ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွသိ

by: natthar

အခန္း(၁)

ေတာင္ခါးပန္းကို ပတ္ကာ တက္ေနသည့္ ဆလြန္းကားေလး၏ ကားေမာင္းသူေဘးတြင္ထိုင္ကာ ေနထက္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လိုက္ပါလာေလသည္။ ညေနေစာင္းၿပီမို႔ သူရိယေနမင္း၏ အလင္းေရာင္သည္ လိေမၼာ္ေရာင္သန္းကာေနသည္။ ေနလံုးနီနီႀကီးသည္ အရွိန္ႏွင့္ သြားေနသည့္ ဆူပါဆလြန္းကားေလးကုိ ပတ္ခ်ာလည္ကာ ေရြ႔ေနသလိုမ်ဳိး ခံစားရသည္။ ေတာ္ၾကာရင္ေပၚလာလိုက္ ခနေနရင္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ကားျပတင္းေပါက္မွန္ကေန အျပင္ဘက္က ေတာေတာင္ရႈခင္းေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ေနထက္ အေတြးေတြလြင့္ေမ်ာေနမိသည္။

ေနထက္ႏွင့္ ကားေမာင္းသူ ဦးေလးၿဖိဳး မႏၱေလးကေန ျပန္လာတာ ျဖစ္သည္။ အန္တီေလး ခိုင္းလိုက္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကို မႏၱေလးမွာ ရွိသည့္ ပစၥည္းလက္ခံတစ္ေယာက္သို႔ သြားပို႔ရသည္။ ကိစၥ၀ိစၥအားလံုးၿပီးလို႔ ေနထက္ သူလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္းပစၥယအခ်ဳိ ႔ကို ေစ်းခ်ဳိတြင္ ၀ယ္ၿပီးေနာက္ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ေတာင္ႀကီးျပန္ေရာက္ရန္ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာၾကတာ ျဖစ္သည္။ အစပထမတုန္းက အန္တီေလးက သူမကိုယ္တိုင္ သြားမည္ဆိုေသာ္လဲ သူမပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ သူသြားပါ့မည္ဆိုကာ ဦးေလးၿဖိဳးကို ေခၚ၍ ေနထက္ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေဖမရွိေတာ့သည့္ သူ႔ဘ၀တြင္ ေနထက္ အန္တီေလးလို႔ ေခၚသည့္ သူ႔အေမတျဖစ္လဲ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို ခင္မင္တြယ္တာမိသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ေနထက္အေဖ ဦးေနေအာင္၏ ေနာက္မိန္းမျဖစ္သည္။ ေနထက္ ေမေမသည္ သူကိုးတန္းႏွစ္မွာပင္ ႏွလံုးေရာဂါႏွင့္ ဆံုးပါးခဲ့သည္။ မိသားစု သံုးေယာက္ထဲသာ ရွိသည့္ သူတို႔ဘ၀တြင္ ေမေမက သူတို႔ကို ေစာေစာစီးစီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့သည္။ ေနထက္ေရာ ေဖေဖပါ ၀မ္းနည္းပူေဆြးရသည္။ ေမေမဆံုးေတာ့ ေဖေဖသည္ သန္တုန္းျမန္တုန္း အရြယ္ပင္ ျဖစ္သည္။

သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သည့္ သူတို႔ဘ၀ထဲကို ေဒၚစႏၵာလြင္ ၀င္ေရာက္လာတာက ေမေမဆံုးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ၌ ျဖစ္သည္။ လံုးႀကီးေပါက္လွအရြယ္ႏွင့္ ေဖေဖ့ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ငယ္မည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို သူတို႔အိမ္ေခၚလာေတာ့ ေနထက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွပါ။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖ၏ ဆႏၵကို သူမကန္႕ကြက္ခ်င္၊ မျငင္းဆန္ခ်င္သျဖင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို လက္ထပ္ခ်င္သည္ဟု ဆုိလာေသာအခါ သူ ေကာင္း၏ ဆိုး၏ ဘာမွ မေျပာခဲ့ေပ။ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ေနခဲ့ေလသည္။ ဒါကလဲ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ သူ႔တို႔သားအဖလိုမ်ဳိး အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခု ဘ၀ဆိုတာ မသိခဲ့လို ျဖစ္ပါသည္။ သူသိရသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဖေဖတို႔က မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ေတာင္ ျပင္ဆင္ၿပီးေနေလၿပီ။

မီမီလြင္ကို သူျမင္ကတည္းက ၾကည့္မရပါ။ ေဒၚစႏၵာလြင္က ေအးသေလာက္ ဒီ ငတိမေလးက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ေလးျဖစ္သည္။ ၀တ္ပံုစားပံုက လံုး၀ေဒါင့္မက်ဳိး။ ရုပ္ကေလးက လွတပတေလးလို႔မို႔လို႔လဲ ေသြးနထင္ေရာက္ေနတာလားေတာ့ မသိ။ ေနထက္လို ရိုးရိုးေအးေအး ေနတတ္သူႏွင့္ တေစာင္းေစးႏွင့္ မ်က္ေခ်းပင္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေဖေဖရွိစဥ္ကေတာင္ မတည္႔က်။ အခုလို ေဖေဖ မရွိေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ဦးေနေအာင္ လူ႔ေလာကႀကီးကေန စြန္႔ခြာသြားပံုက အေလာသံုးဆယ္ ႏိုင္လွသည္။ အဲဒီေန႔က အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ သူတစ္ေယာက္တည္း မံုရြာကို တက္သြားသည္။ ခါတိုင္း သူသြားလွ်င္ လိုက္ေနၾကျဖစ္သည့္ အန္တီေလးေမာင္ ဦးေလးၿဖိဳးေတာင္ ထိုအေခါက္က မပါေခ်။ ေန႔ခ်င္းျပန္သြားမည္ဆိုၿပီး မိုးမလင္ခင္က ထြက္သြားတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖသည္ မႏၱေလးကို ေန႔ခ်င္းျပန္ ျပန္ေရာက္မလာပါ။ သတင္းဆိုးသာလွ်င္ ေဖေဖ့အစား ေရာက္လာခဲ့သည္။ စစ္ကိုင္းကအလြန္တြင္ ေဖေဖ့ကားကို ကုန္ကားတစ္စီးက ၀င္တိုက္သည္ဆိုသည့္ သတင္း။ ေနထက္ႏွင့္ အန္တီေလး လိုက္သြားခ်ိန္တြင္ ေဖေဖသည္ အသက္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။ ေနထက္လက္ႏွင့္ အန္တီေလးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း “မိသားစုေလး မၿပိဳကြဲပါေစနဲ႔ ..“ ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္းကိုသာ ယဲ့ယဲ့ေလး ေျပာသြားရွာႏိုင္သည္။

ထိုစကားက က်န္ခဲ့သည့္ ေနထက္တို႔ မိသားစုအတြက္ တာသြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ သူအိမ္ေပၚကေန ဆင္းကာ ေမေမ့အေဖဘက္က အမ်ဳိးေတြႏွင့္ စစ္ကိုင္းတြင္ သြားေနမည္ဆိုေတာ့ အန္တီေလးက ခြင့္မျပဳပါ။ ေဖေဖမွာသြားသည့္ စကားကို ေထာက္ျပကာ သူ႔ကို မသြားပါႏွင့္ဆို၍ ဖက္ကာငိုသျဖင့္ ေနထက္လဲ ဘာမွ ထပ္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ သူသည္ အန္တီေလး၏ ေမြးရပ္ဇာတိေျမျဖစ္သည့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔သို႔ တႏြယ္ငင္တစဥ္ပါ ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ မီမီလြင္ႏွင့္ေတာ့ တစ္အိမ္တည္းေနလာခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိလာသည့္တိုင္ စကားဟုတ္တိပတ္တိ မဆိုဘူးေခ်။

ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္ကို တက္ရေတာ့ ေနထက္အျဖစ္ကို သိသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို စၾကေနာက္ၾကပါသည္။ “မင္း အျဖစ္က ရတနာ၀င္းထိန္ထဲကလိုမ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့ ပြေပါက္ခ်ည္းပဲ“ ဟု စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာေပးေတြႏွင့္ ေျပာၾကသည္။ မိေထြးကလဲ အရြယ္ရွိေသး step sister ကလဲ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ေလးဆိုကာ “ေနရာခ်င္းေတာင္ လဲခ်င္သည္“ ဟု စၾကသည္။ ေနထက္ လက္သီးဆုပ္ကို ေထာင္ကာ ေျပာသည့္ေကာင္ကို အံက်ိတ္ကာ ျပမိသည္။ တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ သူ႔ဘ၀သည္ ခပ္ေပါေပါ အျပာစာအုပ္ေတြက ဇာတ္ကြက္ေတြလိုမ်ဳိး ျဖစ္မေနပါ။ 

အဓိကေတာ့ ေဒၚစႏၵာလြင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စေတြ႔ကတည္းက အန္တီေလးဟုသာ ေခၚခဲ့သည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ သူ႔အေမနီးပါးမွ် သူ႔အေပၚေကာင္းရွာသည္။ ဗုဒၶ၀င္ထဲတြင္ မိေထြးေတာ္ေဂၚတမီက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ေပၚကို သားအရင္းႏွင့္မျခား ခ်စ္သည္ဟုဆိုခဲ့ပါသည္။ ေနထက္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ေသခ်ာနားမလည္ခဲ့ပါ။ ေဖေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ၍ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို မိေထြးေတာ္ရမွ သူေသခ်ာသေဘာေပါက္ရသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ သူ႔ကို သမီးျဖစ္သူ မီမီလြင္ထက္ေတာင္ ပို၍ အေရးေပးကာ ခ်စ္ခင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ “မီးကိုေတာ့ ဂရုမစိုက္ဘူး” ဟု တမီးတည္းမီးေနသည့္ မီမီလြင္က သူ႔ကို ၾကည့္မရတာ ျဖစ္မည္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ေဒၚစႏၵာလြင္ေၾကာင့္ ေနထက္ႏွင့္ မီမီလြင္သည္ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေတာ့ ရန္မျဖစ္ဘူးပါ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္မုန္းက်ဳိးကာ မၾကည္ၾကတာပဲ ရွိသည္။ ေနထက္ကလဲ သူမအေၾကာင္း သိေန၍ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ပင္ ေနသည္။ အိမ္မွာ မီမီလြင္ ရွိေနလွ်င္ သူက သူ႕သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြကို ေလွ်ာက္လည္ေနတာမ်ားသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္ အခ်ိန္ကိုသာမွန္း၍ ျပန္လာတတ္သည္။ မီမီလြင္ႏွင့္ တစ္အိမ္ထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူ က်န္ခဲ့တာမ်ဳိး ေနထက္အျဖစ္မခံပါ။ အန္တီေလးကလဲ ဒါကို သိပါသည္။ သူမအလုပ္ကိစၥၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာႏွင့္ ေနထက္ဟန္းဖုန္းကို ဆက္ကာ အၿမဲတမ္း ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဟု ေမးေလ့ရွိေလသည္။

အခုဆို၍ ေနထက္ေတာင္ႀကီး ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရသည္။ ေရွ႔လထဲ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မည္ဆိုရင္ သူတတိယႏွစ္ေတာင္ တက္ရေတာ့မည္။ ေနထက္၏ အေတြးက ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားသည့္ အေၾကာင္းေရာက္သြား၍ မ်က္ႏွာေလးက ငိုင္သြားသည္။ ေၾသာ္ .. သူ ယမင္းကို မေတြ႔တာေတာင္ တစ္ပတ္ရွိေနၿပီပဲ။ အသည္းႏွင့္ေအာင္ ခ်စ္ရသူ … ႏွလံုးေသြးပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ခ်စ္ရသူ … အခ်စ္ေသြးေတြ တပြက္ပြက္က်ေအာင္ ခ်စ္ရသူ …။ ေနထက္၏ အေတြးျမင္ကြင္းေတြ ဆံပင္ေတြဖရိုဖရဲႏွင့္ ငါးရံကိုယ္လံုးေလး ပိုင္ရွင္ ေမယမင္း၏ ၀တ္လစ္စလစ္ပံုစံက စိတ္ၾကြဖြယ္ေပၚလာသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကပင္ သူတို႔ေတြ အခ်စ္ၾကမ္းခဲ့ၾကေသးသည္။

“ေဟ့ေကာင္ … ကိုေန .. ငိုင္လွခ်ည္လား …“

သူ႔ပုခံုးကို ဦးေလးၿဖိဳးက လာပုတ္မွ ေနထက္ သူ႔ဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။

“ဘာလဲ ေခါင္းမူးေနတာလား .. မင္းမလဲ .. ေတာင္ႀကီးေရာက္ေနတာျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ရွိေတာ့မယ္ … ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းတိုင္း မူးတာ မေပ်ာက္ေသးဘူးလား …“
“မဟုတ္ပါဘူး … ဦးေလးကလဲ …. ဟိုေတြး ဒီေတြးေနလို႔ပါ … ေနဦးဗ်ာ .. ဒီအတိုင္းက ပ်င္းဖို႔ေကာင္းေနမယ္ …. က်ေနာ္ သီခ်င္းဖြင့္လိုက္ဦးမယ္ ….“

ေနထက္ ဦးေလးၿဖိဳးကို တံု႔ျပန္ကာ ေျပာၿပီး သူ႔Ipod Touch ကို ႀကိဳးတပ္ကာ ကားကက္ဆက္ႏွင့္ ဆက္လိုက္သည္။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ ယမင္းႀကိဳက္သည္ဆိုသည့္ အဆိုေတာ္မေလး ခရစ္စတီးနားပါရီ၏ ႏွစ္တစ္ေထာင္ဆိုသည့္ သီခ်င္းက ကားထဲတြင္ သာသာေလး ပ်ံလြင့္လာေလေတာ့သည္ …..။

Heart beats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid To fall
But watching you stand alone
All of my doubt Suddenly goes away somehow
One step closer
I have died everyday waiting for you
Darlin' don't be afraid I have loved you for a Thousand years
I'll love you for a Thousand more

ေနထက္ ေနာက္ေဘးတံခါးကို အသံမထြက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ပိတ္ရင္း လမ္းမီးေရာင္ သဲ့သဲ့လင္းေနသည့္ လမ္းၾကားထဲသို႔ လစ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အေနာက္တိုင္းပံုစံ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ တစ္ထပ္တိုက္ အိမ္ေလးထဲတြင္ေတာ့ အန္တီေလးႏွင့္ မီမီလြင္၏ စကားမ်ားသံမ်ားက ညံပြက္ က်န္ေနေလသည္။ ထံုးစံအတိုင္း မီမီလြင္ ေကာင္ေလးျဖစ္သူ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားၾကတာ ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ေဇာ့္ကို အန္တီေလး မႀကိဳက္သလို ေနထက္လဲ ၾကည့္မရပါ။ ေျပာမရလို႔ သူ႔အေနႏွင့္ မီမီလြင္ကို ဘာမွမေျပာေသာ္လဲ အန္တီေလးကေတာ့ မီမီလြင္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ ခ်ိန္းေတြ႔သည္ဟု ၾကားတိုင္း အၿမဲဆူပူေနၾက ျဖစ္သည္။

ေနထက္ ပထမေတာ့ ယမင္းတို႔ အိမ္ဘက္သြားရင္ ေကာင္းမလားဟု ေတြးလိုက္ေသာ္လဲ အခ်ိန္က အေတာ္လင့္ေနၿပီ။ ၀ါက်င့္က်င့္ေလး လင္းေနသည့္ လမ္းမီးတိုင္ တစ္တိုင္ေအာက္တြင္ ခနရပ္ကာ စဥ္းစားၿပီးေနာက္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက သြားေနၾကေနရာျဖစ္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းေလး ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူ စိတ္ထဲတြင္ အလိုမက်ျဖစ္တိုင္း ဒီေနရာေလးသို႔ လာေနၾကျဖစ္သည္။ အခုလဲ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ အန္တီေလး၏ အိမ္က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ ႔ အစြန္တြင္ ရွိသျဖင့္ သူတို႔အိမ္ကေန ၁၅မိနစ္ေလာက္ သြားလွ်င္ ယူကလစ္ပင္ ထင္းရွဴးပင္မ်ား အစီအရီ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ ေတာအုပ္ႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ ေနထက္ သြားေနၾက စမ္းေခ်ာင္းေလးသည္ ထုိေတာအုပ္၏ အစလို႔ ဆိုလို႔ရေပမည္။

ေအးျမလွသည့္ ညေလထဲတြင္ အေႏြးအိတ္ထဲ လက္ထိုးထည့္ကာ ေလွ်ာက္လာရင္း ေနထက္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ေဘာ္ေငြေရာင္ ေငြလ၀န္းသည္ သူ႔ကို တားဆီးထားသည့္ တိမ္မွ်င္ေတြၾကားက ထိုးထြက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ လမ္းမီးတိုင္မ်ား မရွိေတာ့သည့္တိုင္ ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည္။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မိ၍ အနည္းငယ္ေရြ႔သြားသည့္ သူ႔မ်က္မွန္ကို ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ကာေလွ်ာက္လာသည္။ သိပ္မၾကာမီပင္ ေနထက္ ေတာစပ္ေလးသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ေတာစပ္ေလး၏ အစမွာပင္ မိုးထိေအာင္ ျမင့္သည္ဟု ထင္ရသည့္ အပင္ႀကီးေတြက ခပ္စိပ္စိပ္ အစီအရီ ေပါက္ေနၾကသည္။ ေန႔လည္အခ်ိန္တြင္ပင္ ေနေပ်ာက္မထိုးေအာင္ သိပ္သည္းလွသည့္ ေနရာမို႔ အခုလို ညဘက္တြင္ေတာ့ လေရာင္က မဆိုစေလာက္ေလးသာ လင္းလ်က္ရွိသည္။ ေနထက္တစ္ေယာက္ သြားေနၾက ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ဟိုခ်ဳံ၀င္တိုး ဒီခ်ံဳ၀င္တိုးႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းေလးဘက္ေရာက္ေအာင္ မနည္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ နားထဲတြင္ ေရက်သံ တသြင္သြင္ၾကားမွ သူ လမ္းမမွားဘူးဆိုတာ သိရသည္။

ေနထက္သြားေနၾက ေနရာက ေတာင္ကမူေလး တစ္ခုေပၚကေန စမ္းေခ်ာင္းေလးကို အေပၚက ျမင္ရေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ သဘ၀က ဖန္တီးထားလို႔လား မသိ။ အဆိုပါ ကမူေလးမွ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႔သည့္ ေက်ာက္ျဖာတစ္ခ်ပ္က စမ္းေခ်ာင္းေလးေပၚသို႔ ေငါထြက္ေနသည္။ အေ၀းမွၾကည့္မည္ဆိုရင္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ လွ်ာႀကီးထုတ္ထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေနထက္တို႔ အပိုင္းမွာေနသည့္ လူႀကီးသူမမ်ားက ဒီေနရာကို မသြားၾကရန္ သားသမီးမ်ားကို မွာၾကတာ ၾကားဖူးသည္။ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ထဲတြင္ ေၾကာက္စရာ သတၱ၀ါႀကီးတစ္ေကာင္သည္ က်ိန္စာမိကာ ေတာင္ကုန္းေလးထဲ ပုန္းေအာင္းေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ေနထက္ကေတာ့ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္။ အေတြးထဲတြင္ပင္ မထီတရီ ၿပံဳးကာ ဟိုအစဆြဲ ဒီအခြ်န္ဆြဲႏွင့္ သူ ေက်ာက္ျဖာေပၚ တက္လာခဲ့သည္။

“အူ .. ၀ူ ….. ၀ူ ….“

ေက်ာက္ျဖာေပၚ ေျခခ်ထိုင္မိမည္ မႀကံေသး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေခြးအူသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေနထက္ စိတ္ထဲတမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ကာ ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကို ျပာျပာသလဲ ၾကည့္မိသည္။ သူမွလြဲ၍ တျခား ဘာသတၱ၀ါမွ မရွိ။ ေနထက္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ေအးစက္ေနသည့္ ေက်ာက္သားေပၚတြင္ ဖင္ထုိင္ခ်ကာ တသြင္သြင္ စီးေနသည့္ ေရေတြကို ေငးေနလိုက္သည္။ လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ကာ သြားေလသည္။

“ေဖ်ာက္ “

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနထက္ နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရတာ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ ျဖတ္ခနဲ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူၾကက္ေသေသမတတ္ ျဖစ္သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ သူရွိေနသည့္ ေက်ာက္ျဖာေပၚကို ေရာက္ကာေနသည္။ ေမွာင္ကာမည္းေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မ်က္ႏွာကို ေနထက္ ေသခ်ာမျမင္ေသာ္လည္း သူမ၏ ကိုယ္ဟန္က ရိႈက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ျပည့္ေနမွန္း သူသတိထားမိသည္။ ေနထက္ ေနရာက မေရြ႔ႏိုင္ေအာင္ အ့ံအားသင့္မိသည့္ အခ်က္က အဆိုပါ မိန္းမသည္ အ၀တ္အစားမဲ့ေနျခင္းပင္။

ထိုအခိုက္ ကိုယ္လံုးတီး မိန္းမသည္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ကာ ၾကည့္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူမၾကည့္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ လျပည့္၀န္းက တိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲကေန ထြက္ကာလာေလသည္။

“ဟင္ … ေသြးေတြပါလား …“

လေရာင္ ေၾကာင့္ ေနထက္ အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္သူကို ေတာ္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လံုး၀န္းေနသည့္ သူမ၏ ရင္ႏွစ္မႊာေပၚတြင္ ေသြးစက္ေတြ ေပေနသည္ဆိုတာကို ေတြ႔သြား၏။ ေနထက္ ႏႈတ္က စကားသံထြက္သြားလို႔ ထင္သည္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္သည္ သူ႔ကို ျဖတ္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး ေရွ႔ကိုတိုးလာသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ပင္ သူမ၏ မ်က္၀န္းသည္ တိရစာၦန္တစ္ေကာင္၏ မ်က္လံုးလို ၀င္းလက္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ … ေနထက္ မလႈပ္ရွား၀ံ့။ သူ႔အနား ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္၏ ကိုယ္သည္ ထူးဆန္းစြာ ဒယီးဒယိုင္ျဖစ္ၿပီး ၿပိဳလဲၾကသည္။ ေနထက္ ခ်က္ခ်င္း သူမကိုယ္ကို ေျပးထူမိသည္။

“မင္း … မင္း ဘယ္သူလဲ ..“

ေနထက္ စိတ္ကို အားတင္းကာ အမ်ဳိးသမီးငယ္၏ ေခါင္းကို သူ႔လက္ေမာင္းႏွင့္ ေပြ႔မထားသည္။ သတိလစ္ကာ လဲသြားဟန္ တူသည္။ မ်က္လံုးေတာင္ မပြင့္ပဲ ေနထက္၏ လက္ေပၚတြင္ ေပ်ာ့ေခြေနသည္။ ေနထက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိရာ သူမ၏ ပါးစပ္ႏွင့္ လည္ပင္းတ၀ိုက္တြင္ ေသြးေတြေပက်ံေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခိုက္ ေကာင္မေလး၏ မ်က္လံုးက ျဖတ္ခနဲ ပြင့္သည္။ ၀င္းခနဲ လက္သြားသည့္ အၾကည့္ေၾကာင့္ ေနထက္ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္ စိမ့္ခနဲ ျဖစ္သည္။ တစံုတခု ေမးမည္အျပဳတြင္ သူ႔လက္ဖ်ံက စစ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

“အား ….“

ေနထက္ ကမန္းကတမ္း သူ႔လက္ကို ခါထုတ္သည္။ မရည္ရြယ္ပဲ သူ႔လက္ေမာင္းကို မွီထားသည့္ ေကာင္မေလးကို တြန္းထုတ္သလို ျဖစ္သည္။ ခုနက သတိေမ့ေနေသာ ေကာင္မေလးသည္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ သူ႔အနားက ဆုတ္သြားကာ သတၱ၀ါတစ္ေယာက္ထုိင္သလို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေန၏။

“မင္း … ဘာလုပ္တာလဲ … ဟင္ … နင္ … နန္းမိုခမ္း မွတ္လား…. နင္ ဘာလိုျဖစ္ၿပီး ေသြးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတာလဲ…“

လေရာင္က အနည္းငယ္ ျပန္လင္းလာ၍ ေနထက္ ဘယ္သူဆိုတာ သိသြားသည္။ သူတို႔ေက်ာင္းက တစ္ေယာက္။ ေနထက္ႏွင့္ ေမဂ်ာမတူေသာ္လဲ ႏွစ္ခ်င္းတူသျဖင့္ သူ နန္းမိုခမ္း၏ နာမည္ကို ၾကားဖူးသည္။ သူမ၏ အလွသတင္းေၾကာင့္လဲ ပါေပမည္။

“ဟင္ … ေနထက္ … ငါ .. ငါ .. .“
“အူ … ၀ူ .. ၀ူ ..“

နန္းမိုခမ္းကလဲ ေနထက္ကို သိသည္ ထင္သည္။ သူမ သူ႔အေမးကို ေျဖမည္အျပဳတြင္ အေစာပိုင္းက ၾကားရသည္ ေခြးအူသံက ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ သြားရာအကြင္းလိုက္ႀကီး ျဖစ္ကာ ေသြးေတြစို႔ေနသည့္ ေနထက္လက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ နန္းမိုခမ္း မ်က္ႏွာပ်က္သည္။

“ေနထက္ .. နင္ ျပန္ေတာ့ … နက္ျဖန္ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ... နင့္ကို ငါလာရွာမယ္ .. အဲဒီက်မွ ရွင္းျပမယ္ .. ငါသြားေတာ့မယ္ .. “
“နင္ … ရလို႔လား … နင့္ကိုယ္မွာ ေသြးေတြနဲ႔မွတ္လား …“
“အာ .. ရတယ္ .. ေမးမေနနဲ႔ … နင္ ျပန္ေတာ့ ေနထက္ .. ျမန္ျမန္ ျပန္ေတာ့ … ငါလဲ သြားၿပီ .. “
“ေဟ့ .. ေဟ့ .. ေနဦး ..“

နန္းမိုခမ္းသည္ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လွစ္ခနဲ ေျပးကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေနထက္ ထကာ လိုက္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမ၏ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ေတာ့။ သူပင္ တြယ္ကာတက္လာရသည့္ ေတာင္ကမူကို ခနေလးမွာ သူမဘယ္လို ဆင္းသြားမွန္းမသိ။ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးေတြ ပလံုစီကာ ေနထက္ အိမ္ကုိျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္ထဲမ၀င္ခင္ ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိမ္ကင္းစင္သြားသည့္ လ၀န္းက ထိန္ထိန္သာလွ်က္ ရွိေနေလသည္။

နန္းမိုခမ္းတစ္ေယာက္ စမ္းေခ်ာင္းေလး၏ကမ္းစပ္သို႔ တိုးကပ္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ နားထဲတြင္ ေနထက္တစ္ေယာက္ခ်ဳံေတြကိုတိုးကာ လွည့္ျပန္သြားသည့္ အသံေတြကို ၾကားေနရသည္။ သူမေခါင္းကိုေမာ့ကာ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ညေလျပည္ကို ရႈၾကည့္သည္။ ေနထက္၏ ကိုယ္နံ႔ကိုမရ။ ၾကည့္ရတာ သူသည္ ေလေအာက္ဘက္ေရာက္ေနတာ ျဖစ္မည္။ မိုခမ္းတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို က်ိတ္ကာ ခ်မိသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဒီအတိုင္းဆို အယ္လ္ဖာ (ေခါင္းေဆာင္) သည္ ေနထက္၏ အနံ႔ကိုရမည္ မထင္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စိုင္းေဇာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေနထက္ကိစၥကို မသိေအာင္ေနရမည္။ အမွတ္မဲ့ တုံ႔ျပန္ကာ ေနထက္၏ လက္ဖ်ံကို ကိုက္မိသည္ဆိုတာမ်ား သိသြားရင္ သူမဘ၀ေတာ့ မေတြးရဲေခ်။ ေနထက္အတြက္လဲ စိုးရိမ္ရသည္။ ႏြံထဲနစ္သလို ရုန္းထြက္မရျဖစ္ေနသည့္ ဘ၀တြင္ သူမေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္လူသားတစ္ဦး၏ ဘ၀ကိုမနစ္မြန္းေစခ်င္။ ေနထက္ကို စိုင္းေမာင္ဟုေခၚသည့္ စိုင္းေဇာ္ေမာင္ ရန္လုပ္မွာ သူမစိတ္ပူမိသည္။

သူမ ေနထက္ကို သိသည္။ အဓိကက ေမယမင္း၏ ေကာင္ေလးဆိုၿပီး သိတာျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ဆို ေသာၾကာေန႔ေရာက္ၿပီ။ ေသခ်ာတာက ေနထက္ေက်ာင္းသြားႏိုင္မည္ မထင္။ သူမကိုက္လိုက္သည့္ ဒဏ္ကို သူခံစားရမည္ ျဖစ္သည္။ စေန သို႔မဟုတ္ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ရက္ေတာ့ သူမအိမ္က လစ္ထြက္ကာေနထက္ကို အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပရမည္။ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ ေတာ္ၾကာေန မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

မိုခမ္း၏ ထက္ျမက္သည့္ ႏွာ၀တြင္ စူးရွရီေ၀ေသာ အနံ႔တစ္ခုရသည္။ အယ္လ္ဖာ လာေနေခ်ၿပီ။ သူ႔အဖြဲ႔မွ က်န္သူမ်ားလဲ သိပ္မေ၀းေတာ့။ ခ်က္ခ်င္းပင္ စမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ သူမထိုင္ခ်ကာ ၾကည္လင္ေနသည့္ ေရကို လက္ျဖင့္ခပ္ယူသည္။ မ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ပင္းတစ္၀ိုက္တြင္ ေပေနသည့္ ယုန္၏ ေသြးကို ေရႏွင့္ေဆးေၾကာလိုက္သည္။

“ခြ်တ္”

သူမေနာက္မွ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္တစ္ခု က်ဳိးသံၾကားရသည္။ မိုခမ္း အသင့္မတ္တပ္ရပ္ကာ လက္ကိုေဘးနားကပ္ၿပီး စိုင္းေမာင္ကို ေစာင္ႀ့ကိဳသည္။ စိုင္းေဇာ္ေမာင္သည္ သူမတို႔ေက်ာင္းက စီနီယာျဖစ္သည္။ ဒီလိုမ်ဳိး မျဖစ္ခင္ကတည္းက အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါး ျမင့္ကာ ကိုယ္ကာယသန္စြမ္းသူျဖစ္သည္။ အခုလို သမန္း၀ံုပေလြ ဘ၀တြင္ေတာ့ လူေကာင္ႀကီးက ႀကီမားထြားက်ဳိင္းလွသည္။ အဆိုးဆံုးက ေပါင္ၾကားတြင္ တန္းလန္းက်ေနသည့္ သူပစၥည္းပင္။

မိုးခမ္း မ်က္စိကို ရဲရဲမၾကည့္ရဲေပ မ်က္လႊာခ်ကာ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညနက္ထဲတြင္ သူမရင္ခုန္သံကို သူမျပန္ၾကားေနရသည္။

“စိုင္းေမာင္”
“မိုခမ္း .. နင္ သားေကာင္ ရလား “
“ဟုတ္က့ဲ … ရပါတယ္ အခုေလးတင္ ေသြးေတြ ေဆးလိုက္တာ “

မိုးခမ္း၏ စကားအဆံုးတြင္ စိုင္းေမာင္ေနာက္မွ ခ်ဳံပုတ္ေတြက လႈပ္ခါသည္။ ေစာကလ်ာ .. ၿပီးေတာ့ ထြန္းသူ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ျဖဴျပာ အစီအရီ ထြက္လာၾကသည္။ သူတို႔ေတြသည္ စိုင္းေမာင္ကို ဗဟိုျပဳကာ ခပ္၀ိုင္း၀ိုင္းပံု ေနရာယူလိုက္သည္။ အားလံုးကေတာ့ မိုးခမ္းလိုပင္ အ၀တ္မဲ့ကိုယ္ေတြႏွင့္။ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ မသိမသာၾကည့္မိၾကသည္။ သူမတို႔ စိတ္ထဲတြင္မူ အမဲလိုက္ပြဲ၏ အဆံုးသတ္ထံုးစံအေနႏွင့္ စိုင္းေမာင္က ဘယ္သူ႔ကိုေရြးမွာလဲဆိုတာကို တြက္ဆေန၏။ စိုင္းေမာင္က တစ္ဦးခ်င္းကို လိုက္ကာၾကည့္သည္။ ထြန္းသူႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ စိုင္းေမာင္အၾကည့္ ေရာက္မလာခင္ပင္ ေခါင္းငံု႔ကာ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ စိုင္းေမာင္၏ အရွိန္ကို သူတို႔ မလြန္ဆဲရဲေပ။

“အေမ့”

ျဖဴျပာဆီမွ အာေမတိတ္သံထြက္သည္။ စိုင္းေမာင္သည္ ၾကမ္းတမ္းစြာႏွင့္ ပုခံုးတစ္၀က္ေက်ာ္ ရွည္က်ေနသည့္ ျဖဴျပာ၏ ဆံပင္ေတြကို ေဆာင့္ဆြဲသည္။ သူ႔အားကို မခံႏိုင္ပဲ ျဖဴျပာ ေရွ႔ကိုငိုက္က်လာခ်ိန္တြင္ ပုခံုးကို ဖိကာ အနီးရွိ ခါးေလာက္ျမင့္သည့္ ေက်ာက္တုံးႀကီး တစ္ခုဆီသို႔ တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ လေရာင္ေၾကာင့္ ကုန္းကုန္းေလး ျဖစ္သြားသသည့္ ျဖဴျပာ၏ ေဖြးဥေနေသာ တင္ပါးႀကီးေတြ ကားထြက္ေနသည္ကို အားလံုးျမင္ၾကရသည္။ စိုင္းေမာင္၏ လက္က ျဖဴျပာ၏ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို တင္းတင္းညွပ္ကိုင္သည္။

“အူး”
“အား ….အင့္”

စိုင္းေမာင္၏ ႏႈွတ္မွ အရိုင္းဆန္သည့္ ေအာ္သံေနာက္တြင္ ျဖဴျပာ၏ နာက်င္စြာ ေအာ္ညည္းသံက ကပ္ရပ္ပါလာသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ မ်က္စိေရွ႔က အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္သည္။ ကိုယ္ကိုေရႊ ႔ကာ ေရွ႔ကိုတက္မည္ အျပဳတြင္ ထြန္းသူ၏ လက္က သူ႔ပုခံုးကို လာကိုင္သည္။

“မလုပ္နဲ႔ .. ေက်ာ္ေက်ာ္ .. မင္း ေသသြားမယ္”

ေက်ာ္ေက်ာ့္ မ်က္ႏွာက ငိုင္ကာက်သည္။ အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ ထြန္းသူ စိတ္မေကာင္းမိ။ ကိုယ့္ရည္းစား ေကာင္မေလးကို တျခားသူတစ္ေယာက္က လိုးေနတာကို ၾကည့္ေနရတာေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲရမည့္ အျဖစ္ ရွိမည္မထင္။ သို႔ေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္သလို သူလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေပ။ အယ္လ္ဖာသည္ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္။ စိုင္းေမာင္ကို သူတို႔ ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏိုင္ေပ။ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ျဖဴျပာကိုေမ့လိုက္တာက အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္ေတာ့မည္။

ျဖဴျပာ၏ ျဖဴႏုေနေသာ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲသို႔ စိုင္းေမာင္၏ ပစၥည္းႀကီး ၀င္ထြက္ေနပံုကို ၾကည့္ကာ မိုခမ္းသက္ျပင္းခ်မိသည္။ ျဖဴျပာအတြက္ စိတ္မေကာင္းေသာ္လဲ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ကာ စိတ္သက္သာရာေတာ့ ရမိသည္။ ဒီေန႔ညအဖို႔ သူမႏွင့္ ေစာကလ်ာ ၀ဋ္ဒုကၡခံရေတာ့မည္မဟုတ္။ စိုင္းေမာင္၏ ၾကမ္းတမ္းမႈကို ၾကည့္ကာ သူမသည္ အလိုလိုေနရင္း သူ႔ကိုမုန္းတီးမိေနသည္။

“အူ… အူး ….ျဗစ္ ….ျဗစ္ … အူး … အီး “
“အင့္ … အင့္ … ကြ်တ္ … ကြ်တ္ … အင့္”

စိုင္းေမာင္၏ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ႏွယ္ ေအာ္ညည္းသံက ျဖဴုျပာ၏ အဖုတ္ထဲကို အဆက္မျပတ္၀င္ေနသည့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြႏွင့္ အၿပိဳင္ေပၚထြက္ေနသည္။ ႏူးညံ့အိေထြးသည့္ အတြင္းသားေတြေၾကာင့္ စိုင္းေမာင္ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ျမွင့္သည္။ ျဖဴျပာ၏ ဖင္ႀကီးႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ရိုက္မိသံက တျဖန္းျဖန္းႏွင့္ ထြက္ေပၚလာသည္။ မခ်ိမဆန္႔ခံေနရသည့္တိုင္ ရုန္းထြက္မသြားပဲ သူျပဳသမွ် ႏုေနရသည့္ ျဖဴျပာ၏ အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ စိုင္းေမာင္ေက်နပ္ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လဲ မ်က္စိမွိတ္ကာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ရွိေနသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို သူေခါင္းေစာင္း ၾကည့္မိေသးသည္။ ျဖဴျပာသည္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ ရည္းစားျဖစ္သည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုက သူ႔အတြက္ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားစရာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာကိုေတာင္ မေရြးပဲ သူမကို တမင္သက္သက္ ေရြးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

“အူး …. အီး … ထြက္ၿပီ …. အီး …. ေလ်ာ့ …ေလ်ာ့ … ယူစမ္း”

ျဖဴျပာ၏ ၀ဋ္ဒုကၡက ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေျပေပ်ာက္သြားသည္။ စိုင္းေမာင္၏ လႈပ္ရွားမႈက ရပ္ကာ ဆီးစပ္ကိုျဖဴျပာတင္ပါးႀကီးေတြႏွင့္ ကပ္ႏိုင္သမွ် ကပ္ထားသည္။ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားႀကီးထြားသည့္ အေခ်ာင္းႀကီး ျပန္ထြက္လာၿပီသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ျဖဴျပာ၏ အဖုတ္ေလးသည္ ဟဟေလးျဖစ္ကာ အရည္ျဖဴျဖဴေတြ စီးက်လာသည္။

“ကဲ .. ငါအရင္သြားမယ္ … ေနာက္မွ ဆံုမယ္ေဟ့ ..”

