာ္နဲ႔။ မ ကအေကာင္းေျပာတာကို။''

''အယ္..။ ေမာင္လည္းအေကာင္းေျပာတာပဲေလ။ အပ်ဳိၾကီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေရလည္ေၾကြျပီး

 စိတ္ေတြပူေနတယ္ဆုိတာ မဟုတ္လို႕လား။''

''ေတာ္ျပီကြာ။ ေမာင္နဲ႔ ယွဥ္ေျပာတုိင္း မ ဘယ္ေတာ့မွမႏုိင္ဘူး။ သြားေတာ့မယ္။ လိမ္လိမ္မာမာေန၊ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္...။''

''ဘိုင္.... ေမာင္...။''

''ဘိုင္... မမ။'' သူရ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဖုန္းဆက္မယ္ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ လက္မနဲ႔ လက္သန္းကို နားမွာကပ္ျပီး ဖုန္းေျပာတဲ့ဟန္လုပ္ျပလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ ကားကိုေမာင္းထြက္ရင္း တာ့တာျပသြားသည္။

သူရ မမေရႊစင္ကားကို မ်က္စိေအာက္ကေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ မ်က္စိတစ္ဆံုးလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

ဟူး....။ ခ်စ္ရတဲ့ မမၾကီးနဲ႔ လပိုင္းေလာက္ခြဲရဦးမည္။ မမေရႊစင္သူ႕ကိုလြမ္းသလို သူရလည္း ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ာက္လြမ္းေနမွာပဲျဖစ္သည္။

အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေတြးလိုက္တာ ေနာက္ကေန ပုခံုးကို လာပုတ္မွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။

''လာေလကြာ...။ မင္းမလည္း အလြမ္းသယ္ေနတာနဲ႔ မျပီးေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႕က မင္းကိုေစာင့္ေနတာ။ ဒီမွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ဘာမွလုပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။''

''ေအးပါကြာ။ လာပါျပီ။'' သူရ စိတ္ကိုတစ္ခ်က္တင္းျပီး အလုပ္ေတြကို ဆက္ျပီးလုပ္လိုက္သည္။

 ကားငွားတာ၊ ကားသမားနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာ၊ ခရီးစဥ္ေရြးတာေတြအားလံုး သူရ တစ္ေယာက္ထဲ ဦးေဆာင္ျပီးလုပ္ထားတာျဖစ္လို႕ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူရမပါလို႕မျပီးျဖစ္ေနသည္။

ထိုင္ခံုေနရာေတြအားလံုးခ်ထားေပးျပီးေတာ့ က်န္တဲ့ ယူစရာရွိတာေတြ အားလံုးမေမ့က်န္ခဲ့ေအာင္ အကုန္လံုးလိုက္စစ္ရသည္။

သူရ တုိ႕သြားရတဲ့ ျမိဳ႕က မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ အနီးျမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႕။

 ပိုျပီးတိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္နဲ႔ မုိင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သည္။

သူရတုိ႕  အဲဒီျမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေဆးရုံအုပ္က အစည္းအေ၀းရွိလို႕ ေနျပည္ေတာ္သြားတာ ငါးရက္ေလာက္ၾကာမည္ေျပာသည္။

သူရတုိ႕လည္း လုပ္စရာအလုပ္ေတြ မပံုေသးခင္ ခဏနားျပီး အနားတစ္၀ိုက္ေလ်ာက္လည္ဖုိ႕ျပင္သည္။

 ေမာ္လျမိဳင္ကို တစ္ရက္သြားလည္ၾကမည္။ ျပီးေတာ့ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားဖူးမည္။

 အျပန္မွာ ဗ်ဳိင္းႏွစ္ေကာင္ကို၀င္၊ ဘုရားဖူးျပီး ေနာက္ဆံုး စက္စဲကမ္းေျခမွာ စခန္းခ်ၾကမည္ လို႕ အစီအစဥ္ေတြဆြဲထားသည္။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခရီးပန္းတာရယ္၊ အဖြဲ႕သားအားလံုးစည္းစည္းလံုးလံုးရွိေအာင္ရယ္ေၾကာင့္၊ သံုးရက္ေလာက္ ေဆးရုံကေပးတဲ့အေဆာင္မွာပဲနားေနၾကသည္။

အလာတုန္းက လမ္းမွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္း ထမင္းစားေတာ့ သူရတုိ႕ အဖြဲ႕ထဲက အေခ်ာဆံုးရွမ္းမေလးက

 သူရကို မၾကာမၾကာ ခိုးခိုးၾကည့္တာေတြ႕သည္။ သူရ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းဘာသိဘာသာေနခဲ့သည္။

ဟိုကိုေရာက္မွ အဖြဲ႕သားအားလံုးထမင္းတူတူစား၊ အတူတူသြား၊ နီးနီးကပ္ကပ္ေနေတာ့မွ နန္းကလ်ာခမ္း အရမ္းေခ်ာေၾကာင္း သူရ သိရေတာ့သည္။

 အသားေလးေတြက ျဖဴေဖြးဆြတ္ေနျပီး၊ပါးအုိ႕ေလးေတြကနီရဲေနသည္။

 ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္ေလးနွင့္ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးတို႕က ျမင္သူတုိင္းကို ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာေစႏိုင္သည္။

ကုိယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္းေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ ရွမ္းတရုတ္မေလးပီပီ ရင္သားအစံုက ဘေလာက္အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္မွာ တင္းမုိ႕ေနသည္။

 ဂ်င္းေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ေအာက္က တင္သားထြားထြားကလည္း ျမင္ရသူေယာက်္ားေလးတုိင္း ႏွစ္ခါျပန္ျပီးလွည့္ၾကည့္ေလာက္သည္။

ဒီေလာက္ ရုပ္ကလည္းေခ်ာ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္လည္းေတာင့္တင္းတဲ့ ရွမ္းတရုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို  သူရဘာလို႕ရင္မခုန္ခဲ့မိမွန္း

သူရကိုယ္တုိင္လည္းျပန္ျပီးအေျဖရွာလို႕မရခဲ့ေပ။

တစ္ခုရွိတာ နန္းကလ်ာခမ္းက ေယာက်္ားေလးေတြကိုဖုန္းနဲ႔ အီတတ္တယ္ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြမၾကာခဏေျပာတာကိုၾကားဖူးတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အာရုံမလာတာပဲျဖစ္မည္။

ဒီကိုေရာက္ေတာ့လည္း သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ဖုန္းထဲက အသံခ်ဳိခ်ဳိေအာက္မွာပဲ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန႕ရက္သစ္ေတြကုိ ျဖတ္သန္းျဖစ္သည္။

 ေန႕လည္ ထမင္းစားနားခ်ိန္မွာလည္းတစ္ခါဖုန္းဆက္သည္။

ညဘက္ဆုိရင္ ေဆးရုံေရွ႕က ခုံတန္းေလးမွာပဲ လမင္းၾကီးရဲ႕ အလွအပေတြကိုခံစားရင္း မမေရႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။

ဒုတိယေန႕မွာ မမေရႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျပီးလို႕ ခံုတန္းေလးမွာ သူရတစ္ေယာက္ထဲထုိင္ေနမိသည္။

''ဟိတ္... တစ္ေယာက္ထဲဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။''

စကားေျပာသံနဲ႔ အတူ ည၀တ္အက်ီေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေဘးမွာလာထုိင္သည္။

သူရ ေဘးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ လွခ်င္တုိင္းလွေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္း။

''နန္းကလ်ာခမ္း၊ နင္မအိပ္ေသးပဲ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ညဥ့္နက္ေနျပီ။ သြားအိပ္ေတာ့။''

''နင္ကလဲ...၊ ငါအိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႕ပါဟ၊ ငါ့ကို နန္းကလ်ာခမ္း ၊ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔မေခၚပါနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို ကလ်ာလို႕ ပဲ ေခၚစမ္းပါဟာ။''

''မေခၚခ်င္ပါဘူးဟာ။ ကလ်ာဆုိတာ ငါၾကားဖူးတဲ့ ေသြးေဆးနာမည္ၾကီး၊ ခြိ...။''

''အမ္...။ နင္ေျပာမွ ငါ့နာမည္အလန္းေလးလည္း ေသြးေဆးျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒါဆုိလည္း ငါ့အိမ္က ေခၚသလို ခမ္းေလး လို႔ပဲေခၚေလ။ ဟုတ္ျပီလား။''

''ခမ္းေလး၊ ခမ္းေလး။ ေအး... မဆိုးဘူး။ ငါနင့္ကိုခမ္းေလးလို႕ပဲေခၚမယ္။''

''ေအး....။ ျပီးတာပဲ။ သူရ နင္ငါ့ကိုေသြးေဆးနာမည္ၾကီးလို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ မေခၚရဘူးေနာ္။''

''မေခၚပါဘူးဟာ...။ နင္ကလည္း ....။ ''

သူရ တစ္ေယာက္ ရွမ္းတရုတ္မေခ်ာေခ်ာေလး နဲ႔ ညတစ္နာရီထိုးေလာက္ထိ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္။

သူရ မိဘေတြအေၾကာင္း၊ ခမ္းေလးရဲ႕မိဘေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကိဳက္တတ္တဲ့အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကသည္။

 ေသေသခ်ာခ်ာစကားေျပာၾကည့္မွ နန္းကလ်ာခမ္းသည္ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာ္လည္း မာနမၾကီးပဲ ခင္ဖုိ႕ေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူရသိခဲ့ရသည္။

အဲဒီည က နန္းကလ်ာခမ္းကို သူတုိ႕အိပ္တဲ့ အေဆာင္တံခါး၀အထိလိုက္ပို႕ေပးရသည္။

 မိန္းကေလးေတြေနတဲ့ အေဆာင္က ေယာက်္ားေလးအေဆာင္နဲ႔ ေ၀းျပီး ေဆးရုံေနာက္နားထိေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းသည္။

သူရတုိ႕ေနတဲ့ေဆးရုံက ဘာမွလုိေလေသးမရွိပဲ အစစအရာရာျပည့္စံုသည္။ တစ္ခုပဲရွိသည္။

မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အေဆာင္မွာ ေရခ်ဳိးခန္းအိမ္သာမပါပဲ အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ ေဆးရုံေနာက္မွာရွိတဲ့ အိမ္သာကိုသြားရတာျဖစ္သည္။

 အိမ္သာက မိန္းကေလးအေဆာင္နဲ႔ ေပငါးဆယ္ေလာက္ေ၀းျပီး ညဘက္ဆုိရင္ မီးမရွိတာေၾကာင့္
 မိန္းကေလးေတြညေရးညတာ သြားခ်င္ရင္ သံုးေလးေယာက္စုျပီး သြားၾကရသည္။

 သရဲေၾကာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ တခါတေလ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကိုဖုန္းဆက္ ေခၚတတ္သည္။

 ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္စီ အလွည့္က်သြားသြားေစာင့္ေပးရတာ တာ၀န္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနသည္။

သူရ ညတုိင္းလိုလို နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ စကားေတြေျပာျဖစ္သည္။

 စကားနည္းနည္း၀ဲေပမဲ့ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ရွမ္းတရုတ္မေလးရဲ႕ စကားသံေတြၾကားမွာ သူရ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။

 လက္ဟန္ေျခဟန္ေလးေတြနဲ႕ စကားေျပာတတ္သည့္ နန္းကလ်ာခမ္းသည္။

လေရာင္ေအာက္မွာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလိုပင္လွပေနသည္။

နန္းကလ်ာခမ္း စကားေျပာတာကိုနားေထာင္ရင္း သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕  ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို စုပ္ျပီးနမ္းခ်င္စိတ္ကိုမနည္းေအာင့္အီးထားရသည္။

 သူ႕မွာ အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ရတဲ့ မမေရႊစင္ရွိျပီးျပီမဟုတ္ပါလား။

နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ညဥ့္နက္ေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာျပီးတုိင္း မိန္းေလးေတြေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕အထိ နန္းကလ်ာခမ္းကို သူရလိုက္ပို႕ရသည္။

''သူရ.....  ခဏေလး။''

''ဟင္...။ ဘာလုိ႕လဲ ခမ္းေလး။''

''ငါအေပ့ါသြားမလို႕ လိုက္ေစာင့္ေပးပါလား။ မေန႕ညက ငါျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကျပီ။ ငါလဲမႏိုးခ်င္တာနဲ႔ ေအာင့္ျပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။''

''ဟုတ္လား။ အဲဒါဆုိ နင္ မေန႕က ေအသင္ခ်ဳိေဆြျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဟုတ္လား။''

''ဘာလဲ။ ေအသင္ခ်ဳိေဆြဆုိတာ။'' ခမ္းေလးကေမးသည္။

''ေအာ္... ေအသင္ခ်ဳိေဆြဆုိတဲ့သီခ်င္းလိုေလ။ တင္းတယ္ တင္းတယ္... ၊ တင္းတယ္ ... တင္းတယ္ေဟ့ ဆုိတာ။ နင္လဲ တစ္ညလံုးတင္းေနမွာေပါ့ ။ ဟီးဟီး...''

''ဟြန္း.... နင္ပဲအရမ္းေျပာတတ္တယ္။ ဓာတ္မီးေပး၊ အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႔ေနာ္။ ဒီနားမွာပဲေစာင့္ေန။''

''ေအးပါ။ ခမ္းေလး.. တင္းေနတာေတြအားရေအာင္သာေလ်ာ့ခဲ့ေတာ့။''

နန္းကလ်ာခမ္း သူရကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထုိးျပီး အိမ္သာထဲ၀င္သြားသည္။

နန္းကလ်ာခမ္း အိမ္သာထဲမွာထိုင္ရင္း သူ႕ကိုအျပင္မွာေစာင့္ေပးေနတဲ့သူရအေၾကာင္းေတြးမိသည္။

သူရအေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း နန္းကလ်ာခမ္း ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာစျမဲပင္။

 ဒီညလဲ သူရနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္စကားေျပာရင္း သူရ မ်က္လံုးေတြက သူမည၀တ္အက်ီေလးေအာက္က ရင္သားလံုးလံုးေလးေတြကို မၾကာမၾကာခိုးခိုးၾကည့္တာေတြ႕သည္။

 သူရ သူမႏုိ႕ေတြကို ခိုးခိုးၾကည့္တာသိေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေနခဲ့သည္။

သူမႏုိ႕ေတြကလည္း သူရခိုးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ သူမ်ားထက္ပိုျပီးၾကီးေနတာကိုး။

 ရာသီလာခါနီးမို႕လို႕ နုိ႕သီးေတြတင္းမာျပီး ႏုိ႕သီးေခါင္းေလးေတြကလည္းေကာ့ခၽြန္ေနသည္။

 ေဘာ္လီၾကပ္ၾကပ္၀တ္ရင္ နာသလိုလိုရွိတာေၾကာင့္ ေဘာ္လီ ပါးပါးေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ ေခ်ာင္တာကိုေရြးျပီး ၀တ္ခဲ့သည္။

 အဲဒါေၾကာင့္ အရင္ေန႕ေတြထက္ သူမရင္သားေတြက ပုိၾကီးသလိုျဖစ္ျပီး သူရ လိုက္ၾကည့္ေနတာလားမသိေပ။

 သူမႏုိ႕ေတြကို သူရခိုးၾကည့္တာသိေတာ့  နန္းကလ်ာခမ္း အလိုလိုပင္စိတ္ေတြၾကြလာမိသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္း အိမ္သာထဲက ထြက္ခါနီး ည၀တ္ေဘာင္းဘီေလးရဲ႕  ပိပိေနရာေလးကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာင္းဘီဂြၾကားမွာ အရည္ေလးေတြစိုေနတာေတြ႕သည္။

သူမ ရာသီလာခါနီးတုိင္း ဒီလိုပဲ စိတ္ေတြၾကြလာတတ္သည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္း အေပါ့သြားတာကို အိမ္သာအျပင္မွာေစာင့္ရင္း စိတ္ေတြၾကြေနမိသည္။

 ဒီေန႕ နန္းကလ်ာခမ္း၀တ္လာတဲ့ အက်ီကေတာ္ေတာ္ေလးပါးသည္။

 ေအာက္ကႏုိ႕သီးေခါင္းေနရာေလးေတြမွာ ဖုေနတာေလးကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႕ရသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ စကားေျပာရင္း သူရေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆႏၵျပေနသည္။

 ညီေတာ္ေမာင္လဲ နားေနရတာေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္ျပီထင္သည္။

 တင္းနဲ႔တဲ့ညီေတာ္ေမာင္ကို လက္နဲ႔ဘဲေလ်ာ့ေပးလိုက္ဖုိ႕ စဥ္းစားထားသည္။

ညီမေလးရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြကို ခံစားဖူးတာေၾကာင့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ညီမေလးနဲ႔ ေပးမေလ်ာ့ပဲ လက္နဲ႔ပဲ ေလ်ာ့ရမွာေတာ့ အားနာမိသလိုလိုခံစားရသည္။

ေခ်ာက္... ခနဲ တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ နန္းကလ်ာခမ္းထြက္လာသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းသူရကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီးျပံဳးျပရင္း သူရအနားကိုခပ္သြက္သြက္ေလ်ာက္လာသည္။

''ခမ္းေလး...။ နင္တင္းေနတာေတြ ေလ်ာ႔ျပီးသြားျပီလား။''

''ေအး.. ေလ်ာ့ျပီးျပီ။ နင္လဲေလ်ာ့ခ်င္ေလ်ာ့ေလ။ ငါေစာင့္ေပးမယ္။''

''ေလ်ာ့ခ်င္တာေပါ့ဟာ။ ေလ်ာ့ခ်င္တာမွ နင့္ညီမေလးထဲကို အဆံုးထိသြင္းထားျပီး အားရပါးရေလ်ာ့လိုက္ခ်င္တာ။''

 သူရစိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္။ အျပင္မွာေတာ့...

''ငါတုိ႕ အေဆာင္မွာ ေရခ်ဳိးခန္းအိမ္သာပါျပီးသားေလ။ နင္တုိ႕လုိ တကူးတကသြားျပီးေလ်ာ့ဖုိ႕မွမလိုတာခမ္းေလးရ..။ ဟဲဟဲ''

''ဟြန္း... သူရ...။ နင္ အခ်င္းခ်င္းေတြကို လာၾကြားေနတယ္။ ေဆးရုံအုပ္ၾကီးျပန္လာမွ အေဆာင္ခ်င္းလဲခိုင္းမယ္။''

နန္းကလ်ာခမ္း တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဓာတ္မီးကိုင္ျပီးေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားသည္။

သူရကေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းေျပာတာကို ၾကားတစ္ခ်က္၊မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္လံုးလံုးေလးေတြကို ၾကည့္ရင္းေနာက္ကလိုက္လာသည္။

''ေအာင္မယ္ေလး....''

နန္းကလ်ာခမ္းဓာတ္မီးကိုပစ္ခ်ျပီး ေနာက္ကေနလိုက္လာတဲ့ သူရကို လွည့္ျပီးဖက္သည္။

 သူရလည္း ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႔ တအားဖက္လာတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။

''ခမ္းေလး...။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ။''

''မသိဘူး။ အေကာင္ၾကီး ငါ့ေျခေထာက္ေပၚကျဖတ္သြားတယ္။ ေျမြထင္တယ္။ ငါေၾကာက္တယ္သူရ....။''

သူရ အနီးပတ္၀န္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ေတြ႕လိုက္ရတာက ဖားဂုန္ညင္းေလး တစ္ေကာင္။

''ေျမြမဟုတ္ပါဘူးဟာ...။ ဖားပါ၊ နင္ကလဲေၾကာက္တတ္လိုက္တာ။ ဟားဟား...''  ဖားေပါက္စေလးကိုေၾကာက္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို ၾကည့္ရင္း သူရ ရယ္မိသည္။

''ဘာရယ္တာလဲ။ ဒီကတကယ္လန္႕သြားတာကို ဟာသလာလုပ္ေနတယ္။''

 နန္းကလ်ာခမ္း သူရရင္ခြင္ထဲကေန ကမန္းကတန္းခြာလိုက္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ျပီးေျပာသည္။

သူရလည္း ႏႈတ္ခမ္းကိုစူျပီး ျပန္ေျပာေနေသာ ရွမ္းတရုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးကိုျပန္အၾကည့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားျပီး အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာသည္။

 သူရ ေရွ႕အနည္းငယ္တုိးျပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လံုးလွလွေလးကို တစ္ခ်က္ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။

''သူရ.... ဘာလုပ္တာလဲဟာ။ လူေတြျမင္.... ျမင္.... '' နန္းကလ်ာခမ္းစကားဆံုးေအာင္မေျပာလိုက္ရေပ။

သူရ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ငံုျပီးစုပ္လိုက္တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို ေပြ႕ခ်ီျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေရခ်ဳိးတဲ့အုတ္ကန္ၾကီးရွိရာကို ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။

ေဆးရုံေနာက္က အုတ္ကန္ၾကီးက အေတာ္ၾကီးသည္။

 အုတ္ကန္ၾကီးရဲ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ သံမံသလင္းခင္းထားသည္။

အုတ္ကန္ေထာင့္နားေလးမွာ အ၀တ္ေတြတင္ေလ်ာ္ဖုိ႕ အဂၤေတေလာင္းထားတဲ့ေက်ာက္ဖ်ာၾကီး တစ္ခ်ပ္ရွိေနသည္။

သူရ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးနန္းကလ်ာခမ္းကို ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေပၚသို႕ အသာအယာခ်ေပးလိုက္သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေက်ာျပင္က ေက်ာက္ဖ်ာေပၚက်သြားျပီးျပီးခ်င္းပဲ သူရရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နန္းကလ်ာခမ္းဆီသို႕ေရာက္သြားသည္။

 ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္တိုင္ႏုႏုဆီသို႕....။

အမိုးမရွိတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာထက္က လေရာင္ေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္တုိင္ေဖြးေဖြးႏုႏုကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးစုပ္လိုက္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္ပင္းမွာ သူရလက္ခ်က္နဲ႔ အနီကြက္ေလးေတြျဖစ္သြားသည္။

 သူရလက္တစ္ဖက္ကလည္းအျငိမ္မေနပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ည၀တ္အက်ီပါးေလးေအာက္က ႏုိ႕သီးလုံးလံုးေလးေတြကို ပြတ္ေနမိသည္။