စိုင္းေမာင္သည္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးလိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျဖဴျပာ၏ အနားကခြာကာ ေတာထဲသို႔ ေျပးသြားေလသည္။ စိုင္းေမာင္ ေပ်ာက္သြားသြားခ်င္း ျဖဴျပာအနားကို ေရာက္သြားသူက ေက်ာ္ေက်ာ္။ ယိမ္ထိုးေနသည့္ ျဖဴျပာ၏ ကိုယ္ေလးကို ယုယုယယ ေပြ႕ကာထာသည္။ မိုးခမ္းသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သနားစရာအျဖစ္ကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ မ်က္စိမွိတ္ကာ စမ္းေခ်ာင္းေဘးကေန ေျပး၍ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ေလသည္။

ေနထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္ပင္ အိပ္ေမာက်ခဲ့သည္။ ထူးထူဆန္းဆန္း အိပ္မက္တစ္ခု သူမက္သည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သူမက္သည့္ အိပ္မက္ေတြက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး မျပတ္သားလွေသာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပင္ပတြင္ ႀကံဳေနရသည့္အလား ထင္ရသည္။

စိမ္းစိုအံု႔မိႈင္းေနသည့္ ေတာႀကီးတစ္ခုအတြင္းတြင္ ေနထက္ေျပးလႊားေနသည္။ ေနေပ်ာက္မထိုးသည့္ ေတာႀကီးတြင္ သစ္ပင္ႀကီး သစ္ပင္ငယ္ေတြက လည္ခ်င္းယွက္ကာ ေပါက္ေနသလား ထင္ရသည္။ ေနထက္အဖို႔ ုထူးျခားတာက သူသည္ ခါတိုင္းႏွင့္မတူပဲ ေျမျပင္ကို နီးကပ္စြာျမင္ေနရျခင္းပင္။ ေနာက္ၿပီး သူ၏ ေျပးလႊာႏႈန္းကို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မယံုႏိုင္။ ပတ္၀န္းက်င္က သစ္ပင္ေတြ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြသည္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲေနာက္မွ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္တြင္ ထူးဆန္းစြာ အားအင္ေတြ တိုးပြားေနသည္ဟု ထင္ရၿပီး မရပ္မနားေျပးလႊားေနမိေလသည္။

ေနထက္၏ ႏွာ၀တြင္ ဆန္းၾကယ္ေသာ အနံ႔တစ္ခုရသည္။ အနံ႔လာရာကို ၾကည့္မိရာ သမင္တစ္ေကာင္ျဖတ္ေျပးသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ကိုယ္သည္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလထဲေျမာက္သြားၿပီး သမင္ေပၚကိုက်သည္။ ေမြးႏုေလးေတြေပါက္ေနသည့္ သမင္၏ လည္ဂုတ္ထဲ သူ႔သြားေတြက နစ္၀င္သြားသည္။ ပူေႏြးခ်ဳိျမေသာ သမင္၏ ေသြးရည္မ်ားက သူ႔ပါးစပ္ထဲသို႕ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။

”အင္း…. အင္း …”

ေနထက္ ျဖတ္ခနဲ ထထိုင္မိသည္။ပထမဆံုး သတိထားမိသည္က သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေစာင္မရွိေတာ့တာျဖစ္သည္။ ဂြမ္းေစာင္သည္ ေထြးလံုးကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို က်ေနသည္။ ေနထက္ အသိကို ျပန္စုစည္းမိခ်ိန္တြင္ သူတစ္စံုတစ္ခုကို ခံစားရသည္္။ သူ႔ကိုယ္ရွိ အရိုးအဆစ္ေတြသည္ အလြန္အမင္း နာက်င္ကိုက္ခဲေနေလသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ အရိုးအဆစ္ေတြ အကုန္လံုးသည္ တစစ္စစ္ႏွင့္ ကိုက္ခဲေနသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူ႕ညီေတာ္ေမာင္ပင္ နာက်င္ေန၏။ ေနထက္တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္။ ယိုင္တိယိုင္ထိုးႏွင့္ ကုတင္ေပၚက ထကာ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္သည္။

ကြ်ီခနဲျမည္သံ ထပ္ဆင့္ၾကားရၿပီး သူ႕႔အခန္းေဘးက တံခါးပြင့္လာသည္။
“ေနထက္ … နင္ ဘာေတြေယာင္ၿပီး ေအာ္ေနတာလဲ … ေကာင္းေကာင္းကို အိပ္လို႔မရဘူး ..“

မီမီလြင္၏ဘုစကားကိုေနထက္ ျပန္မေျပာႏိုင္။ နာက်င္ကိုက္ခဲေနသည့္ကိုယ္ကုိ အႏိုင္ႏိုင္သယ္ကာ တံခါး၀ကို မွီထားရသည္။
“အန္တီေလးကို ေခၚေပး “
“ေနထက္ နင္ဘာျဖစ္တာလဲ ..“

ဒယီးဒယိုင္ျဖစ္ေနသည့္ ေနထက္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ မီမီလြင္ေမးသည္။ သူမစကားဆံုးဆံုးခ်င္း ေနထက္အသံၾကားလို႔ ထင္သည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္ မီးဖိုေခ်ာင္က ထြက္လာေလသည္။
“သား … ဘာျဖစ္တာလဲ“
“က်ေနာ္ ေနမေကာင္းဘူး… အန္တီေလး ..“
အန္တီေလး၏လက္ သူ႔နဖူးေပၚေရာက္လာသည္။
“အယ္ …ကိုယ္ေတြခ်စ္ခ်စ္္ေတာက္ပူေနပါလား …“
“မျဖစ္ဘူး.. မျဖစ္ဘူး …သားအိပ္ယာထဲ ျပန္လွဲေနလိုက္ … မီးငယ္ .. ေရေႏြးကို ဇလံုနဲ႔ ထည့္ၿပီး ယူလာခဲ့စမ္း ..“
“မီး မယူခ်င္ပါဘူး “
“ေကာင္မေလး … ေပကပ္ကပ္လုပ္မေနစမ္းနဲ႔… ဒီမွာ နင့္အကိုဖ်ားေနတာ … နင္ လူေကာင္းစိတ္ေလး နဲနဲ ရွိရင္ ငါေျပာတာ လုပ္စမ္း ..“

အန္တီေလး၏ ခပ္ေငါက္ေငါက္စကားေၾကာင့္ မီမီလြင္သည္ ေျခေဆာင့္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထြက္သြားသည္။ ပါးစပ္က ပြစိပြစိႏွင့္ ဘာေတြရြတ္သြားလဲ ဆိုတာေတာ့ ေနထက္မၾကားလိုက္ပါ။ ေနထက္ ကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္လာၿပီး သိပ္မၾကာမီ ေရေႏြးဇလံုးေလး ကိုင္ကာ အခန္း၀ကို ျပန္ေရာက္လာတာေတာ့ သူသိသည္။

ေဒၚစႏၵာလြင္ခမ်ာ တစ္မနက္လံုး ေနထက္အနားမွ မခြာပဲ ဂရုစိုက္ပါသည္။ ေရေႏြးအိတ္ကပ္ေပး၊ ေဆးတိုက္ေပး၊ ဆန္ျပဳတ္တိုက္ေပးႏွင့္မို႔ သူမလဲ မနားရပါ။ မီမီလြင္ကေတာ့ ေနထက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေက်ာမတည့္သူမို႔ မနက္က ေရေႏြးယူလာေပးၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့မည္ဆိုကာ ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ေနထက္ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနပါ။ အစကတည္းက ဂ်င္းစိမ္းႏွင့္ မိတ္သလင္ သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္မည္ဟု သေဘာထားထားတာျဖစ္သည္။ သူ သနားမိသည္က အန္တီေလးကို ျဖစ္သည္။ ရွိကာမွ မိသားစု သံုးေယာက္တြင္ သမီးအရင္းႏွင့္ သားလိုခ်စ္ရသူက မတည့္ဆိုသည့္ အေျခအေနတြင္ ေနထက္ အန္တီေလးကိုသာ သနားမိေလသည္။

“သား .. ဖုန္းလာေနတယ္ “
ေန႔လည္တစ္နာရီ မရွိတရွိတြင္ ေကာ္ဒလက္စ္ဖုန္းကို ကိုင္ကာ အန္တီေလး အခန္း၀တြင္ ေပၚလာသည္။

“ဘယ္သူလဲ အန္တီေလး“
“နန္းမိုခမ္းတဲ့ … သားနဲ႔ ေျပာစရာ ရွိလို႔တဲ့ … ေျပာမလား ..“
“ေျပာမယ္ .. “

ေနထက္ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနရာမွ ကုတင္ေပါင္ကိုမွီကာ ကိုယ္တေစာင္းထိုင္လိုက္သည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္က ဟိုးအြန္လုပ္ထားသည့္ ဖုန္းကို ေနထက္အား ကမ္းေပးသည္။
“ဟယ္လို ..“
“ေနထက္လား “
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာေနပါတယ္ “
“ေနထက္ အခုေျပာမွာေတြကို နင္ ေသခ်ာနားေထာင္ … ငါ့မွာ အေရးႀကီးကိစၥတစ္ခု ျဖစ္လာလို႔ မေန႔ညကကိစၥကို ေလာေလာဆယ္ ရွင္းမျပႏိုင္ေသးဘူး … အဓိက မွာစရာ အခ်က္တစ္ခုကိုပဲ ေျပာမယ္ ေနထက္ … ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္ ..“
နန္းမိုခမ္း၏ အေလာတႀကီးအသံတြင္ ေနထက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သည္။

“ေနထက္ .. ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ျဖစ္ေနေန .. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကိုက္မိေစနဲ႔ .. မွတ္ထားေနာ္ …ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကိုက္မိေစနဲ႔ … ဒါပဲေနာ္ .. ေသခ်ာမွတ္ထား…“
“ဟယ္လို .. နန္းမိုခမ္း … ဟယ္လို .. ဟယ္လို ..“

နန္းမိုခမ္း၏ အသံက မၾကားရေတာ့ေခ်။ ေနထက္ အူလည္လည္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဖုန္းကို အနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ အန္တီေလးကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ အန္တီေလးက သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ေမးခြန္းဆန္သည့္ အၾကည့္မွန္းသိေသာ္လဲ ေနထက္ကိုယ္တိုင္ ဘာမွန္းေရေရရာရာ မသိ၍ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုျဖန္႕႔ကာ ပုခံုးသာတြန္႔ျပသည္။ အန္တီေလးက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့။ ဖုန္းကို ကိုင္ကာ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။

အန္တီေလးက ကိုယ္ပူမက်မခ်င္း ဘယ္မွ မသြားရဘူးဆုိလို႔ ေနထက္ အိပ္ခန္းထဲကေန တစ္ေန႔လံုး အျပင္မထြက္ခဲ့ပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ မီမီလြင္ ျပန္ေရာက္လာသည္ကိုေတာ့ သူသတိထားမိသည္။ အခန္းတံခါးဖြင့္ထားသည့္ သူ႔အခန္းေရွ႔က အျဖတ္တြင္ သူမတစ္ခ်က္ၾကည့္သြားေသးသည္။ ထို႔ေနာက္တာ့ သူမလဲ ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္သည္ အထိ အခန္းထဲက ထြက္မလာေတာ့ပါ။ ေနထက္တစ္ေယာက္ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ သူ႔အိုင္ေပါ့တပ္ထဲက သီခ်င္းေလးေတြကုိ နားက်ပ္တပ္၍သာ နားေထာင္ေနလိုက္သည္။ ေမယမင္းဆီ ဖုန္းေခၚရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားေသးေသာ္လဲ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ သူ မေခၚျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ရက္ အဖ်ားက်ေတာ့မွပဲ အိမ္သြားလည္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္သည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ တိုင္းရင္းေဆးက မဆိုးပါ။ ညကိုးနာရီထုိးလို႔ ညေဆးလာတိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေနထက္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ သက္သက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေနထက္ လန္းဆန္းသည့္ အၿပံဳးႏွင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို ၿပံဳးျပသည္။ အန္တီေလးက ေနထက္၏ နဖူးကို ယုယုယယေလး ပြတ္ကာ “သား သက္သာတယ္ မွတ္လား“ ဟု ၾကင္နာစြာေမးသည့္အခါ ေနထက္ သူမကို စိတ္ထဲကေန “အေမ“ ဟု တြင္တြင္ေခၚေနမိေလေတာ့သည္။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေနထက္ အိပ္မက္ မမက္ေတာ့ပါ။ အန္တီေလး ျပန္ထြက္သြားၿပီးကတည္းက တခ်ဳိးတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ အခုမိုးလင္းမွ ႏိုးလာတာျဖစ္သည္။ “၀ါး“ ဟု သူတစ္ခ်က္သန္းကာ ေက်ာဆန္႔၍ ထထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္စိကို ပြတ္၍ ေဘးစားပြဲေပၚက နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ၉ နာရီထိုးေနေလၿပီ။ ခါတိုင္း မနက္ ၉ နာရီေလာက္ထိ ေနထက္ မအိပ္ဘူးသည္မို႔ ကုတင္ေပၚကေနထရန္ျပင္သည္။ ထိုေရာအခါမွ သူသတိထားမိသည္။

ေနထက္ သူ႔ကိုယ္သူ အလြန္လန္းဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ မေန႔တုန္းက ကိုယ္ပူၿပီး အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္ခဲသမွ်သည္ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသည္။ အန္တီေလး၏ တိုင္းရင္းေဆးကပဲ စြမ္းလို႔လား။ တခါမွ သူဒီေလာက္ ေနလို႔ေကာင္းတာမ်ဳိး မႀကံဳဘူး။ ေနထက္ သေဘာက်သြားသည္။ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနသည္မို႔ လမ္းတစ္ပတ္ေလာက္ ေျပးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထကာ အခန္းေထာင့္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အ၀တ္ဗီဒိုကို ဖြင့္ကာ အသင့္ေတြ႔သည့္ လက္ျပတ္စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။

“ဟင္ … စြပ္က်ယ္ေတာင္ က်ပ္ေနပါလား ..“

ေနထက္ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သည္။ ဒီ စြပ္က်ယ္က ၀ယ္ထားတာေတာင္ မၾကာေသး။ အင္း ဒီရက္ပိုင္း သူ ၀ပဲ၀လားတာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေရေလွ်ာ္လိုက္လို႔မ်ား က်ဳံ႔သြားတာလား။ သူၾကာၾကာေတာ့ ေတြးမေနပါ။ ေနပူမလာခင္ ေျပးမွေကာင္းမွာမို႔ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ကာ အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းနားကို ေျခလွမ္းကပ္သြားၿပီမွ ေနထက္ လမ္းတြင္ ရပ္မိျပန္သည္။ သူ စိတ္ထဲ အိမ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

“ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ “

ေနထက္ သူ႔ေခါင္း သူခါမိသည္။ အသိအာရံုတြင္ အိမ္ထဲ ေရာက္ေနသည့္သူသည္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ အလိုလိုသိေနသည္။ ဧည့္ခန္းထဲကို အသာေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းမဘက္ရွိ ျပတင္းေပါက္ကေန အလိုလို အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္မိသည္။ ဟြန္ဒါကားအနီေရာင္ေလး တစ္စီး ရပ္ထားတာ ေတြ႔သည္။ ေနထက္ ဘယ္သူ႔ကားဆိုတာ သိေလ၏။ ေဇာ္ေဇာ္ေရာက္ေနတာကိုး။ ၾကည့္ရတာ အန္တီေလး အလုပ္သြားသည့္ အခ်ိန္ မီမီလြင္က ဖုန္းဆက္ၿပီး ေခၚလိုက္တာျဖစ္မည္။ ဘယ္သူမွန္း သိၿပီမို႔ ေနထက္ ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ဖိနပ္စင္ ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

Nike အားကစားဖိနပ္ အနီေရာင္ေလးထဲကို ေျခေထာက္ထိုးစြပ္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႔နားထဲ ရယ္သံလိုလို ၾကားသည္။ ဖိနပ္ႀကိဳးကို ခ်ည္ေနသည့္ သူ႔လက္သည္ အလိုလို ရပ္သြားသည္။ အသံလာရာကို နားစြင့္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ့ တိုက္အိမ္ေလးထဲတြင္ ေနထက္ ထူးဆန္းစြာ အသံမ်ဳိးစံုကို ၾကားရျပန္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ တိုင္ကပ္နာရီ၏ စကၠန္႔တံေလး သြားေနတာကို သူၾကားသည္။ ေနာက္ေဘးမီးဖိုေခ်ာင္ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ပန္ကာက လည္ေနေသးသည္ဆိုတာကိုလဲ သူသိေနသည္။ ထိုအခိုက္ ရယ္သံလို ထပ္ၾကားရသည္။ ဒါ … မီမီလြင္၏ အသံ …။ ေနထက္ မီမီလြင္၏ အခန္းဘက္ကို အာရံု စူးစိုက္မိသည္။

“ေဇာ္ေဇာ္ … အိုး … ရက္ …ရက္ … “
မီမီလြင္၏ ရီရီျမဴးျမဴး အသံၾကားလိုက္မိသည္ႏွင့္ ေနထက္ဘာဆိုတာ ရိပ္မိသည္။

“ရွဴး .. တိုးတိုး … မီးငယ္ … နင့္အကို ၾကားသြားလိမ့္မယ္ ..“
“အို .. သူ႔ ဂရုစိုက္ေနစရာလား .. သူလဲ သူ႔ေစာ္ရွိတာပဲ … ဘာအေရးလဲ .. “
“အင္းပါ … တိုးတိုးေတာ့ လုပ္ဖို႔ေျပာတာပါ .. မီးငယ္ကလဲ …“
“ေတာ္ေတာ့ .. ေဇာ္ေဇာ္..နင့္လွ်ာကို ဒီမွာသာ သံုးစမ္း .. ဒီမွာ ၿပီးေတာ့မယ္ဟာကို … အင့္ .. အင့္ ..“

ေနထက္နားထဲတြင္ ” ျပတ္ ျပတ္” လို႔ ၾကားလိုက္မိသည့္ေနာက္ သူ ဖိနပ္ႀကိဳးကို ျမန္ျမန္ခ်ည္ကာ အိမ္တံခါးေပါက္၀က ေျပးထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ “ဟူး … ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလး …“

ေတာင္ေပၚေဒသ၏ ေအးျမသည့္ ေလက ေနထက္ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ေနထက္ ၿခံ၀တြင္ ခနရပ္ကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီး အေက်ာဆန္႔လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါမွ ေနာက္ထပ္တစ္ခုကို သူသတိထားမိသည္။ သူသည္ မ်က္မွန္ တပ္မထားသည့္တိုင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရတာ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ သူ႔မ်က္လံုးကိုေတာင္ သူမယံုႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ၾကည့္မိသည္။ ထပ္မံ၍ အံ့ၾသရျပန္သည္။ သူ႔အျမင္အာရံုသည္ မ်က္မွန္တပ္ထားသည့္ အခ်ိန္ကထေတာင္ ပို၍ ေကာင္းေနေလသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ေကာင္းသလဲဆိုရင္ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းကလာေနသည့္ ရွမ္းအထမ္းသည္ႀကီး၏ ျခင္းထဲကပန္းေရာင္စံုေတြကိုပင္ သူျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရသည္။

ေနထက္ အ့ံၾသစိတ္ႏွင့္ သူ႔လက္ဖ်ံက နန္းမိုခမ္း၏ သြားရာကို သတိတရ ၾကည့္မိသည္။ ႀကံဳေတြ႔ရသည့္ အရာရာသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ညႊန္ျပေနသည္။ သူမ ဘယ္သူလဲ။ ဒါ နန္းမိုခမ္း ကိုက္လုိက္လို႔ ျဖစ္သြားတာလား။ ေနထက္ တစ္ေန႔က နားေထာင္မိသည့္ A Thousand Years ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ျပန္သတိရသည္။ သူမ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္မ်ားလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။ နန္းမိုခမ္းတို႔ အဖြဲ႔ ေက်ာင္းအားကစားကြင္းထဲတြင္ ေအရိုးဗစ္ကစားတာ ျမင္ဖူးသည္။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္မွန္လွ်င္ ေနပူထဲ ထြက္လို႔ရမယ္ မထင္။ ဒါဆို သူမက သမန္း၀ံပုေလြမ်ားလား။ ေနထက္ “ဟက္“ ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္မိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေပါတဲ့ ငါပါလား။ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနတယ္ ...... ။

အန္တီေလး၏ အိမ္က စူဌာမုနိဘုရားဘက္ နီးသျဖင့္ ေနထက္ ထုိဘက္ကိုပင္ ေျပးလာခဲ့သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းအားျဖင့္ ေစာေစာစီးစီး ႏိုးသည့္ ေန႔ေတြဆိုလွ်င္ ေနထက္ ေျပးတတ္ပါသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ျဖစ္သည့္အျပင္ သူတတ္ေျမာက္ထားသည့္ သိုင္းေျပာင္းျပန္ကိုလဲ ေလ့က်င့္ရေအာင္ ျဖစ္သည္။ ေနထက္က သိုသို၀ွက္၀ွက္ေနခ်င္သူမို႔ သူ ဒီပညာတတ္ထားသည္ဆိုတာကို လူသိမခံလို။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ စူဌာမုနိဘုရားဘက္က ကြင္းျပင္တစ္ခုတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ လာက်င့္တာျဖစ္သည္။

ေနထက္ သိုင္းေျပာင္းျပန္ကို တတ္တာ မၾကာေသးပါ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ မင္းဦးက နယ္လွည့္ဆရာတစ္ေယာက္ဆီမွာ သင္ၾကရေအာင္ ဆိုၿပီး လာဆြယ္ေတာ့ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ ပါသြားတာ ျဖစ္သည္။ မိုးပ်ံခ်ဳိကန္းဆိုသည့္ သိုင္းဆရာကို ျမင့္ေတာ့ ေနထက္ စိတ္ေတာင္ အေတာ္ပ်က္သြားသည္။ အ၀တ္အစားဖိုသီဖတ္သီ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ဆရာသည္ သိုင္းေျပာင္းျပန္တြင္ ဆရာတစ္ဆူဆိုတာ ေနထက္ ဘယ္လိုမွ မယံုခဲ့ေပ။ မင္းဦးကိုေတာင္ “မင္း ဆရာက ဟုတ္ပါ့မလားကြာ .. မထိခင္ကတည္းက လဲမယ့္ပံုပါ“ ဟု တိုးတိုးေလး ေနာက္ခဲ့သည္။ 

ေနထက္ အထင္ႏွင့္ အျမင္ လြဲခဲ့ပါသည္။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ မႊန္ထူေအာင္ ေသာက္ေနေပမယ့္ မိုးပ်ံခ်ဳိကန္းသည္ တကယ္ပင္ သိုင္းေျပာင္းျပန္တြင္ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ရင္းႏွီးလာမွ သိုင္းေျပာင္းျပန္ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေလး၏ တပည့္အရင္းဟု သိရသည္။ ဆရာႀကီး၏ တပည့္မ်ားထဲတြင္ လက္နက္မဲ့တိုက္ကြက္ေနရာ၌ မိုးပ်ံခ်ဳိကန္းကို လိုက္မီသူ မရွိခဲ့ေပ။ သိုင္းပညာသင္ရင္း ဆရာႀကီး၏ သမီးႏွင့္ ဇာတ္လမ္းရႈပ္ခဲ့လို႔သာ ႏွင္ထုတ္တာခံရၿပီး ေလွ်ာက္လြင့္ေနသူ ျဖစ္သည္။ အခုေတာင္မွ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဆိုတာကို မင္းဦးက မသိဟု ေျပာခဲ့သည္။ ေပၚခ်င္ေပၚလာ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြားတတ္သူ တစ္ဦးဟု သိရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလတိုတစ္ခုအတြင္းမွာ ေနထက္ သိုင္းေျပာင္းျပန္ကို မင္းဦးႏွင့္အတူ တတ္ကြ်မ္းခဲ့ေလသည္။

ေနထက္ ေျပးေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ ထူးဆန္းစြာ သူသည္ ေမာပန္းမႈကို မခံစားရ။ ခါတိုင္းခ်ိန္ဆို ေခြ်းစိုေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သူ႔ကိုယ္သည္လဲ ေခြ်းစေလးျပန္ယံုေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ အင္း .. တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ေနထက္ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ အေတြးေတြကို ရပ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးမွာေထာက္ ေျခေထာက္ကို ခပ္ကြကြလုပ္သည္။ ေလကို အဆုတ္ထဲထိေရာက္ေအာင္ အားရပါးရ ရိႈက္သြင္းရင္း သိုင္းေျပာင္းျပန္၏ အေျခခံအကြက္မ်ားကို စတင္ေလ့က်င့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

ေနထက္ ေျခေထာက္ကို စုကာ ကိုယ္ကို ျပန္မတ္မတ္ရပ္လိုက္သည္။ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ သူကစားတာ နာရီ၀က္သာသာေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ ခါတိုင္းဆို အကြက္စံုေအာင္ ကစားလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေသာ္လဲ ဒီေန႔ေတာ့ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသည့္ သူ႔ကိုယ္ေၾကာင့္ နာရီ၀က္အတြင္း ၿပီးသြားတာ ျဖစ္မည္။ အနားရွိ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚ ဖင္ခုထိုင္ကာ ဆံပင္ေတြထဲ လက္ထိုးထည့္ရင္း ေခါင္းကုတ္သည္။ ငါ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္။

“ကဲ … ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တာ စမ္းၾကည့္ေသးတာေပါ့ … “

ေနထက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ကာ ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ ေျခလွမ္းေလးငါးလွမ္းေလာက္ ပံုမွန္ လွမ္းၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူစတင္ အရွိန္ျမင့္ကာ ေျပးလႊားခဲ့သည္။ သူ၏ ဦးတည္ရာက ခ်စ္သူေလးဆီကိုပင္ …။

ေမယမင္းႏွင့္ ေနထက္ ႀကိဳက္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပင္ ရွိေသးသည္။ ေမယမင္းသည္ သူ႔ထက္ တစ္တန္းငယ္သည္။ ေနထက္ႏွင့္ အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ကြာေပမယ့္ အကို မရွိသူမို႔ ေမယမင္းက သူ႔ကို “ကိုကို“ ဟုပင္ေခၚသည္။ သူကေတာ့ ယမင္းရုပ္ေလးလို လွသည့္ သူမကို “ယမင္း“ ဟုပင္ ခ်စ္စႏိုးေခၚခဲ့သည္။

ေမယမင္းတို႔အိမ္က ဦးေလးၿဖိဳးတို႔ အိမ္ႏွင့္ကပ္လ်က္ ၿခံျဖစ္သည္။ အန္တီေလးကို သူမအလုပ္ကိစၥ အတြက္ လိုက္ပို႔ရင္း ၿခံ၀က ပန္းပင္ေတြအား ေရေလာင္းေနသည့္ ေမယမင္းကို ေနထက္ ေတြ႔ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးႏွင့္ ေရပိုက္ကိုင္ထားသည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေကာင္မေလး၏ သြင္ျပင္ကို ေနထက္ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခိုက္သြားခဲ့သည္။ အန္တီေလးမသိေအာင္ ကပ္တိုးေလးႏွင့္ ဦးေလၿဖိဳးကို ေမယမင္း အေၾကာင္း ေမးယူရသည္။ သူလိုခ်င္သည့္ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေမယမင္း၏ အခ်စ္ကို ရယူပိုင္ဆိုင္ဖို႔ အပူတျပင္း ႀကိဳးစားခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးေပၚကေန ခြဲကာ ဦးေလးၿဖိဳးတို႔ လမ္းထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေမယမင္းတို႔ အိမ္ကို လမ္းေထာင့္စြန္းမွာ လွမ္းေတြ႔သည္။ ေနထက္ အေျပးႏႈန္းကို ေလ်ာ့ကာ ေျခလွမ္း မွန္မွန္ႏွင့္ပင္ သူမတို႔ အိမ္နား ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနပါၿပီ။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ သူဒီတီ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္လာရသည့္ ခရီးကို အခုေတာ့ ေျပးၿပီးလာခဲ့ႏိုင္သည္။ ေမာပန္းသည္ဟုလဲ မခံစားရ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတစ္ခုခု ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ။ ယမင္းကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပကာ တိုင္ပင္ရမည္။ သူမသည္ သူ႔ထက္ငယ္ေပမယ့္ ဥာဏ္ေကာင္းသူမို႔ သူအေျဖရွာမရသည့္ ကိစၥတခ်ဳိ႔ကို သူမက အႀကံေပးတတ္ေလသည္။

ေနထက္ ၿခံတခါး၀ကေန အထဲကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ကိုရိုလာကားေလး ရပ္ထားတာ မေတြ႔။ ဘုရား သိၾကားမလို႔ ယမင္းတစ္ေယာက္ သူမမိဘနဲ႔ အျပင္ပါမသြားပါေစနဲ႔။ ယမင္းအေဖနဲ႔ အေမသည္ ဒီအခ်ိန္ဆို ၿမိဳ႔မေစ်းထဲက အုတ္သဲေက်ာက္ဆိုင္ကို သြားၾကၿပီဆိုတာ သူသိသည္။ အခုလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင့္ ႀကံဳရင္ေတာ့ ယမင္းပါ လိုက္သြားတတ္သည္။ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ေနထက္ လူေခၚဘဲလ္ဘုေလးကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက စၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔တြင္ ၂၄နာရီ မီးလာေနၿပီမို႔ ဘဲလ္သံေတာ့ ျမည္မွာေသခ်ာသည္။

ေနထက္ အေတြးမမွားပါ။ လမ္းမဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ အေပၚထပ္ရွိ ျပတင္းတံခါးတစ္ခ်ပ္က ပြင့္လာသည္။ မ်က္ႏွာ၀င္း၀င္းေလး တစ္ခုက ၿခံတခါးဘက္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ေနထက္ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ေျမွာက္ကာ ေ၀ွ႔ယမ္းျပသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ႏွာေလးက လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနထက္ ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရပါ။ အိမ္ေအာက္ထက္က သံပန္းတံခါး ပြင့္သြားၿပီးေနာက္ မိန္းမလွေလးတစ္ဦး ထြက္လာေလသည္။

ေနထက္ မေျပးယံုတမယ္ ေလွ်ာက္လာသည့္ ေမယမင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ယမင္းသည္ အိမ္ေနရင္းမို႔ထင္သည္။ စပါဂါတီစထရစ္လို႔ ေျပာလို႔ရသည့္ မိန္းမ၀တ္စြပ္က်ယ္အျဖဴေလးကို ၀တ္ထားသည္။ ေအာက္တြင္ေတာ့ တစ္ထြာေလာက္ရွိမည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္။ အေ၀းက လွမ္းျမင္ကတည္းက သူမပံုစံက ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ေနထက္ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေတြတမ်ဳိး ျဖစ္လာသည္။

“ကိုကို .. ဆိုင္ကယ္ မပါဘူးလား ..“
“မပါဘူး … ေျပးရင္းနဲ႔ ထြက္လာတာ … ဒီေန႔မွ ေနျပန္ေကာင္းလို႔ေလ ..“
“ဟုတ္လား .. ကိုကိုက ေနမေကာင္းတာ ေျပာေတာင္ မေျပာဘူး .. မွန္းစမ္း ..“

ယမင္း၏ လက္က သူ႔နဖူးျပင္ကို လာထိလိုက္သည္ႏွင့္ ေနထက္ ဓါတ္လိုက္သလို ခံစားရသည္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး သူမ၏ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္သည္။ လူခ်င္းနီးကပ္သြားသည္မို႔ ယမင္း၏ ကိုယ္သင္းႏွံ႔က သူႏွာ၀ကေန ထြင္းေဖာက္၀င္လာသည္။ ၀ိုင္ခ်ဳိခ်ဳိတစ္ခြက္လို ရီေ၀ စူးရွလွသည္။ ေနထက္ သူမ၏ ကိုယ္ကို ဆြဲကာ ေပြ႔မိသည္။ စြပ္က်ယ္က အပါးစားမို႔ ဘရာအနက္ေလးသာ ရွိသည့္ သူမ၏ ရင္ႏွစ္မႊာက သူ႔ရင္ပတ္ကို လာထိသည္။ ေနထက္ စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားသလို ေအာက္ကေကာင္ကလဲ ေဖ်ာင္းခနဲ ေထာင္တက္လာသည္။

“ကိုကို ဘယ္လိုျဖစ္ … ၿခံ၀ႀကီးမွာေလ …သူမ်ားေတြ ျမင္ … အို ..“

မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေကာင္မေလးကို ေနထက္ ခါးကေန ေပြ႔ခ်ီလိုက္သည္။ ေပါင္တစ္ရာေက်ာ္သည့္ အေလးခ်ိန္သည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဘာမွ မရွိသလို ျဖစ္သည္။ ေနထက္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ အိမ္ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းေရာက္သည့္ ေနာက္တြင္လဲ ယမင္းကို ေပြ႔ထားလ်က္ ဖိနပ္ကို ကန္ခြ်တ္ၿပီး အေပၚထပ္ ေလွကားဆီသို႔ တန္းေလွ်ာက္ေခၚလာခဲ့သည္။

“ကိုကိုေနာ္ .. အရမ္းကဲေနတယ္ “

သူမကို ေပြ႔ခ်ီထားရာမွ ျပန္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့မွ ယမင္း မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ေျပာသည္။ ကိုကိုေလ သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ဘာျဖစ္မွန္းကို မသိ။ ၿခံ၀ေရွ႔ကေန သူမအခန္းထဲလဲ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့။ ေမယမင္း စိတ္ထဲတြင္ ဒီေန႔မွ ကိုကိုက ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ကိုကို၏ ပံုရိပ္က သူမကို လႊမ္းမိုးထားသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ အလိုလိုေနရင္း ကိုကို႕သေဘာဟုဆိုကာ သူမကိုယ္ကို ၀ကြပ္အပ္လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုကိုက ဘာမွ မလုပ္ေသးသည့္တိုင္ သူမ အခ်စ္စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ေပါင္ၾကားက အဖုတ္ေလးကေတာင္ ယားလာသလို ခံစားေနရသည္။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ ေမေမတို႔ ကလဲ အိမ္မွာ ရွိမေန။ အင္း ….

“ယမင္း .. အန္တီတို႔ ဘယ္သြားတာလဲ ..“
“ဆိုင္ေလ .. ကိုကို …“
“ဒါဆိုရင္ ေန႔လည္မွ အန္တီျပန္လာမွာ မွတ္လား ..“

ေနထက္ ယမင္း အေျဖကို ေစာင့္မေနေတာ့ပါ။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးက နီေထြးလွသည့္ ယမင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာေပၚကို ငံုကာ ဖိနမ္းလိုက္သည္။ “အင္း“ ခနဲ ေနသည့္ အသံက သူမႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားမွ ထြက္က်လာၿပီးေနာက္ ယမင္းတကိုယ္လံုးသည္ ေပ်ာ့ေခြသြားမတတ္ ျဖစ္သည္။ ယိုင္လဲမသြားေအာင္ ေနထက္၏ လည္ဂုတ္ကို သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သိုင္းကာ ဖက္ထားရသည္။ ဘရာေပ်ာ့ေလးထဲက ႏို႔ေလးႏွစ္လံုးကေတာ့ ေနထက္၏ ရင္ပတ္ႏွင့္ ထိကာ ပိျပားမတတ္ျဖစ္ေနသည္။

“ၿဗိ …“
“အယ္ .. ကိုကို .. ဘာလုပ္ ..“

ယမင္း လန္႔သြားသည္။ ကိုကိုသည္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ နမ္းေနရာမွ ခြာကာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ယမင္း၏ စြပ္က်ယ္ကို အလယ္ကေန ကိုင္ကာ ဆြဲၿဖဲပစ္သည္။ စြပ္က်ယ္ကလဲ အသစ္မဟုတ္ပဲ ၀တ္တာမ်ားလို႔လား မသိ။ ေနထက္ အားကို မခံႏိုင္ပဲ အလယ္က ၿပဲသြားသည္။ ရင္ပံုခြက္ေလးတြင္ ေရႊေရာင္ပန္းေခြေလးေတြ ထိုးထားသည့္ အနက္ေရာင္ဘရာေလးက ထင္းခနဲ ထြက္ေပၚလာသည္။

“ကုိကို မလုပ္နဲ႔ …“

ဒီတစ္ခါေတာ့ ယမင္း ကမန္းကတမ္းပင္ တားမိသည္။ ေနထက္၏ လက္က သူမဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားလို႔ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ အတင္းကာေရာ ဆြဲမခြ်တ္ခင္ သူမက ျမန္ျမန္ ေဘာင္းဘီက်ယ္သီးကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ဒါေလးက Levi’s ။ စုတ္သြားလို႔ မျဖစ္။ ဒါေတာင္ ကိုကိုက ေဘာင္းဘီအနားႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး အေလာတႀကီး ေအာက္ကို ဆြဲခ်သျဖင့္ ဖင္ေတာင္မွ မနည္းလိုက္ၾကြေပးရေသးသည္။ သူမခမ်ာ ေနထက္ ျပဳမူသမွ်ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္လဲ အရမ္းလႈပ္ရွားေနမိသည္။ အမွန္တကယ္ဆို ကိုကို ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲလို႔ ေမးဖို႔ေကာင္းေသာ္လဲ သူမ ႏႈတ္က ဒီစကား မထြက္။ ခ်စ္သူခ်င္း ျဖစ္ေနရက္သားနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုကို႕ကို ရွိန္ေနသလိုလို ဘာလိုလုိ ျဖစ္ေနသည္။

“ၿဗိ ….“
“အို ..“

သူမ အေတြးနဲနဲ လြင့္သြားလို႔ ပင္တီေလးကေတာ့ ေနထက္ လက္ထဲပါသြားသည္။ ဟူး .. ႏွေမ်ာလိုက္တာ။ ၀ါကူး အမ်ဳိးအစားေလး။ ဘရာႏွင့္ ၀မ္းဆက္၀ယ္ထားတာ။ ကိုကိုကေတာ့ကြာ။ ခက္ေတာ့တာပဲ။

“အီး … ကိုကို .. လုပ္ျပန္ၿပီ …“

ယမင္း အသံနဲနဲက်ယ္သြားသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ရွိေနသည့္ အိမ္ေဖာ္မေလး နန္းမူ ၾကားမလား မၾကားမလားေတာ့ သူမလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ အသိအာရံုက သူမေပါင္ၾကားကို ေခါင္းေရာက္သြားသည့္ ကိုကို႔ဆီမွာသာ ရွိေနသည္။ ဒီထက္ ပို၍ ေျပာရေသာ္ သူမအဖုတ္၀ကို ေရာက္လာသည့္ ကိုကို႔လွ်ာႀကီး၏ အေတြ႔တြင္သာ ရွိေနေလေတာ့သည္။

”အီး …“

ေမယမင္းတစ္ေယာက္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ပင္ ကုတင္ေပၚက ၾကြတက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ေယာင္ယမ္း၍ ေနထက္၏ ေခါင္းကိုလွမ္းကိုင္သည္။ ဆံပင္ေတြၾကားလက္ထိုးထည့္ကာ သူမေပါင္ၾကားထဲ ေနထက္ေခါင္းကို အတင္းဖိခ်သည္။ မ်က္လံုးေလးမ်ားက အလိုလိုေမွးစင္းကာ မိွတ္က်သြားေလသည္။

ေနထက္အဖို႔လဲ ယမင္း၏ အထိအေတြ႕က ရစ္မူးေပ်ာ္၀င္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနသည္။ အမွန္တကယ္ဆို ယမင္း အဖုတ္ကို အခုမွ သူျမင္ဖူးတာ မဟုတ္။ အတိအလင္း ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သံုးလေလာက္ ၾကာကတည္းက သူႏွင့္ ယမင္းသည္ ဟိုလိုလို ဒီလုိလိုေတြ လုပ္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခုေတာ့ ေျပာလို႔ရသည္။ တိတိက်က် သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို ယမင္း ညီမေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာကေတာ့ ႏွစ္လပင္ မျပည့္ေသးေပ။

သို႔ေသာ္ သူသည္ ဒီေန႔မွ ထူးဆန္းသလို ခံစားေနရသည္။ လက္စ္ဆပ္ျပာနံ႔ေလးနဲ႔ ေရာေထြးေနသည့္ ယမင္း၏ အဖုတ္နံ႔က သူ႔ကို ဖမ္းစားထားသည္။ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမိသည့္ သားေကာင္လို ေနထက္ဘယ္လိုမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္။ လွ်ာႀကီးႏွင့္ ေနရာစံုကို တြင္တြင္ ရက္ပစ္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေသးေသးေလးႏွစ္ခုကို ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးႏွင့္ ငံုကာဆြဲသည္။ အ၀ေလးကို ၿဖဲကာ အထဲကို လွ်ာထိုးထည့္သည္။ ေျမာင္းေလးတေလွ်ာက္ ျပားလိုက္ရက္ကာ အေပၚက အဖုေလးကို လွ်ာႏွင့္ထိုးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ငံုသည္။ တတ္သမွ် အတတ္မ်ဳိးစံု သံုးကာ လုပ္ေပးမႈေၾကာင့္ ေမယမင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့။

“ကိုကို … ေတာ္ေတာ့ … မရက္နဲ႔ေတာ့ … အီး … အီး … မရေတာ့ဘူး …. ယမင္း … လာေတာ့မယ္ …. ထေတာ့ …အင့္ .. လုပ္မယ္ဆိုလဲ လုပ္ေတာ့ … “

သူ႔ဆံပင္ေတြကို စုပ္ကိုင္ၿပီး ေခါင္းကို အတင္းဆြဲထုတ္မွ ေနထက္ ဒူးေထာက္ကာ ကိုယ္ကိုျပန္ၾကြရသည္။ သူမကို ၾကည့္မိေတာ့ ယမင္း မ်က္ႏွာေလးသည္ နီျမန္းေနၿပီး သူ႔ကို ရီေ၀ေ၀ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏ အၾကည့္ေတြသည္ အရိုင္းဆန္ေနသည္ကို ေနထက္ သတိျပဳမိသည္။ ယမင္းကို အသာၿပံဳးျပၿပီး သူ႔စြပ္က်ယ္ကို ခြ်တ္လိုက္သည္။

“အိုး …“

အ၀တ္အစားမဲ့သြားသည့္ ေနထက္ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေကာင္မေလးခမ်ာ ပါးစပ္ေလး ၀ိုင္းသြားသည္။ မေတြ႔ျဖစ္လိုက္သည့္ ရက္ပိုင္းအတြင္းတြင္ပင္ ေနထက္၏ ကိုယ္ကၾကြက္သားေတြ ပိုတိုးလာသည္ဟု သူမထင္မိသည္။ ရင္အုပ္ေနရာ ၀မ္းျပင္ေနရာေတြတြင္ ၾကြက္သားအဖုအထစ္ေတြက အသည္းယားဖြယ္ ရွိေနေလသည္။ ေနထက္ကေတာ့ သူမ အံ့ၾသေနသည္ကို ဂရုမျပဳမိပါ။ သူ႔အားကစားေဘာင္းဘီ ရႈံႀကိဳးကို ေျဖၿပီး ဆြဲခြ်တ္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုပါ လိပ္ခ်လိုက္သျဖင့္ သူ႔ေကာင္က ေျဖာင္းခနဲ ထြက္လာသည္။

“အယ္ .. ကိုကို .. “

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနထက္ကိုယ္တိုင္ သတိျပဳမိသြားသည္။ မဟုတ္ေတာ့။ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ကို ငံု႔ၾကည့္ကာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီဆိုတာ သူသိသည္။ သူဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မလုပ္ပါပဲႏွင့္ ဒီေကာင္က ရက္ပိုင္းအတြင္း ထြားလာသည္။ မျဖစ္ေသး။ သူဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာကို အေျဖရွာရမည္။ ေနထက္ စိတ္ညစ္ညဴးစြာႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဆြဲတင္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။

“ကုိကုိ .. ဘာလုပ္တာလဲ … ဒီမွာ ယမင္းက မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး .. လုပ္မွာလုပ္ေတာ့ … ဟြန္႔ …ေတာ္ၾကာေန ေမေမ ျပန္ေရာက္လာဦးမယ္ …“

ယမင္း၏ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာသံေၾကာင့္ ေနထက္ကိုယ္ပင္ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသည္။ အမွန္စင္စစ္ ေနထက္ႏွင့္ ယမင္းက မသိလို႔ ျဖစ္သည္။ ေနထက္၏ ကိုယ္မွ ထြက္သည့္ ဟိုမုန္းဓါတ္က ေမယမင္းကို ဖမ္းစားထားတာျဖစ္သည္။ ေနထက္ကိုယ္တိုင္လဲ သူမ၏ ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔အေျပာတြင္ ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဆြဲတင္ေနသည့္ လက္ကရပ္သည္။ ယမင္းက ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ကားကာ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္။ ေနထက္ မေနႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ေကာင္က အလိုလို ေမယမင္း ေပါင္ၾကားသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။ ေမယမင္း၏ အဖုတ္၀ႏွင့္ သူ႔ဒုတ္ထိပ္ ထိမိသည္ႏွင့္ ေနထက္ကိုယ္တြင္းရွိ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ အရိုင္းစိတ္က သူ႔ကို ရာႏႈန္းျပည့္ လႊမ္းမိုးသြားေတာ့သည္။

“အီး … ၀င္လာၿပီ .. ကိုကို … အီး ….“

သူရရွိေနသည့္ ကာမအရသာကို ေနထက္ သူ႔ကိုသူပင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေပ။ အရင္တုန္းကလဲ ယမင္းႏွင့္ သူ ဒီလိုမ်ဳိး လုပ္ဖူးေသာ္လဲ ဒီတစ္ခါေလာက္ ေကာင္းတာမ်ဳိး ေနထက္မႀကံဳဘူးခဲ့ေခ်။ သူ႔အေခ်ာင္းပတ္လည္က အေရျပားသည္ ထူးကဲစြာ ကာမအရသာေတြ ေပးေနၿပီး ေမယမင္းအတြင္းသားေတြ၏ တင္းတင္းအိအိ ညွစ္ပတ္မႈကိုလဲ အေသအခ်ာ ခံစားေနရသည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔စိတ္ထင္လို႔လား မသိ။ ေမယမင္း၏ တုံ႔ျပန္မႈက ခါတိုင္းထက္ တက္ၾကြလြန္းေနၿပီး စည္းခ်က္က်က်ႏွင့္ သူမ၏ တင္ပါးကို လႈပ္ရွားေပးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ေကာင္းလား .. ယမင္း … ကိုကို ေဆာင့္လို႔ရမလား …“
“ရတယ္ .. ကိုကို … ေဆာင့္ေဆာင့္ … ေမးမေနနဲ႔ေတာ့ … အင့္ .. အင့္….“

ေမယမင္းသည္ မ်က္လံုးေလး မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ေနထက္ကိုၾကည့္ကာ ရမက္သံေလးလႊမ္း၍ ေျပာသည္။ ေနထက္ ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္အားကို ျမွင့္သည္။ စီးပိုင္ေနသည့္ အရသာေၾကာင့္ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ ထိုးသြင္းသည္။ ေမယမင္း၏ ညည္းသံမ်ားက ပိုစိပ္လာၿပီး တကိုယ္လံုး လြန္႔လြန္႔လူးေနသည္။ အျမင့္ဆံုး အခ်ိန္ကို ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ အစၿပိဳးသည့္ ခံစားမႈက သူမ၏ အဖုတ္ထဲမွာ စတင္ျဖစ္လာသည္။

“ကိုကို … ယမင္း .. လာေတာ့မယ္ … အင္ .. အင့္ ..“
“အီး … ကိုကိုလဲ ၿပီးေတာ့မယ္ … ခ်စ္တယ္ကြယ္ … အီး ..“
“ယမင္းလဲ ခ်စ္တယ္ … ေဆာင့္ .. ကိုကို … အင့္“

ေမယမင္း ၿပီးသြားသည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းလိုလို ေနထက္လဲ ၿပီးသည္။ သူ႔လိင္ေခ်ာင္းသည္ ရုတ္တရက္ ေဖာင္းကားသြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး သုတ္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ အဖုတ္ အတြင္းသားေတြကလဲ ေနထက္၏ အေခ်ာင္းႀကီးကို ဖ်စ္ညွစ္ယူေနမႈေၾကာင့္ သူမအဖုတ္ထဲ အရည္ေတြ ျပည့္ႏွက္သြားတာ ေမယမင္းသိသည္။ ေမယမင္းခမ်ာ တကိုယ္လံုးရွိ အေၾကာေတြ ပြင့္ထြက္သြားသလို ခံစားရလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေလး ေမွး၍သာ ေနထက္ကို ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ေနထက္ ေမြ႔ယာေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို လက္ေထာက္ထားရင္း ေမယမင္းကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ အခ်စ္ၾကမ္းခဲ့မႈေၾကာင့္ ခ်စ္သူေလးသည္ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖယိုဖရဲျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚ ဖုံးကာ ကြယ္ေန၏။ ေမွးကာၾကည့္ေနသည့္ ေမယမင္း မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းအဆံုတြင္ ေနထက္ ၿပံဳးျပသည္။ ေမယမင္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေျဖးေျဖးေလး ေျမွာက္တက္လာကာ သူ႔ကို ကမ္းေပးသည္။ ေနထက္ကိုယ္က မိုးထားရာမွ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်သြားကာ ေမယမင္း၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။ ေမယမင္းကလဲ သူ႔ေက်ာျပင္ႀကီးကို တင္းတင္းဖက္ကာ လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးေတြႏွင့္ ပြတ္ေပးသည္။ သင္းပ်ံ ႔ေနသည့္ ဆံႏြယ္ေတြ ကြယ္ေနသည့္ နားရြက္ပါးေလးနားကပ္ကာ ေနထက္ ေျပာမိေသာ စကားကေတာ့ ..

“သိပ္ခ်စ္တယ္ … ယမင္းရယ္ …“

နန္းမိုခမ္း စိတ္ပူေနသည္။ သူမ အမွားႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိၿပီ။ မရည္ရြယ္ပဲႏွင့္ ေနထက္ကို ကိုက္မိလိုက္သည့္ ကိစၥသည္ ျပင္မရေတာ့သည့္ အမွားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ဒီအေၾကာင္းကို စိုင္းေမာင္အား ေျပာမျပမိျခင္းပင္။ အကယ္၍မ်ား စိုင္းေမာင္သာ သူ႔ဖာသာသူ ေနထက္အေၾကာင္းကို ရိပ္မိသြားခဲ့ေသာ္ သူမ ဘ၀သည္ မေတြးရဲေတာ့။ နန္းမိုခမ္းတစ္ေယာက္ စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ ရင္ေမာလာရသည္။

ေတာ္ေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူမသည္ မိဘေတြႏွင့္အတူ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ အိမ္တက္အလွဴကို ကူဖို႔ေညာင္ေရႊကို ေရာက္ေနရာ စိုင္းေမာင္ႏွင့္ ဒီweekends ေတြ႔စရာ မလိုေပ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ စိုင္းေမာင္၏ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ခ်မွတ္ထားသည့္ group gathering ဆိုတာကို သူမတက္ရဦးမည္။ အခန္႔မသင့္ရင္ စိုင္းေမာင္အတြက္ သူမအေသြးအသားေတြကိုေတာင္ ေပးဆပ္ေနရဦးမည္။ စိုင္းေမာင္၏ ကာမခိုးေတြေ၀ၿပီး တင္းမာခက္ထန္သည့္ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေတြးျမင္လာသည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္း ေယာင္ယမ္း၍ မ်က္စိမွိတ္မိသည္။ က်က္သေရမရွိသည့္ မ်က္ႏွာကို အေတြးေတြထဲက ေမာင္းထုတ္သည္။ စိုင္းေမာင္က သူမအေတြးထဲမွ လြင့္ထြက္သြားေသာ္လဲ ေနာက္တစ္ေယာက္က အစားထိုးကာ ၀င္လာျပန္သည္။

သူမ တကယ္တမ္းေတာ့ ေနထက္မွ မဟုတ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သမန္း၀ံပုေလြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ စိုင္းေမာင္၏ လက္ေအာက္တြင္ ေနထိုင္ရမည့္ အျဖစ္ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မႀကံဳေတြ႔ေစခ်င္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲ အထည့္ခံထားရသည့္ ငွက္ငယ္မ်ဳိး၏ ဘ၀မ်ဳိးကိုလဲ ဘယ္သူမွ တြယ္တာၾကမည္ မထင္ေခ်။ ျဖဴျပာတစ္ေယာက္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ကိုက္မိလိုက္သည္ကစသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္ေတြကို သူမ မျမင္ခ်မွ အဆံုး။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူမေၾကာင့္ ေနထက္တစ္ေယာက္ …. ဟူး …။ မတတ္ႏိုင္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္က်ရင္သာ ေနထက္ကို လိုက္ရွာၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပရေပမည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူမေခါင္းထဲတြင္ ဘာအႀကံမွ မရွိေပ။

သမန္း၀ံပုေလြေတြၾကား ဆက္ႏြယ္ေနသည့္ မေနာဓါတ္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္း ေနထက္၏ အျပဳအမႈေတြကို ခံစားလို႔ရေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီဓါတ္ကလဲ သိပ္ၾကာၾကာခံမည္မထင္။ စိုင္းေမာင္ေျပာျပထားလို႔ မသကာခံလွ ေနာက္ထပ္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ပင္။ ေနထက္တစ္ေယာက္ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္း သ႑ာန္ကို ေျပာင္းႏိုင္ၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား စိတ္ခ်င္းဆက္ႏြယ္ေနမႈကလဲ ေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္း မသိတာက ေနထက္ကေရာ သူမလိုမ်ဳိး သူမလုပ္သမွ်ကို စိတ္ထဲက သိေနသလား မသိေနသလား ဆိုတာကိုပင္ …။

ထူးေတာ့ထူးဆန္းသည္။ သူမႏွင့္ ေနထက္ စိတ္ခ်င္းဆက္ႏြယ္ေနသည္ဟု ေျပာႏိုင္ေသာ္လဲ ေနထက္လုပ္သမွ် ျဖစ္ရပ္ေတြကို အတိအက်ေတာ့ သူမမသိပါ။ သူမ ခံစားရတာက ေနထက္၏ စိတ္ခံစားမႈ အမ်ားစုကိုသာ ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေစာေစာပိုင္းတုန္းက ေနထက္တစ္ေယာက္ အားကစားေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခု လုပ္ေနမွန္း နန္းမိုခမ္း ရိပ္မိသည္။ ဘာအားကစား ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနမွန္းေတာ့ သူမ မသိရွိခဲ့ေခ်။ ထိုနည္းတူစြာ မနက္အိပ္ယာႏိုးခ်ိန္က ေနထက္တစ္ေယာက္ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနခဲ့သည္ဆိုတာကိုလဲ သူမသိေနသည္။ ေသခ်ာတာက သူ တစံုတခု ထူးျခားေနသည္ဆိုတာကို ေနထက္ ရိပ္မိမည္ ထင္သည္။ ေမယမင္းလိုမ်ဳိး Roll 1 အၿမဲရေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ခ်စ္သူဆိုကတည္းက ေနထက္လဲ သိပ္မညံ့ႏိုင္ဆိုတာ နန္းမိုခမ္း သိေနသည္။

နန္းမိုခမ္း၏ ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးေတြထဲတြင္ အမွတ္မထင္ အခ်က္တစ္ခုက ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာသည္။ ေနထက္ .. သူ… သူ …။ အယ္လ္ဖာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာ။ “အ.. ဟက္ ..“ ။ နန္းမိုခမ္း .. သူမဖာသာ သူမ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ငါ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္ပါလား။ စိုင္းေမာင္လက္က လြတ္ခ်င္တာႏွင့္ပင္ သူမ ရူးေပါေပါအေတြးေတြ ေတြးေနရတယ္လို႔။ စိုင္းေမာင္ ေျပာျပထားလို႔ သူမတို႔ အားလံုးသိၾကသည္။ အယ္လ္ဖာဟု ေခၚသည့္ ရွားပါး သမန္း၀ံပုေလြ တနည္းအားျဖင့္ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ ၀ံပုေလြမ်ဳိးသည္ သန္႔စင္စြာ ေမြးဖြားသူမ်ဳိးသာ ျဖစ္ၾကသည္။ အေဖ နဲ႔ အေမက သမန္း၀ံပုေလြ မဟုတ္ပါပဲႏွင့္ အယ္လ္ဖာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ေျပာလို႔ရသည္။ တခ်ဳိ႔ေသာ အယ္လ္ဖာမ်ားကို သန္႔စင္စြာ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ အယ္လ္ဖာမ်ားက အသြင္ေျပာင္းေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမလိုမ်ဳိး ရိုးရိုး သာမန္သမန္း၀ံပုေလြေတြက ဒါမ်ဳိး မစြမ္းႏိုင္ေခ်။ နန္းမိုခမ္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခါလိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြသည္ သူမပါးျပင္ကို ရိုက္ခတ္ကာ ယိမ္းခါသြားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ အင္းေလးကန္ႀကီး၏ အရိပ္ကို ျပတင္းေပါက္က ေငးၾကည့္ေနရာမွ အိပ္ယာဘက္သို႔ လွည့္ျပန္ရန္ ျပဳသည္။

နန္းမိုခမ္း၏ ေျခလွမ္းေတြသည္ ေရျမဳပ္ေမြ႔ယာဆီ မေရာက္ခင္ ရပ္သြားသည္။ သြယ္လ်သည့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ရုတ္တရက္ ပူးကပ္သြားကာ သူမ၏ ေပါင္ၾကားကို လက္ႏွင့္အုပ္မိသည္။ “ဟာ .. ေနထက္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ..“။ သူမအေတြး မဆံုးခင္ ေပါင္ၾကားက အဖုတ္က စိုစိစိ ျဖစ္လာသည္ကုိ ခံစားရသည္။ ကမန္းကတမ္းပင္ ေမြ႕ယာနား ေျပးသြားကာ ၀င္လွဲလိုက္သည္။ ေခြေခြေလး ျဖစ္သြားသည့္ သူမကိုယ္ကို ျပင္ကာ ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းတင္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏို႔သီးေလးတြက စူၾကြလာသည္ကို နန္းမိုခမ္း သတိထားမိသည္။ ညအိပ္၀တ္စံုကို မလဲရေသးသည့္မို႔ သူမကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာအတြင္းခံေတြမွ ရွိမေနပါ။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ အကၤ်ီေၾကာင့္ တင္းမာစူၾကြလာသည့္ ႏုိ႔သီးေလးေတြကို၏ အရိပ္ကိုေတာင္ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။

နန္းမိုခမ္း၏ အသက္ရွဴသံမ်ားက ျပင္းလာသည္။သတိမထားမိခင္မွာပင္ သူမလက္တစ္ဖက္က ႏို႔ေလးတစ္ခုကို ေခ်မိေနၿပီး က်န္တစ္ဖက္က ေပါင္ၾကားက အဖုတ္ကို ဖိမိထားသည္။ စူၾကြေနသည့္ ႏို႔သီေလးကို လက္ညိဳးလက္မႏွင့္ ညွပ္ကာ ဆြဲမိသည့္ အခ်ိန္တြင္ က်န္သည့္လက္က ေဖာင္းမို႔ေနသည့္ အဖုတ္ကို ပြတ္မိသြားသည္။ မ်က္လံုးေလးေတြက ေမွးက်ကာ နန္းမိုခမ္း၏ အသိတြင္ လတ္တေလာ ပတ္၀န္းက်င္က အရာေတြကို တဒဂၤေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ တက္ၾကြလာသည့္ ကာမအရသာ၏ ေခၚေဆာင္မႈတြင္ သူမကိုယ္သူမ ေနထက္ႏွင့္ ခ်စ္တင္းေႏွာေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

ဘယ္ဘက္ရင္သားကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ သူမလက္က တင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ညာလက္၏ လႈပ္ရွားမႈကလဲ သြက္လက္လာသည္။ သူမ၏ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းသည္ အဖုတ္ရည္မ်ားႏွင့္ ရႊဲရႊဲစိုေနေလၿပီ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္မႏွင့္ အေစ့ေလးကို ပြတ္ကာ ေပးသည္တြင္ နန္းမိုခမ္းတစ္ေယာက္ မို႔ယာေပၚကေန ၾကြတက္မတတ္ျဖစ္သည္။ မိမိလက္ႏွင့္ မိမိ အာသာေျဖေနရင္း နန္းမိုခမ္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အံ့ၾသေနသည္။ သူမ၏ ၀ိုးတ၀ါးက်န္ေနသည့္ သိစိတ္တြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း အိပ္ယာေပၚတြင္ ရွိေနသည္ကို သိေသာ္လဲ ေနထက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာသည့္ ကာမအရသာသည္ မႀကံဳဖူးေအာင္ ထူးကဲေကာင္းမြန္လွသည္။ သူမ၏ မသိစိတ္တြင္ ေနထက္ကိုမ်ား တမ္းတမိေနသည္လား …။

“အင့္ .. . အင့္ …. အင့္ ..“

ရုတ္တရက္ နန္းမိုခမ္း၏ တင္ပါးႀကီးသည္ ေမြ႔ယာေပၚက ၾကြတက္သည္။ အဖုတ္၀ေလးထဲကို ထုိးသြင္းထားသည့္ လက္က တီဗီရမိုးကြန္ထရိုးႏွင့္ ေပါ့စ္ႏွိပ္ခံထားရသည့္ႏွယ္ ခ်က္ခ်င္းရပ္သည္။ ေထာင္မတ္ထားသည့္ ေပါင္တံအတြင္းသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသြားၿပီေနာက္ အိခနဲ သူမတင္ပါးႀကီးသည္ ေမြ႔ယာေပၚ ျပန္က်သည္။ တအင့္အင့္ ညည္းသည့္ အသံမ်ားကမူ မရပ္ဆဲေသး။ ထို႔အတူ သူမအဖုတ္၏ အတြင္းသားေတြ လႈပ္ရွားမႈကလဲ မၿငိမ္သက္ေသး။ သူမအေသြးအသားေတြ ေျဗာင္းဆန္ကာ လႈပ္ရွားရသည္အထိ သူမၿပီးသြားမွန္း နန္းမိုခမ္းသိသည္။ စိတ္ခ်င္းဆက္ႏြယ္ေနမႈေၾကာင့္ ေနထက္တစ္ေယာက္လဲ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္သြားၿပီဆိုတာ သူမနားလည္သည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လံုး လိႈင္းထသည့္ႏွယ္ျဖစ္ေအာင္ အသက္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ရွဴရိႈက္ရင္း နန္းမိုခမ္း ႏႈတ္က ေယာင္ယမ္းထြက္သြားသည္က …

“အို … ေနထက္ရယ္ ….“

ေနထက္၏ ေျခေထာက္ေတြသည္ ေျမႀကီးႏွင့္ ထိသည္လို႔ပင္ မထင္ရေအာင္ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ေျပးလႊားေနသည္။ ဘာရယ္လို႔ တိတိက်က် မသိေသာ္လဲ သူ႔ကိုယ္သူ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ သူရိပ္မိသည္။ မည္မွ်ပင္ လႈပ္ရွားေစကာမူ သူ ေမာပန္းျခင္းကို တစိုးတစိမွ် မခံစားရပါ။ ေနာက္ၿပီး ေမယမင္းႏွင့္ ခ်စ္ပြဲ၀င္ရသည္ကလဲ အရင္ကထက္ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းသလို အရသာလဲပိုရွိသည္ဟု သူထင္ျမင္သည္။ ေနထက္ ရႊီခနဲ ေလတစ္ခ်က္ ခြ်န္လိုက္သည္။ နားထဲတြင္ေတာ့ “ကိုကိုရယ္ … ယမင္း ဘယ္ႏွစ္ခ်ီေတာင္ ၿပီးသြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး “ဆိုသည့္ ေမယမင္း၏ ႏြဲ႔ေႏွာင္းသည့္ အသံေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္ေနသည္။

“ေနစုတ္ေနပဲ့ .. ဘယ္သြားေနတာလဲ ..“

အိမ္ထဲကို ၀င္လာေသာ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည့္ မီမီလြင္ အသံက မသင္းပါ။ ရႊင္ျမဴးေနသည့္ အခံႏွင့္မို႔ ေနထက္ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ပုခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔ကာသာ ျပၿပီး သူမကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ သူ႔အခန္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ မထံုတက္ေသး အမူအယာေၾကာင့္ မီမီလြင္ ကပ္ပါလာမည္ဆိုတာ သူအလိုလိုသိ၏။ အခန္းတံခါးဘုကို ဆြဲလွည့္မည့္ဟန္ ျပင္ၿပီးမွ ..