 ႏုိ႕သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ျပီးတင္းမာေနတာကို အက်ီေပၚကပြတ္ေနရင္းနဲ႔ သူရ သိရသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းစိတ္ေတြထေနျပီ။

သူရ လက္ကို နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားဆီကိုပို႕လုိက္သည္။

 ေဘာင္းဘီဂြၾကားေလးကရြႊဲရြဲစိုေနသည္။ ''ျဖဴရႊဲ ၊ ညိဳစီး'' ဆုိတဲ့စကားလိုပဲျဖစ္မည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းက အသားျဖဴေတာ့အရည္ေတာ္ေတာ္ရႊမ္းသည္။

သူရဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသး..။ နန္းကလ်ာခမ္းကအရည္ေတြရႊဲေနျပီ။

''ခမ္းေလး...  နင္ေအာက္မွာအရည္ေတြရႊဲေနျပီေနာ္...။''

''အာ.... သူရ .... ေကာင္စုတ္....။'' နန္းကလ်ာခမ္းရွက္ရွက္နဲ႔ သူရ ရင္ဘတ္ကို ခပ္ဖြဖြထုမိသည္။

 ဒီအေျခအေနထိေရာက္မွေတာ့ သူရကိုျငင္းဆန္ဖုိ႕ နန္းကလ်ာခမ္းစိတ္မကူးေတာ့ပါ။

 သူမကိုယ္တုိင္က လိုလိုလားလားပင္ခြင့္ျပဳခ်င္စိတ္ေပါက္ေနျပီမဟုတ္ပါလား။

သူရတစ္ေယာက္နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လံုးေလးေပၚမွာ အုပ္မုိးထားရင္း နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အက်ီေလးကို အေပၚဆြဲတင္လိုက္သည္။

အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဘရာေလးေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ နုိ႕သီးအစံုက တင္းျပီးမို႕ေနသည္။

ဘရာေလးကေသးေသးေလးျဖစ္ျပီး ႏုိ႕အံုထြားထြားကို မႏုိင္မနင္းအုပ္မိုးေနရသလိုျဖစ္ေနသည္။

သူရ ဘရာကို အေပၚသို႕လွန္တင္ဖုိ႕မၾကိဳးစားပါ။

ရင္သားထြားေသာ မိန္းကေလးေတြမွာအေပၚလွန္တင္ရင္ ႏို႕အံုနဲ႔ ထစ္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တတ္ေၾကာင္းသူရ သိသည္။

 အဲဒါေၾကာင့္ ဘရာေလးရဲ႕ V shape အကြဲေၾကာင္းေဘးကေန ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဆီကို တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အျပစ္ေျပာစရာမရွိတဲ့ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္စံုက ေပၚထြက္လာသည္။

 ျဖဴေဖြးဥေနတဲ့ ရင္သားတစ္စံုကို သူရ ခပ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္မိသည္။

 နုိ႕သီးေခါင္းေလးေတြေထာင္ထေနပံုက အသည္းယားစရာ..။

  သူရ ေခါင္းငံုျပီး နုိ႕သီးေခါင္းတစ္စံုကို တစ္လွည့္စီေျပာင္းရင္း  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းငံုျပီး စုပ္လုိက္သည္။

''အား... ရွီး....။'' နန္းကလ်ာခမ္း သူမရဲ႕ ႏုိ႕ေတြကို ငံုျပီးစုပ္ေနတဲ့ သူရ ဆံပင္ေတြကို ဖြရင္းခပ္တုိးတုိးျငီးမိသည္။

သူရ ႏုိ႕ႏွစ္လံုးကို အားရေအာင္စုိ႕ျပီးေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေအာက္ကို ဆင္းလာသည္။

 ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ အသာယက္ရင္း ခ်က္ေပါက္ေလးဆီေရာက္ေတာ့ သံုးေလးခ်က္ကလိလိုက္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဗုိက္ေလး အေပၚကိုျမင့္တက္လာျပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေလးက အေပၚသို႕ ၾကြတက္လာသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္ေလးၾကြလာတာကို သတိျပဳမိတာနဲ႔ သူရ တစ္ေယာက္ခ်က္ေလးကို
 ဆက္ကာဆက္ကာ လွ်ာေလးနဲ႔ ထုိးထုိးဆြလိုက္သည္။

 ေနာက္တစ္ခါ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ေလးၾကြလာတုန္း ည၀တ္ေဘာင္းဘီေလးကိုခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္။

ည၀တ္ေဘာင္းဘီေအာက္က ပန္းေရာင္အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးက ေသးေသးေလး....။

သူရ ရွမ္းမေလးရဲ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ အဖုတ္ေလးေနရာမွာ

 ေဘာင္းဘီစကို ေဘးကို တြန္းျပီးေပၚလာတဲ့ အဖုတ္ေလးကို လွ်ာနဲ႔ အသာေလးယက္လိုက္သည္။

အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားက စိေနျပီး အသည္းယားစရာေကာင္းလွသည္။

သူရ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ခ်ဳိခ်ဥ္စုတ္သလို ရႈးခနဲ႔ တစ္ခ်က္စုတ္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ေလးၾကြတက္လာျပန္သည္။

 အဖုတ္ေလးကို အသာျဖဲရင္း အဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔ လွည့္ပတ္ကလိလိုက္ေတာ့
 နန္းကလ်ာခမ္း တစ္ေယာက္ ပိုျပီး ၾကြတက္လာသည္။

''သူရ.... လုပ္ေတာ့ကြာ....။ တုိ႕မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးသိလား....။'' နန္းကလ်ာခမ္း ပါးစပ္မွပင္ထုတ္ေျပာမိသည္။

သူရ ေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က အားရ၀မ္းသာထြက္လာသည္။

 သူရ ကားကားေလးျဖစ္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲမွာ အသာေလးေနရာယူရင္း

 ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကို နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလ်ာက္ ဆယ္ခ်က္ေလာက္ပြတ္လိုက္သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့ အရည္ၾကည္ေလးေတြနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ထိပ္ဖ်ားကို စိုစြတ္ေအာင္လုပ္ျပီးတာနဲ႔

အဖုတ္အ၀ေလးကို ေတ့ျပီး အသာထုိးထည့္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးက ေႏြးျပီးစုိအိေနသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးက ႏူးညံ့ျပီး စီးစီးေလးျဖစ္ေနသည္။ အဖုတ္ေလးရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ အရသာကိုခံစားရင္း

 တစ္ရစ္ရစ္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုိးထည့္လုိက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းမ်က္လံုးေလးေမွးျပီး ပါးစပ္ကလည္း တရႈးရႈးနဲ႔

အသံေလးေတြထြက္ေနသည္။ သူရ တစ္ရစ္ခ်င္းထုိးထည့္လိုက္တာ ညီေတာ္ေမာင္က အဖုတ္ေလးထဲ အဆံုးထိ၀င္သြားျပီ။

 သူရ တင္ပါးကို ၾကြျပီးညီေတာ္ေမာင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအသြင္းအထုတ္လုပ္သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္ပါးေတြက ၾကြၾကြလာျပီး သူရ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အားမလိုအားမရေကာ့ေကာ့လာသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းက ျမန္ျမန္လုပ္ေစခ်င္တာပဲျဖစ္မည္။ သူရ ၾကမ္းျပီ။

 ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးထဲက အဆံုးထိနီးပါးဆြဲထုတ္ျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြက တစ္ရစ္ရစ္ဆြဲယူသည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏုိ႕သီးေခါင္းေကာ့ေကာ့ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြကိုငံုစုပ္ရင္း ေအာက္ကလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ေဆာင့္လိုက္သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့အရည္ေတြနဲ႔ အသံေတြက တစ္ဖတ္ဖတ္ထြက္ေနသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လက္ေတြက သူရ ခါးကို အလိုက္သင့္ဖက္ရင္း တင္ပါးၾကီးေတြကို ေကာ့ကာ

 ေအာက္ကေနေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။

သူရ အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက အငမ္းမရ ေကာ့တင္မႈနဲ႔ အတူ

 အသံရွည္ညည္းျပီး ရွမ္းမေလး ျငိမ္သြားသည္။

နန္းကလ်ာခမ္း တစ္ခ်ီျပီသြားျပီ။

သူရ လည္း စိတ္ကိုႏွစ္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္လိုက္တာ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို

 အဖုတ္အတြင္းသားထဲ တစ္ဆံုးထုိးထည့္ရင္း တစ္ပတ္ေလာက္ေအာင္းထားတဲ့ သုက္ရည္ေတြကို

ရွမ္းမေလးအဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည္။

မလုပ္တာၾကာျပီျဖစ္လို႕ သုတ္ရည္ေတြက တစ္ခါႏွစ္ခါနဲ႔ မျပီးပဲ ေလးငါးခ်က္ ေလာက္ပန္းထြက္သည္။

 သူရ သုတ္ေတြပန္းထုတ္ျပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို ျပန္မထုတ္ေသးပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲမွာစိမ္ထားရင္း အဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြ တရြရြညွစ္ေနတာကို အရသာခံေနလိုက္သည္။

သူရ ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ပူေလာင္ေနေသာ ကာမစိတ္ေတြေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။

 သူရကို ရုပ္ေခ်ာသေဘာေကာင္းျပီး အရည္အခ်င္းရွိသူဟု နန္းကလ်ာခမ္းသိခဲ့သည္။

 အခုမွ သူရရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ ဟိုဟာလုပ္တာ ေတာ္ေၾကာင္းပါ နန္းကလ်ာခမ္းတစ္ေယာက္ေသခ်ာသိရေတာ့သည္။

အခုလည္းၾကည့္ တစ္ခါျပီးသြားေသာ္လည္း သူရ အတန္ၾကီးက ေပ်ာ့မသြားပဲ အဖုတ္ထဲမွာ မာမာၾကီးျဖစ္ေနသည္။

ကလ်ာ့အဖုတ္ေလးထဲမွာ သပ္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းလ်ဳိထားသလိုမ်ဳိး ျပည့္ၾကပ္ၾကပ္ၾကီးျဖစ္ေနသည္။

''အို....။'' သူရ လာျပီးနမ္းျပန္ျပီ။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို ငံုစုပ္ရင္းသာသာေလးနမ္းေနျပန္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို သူရလွ်ာက တုိး၀င္လာသည္။

ကလ်ာ့ပါးစပ္တစ္ခုလံုးေနရာလပ္မက်န္ရေအာင္ သူရ လွ်ာက ေမႊေႏွာက္ေနသည္။

 သူရအနမ္းေတြေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ စိတ္ေတြ တစ္ခါထပ္ျပီးထၾကြလာရသည္။

''ခမ္းေလး... ခဏထ...။'' နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခ်ဳိင္းႏွစ္ဖက္ကို အသာထူမရင္း သူရေျပာသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းေဆးမိေနသူတစ္ေယာက္လို သူရထူေပးတာခံရင္းမတ္တပ္ေလးျဖစ္ေနသည္။

''ဟိုဘက္လွည့္ျပီး ကန္ေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ထားေနာ္။'' သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လက္ေလးေတြကို ေနရာခ်ေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းဆုိတဲ့ ရွမ္းမေလးတစ္ေယာက္ ဖင္ေလးအေျပာင္သားနဲ႔ အုတ္ကန္ေဘာင္ကို

လက္ေထာက္ျပီး ကုန္းကုန္းေလးျဖစ္ေနသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခါးကို ခြက္ခြက္ေလးျဖစ္ေအာင္ လက္နဲ႕အသာဖိခ်ရင္း ေအာက္ကလည္း

 ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက အဖုတ္ေလးကို ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ ေတ့ေထာက္ျပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။

သူရ လေရာင္ ေအာက္မွာ ကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ျပီးဖင္ကုန္းေပးထားတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးရဲ႕

 ဖင္သားၾကီးေတြကို ၾကည့္ျပီး အားရပါးရ လုပ္သည္။

ပထမတစ္ခါျပီးထားတာမုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ အရည္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။

သူရ အားမနာေတာ့ပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေတြကို စုကိုင္ျပီး ေဆာင့္သည္။

လက္တစ္ဖက္က ဆံပင္ေတြကို စုကိုင္ထားသလို ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကလည္း တင္သားလံုးလံုးေလးကို  တျဖန္းျဖန္းရိုက္သည္။

 သူရ ရဲ႕ လက္ငါးေခ်ာင္းရာက ေဖြးဥေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္သားေတြေပၚမွာထင္ေနသည္။

 ပထမတစ္ခါျပီးထားတာေၾကာင့္ သူရ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာပင္လုပ္ႏုိင္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္သားေတြကို ဆုတ္ေခ်ကာ ေဆာင့္ေနရင္း......

''သူရ.... မျပီးေသးဘူးလားဟာ...။ ငါေတာ္ေတာ္ေညာင္းေနျပီ။'' နန္းကလ်ာခမ္းထံမွ ႏြမ္းလ်တဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာတာကိုၾကားရသည္။

''ေအးပါဟာ....။ ငါျပီးေတာ့မွာပါ..။ လာ..... ဒီမွာပဲ လာအိပ္လိုက္။''

ေရကန္ေဘာင္မွာ လက္ေထာက္ျပီးကုန္းေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ အသာလွဲျပီးအိပ္ခိုင္းလိုက္သည္။

 ျပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လံုးကို အသာမျပီး ဗိုက္နဲ႔ ကပ္ထားလိုက္သည္။

''ခမ္းေလး ... ေပါင္ႏွစ္လံုးကို ကိုင္ျပီးထိန္းထားေနာ္။''

နန္းကလ်ာခမ္း သူမရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဗုိက္နဲ႔ ကပ္ျပီးထားျပီးတာနဲ႔ သူရလည္း နန္းကလ်ာခမ္းေပၚမွာ

 ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးနဲ႔ ေတ့ျပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။

''အ....။'' နန္းကလ်ာခမ္းထံမွ ညည္းသံေလးထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

သူရ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာ ဒိုက္ထုိးသလို ခ်ထားျပီး နန္းကလ်ာခမ္းဆုိတဲ့ရွမ္းတရုတ္မေလးရဲ႕

အဖုတ္ကို အေပၚကေန ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ခ်သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းကေတာ့ မ်က္ႏွာေလးအသာမဲ့ျပီး ေပါင္ႏွစ္လံုးကို ထိန္းကိုင္ရင္း

သူရေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ အလူးအလဲခံေနရသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးေလးကို နမ္းလိုက္၊ လည္တုိင္ေလးကို နမ္းလိုက္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ပင္ေဆာင့္ခ်ေနသလို

 ေအာက္ကလည္း ခပ္သြက္သြက္ေကာ့တင္ေပးေနသည္။

 ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေဆာင့္အျပီးမွာေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျမန္လာျပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕

အဖုတ္ေလးထဲမွာပဲညီေတာ္ေမာင္ကို ထုိးသြင္းျပီး သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္သည္။

''အား.....  ရွီး....  ေကာင္းလိုက္တာခမ္းေလးရယ္....''

'' တုိ႕လဲတူတူပါပဲ သူရ ရယ္...''

ႏွစ္ေယာက္သား ကိစၥျပီးသြားေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ျပီး

 သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အေဆာင္ထိလိုက္ပို႕ေပးလိုက္သည္။

 အခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ခါနီး နန္းကလ်ာခမ္းက သူရကို မ်က္လံုးတစ္ဖက္မွိတ္ျပျပီး fly kiss ေပးသြားသည္။

သူရလည္း fly kiss ျပန္ေပးျပီး ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။

''အင္း.... ဒီရွမ္းတရုတ္မေလး ေတာ္ေတာ္ထန္တာပဲ။''

သူရ အခန္းထဲျပန္လာရင္းလမ္းမွာေတြးမိျခင္းျဖစ္သည္။

 သူရတုိ႕ေနတဲ့ ေဟာခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖဲရိုက္လို႕ ေကာင္းတုန္းပဲရွိေသးသည္။

''ေဟ့ေကာင္ၾကီး.... အိုေကလား။ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ကိုမသြားတာလဲ။''

'' မ မ ပါဘူးကြာ။ ဒီလိုပဲ စကားေျပာေနၾကတာပါ။''

''ေအးေအး....  ျပီးတာပါပဲ။ လာေဆာ့ေလကြာ။ မအိပ္ေသးရင္။''

''ေတာ္ပါျပီကြာ....။ မကစားေတာ့ဘူး။ ငါအိပ္ခ်င္ေနျပီ။ အိပ္ေတာ့မယ္။''

သူရ ေစာင္ကိုေခါင္းျမီးျခံဳျပီးအိပ္လိုက္သည္။

 ခ်မ္းလို႕ ေတာ့မဟုတ္၊ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ခ်စ္ပြဲ၀င္ခဲ့တာကို ေအးေအးေဆးေဆးျပန္ေတြးခ်င္လို႕ျဖစ္သည္။

သူရ အိပ္ေနရင္းနဲ႔ နန္းကလ်ာ အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္မိသည္။

သူနန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မႏၱေလးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မမေရႊစင္ကို အျပစ္လုပ္မိသလိုခံစားရသည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္မိျပီးမွေတာ့တာ၀န္ယူရမည္မွာ

 ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္း သူ႕ကို ၾကိဳက္ေနတာလည္း သူသိသည္။

ဒီအေျခအေနထိျဖစ္သြားျပီဆုိမွေတာ့ ေက်ာင္းမွာ နန္းကလ်ာခမ္းကို တြဲမွရမည္။ ဒါဆုိမမေရႊစင္ကေရာ.........

မမေရႊစင္ သူရကိုဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္မွန္း သူရ သာအသိဆံုးျဖစ္သည္။

ဒီထက္ပုိျပီး အက်ယ္အက်ယ္မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္မွ ျဖစ္မည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေခ်ာေမာလွပျပီး

 ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းေသာ မ်က္နာလွလွ ႏွစ္ခုတစ္လွည့္စီ ျမင္ေယာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

''သူရ....  သူရ.....  ထေတာ့ေလ။''

ေျခေထာက္ကို လာလႈပ္တဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူရ ႏိႈးလာသည္။

မ်က္လံုးကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ ထဲကို ကိုယ္ေလးတစ္ျခမ္း၀င္ျပီး

သူရကို ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည့္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္း....

နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ သူရ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ၾကည့္လိုက္ျပီး ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။

''မလြယ္ဘူးေနာ္.....  သူရလည္း... ''နန္းကလ်ာခမ္း ရယ္ျပီးေျပာသည္။

''ဘာလဲ... ဘာမလြယ္တာလဲ ခမ္းရဲ႕။'' သူရ အိပ္မံုစံုမႊားနဲ႔ ေမးမိသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းဘာမွမေျပာပဲ သူရ ရဲ႕ ေပါင္ဂြၾကားကို လက္ညိဳးေလးထုိးျပသည္။

သူရ ကိုယ့္ဂြၾကားကို ကိုယ္ျပန္ငံု႕ၾကည့္ေတာ့မွ ည၀တ္ေဘာင္းဘီေအာက္မွာ မိုးေမွ်ာ္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေတြ႕သည္။

 တစ္ညလံုးဆီးမသြားရတာနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္က တင္းျပီးေထာင္မတ္ေနသည္။

''ေအာ္.... ဒါလား။'' နန္းကလ်ာခမ္းကို စခ်င္တာနဲ႔ ေဘာင္းဘီရွံ႕ၾကိဳးကို အသာေလွ်ာ့ျပီး ညီေတာ္ေမာင္ကိုလွန္ျပလိုက္သည္။

ေထာင္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က ေဘာင္းဘီၾကားက ေျဖာင္းကနဲထြက္လာသည္။

''အုိ..........  ဘာေတြလာျပေနတာလဲ။ '' နန္းကလ်ာခမ္းမ်က္နွာေလးနီသြားျပီး ျခင္ေထာင္ကိုခ်ကာ

 အျပင္ကို ကမန္းကတန္းေျပးထြက္သြားသည္။ ျခင္ေထာင္က အျပင္ကို မျမင္ရတဲ့ ပိတ္ျခင္ေထာင္ျဖစ္တာမုိ႕

 ေျပးထြက္သြားတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တုန္ခါေနတဲ့ တင္သားလွလွမ်ားကို မျမင္လိုက္ရ....

''အာကြာ.... ေတာက္... ဒီျခင္ေထာင္ေတာ့.....'' သူရ အားမလိုအားမရေျပာရင္း

စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေစာင္ေတြကို ပဲ အားရပါးရေခါက္လိုက္သည္။

 ေအးေရာ....

သူရ ေရသြားခ်ဳိးဖုိ႕ အုတ္ကန္ၾကီးဆီေရာက္ေတာ့ ညတုန္းက နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့တာေလးေတြကို ေတြးရင္း
စိတ္ေတြြၾကြလာျပန္သည္။

''အင္း....  နန္းကလ်ာခမ္းလည္း ေတာ္ေတာ္လုပ္လို႕ေကာင္းတာပဲ.....။''

သူရ စိတ္ထဲ တစ္ခုေတြးမိလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မေန႕ညက လုပ္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးနားသြားျပီး
 တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

 မနက္ေစာေစာမုိ႕ ဘယ္သူမွ ေရမခ်ဳိးရေသးတာေၾကာင့္ အဂၤေတက ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။

အနားတစ္၀ိုက္က ေျမၾကီးေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။

 ေရတစ္စက္မွေတာင္ မစိုေသး။ ညတုန္းက အိပ္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွ အိပ္ျဖစ္သည္။

ဖဲရိုက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြလည္း ဒီအုတ္ကန္မွာလာျပီးေရလာခ်ဳိးဖုိ႕မျဖစ္ႏုိင္...။

သူရ ေသေသခ်ာခ်ာေစ့ေစ့စပ္စပ္ပင္လိုက္ရွာသည္။ မေတြ႕......။

''အင္း....။ ဒါဆုိေသခ်ာျပီ။'' သူရ တစ္ေယာက္ထဲ တုိးတုိးေလးေရရြတ္ရင္း ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေတြးေနမိသည္။

''ေဟ့ေကာင္... ေရမခ်ဳိးေသးပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။''

''ေရခြက္ေတြက မိန္းကေလးေတြသမသြားလုိ႕ ငါတုိ႕ဆီမွာတစ္ခြက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။
 မင္းခ်ဳိးျပီးရင္ ငါတုိ႕ ခ်ဳိးမွာ... ျမန္ျမန္ခ်ဳိးဟ....''

ေဘးနားေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားေၾကာင့္ သူရ အေတြးစေတြျပတ္သြားျပီး ေရကိုသာခပ္ျမန္ျမန္ခ်ဳိးလိုက္သည္။

ေရခ်ဳိးျပီးေတာ့ တစ္ေနကုန္ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ရသည္။
 ဆယ္မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ရြာေလး တစ္ရြာမွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတေတြ ေဟာေျပာရသည္။
 ရြာခံ သားဖြားဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႕ရသည္။

တစ္ေနကုန္ သူရစိတ္ေတြ ေလးေနသည္။

လုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြအကုန္လံုးလိုလို ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာျဖစ္ေနသည္။

 စိတ္နဲ႔ လူနဲ႔မွ မကပ္တာကိုး...။ သူရ ထင္တာသာ မွန္ခဲ့မယ္ဆုိရင္.....

''ဟူး.....'' သူရ သက္ျပင္းကို သာ တြင္တြင္ခ်ေနမိသည္။
...

''ဒကာေလး.... ဒကာေလးရဲ႕ ဖုန္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကေခၚေနတယ္၊ ဖုန္းကိုင္လိုက္ပါဒကာေလးရယ္....။
 အခုဖုန္းေခၚေနတဲ့သူက ၅၂၈ ေမတၱာပိုင္ရွင္.....''

''ဟဲလို အေမေျပာ....''

''ေအာ္ေအး... အေဖပါ....  သားရဲ႕...''

''ေအာ္... ဟုတ္အေဖ..''

''သားကားလိုခ်င္တယ္ဆုိလို႕ ၊ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စီးတဲ့ကားေရာင္းခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ၀ယ္ထားလိုက္တယ္။

 ပါဂ်ဲရိုးဖားျပဳတ္... Grade လဲျမင့္တယ္။ သားေနာက္မွ စတစ္ကာေဖာက္ကပ္ျပီး ပံုေျပာင္းလို႕ရတာပဲ။

 မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္ကို လိုင္းကားနဲ႔လာခဲ့။ ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္နဲ႔ အငွားေမာင္းခိုင္းျပီး လာယူလိုက္...။

 သား အဲဒီမွာစီးလို႕ရတာေပါ့။''

''ဟိဟိ... ေကာင္းတာေပါ့။ သားလည္းဒီမွာစီးစရာမရွိျဖစ္ေနတာ။ ဆီေတာ့အေတာ္အုပ္မယ္အေဖရ...။
 ေနာက္တစ္ခါပိုက္ဆံပို႕ရင္ ဆီဖိုးပါထည့္ပို႕ေနာ္...။''

''ေအးပါ။ ပို႕ပါ့မယ္ကြာ..။''

''ျပီးေတာ့ သားက ျပိဳင္ကားလည္းလိုခ်င္ေသးတာဆုိေတာ့ ဒီတစ္ခါသားျပန္လာရင္ ျပိဳင္ကား တစ္စီးေလာက္ ... ေလာက္...''

''ေဟ့ေကာင္...  ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ့...။ ေလာဘလာတက္မေနနဲ႔....။ ဒါပဲသား...။
ဆက္ေျပာရင္ ဘာေတြထပ္၀ယ္ခိုင္းဦးမလဲမသိဘူး..။ ေတာ္ျပီ...။ ဒါပဲ...''

''ဂြပ္...''

''ဟားဟား.....   ရက္စ္...။''

 အေဖ့ဆီက ဖုန္းခ်သြားျပီးေတာ့ ၊ သူရ အူျမဴးျပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္ရယ္လိုက္မိသည္။

သူရ ဒီမွာေနရတာလည္း စိတ္ေတြ ညစ္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပင္ျဖစ္သြားသည္။

သူရ  ေဆးရုံအုပ္ကို ခြင့္တစ္ရက္တုိင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူ႕တစ္ေယာက္စာအလုပ္ပိုလုပ္ထားဖုိ႕နဲ႔ ျပန္လာရင္ မုန္႕၀ယ္ခဲ့မယ္လို႕ ေျပာျပီး အေ၀းေျပးကားဂိတ္ကို ထြက္ခဲ့သည္။

ကားလက္မွတ္၀ယ္ျပီးေတာ့ စီးရမဲ့ကားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊျမိဳင္သူ..။

''ဟိဟိ.... ေမာ္လျမိဳင္သူေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေဘးနားမွာေရာက္လာရင္ေတာ့ ပြတာပဲ။'' သူရ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေရႊမန္းသူေလး

ဆုိတဲ့ ေအာစာအုပ္ထဲကလိုမ်ဳိး ေမာ္လျမိဳင္သူေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ပါလာရင္ေတာ့ အပီပဲဆုိျပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္မိသည္။

သူရ ကားထုိင္ခံုေပၚမွာထုိင္ရင္း ေဘးနားမွာလြတ္ေနတဲ့ ထိုင္ခံုအလြတ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြခုန္ေနသည္။

ေျပာသာေျပာရတာ...။ အေ၀းေျပးကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ သူရ တစ္ခါမွကံမေကာင္းခဲ့။

မိဘစကားနားေထာင္ျပီး စာၾကိဳးစားဖုိ႕ တစ္လမ္းလံုးတရားေဟာတတ္တဲ့ အဘိုးၾကီးေတြ၊

အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ပရုတ္ဆီေတြမႊန္ထူေအာင္လိမ္းျပီး တစ္လမ္းလံုး ဥၾသဆြဲတတ္သည့္အဘြားၾကီးေတြနဲ႔ပဲ ၾကံဳခဲ့ရသည္။

'' ခံုနံပါတ္ ၁၀က ဒီေဘးကခံုလား။''

ေယာက်္ားသံၾကားလို႕....မ်က္လံုးမွိတ္ထားရာကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး.....။

''ဟိုက္....။ ''

''တင္.... တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က ၉ ပါဘုရား။ ဒီဘက္မွန္နားကခံုပါဘုရား။''

သူရ လက္အုပ္ေလးခ်ီရင္း ခံုအျပင္ထြက္ေပးလိုက္သည္။

သူစိတ္ကူးယဥ္ထားတာေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ထပ္တူက်လြန္းတာကို ျပန္ေတြးမိေတာ့အေတာ္ေလးရယ္ခ်င္သြားသည္။

''ဟူး....။ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ ဇာတ္လမ္းထဲမွာသာျဖစ္တာပါ။ အျပင္မွာ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလးဘယ္ေတာ့မွမတြဲေပးတာပဲကို...။''

သူရ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ျပန္ေျဖသိမ့္ရင္း.... ျပန္အိပ္ေနလိုက္သည္။

မနက္ျဖန္ တစ္ေနကုန္ ေလ်ာက္သြားရမွာဆုိေတာ့ အိပ္ထားမွျဖစ္မည္။

သူရ တစ္နာရီေလာက္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး ဆူဆူညံညံအသံေၾကာင့္ႏုိးလာသည္။

''ေအာ္.... ျမန္မာကားျပေနတာပဲ..။''

ရုပ္ရွင္မလာခင္ ထေရလာေတြလာေနသည္။ ဘာဇာတ္ကားလဲဆုိတာ သိခ်င္တာနဲ႔ သူရမ်က္လံုးဖြင့္ျပီးအသာေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

 အခုေခတ္ျမန္မာကားေတြမွာ ဟိုအခန္းေတြကိုအေတာ္ေလးပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရိုက္လာတာကိုေတြ႕ရသည္။

 ျမန္မာမင္းသမီးေတြ ေရကူး၀တ္စံုနဲ႔ အနီးကပ္အရုိက္ခံသလို .. ည၀တ္အက်ီပါးပါးေလး၀တ္ထားတဲ့မင္းသမီးက

 အခန္း၀မွာ ေပါင္ကားေနတာကို မီးနဲ႔ထုိးျပီးရိုက္ျပေတာ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေပါင္ဂြၾကားကို အရွင္းသားျမင္ေနရတာလည္းရွိသည္။


  ရန္ကုန္ယူႏိုက္တက္ ေနာက္ခံလူကပၸလီၾကီးနဲ႔ သူႏုိင္ကိုယ္ႏုိင္ၾကဲရင္း ဖင္ကြဲသြားတဲ့ မင္းသမီးပါရင္ပိုေတာင္ၾကည့္လို႕ေကာင္းဦးမည္။

 ဘာပဲေျပာေျပာ ႏုိင္ငံေတာ္တုိးတက္လာတာကို သူရ အျပည့္အ၀ေထာက္ခံမိသည္။

သူရ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေစာင့္စားလိုက္တာ... တကယ့္ဇာတ္ကားလာျပီ။

ဇာတ္ကားနာမည္က ေတာလီး၀ုတ္။ ဇာတ္ေဆာင္ေတြက နာမည္ေက်ာ္ဟာသသရုပ္ေဆာင္ေတြမုိ႕ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ၾကည့္မိသည္။

ရြာဇာတ္လမ္းေလးဆုိေတာ့ ျမန္မာဆန္ဆန္၀တ္တာေလးေတြလည္းေတြ႕ရမွာပဲ။

 သူရ ဇာတ္လမ္းကို ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္မိသည္။

ဇာတ္လမ္းက အစပိုင္းမွာ အေတာ္ေလးရယ္ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဇာတ္အိမ္ကလည္းမရွိ၊သံေသးသံေၾကာင္ေတြကမ်ားျပီး၊

 အိုဗာအက္ရွင္ေတြမ်ားလြန္းတာနဲ႔ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး အသာျပန္အိပ္လိုက္ရသည္။

''ဟူး....။ အခုထိ အေပါက္လမ္းကို မတည့္ေသးဘူး။''

''မနက္ျဖန္က်မွ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း မာဆတ္ေလးဘာေလးသြားရမယ္။''

သူရ ႏုိးေတာ့ ပဲခူးျမိဳ႕အထြက္ေတာင္ေရာက္ေနျပီ။ ပဲခူးအထြက္က ေရႊရွမ္းေလး ထမင္းဆုိင္မွာ ကားရပ္ျပီး ထမင္း၀င္စားသည္။

ဆုိင္က လူေတြတုိးမေပါက္ေအာင္စည္ကားေသာ္လည္း သိပ္အၾကာၾကီးမေစာင့္ရသလို ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြကလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာရွိလွသည္။

အရံဟင္းကအစ ပစ္စလက္ခပ္မလုပ္ပဲ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္ ပူပူေႏြးေႏြးကို ပဲဆီေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ သုတ္ထားသလို၊

 ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္ေလးက လည္းစားလို႕ေကာင္းလွသည္။

သူရ မွာထားတဲ့ ငါးခူစဥ္းေကာကေတာ့ေျပာမေနနဲ႔။ ရဲယိုရြက္ကိုပါးပါးေလးလွီးျပီးထည့္ခ်က္ထားသလို ရွမ္းနံနံအုပ္ထားေတာ့

ငါးနံ႕မရပဲ ေမႊးေမႊးေလးျဖစ္သည္။ သူရ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ လာခ်ေပးတဲ့ ထမင္းလိုက္ပြဲ