“ငါ့ စိတ္ပူမေနနဲ႔ … မီမီ … နင္သာလွ်င္ အန္တီေလး မရွိတဲ့အခ်ိန္ ေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ခ်ိန္းေတြ႔ .. တစ္ေန႔ ပက္ပင္းမိမယ္ …“

မီမီလြင္ မ်က္လံုးေလး ၀ိုင္းခနဲ ျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးနီးတူ ၀ိုင္းခနဲ ျဖစ္ေအာင္ ဟသြားသည့္ ပါးစပ္ကို လက္ကေလးႏွင့္ ကမန္းကတမ္း ပိတ္ရင္း ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ ..

“နင္ … ေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ ငါနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ သိလား …“

ေနထက္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ အခန္းထဲကို ၀င္လိုက္ၿပီးမွ တံခါး၀နားတြင္ ရွိေနေသးသည့္ မီမီလြင္ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ပါးစပ္ကို ဇစ္ပိတ္သလို လက္ႏွင့္ဆြဲျပသည္။

“စိတ္မပူနဲ႔ … မီမီ … တာ့ တာ .. ငါ ေရခ်ဳိးမလို႔ … “

ေနထက္ တံခါးကို ေက်ာခိုင္းကာ တစ္ခ်က္ၿပံဳးရင္း ေခြ်းအနည္းငယ္ စိုေနသည့္ အကၤ်ီကို ဆြဲခြ်တ္သည္။ အကၤ်ီကို အခန္းေထာင့္က ျခင္းထဲ ပစ္မည္ျပဳေတာ့ သူ႔လက္ေမာင္းကို သူျပန္ျမင္လိုက္ၿပီး အံ့အားသင့္သည္။ သူမွတ္မိတာက သူဒီေလာက္ မာဆယ္မေတာင့္ဘူးဆိုတာကို။ အင္း …

“ေဒါက္ … ေဒါက္ …“
“မီမီ … နင္ ကိစၥ မၿပီးေသးဘူးလား …“

မေျပာပါဘူးဆိုမွ ထပ္ရစ္ကာ တံခါးေခါက္ေနေသးသည့္ မီမီကို စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ ေနထက္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္သည္။

“သား .. ေနေကာင္းသြားၿပီဆို ..“
“ဟင္ … အန္တီေလး ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္ တစ္ေယာက္ အခန္းတံခါး၀တြင္ရပ္ကာ အ၀တ္အစားမဲ့ေနသည့္ ေနထက္ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ေငးၾကည့္သည္။ ေနထက္ကိုယ္တိုင္လဲ အျပင္သြား၀တ္စံုျဖစ္သည့္ ရင္ဖံုးအကၤ်ီလွလွေလးကို ခ်ိတ္ထမိန္ႏွင့္တြဲကာ ၀တ္ထားသည့္ သူမကို ေၾကာင္ကာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္မွ သတိ၀င္လာကာ …

“အန္တီေလး … အလုပ္က ျပန္လာတာလား …“
“ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. သား ေနေကာင္းသြားၿပီမွတ္လား … “
“ေကာင္းသြားၿပီ … အခုေတာင္ ေရခ်ဳိးေတာ့မလို႔ … “
ေနထက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္။ အန္တီေလးက ေနထက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း
“သား … မင္း အရပ္ ဘယ္ေလာက္ျမင့္တာလဲ …“
“ငါးေပ ရွစ္ေလ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ အန္တီေလး … “
“လာစမ္းပါဦး ….ဒီကို …“

အန္တီေလး ဆြဲေခၚရာသို႔ ေနထက္ အကၤ်ီေတာင္ ျပန္မ၀တ္ႏိုင္ပဲ လိုက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သရဖူမဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ကိုင္ကာ ၿငိမ့္ေနသည့္ မီမီလြင္ကို ေတြ႔သည္။ အကၤ်ီခြ်တ္ႏွင့္ ေနထက္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူမသည္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို လွန္ေလွာၾကည့္ေနရာမွ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ ထူးဆန္းစြာပင္ သူမသည္ ေနထက္ကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။

“တက္စမ္း … ဒီမွာ .. သား အရင္တစ္ခါ ၀ိတ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ..“
“တစ္ရာ့ခုႏွစ္ဆယ္ထင္တယ္ .. အန္တီေလး .. ဘာ … ျဖစ္ .. “

ေနထက္ ဆက္မေမးႏိုင္ေတာ့ပဲ ၀ိတ္ခ်ိန္စက္၏ ဒီဂ်စ္တယ္ဂဏန္းကြက္ကို မယံုႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္သည္။ အနားေရာက္လာသူ မီမီလြင္က သူမ အေမမေျပာခင္ပင္ ..

“တရာ့ကိုးဆယ္ … နင္ ေပါင္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ တိုးလာတာလား … “
ေနထက္တြင္ ေျဖစရာ အေျဖမရွိပါ။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ေပႀကိဳးကို လွမ္းယူသည္။
“မီးေလး .. အဲဒီ အစကို ေအာက္မွာကိုင္ထား …. လက္မနဲ႔ ဖိထားေနာ္ …“
“ဟုတ္ .. မာမီ …“

ေနထက္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဘာမွ ခိုင္းလို႔မရသည့္ မီမီလြင္သည္ ဒီတခါေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း မျငင္းပဲ လွမ္းေပးသည့္ ေပႀကိဳးစကို ယူကာ ေနထက္၏ ဖိေႏွာင့္ထိပ္တြင္ လက္မႏွင့္ ဖိသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္က ေပႀကိဳးကို ဆန္႔ထုတ္ကာ ေနထက္၏ ေခါင္းေပၚထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္သည္။

“မတ္မတ္ေနစမ္း .. သား ..“
“ဟုတ္ .. “
“အယ္ … ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း မီးေလး … နင့္အကို အရပ္လဲ ရွည္လာတယ္ .. ငါးေပ ဆယ့္တစ္နီးပါး ရွိေနၿပီ … “

ေနထက္ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာမွရေတာ့မည္။ နန္းမိုခမ္း ကိုက္လိုက္လို႔လို႔ ျဖစ္သြားတာဟု ေျပာလို႔ မျဖစ္။ ဟိုေကာင္မေလး မီမီ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာဖို႔ အကြက္ရသြားမည္။ အန္တီေလးကလဲ ယံုမည္ မထင္။ သူ႔ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ႏွင့္ မီမီလြင္တို႔အား ပုခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ျပရင္း …

“က်ေနာ္ အၿမဲ သိုင္းေလ့က်င့္ေနလို႔ ေနမယ္ .. အန္တီေလး .. ေနာက္ၿပီး ဒီလပိုင္းအတြင္း က်ေနာ္ ေရလဲသြားကူးေနလို႔ပါ … “
ေဒၚစႏၵာလြင္က သူ႔ကို မ်က္ခံုးပင့္ကာ ၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ့ ဆက္မေျပာပါ။ ေပႀကိဳးကို ျပန္လိပ္ကာ ေခြရင္း နံရံေပၚ ျပန္ခ်ိတ္သည္။
“အိုေကေလ .. သား … သား ေနေကာင္းတယ္ဆို ၿပီးတာပါပဲ … တစ္ခုေတာ့ မာမီ ေျပာမယ္ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ဘယ္ကိစၥမဆို မာမီကို တိုင္ပင္လို႔ ရတယ္ဆိုတာပဲ …. “
“ဟုတ္… “
“သား အ၀တ္ေတြ ဘာေတြ လိုတယ္ဆိုရင္လဲ သြား၀ယ္ေပါ့ .. မာမီကိုေျပာ … မင္း အကၤ်ီေဟာင္းေတြက ေတာ္ေသးလို႔လား “
“ဟုတ္ … “

ေနထက္ ဟုတ္ ေတြ ထပ္ေအာင္ ေျပာကာ ေဒၚစႏၵာလြင္နားက ခြာလာခဲ့သည္။ မသိစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနမည္ဆိုတာ အလိုလိုသိသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ေနထက္ ေက်ာခ်မ္းသလို ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ သတိရကာ လက္ထဲ ကိုင္ထားသည့္ အကၤ်ီကို ကမန္းကတမ္း ေခါင္းက ျပန္စြပ္သည္။ အခန္းထဲ ျမန္ျမန္ျပန္၀င္ၿပီး သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ေျဖးညင္းစြာ မႈတ္ထုတ္မိသည္။ အင္း .. ေရျမန္ျမန္ ခ်ဳိးမွပဲ။

ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ေနထက္ အျပင္မထြက္ျဖစ္ပါ။ အခန္းထဲတြင္ေအာင္းေနၿပီး ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းတစ္ခုကို အသည္းအသန္ထိုင္ေဆာ့ေနလိုက္သည္။ ညထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားလို႔ အန္တီေလးက ထမင္းစားရေအာင္ လာေခၚမွ သူအျပင္ထြက္ျဖစ္သည္။ သူမ ႀကိဳက္သည့္အခ်ိန္ ႀကိဳက္သည့္ေနရာတြင္ ႀကိဳက္သလို စားေလ့ရွိသည့္ မီမီလြင္ကေတာ့ ထမင္းစားပြဲတြင္ ရွိမေနပါ။ ေနထက္ႏွင့္ အန္တီေလးႏွစ္ေယာက္တည္းသာ စားျဖစ္ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီးလို႔ ေနထက္ ကိုယ့္ပန္းကန္ကိုယ္ေဆးမည္ျပဳေတာ့ အန္တီေလးက အေဆးမခံပါ။ ထားခဲ့လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔လက္ထဲက ယူသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚတင္ထားသည့္ သူမ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာ ေနထက္ကို ငါးေထာင္တန္တစ္အုပ္ေပးသည္။ သူ အ၀တ္အစား ၀ယ္ဖို႔တဲ့။ ေနထက္ မျငင္းေတာ့ပဲ ပိုက္ဆံထုပ္ကို ယူထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အန္တီေလးကို good night လို႔ႏႈတ္ဆက္ကာ ထမင္းစားပြဲမွထ ဖုန္းကို ဆြဲ၍ အခန္းထဲသို႔ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။

“ဟယ္လို … “
“ေဟး .. အခ်စ္ေလး .. “
“ကိုကို ….“
“ယမင္းကို ေျပာစရာ ရွိလို႔ ဖုန္းဆက္တာ .. “
“ေျပာေလ .. ကိုကို .. ဘာလဲ ယမင္းကို သတိရတဲ့ အေၾကာင္းလား … “
“သတိရတာေတာ့ ေမးမေနဲ႔ .. အခ်ိန္တိုင္းကို သတိရေနတာ .. “
“သြားပါ ..အပိုေတြ .. “
“မပိုပါဘူး .. လုိေတာင္ လိုေနေသးတယ္ … ကိုကိုက ယမင္းကို အခ်ိန္တိုင္း ေတြ႔ခ်င္ေနတာ .. မနက္ျဖန္ေတာင္ လာမလားလို႔ ..“
“အယ္ … မနက္ျဖန္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ ကိုကို … ယမင္း အေမ အျပင္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး … ေနာက္ၿပီး .. ကိုကိုက ဒီေန႔ အရမ္းၾကမ္းထားတာ … “
“ဟုတ္လား … ဘယ္လိုေနလို႔လဲ … “
“ဟြန္း … အခုမွပဲ လာေမးေနရတယ္ .. ခံရတဲ့လူကျဖင့္ ေသေတာ့မယ္ .. “
“အမယ္ .. ေကာင္းလဲ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္ဘူးလား … ယမင္းပဲ လုပ္ လုပ္ ဆိုၿပီး ေျပာေနၿပီးေတာ့ …“
“အယ္ .. ေတာ္ၿပီ .. ကိုကိုစုတ္ ကိုကိုပဲ့ .. ဒါပဲ လာေျပာေနတယ္ .. ေတာ္ၿပီ … ေတာ္ၿပီ ..ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ … ဘိုင္ ..“

ေနထက္ “ဘိုင္“ လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ယမင္းက ရွိမေနေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ေခါင္းေနာက္ကိုယ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာထိုးရင္း ေနထက္ ကိုယ့္ဖာသာကုိယ္ ၿပံဳးမိသည္။ ေၾသာ္ .. ဒီေန႔ ငါ အစုတ္အပဲ့ခ်ည္းပဲ အေျပာခံေနရပါလားလို႔…..

သူ႔အတြက္ အန္တီေလးက လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေပးထားေပမယ့္ ေနထက္ အကုန္လံုး ေလွ်ာက္မ၀ယ္ျဖစ္ပါ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီသံုးထည္၊ ဖိနပ္တစ္ရံႏွင့္ အကၤ်ီေလးထည္သာ ၀ယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ပိုတဲ့ပိုက္ဆံကိုေတာ့ အန္တီေလး ယူသည္ျဖစ္ေစ မယူသည္ျဖစ္ေစ သူက ျပန္ေပးဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အေဖမရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သားအရင္းႏွင့္ မျခား ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ အန္တီေလးကို သူသိတတ္ရေပမည္။ က်န္ေနသည့္ ပိုက္ဆံထုပ္ကို စားပြဲအံဆြဲထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ေနထက္ ကုတင္ေပၚလွဲလိုက္ေလသည္။

“ေနထက္ .. ဖုန္းလာေနတယ္ …“
အျပင္မွ မီမီလြင္၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေနထက္ အိပ္ေနရာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

“ဟယ္လို ..“
“ေနထက္လား …“
တစ္ဖက္က ေကာင္မေလးအသံကို သူခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. နန္းမိုခမ္း … အေတာ္ပဲ .. နင့္ကို ငါေမးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ … နင္သာ ရွင္းျပႏိုင္မွာ …“
“သိတယ္ … ေနထက္ … အဲဒါေတြကို ေျပာျပခ်င္လို႔ ဖုန္းဆက္တာပဲ … နင္နဲ႔ငါ ေတြ႕ၾကမယ္ … ငါ့ကို နင့္ေတြ႔တဲ့ ေနရာမွာ ဒီေန႔ည ကိုးနာရီေစာင့္ေန … နင္ လာႏိုင္တယ္မွတ္လား ..“
“ကိုးနာရီ … အုိေက . လာခဲ့မယ္ ..“

ေနထက္ လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းဆီက ဘာသံမွ ဆက္မၾကားရေတာ့ပါ။ တတူတူ ျမည္ေနသည့္ ဖုန္းခြက္ကို ေနထက္ ခဏကိုင္ထားၿပီးမွ ျဖည္းညင္းစြာ ခ်လိုက္သည္။ သူမ သူ႔ကို ခ်ိန္းသည့္ အခ်ိန္က အတန္ငယ္ ေနာက္က်ေနသည္ ဆုိတာ သူသိသည္။ ေနထက္စိတ္ထဲတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္မ်ဳိးႏွင့္ တစ္ညေနလံုး ရင္ခုန္ေနမိေတာ့သည္။

----------------------------------------------------------------------------

ဒီတစ္ခါ ေနထက္ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိရာ မိုးမခေတာသို႕ အသြားတြင္ ဘယ္ခေလွာင့္ကန္သင္းမွ သူမတိုက္မိေခ်။ မ်က္မွန္မပါသည့္တိုင္ ထူးဆန္းစြာပင္ သူသည္ ညအေမွာင္ကို ေန႔လည္ခင္းအလင္း ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေနရသည္။ ေနထက္ မအံ့ၾသေတာ့ပါ။ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ အေျဖမွန္ကို သိရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။

ေနထက္လာေနသည္ဆိုတာကို နန္းမိုခမ္း သိပါသည္။ ကမူစြန္းတြင္ ရပ္ေနရာမွ အာရံုစိုက္ကာ ေနထက္၏ လႈပ္ရွားမႈကို စူးစမ္းၾကည့္သည္။ ေနထက္ႏွင့္ သူမဆက္သြယ္ထားသည့္ ခ်ည္ေႏွာင္မႈကို ခံစားလို႔မရ။ ဒါဆိုလွ်င္ ေနထက္တစ္ေယာက္ လူတစ္ပိုင္း ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း အသြင္ကို ကူးေျပာင္းလို႔ ရၿပီဆိုတာ သူမနားလည္သည္။ ဒါက အေတာ္ပင္ ေကာင္းမြန္သည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ရွင္းျပမႈတြင္ ဒီအခ်က္က အေရးပါလာမည္ဆိုတာ နန္းမိုခမ္း ႀကိဳသိထားသည္။

ရုတ္တရက္ သူမ၏ ႏွာ၀တြင္ ေနထက္၏ ကိုယ္နံ႕ကို ရသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးဘက္သို႕ ေငးေနရာမွ နန္းမိုခမ္းေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ကမူစြန္းသို႔ ေနထက္တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူမသတိမထားမိခင္မွာပင္ နန္းမိုခမ္းသည္ ေခါင္းအလိုလို ငံု႔မိသားျဖစ္သည္။ ဒါကိုသတိျပဳမိခ်ိန္၌ သူမစိတ္ထဲတြင္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္သည္။

“ဒါ … တကယ္မ်ားလား ..“

အိုး .. မိုင္ေဂါ့။ နန္းမိုခမ္း စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ေရရြတ္ရင္း အနားသို႔ တိုးလာသည့္ ေနထက္ကို မသိမသာေလး မ်က္လႊာပင့္ကာ ၾကည့္သည္။ ေနထက္ သူမႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ ရပ္ေနၿပီး ၀တ္လာသည့္ ဆြယ္တာအကၤ်ီ၏ ေဘးအိတ္ထဲသို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ထိုးထည့္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ၾကည့္ရတာ သူမကို ေျပာဆိုဖို႔ စကားကို ရွာေနဟန္ တူသည္။

“ေန ..ထက္ …“
နန္းမိုခမ္း သူမကပင္ ေနထက္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ စတင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထိုေတာ့မွ ေနထက္သည္ သူမကို စိုက္ၾကည့္ကာ ….
“နန္းမိုခမ္း … နင္က ဘာလဲ ..“
“သမန္း၀ံပုေလြ …“

ေနထက္၏ အေမးက တိုေတာင္းသလို နန္းမိုခမ္း၏ အေျဖကလဲ တိုေတာင္းပါသည္။ ဆြယ္တာထဲကို လက္ႏိႈက္ထားရာမွ ေနထက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲထုတ္မိၿပီး ေနာက္ကို ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္း ဆုတ္သည္။ နန္းမိုခမ္း အားတင္းကာ ေနထက္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူမအေၾကာင္းစံုေတြ ေျပာျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ သူမ စကားမစခင္ပင္ ေနထက္ဆီက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“ငါ .. ငါ လူေတြကို အႏၱရာယ္ မျပဳခ်င္ဘူး …“
“အာ .. အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး …“
“အင္း .. ငါ ၀ံပုေလြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားမွာလား ..“
“လျပည့္ေန႔မေရာက္ခင္မွာ .. သားေကာင္တစ္ေကာင္ကို နင္ဖမ္းမိလွ်င္ ၀ံပုေလြ မျဖစ္ပါဘူး …“

နန္းမိုခမ္း၏ အေျဖကို ေနထက္ နားမရွင္းပါ။

“နန္းမိုခမ္း .. နင္ ငါ့ကို အစအဆံုး ေျပာျပပါလား …“
“ေအး … ေျပာျပမယ္ .. ေနထက္ .. အဲဒါေတြ ေျပာခ်င္လို႔လဲ ေခၚလိုက္တာ … ဒါေပမယ့္ မေျပာခင္ ငါတစ္ခုေတာ့ေျပာမယ္ … နင့္ကို ငါ တကယ္ မရည္ရြယ္ပဲ ကိုက္မိလိုက္တာပါ … အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္သာ နင္ သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္လာတာပါ .. “
“အင္း …ဆက္ေျပာ ..“
“သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္တဲ့သူေတြဟာ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္းအသြင္ကို အခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလို႔ရပါတယ္ …ဒါေပမယ့္ ခုနက ငါေျပာသလို သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ သားေကာင္ဖမ္းတာ မလုပ္ဘူးဆိုလွ်င္ လျပည့္ေန႔က်လွ်င္ေတာ့ လံုး၀ကို ၀ံပုေလြဘ၀ ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္ ..“
“ေနဦး .. ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း အသြင္ဆိုတာ ဘာလဲ .. ငါနားမရွင္းဘူး …“
“ဟုတ္ၿပီ .. နင္ ေသခ်ာၾကည့္ ..“

နန္းမိုခမ္း ခိုင္းသည့္အတိုင္း ေနထက္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ သူမ၏ ႏွာေခါင္းႏွင့္ ပါးစပ္သည္ ရွည္ထြက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆံႏြယ္ေလးေတြႏွင့္ အေစာကဖံုးေနေသာ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကလဲ ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားေတြထဲက elf ေတြလို ရွည္က်လာသည္။ ထိုအခိုက္ သူမ၏ လက္သည္းေတြသည္ ရွည္ထြက္လာသည္ကို ေတြ႔ရၿပီး ျဖဴႏုသည့္ လက္တံတေလွ်ာက္ အမည္းေရာင္အေမြးေတြက ျမက္ပင္မ်ားအလား ရွည္လ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္လာျပန္သည္။ ေနထက္ ေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္းထပ္ဆုတ္မိေသာ္လဲ သူေၾကာက္ရြံမႈကိုေတာ့ မခံစားရပါ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ နန္းမိုခမ္းကို အလိုလို ရင္းႏွီးေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ေနာက္ၿပီး နန္းမိုခမ္းသည္ ဒီပံုစံႏွင့္ပင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနသည္ဟု ထင္ျမင္ေနမိေသးသည္။ ခဏၾကာမွ နန္းမိုခမ္းက မူလသံမဟုတ္သည့္ ခပ္ၾသၾသအသံႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းစကားေျပာသည္။

“ေနထက္ … ဒီ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္း အသြင္မွာ နင္ မႀကံဳဖူးတဲ့ စြမ္းအင္ေတြ ရႏိုင္တယ္ … နင့္ကိုယ့္ဟာ အင္မတန္ သန္စြမ္းမယ္ .. ၿပီေတာ့ ထူးျခားတဲ့ အနံ႔အာရံုတို႔ အျမင္အာရံုတို႔ ရလိမ့္မယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါေျပာသလို .. နင္ ဒီပံုစံရၿပီး သားေကာင္တစ္ေကာင္ကို မဖမ္းဆီးႏိုင္ဘူးဆိုလွ်င္ နင္ ဟာ အလိုလုိ တကယ့္ ၀ံပုေလြဘ၀ကို ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္ .. အဲဒီအခ်ိန္က်လွ်င္ေတာ့ နင့္မွာ လူစိတ္မရွိဘဲ တိရစာၦန္စိတ္သာ ရွိေတာ့မွာ …“
“ဟုတ္ၿပီေလ .. ဒါဆို ငါက အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ဖမ္းရမယ္ .. သတ္ရမယ္ေပါ့ .. ဘာေကာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ .. ဟုတ္လား ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ဘာေကာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ..“
“ငါ့အိမ္နားက ၾကက္မဆိုလွ်င္ေကာ … “
“ရတယ္ .. ၾကက္မ မကလို႔ .. ၾကပ္ဖပဲျဖစ္ျဖစ္ ..“
“အိုေကေလ .. ဒီအတိုင္း သတ္လို႔ရတယ္မွတ္လား ..“
“အဲ .. ငါေျပာဖို႔ ေမ့ေန႔လို႔ … ဒီအတိုင္း မရဘူး .. အခုငါ့လိုမ်ဳိး အသြင္ေျပာင္းၿပီမွ ရမွာ ..“
“ေကာင္းၿပီ .. စမ္းၾကည့္မယ္ .. ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာသာေျပာ ..“
“ဘာမွ လုပ္စရာမလိုဘူး .. ေနထက္ .. နင္ .. စိတ္ကို စုစည္းၿပီး အာရံုျပဳလိုက္ယံုပဲ ..“
“အင္း ..“

ေနထက္ အာရံုကို စုစည္းကာ နန္းမိုခမ္းေျပာသလို ျပဳသည္။ မ်က္လံုးကိုစုကာ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ေနေသာ ေနထက္၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ကာ နန္းမိုခမ္း ခစ္ခနဲ ရယ္သည္။ ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲဟ။ ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါလား။
ထိုအခိုက္ ဖ်တ္ခနဲ ေနထက္ အသြင္းေျပာင္းသြားသည္။ နန္းမိုခမ္း ရယ္ေနရာမွ ရပ္ကာ ေနထက္ကိုယ္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သူမ ျမင္ဖူးသမွ် သမန္း၀ံပုေလြေတြထဲတြင္ ေနထက္၏ ကိုယ္ဟန္က ဆြဲေဆာင္မႈ အရွိဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ သူ၏ သြားေတြသည္ ရွည္လ်ားၿပီး ခြ်န္ျမေနသလို လက္သည္းရွည္ေတြက မည္းနက္ေနေသာ သံမဏိခြ်န္မ်ားအား ေကြးညြတ္ေနၾကသည္။ ေနထက္ကိုယ္မွ ရရွိသည့္ ကိုယ္နံ႔ကို ရွဴလိုက္မိသည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းတကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္လာသည္။ အလိုလိုပင္ သူမသည္ ေခါင္းငံု႔ကာ သြားေလေတာ့သည္။

“သူ … သူ …အယ္လ္ဖာ …. “

`

ထိုအခ်ိန္၌ ေနထက္သည္ မူလ လူပံုစံအသြင္ကို ျပန္ေျပာင္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္း တစ္ေယာက္ အခုက်မွ မရဲတရဲႏွင့္ ေနထက္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။

“မဆိုးပါဘူး .. အခုထက္ထိေတာ့ အဆင္ေျပေနသားပဲ …“
“အင္း … ဆိုးတာေတြလဲ ရွိတယ္ …“
“ဘာဆိုးတာလဲ … နန္းမိုခမ္း .. နင္ ငါ့ကို အကုန္ေျပာျပစမ္းပါ …“
“အင္း .. ေျပာရရင္ေတာ့ .. ငါတို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြဟာ .. အုပ္စုအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ သမန္း၀ံပုေလြရဲ ႔စကားကို တေသြမသိမ္း လုိက္နာရတယ္ … ငါတို႔ရဲ ႔အသိမွာ ဒီအခ်က္က ႀကီးစိုးထားတဲ့ အတြက္ ဘယ္လိုမွ ဒါကို ေရွာင္ဖယ္လို႔ မရဘူး .. ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ငါတို႔ဟာ သူရဲ ႔ကြ်န္ေတြပဲ ..“
“စေလ့ဗ္ ဟုတ္လား . အ ဟက္ .. ေျပာစမ္းပါဦး .. တို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ ဘယ္သူေတြပါလဲ .. ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ..“
“ငါရယ္ .. ေစာကလ်ာ၊ ျဖဴျပာ၊ ထြန္းသူ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ .. ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ အယ္လ္ဖာ ..“
“အယ္လ္ဖာက ဘယ္သူလဲ ..“
“စိုင္းေဇာ္ေမာင္ ..“
“ဘာ … ဒီ မသာေကာင္ ..“
“ဟုတ္တယ္ … သူပဲ …“
“ဒါ .. ဒါဆို .. နင္တို႔ အားလံုးက သူ႔စေလ့ဗ္ေတြလား ..“
“ဟုတ္တယ္ ေနထက္ … ဒါေပမယ့္ နင္က ငါတို႔ကို ကူညီႏိုင္တယ္ ..“
“ဘာေျပာတယ္ … နန္းမိုခမ္း …“

ေနထက္ နားမလည္ႏိုင္စြာပင္ နန္းမိုခမ္းကို စိုက္ၾကည့္သည္။ စိုင္းေဇာ္ေမာင္ဆိုသည့္ ေကာင္သည္ သူတို႔ တေက်ာင္းလံုး၏ ေအာ္ေက်ာလန္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနသည္။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလကြာ …

“ေနထက္ … ငါေျပာမယ္ .. နင္လဲပဲ အယ္လ္ဖာပဲ ..“
“အမ္ .. ေသခ်ာလို႔လား .. နန္းမိုခမ္း ..“
“ေသခ်ာတယ္ .. မမွားႏိုင္ဘူး …. ခုနက နင္ ၀ံပုေလြအသြင္ေျပာင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ငါ အလိုလိုကို သိေနတယ္ ..“
“အင္း … ထားလိုက္ပါေတာ့ … ဒါေပမယ့္ ငါ အယ္လ္ဖာ ျဖစ္ေတာ့ေရာ ဘာထူးမွာမို႔လို႔လဲ …“
“ထူးတာေပါ့ ေနထက္ရယ္ … နင္က ငါတို႔ရဲ ႔အယ္လ္ဖာ ျဖစ္လို႔ရတယ္ေလ …“
“ဒါေပမယ့္ … နန္းမိုခမ္း .. ငါက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငါ့ကြ်န္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး …“

ေနထက္၏ စကားက နန္းမိုခမ္း ရင္ကို အင္အားျပင္းငလ်င္တစ္ခုႏွယ္ ကိုင္လႈပ္သည္။ ေနထက္၏ စိတ္ဓါတ္ကို သူမရင္ထဲကေန လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္သည္။ ေနထက္သည္ သူမ၏ အယ္လ္ဖာ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမည္။

“ေနထက္ … နင္ မသိတာလား … မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား … ငါတို႔အားလံုးက စိုင္းေမာင္ရဲ ႔ကြ်န္ေတြေလ .. ကြ်န္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို နင္တကယ္ မသိတာလား … နင္ သိလား … သူ ငါတုိ႔ကို ဘယ္လို အသံုးျပဳခဲ့တယ္ ဆိုတာ ..ငါ … ငါ .... ဟင့္ .. ဟင့္ …“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေျပာရင္းေျပာရင္းႏွင့္ သူမတို႔၏ အျဖစ္ဆိုးကို ေတြးမိကာ မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။ ဒါကုိျမင္ေတာ့ ေနထက္ မေနႏိုင္။ သူမ ဘ၀ကို သေဘာေပါက္စာနာမိကာ ေၾကာင္ေပါက္စေလးႏွယ္ တုန္ခါေနသည့္ နန္းမိုခမ္းကို အသာေထြးေပြ႔သည္။ ေ၀့က်လာသည့္ မ်က္ရည္စေတြကို ၾကင္နာစြာပင္ သုတ္ေပးလိုက္သည္။

“ငါ သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ … ေနထက္ … ငါ ေမြးေန႔ပြဲ လုပ္လို႔ ၿပီးတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ .. . စိုင္းေမာင္က ငါ့ကို အိမ္ေနာက္ေဘးဘက္ကို ညာေခၚၿပီး ကိုက္လိုက္တယ္ .. နင္ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း … အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက အခုထက္ထိ .. ငါဟာ သူရဲ ႔ကာမေက်းကြ်န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ … ဟင့္ .. ဟင့္ ..“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ မ်က္ရည္မ်ား ထပ္မံရစ္၀ဲလာျပန္သည္။ ေနထက္ မေနႏိုင္ေတာ့။

“တိတ္ေတာ့ … မိုခမ္း … ငါ နင့္ကို ကူညီမယ္ …“
“တကယ္လား … နင္ ကတိေပးတာလား …“
“ေပးတယ္ ဟယ္ .. .“
“ေ၀း … ေပ်ာ္လိုက္တာ …“
“ကဲ .. ေျပာ .. ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ .. နင္တို႔ကို စိုင္းေမာင္ေအာက္က လြတ္ေအာင္ … “
“ဒီလိုဟ … ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ထြန္းသူကို ကယ္ဖို႔က … နင္ စိုင္းေမာင္ကို ႏိုင္ေအာင္ တိုက္မွ ရမယ္ …“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေနထက္၏ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို ၾကည့္သည္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ ေျပာင္းလဲမႈ မရွိဆိုတာကို ေတြ႔ရသည္။ အင္း .. ေနထက္တြင္ သူမ မသိသည့္ လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါလား။ ေယာက်္ားပီသသည့္ ေနထက္၏ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္ေလးနက္စြာျဖင့္ သူမကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနထက္၏ အၾကည့္ရဲရဲကို မခံႏိုင္ပဲ နန္းမိုခမ္း မ်က္လႊာခ်ာကာ ေက်ာက္သားေတြကို ငံု႔ၾကည့္သည္။

“မိန္းကေလးေတြ အတြက္ၾကေတာ့ေရာ ..“
“အင္း … ငါတို႔ေတြကို လြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ကေတာ့ … နင္ ငါတို႔နဲ႔ ခ်စ္မွ ရမယ္ .. “
“ဘာ … ဘာေျပာတယ္ …“
“ဟုတ္တယ္ … နင္ .. ရွင္းေအာင္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ … နင္ ငါတို႔ကို လိုးရမယ္ ..“

ေနထက္ ေနာက္ဆုတ္ကာ နန္းမိုခမ္းကို အထူးအဆန္း သတၱာ၀ါတစ္ေကာင္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္သည္။ နန္းမိုခမ္းကေတာ့ ေနထက္ကို မၾကည့္ရဲပဲ ေခါင္းငံု႔ကာ ရွိေနသည္။ ရွမ္းမေခ်ာေလး ျဖစ္သည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ပါးျပင္သည္ ညအေမွာင္ထဲမွာပင္ နီျမန္းေနၿပီး ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုလဲ ကိုယ္ျပန္ဆုပ္နယ္လွ်က္ရွိသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရဲတင္းသည္ ေျပာေျပာ သူမလဲ ရွက္ရွာေပလိမ့္မည္။

“မ .. ျဖစ္ .. ႏိုင္ဘူး .. ငါ .. ငါ .. မလုပ္ႏိုင္ဘူး …“
“ေနထက္ … နင္ ကတိေပးထားတယ္ ေလ .. ဘာလဲ .. ငါက ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလို႔လား ..“
နန္းမိုခမ္း၏ အသံသည္ ေဒါသႏွင့္ ေၾကကြဲမႈ ေပါင္းစပ္ကာ တုန္ခါေနသည္။ သူမ၏ လွပသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြသည္ မသိမသာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနရွာသည္။ ေနထက္ ေခါင္းကို ဘယ္ညာ ခါရမ္းသည္။