ဇလံုၾကီးတစ္ခုလံုးကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားသည္။

ကားေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ ဗုိက္တင္းတင္းနဲ႔

တစ္ေရးအိပ္လိုက္တာ...မနက္ေစာေစာ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး၀င္းကိုေရာက္မွပဲ ႏုိးေတာ့သည္။

တကၠစီငွားျပီး အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းနံပါတ္ကို ေကာက္ဆက္လုိက္ေတာ့ သူလာၾကိဳမယ္ဆုိတာနဲ႔ အသာေစာင့္ေနလိုက္သည္။

သူရ တစ္ေယာက္ထဲ မတ္တပ္ရပ္ေစာင့္ေနရတာပ်င္းလာတာနဲ႔ လမ္းထိပ္ကလက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေလးရွိရာဆီသို႕
 ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။

လာၾကိဳမည့္ဦးေလးၾကီးႏွင့္လြဲသြားမွာေတာ့စိတ္မပူရ။

ကားဂိတ္အ၀ေရာက္တာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ဖုိ႕ ေျပာထားျပီးျဖစ္သည္။

ခ်ိဳဆိမ့္ ရွယ္... တစ္ခြက္...  စားပြဲထုိးေလးကို လက္ဖက္ရည္မွာလိုက္သည္။

ပ်င္းပ်င္းရွိတာန႔႔ဲ သူရ ဖုန္းကိုဖြင့္ျပီး Minimal Rush ဆုိတဲ့ ဂိမ္းကိုပဲထုတ္ျပီးေဆာ့ေနလိုက္သည္။

Displincible me ဆုိတဲ့ animation ရုပ္ရွင္ကားကို ေနာက္ခံျပဳျပီး လုပ္ထားတဲ့ ဂိမ္းမို႕ သူရ အၾကိဳက္ပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

''ေဟ့ေကာင္... ''

ပုခံုးကို လာရုိက္တဲ့ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေျပးလက္စဂိမ္းက Game over ျဖစ္သြားသည္။

''ဟာကြာ...'' သူရ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညီးညဴလိုက္ရင္း ပုခံုးလာပုတ္သူကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

ေရွ႕တစ္လက္မေနာက္ေျပာင္ဆံပင္နဲ႔ အသားညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္။ အသက္ကေတာ့ သူနဲ႔ ရြယ္တူပဲရွိေလာက္မည္။

ျမင္ဖူးတယ္ဆုိျပီး အေသအခ်ာၾကည့္ေနရင္း...  ''ေဟ့ေကာင္ သူရ ... ငါေလကြာ... မင္းသူငယ္ခ်င္း ေစာရန္ႏိုင္''

''ဟာ... မွတ္မိျပီ။ မင္းကအေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတာကိုးကြ။ မင္းဗုိလ္သင္တန္းတက္ေနတယ္လို႕ၾကားတယ္။ ဟုတ္လား။''

''ေအးဟုတ္တယ္။ အခုသင္တန္းဆင္းျပီးသြားျပီ။ အထက္က လိုအပ္တာေလးေတြ ၀ယ္စရာရွိလို႕ အခုမွရန္ကုန္ေရာက္တာ။''

ေစာရန္ႏုိင္က သူရ နဲ႔ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း။ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ထိုင္ခဲ့သလို ေတာ္ေတာ္လည္းခင္မင္ခဲ့သည္။

ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴ ႏြဲ႕ႏြဲ႕နဲ႔ေစာရန္ႏုိင္ အခုေတာ့ အသားညိဳညိဳ ဆံပင္တုိတုိနဲ႔ျဖစ္ေနျပီ။

 သူရ ရုတ္တရက္မမွတ္မိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီမဟုတ္ပါလား။

''မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ သူရ။''

''ငါ အိမ္က ကား၀ယ္ေပးထားလို႕ လာယူတာကြ။''

''ဒါနဲ႔ ရန္ႏုိင္... မင္းသြားစရာရွိတာေတြ ငါနဲ႔သြားေလကြာ။ ငါ့ကားမွ ဒရုိင္ဘာလည္းပါတယ္။

မင္းနဲ႔ လည္း အခ်ိန္ပိုရင္ေလ်ာက္လည္လို႕ရတာေပါ့။''

''ေအးကြာ... အဲလိုပဲလုပ္ၾကတာေပါ့။''

ကားလာပို႕တဲ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ကားကို သူရ လက္ထဲအပ္ျပီး တက္ဆီနဲ႔ ျပန္သြားသည္။

သူရ တစ္ေယာက္ေစာရန္ႏုိင္နဲ႔ အတူ ရန္ကုန္မွာေလ်ာက္လည္ၾကမည္လို႕ အားခဲထားသည္။

တကယ္တန္းက်ေတာ့ ရန္ကုန္မွာကားေတြက်ပ္လြန္းတာနဲ႔ လမ္းေပၚမွာတင္အခ်ိန္ကုန္ျပီး လိုရာမေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

 ရန္ေနာင္၀ယ္ရမဲ့ ပစၥည္းကို တစ္ဆုိင္၀င္တစ္ဆုိင္ထြက္နဲ႔ မနည္းလိုက္ရွာရသည္။ ပစၥည္းကိုရေတာ့ ေန႕လည္ ၂နာရီေက်ာ္ျပီ။

သူရ လုိတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြလည္း၀ယ္ရဦးမည္။

သူရ Junction square , ေတာ္၀င္စင္တာနဲ႔ Ocean မွာ လိုတာေလးေတြ၀ယ္တာေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးမ၀ယ္ခဲ့ရ။

သူရ သြားခ်င္တဲ့ မာဆတ္လည္းမေရာက္ျဖစ္လိုက္.....။ ဟူး.....  အခုတေလာ ဘာလုပ္လုပ္အဆင္မေျပပါလား။

 သူရ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႕ထပ္တူမက်ပံုက Bobby soxer လိုပဲျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။

သူရ ... ေစာရန္ႏုိင္ကုိ ကားဂိတ္လိုက္ပို႕ ျပီး ကားဆရာနဲ႔ တစ္လွည့္စီေမာင္းရင္း ျပန္လာခဲ့သည္။

သူရ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းျပီ...။ လမ္းမွာေအးေအးေဆးေဆးေမာင္းလာတာမုိ႕ မိုးလင္းတာနဲ႔ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားသည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရန္ကုန္က ၀ယ္လာတဲ့ J Donut မုန္႕ဘူးေတြေပး၊ ေရမိုးခ်ဳိးျပီး တစ္ေရးအိပ္လိုက္သည္။

သူရ လာလႈပ္ႏုိးေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏုိးလာသည္။

''သူရ... အိပ္ပုတ္.. ထေတာ့။ ဆယ္ႏွစ္နာရီထုိးေတာ့မယ္။ ''

သူရ အိပ္မႈန္စံုမႊားႏွင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္း။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို ၾကည့္ျပီး အသာရယ္ျပလိုက္သည္။

''ထမင္းမစားေသးဘူးလား။ အကုန္လံုးထမင္းသြားစားၾကျပီ။''

 ေရမိုးခ်ဳိးျပီး သနပ္ခါးေရက်ဲေလးလိမ္းထားတဲ့ ရွမ္းမေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက ျဖဴ၀င္းႏုဖတ္ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို ခပ္ေငးေငးေလးၾကည့္ရင္း...

''ခမ္းေရာ... ထမင္းသြားမစားဘူးလား။''

''မလိုက္ခ်င္လို႕ ပါဆယ္ပဲ၀ယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။''

''ဟုတ္လား။ ဒါဆုိ ... '' သူရ ေျချမန္လက္ျမန္နဲ႔ နမ္းကလ်ာခမ္းကို လွမ္းဆြဲျပီးဖက္လိုက္ေတာ့

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လံုးျပည့္ျပည့္တင္းတင္းေလးက သူရ ရင္ခြင္ထဲ အိကနဲ က်လာသည္။

''အုိ႕.... ကို .. ရာ.... လူေတြျမင္ကုန္မယ္။''
................................................. ......

''မျမင္ပါဘူးကြာ။ ခဏေလးပဲဟာကို။''

''အုိ .... မျဖစ္ပါဘူးကိုရယ္...။ ေနာက္မွေနာ္...။''

ခ်ည္သားဂါ၀န္တုိနံ႔နံ႔ေလး၀တ္ထားတဲ့ ရွမ္းမေလးရဲ႕ ေပါင္တန္ေတြက ျဖဴေဖြးျပီး အိေနသည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ကို ဆြဲျပီး သူတုိ႕ ေနတဲ့ ေဟာခန္းၾကီးရဲ႕ ေဘးက စတုိခန္းထဲကိုဆြဲေခၚသြားသည္။

စတုိခန္းထဲမွာ ေဆးပုံးခြံအလြတ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနသည္။

မသံုးေတာ့တဲ့ သံခုတင္တစ္လံုးလဲေတြ႕သည္။

''ခမ္းေလး....  သံခုတင္ေပၚမွာလက္ေထာက္ျပီးကုန္းေပးကြာ။''

လူမိသြားမွာစိုးတာနဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္းလည္း သူရေျပာတဲ့ အတုိင္း သံခုတင္ေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ျပီးကုန္းေပးလိုက္သည္။

ဖင္ကိုေနာက္ပစ္ျပီး ေကာ့ေပးလိုက္တာမုိ႕ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္သားထြားထြားအိအိေတြက ေနာက္ကိုေကာ့ထြက္ေနသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဂါ၀န္အတုိပြပြေလးကို အေပၚမတင္လိုက္ေတာ့ ဖင္သားၾကီးႏွစ္ခုကို မႏုိင့္တႏုိင္ဖံုးထားရတဲ့ ပင္တီေလးကေပၚလာသည္။

 ခရမ္းေရာင္ အစင္းၾကားနဲ႔ ပင္တီလွလွေလး။

သူရ ပင္တီေလးကို မခၽြတ္ေတာ့ဘဲေဘးကို အသာဆြဲလိုက္ေတာ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ေပၚလာသည္။

အဖုတ္ထဲက အရည္မထြက္ေသးတာနဲ႔ သူရ ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ျပီး အဖုတ္ေလးကို ခပ္သြက္သြက္ရက္လိုက္သည္။

 ေရခ်ဳိးျပီးတာ မၾကာေသးဘူးထင္သည္။ အဖုတ္ေလးက ဆပ္ျပာနံ႔သင္းသင္းေလးေမႊးေနသည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုကို အသာျဖဲျပီး အတြင္းသားနီနီရဲရဲေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ကစားျပီး လ်က္ေပးလိုက္သည္။

အ....  အ.... နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ညည္းသံေလးေတြထြက္လာသည္။

 သူရ ရဲ႕ လွ်ာစြမ္းေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲက အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္လာေတာ့သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္တစ္ခုလံုး သူရ တံေတြးေတြေရာ ၊ ထြက္လာတဲ့ အရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ေရာ ခဏေလးနဲ႔ စိုရႊဲသြားေတာ့သည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေနာက္မွ ေဆာင့္ေဆာင့္ထုိင္ေနရာကေန အသာထလိုက္ျပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕တင္ပါးေနာက္မွာေနရာ ၀င္ယူလိုက္သည္။

သူရ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က ေျဖာင္းကနဲထြက္လာသည္။

သူရ.. ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ထိပ္ကို အရည္စိုသြားေအာင္ အဖုတ္အေျမာင္းၾကားမွာ ခပ္သြက္သြက္ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လံုးေလးက တစ္ခ်က္တြန္႕သြားသည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ခါးကိုခြက္ေနေအာင္ အသာဖိခ်လိုက္ေတာ့ လံုးျပီး အယ္ေနတဲ့ ဖင္ႏွစ္လံုးကပိုျပီးေကာ့လာသည္။

ဖင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲက အဖုတ္ၾကီးကေတာ့အရည္ေတြရႊဲျပီး အေျမာင္းလိုက္ၾကီးျဖစ္ေနသည္။

သူရ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ လက္တစ္ဖက္က ညီေတာ္ေမာင္ကို ထိန္းကိုင္၊ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ခါးက်င္က်င္ေလးကို ဆြဲျပီး တစ္ခ်က္ထဲ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

အ.... နာတယ္။ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါကိုရယ္။ အထဲမွာေအာင့္သြားတာပဲ။

သူရ ဘက္ကိုလွည့္ျပီး ခပ္ညဳညဳေလးေျပာတဲ့ စကားကိုၾကားေတာ့ သူရ စိတ္ေတြ ထိန္းလို႕မရေတာ့။

သူရၾကမ္းျပီ။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ မေဟာ္ဂနီေရာင္ဆုိးျပီး ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ဆြဲကိုင္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္သည္။

ေဆာင့္တာမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္တာ။ ရွမ္းတရုတ္မပီပီ ခဏေလးနဲ႔ အရည္ေတြရႊဲနစ္ေနေအာင္ထြက္သည္။

အရည္ေတြရႊဲျပီး ေခ်ာေမြ႕ေနလို႕သူရ အားမနာပဲ စိတ္ရွိလက္ရွိေဆာင့္မိသည္။

သူရ ဆီးခံုနဲ႔ ဖင္ၾကီးႏွစ္လံုးရိုက္သံ တဖတ္ဖတ္က စတုိခန္းေလးထဲမွာ ပဲ့တင္သံထပ္ေနသည္။

ရန္ကုန္မွာ ကားသြားယူတာနဲ႔ တစ္ရက္ေလာက္ျခားသြားေတာ့ စိတ္ေတြက ပိုထေနသည္။

သူရ စိတ္ကိုထိန္းမေနေတာ့ပဲ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ျပီး လုပ္သည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းလည္း ေအာက္ကေန ဖင္ၾကီးႏွစ္လံုးကို ေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။

''သူရ ျမန္ျမန္ေလးေဆာင့္...။ ျပီးေတာ့မယ္။''

''အာ... ဒီေလာက္ေဆာင့္ေနတာေတာင္ ထပ္ျမန္ခိုင္းေနေသးတယ္။ ဒီေကာင္မေလးေတာ့ကြာ...''

သူရ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို စံုကိုင္ျပီး ေနာက္ကေနအားရပါးရ လုပ္လိုက္တာ ခဏေနေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ၾကီးႏွစ္လံုးတုန္တက္သြားျပီး ျငိမ္သြားသည္။

သူရ ခဏနားလိုက္ျပီး အဖုတ္ထဲက က ညီေတာ္ေမာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့ ျဖဴျဖဴအရည္ေတြက သူရ အတန္တစ္ခုလံုးစိုရႊဲေနတာ ဆီးခံုကအေမႊးေတြေတာင္
 ေရစိုထားသလိုျဖစ္ေနသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းမ်က္လံုးေလး၀ိုင္းျပီး သူရဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။

''ခမ္းေလး စုတ္ေပးပါလားကြာ...။ တစ္ခါထဲျပီးသြားေအာင္...။''

နန္းကလ်ာခမ္း အရည္ေတြစိုရႊဲျပီးေထာင္မတ္ေနတဲ့ သူရရဲ႕ အတန္ထြားထြားၾကီးကို မ်က္လံုးေလးျပဴးျပီး တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

''သူရ... အရည္ေတြနဲ႔ မစုပ္ခ်င္ဘူးကြာ...။''

''ဟိုဟာေလးကိုပဲလုပ္ေလ... ေနာ္..။''

''အာ... မရဘူးကြာ။ ကိုယ္လည္း ခမ္းေလးကို လ်က္ေပးတာပဲဟာကို...။''

''ခမ္းမစုပ္ေပးရင္ ဒီမွာပဲေပကပ္ျပီးေနလိုက္မွာ..။ တျခားလူေတြျပန္ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္ေပး။''
သူရ သူ႕အက်င့္အတုိင္း ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ အတင္းလုပ္ခိုင္းသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းသက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္ခ်ျပီး သူရ ေပါင္ၾကားမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ခ်လိုက္ျပီး သူရ အတန္ၾကီး ကို ကိုင္ျပီးစုပ္ေပးလိုက္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ နီနီရဲရဲလွ်ာေလးက သူရ ဒစ္ဖ်ားတစ္၀ိုက္မွာ အစုန္အဆန္လႈပ္ရွားေနသည္။

 သူရ စိတ္ကို တင္းမထားေတာ့ပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို စုကိုင္ျပီး ေခါင္းကိုေရွ႕တုိးေနာက္ဆုတ္ခပ္သြက္သြက္လုပ္လိုက္သည္။

သူရ တင္ပါးကိုေကာ့ေကာ့ျပီးထိုးတာ အတန္တစ္ေခ်ာင္းလံုး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးစပ္ေလးထဲ၀င္သြားသည္။

 ၀င္တာမွ လည္ေခ်ာင္းထဲအထိေတာင္ေရာက္ေအာင္၀င္သည္။
...................

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုၾကည့္ရင္း နန္းကလ်ာပါးစပ္ေလးထဲကို

 ညီေတာ္ေမာင္ကို အသြင္းအထုတ္လုပ္သည္။

ညီေတာ္ေမာင္ တစ္ခ်က္၀င္သြားတုိင္း လွ်ာနဲ႔ ကလိေပးတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လွ်ာစြမ္းေၾကာင့္

သူရ ခပ္ၾကာၾကာမထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ နန္းကလ်ာခမ္းပါးစပ္ထဲကို သုတ္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္သည္။

အား.... ရွီး.... ေကာင္းလိုက္တာခမ္းရယ္။

သူရ ဆီကထြက္တဲ့ အရည္ေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျပီး သံုးေလးခါေလာက္ ဆက္တုိက္ထုတ္သည္။

 ရန္ကုန္သြားကတည္းက မလုပ္ျဖစ္တာ ရက္နည္းနည္းျခားသြားေတာ့ သုတ္ထြက္ကအေတာ္ေလးမ်ားသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းလည္း အျပင္ကိုလွ်ံထြက္ကုန္မွာစိုးတာနဲ႔ ထြက္တာနဲ႔ ပါးေစာင္ထဲမွာငံုထားရသည္။

ပါးစပ္တစ္ခုလံုးျပည့္ျပီး အျပင္ကိုလွ်ံက်မလိုျဖစ္တာနဲ႔ ေယာင္ျပီး မ်ဳိခ်လိုက္တာ

တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါးစက္ထဲ၀င္သြားသည္။

နန္းကလ်ာခမ္း သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို ကမန္းကတန္းလႊတ္ခ်ျပီး အျပင္ကိုေျပးထြက္သြားသည္။

နန္းကလ်ာခမ္းကမန္းကတန္း ေျပးထြက္သြားပံုကိုၾကည့္ရင္း သူရျပံဳးမိေသးသည္။

ခဏေနေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းျပန္ေရာက္လာသည္။

''သူရ.... ညစ္ပတ္တယ္....။ ပါးစပ္ထဲပန္းထုတ္တာ ေယာင္ျပီးမ်ဳိခ်လိုက္တာ

တစ္၀က္ေလာက္၀င္သြားျပီ။ '' စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးျပီးေျပာသည္။

'' မ်ဳိခ်ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့ ခမ္းရဲ႕...။ sperm ဆုိတာ protein ပဲဟာကို...။ အားရွိတာေပါ့...။ ဟိဟိ...''

''အားရွိရင္ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေသာက္ပါလား...။ ခမ္းေတာ့မၾကိဳက္ဘူး။''

''ခမ္းမၾကိဳက္ရင္ေနာက္မလုပ္ခိုင္းေတာ့ပါဘူးကြာ...။ ဟုတ္ျပီလား...။ စိတ္မေကာက္နဲ႔ေနာ္...။''

သူရ စူပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ နဖူးေပၚ၀ဲက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးရင္းေခ်ာ့လိုက္သည္။

စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ခ်စ္သူကိုေခ်ာ့ရတာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးေကာင္းသားပဲလို႔ သူရထင္သည္။

အဲဒီအရသာကို ရည္းစားထားဖူးသူမ်ားသာ ခံစားဖူးၾကေပမည္။

''ထြက္ခါနီးျပီဆုိရင္လည္းနည္းနည္းပါးပါးေျပာတာမဟုတ္ဘူး...။ ဒီက ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး...။''

''ေအာ္.... ခမ္းရယ္...။ ခမ္းစုတ္ေပးတာက အရမ္းေကာင္းတာကိုးကြ...။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ခမ္းကို သတိေပးဖုိ႕ေမ့သြားတာေပါ့။

အျပစ္တင္မယ္ဆုိရင္ ကိုယ့္ကိုမတင္တဲ့ အရမ္းေကာင္းေအာင္စုပ္ေပးတဲ့ ခမ္းဘာသာခမ္းပဲအျပစ္တင္ေတာ့။''

''ေတာ္ပါ....။ လုပ္လဲ လုပ္ေပးရေသးတယ္။ ခမ္းအျပစ္ပဲျဖစ္ေသးတယ္။''

နန္းကလ်ာခမ္း စူစူေအာင့္ေအာင့္နဲ႔ အျပင္ထြက္သြားလို႕ လိုက္ေခ်ာ့မလို႔ျပင္တုန္း ထမင္းသြားစားတဲ့

သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္လာတာနဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္းၾကာၾကာစိတ္ေကာက္ခ်ိန္မရလိုက္ပဲ စိတ္ေျပလိုက္ရသည္။

ဒါေတာင္ တစ္ေနကုန္သူရနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕တုိင္း နန္းကလ်ာခမ္းဆီက မ်က္ေစာင္းက ဒိုင္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေရာက္ေရာက္လာသည္။

သူရကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းရယ္က်ဲက်ဲပဲ လုပ္ေနလိုက္သည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ လူလစ္တုိင္းလိုလို ခိုးခိုးျပီးလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ေလ လူမလစ္ရင္ေတာင္ နန္းကလ်ာခမ္းကို ကားေပၚတင္ေခၚသြားျပီးကားေနာက္ခန္းထဲမွာ

 ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းျပီးလုပ္ျဖစ္သည္။

လူတကာႏွစ္ခါျပန္ေငးရတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္စိုင္တင္ခဲၾကီးက ေလးဘက္ေထာက္ခိုင္းျပီး

တဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ေဆာင့္လိုက္တုိင္း အရသာေတြ အျပည့္ေပးခဲ့သည္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားရင္းက အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္လာလိုက္တာ အိမ္ျပန္ဖုိ႕ ေန႕ရက္ေတြက နီးကပ္လာျပီ။

ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ မမေရႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တုိင္း မမေရႊစင္ရဲ႕အသံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။