“မိုခမ္း … ငါေျပာမယ္ …. နင္ မလွလို႔ မေခ်ာလို႔ ဆိုတာ လုံး၀ မဟုတ္ဘူး … အမွန္အတိုင္းသာ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ .. နင္ဟာ ငါ့တို႔ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ အေခ်ာဆံုး မိန္းကေလးလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရတယ္ … နင္လဲ သိမွာပါ … နင့္ပင္တီထဲကို ဒိုက္ထုိး၀င္ခ်င္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ ရိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို … ဒါေပမယ့္ ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး …ငါ့မွာ ခ်စ္သူ ရွိတယ္ မိုခမ္း .. ငါ သစၥာမေဖာက္ႏိုင္ဘူး ..“

တင္းမာေနသည့္ နန္းမုိခမ္း မ်က္ႏွာေျပေလ်ာ့သည္။ သူမသည္ ေရွ႔ကိုတိုးလာၿပီး ေနထက္၏ မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္သည္။

“ငါသိပါတယ္ … နင္ ေမယမင္းအတြက္ စိတ္ပူေနတာမွတ္လား ..“
ေနထက္ မေျဖပါ။

“ေနထက္ .. နင္ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း … ေမယမင္းသာ နင့္ေနရာမွဆိုလွ်င္ ငါတို႔ကို ဒီ စိုင္းေမာင္ဆိုတဲ့ လူယုတ္မာရဲ ႔ လက္ထဲမွာ ထားရက္မလား .. စဥ္းစားပါဦး … ငါတို႔ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မသိေစရပါဘူး .. ငါတို႔မွာလဲ အရွက္နဲ႔ပါ …“

ေနထက္ တစ္ေယာက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနသည္ဆိုတာကို နန္းမိုခမ္း ရိပ္မိပါသည္။ သူမ ဘာစကားမွ ထပ္မဆိုပဲ ေနထက္ဆီက စကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလိုက္သည္။ ေနထက္တြင္ စိတ္ေကာင္းရွိသည္ဆိုသည့္ အခ်က္က မွားႏိုင္မည္မထင္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ..
“နင္ ေျပာတာ မွန္တယ္ .. ေကာင္းၿပီေလ .. တျခားနည္းမရွိရင္ေတာ့ ငါ လုပ္ေပးပါ့မယ္ …“
“တကယ္ .. တကယ္ .. ၀မ္းသာလိုက္တာ .. ေနထက္ရယ္ ..“

နန္းမိုခမ္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပါ။ ခ်က္ခ်င္း ေနထက္ အနားတိုးလာကာ သူ၏ လည္တိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ရစ္သိုင္း ေပြ႔ဖက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနထက္ ကိုယ္တိုင္ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ၾကြထားသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ျပန္လည္ ဖက္တြယ္ထားသည္။ တင္းရင္းမို႔ေမာက္သည့္ သူမ၏ရင္ႏွစ္မႊာက ႏွစ္ဦးသားရင္ပတ္ၾကားတြင္ ပိျပားေနသလို ျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ ေကာ့ျပန္ေနသည္ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ပင့္ကာ ေနထက္ကို ရီေ၀စြာ စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား အသံႏွင့္

“ေနထက္ … နင္ … ငါ့ကို အခု လုပ္ေပးပါလားဟယ္. “

ေနထက္ အၾကည့္ခ်င္း မလႊဲဖယ္ပါ။ တစ္ေက်ာင္းလံုးက လြိဳင္ကထိန္မယ္လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ရႊန္းရႊန္းစားစားပင္ ၾကည့္သည္။

“နင္ သေဘာတူလွ်င္ လုပ္ေပးပါ့မယ္ … ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ ကြိဳင္မပါဘူး …“
“it’s okay … ေနထက္ … ေလာေလာဆယ္ ငါ့မွာ အပူရွိန္ ရွိမေနဘူး …“
“အပူရွိန္ .. အဲဒါ ဘာလဲ …“
“ထားလိုက္ေတာ့ ေနထက္ .. ေနာက္က်မွ ရွင္းျပေတာ့မယ္ .. နင္ လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ေတာ့ ... ေတာ္ၾကာေန အိမ္ျပန္ဖို႔ ေနာက္က်မယ္ .. ေနာက္ၿပီး ငါေျပာဖို႔ တစ္ခုက်န္ေသးတယ္ .. “
“ဘာလဲ .. မိုခမ္း ..“
“နင္ ငါ့ကို အတင္းလုပ္ရမွာေနာ္ …“
“ဘာ .. ဘာေျပာတယ္ ..“
“နင္ကလဲဟယ္ … ငါ့ကို ခ်ဳပ္ၿပီး လုပ္ရမွာကို ေျပာတာ .. ဟို အတင္းအက်ပ္ သေဘာမ်ဳိးေပါ့ ..“
“အာ … ဒါကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. နင့္ ဟာက မုဒိန္းက်င့္ရမယ့္ သေဘာႀကီး … အာ … မလုပ္ခ်င္ဘူုး …“
“ကြ်တ္ .. ခက္လွခ်ည္လား ေနထက္ရယ္ … ငါ ေျပာမယ္ .. စိုင္းေမာင္က စည္းမ်ဥ္းခ်က္တစ္ခ်က္္ ထုတ္ထားတယ္ .. ငါတို႔ကို တျခား ဘယ္ေယာက်္ားေလးနဲ႔မွ မအိပ္ရဘူးတဲ့ … ငါ .. ငါ အဲဒီအမိန္႔ကို မဖီဆန္ႏိုင္ဘူး …“

ေနထက္ မ်က္ႏွာ ငိုင္က်သည္။ ရင္ခြင္ထဲ ရွိေနသည့္ နန္းမိုခမ္းကို အသာတြန္းထုတ္လိုက္သည္။

“ေနပါဦး ေနထက္ … နင္ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ … ငါ နင့္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ေနေပးမယ္ဟယ္ .. ေလးဘက္ေထာက္ေပးမယ္ .. နင္ ေနာက္ကလုပ္ …လုပ္ .. လုပ္ပါေနာ္ ..“

ဒီစကားက ေနထက္ စိတ္ကို ဆူေ၀တက္ေစသည္။ သူ တစ္ခုခု ေျပာမည္ဟန္ ျပဳစဥ္မွာပင္ နန္းမိုခမ္း၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေရာက္လာသည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ေနထက္၏ အေပၚႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကပ္ကာ ရြရြေလးနမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ အသာပြတ္ဆြဲကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဆီ ကူးသည္။ ေနထက္ တျခားဘာမွ မေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူႏႈတ္ခမ္းကို ဖြင့္ဟကာ လွ်ာကိုထုတ္၍ နန္းမိုခမ္း၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို သပ္သည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြက စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးမ်ားႏွယ္ ခ်ဳိျမစြာ ရွိေနေလသည္။ ႏွစ္ဦးသား အနမ္းခ်င္း ဖလွယ္မိၾကေတာ့သည္။

“ျပြတ္ .. “

တိတ္ဆိတ္သည့္ညမို႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းကြာသြားေသာ အသံက မတုိးမက်ယ္ ထြက္သည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ အရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေနထက္ကို ၾကည့္ကာ လူခ်င္းပူးကပ္ေနရာမွ ခြာလိုက္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ဘေလာက္စ္အကၤ်ီေအာက္နားကို စုကိုင္ရင္း အေပၚကိုမကာ ပင့္ခြ်တ္သည္။ ေနထက္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခတ္ရဲေတာ့။ နန္းမိုခမ္း၏ ရင္သားစိုင္ေတြသည္ အနီေရာင္ဇာနားကြပ္ဘရာေလးထဲမွ ရုန္းထြက္ေနဟန္ႏွင့္ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ရွိကာေနသည္။ ေနထက္ မ်က္၀န္းေတြထဲမွ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ အရိပ္ကို အရအမိဖမ္းကာ ၾကည့္ရင္း နန္းမိုခမ္း လက္ေနာက္ျပန္ ပစ္လိုက္သည္။

သူ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည့္အလား ရွိေနသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ေရႊရင္အစံုကို ေနထက္ မျမင္ဖူးသလိုပင္ စိုက္ၾကည့္သည္။ မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ဦး ဖံုးကြယ္အပ္ေသာ အလွရတနာျဖစ္သည့္ ရင္သားေတြကို ေမယမင္းဆီမွာ သူစေတြ႔ခဲ့သည္။ သူ မက္မက္ေမာေမာ ယုယုယယပင္ နမ္းရိႈက္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ …။ ၾကည့္ပါဦး။ နန္းမိုခမ္း၏ ႏို႔ေလးႏွစ္လံုးသည္ ျဖဴ၀င္းမို႔ေမာက္စြာ ရွိေနသည္။ လံုး၀န္းသည္။ ဆူၿဖိဳးသည္။ အိတြဲက်ျခင္း မရွိ။ ပတၱျမားသီးေလးမ်ားႏွယ္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကလဲ ခပ္စူစူေလး ျဖစ္ေနသည္။ တဒဂၤေတာ့ ေနထက္ အသက္ရွဴဖို႔ပင္ ေမ့ေနေလသည္။

“ကဲ .. နင့္ အလွည့္ ..“

နန္းမိုခမ္း ေျပာမွ ေနထက္ သူ႔အျဖစ္ကို သူသတိရသည္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴရင္း ၀တ္လာသည့္ ေခါင္းစြပ္ဆြယ္တာကို ေခါင္းေပၚကေနေျမွာက္ကာ ခြ်တ္လိုက္သည္။ ဒီတခါ ျပန္ေငးရသူကေတာ့ နန္းမိုခမ္း ျဖစ္သြားရွာသည္။ ေနထက္ သူမေရွ႔တြင္ ရွိေနပံုက ဂရိနတ္ဘုရား တစ္ပါးအလား မာန္ပါပါ ရွိလွသည္။ သူ၏ လက္ေမာင္းအိုး၊ ရင္အုပ္တို႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ မိန္းကေလးတစ္ဦးအဖို႔ ျမင္ယံုႏွင့္ပင္လွ်င္ ရင္ခုန္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္။ နန္းမိုခမ္း ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးရင္း သူမ၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ က်ယ္သီးကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကို အေရွ႔ဘက္ကိုင္းကာ ဂ်င္းပန္႔ကို ဆြဲခ်သည္။

“ရႊီ ..“

ေနထက္ ေယာင္ယမ္း၍ ေလခြ်န္မိသည္။ အေစာပိုင္းက သူသည္ နန္းမိုခမ္း၏ အေပၚပိုင္းအလွတြင္ ယစ္မူးမိသည္ဆိုခဲ့ေသာ္ အခုေတာ့ သူသည္ မူးေမ့သြားသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အနီေရာင္ ဇာပင္တီေလးသာ က်န္ရွိေတာ့သည့္ သူမ၏ ေအာက္ပိုင္းအလွကို ရုတ္တရက္ေတာ့ သူဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိ။ နန္းမိုခမ္း၏ ေပါင္တံေတြသည္ ေမာ္ဒယ္ေကာင္မေလးေတြလို ေျဖာင့္စင္းၿပီး အခ်ဳိးအစား ေျပျပစ္စြာ ပံုေဖာ္ထားသည္။ အျပစ္အနာဆိုစရာ တစ္ခုမွ မရွိ။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတို႔ ဗီဇက သူ႔စိတ္ကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။ ေနထက္ သူ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ခြ်တ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခြ်တ္မည္အျပဳ၌ နန္းမိုခမ္းက သူ႔ကို မ်က္စိမွိတ္ျပသည္။

သူ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြ်တ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ နန္းမိုခမ္းကလဲ ၿပိဳင္တူ သူမ၏ ပင္တီနီနီေလးကို လိပ္ခ်လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ အ၀တ္အစားမဲ့သြားေသာ လူသားႏွစ္ဦးဟု ဆိုရင္ရႏိုင္သည့္ ေနထက္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းသည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ရီရီမူးမူး ေသခ်ာၾကည့္ၾကသည္။ နန္းမိုခမ္း၏ အၾကည့္က ေနထက္ ေပါင္ၾကားရွိ လိင္တံကို အေရာက္တြင္ အၾကည့္ရပ္သြားသည္။ အျပည့္အ၀ မာေက်ာျခင္း မရွိေသးသည့္ အခ်ိန္၌ေတာင္မွ သူ႔လိင္တံက အေတာ္ႀကီးသည္ဆိုတာ သတိျပဳမိသည္။ ဒီ ဟာႀကီးက သူမထဲေရာက္လာလွ်င္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဟု ေတြးရင္း သူမစိတ္ေတြ ဆူေ၀စျပဳလာသည္။

“ေနထက္ .. “
“ဟင္ .. “
“လုပ္ေတာ့ ဟယ္ .. “

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္း ေနထက္ကို ေက်ာခိုင္းသည္။ သူမေျပာထားသည့္အတိုင္း အနားတြင္ ရွိေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္ခုအနား ကပ္သြားကာ လက္ေထာက္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းကာ ပုခံုးေပၚက ခ်ရင္း ေနထက္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည္။ သူမ၏ အၾကည့္က ဖိတ္ေခၚသည့္သေဘာ။

ေနထက္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ နန္းမိုခမ္း ေနာက္တြင္ ေနရာယူသည္။ ေပါင္ကိုခြဲကာ ခပ္ကားကားေလး ရပ္ထားသျဖင့္ သူမ၏ အဖုတ္ေလးက တင္းရင္းေနသည့္ တင္ပါးေဖြးေဖြး ႏွစ္ခုၾကားက ျပဴးထြက္ေနသည္။ ေသးသြယ္သည့္ ခါးေလးကို ေနထက္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ထိန္းကာ သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးကို နန္းမိုခမ္း၏ အဖုတ္၀တြင္ ေတ့လိုက္သည္။ ေနထက္ကိုယ္က ထြက္ရွိသည့္ ဟိုမုန္းနံ႔ကို ရကတည္းက နန္းမိုခမ္း၏ အဖုတ္သည္ အရည္ရႊဲေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ အားစိုက္ကာ လိင္တံထိပ္ဖူးကို ဖိသြင္းသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူသည္ ေက်ာ့ရွင္းေနသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ေက်ာေပၚကို ေမွာက္ခ်ကာ ကိုယ္ႏွင့္ဖိထားသည္။

“အီး ..“

နန္းမိုခမ္း ေျပာတာ မွန္ပါသည္။ သူ႔အေခ်ာင္းထိပ္က သူမ အဖုတ္၀ထဲကို ကြ်ံ၀င္သည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းသည္ ခ်က္ခ်င္း သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း အသြင္ကို ေျပာင္းသြားသည္။ ဖိကာထားသည့္ ေနထက္၏ ေအာက္ကလြတ္ေအာင္ ရုန္းသည္။ မိမိိကိုယ္မိမိ သတိမထားမိခင္၌ပင္ ေနထက္လဲပဲ နန္းမိုခမ္းနည္းတူ ပံုစံေျပာင္းသည္။ သူမ၏ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းပါေအာင္ ဆုပ္ကာ ဆက္ဖိသြင္းသည္။ ထိပ္ဖူးက အထဲကို တစ္လက္မခန္႔တိုး၀င္သည္။ နန္းမိုခမ္း၏ ၀ံပုေလြလက္ကေျမာက္တက္လာကာ ေနထက္ကို လွမ္းကုတ္သည္။ သူ လွ်င္ျမန္စြာႏွင့္ သူမလက္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေက်ာေပၚကို လိမ္တင္သည္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္မရုန္းႏိုင္ေအာင္ လည္တိုင္ကို ဘယ္လက္ႏွင့္ ညွပ္ကာ ဖိကိုင္ရင္း လိင္တန္ကို ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“အား …“

နန္းမိုခမ္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သည္။ သူမပါးျပင္ႏွင့္ ေက်ာက္သားျပင္ အပ္မိသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမသည္ သမန္း၀ံပုေလြဘ၀မွ လူပံုစံ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း၌ ျပန္ေျပာင္းသြားသည္။ သူမ၏ အရိပ္အကဲကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္မို႔ နန္းမိုခမ္း နည္းတူ ေနထက္လဲ လိုက္ေျပာင္းသည္။ နန္းမိုခမ္း ဆီမွ အေမာေျဖဟန္ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴသံၾကားရသည္။ တေအာင့္အၾကာ၌ သူမ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေနာက္ဘက္ကို ေစာင္းငဲ့ကာ ၾကည့္လာေလသည္။

“ရၿပီလား … မိုခမ္း ..“
“အင္း .. ရၿပီ … နင္ ငါ့ကို ပိုင္သြားၿပီ …“
“အိုေက ..“

နန္းမိုခမ္းဆီမွ အေျဖၾကားသည္ႏွင့္ ေနထက္ သူမဆီမွ ခြာဖို႔ျပင္သည္။ လိမ္ထားသည့္လက္ကို လႊတ္လိုက္သည့္ ေနထက္၏လက္ကို နန္းမိုခမ္း လွမ္းဆြဲသည္။ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ …

“ေနပါဦး .. ေနထက္ … နင္ .. ငါ့ကို ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးစမ္းပါ … ငါ .. ငါ မေနႏိုင္ဘူး …“

ေနထက္ ေတြေ၀စြာေတြးသည္။ ေမယမင္း အေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈက တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲေသာ္လဲ သူ နန္းမိုခမ္းကို လ်စ္လ်ဴရႈလို႔ မျဖစ္။ သူသည္ သူမ၏ အယ္လ္ဖာ .. သူမ၏ ေခါင္းေဆာင္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔မည္သည္ ေနာက္လိုက္ငယ္သား၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရေပမည္။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေမယမင္း နားလည္ေပးႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။

နန္းမိုခမ္း အဖုတ္ထဲတြင္ အဆံုးထိ ၀င္ေနသည့္ သူ႔လိင္တံကို မထုတ္ေတာ့ပဲ သူမ၏ ေက်ာေပၚကို ေမွာက္ခ်သည္။ လည္ျပန္ငဲ့ေနသည့္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူ ယုယုယယပင္ နမ္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႔ကိုလွ်ိဳကာ တင္းမို႔သည့္ ႏို႔ေလးႏွစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးႏွင့္လက္မညွပ္ကာ ပြတ္ေခ်ၿပီးေနာက္ ေနထက္ လိင္တံႀကီးကို ဆြဲထုတ္သည္။

“အီး … ေနထက္ …“

ဒီလိုမ်ဳိး တစ္ခါမွ နန္းမိုခမ္း မခံစားဖူးပါ။ သူမ အဖုတ္ထဲ တင္းက်ပ္စြာ ၀င္ေနသည့္ ေနထက္၏ လိင္တံႀကီးသည္ အတြင္းသားနံရံေတြကို လစ္မစ္ကုန္သည္အထိ ဆြဲခ်ဲ႔ထားသည္။ ပူေႏြးမာတင္းေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက အတြင္းသားေတြႏွင့္ ပြတ္တိုက္ကာ ျပန္ထြက္သြားသည္တြင္ သူမ အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္။ ယုယုယယႏွင့္ သာသာေလး လုပ္ေပးေနသည့္ ေနထက္၏ လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ သူမသည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ “making love” ဆိုသည့္ စကားက ဘာကိုဆိုလိုသည္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သည္။ သူမကိုယ္သူမလဲ သိသည္။ ေနထက္ကို သူမ ခ်စ္မိေနၿပီ …။

“အီး … အင့္ .. အင့္ …. “
“ရလား .. မိုခမ္း …“
“ရတယ္ …. ေနထက္ .. လုပ္ ..လုပ္ ..“

ေနထက္ တကယ္လုပ္ပါၿပီ။ နန္းမိုခမ္း၏ ေသးက်င္သည့္ ခါးကို သူတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ တင္သားႀကီးမ်ား တြန္႔ခနဲ တြန္႔ခနဲႏွင့္ လိႈင္းထသြားေအာင္ သူ ေဆာင့္သည္။ လိင္တံႀကီး အဖုတ္ထဲတိုး၀င္သံက တျဗစ္ျဗစ္ ျမည္ေနသလို သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ သူမ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ခု ရိုက္မိသံက တဖန္းဖန္းျမည္ေနသည္။ နန္းမိုခမ္း တစ္ေယာက္ သူမလက္ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာက္တံုးေပၚ အားႏွင့္တင္းကာ ေထာက္ထားရသည္။ သူမ တကိုယ္လံုးသည္ ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလမုန္တိုင္းကို ႀက့ံႀကံ့ခံထားရသည့္ အပင္ငယ္ေလးလို တုန္ခါေနေလသည္။

“အီး … မိုခမ္း … နင္ သိပ္ေကာင္းတာပဲ .. “
“အင့္ .. အင့္ … ငါလဲ ေကာင္းတယ္ … လုပ္ လုပ္ .. အဲဒီလိုမ်ဳိး .. “

ေနထက္ ေျခေထာက္အားကို သံုးကာ ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင္သည္။ နန္းမိုခမ္း တစ္ေယာက္ အသက္ရွဴမွားသြားယံုမက ေထာက္ထားသည့္ ေျခေထာက္ပင္ ေျမျပင္မွ ၾကြမတတ္ျဖစ္သည္။ တင္ပါးႀကီး ရမ္းခါသြားၿပီး ခါးက ေကာ့တက္သည္။ ေနထက္ ေနာက္ထပ္ ငါးခ်က္တိတိ ထိုနည္းအတိုင္း ေဆာင့္သည္။ နန္းမိုခမ္း တစ္ေယာက္ အေၾကာေတြ ပြင့္ထြက္မတတ္ ျဖစ္သည္။ ငါးခ်က္တိတိ ေဆာင့္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ စိမ္ကာထားသည့္ ေနထက္၏ လိင္တံႀကီးကို မေက်နပ္သည့္ အလား တင္ပါးႀကီးကို ေ၀့ကာ သူမဖာသာသူမ ေနာက္ျပန္ေဆာင့္သည္။ မိမိလိင္တံက ျဖဴျဖဴ အျမဳပ္မ်ား ေပပြလ်က္ နန္းမိုခမ္း အဖုတ္ထဲ ၀င္ခ်ီထြက္ခ်ီ ျဖစ္ေနသည္ကို ေနထက္ မ်က္စိအရသာခံကာ ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ သူ အသက္ကို တ၀ႀကီးရွဴသည္။ လာၿပီ …

ေနထက္ အသားကုန္ ေဆာင့္ၿပီ။ အေစာပိုင္းက ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ျပင္းလွၿပီဟု ထင္ထားသည့္ နန္းမိုခမ္းသည္ အခုေတာ့ အသက္ဘယ္လိုရွဴရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့။ စကၠန္႔ပိုင္းေလးတြင္မွာပင္ အဖုတ္ထဲကို ေနထက္ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ေဆာင့္သည္ မသိ။ သူမ အဖုတ္တစ္ခုလံုး ပူထူတက္ကာ အေသြးအသားေတြက ေျဖာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားသည္။ သူမသိသည္ .. အႀကီးအက်ယ္ ၿပီးေတာ့မည္ဆိုတာကို …။

“Oh .. God … အင့္ .. အင့္ .. ေနထက္ …. ၿပီး … ၿပီးေတာ့မယ္ … အင့္ ..“
“ငါလဲပဲ ၿပီးေတာ့မယ္ … ခနေလး … အီး …. လာ .. လာၿပီ ..“

ေနထက္၏ လိင္တံက ျဗစ္ခနဲ ၀င္လာၿပီး လံုး၀ မထုတ္ေတာ့။ ထိုေနာက္ အတံႀကီးသည္ တင္းမာသြားကာ သူမအဖုတ္ထဲ၌ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္ကို နန္းမိုခမ္း ခံစားလိုက္ရသည္။ ေနထက္ႏွင့္အတူ ၿပိဳင္တူနီးပါးပင္ နန္းမိုခမ္း ၿပီးသည္။ အီစိမ့္လွသည့္ ကာမအရသာထူးကို နန္းမိုခမ္း တစ္ေယာက္ခံစားလိုက္ရကာ သူမတကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါသည္။ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားသည္ ေနထက္ အတံႀကီးကို က်စ္လ်စ္သန္မာစြာ ညွစ္ယူေနၾကေတာ့သည္။

ေနထက္ကိုယ္က ေခြ်းကေလးေတြ အစိုျပန္ေနသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ေက်ာျပင္ေပၚကို ျဖည္းညင္းစြာ လွဲခ်သည္။ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ကာ သူမ၏ ပါးျပင္ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ နမ္းရိႈက္လိုက္ေလသည္။ နန္းမိုခမ္း ရင္ထဲ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စိခနဲ ေနေအာင္ သူမ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို ညွစ္မိျပန္သည္။

ေကာင္းလိုက္တာ ေနထက္ရယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ငါ ေသခ်ာ နားလည္သြားၿပီ။ ငါ့ဘ၀မွာ ဒီလိုမ်ဳိး အယုအယကို တခါမွ မခံဖူးဘူး။ နင္ဟာ ငါ့ရဲ ႔ အယ္လ္ဖာ အစစ္အမွန္ပဲ။ ငါ နင့္ကို ဘယ္လိုမွ လက္လႊတ္မခံႏိုင္ဘူး။ နင့္ကို ငါ ခ်စ္တယ္ .. ေနထက္ရယ္။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

သူမကို ေပြ႔ဖက္ထားသည့္ ေနထက္၏ ရင္ခြင္ထဲ ေမွးခိုေနရာမွ နန္းမိုခမ္း ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေနထက္ကေတာ့ သူမကို မၾကည့္ပဲ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ စမ္းေခ်ာင္းေလး၏ ေရေတြကို ေငးၾကည့္ေနေလသည္။

“ေနထက္ … ငါ နင့္ကို ေျပာစရာ နဲနဲ က်န္ေသးတယ္ ..“
“အင္း .. ေျပာေလ .. “
“နင္ .. အခု သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ရွိတယ္ .. အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ လိင္စိတ္တက္ၾကြမႈကို နင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ဳပ္ထိန္းပါ … နင္တို႔လို သမန္း၀ံပုေလြ အထီးေတြဟာ လိင္စိတ္ျဖစ္လာလွ်င္ .. ဟိုမုန္းနံ႔တစ္ခုကို အလိုလို ထုတ္လႊင့္တယ္ .. အဲဒီအနံ႔ကို ရွဴမိတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ ဘယ္လိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ၾကဘူး … ဒီ အနံ႔က ငါတို႔လို သမန္း၀ံပုေလြမေတြေပၚမွာလဲ effect ရွိတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုး သာမန္ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ …“
“ဟဲ .. ဟဲ .. တကယ္လား ..“

ေနထက္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ နန္းမိုခမ္း ရွင္းျပတာကို ေမးသည္။ နန္းမိုခမ္းက “ေကာင္စုတ္“ဟု မၾကားတၾကား ေျပာရင္း မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ သူမ အျပဳအမူကို ၾကည့္ကာ ေနထက္ ဆက္ရယ္သည္။ နန္းမိုခမ္း ေျပာစကားေၾကာင့္ သူ မ်က္စိထဲတြင္ ပထမဆံုး ေျပးျမင္သည္က သူတို႔ေက်ာင္းက ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာမေလး ေဒၚက်င္ ျဖစ္သည္။ ရာထူးအဆင့္အတန္းအရ ေလးစားသမႈႏွင့္ “ေဒၚ“ တပ္ေခၚရေသာ္လဲ ခ်င္းတိုင္းရင္းသူျဖစ္သည့္ မက်င္သည္ သူတို႔ေက်ာင္းသားေလာကတြင္ ေရပန္းစားေသာ ဆရာမေလး ျဖစ္သည္။ (ကိုပန္းရိုင္း ဆရာမေလး ခဏငွားလိုက္တယ္ေနာ္ .. ဟိ ဟိ :mrgreen: :mrgreen: )

“ဆက္ေျပာမယ္ .. နားေထာင္ … မိန္းကေလးေတြနဲ႔ နင္ ဆက္ၿပီး လိင္ဆက္ဆံလို႔ ရတယ္ .. ဒါေပမယ့္ နင္ သူတို႔ကို ကိုယ္၀န္ရွိေအာင္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. သမန္း၀ံပုေလြ အခ်င္းခ်င္းလုပ္မွသာ ကိုယ္၀န္ ရွိႏိုင္တယ္ ..“
“အမ္ .. အဲဒါ တကယ္လား …“
“ဟုတ္တယ္ .. ငါတို႔ သမန္း၀ံပုေလြမေတြဟာ သံုးလမွာ တစ္ခါ အပူရွိန္ကို ရရွိတယ္ .. နင္ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ရာသီလာတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးပဲ .. အဲဒီ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာမွ ကိုယ္၀န္ရွိႏိုင္တယ္ …ေနာက္ၿပီး အဖြဲ႔တစ္ခုထဲမွာ ရွိတဲ့ သမန္း၀ံပုေလြမေတြဟာ တခ်ိန္တည္းပဲ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္ .. တစ္ေယာက္တစ္ခ်ိန္စီ မျဖစ္ၾကဘူး ..“
“အိုေက .. နားလည္ၿပီ .. ဒါဆို .. နင္တို႔ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒါ ျဖစ္ဖို႔ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ ..“
“တစ္လေလာက္ လိုေသးတယ္ ..“
“ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆို အခ်ိန္ရပါေသးတယ္ … နင္ ေျပာဖို႔ ဘာက်န္ေသးလဲ ..“
“အင္း … အေရးႀကီးတာ တစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္ .. ငါတို႔ဟာ ဒီေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔ ေတာင္ပိုင္းမွာပဲ အမဲလိုက္ခြင့္ရွိတယ္ .. ေျမာက္ပိုင္းကို သြားလို႔မရဘူး ..“
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. “

“စိုင္းေမာင္ရဲ ႔အေဖဟာလဲ အယ္လ္ဖာပဲ .. ငါသိသေလာက္ သူ႔ဖားသားႀကီးက အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္လ္မွာ အေကာင္ႀကီးပဲ … စိုင္းေမာင္ အခုလိုမ်ဳိး တစ္အုပ္စု သီးသန္႔ဖြဲ႔တာကို သူ႔အေဖ မသိဘူး .. သမန္း၀ံပုေလြေတြဟာ ေကာင္ဆယ္လ္ရဲ ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ တစ္စင္ေထာင္လို႔ မရဘူး ..“
“ေဟ .. ဒါဆို .. ငါတို႔ ရွိေနတာကို သူ႔အေဖ သိသြားလွ်င္ …“
“မေျပာတတ္ဘူး .. ေနထက္ .. ငါသိသေလာက္ေတာ့ စိုင္းေမာင္ဟာ ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ အေတာ္ေၾကာက္တယ္ ..“
“အိုေကေလ… ေနာင္ခါလာ ေနာင္ေစ်းေပါ့ .. ဘာရွိေသးလဲ ..“
“ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး … တစ္ခုပဲ .. နင္ အဆင္ေျပလွ်င္ အခု အမဲလိုက္လိုက္ပါလား .. ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုလွ်င္ပဲ လျပည့္ေတာ့မယ္ေလ .. ဒါ အေရးႀကီးတယ္ ..“
“ဟုတ္သားပဲ .. လာ သြားစုိ႔ ..“

ႏွစ္ဦးသား အတူပင္ ထမိၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ကာ ၿပိဳင္တူလိုလို သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ပံုစံေျပာင္းသည္။ နန္းမိုခမ္း အရင္ဆံုး ေရွ႔ကေျပးထြက္ၿပီး ေနထက္က ေနာက္ကလိုက္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ေျခေရာ လက္ေရာ သံုးကာ ေျပးလႊားမႈသည္ ေနထက္အတြက္ အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္သည္ ဒါကို သေဘာက်ေနၿပီး မႀကံဳဖူးေအာင္ အားအင္ေတြ ျပည့္၀ေနသည္ဟု ခံစားရျပန္သည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ယွဥ္လ်က္ နန္းမိုခမ္း ပါေနသည္ဆိုတာကလဲ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို တက္ၾကြေစသည္။

ထို႔ေန႔ညက ေနထက္ ပထမဦးဆံုး သားေကာင္ကို ရရွိခဲ့သည္။ အေတာ္ဆူၿဖိဳးသည့္ ယုန္ေပါက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ ယုန္၏ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေသြးက သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲ စီး၀င္သြားသည့္ အရသာကို ေနထက္ အႀကိဳက္ႀကီး ႀကိဳက္မိသည္။ နန္းမိုခမ္းက သူျပဳမူေနသမွ်ကို ဘာမွ မေျပာ။ အနားက ရပ္ကာသာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ေနထက္ စိတ္ေက်နပ္ေတာ့မွ “ျပန္ၾကရေအာင္“ ဟု ဆိုကာ ျမစိမ္းေတာထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ေနထက္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္း .. သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲပင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကေလသည္။

အခန္း (၂)

ေနထက္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းသည္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ေတြ႔သည့္အခ်ိန္၌ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ဒါက သူတို႔ႏွစ္ဦး တိုင္ပင္ထားသည့္ အႀကံပင္။ ေနထက္ႏွင့္ ေမယမင္းက တြဲၿမဲအတိုင္းတြဲကာ နန္းမိုခမ္းကလဲ ေစာကလ်ာတို႔ႏွင့္အတူ အတန္းသြားတက္သည္။ မည္သူမွ သူတို႔ႏွစ္ဦးဆက္ဆံေရးကို မရိပ္မိၾက။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေနထက္တို႔ ထိုင္ေနက် ေမာရွမ္းေျမဆိုင္ေရွ႔ကို နန္းမိုခမ္းတို႔အဖြဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ စိုင္းေမာင္ေတာ့ပါမလာ။ နန္းမိုခမ္း၏ ေက်ာပိုးအိတ္တြင္ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးတစ္ခု စည္းေႏွာင္ထားသည္ကို ျမင္သျဖင့္ ေနထက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးမိသည္။ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာကို စိုင္းေမာင္ မသိေအာင္ နန္းမိုခမ္း အျပင္ေခၚထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဆိုတာကို ဒီလက္ကိုင္ပု၀ါက ျပေနသည္။ first step in place !

စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေနထက္ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္၈နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ လိုေသးသည့္ ခ်ိန္းဆိုမႈအတြက္ သူ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ေနမိသည္။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားႏွင့္ ယမင္း ငွဲ႔ေပးသည့္ ေရေႏြးပူကိုေတာင္ မမႈတ္ပဲ သူေသာက္မိသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္မွ အပူမွန္း သိၿပီး ကမန္းကတမ္း မႈတ္ထုတ္ရသည္။ ယမင္းက “ကိုကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ“ ဟု ေမးမွ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ျပန္သတိရသည္။ “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ“ ဆိုၿပီး သမန္ကာလွ်ံကာ ေျဖၿပီး သူအျခားအေၾကာင္းအရာေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာေနလိုက္သည္။ ေမယမင္းက ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ပါ။ ထမင္းစားခ်ိန္ကုန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏႈတ္ဆက္ကာ ကိုယ့္အတန္းဘက္ ကိုယ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

အဲ .. ျပသနာက အဲဒီမွာ စသည္ဟု ဆိုရမည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေန႔လယ္ဘက္ အတန္းခ်ိန္က ျမန္မာစာဆရာမေလး မက်င္၏ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ဆို ဒီလိုမ်ဳိး ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္း ျပန္တက္သည့္ class သည္ လူေတာင္မွ မရွိေသာ္လဲ မက်င္၏ အခ်ိန္ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးမျဖစ္။ အၿမဲတမ္း လူျပည့္ေနတတ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေတာင့္ၿပီး ေခ်ာလွသည့္ ဆရာမေလးကို လာငမ္းၾကတာျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ဆရာမေလး ၀တ္သည့္ ဖက္ရွင္ကို လာအတုခိုးၾကတာ ျဖစ္သည္။

မက်င္ကလဲ မက်င္ပင္။ ၀တ္ပံုစားပံုက စမတ္က်လွသည္။ ေနထက္တို႔ေက်ာင္းက ဆရာမေတြအားလံုး ျမန္မာဆန္ဆန္၀တ္ၾကပါသည္။ ရင္ဖံုးနဲ႔ ထမိန္၀တ္ၿပီး စာသင္ခန္းကို လာၾကတာမ်ားသည္။ မက်င္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ သူမ်ားနည္းတူ ျမန္မာဆန္ဆန္ ၀တ္သည္ဟု ေျပာလို႔ရေသာ္လဲ သူမဒီဇိုင္းက လန္ထြက္ေနသည္။ ထမိန္ေတာ့ ထမိန္ပဲ ဒါေပမယ့္ မက်င္၀တ္တာက စကတ္ထမိန္။ အဆိုပါ စကတ္ထမိန္ကို သူမက ေပါင္ရင္းေလာက္ေရာက္ေအာင္ ခြဲထားတတ္သည္။ သည့္ထက္ဆိုးတာက သူမက စာသင္လွ်င္ ထိုင္သင္တတ္သူမဟုတ္။ စတိတ္စင္ေပၚတြင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ စာအုပ္ကိုင္ကာ ေလွ်ာက္ၿပီး စာဖတ္ျပသူ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ သူမပံုစံက မယ္ဗမာေတြ စင္ေပၚတြင္ အလွျပေနသည္ႏွင့္ မျခား။ ဒါက စကတ္ထမိန္ပဲ ရွိေသးသည္။ အေပၚဘက္မွာလဲ သူမက ရင္ဖံုးအကၤ်ီကို ၀တ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မက်င္၏ ရင္ဖံုးအကၤ်ီက ဒီဇိုင္နာတစ္ေယာက္ႏွင့္ အပ္ထားသည့္အလား စတိုင္လ္ကမိသည္။ ဒီေန႔၀တ္လာသည့္ ဟာကို ၾကည့္ပါဦး။ ရင္ညြန္႔ေနရာတြင္ အ၀ိုင္းပံုကြက္ေဖာက္ထားသည့္ မိုးျပာေရာင္ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ။ လည္ပင္းေနရာတြင္ေတာ့ ပိတ္ၾကယ္သီးေလးနဲ႕ ျပန္တက္ကာ ခ်ည္ထားသည္။ ထြားမို႔သည့္ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ အလယ္ေၾကာင္းရာေနရာေလးက ထင္းခနဲ ေပၚေနသည္။

ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ျပေနသည့္ ဆရာမေလးကို ၾကည့္ကာ ေနထက္စိတ္ေတြ တမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ တင္ပါးထိေရာက္သည့္ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ခ်ထားသည့္ ဆရာမေလးကိုေငးေနရင္း သူတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္လာသည္။ ညတုန္းက ကမူစြန္းတြင္ ဖင္ကုန္းကာေပးခဲ့သည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ပံုရိပ္က လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ ဆရာမေလးေနရာတြင္ အလိုလို္ေပၚလာျပန္သည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီခြၾကားမွ ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ထသည္။ သူ႔အျမင္အာရံုတြင္ ဆရာမေလးသည္ သူမကိုင္ထားသည့္ ေဘာလ္ပင္ကိုကိုက္ကာ သူ႕ကို မခို႔တယို႔ၾကည့္ရင္း ေက်ာက္သင္ပုန္းဘက္ကို လွည့္ထားသည္။ တင္းရင္းသည့္ သူမ၏ အိုးႀကီးႏွစ္လံုးက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ စကတ္ထမိန္ၾကားမွ ခံုးကာ ထေနသည္။

ေနထက္ စိတ္ကူးနဲ႔ ေမ်ာေနရာမွ ေထာက္ခနဲ သူ႔ခံုေပၚက်လာသည့္ စာရြက္ေခါက္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဴးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔ေနာက္ဘက္ ခံုျမင့္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ မ်ဳိးမမဆိုသည့္ ေစာ္ႀကီးက သူ႔ကို ညာလက္ကေလး ေထာင္ကာ လႈပ္ျပသည္ကို ေတြ႔သည္။ ဟ .. ဘာလဲဟ။ ေနထက္ ေခါက္ခ်ဳိးခ်ဳိးထားသည့္ စာရြက္ေလးကို ေျဖၾကည့္သည္။ 09 ႏွင့္စသည့္ ဖံုးနံပါတ္တစ္ခု။ ေအာက္တြင္ အသည္းပံုေလးကို ဆြဲထားၿပီး “ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္“ ဆိုသည့္ စာတန္းေလးပါေသးသည္။ ေနထက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမႀကီးက သူ႔ကို မ်က္စိတဖတ္မွိတ္ျပသည္ကို ေတြ႔သည္။ ဟိုက္ ရွားဘား …။ 

ထိုအခိုက္ မ်က္၀န္းေထာင့္တြင္ သူ႔ေဘးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေနထက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ေဘးက လြတ္ေနသည့္ ေနရာကို သြယ္သြယ္ခိုင္ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လာေရႊ႔ထိုင္တာ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ တစ္ခုခုေျပာမည္ျပင္တုန္း ရွိေသး သြယ္သြယ္ခိုင္က သူ႔လက္ကို လာကိုင္သည္။

“ေနထက္ .. ငါေလ .. အဂၤလိပ္စာေတြ သိပ္နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ .. နင္ နဲနဲ ရွင္းျပေပးႏိုင္မလား ..“

“ေသာက္က်ဳိးနဲ“ ဟု ေယာင္မေအာ္မိေအာင္ ေနထက္ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲဟ။ အသည္းအသန္ စဥ္းစားရသည္။ ေနာက္မွ ညတုန္းက နန္းမိုခမ္းေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာကို ျပန္သတိရၿပီး အရွိန္တက္ေနသည့္ သူ႔စိတ္ကို ဘရိတ္အုပ္ရသည္။ မာန္တက္ေနသည့္ သူ႔ေကာင္ကိုလဲ ၿငိမ္က်ေအာင္ ေပါင္ကို ခြလိုက္ကပ္လိုက္လုပ္ၿပီး အရွိန္ခ်ရသည္။ ဒါေတာင္ သြယ္သြယ္ခိုင္က သူ႔အနားက ခြာမသြား။ ထိုင္ၿမဲတိုင္း ဆက္ထိုင္ေနသည္။ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိတိုင္းလဲ မ်ဳိးမမက သူ႔ကို အထာေတြ ဆက္ေပးေနသည္။ ေနထက္ ေခါင္းႀကီးငံု႔ကာ စာအုပ္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဆရာမေလး စာသင္ခ်ိန္ျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ ဆုေတာင္းေနရသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲဟု ဆရာမေလးမက်င္က ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ေနထက္ ထိုင္ရာမွ ထသည္။ တာမွလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းတစ္ေကာင္လို အတန္းအျပင္ဘက္ကို ေျပး၍သာ ထြက္လာမိေတာ့သည္။

ညေနက်ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေနထက္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ေမယမင္းပါလာသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဆိုင္ကယ္စီးတိုင္း ေမယမင္းသည္ သူ႔ခါးကိုဖက္ ေက်ာကို ပါးႏွင့္ကပ္ကာ လိုက္လာေသာလဲ ဒီေန႕က်ေတာ့ သူမဖာသာသူမ ယို႔ယို႔ေလးထိုင္လိုက္သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေနထက္ကိုလဲ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေပ။ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္၌ မိုးရိပ္ေတြ တက္ေနသျဖင့္ ေနထက္က မိုးလြတ္ေအာင္ ဇြတ္နင္းေနရသျဖင့္ ေမယမင္း တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို သတိထားမိေသာ္လဲ သူဘာမွ မေမးျဖစ္။ ယမင္းတို႔ အိမ္ေရွ႔ေရာက္မွ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို ၿခံတံခါးနားကပ္ရပ္ရင္း သူမကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။

“ယမင္း .. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ …“
ေနထက္ ခ်စ္သူေလး၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ သူတည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေမးသည္။ ေနထက္ အေမးကို မေျဖပဲ ေမယမင္းက ဆြဲထားသည့္ သူ႔လက္ကို ျဖဳတ္သည္။

“ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ chemistry class မွာ ဘာျဖစ္လဲ သိလား ..“
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ယမင္း … ကိုကို မသိဘူး ..“
“မ်ဳိးမမဆိုတဲ့ အမႀကီးနဲ႔ သြယ္သြယ္ခိုင္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ ..“
“ဟုတ္လား …“

ေနထက္ ဟန္မပ်က္ ေမးလိုက္ရေသာ္လဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္ထိတ္သြားသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မ်ဳိးမမႏွင့္ သြယ္သြယ္ခိုင္က ယမင္းႏွင့္ chemistry အခ်ိန္မွာ တူရတယ္လို႔။ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကတာလဲ မသိ။ ေမယမင္းက သူ႔ကို အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာသည္။

“ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္တာလဲ သိခ်င္ေသးလား …“
“အင္း .. .ယမင္း ေျပာခ်င္ေျပာေလ …“
“ေျပာခ်င္တာေပါ့ .. ကိုကိုေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ၾကတာေလ ..“
“အမ္ .. ဟုတ္လို႔လား …“
“ဘာ .. ဟုတ္လို႔လား … တတန္းလံုး ၾကားတယ္ .. တေက်ာင္းလံုးသိတယ္ .. ကိုကိုမသိတာ အ့ံပါ့ .. chemistry ဆရာမေတာင္ ျဖန္ေျဖလို႔ မရလို႔ .. သခ်ၤာဆရာ ဦးေက်ာ္သူ လာ၀ိုင္းဆြဲရတယ္ .. အဲဒါ ကိုကိုသိလား ..“
“ကိုကိုမွ မသိတာ …“
“မသိတာလား .. မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား ကိုကို … ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ .. ကိုကိုနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး …“

စိတ္ေကာက္ၿပီး ေမယမင္း လွည့္ထြက္သြားေတာ့ ေနထက္ မတားမိလိုက္ပါ။ ငိုင္ေနရာမွ သတိရလို႔ “ယမင္း“ ဟု လွမ္းေခၚေတာ့ သူမက တိုက္ဘက္ကို သုတ္သုတ္ေလး ေျပးသြားေနၿပီျဖစ္သည္။ တိုက္ေရွ႔တြင္ ရပ္ထားသည့္ ေမယမင္းအေဖ၏ ကားကို ေတြ႕သျဖင့္ အထဲလိုက္၀င္သြားမည့္ အႀကံကို ေနထက္ ဖ်က္လိုက္ရသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အိမ္ကိုသာ ဆိုင္ကယ္ကို တရၾကမ္းစီးလာခဲ့ေလသည္။

မိုးေရေတြ စိုရႊဲေနေပမယ့္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနထက္လုပ္မိသည္က အ၀တ္အစားမလဲေသးပဲ ယမင္းဆီ ဖုန္းဆက္မိျခင္းပင္။ သူထင္သည့္အတိုင္း ယမင္းက ဖုန္းမကိုင္။ ယမင္း အေမကသာ လာကိုင္သည္။ ၾကားရတဲ့ စကားက မေကာင္း။ သူနဲ႔စကား မေျပာခ်င္ဘူးတဲ့။ ကဲ .. ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ေနထက္ ဆံပင္ေတြထဲ လက္ထိုးထည့္က ေခါင္းကုတ္မိရင္း ဖုန္းကိုသာ ျပန္ခ်ထားလိုက္ေလေတာ့သည္။ ကြ်တ္ .. ျပသနာပဲ …။

နန္းမိုခမ္းက သူမ အခန္းထဲမွာ စကားေျပာရေအာင္ဟု ဆိုကာေခၚေတာ့ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာသည္ ခပ္ေအးေအးပင္ လိုက္လာခဲ့ၾကသည္။ မိုခမ္းတို႔အိမ္ကို အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေရာက္ဖူးသျဖင့္ ဒီတစ္အိမ္လံုးက သူမတို႔အတြက္ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ။ စားခ်င္တာစား ေနခ်င္သလိုေန ေျပာမည့္သူမရွိ။ ဘယ္သူမွ ခြင့္ေတာင္းေနစရာမလို။ သို႔ေပမယ့္ အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုတင္ေပၚထိုင္မိသည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းက တံခါးေျပးပိတ္ေတာ့ သူမတို႔ႏွစ္ဦး အထူးအဆန္းျဖစ္ရသည္။ ထို႔ထက္ပိုတာက နန္းမိုခမ္းသည္ လမ္းမဘက္ကို ျမင္ေနရသည့္ ခန္းဆီးစကိုပါ ဆြဲပိတ္လိုက္ျခင္းပင္။ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္ ေစာကလ်ာက ..

“မိုခမ္း .. နင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ .. ေကာင္မ ..“

နန္းမိုခမ္း သူမကို အကဲခတ္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ ေစာကလ်ာကို မေျဖေသးပဲ ၿပံဳးျပသည္။ လက္သည္းကို ကိုက္ကာ မ်က္ေတာင္ေလးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပသည္။

“မိုခမ္း … ငါတို႔ကို ဘာမွလာၿပီး ျမဴဆြယ္မေနနဲ႔ .. အဲဒါ နင္ စိုင္းေမာင္ကိုသာလုပ္ ..“
စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ ျဖဴျပာကပါ ၀င္ေျပာသည္။ သည္ေတာ့မွ နန္းမိုခမ္းသည္ “ခစ္“ ခနဲ ရယ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမွာက္၍ ေအာ္သည္။

”I’m free!!!”
“ဘာေျပာတယ္ .. မိုခမ္း …ဘာဖရီးလဲ ..“
“ငါ စိုင္းေမာင္ေနာက္လိုက္စရာမလိုေတာ့ဘူး .. ငါ့မွာ အယ္လ္ဖာ အသစ္ရၿပီ ..“
“ဘယ္လို .. ဘယ္လုိ .. ဘာေျပာတယ္ .. မိုခမ္း ေသခ်ာ ေျပာစမ္းဟယ္ ..“

နန္းမိုခမ္း သတင္းက ျဖဴျပာရင္ကို လႈပ္ခါေစသည္။ သူမ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ နန္းမိုခမ္းကို လက္ဆြဲကာ ကုတင္ေပၚထိုင္ခိုင္းသည္။ နန္းမိုခမ္းကိုယ္ကေလးခါသြားေအာင္ပင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လႈပ္ကာကိုင္ရင္း အေလာတႀကီး ေမးေလသည္။
“နင္တို႔ .. ေနထက္ကို သိလား …“
“ေနထက္ … ဟို ဒီတီဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတဲ့ ေကာင္လား …“
“ဟုတ္တယ္ .. သူပဲ … ပထမႏွစ္ chemistry major က roll 1 ရတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ ႔ဘဲေလ ..“

နာရီ၀က္နီးပါးမွ်ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ နန္းမိုခမ္း၏ အသံလြင္လြင္ေလးကသာ အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚေနသည္။ မိုးမခေတာက စမ္းေခ်ာင္းေလးနားရွိ ကမူစြန္းတြင္ မရည္ရြယ္ပဲ ေနထက္ကို ကိုက္မိလုိက္သည့္ အေၾကာင္းက စ၍ သူမရွင္းျပသည္။ ေနထက္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းအသြင္ မရခင္မွာ သူမတို႔ႏွစ္ဦးၾကား ဆက္ႏြယ္မႈေၾကာင့္ သူ႕ကို အယ္လ္ဖာဟု ထင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုထင္ျမင္ခ်က္က ေနာက္တစ္ခါ ျပန္အေတြ႔တြင္ ကြက္တိပင္ မွန္ခဲ့ေၾကာင္းလဲ ေျပာျပသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာတို႔ စိတ္၀င္စားမည့္အခ်က္ ျဖစ္သည့္ ေနထက္က သူမတို႔ကို စိုင္းေမာင္လက္က လြတ္ေအာင္ ကူညီေပးမည့္အေၾကာင္းကိုပါ တဆက္တည္းေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အေနႏွင့္ သူမႏွင့္ ေနထက္ ခ်စ္ပြဲ၀င္ခဲ့သည့္ ကိစၥပါမခ်န္ အကုန္ေျပာျပလိုက္သည္။

“ဒါဆို ေနထက္ လုပ္တာကို နင္က ခံခဲ့တယ္ေပါ့ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ကလ်ာ .. ငါ စိတ္လိုလက္ရကို ခံခဲ့တာ .. ခိ .. ခိ “
“ေကာင္မ … ေတာ္ေတာ္ ေနထက္မွ ေနထက္ ျဖစ္ေနတယ္ .. နင္ဟာက ရိုးရိုးသားသားေရာ ဟုတ္ရဲ ႔လား ..“
“သူကေတာ့ မသိဘူး … ငါကေတာ့ မရိုးသားေတာ့ဘူး … နင္ သိလား .. ေနထက္ဟာႀကီးက ဒီေလာက္ရွိတယ္ ..မိုက္တာေတာ့ ဘာမိုက္သလဲ မေမးနဲ႔ .. အသည္းေတြ အူေတြကို ေျဖာင္းဆန္သြားတာပဲ ..“

ေစာကလ်ာ လက္မႏွင့္လက္ညိဳးကို ပူးကပ္ၿပီး၀ိုင္းကာျပထားသည့္ မိုခမ္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မယံုမရဲျဖစ္ေနသည္။
“ဒါ .. ဒါေပမယ့္ .. ေနထက္က စိုင္းေမာင္ကို ႏိုင္မွာတဲ့လား ..“

နန္းမိုခမ္း ရွင္းျပမႈဆံုးကတည္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ ၿငိမ္ကာ စဥ္းစားေနသည့္ ျဖဴျပာက ၀င္ေမးသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေစာကလ်ာလို မဟုတ္ပဲ တည္ၾကည္ေလးနက္သည့္ အသြင္ေဆာင္ေနသည္။ နန္းမိုခမ္းကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာပိုးသပ္ကာ ျဖဴျပာ၏ ပုခံုးကို အသာဖက္လိုက္သည္။

“ျဖဴျပာ .. အဲဒါကို ငါလဲပဲ စိုးရိမ္မိတယ္ … ဒါေပမယ့္ ေနထက္ကိုေျပာျပေတာ့ ေနထက္က ဂရုစိုက္တဲ့ပံုစံေတာင္ မျပဘူး .. နင္သိလား … ငါေလ သူ႔ကိုယံုတယ္ … သူ႔မွာ ငါမသိႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြရွိေနတယ္လို႔ကို ခံစားရတယ္ ..“

အျပင္ဘက္က မိုးရိပ္ေတြက ျဖဳျပာ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚကို ကူးလြင့္ကာေရာက္လာသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ မ်က္ႏွာေလး ညိဳသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ပုခံုးကို တိုး၍ ဖက္ထားသည္။
“မိုခမ္း …. ေနထက္က ငါနဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို သေဘာတူမွာလား ဟင္ …“

ျဖဴျပာ၏ တိုးလ်သည့္ စကားသံၾကားေတာ့ နန္းမိုခမ္းသည္ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အျခားသူကိုယ္စား ရဲရဲႀကီး ကတိစကားေျပာမိေလေတာ့သည္။

“တူမွာေပါ့ ျဖဴျပာရယ္ … သူဟာ ႏွလံုးသား ႏူးညံ့သူဆိုတာ ငါ သိကုိသိေနတယ္ ျဖဳျပာ …“

-------------------------------------------------------------------------------------------

ေနထက္တစ္ေယာက္ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ နာရီကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုမွ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔မရပါ။ သူ႔အျဖစ္ကို သူလဲ အံ့ၾသေနမိသည္။ လူစင္စစ္မွ သမန္း၀ံပုေလြဘ၀ ေရာက္သြားျခင္းကို သူ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘယ္လိုမွ မခံစားရပါ။ သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္က ေစကလ်ာ၊ ျဖဴျပာတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရမည့္ အေရးကိုပင္။ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာဆိုတာ ေတာင္ႀကီး တကၠသိုလ္မွာ နာမည္ႀကီးလွသည့္ အလွပန္းေလးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ဒီအလွပန္းေလးမ်ားကို သူနမ္းရိႈက္ခြင့္ရေတာ့မည္။ ဒါက စကားလံုးလွေအာင္ ေျပာခ်င္းသာ။ တကယ္က်ေတာ့ ဒီေကာင္မေခ်ာေလး ႏွစ္ေယာက္ကို သူလိုးေပးရမွာ ျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္းသာ ၀င္ပါမည္ဆို ႏွစ္ေယာက္ေတာင္မက။ ေယာက်္ာေလး တစ္ေယာက္အဖို႕ ဘယ္လိုမွ လက္လြတ္မခံႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး။ သူသာလွ်င္ ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူသည္ ေမယမင္း စိတ္ေကာက္ေနသည့္အျဖစ္ကိုေတာင္ ေမ့ေနမိသည္။

ခုႏွစ္နာရီ ေဒါင္ခနဲ ထိုးသည္ႏွင့္ ေနထက္ ေနာက္ေဘးေရခ်ဳိးခန္းကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနထက္တို႔ အိိမ္က တစ္ထပ္တိုက္အိမ္ကေလးသာ ျဖစ္ၿပီး သူႏွင့္ မီမီလြင္က ေရခ်ဳိးခန္းတြဲလ်က္ မရွိေပ။ အန္တီေလး အိပ္ခန္းတြင္သာ ရွိသည္။ ထမင္းစားခန္းကို ျဖတ္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ သဘက္ႀကီးတင္ကာ ၀တၳဳစာအုပ္ထိုင္ဖတ္ေနသူ မီမီလြင္ကို ေတြ႔သည္။

“ေနထက္ နင္ ေရခ်ဳိးမလို႔လား …“
“ေအး .. ခ်ဳိးမလို႔ .. နင္ ခ်ဳိးခ်င္ခ်ဳိးေလ .. ငါ ၿပီးမွ ခ်ဳိးမယ္ ..“
“ရတယ္ .. ငါ ၀တၳဳစာအုပ္ၿပီးေအာင္ ဖတ္လိုက္ဦးမယ္ .. နင္ပဲ အရင္ခ်ဳိးလိုက္ ..“

မီမီလြင္ စကားေၾကာင့္ ေနထက္ ေခါင္းကုတ္ရင္း ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္လာလိုက္သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း မီမီလြင္ကေတာင္ သူ႔ကို အေရးေပးေနသည္။ ခါတိုင္းဆို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမကသာ နံပါတ္တစ္ျဖစ္ခ်င္သူက ဒီေန႔က်ေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ သူ႔ကို ေရခ်ဳိးခန္း ေပးသံုးေနသည္။ ၾကည့္ရတာ သူမႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ခ်ိန္းေတြ႔သည့္အေၾကာင္းကို အန္တီေလး မသိေအာင္ ဖံုးထားေပးသည့္ အတြက္မ်ားလား။ ေနထက္ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ကာ တဖြားဖြားက်ေနသည့္ ေရပန္းေအာင္ အျမန္၀င္လိုက္သည္။

ေရကိုစိမ္ေျပနေျပ ခ်ဳိးလိုက္၍ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ခုႏွစ္နာရီခြဲေနေလၿပီ။ ေနထက္ ဟဲလ္ကုတ္အနည္းငယ္လက္ဖ၀ါးထဲ ထည့္ကာ ဆံပင္ကို အခ်ဳိးက်စြာ ဖီးသည္။ နီဗဲယား ရိုးလ္အြန္ကို သူဂ်ဳိင္းထဲထည့္ကာ လွိမ့္သည္။ အသစ္၀ယ္ထားသည့္ ကိုယ္အက်ပ္တီရွပ္တစ္ထည္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ၀တ္သည္။ ္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေတာ့ တမင္္တကာပင္ မ၀တ္ခဲ့။ ဟိုေရာက္ရင္လဲ ခြ်တ္ရမွာျဖစ္သျဖင့္ ခြ်တ္ရလြယ္ေအာင္ မ၀တ္တာျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲက ထြက္မယ္လုပ္မွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရလို႔ မီးဖိုခန္းထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၿပီး အန္တ္ီေလး သိမ္းထားေလ့ရွိသည့္ စႏိုးတာ၀ါထုတ္ကို ရွာသည္။ အခုငါးခုပါ အစည္းကို ေကာက္ဆြဲကာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေနာက္ထိုးထည့္ၿပီး သူထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူ႔ဘက္ကေတာ့ ျပင္ဆင္မႈ အျပည့္ပင္ …။

ေနထက္ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္မိသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို မျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အခုလိုမ်ဳိး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေသခ်ာၾကည့္မိတာကေတာ့ ဒါ ပထမဦးဆံုးပင္။

ေစာကလ်ာသည္ နာမည္ကေတာ့ ေရွးရိုးစြဲနာမည္ျဖစ္ေသာ္လဲ လူကမူ ဘယ္လိုမွေရွးရိုးမစြဲေပ။ ေခတ္မီယံုမက ေခတ္ေရွ႔ကေတာင္ ေျပးေနေသးသည္။ အခုလဲ ၀တ္လာတာက ၾကည့္ပါဦး။ ဒီေခတ္ ေရပန္းစားေနေသာ ဖက္ရွင္ျဖစ္သည့္ ပုခံုးတစ္ဖက္ေပၚ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီခပ္ပြပြကို တင္ပါးဖုံးယံု၀တ္ထားသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတိုေလး ပါမည္ေသခ်ာေသာ္လဲ ထိုတစ္ထြာေလာက္ ရွိမည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက အျပင္ကို အနားသပ္ေလးသာ ထြက္ေနသည္။ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းက အထင္းသား။ ေဖာ္ထားသည့္ ပုခံုးတစ္ဖက္၌ အနက္ေရာင္ ဘရာႀကိဳးေသးေသးေလးက ျမင္ေနရေသးသည္။ ျမင္ယံုႏွင့္ပင္ sexy က်လွသည့္ ေဟာ့ေရွာ့ဒီဇိုင္း။ ေရႊေရာင္ဆံေႏြေခြေလးေတြပိုင္ရွင္ သူမႏွင့္ကေတာ့ စိန္ကိုေရႊကြပ္ထားသလိုပင္။ ေနထက္ စိတ္ကိုထိန္းကာ သူ႔ကို ခပ္စူးစူးေလး ၾကည့္ေနသည့္ ျဖဴျပာဆီသို႔ အၾကည့္လႊဲသည္။

ျဖဴျပာသည္ ေစာကလ်ာတို႔နည္းတူ လွသည့္ ေကာင္မေလး ျဖစ္သည္။ စိုင္းေမာင္က ဘာေၾကာင့္ ျဖဴျပာကို ေက်ာ္ေက်ာ္အား မေပးႏိုင္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ျမင္ယံုႏွင့္ သေဘာေပါက္ႏိုင္သည္။ ျဖဴျပာ၏ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ အားလံုးထဲတြင္ အထြားဆံုးျဖစ္ၿပီး ေရွ႕ကိုေမာက္ထြက္ေနသည္။ ကေလးေလးလို ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေပး သြင္ျပင္တြင္ ေတာင္ပူစာႏွစ္လံုးကို ေပါင္းထည့္လိုက္ေတာ့ ေအဗြီဂ်ပန္ကားေတြထဲက မင္းသမီးငယ္ေလးႏွင့္ေတာင္ လာတူေနေသး။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ဒီႏွစ္ခုၾကား ညွပ္ၿပီး ေနရရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဇိမ္က်လိုက္မည့္ ျဖစ္ျခင္း …။

“အဟမ္း“
နန္းမိုခမ္းထံမွ တမင္တကာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံၾကား၍ သူတို႔ေတြ သူမကို လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ နန္းမိုခမ္း သြားျဖဴတန္းေလး ေပၚလာသည့္အထိ ၿပံဳးျပကာ ေစာကလ်ာဘက္ကို လက္၀ါးေလးႏွင့္ ညြန္၍ ..

“ေနထက္ .. ဒါ ေစာကလ်ာ … ဟိုဘက္က ျဖဴျပာတဲ့ …. “
“ဒါကေတာ့ … ေနထက္ .. ငါရဲ ႔အယ္လ္ဖာ အသစ္ေပါ့ …“
“ဟုတ္ကဲ့ ..“

ေနထက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး စကားမဆက္ခင္ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာကိုၾကည့္သည္။ ေစာကလ်ာ၏ မ်က္ႏွာက မခ်ဳိမခ်ဥ္ ျဖစ္ေနေသာ္လဲ ျဖဴျပာကမူ နားလည္ရခက္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ တံု႔ျပန္သည္။ ေနထက္ အသက္ကို တ၀ႀကီး ရွဴလိုက္သည္။

“က်ေနာ္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္ … ေစာကလ်ာနဲ႔ ျဖဴျပာ ေသခ်ာစဥ္းစားပါ .. တကယ္လို႔ နင္တို႔ ဆႏၵမရွိဘူးဆိုလွ်င္ ဘာမွ လုပ္ဖို႔ မတိုက္တြန္းဘူး .. က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ အတင္းအဓမၼလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး .. စိုင္းေမာင္နဲ႔ ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔ပဲ ေနပါ .. အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘူး … နင္တို႔က ငါနဲ႔ မိုခမ္းဘက္ကို လာမယ္ဆိုလွ်င္ စိုင္းေမာင္လက္ကလြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ …“

ေနထက္ သူေျပာေနတာကို ခဏနားသည္။ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာသည္ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ သူေျပာသမွ်ကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနတာ ေတြ႕သည္။ နန္းမိုခမ္းကမူ သူ႔ကိုအားေပးသည့္ အၿပံဳးႏွင့္ ၿပံဳးျပေနရွာသည္။ ဆက္ေျပာဖို႔ အားေပးသည့္ အၿပံဳး။ ေနထက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျဖဴျပာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။

“ျဖဴျပာ … နင္နဲ႔ေက်ာ္ေက်ာ္ ခ်စ္သူေတြဆိုတာ ငါသိတယ္ .. စိတ္ခ် .. ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ နင္ ျပန္ဆံုစည္းေစရမယ္ … အားလံုး ရွင္းေအာင္ တစ္ခါထဲ ေျပာထားလိုက္မယ္ … ငါဟာ နင္တို႔ရဲ ႔အယ္လ္ဖာဆိုေပမယ့္ နင္တို႔ဆီက ဘာမွ အျမတ္မထုတ္ဘူး .. နင္တို႔ဖာသာနင္တို႔ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္ေနႏိုင္တယ္ …ငါေျပာတာကို နင္တို႔ နားလည္ၾကမယ္ ထင္တယ္ … “

ေနထက္စကားဆံုးေတာ့ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ျဖဴျပာသည္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကို လိမ္ကာကိုက္ရင္း ေနာက္ကိုဆုတ္သြားသည္။ ေနထက္ေရာ နန္းမိုခမ္းပါ ဘာျဖစ္တာလဲဟု စိုးရိမ္တႀကီး လိုက္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ဆုတ္သြားသည့္ ျဖဴျပာက ေျမျပင္ေပၚတြင္ ခ်ထားသည့္ အရာကို ေကာက္ကိုင္လိုက္မွ နန္းမိုခမ္း သက္ျပင္းခ်ကာ ျပန္ၿပံဳးႏိုင္သည္။ ပစ္ကနစ္ထြက္ရာတြင္ သံုးသည့္ တာလပတ္ဖ်င္စကို သြားယူတာျဖစ္သည္။ ျဖဴျပာက ခပ္တည္တည္ပင္ ညီညာျပန္႔ျပဴးသည့္ ေနရာကို ေရြးကာ တာလပတ္ဖ်င္ကို ခင္းေနသည္။ ေနထက္တို႔ သူမနားကို ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“ကဲ .. အားလံုးပဲ အခ်ိန္မဆိုင္းသင့္ေတာ့ဘူး .. ေတာ္ၾကာေန မိုးရြာလာဦးမယ္ ..“
နန္းမိုခမ္းကပင္ စတင္ႏိႈးေဆာ္သည္။ ေျပာတံုးကေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေနထက္ေရာ ေစာကလ်ာတို႔ပါ ဘယ္ကစရမွန္းမသိ။ ရွက္ေနသလို ရွိန္ေနသလို မ်က္ႏွာေတြက ခပ္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူမွ တုတ္တုတ္မလႈပ္ၾက။ နန္းမိုခမ္းက သူတို႔အားလံုးကို စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ..

“ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ .. အ၀တ္အစားေတြ ခြ်တ္ေတာ့ေလ ..“
ေစာကလ်ာတို႔ဘက္လွည့္ကာ ေျပာၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ ၀တ္လာသည့္ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီကို ခြ်တ္သည္။ သရီးကြာတား ေဘာင္းဘီက်ပ္ကိုလဲ ေျဖခ်သည္။ ထို႔ေတာ့မွ ေနထက္က အရင္ဆံုး လႈပ္ရွားသည္။ နန္းမိုခမ္းနည္းတူ သူ႔အ၀တ္ေတြကို ခြ်တ္သည္။ ေနထက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို လက္ႏွင့္ဆြဲခ်ေနစဥ္တြင္ ေစာကလ်ာႏွင့္ ျဖဴျပာတို႔လဲ သူမတို႔ အ၀တ္ေတြကို ခြ်တ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

“အယ္ … မိုခမ္း … နင္ေျပာတဲ့ အတိုင္းပဲ …“
ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္ ေပါင္ၾကားကို ၾကည့္ရင္း နန္းမိုခမ္းဘက္လွည့္ကာ တိုးတိုးေလးဆိုသည္။ အခ်ဳိရွာသကာေတြ႔ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္။ နန္းမိုခမ္းက သူမကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။ ေနထက္ ဒါကို ျမင္ေသာ္လဲ သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ကမာၻဦးလူသားေတြထက္ပင္ အ၀တ္အစားဆင္းရဲသြားသည့္ နတ္သမီးေလး သံုးေယာက္ကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ဘယ္ေတြပဲေျပာေျပာ သူ႔အျဖစ္က အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနတာႏွင့္ မျခား။ ေကာင္မေခ်ာေလး သံုးေယာက္၏ ၀တ္လစ္စလစ္အလွကို ျမင္ယံုႏွင့္ ေနထက္ လိင္တံႀကီးက ေထာင္တတ္လာသည္။

“ဘယ္သူ အရင္စမွာလဲ … “
“ငါ အရင္ .. မိုခမ္း ။ ေနထက္ … ဘယ္လိုေနေပးရမလဲ ..“

ျဖဴျပာကသြက္သည္။ ေစာကလ်ာ၏ မ်က္လံုးက ေနထက္ေပါင္ၾကားကေန မခြာသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမက ေရွ႔ကိုထြက္လာကာ ေျပာသည္။ ခင္းထားသည့္ တာလပတ္ေပၚတြင္လဲ သြားကာမတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ေနထက္ ေစာကလ်ာကို ငမ္းေနရာမွ ျဖဴျပာကို ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္စိက အရင္ဆံုး ေကာင္းကင္ထက္က လျပည့္၀န္းထက္ မေလ်ာ့သည့္ ၀ိုင္းစက္ျဖဴေဖြးေနသည့္ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လံုးဆီေရာက္သည္။ တကယ္ထြားတဲ့ဟာေလး။ စီလီကြန္ထိုးထားတာလားေတာင္ မသိ။

“နင္ ..ေလးဘက္ေထာက္ေပးလိုက္ … ငါနဲ႔ ေစာကလ်ာက ေဘးက ထိန္းေပးထားမယ္ … ေနထက္ ေနာက္ကလုပ္ေပါ့ .. ဟုတ္ၿပီလား ..“
“အိုေက .. အဲဒီ အစီအစဥ္ေကာင္းတယ္ … “

ေနထက္ သေဘာတူလိုက္သည္ႏွင့္ ျဖဴျပာက မဆိုင္းမတြ ထိုင္ခ်ကာ ကိုယ္ကိုလွည့္သည္။ ျဖဴေဖြးသည့္ ဖင္ႀကီးႏွစ္လံုးက ေနာက္ကို ေကာ့ကာထြက္လာသည္။ ေနထက္ မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး တံေတြးေတာင္ ၿမိဳခ်မိသည္။ စိတ္ကိုထိန္းကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိေပးရသည္။ သူ ဒုတိယစိုင္းေမာင္ မျဖစ္ေစရ။ သူမမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ ငါ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္ ….ေနထက္ ..။

ေနထက္ ကုန္းေပးထားသည့္ ျဖဴျပာဖင္ႀကီးေနာက္ ကပ္လာေတာ့ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာက သူမ၏ တစ္ဖက္ဆီမွာ ေနရာ၀င္ယူသည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ္ကိုလဲ ပုခံုးႏွင့္ဖိကာ ထားၾကသည္။ ေပါင္ကားထာသျဖင့္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးျပဴးထြက္ေနသည့္ ျဖဴျပာ၏ အဖုတ္ကို ေနထက္ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ကာမစိတ္ျဖစ္တည္လာမႈေၾကာင့္ ေနထက္ကိုယ္က ဟိုမုန္းဓါတ္မ်ား လႊင့္ထုတ္ေနရာ ျဖဴျပာ၏ အဖုတ္သည္ အထူးအေထြ မႏိႈးဆြရပဲႏွင့္ အရည္ရႊဲေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အနံ႔အာရံု စူးရွေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနထက္၏ ႏွာ၀တြင္ သူမအဖုတ္နံ႔က ေရေမႊးနံ႔ႏွင့္မျခား သင္းပ်ံ႔စြာ ဆြဲေဆာင္ေနေလသည္။ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို မာေတာင္ေနသည့္ သူ႔အတန္ႀကီး၏ ထိပ္ကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ကာ ျဖဴျပာအဖုတ္၀တြင္ ေထာက္သည္။

“ရယ္ဒီ … ၀မ္း .. တူး … သရီး ..“
ေစာကလ်ာ တိုင္ပင္ဆံုးသည္ႏွင့္ ေနထက္ သူ႔ထိပ္ကို ဖိသည္။ သူ႔ထိပ္ႀကီးက စြတ္စိုအိေထြးသည့္ အ၀ေလးထဲ နစ္၀င္သည္။
“အီး …“

ျဖဴျပာဆီမွ သံရွည္ဆြဲကာ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သူမခ်က္ခ်င္းပင္ သမန္း၀ံပုေလြအသြင္ေျပာင္းသည္။ တိုင္ပင္ထားသည့္အတိုင္း ေစာကလ်ာႏွင့္ နန္းမိုခမ္းတို႔လဲ သမန္း၀ံပုေလြ အသြင္ေျပာင္းကာ ရုန္းကန္ေနသည့္ ျဖဴျပာ၏ လက္တစ္ဖက္စီကို ခ်ဳပ္ၿမဲအတိုင္း ခ်ဳပ္ထားသည္။ ေနထက္လဲ မေန။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း သူ႔လက္သည္းေတြက ရွည္ထြက္လာကာ ေရွ႔ကိုဖယ္ထြက္သြားသည့္ ျဖဴျပာ ခါးေလးကို ဖိကာ ညွစ္ထားရင္း လမ္းေၾကာင္းတည့္ေနသည့္ လိင္တံကို ေဆာင့္သြင္းသည္။ အရိုင္းစိတ္က ေခတၱခဏႀကီးစိုးသြားသျဖင့္ သူတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔႔ပင္ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ သြင္းမိသည္။ ျဖဴျပာ၏ “အီး“ဆိုသည့္ ေအာ္ညည္းသံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ သူမ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။ သမန္း၀ံပုေလြ အသြင္လဲ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေနထက္၏ လိင္တံႀကီးကေတာ့ သူမအဖုတ္ထဲတြင္ ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ႏွင့္ ၀င္ေနဆဲပင္ …။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

P.S: မီမီလြင္ေကာင္ေလးနဲ႔ ျဖဴျပာေကာင္ေလးက နာမည္သြားတူေနသျဖင့္ က်ေနာ္ မီမီလြင္ေကာင္ေလးကို ေဇာ္ေဇာ္လို႔ လိုက္ေျပာင္းထားပါသည္။ နဲနဲသတိလြတ္သြားတာကို သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ား ;) ;)

ရွိသမွ် စိတ္စြမ္းအားေတြကို အကုန္စုစည္းကာ ေနထက္ သူ႔လိင္တံကို ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ လြယ္ေတာ့မလြယ္။ ျဖဴျပာ၏ အတြင္းသားေတြက မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ ရစ္ပတ္ဆြဲထားၾကေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ဖြတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ေနထက္ အတံႀကီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ အားလံုး သူ႔ဟာႀကီးကို လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ လိင္တံႀကီး အဖုတ္ရည္ေတြ စိုရႊဲေနပံုက ဆီသုတ္ထားသည့္ ေခ်ာတိုင္ႀကီးလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ေစာင္းထြက္သြားသည့္ ျဖဴျပာေနရာတြင္ ေစာကလ်ာ ခ်က္ခ်င္း ေနရာ၀င္ယူသည္။

ေစာကလ်ာသည္ မုိခမ္းတို႔ထက္ စာလွ်င္ အလံုးအထည္အေသးဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ အေကာင္သာေသးသည္။ အဆိပ္ကေတာ့ျပင္း၏။ ဘာမွေတာင္ မလုပ္ရေသး သူမသည္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုကို ေျပာင္းၿပီးေနၿပီ။ တင္ပါးထက္တြင္ ထိုးထားသည့္ တက္တူးကို ေငးေနမိသည့္ ေနထက္ခမ်ာ ကမန္းကတမ္း သူမ ဖင္ႀကီးကို လွမ္းထိန္းရသည္။ လိင္တံထိပ္က သူမဖင္ၾကားကို ေထာက္မိသည္ႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ အရိုင္းဆန္သည့္ အသံႏွင့္ေအာ္သည္။ ျဖဴျပာ ထိန္းလို႔မႏိုင္။ သူမညာလက္က လြတ္သည္။ လြတ္သြားသည့္ လက္ျဖင့္ ေနထက္ကို လွမ္းကုတ္သည္။ ေနထက္ ျမန္လို႔။ မျမန္လွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာပဲ့ပါသြားမည့္ကိန္း။ ေျမာက္တတ္လာသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ၀ံပုေလြလက္ကို ေနထက္ လက္ေကာက္၀တ္ကေန ဖမ္းကာ ခ်ဳပ္သည္။ တဆက္တည္း ကိုယ္ကိုဖိၿပီး သူ႔ဖင္ႀကီးကို ေရွ႔ကပ္လိုက္သည္။ အဖုတ္၀ကို ကြက္တိ ေထာက္မိသြားသည့္ သူ႔လိင္တံက ေတာက္ေလွ်ာက္ပင္ အထဲကို တိုး၀င္သြားသည္။ ေစာကလ်ာ တအီးအီး ေအာ္သံႏွင့္အတူ ရုန္းကန္ေနသည့္ ေျခေထာက္ေတြ ၿငိမ္က်သြားရွာသည္။

ေနထက္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိပဲ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ လူပံုစံျပန္ေျပာင္းသြားၿပီး ျဖစ္သည့္ ေစာကလ်ာ ေခြ်းကေလးေတြ စို႔ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ကိုလည္ျပန္ၾကည့္သည္။
“ေနထက္ … ေဆာင့္ေလ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ ... ငါ့မွာ ဘာဘဲမွ မရွိဘူး …“

စိတ္ထေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနထက္အတြက္ ေစာကလ်ာ စကားက တာလႊတ္သည့္ ၀ီစီသံပင္။ လိပ္ျပာေတာင္ပံေလး အလား အလွပံုေဖာ္ထားသည့္ တက္တူးပံုကို ၾကည့္ကာ ကားထြက္ေနသည့္ ေစာကလ်ာ၏ တင္အိုးႀကီးကို တဖန္းဖန္း ျမည္ေအာင္ပင္ ေဆာင့္သည္။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္တိုင္း သူမဗိုက္ထဲထိ ေရာက္လာမတတ္ျဖစ္သည့္ ေနထက္၏ လိင္တံႀကီးကို ေစာကလ်ာ အရမ္းသေဘာက်သြားသည္။ ကာမဆိပ္ေၾကာင့္ အားကုန္သံုးကာ ေနထက္ ေဆာင့္ေပးေနသည္ကိုေတာင္ အားမရႏိုင္။ ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ကာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူမက ေနာက္ျပန္ေဆာင့္သည္။

“ေဆာင့္ … ေဆာင့္ … ေနထက္ … အီး … အီး … အင့္ .. . အင့္ .. ေကာင္းတယ္ … အား … အား ..“
အိုး မိုင္ေဂါ့။ နန္းမိုခမ္း၏ စကားကို ငွားသံုးၿပီး ေနထက္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိသည္။ ေစာကလ်ာေရွ႕တြင္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေမယမင္းကို လုပ္ဖူးေပမယ့္ လိင္စိတ္တက္ၾကြမႈတြင္ ေစာကလ်ာကို ဘယ္လိုမွ ဟိုႏွစ္ေယာက္ လိုက္မမီ။ သူမတကိုယ္လံုးက ယိမ္းခါေနသည္။ ေခါင္းတခါခါ ျဖစ္ေနသည့္ သူမေၾကာင့္ ေရႊေရာင္ဆံပင္ေတြက ပုခံုးထက္တြင္ ဖရိုဖရဲ ျဖန္႕က်ေနသည္။ ပါးစပ္က ေတာက္ေလွ်ာက္ အငမ္းမရ ေအာ္ေနယံုမက ေသးက်င္သည့္ ခါးေလးကို ေဆာင့္လို႕ေကာင္းေအာင္ ညႊတ္ထားေပးသည္။ အဖုတ္အတြင္းသားေတြႏွင့္လဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖမ္းညွစ္သည္။ ေနထက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့။

“အီး … အီး .. ေစာကလ်ာ … ငါ .. ငါ … ၿပီးေတာ့မယ္ ..“
“ေနဦး … ေဆာင့္ …ေဆာင့္ဦး .. ငါလို ေသးတယ္ … အီး … အီး .. “

ေခါင္းငဲ့ကာ ၾကည့္သည္ ေစာကလ်ာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ရမၼက္ေသြးၾကြကာ နီျမန္းျမန္း ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္လံုးေတြက ေမွးေနၿပီး စိတ္ညိဳ႔ခံထားရသူႏွယ္ ေနထက္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေနထက္ ဥာဏ္ကို သံုးကာ သူ႔ညာလက္ညိဳးကို တံေတြးစြတ္သည္။ စူတူတူေလး ျဖစ္ေနသည့္ ဖင္ေပါက္ကို အသာပြတ္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ထုိးထည့္သည္။ ၾကးဖူးနား၀ အတိုင္း လုပ္ၾကည့္တာ ျဖစ္သည္။

“အီး .. ေနထက္ … မသာေကာင္ … အီး ..“
ေစာကလ်ာ ဖင္ႀကီး ၾကြတက္ကာ တင္ပါးႀကီး ရမ္းခါသည္။ သူမဖင္ႀကီးကို ေနာက္ကို အားရွိပါးရွိ တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို အစြမ္းကုန္ ညွစ္ပစ္လိုက္သည္။ ေနထက္ကိုယ္တိုင္ လည္ပင္းရွိ အေၾကာႀကီမ်ား ေထာင္လာမတတ္ ေခါင္းေမာ့သြားၿပီး ဒိုင္းခနဲ ေစာကလ်ာ အဖုတ္ထဲကို ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔လိင္တံထိပ္က ဂိတ္ကုန္ေအာင္ ၀င္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ အေၾကာေတြ တင္းသြားကာ လရည္ေတြကို ပန္းထုတ္မိေတာ့သည္။

“အီး …ၿပီး .. ၿပီးၿပီ ..“
ေနထက္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္တြင္ ေျခမၿမဲပဲ ဖင္ထိုင္ရက္ က်သည္။ ေစာကလ်ာ၏ အဖုတ္သည့္ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ ဒီအတိုင္း ရွိေနရာမွ တေအာင့္အၾကာတြင္ သုတ္ရည္မ်ား စီးက်သည္။ ဖုထစ္ေနသည့္ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားၾကားမွ လရည္မ်ား စိမ့္ထြက္လာသည့္ ျမင္ကြင္းက ေနထက္ လိင္တံကို အရွိန္က်မသြားေအာင္ ႏိႈးေဆာ္ထားသည္။ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးသည္ ေလ်ာ့က်မသြားပဲ မာၿမဲအတိုင္း ဆက္မာေနသည္။

တေလွ်ာက္လံုး ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လုပ္လာသည့္ နန္းမိုခမ္း သူ႔အနားကို ေရာက္လာသည္။ ထိုင္လ်က္က ေနထက္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ေမးကို ညွပ္ကိုင္ၿပီး အားရပါးရ နမ္းတာကို ခံလိုက္ရသည္။ ေနထက္ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ရမၼက္ျပင္းျပင္းႏွင့္ နမ္းေသာ အနမ္းျဖစ္သည္။ ေနထက္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က စပါးႀကီးေျမြအလား သူမကိုယ္ကို ရစ္ပတ္သည္။ တင္ပါးအိအိေထြးေထြး ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္ေသာအခါ နန္းမိုခမ္း သူ႔အေပၚကို ခြလ်က္သား ျဖစ္သည္။

“အီး … ေနထက္ရယ္ …“
“မိုခမ္း …“
နန္းမိုခမ္း ေနထက္၏ လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သိုင္းဖက္ထားရင္း သူ႔ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္သည္။ ေစာကလ်ာကို လိုးေနစဥ္တေလွ်ာက္ နန္းမိုခမ္း ရင္ေတြပူေနခဲ့ရသည္။ ကာမစိတ္ျပင္းသည့္ ေစာကလ်ာ၏ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ေနထက္မ်ား ေစာကလ်ာကို အစြဲႀကီး စြဲသြားမွာလား ဆိုတာ စိတ္ပူခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူမ စိုးရိမ္ခဲ့ရသမွ်သည္ ေနထက္၏ လိင္တံႀကီး သူမအဖုတ္ထဲ တအိအိ၀င္သြားသည့္ အခ်ိန္၌ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေလသည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ေနထက္၏ အၾကည့္ထဲတြင္ ျမတ္ႏိုးမႈ ၾကင္နာမႈ အရိပ္ေတြကို သူမ ေတြ႔ရသည္။ ေနထက္၏ ခံစားမႈက တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းႏွင့္ပင္ အေျဖထြက္သည့္ သခၤ်ာပုစာၦ အလား။ ခန္႕မွန္းရတာ မခက္ေပ။

ေနထက္ .. နင့္ကိုယ္နင္ေတာ့ မသိဘူး … ငါေတာ့ နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိသြားၿပီ … နန္းမိုခမ္း ေနထက္၏ ပုခံုးကို အားျပဳရင္း အေပၚကေန ဖိေဆာင့္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အၾကည့္ခ်င္းကမူ မလႊဲဖယ္ျဖစ္ၾက။ နန္းမိုခမ္း လုပ္သမွ် ၿငိမ္ခံေနရာမွ ေနထက္ ျဖတ္ခနဲ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ငံုစုပ္သည္။ အငမ္းမရကို နမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲထိေရာက္ေအာင္ လွ်ာႀကီးႏွင့္ထိုးထည့္သည္။ လက္ကမူ သူမ၏ တင္ပါးေတြကို အားႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ကာ သူ႔ကိုယ္ဘက္ကို ဆြဲယူသည္။ ဆီးစပ္ခ်င္း ကပ္ကပ္သြားသလို ရင္ပတ္ႏွစ္ခုကလဲ ဖိပြတ္မိၾကသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ နန္းမိုခမ္း၏ ႏို႔သီးနီနီေလးေတြႏွင့္ သူ႔ႏို႔သီးကိုေတာင္ ပြတ္တိုက္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အသက္ရွဴသံမ်ား တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္လာကာ ကိုယ္ေတြက ယိမ္းထိုးလာသည္။

ျဖဴျပာသည္ ေနထက္က ေစာကလ်ာကို လိုးေဆာင့္ေနကတည္းက သူမအဖုတ္ကို သူမ ျပန္ပြတ္ေနခဲ့သည္။ သူမ အဖုတ္သည္ ေဖာင္းမို႔ထြက္ေနသည္မွာ အက္ကြဲထြက္ေတာ့မည့္ အလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ေနထက္၏ ဟိုမုန္းဓါတ္ေၾကာင့္ သူမလဲပဲ ရမၼက္စိတ္ကမူ ေစာကလ်ာတို႔ထက္ မသာေတာင္ မေလ်ာ့ေပ။ အားရပါးရ ေနထက္ လုပ္သမွ်ကို ေစာကလ်ာလို ခံလိုက္ခ်င္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာေအာင္ သူမ မနည္းစဥ္းစားရသည္။ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိႏွစ္လံုးကို မွိတ္ကာ ေစာကလ်ာတို႔ဘက္ မၾကည့္မိေအာင္ ေနလိုက္သည္။ ဒါေတာင္ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ လိုးေဆာ္သံေတြေၾကာင့္ သူမ ရမၼက္စိတ္က က်မသြား။ အဖုတ္ထဲကို လက္ညိဳးႏွင့္ လက္ခလယ္ေပါင္းကာ ထိုးထည့္ၿပီး အာသာေျဖေနရသည္။

ေစာကလ်ာ အဖုတ္ထဲက ေနထက္ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ကိစၥၿပီးသြားၿပီ ေအာင့္ေမ့သည္။ သူမ မ်က္စိဖြင့္ကာ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္၌ နန္းမိုခမ္းက ေနထက္ကို တက္ခြကာ ေဆာင့္ေနေလၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျဖဴျပာ မေနႏိုင္ေတာ့။ ရင္ခ်င္းအပ္ကာ ထိုင္လ်က္ လိုးေနၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးနား ေလွ်ာက္လာကာ ေနထက္ ေနာက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။

ေနထက္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ တအားကုန္ စုပ္နမ္းေန၍ သူ႔ေနာက္ကို ျဖဴျပာေရာက္လာတာ မသိလိုက္။ အိခနဲ ေနေအာင္ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ႏူးညံ့အိေထြးသည့္ အရာႏွစ္ခုက လာထိမွ တအ့ံတၾသလွည့္ၾကည့္သည္။ ျဖဴျပာသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ကာ ရီရီေ၀ေ၀ေလး သူ႔ကိုၾကည့္ေနတာ ေတြ႕သည္။ သူမအၾကည့္ကို ျမင္ေတာ့ ေနထက္ သနားသြားသည္။ သူ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…။ ေနထက္ႏွင့္ ျဖဴျပာ၏ အေျခအေနကို နန္းမိုခမ္း ေတြ႔သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္း၏ ခံစားခ်က္ကို နန္းမုိခမ္း နားလည္သည္။

“ျဖဴျပာ .. နင္ .. ဒူးေထာက္ၿပီး … ဖိပြတ္ .. ကိုယ္ကုိ နဲနဲေစာင္းလိုက္ ..“
နန္းမိုခမ္း ဘာဆိုလိုတာကို ျဖဴျပာ မရိပ္မိ။ ဒါေပမယ့္ သူမေျပာသည့္အတိုင္းေတာ့ ေနေပးလိုက္သည္။ နန္းမိုခမ္း၏ လက္တစ္ဖက္က သူမအဖုတ္ကို ေရာက္လာမွ သူမ သိသည္။ ေနထက္ကို ေက်ာ္ကာ နန္းမိုခမ္းကို လွမ္းနမ္းသည္။ သူမအဖုတ္ထဲကို ေရာက္လာသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ လက္ကိုလဲ လြတ္သြားမွာ စိုးသည့္အနား လွမ္းဆြဲထားသည္။

“အီး … အီး .. အင့္ .. အင့္ ..“
ေရွ႔ေနာက္ ညွပ္ကာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ပြတ္သပ္မႈကို ခံေနရသူက ေနထက္။ သူမ်က္စိက်ခဲ့သည့္ ျဖဴျပာ၏ႏို႔ႀကီးေတြက သူ႔ေက်ာကို လာပြတ္ေပးေနမႈက သူရမၼက္စိတ္ကို အဆံုးစြန္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔သည္။ ကုန္းဆင္း ဘီးတပ္ေပးယံုမက အခုဟာက ေနာက္ကေတာင္ ဖိတြန္းေနေသးသည္ မဟုတ္လား။ နန္းမိုခမ္း၏ ျပည့္ၿဖိဳးလွသည့္ တင္သားစိုင္မ်ားကို ဖိဖိဆြဲကာ သူ႔လိင္တံကို ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းသည္။ တေအာင့္အၾကာတြင္မူ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ လိင္တံတေလွ်ာက္ ယားယံလာၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ သုတ္ရည္ပူပူေတြ ပန္းထြက္သြားရျပန္သည္။ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္၏ တအီးအီး တအားအား ေအာ္သံေၾကာင့္ သူမတို႔လဲ သူ႔နည္းတူ ကာမလမ္းဆံုး ေရာက္သြားသည္ဆိုတာကို ေနထက္သိလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔လိင္တံႀကီး ေပ်ာ့က်သြားပါေစဟု ေနထက္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ရွားရွားပါးပါး ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။

ေအးျမသည့္ ညေလျပည္သည္ ျငင္းသြဲ႔သြဲ႔သာသာ တိုက္ခတ္လ်က္ရွိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေလတိုက္ခတ္၍ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သစ္ရြက္မ်ား လႈပ္ခါသြားသံႏွင့္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနသည့္ စမ္းေရစီးသံမွလြဲလို႔ တျခားဘာသံမွ မၾကားရ။ အေစာက တအီးအီး တအားအားႏွင့္ အခ်စ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည့္ ေတာင္ကမူစြန္းေလးထက္၌လဲ လူသားေလးဦးသည္ ၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနၾကသည္။ ေနထက္သည္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ဖိုခေနာင့္ဆိုင္ပံု သူ႔ကို ၀ိုင္းကာရွိေနသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို ၾကည့္မိသည္။ နန္းမိုခမ္းတို႔ သံုးဦးသည္ မသိမသာ ေခါင္းေလးေတြ ငံု႔ကာ သူေျပာမည့့္ စကားကို ငဲ့လင့္ေနဟန္ႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလသည္။

ကိုယ္ဟန္႔ယို႔ယို႔ေလးႏွင့္ ရပ္ေနၾကသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို ၾကည့္ကာ ေနထက္၏ အေတြးထဲတြင္ သူမတို႔အတြက္ သူတာ၀န္ယူရမည္ဆိုတာကို အလိုလို နားလည္သေဘာေပါက္သည္။ အယ္လ္ဖာဟူသည့္ ေခါင္းေဆာင္၏ စိတ္ဓါတ္က သူ႔ႏွလံုးသားထဲတြင္ နက္ရိႈင္းစြာ ျဖစ္တည္လာသည္။ သူမတို႔အတြက္ ဓါးေတာင္ကိုပဲ ေက်ာ္ရ၊ မီးပင္လယ္ကိုပဲ ျဖတ္ရ သူျပဳလုပ္ရလိမ့္မည္။ ထိုနည္းတူစြာ နန္းမိုခမ္းတို႔ကလဲ သူအတြက္ဆိုလွ်င္ ခိုင္းသမွ်ကို ေနာက္မတြန္႔ပဲ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကမည္ဆိုတာကို အလိုလို နားလည္သည္။ သူ ဘာျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။ သူမတို႔က ျငင္းပယ္မည္ မဟုတ္။ ေသေစဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္ ျဖစ္ေနမည္သာ။ ေနထက္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိတ္လန္႔သြားသည္။ ရုတ္ခ်ည္း ျဖစ္လာသည့္ စိတ္ရိုင္းေတြကို ခ်က္ခ်င္းေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ ၾသဇာအာဏာ၏ ေသြးေဆာင္မႈေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မည့္ အရိုင္းတိရစာၦန္တစ္ေကာင္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ မျဖစ္ေစရ။ လက္ထဲရွိ အာဏာပါ၀ါကို ရူးမိုက္စြာ အလြဲသံုးခ်သည့္ အယ္လ္ဖာေတြထဲတြင္ သူ႔သမိုင္းကို မေရးထိုးလို။ နန္းမိုခမ္းတို႔အတြက္ သူသည္ ဒုတိယ စိုင္းေမာင္ မဟုတ္ေစရ …။ ေနထက္ အသက္ကို ၀၀ရွဴလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြသည္ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းလက္သြားကာ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို ၾကည့္သည္။

“အားလံုး နားေထာင္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ … နားေထာင္ေနပါတယ္...“

ေနထက္ ႏႈတ္က ထြက္လာသည့္ ရင္ေခါင္းသံပါသည့္ စကားသံတြင္ နန္းမိုခမ္းတို႔ သံုးဦးစလံုး တညီတညြတ္တည္း ရိုက်ဳိးစြာ ျပန္ေျဖၾကသည္။ သူမတို႔၏ ေခါင္းေတြသည္လဲ နဂိုကထက္ ပိုၿပီးငံု႕သြားသည္။ မ်က္လႊာခ်ကာ ေျမျပင္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေနထက္ သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိၿပီး လည္ေခ်ာင္း တစ္ခ်က္ရွင္းကာ အသံကိုနိမ့္၍..

“ေဆာရီး … အယ္လ္ဖာေတြရဲ ႔ အက်င့္ နဲနဲပါသြားတယ္ ထင္တယ္ .. ခြင့္လႊတ္ဟာ ..“
“ရပါတယ္ .. ေနထက္ ..“

နန္းမိုခမ္းကပင္ မိန္းကေလး သံုးေယာက္ကိုယ္စား ေျဖေလသည္။ သူမ၏ အသံတြင္ ေက်နပ္မႈအျပည့္ပါေသာ္လဲ ေခါင္းငံု႔ထားသည္ကုိေတာ့ မဖ်က္။ ဆက္လက္၍ ငံု႔ထားၿမဲျဖစ္သည္။ ေနထက္ထံတြင္ အယ္လ္ဖာစိတ္ အျပည့္လႊမ္းမိုးေနသည္ဆိုတာကို သူမတို႔ သိေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ေနထက္ဆီက စကားေျပာသံ ဆက္ထြက္လာသည္။

“နင္တုိ႔ အားလံုး ငါ့ေရွ႔မွာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေနစရာ မလိုပါဘူး .. အဆင္ေျပသလိုသာ ေနပါ .. ေနာက္ၿပီး ငါေျပာေနတဲ့ အရာတိုင္းကို နင္တို႔ လိုက္လုပ္ဖို႔ မလိုပါဘူး .. ဘယ္အရာမဆို ေဆြးေႏြးပိုင္ခြင့္ ျငင္းဆိုပိုင္ခြင့္ တင္ျပပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ .. ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ေနာက္လိုက္ေတြ ငါမလိုခ်င္ဘူး .. ဘာပဲေျပာေျပာ ေခါင္းညိတ္ရတဲ့ေခတ္က တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရွိေတာ့ဘူး … ငါ့ဆီမွာလဲ ရွိမေနေစရဘူး … အဲဒီေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္တာေတြ႔ရင္ ေျပာပါ .. ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ …အႏၱရာယ္နဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့ အခ်ိန္က်လု႔ိ ရွိရင္ေတာ့ ငါေျပာတာကို တေသြမသိမ္းလိုက္နာရလိမ့္မယ္ .. ဒါကိုေတာ့ စြဲစြဲမွတ္လား ..“

နန္းမိုခမ္းတုိ႔ အားလံုး အတူကကြ ေခါင္းညိတ္ကာ နားလည္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ျပသည္။ ေခါင္းငံု႔ထားရာမွလဲ ျပန္ေမာ့ကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။ နန္းမိုခမ္း၏ အၿပံဳးက ငါမေျပာဘူးလားဆိုသည့္ သေဘာသက္ေရာက္ေနေလသည္။

“ငါ ေျပာတဲ့ စကားကို ငါလိုက္နာမယ္ … ငါ ..ငါ … နင္တို႔ကို ငါနဲ႕ ခ်စ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး …“
“ငါတို႔က လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေကာ … “

ေနထက္၏ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ စကားဆံုးဆံုးခ်င္း နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ ၿပိဳင္တူပင္ ေမးမိၾကသည္။ တိုက္ထားလွ်င္မွ လြဲဦးမည္။ သူမတို႔ႏွစ္ဦး၏ စကားသံက တခ်ိန္တည္း လိုလို ထြက္လာသည္။ နန္းမိုခမ္း လွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္မိသလို ေစာကလ်ာသည္လဲ သူမ၏ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ကာ ရယ္သည္။ ေနထက္မ်က္ႏွာက ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔ကာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔ျပသည္။ ကန္႔ကြက္မႈ မရွိဘူး ဆိုသည့္သေဘာ။ ေစာကလ်ာတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး မခ်ဳိမခ်ဥ္ ျဖစ္ေနရာမွ ခနေနေသာအခါ တစံုတခုကို ေတြးမိကာ မ်က္ႏွာတည္သြားသည္။

“ေနာက္ထပ္ တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္ … နင္တို႔ သိပါတယ္ .. ငါ့မွာ ေမယမင္းဆိုတဲ့ ခ်စ္ရသူရွိတယ္ဆိုတာ .. ငါ သူ႔ကို အမွန္အတိုင္းဖြင့္ေျပာဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္ .. ငါေျပာတာကို လက္ခံၿပီး ယမင္း ငါတို႔အဖြဲ႔ထဲကို ၀င္လာဖို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ .. အဲဒီအခါက်ရင္ သူ႔ကို ညီမတစ္ေယာက္လို နင္တို႔ လက္ခံေပးပါ .. အဲဒါေလးေတာ့ ငါ ေတာင္းဆိုပါရေစ ..“
“ဟာ .. ေနထက္ကလဲ .. နင္ အခုထက္ထိ သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား .. နင့္အတြက္ဆိုလွ်င္ ငါတို႔က ဘာမဆို အသင့္ပါပဲဆိုတာကို …“

နန္းမိုခမ္း ျပတ္သားစြာပင္ ေနထက္ကို အေျဖေပးလိုက္သည္။ ေနထက္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ကာ ဘာဆက္ေျပာစရာ ရိွိေသးလဲ စဥ္းစားသည္။ အခိုက္အတန္႔ေတာ့ သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္မိ။ သူသာ ၾကည့္မိမည္ဆိုလွ်င္ နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ အနည္းငယ္ညိဳးငယ္သြားသည္ဆိုတာကို ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ ဒါကို သူမသိလိုက္ …။ နန္းမိုခမ္း သူမကိုယ္ကို သိသည္။ သူမသည္ ေနထက္ကို ခ်စ္မိေနၿပီ ဆိုတာကို။ ဒါတြင္မက ေနထက္၏ အခ်စ္ကို သူမ ရရွိမည္ဟုလဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။ အခ်စ္နဲ႕ စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဟု သူမ ခံယူထားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမအတြက္ မေသခ်ာတာက စစ္ပြဲ၏ အႏိုင္ရလဒ္ကို တျခားသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေ၀မွ်ခံစားရမည့္ ခံစားခ်က္ကိုပင္။ သူမ ေမယမင္းနဲ႔ ေနထက္၏ အခ်စ္ကို ခြဲေ၀ယူႏိုင္ပါမည္တဲ့လား။ နန္းမိုခမ္း မသိပါေခ်။