သူရ ထင္တာ မမေရႊစင္ သူရမသိပဲ ဖုံးကြယ္ထားတာတစ္ခုခုရွိမယ္လို႕ထင္သည္။

မမေရႊစင္ စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႕ သူရ အတင္းဇြတ္မေမးမိေပ။

 သူရ မၾကိဳက္တာ မမေရႊစင္မလုပ္ေလာက္ဘူးလို႕ ထင္တာလဲပါသည္။

 မမေရႊစင္ေနာက္ကြယ္မွာ ရွမ္းတရုတ္မေလးနဲ႔ အခ်စ္နယ္ကၽြံမိေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိထက္ မမေရႊစင္ကို သူရပိုျပီး ယံုပါသည္။

သူရ အလုပ္ေတြလည္းအားတာနဲ႔ ကားေလ်ာက္ေမာင္းရင္း ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ေပၚမွာ တစ္ပတ္ပတ္ရင္းကားေလ်ာက္ေမာင္းျဖစ္သည္။

 ၾကက္တူေရြးေလးတစ္ေကာင္လို တစ္တြတ္တြတ္နဲ႔ စကားမ်ားတတ္ေသာ နန္းကလ်ာခမ္းမပါတာ သူရ

အတြက္နားေအးပါးေအးရွိလွသည္။ သူရ တစ္ေယာက္ထဲ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက YKKO ဆုိင္ထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။

ေအးေအးေဆးေဆးတစ္ေယာက္ထဲစားခ်င္တာနဲ႔ Special Room ကို အခန္းခေပးျပီး တစ္ေယာက္ထဲထုိင္စားျဖစ္သည္။

ေရစီးၾကမ္းတဲ့ သံလြင္ျမစ္...။

 ေရေတြက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ စီးက်ေနသည္။

စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရ အလ်ဥ္ကိုေငးၾကည့္ရင္း သူရ ငိုင္ေနမိသည္။

မမေရႊစင္နဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္း...။

မမေရႊစင္က အပ်ဳိၾကီး...။

အပ်ဳိၾကီးဆုိတာထက္ သူရနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အထိအပ်ဳိေမွးပါးေလးကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့ေသာ အပ်ဳိစင္စစ္စစ္ ျဖစ္သည္။

နန္းကလ်ာခမ္းက အပ်ဳိဆုိေသာ္လည္း သူရနဲ႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ေတြ႕ကတည္းက အပ်ဳိေမွးပါးေလးမရွိ။

ကစားခုန္စားလုပ္ရင္းနဲ႔ အပ်ဳိေမွးပါးစုတ္ျပတ္သြားတတ္တာကို လက္ခံေသာ္လည္း နန္းကလ်ာခမ္း အပ်ဳိစင္ဆုိတာကိုေတာ့ သူရလက္မခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။

မမေရႊစင္နဲ႔ အဆက္သြယ္မရတာ သံုးရက္ေလာက္ရွိျပီ။

သူဖုန္းဆက္ေသာ္လည္းမမေရႊစင္ဖုန္းက ဖုန္းပိတ္ထားတာနဲ႔ ၾကံဳေနရသည္။

သူဒီမွာ ၾကိတ္ပုန္းခုတ္ေနတာကိုပဲ မမေရႊစင္သိသြားလို႕လားမသိဘူး။ ေတြးရင္းေတြးရင္းစိတ္ေတြေတာင္ပူလာသည္။

အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕လိုက္တာ မွာထားတဲ့ ဂဏန္းသားဆီခ်က္ေရွ႕မွာလာခ်ေတာ့မွပဲ အမွ်င္တန္းျပတ္ေတာ့သည္။

စားလို႕ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းရင္း နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ခြဲခြာခါနီး တစ္ခုခုလက္ေဆာင္ေပးရင္ေကာင္းမယ္ဆုိျပီး လမ္းေဘးမွာဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္မိသည္။

ငါးမွန္ပုံးေတြခ်ထားတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစာၦန္အေရာင္းဆုိင္ေလး တစ္ဆုိင္ကိုေတြ႔ေတာ့ ကားကိုဆုိင္ေရွ႕မွာရပ္ျပီးဆုိင္ထဲ၀င္လာခဲ့သည္။
................................................. ...............

ေဆးရုံေရွ႕က ခံုတန္းေလးမွာ နန္းကလ်ာခမ္းထုိင္ေနသည္။

သူရ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာကားရပ္လိုက္ျပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။

''ခမ္းေလး.... ခမ္းအတြက္ ကိုယ္လက္ေဆာင္၀ယ္လာတယ္သိလား။''

''မ်က္စိမွိတ္ထားေနာ္။'' သူရ နန္းကလ်ာခမ္းလက္ကိုဆြဲျပီးကားနားေခၚခဲ့သည္။

ကားနားေရာက္ေတာ့မ်က္စိမွိတ္ခိုင္းျပီးကားေနာက္ခန္းထဲက လက္ေဆာင္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။

သူရ ေမာ္လျမိဳင္သြားတုန္း၀ယ္လာခဲ့တာက....  ေလွာင္အိမ္လွလွေလးနဲ႔ ၾကက္တူေရြးေလးတစ္ေကာင္။

''ကိုယ္ခရီးသြားေနတုန္း ကိုယ့္ကို ခမ္းအျမဲသတိရေအာင္လို႕ ဒီလက္ေဆာင္ေလးေပးထားခဲ့မယ္။''

သူရ လက္ဖမိုးေပၚနားေနေသာ ၾကက္တူေရြးေလးကို ခမ္းေလးမ်က္လံုးအျပဴးသားေငးၾကည့္ရင္း
          
''အဲဒီ ... အဲဒီ အေကာင္ကို ခမ္းဘာလုပ္ရမွာလဲဟင္...''

''ဘုရားေရ.... ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ကို ေမြးထားရုံအျပင္ တျခားဘာမ်ားလုပ္ခိုင္းခ်င္ေသးလို႕လဲ ခမ္းရယ္၊

လာမယ့္ဆီးဂိမ္းမွာ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္းဘက္ကေန၀င္ကန္ခိုင္းဖို႕မ်ားစိတ္ကူးထားသလား၊

ဒါမွမဟုတ္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေငြေၾကးေစ်းကြက္အေၾကာင္းစာတမ္းတစ္ေစာင္ေရးခိုင္းခ်င္သလား၊

 ဒါမွမဟုတ္ မင္းအေဖတရုတ္ၾကီးရဲ႕ ဆံပင္ျဖဴျဖဴေတြကို ဒီေကာင့္ႏႈတ္သီးေကာက္ေကာက္နဲ႔

ဆိတ္လိုက္ေပါက္လိုက္လုပ္ျပီး ႏႈတ္ေပးေစခ်င္လို႕လား။'' သူရ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေပါက္ကရေတြေတြးမိသည္။

အျပင္ကေတာ့ ထုတ္မေျပာျဖစ္။ ထုတ္ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ အေတာ္ေလးကြိဳင္တက္သြားႏုိင္သည္။

သူရ စိတ္ကို အတတ္ႏုိင္ဆံုးေလ်ာ့ခ်လိုက္ျပီး...

''ေမြးထားဖုိ႕ေလ ခမ္းေလးရဲ႕။ ကိုယ္ခရီးသြားေနတုန္း ေဟာဒီၾကက္တူေရြးေလးကို ေန႕တုိင္းအစာေကၽြး ၊

သူ႕အေမႊးေလးေတြကို ပြတ္ေပး၊ စကားသင္ေပးေပါ့။ ခမ္းေလးလည္းမပ်င္းေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ျပီး

ဒီငွက္ကေလးကို ျမင္တုိင္းကိုယ့္ကိုသတိရေနမွာေပါ့။ မေကာင္းဘူးလား။''

''အဲ.... အင္းအင္း.... ေကာင္းပါတယ္။''

ရြံ႕ဆုတ္ဆုတ္ျဖင့္ေျဖလိုက္ေသာ ခမ္းေလးရဲ႕ စကားသံေၾကာင့္ သူရအေတာ္ပင္စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။

သူရစိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ အေတာ္ေလးလွပပါသည္။ သူရ မရွိခိုက္ သူမက ၾကက္တူေရြးေလးကို အစာေကၽြးမည္။

 ယုယုယယကိုင္ကာ ေပြ႔ကာျဖင့္ အေမႊးႏုႏုေလးေတြနဲ႔ သူမပါးျပင္ေလးကိုအပ္ထားမည္။ ေနာက္... သိပ္ခ်စ္တာပဲ၊

 လြမ္းလိုက္တာ၊ ကိုကို႕ကို သတိရတယ္၊ စေသာ ခ်စ္စကားလွလွေလးေတြကိုသင္ထားေပးမည္။

သူရ ေက်ာင္းဖြင့္လို႕ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၾကက္တူေရြးေလးကို ေခ်ာ့ကာ၊ ျမွဴကာ၊ သူမသင္ထားေသာ

စကားလံုးေလးမ်ားကို ျပန္ရြတ္ခိုင္းရင္းရယ္ေမာၾကည္ႏူးၾကမည္။

ကဲ... မေကာင္းဘူးလား ခမ္းရယ္....။ ဘာျဖစ္လို႕ တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္ျဖစ္ေနရတာလဲကြယ္။

နန္းကလ်ာခမ္း အနည္းငယ္စိတ္ပူေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ သူရကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း...

''ဟိုဒင္းေလ အဲဒီၾကက္တူေရြးကို ဘာေတြေကၽြးရမွာလဲဟင္...။''

'' အမ္.... '' သူရ နင္သြားသည္။ ဘာမွပင္ျပန္မေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္အေတာ္ပင္စိတ္ေလသြားသည္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ဘာစားလဲ မသိရေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနျခင္းက နည္းနည္းေတာ့လြန္သည္ဟု သူရထင္သည္။

''ဟမ္ဘာဂါတုိ႕ ေၾကးအိုးတို႕ ၀ယ္ေကၽြးေလခမ္းရဲ႕....။ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ငါးရွဥ့္ေျခာက္စပ္ေၾကာ္တို႕

၀က္သားလံုးေၾကာ္တုိ႕ ေကၽြးလည္းရတာပဲ။ '' သူရ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ အရြဲ႕တုိက္ျပီးေျပာလိုက္သည္။

''အာ... သူရကလည္း ခမ္းပိုက္ဆံကုန္မွာေပါ့လို႕...။ ေတာ္ပီကြာ....။ အဲဒီၾကက္တူေရြးၾကီးကို မေမြးခ်င္ေတာ့ဘူး။''

''ခမ္းကလည္းကြာ.... ကိုယ္ေနာက္တာပါ။ ၾကက္တူေရြးက ဟမ္ဘာဂါဘယ္စားပါ့မလဲ...။ အသီးအႏွံေတြေကၽြးေလကြာ...။

ငရုတ္သီးေတြဘာေတြလည္းစားတယ္။ ငရုတ္သီးေကၽြးရင္ စကားတတ္လြယ္တယ္။''

''အင္းေလ...။ အဲေလာက္ဆုိရင္ေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္။'' မ်က္လံုးေလးေထာင့္ကပ္ျပီး စဥ္းစားသလို ဟန္မ်ဳိးနဲ႔ေျပာသည္။

လက္ေဆာင္ေပးတာကိုယူျပီး ေမြးေပးမယ္ေျပာတာကိုပဲ သူရဘက္ကျပန္ျပီးေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနျပီ။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း လာမည္