ေနထက္တို႔သည္ အေတာ္ညည့္နက္သည္အထိ စိုင္းေမာင္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အႀကံကို တိုင္ပင္ၾကသည္။ ေနထက္ စဥ္းစားထားသည့္ အစီအစဥ္ကို ဟာကြက္မရွိေအာင္ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းကာ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အားလံုးသေဘာတူမွ ေနထက္တို႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ မိုးမခေတာ၏ အစြန္တြင္ ရပ္ထားခဲ့သည့္ ျဖဴျပာ၏ ဆလြန္းကားေလးဆီေရာက္ေတာ့ သူမက လိုက္ပို႔ေပးမည္ဆိုကာ ေခၚသည္။ ေနထက္က သူ႔အိမ္ႏွင့္ ဒီေနရာက သိပ္မေ၀းလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးဆိုကာ ျငင္းလိုက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္မည္ဆိုၿပီး ကားနားရပ္ကာ ေကာင္မေလး သံုးေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒီတစ္ခါလဲ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ တိုင္ပင္ထားၾကသည့္ အလား ေနထက္ကို ၿပိဳင္တူဖက္ကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ တိုက္ဆိုင္သြားၾကသည့္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရယ္မိၾကျပန္သည္။ ေနထက္ကေတာ့ ၿပံဳး၍သာ ေနလိုက္သည္။ အမယ္။ ေကာင္မေလးေတြက မေခ။ သူ႔ဆီမွ ဖယ္မသြားခင္ သူ႔ပါးကို ဟိုဖက္တစ္ခ်က္ ဒီဖက္တစ္ခ်က္ နမ္းသြားၾကသည္။ ေနထက္ခမ်ာ ေယာက်္ားႀကီး တန္မဲ့ ရွက္အမ္းအမ္း ျဖစ္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ပိုဆိုးသည္က ေစာကလ်ာက သူ႔အနားကို ခြာမသြားခင္ သူ႔တင္ပါးတစ္ခ်က္ကို ညွစ္ကာ လက္ေဆာ့သြားသည္။ မ်က္စိလဲ တစ္ဖက္မွိတ္ျပသည္။ ဟူး … ဒီေကာင္မေလး မလြယ္ဘူး ..။

နန္းမိုခမ္းက ျဖဴျပာေဘးနားတြင္ ထိုင္ၿပီး ေစာကလ်ာက ေနာက္ခန္းတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သူမတု႔ိႏွစ္ေယာက္ ကားထဲေရာက္သြားမွ ေနထက္ ကားေရွ႔ခန္းဘက္ေလွ်ာက္လာကာ ျဖဴျပာကို ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ျဖဴျပာ စိတ္ခ်ေနာ္ … နင္နဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ မၾကာခင္ ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့မွာပါ ..“

ျဖဴျပာသည္ ေနထက္ကို ေခါင္းေလးညႊတ္၍ အေလးအနက္ပင္ ေက်းဇူးတင္သည့္အေၾကာင္း ျပသည္။ သူမတကယ္ပဲ ေနထက္၏ စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစားမိလို႔ ျပဳမိျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ေနထက္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ေအးခ်မ္းသည့္ ခ်စ္သူတို႔ ဘ၀ကို ျပန္ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မည္ဆိုတာကို ေတြးကာ ရင္တလွပ္လွပ္ေတာင္ ခုန္မိသည္။ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ေနထက္သည္ သူကပင္ လမ္းအရင္ေလွ်ာက္ကာ ထြက္လာသည္။ ဆလြန္းကားေလးသည္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ထိုးထည့္ကာ လမ္းေဘးကပ္၍ ေလွ်ာက္ေနသည့္ ေနထက္နားေရာက္ေတာ့ တစ္ဘီးခ်င္း လွိမ့္ကာ ုျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ေနာက္ခန္းမွ ေစာကလ်ာခမ်ာ ေနထက္ကို ေက်ာ္သြားသည့္တိုင္ ကိုယ္ကုိေစာင္း၍ လွည့္ၾကည့္ေနမိသလို ျဖဴျပာေဘးက နန္းမိုခမ္းသည္လဲ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွ ေနထက္၏ ပံုရိပ္ကို ေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထုိအခိုက္ ျဖဴျပာသည္ ကားကက္ဆက္ ခလုတ္ကို ဖြင့္သည္။ ခ်ဳိျမစြာ ထြက္ေပၚလာသည့္ မီးမီးခဲ၏ အခ်စ္ကိုသိခ်ိန္ဆိုသည့္ သီခ်င္းသံသည္ နန္းမိုခမ္း၏ ႏွလံုးသားထဲထိ စိမ့္၀င္ကာ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေလေတာ့သည္။

ႏွလံုးသားေလးထဲ စီး၀င္ေနခဲ့ၿပီ ရုန္းထြက္ဖို႔ခက္တဲ့ တြယ္တာမႈေလးေတြ စြဲလမ္းရတဲ့ မင္းအခ်စ္မ်ား အသက္ရွင္ခြင့္ေလးလို ျဖစ္ေနၿပီေလ မင္းကသိရဲ ႔လားေလ …

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔၏ နံနက္ခင္းသည္ ေနထက္ကိုယ့္စား စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အျပည့္ႏွင့္ ႏိုးထလာခဲ့သည္။ ေနထက္ သိပါသည္။ ဒီေန႔သည္ သူ႔ဘ၀သစ္အတြက္ အေရးပါမည့္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ေနပါမည္ဆိုတာကို။ ဘာကိုမွ သူထပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေအးျမေနသည့္ ၿခံ၀န္းထဲကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း မနက္ဘက္ ေစာေစာႏိုးလွ်င္ စူဌာမုနိဘုရားဘက္ကို ေျပးေလ့ရွိေသာ္လဲ ယေန႔ေတာ့ ၿခံထဲမွာပင္ သိုင္းကစားလိုက္သည္။ အရမ္းႀကီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့ မဟုတ္။ ကိုယ္လက္ေႏြးၿပီး အာရံုေၾကာေတြ ႏိုးၾကြယံုေလာက္ ကစားတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ အိမ္ေနာက္ေဘးကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ကာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ တန္း၀င္လိုက္သည္။ သူေရခ်ဳိးၿပီးလို႔ ထြက္လာေတာ့ အန္တီေလးကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတာ ေတြ႔ေလသည္။

“သား .. ေက်ာင္းသြားေတာ့မလို႔လား .. အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား …“
“ဟုတ္တယ္ .. အန္တီေလး .. လုပ္စရာေလး တစ္ခုရွိလို႔ .. ဒါနဲ႔ အန္တီေလးနဲ႔ ေတြ႔တာ အေတာ္ပဲ .. က်ေနာ္ ဒီေန လင့္ရိုဗာ ခနယူသြားမယ္ေနာ္ .. “
“ယူသြားေလ .. သား .. အန္တီေလးတို႔မွ မေမာင္းတာ ..“

ေနထက္တို႔၏ အိမ္တြင္ ကားႏွစ္စီး ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီး ရွိသည္။ ေနထက္ႏွင့္ မီမီလြင္က ဆုိင္ကယ္တစ္စီးစီ ျဖစ္ၿပီး အန္တီေလးကေတာ့ တိုယိုတာဖင္ေကာက္ေလးကို ေမာင္းသည္။ က်န္ကားတစ္စီးျဖစ္သည့္ Land Rover ကိုေတာ့ ေတာ္ယံုတန္ယံု ဘယ္သူမွ ယူမေမာင္းၾက။ ေနထက္ ေဖေဖ ေနာက္ဆံုးေမာင္းခဲ့သည့္ ကားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အန္တီေလးသည္ အစြဲလမ္းႀကီးသည္။ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀န္းက ဒီကားကို ေရာင္းပစ္လိုက္ပါဟု ေျပာတာေတာင္ မေရာင္း။ ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးသို႔ သယ္လာကာ ဂိုေဒါင္ထဲ သိမ္းထားသူ ျဖစ္သည္။ တခါတခါ သူမအားလပ္ခ်ိန္၌ တစ္ေယာက္တည္း ဂိုေဒါင္ထဲဆင္းသြားကာ ကားေခါင္းခန္းတြင္ ထုိင္ေနတတ္သည္ကို ေနထက္ ခဏခဏႀကံဳဖူးသည္။ သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္းလွသည့္ အန္တီလးပင္။

အ၀တ္အစားလဲၿပီးေနာက္ ေနထက္ အန္တီေလး ေဖ်ာ္ေပးသည့္ ေကာ္ဖီကို တက်ဳိက္တည္းကုန္ေအာင္ ေမာ့လိုက္ၿပီး ကားေသာ့ဆြဲကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရင္ဆံုး သူ ေစာကလ်ာကို ၀င္ေခၚရမည္။ ၿပီးမွ နန္းမိုခမ္းဆီ သြားရမည္။ ဒါက သူတို႔ တိုင္ပင္ထားသည့္ အႀကံ၏ ပထမအဆင့္။ ထို႔ေၾကာင့္ တမင္တကာ ေနထက္ ဆိုင္ကယ္ကို ထားကာ လင့္ရိုဗာ ယူ၍ ထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေစာကလ်ာသည္ သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ႏွင့္ တူသည္။ ေနထက္ကားက သူမ အိမ္ေရွ႔ေတာင္ မေရာက္ေသး။ ၿခံတံခါးကို ဖြင့္ကာ အိမ္ေရွ႔လမ္းကို ထြက္လာတာေတြ႕သည္။ အိမ္ရွာေနသျဖင့္ တစ္ဘီးခ်င္း လွိမ့္ကာ ေမာင္းလာသည့္ ေနထက္ကို ၿခံတံခါး အျပာေရာင္ေလး ေရွ႔ကေန လက္ျပေနသည္။ ေစာကလ်ာသည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက်ပ္ကို လက္ေမာင္းသားေပၚသည့္ ဘေလာက္စ္အက်ၤ ီအျဖဴလြင္လြင္ေလးႏွင့္ တြဲကာ ၀တ္ထားသည္။ ေရႊေရာင္ဆံႏြယ္ေခြေတြကို ေခါင္းေနာက္တြင္ ႀကိဳးကြင္းႏွင့္စုကာ ခ်ည္ထားေလသည္။ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းကာထားသျဖင့္ အ၀ိုင္းပံု စတီးနားကြင္းႏွစ္ခု ၿခံရံထားေသာ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ထင္းခနဲ ေပၚေနသည္။ အားပါး … မိုက္လွခ်ည္လား။ ေနထပ္ ကားရပ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ကားေရွ႔ကေနေကြ႔ကာ ေလွ်ာက္လာသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ကိုယ္ဟန္က ေမာ္ဒယ္မေလးေတြႏွင့္ မျခား။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ႏွင့္တသားတည္း ျဖစ္ေနသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကပ္ၾကပ္ေအာက္က ေပါင္တံေတြက ေနထက္ကို အသည္းယားသြားေစသည္။ ကားထဲေရာက္လာသည့္ ေမႊးျမေနသည့္ အမိစားေလးကို သတိလက္လြတ္ပင္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ေမာနင္း .. ေနထက္ …“
“ဟာ … လန္းတယ္ေဟ့ ..“
“အမယ္ .. လူကို မျမင္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ …. ခိ .. ခိ ..“
“အာ .. လန္းလို႔လန္းတယ္ ေျပာတာပဲကို .. အဲဒီေဘာင္းဘီနဲ႔ နင္လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ပံုက ေမာ္ဒယ္လ္က်ေနတာပဲ ..“
“အဟုတ္လား .. ခိ .. ခိ ..“
“ဟီး .. ဟီး ..“

ေနထက္ေရာ ေစာကလ်ာပါ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရယ္မိၾကသည္။ ေစာကလ်ာသည္ သူမပါးစပ္ကို လက္၀ါးလွလွေလးႏွင့္ ပိတ္ကာ ရယ္ေနရာမွ ကားေမာင္းေနသည့္ ေနထက္ကို အဓိပၸါယ္ပါပါၾကည့္သည္။

“ေနထက္ .. နင္ ဒီေန႔အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနလား ..“
“ငါ မညာခ်င္ဘူး .. ေစာကလ်ာ .. နဲနဲေတာ့ အိတ္ဇိုက္ျဖစ္ေနတယ္ ..“
“ဟုတ္ၿပီ … ဒီလိုလုပ္ .. နင့္စိတ္ေတြ နဲနဲ ၿငိမ္သက္သြားေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ နည္းတစ္ခု ငါစဥ္းစားထားတာ ရွိတယ္ ..“

ေနထက္ ေရွ႔တူရွဴကို ၾကည့္ကာ ကားေမာင္းေနရာမွ ေစာကလ်ာကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူမစကားက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ ေစာကလ်ာကေတာ့ မေန႔ကညက လုပ္ျပသလို သူ႔ကို မ်က္လံုးတစ္ဖက္ မိွတ္ျပကာ ..

“မိုခမ္းတို႔ အိမ္ေရာက္ဖို႔က ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လိုဦးမွာဆိုေတာ့ ....“

စကားတပိုင္းတစႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ သူ႔နားကို တိုးကပ္လာသည္။ ေနထက္ သူမ ဘာမ်ားလုပ္မလို႔လဲဟု စူးစမ္းစြာ ၾကည့္ေနစဥ္ပင္ ေစာကလ်ာ၏လက္က သူ႔ေပါင္ၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ေနထက္ ရင္ထိတ္ခနဲ ျဖစ္ကာ ကားေမာင္းေနရာမွ ထခုန္မိမတတ္ ျဖစ္သည္။ ရုတ္တရက္မို႔ စတီရာတိုင္ကို ညာဘက္ကို ဆြဲလိုက္မိ၍ ကားက လမ္းေဘးကို ထုိးဆင္းသည္။ ကမန္းကတမ္း အေပၚကို ျပန္ဆြဲတင္ရသည္။

“ေနထက္ .. ေရွ႔ကိုၾကည့္ဟ ..တိုက္ကုန္မယ္ ..“
ေစာကလ်ာ ေနထက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေငါက္ဆတ္ဆတ္ေလး ေျပာၿပီးမွ ခါးပတ္ေခါင္းကို ျဖဳတ္သည္။ ေနထက္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္။ ကားကို တည့္မတ္စြာ ေမာင္းေနရသည္။ ခါးပတ္ေခါင္း ျပဳတ္သည္ႏွင့္ ေစာကလ်ာ၏ လက္က ၾကယ္သီးကို ေျဖၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ဇစ္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။

“အတြင္းခံႀကီး ၀တ္လာေသးတာလား .. နင္ဟာေလ … ရႈပ္ရရႈပ္နဲ႔… “
ေနထက္ ဇက္ကေလး ပုသြားသည္။ ဟိုက္ ... ငါ အယ္လ္ဖာ ျဖစ္ရာတာလဲ မစားသာပါလား။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရႈပ္ရႈပ္ပါ။ ေစာကလ်ာကေတာ့ သူ႕ငပဲကို အျပင္ကိုရေအာင္ ထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သူမသည္ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ေနထက္၏ ေပါင္ၾကားကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။ မ်က္စိသူငယ္ႏွင့္ အျပင္ကိုေရာက္ခါစ ညီေတာ္ေမာင္၏ထိပ္က ခ်က္ခ်င္း စြတ္စိုအိေထြးသည့္ ဂူ၀ထဲေရာက္သြားေလသည္။

“အီး … “
ႀကိဳးကြင္းေလးႏွင့္ စုကာခ်ည္ထားသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ေရႊေရာင္ဆံပင္ေတြကိုသာ ေနထက္ ျမင္ေနရသည္။ ဘာလုပ္ေနမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ေစာကလ်ာ၏ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးကို မေတြ႕ႏိုင္သည့္ သူ႔အျဖစ္ကိုေတာင္ သူသနားမိသည္။ ကိုယ္ကိုကုန္းထား၍ အထင္းသားျဖစ္ေနသည့္ ေစာကလ်ာ၏ တင္ပါးလံုးလံုးေတြကိုသာ လွမ္းကိုင္ၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္ခ်င္သည္။ မခ်င့္မရဲႏွင့္ တံေတြးကို မ်ဳိခ်ကာ ေစာကလ်ာေျပာသလို ကားကို အာရံုစိုက္၍သာ ေမာင္းေနရသည္။

ဇိမ္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာကို ေစာကလ်ာ သေဘာေပါက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ သင္ခန္းစာတစ္ေတြ ႏွစ္ေတြ သြားမေနေတာ့ပဲ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကိုသာ ထုတ္သံုးလိုက္သည္။ သူမလက္ကေလးႏွင့္ ထြားက်ဳိင္းေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနထက္လိင္တံႀကီး အရင္းကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ကာ အေပၚေအာက္ ေဆာင့္ေပးသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ လိင္တံထိပ္ပိုင္းကိုလဲ လိုလီေပါ့ လ်က္သလိုပင္ တုိ႔ကာတို႔ကာ လ်က္သည္။ ပညာကျမင့္လို႔ လိင္တံႀကီးခမ်ာ တမုဟုတ္ခ်င္း ေလထိုးလိုက္သည့္ ရာဘာကြ်တ္လို ေဖာင္းကားတက္လာသည္။

“ေနထက္ .. နင္သိလား .. ငါေလ ညတုန္းက ဒါႀကီးကို အိမ္မက္မက္တယ္ သိလား … မနက္မိုးလင္းေတာ့ ငါ့ဟာေလးေလ စိုရႊဲေနတာ .. အဲဒါ နင့္ေၾကာင့္ … ငါမေက်နပ္ဘူး … နင့္အေကာင္ႀကီးထဲက ဟာေတြ အကုန္စုပ္ၿပီး .. ငါသတ္ပစ္လိုက္မယ္ …“
ေနထက္ ရွီးခနဲ ေအာ္ကာ ေစာကလ်ာကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ သူမ၏ စကားက သူ႔ေသြးကို ပြက္ပြက္ဆူေစသည္။ ေနထက္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္၌ ေစာကလ်ာသည္ လိင္တံႀကီးကို ျပန္ငံု႔စုပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမ၏လက္က ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားေနသလို ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ အပိုင္းကိုလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္သည္။ ေနထက္ မခံႏိုင္ေတာ့။

“အီး .. ေစာကလ်ာ ….ငါ .. ငါ ..“
လိင္တံအရင္းပိုင္းကို ကိုင္ထားသည့္ ေစာကလ်ာသည္ ေသြးေၾကာေတြ ေဖာင္းကားတက္လာတာကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ လိင္တံထိပ္ဖူးကို ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခု တင္းတင္းစိကာ ဖိထားသည္။ ပထမဆံုးထြက္လာသည့္ ေနထက္၏ အရည္ေတြသည္ သူမ၏ အာေခါင္ကို ျပြတ္ႏွင့္ ထုိးခံရသလိုပင္ ထိသည္။ သူမ ဘာမွ မစပ္စုႏိုင္အားပဲ ကမန္းကတမ္း မ်ဳိခ်ပစ္လိုက္သည္။ ႏွစ္လုတ္တိတိ မ်ဳိခ်ၿပီးလို႔ ေနာက္စိမ့္ထြက္လာသည့္ အရည္ေတြက်မွ သူမပါးစပ္ထဲမွာ စမ္းသပ္ၾကည့္ရသည္။ မဆိုးဘူးပဲ။ ေစာကလ်ာသေဘာက်သည္။ လံုး၀ ကုန္သြားၿပီလို႔ စိတ္ခ်ရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ သူမ ေနထက္၏ လိင္တံကို ပါးစပ္မွ ခြ်တ္သည္။

“ရွီး .. ကလ်ာရယ္ … ငါ ျဖင့္ လူကို ပြင့္ထြက္သြားတာပဲ .. နင္ တအားလုပ္တတ္တယ္ …“
“ခိ .. ခိ .. ဟုတ္လား .. နင္ ႀကိဳက္တယ္ဆို ငါ ေတြ႔တိုင္း လုပ္ေပးမယ္ေလ …“

လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည့္ စကားကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေစာကလ်ာ သူမကိုယ္သူမ အလန္႔တၾကား ျပန္ေမးမိ၏။ အခု အသက္အရြယ္ထိ ေစာကလ်ာသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ အေပၚတြင္ စိတ္မ၀င္စားဖူးခ့ဲပါ။ သူမအေဖသည္ သူမငယ္ငယ္ေလးကတည္းက တျခားမိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ေစာကလ်ာတို႔ကို ပစ္သြားသူျဖစ္သည္။ ထုိကတည္းက ေယာက်္ားသားဆို သူမ အထင္မႀကီးခဲ့။ ရင္ခုန္သည္လဲ မျဖစ္ခဲ့။ စိုင္းေမာင္၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို ႀကံဳရေတာ့ သူမသည္ ေယာက်္ားဆိုသည့္ သတၱ၀ါသည္ မရွိလွ်င္ေတာင္ ေကာင္းမည္ဟု ထင္ခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ အခုေတာ့ …

ေစာကလ်ာသည္ ဆက္မေတြးေတာ့ပဲ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ကာ တည့္တည့္ထုိင္သည္။ ကူရွင္ေပၚရွိ သူမ၏ စလင္းဘတ္အိတ္ႀကီးထဲကေန မိတ္ကပ္ဗူးကို ႏိႈက္ယူလိုက္သည္။ ေနထက္ သူ႔ေဘာင္းဘီကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနခ်ိန္၌ သူမသည္ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူးကို လွည့္ကာ ဖြင့္ေနေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကို သူမဘက္ကို လွည့္ကာ ယူလိုက္ေလေတာ့သည္။

အိမ္ေရွ႔ရွိ ဒန္းတြင္ ထြက္ထိုင္ေနသျဖင့္ ေနထက္ကားက သူမတို႔လမ္းထဲ ခ်ဳိး၀င္လာသည္ကို နန္းမိုခမ္း လွမ္းျမင္ရသည္။ ထိုင္ရာမွ ဆတ္ခနဲ ထရပ္ၿပီး ၿခံတခါးေရွ႔ ေျပးသြားမည္ ျပဳသည္။ ေနာက္မွ စကတ္က အနည္းငယ္တြန္႔ေနသည္ကို သတိရကာ ဆန္႔ဆန္႔ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဆြဲခ်သည္။ My God! .. မိုခမ္း .. နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. နင့္ကိုနင္ ဆယ္သံုးႏွစ္သမီးေလး ျပန္ျဖစ္ေနတာလား .. သတိထားစမ္း .. မိန္းမ … ခစ္ ..ခစ္

တစ္ေယာက္ထဲ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံႏွင့္ အတူ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ရယ္မိသည့္ သူမ .. ေနထက္ေဘးတြင္ ထုိင္လာသည့္ ေစာကလ်ာက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင့္ကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွင့္ျပန္သပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ၌မူ တိခနဲ အရယ္ရပ္သြားသည္။ ကားေခါင္းခန္းက အေျခအေနကို အကဲခတ္ကာ ၾကည့္ရင္း လင့္ရိုဗားနား တိုးလာသည္။ ေစာကလ်ာက ကားတံခါးဖြင့္ကာ ေနာက္ခန္းကို ဆင္းေရႊ႔သြားသည္၌ ေနထက္ မ်က္လံုးေတြက ဂ်င္းေဘာင္းဘီက်ပ္ေအာက္မွ သူမ၏ တင္သားေတြကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနတာ သတိထားမိသည္။ နန္းမိုခမ္း စိတ္ထဲ အလိုမက်မႈႏွင့္ တြဲသည့္ သ၀န္တိုမႈက ခ်က္ခ်င္း ခံစားလိုက္ရသည္။

ကလ်ာ အခုမွ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးတာလား .. ဒါမွ မဟုတ္ ျပန္မ်ားဆိုးတာလား … ဟင္း ..။ နန္းမိုခမ္း ေခါင္းကို မသိမသာခါရင္း မနာလို၀န္တိုမႈကို ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ တကယ္ဆို ေနထက္သည္ ေစာကလ်ာ၏ အယ္လ္ဖာပင္ မဟုတ္လား။ သူမနည္းတူ ေစာကလ်ာသည္လဲ ေနထက္အေပၚတြင္ အခြင့္အေရး တန္းတူရပိုင္ခြင့္ရွိသည္ေလ။ သူမတို႔လို သမန္း၀ံပုေလြမေတြ၏ ဘ၀၌ တစ္ဖြဲ႔ထဲရွိ အျခား မိန္းကေလးအေပၚ အယ္လ္ဖာႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သ၀န္တိုမႈဆိုတာ တတ္ႏိုင္သည့္ ခံစားမႈမွ မဟုတ္တာ။ ကလ်ာ ေနထက္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ရခ်င္ရမည္။ သူမကေတာ့ ေနထက္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ရေအာင္လုပ္ရေပမည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ ပြင့္ေနသည့္ ကားတံခါးေဘး၌ ရပ္ေနသည့္ သူမကို လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေနထက္ကို မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ၿပံဳးျပကာ သူ႔ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ျဖဴျပာအိမ္ကို ေနာက္ထပ္ မိနစ္အနည္းငယ္ အၾကာ၌ သူတို႔ေရာက္လာၾကသည္။ အရင္ႏွစ္ေယာက္နည္းတူ ျဖဴျပာသည္လဲ ၿခံ၀ေရွ႔ထြက္ကာ ေနထက္တို႔အား ေစာင့္ေနေလ၏။ ဘယ္လိုပင္ ၿငိမ္သက္ေအာင္ လုပ္လုပ္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္သည္ ေနာက္နာရီပိုင္းအတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္မည့္ကိစၥအတြက္ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္မႈကို မတားႏိုင္ပါ။ ခါတိုင္း သူတို႔သံုးေယာက္ ဆံုမိလွ်င္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္မတတ္ စကားေတြ တေလွႀကီး ေျပာၾကေသာ္လဲ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးဆန္းစြာပင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ ေနထက္ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာစကားမွ ထူးထူးေထြေထြ မဆိုမိပဲ သူ႔ကားကို ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္သို႔သာ တြင္တြင္ႀကီး ေမာင္းလာေနခဲ့သည္။ ကံၾကမၼာသည္ မိႈင္းညိွ႕ရီေ၀စြာပင္ ေနထက္တို႔ကို ႀကိဳ၍ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ေလသည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေမယမင္းသည္ ေနထက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ေနၾက ေနရာတြင္ ႀကိဳကာ သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေလသည္။ မ်ဳိးမမႏွင့္ သြယ္သြယ္ခိုင္ေၾကာင့္ သူမ ကိုကို႔ကို စိတ္ေကာက္ကာ အျပစ္တင္ခဲ့သည္။ စိတ္ေကာက္တုန္းက စိတ္ေကာက္ခဲ့ေသာ္လဲ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ကိုကို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူးဆိုတာ သူမ ျပန္ေတြးမိသည္။ ၾကည့္ရတာ ကိုကို၏ ေျပာင္းလဲလာသည့္ အသြင္အျပင္ေၾကာင့္ က်န္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက သူ႔အေပၚကို စိတ္၀င္စားလာၾကတာ ျဖစ္ရမည္။ ဒါကိုပင္ သူမက သ၀န္တိုခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ေမယမင္း အေၾကာက္ဆံုးက ေနထက္တစ္ေယာက္ ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္ၿပီး တျခားေကာင္မေလးေတြႏွင့္ ရႈပ္ကာ သူမအေပၚမွာ မခ်စ္ေတာ့မည္ဆိုတာကိုပင္။ သူမ မခံစားႏုိင္ပါ။

ေနထက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ကို ေမယမင္း အခုထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ သူမႏွင့္ ကိုကို မခ်စ္ဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ေသာ္လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ အရူးအမူး တခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူး။ ၿပီးခဲ့သည့္ စေနေန႔ကေတာ့ သူမသည္ ရမၼက္ႏွင့္တြဲေသာ အခ်စ္၏ ေခၚေဆာင္မႈေလာက္ကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ပင္ လိုက္သြားမိခဲ့သည္။ ေဆြေမ့မ်ဳိးေမ့ဆိုသည့္ စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို သူမအရင္တုန္းက နားမလည္ခဲ့ပါ။ ထိုေန႕ကမူ သူမသည္ ေဆြမ်ဳိးသာမက မိမိကိုယ္ကို မိမိ ”ေမယမင္း”ပါ ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္ဟု ေျပာရင္ လြန္မည္မထင္။ အရိုင္းဆန္သည့္ ကိုကို၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြတြင္ အမူးအေမ့ အလူးအလဲ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာရင္း သူမအိပ္ယာခင္းတစ္ခုလံုး စိုရႊဲကုန္ရသည့္ အျဖစ္က အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ပင္ ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းေနေသးေလသည္။ ကိုကိုသည္ ေနထက္ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ခု ထူးျခားေနခဲ့သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမယမင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါသည္။

“ဟူး .. ေတြးမေနေတာ့ပါဘူး .. ေတြးလို႔လဲ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ .. ကိုကိုက သူမကို ခ်စ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား ..“

ေမယမင္း သူမ၏ လက္ကို အသာမၾကည့္သည္။ နာရီအ၀ိုင္းေလးက ကလပ္စ္စဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့သည္ဟု လွမ္းေျပာေနသည္။ ကိုကိုေရ .. ျမန္ျမန္လာပါေတာ့။ သူမ ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ။ ေတြ႔လို႔ ရွိရင္ေတာ့ ကိုကိုရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ကာ သူမဘယ္ေလာက္လြမ္းေၾကာင္း ေျပာရမည္။ ကိုကိုသည္ သူမကို စိတ္ဆိုးဖူးသည္မဟုတ္။ သူမ ဆိုးႏြဲ႔သမွ် အၿမဲတမ္း သည္းခံတတ္သူသာ ျဖစ္သည္။ သူမကို ျပန္လည္ေထြးေပြ႔ထားရင္း ကိုကိုက သူမ နဖူးကို နမ္းလိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ကို ဒီလိုမ်ဳိး စိတ္မေကာက္ရဘူးလို႔ မွာခ်င္မွာလိုက္မည္။ ထိုအခါက်လွ်င္ သူမက “ေကာက္ေတာ့ဘူး“လို႔ ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာကာ ကုိကို႔ပါးျပင္ကို နမ္းလိုက္ဦးမည္။ လူေတြ ရွိရွိ မရွိရွိ သူမ ဂရုစိုက္ေနမွာမဟုတ္။ ကိုကို႔ကို သူမဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည္ဆိုတာ တစ္ေက်ာင္းလံုး သိသြားေလ ေကာင္းေလ မဟုတ္လား။ ဒါမွ ကိုကို႔အနားတြင္ ၀ိုင္းလာမည့္ ေကာင္မေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားမွာ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးေတြကိုပဲ ေကာင္ေလးေတြက မွတ္ပံုတင္ၾကတာမဟုတ္ .. သူမကိုကိုမွာလဲ နံပါတ္ႀကီးႏွင့္ဆိုတာကိုေတာ့ ျပထားရမည္။

လင့္ရိုဗာက ေက်ာင္း၀င္းထဲကို ထိုးေကြ႔ကာ ၀င္လာေသာအခါ ေမယမင္း ရင္ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုကိုတို႔အိမ္ကကားမွန္း သိသည့္အျပင္ မယူလာစဖူး ေက်ာင္းကို ယူလာလို႔ ေမယမင္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကိုကိုေမာင္းလာတာ ေသခ်ာသည္။ ဒီကားကို တျခား ဘယ္သူမွ မေမာင္း။ ဟင္ .. ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါလား။ ကိုကို႔ေဘးတြင္ အတူထုိင္ကာ ပါလာသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္သဖြယ္ ေနရာမွာ၌ တကိုယ္လံုး ေအးခဲသြားသည္။ ေနာက္မွ အသိ၀င္လာၿပီး အနားရွိ ယူကလစ္ပင္ႀကီး၏ အေနာက္ကို ေျပး၀င္ ပုန္းကြယ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္မိမွန္းလဲ ေမယမင္း မသိ။ သူမ၏ မ်က္စိသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္သြားသည့္ လင့္ရိုဗာထဲမွ ဆင္းလာသည့္ မိန္းကေလးတစ္သိုက္ကို အသက္မဲ့ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေငးကာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ သူမ၏ အျမင္အာရံုေတြသည္ ရုတ္တရက္ တိမ္ခိုးေတြလို ေ၀၀ါးလာသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ သူမသိပါသည္။ ဒါ့အျပင္ ကိုကို႔နားကပ္ကာ ရပ္ေနသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ အၾကည့္က ဘယ္လိုမ်ဳိးအနက္ေဆာင္ေနသည္ဆိုတာကို မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ သူမ သေဘာေပါက္နားလည္သည္။ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္အုပ္၍ ေမယမင္း ယူကလစ္ပင္ေနာက္မွ ေျပးကာ ထြက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။

နားထဲတြင္ ဟင့္ခနဲ ငိုရိႈက္သံလုိလို ၾကားလိုက္၍ ေနထက္ ယူကလစ္ပင္ႀကီး ေနရာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ နန္းမိုခမ္းက သြားၾကရေအာင္ဆိုကာ သူ႔လက္ေမာင္းကို လာဆြဲ၍ ေနထက္ ေသခ်ာမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပဲ သူမတို႔ႏွင့္အတူ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း သူ႕စိတ္တြင္ အလိုမက်မႈ တစ္ခုကို စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ေနထက္ ခံစားလိုက္ရေလသည္ ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စိုင္းေမာင္ ေတာင္ေတာ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔အတြက္ “surprise“ တစ္ခုျပင္ဆင္ထားသည္ ဆိုတာကို သူအေတာ္ေက်နပ္ေနသည္။ တစ္ခါမွ နန္းမိုခမ္းတို႔ သူ႔အတြက္ ဒီလိုမ်ဳိး မျပဳလုပ္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းမိုခမ္းတို႔ တစ္သုိက္ သူတို႔အေျခအေနကို သူတို႔ သေဘာေပါက္သြားၾကၿပီ ထင္သည္။

“မလာၾကေသးဘူးလား ဟ .. “

စိုင္းေမာင္ ျဖဴျပာတို႔လာေနၾက လမ္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ကာ စိတ္ေလာသံႏွင့္ ေျပာမိသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းရသည္ကို သူမႀကိဳက္။ နန္းမိုခမ္းတို႔က သူ႔အတြက္ ဆပ္ပရိုက္လုပ္ခ်င္လို႔ ဆို၍သာ သူက ႀကိဳေစာင့္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အယ္လ္ဖာလုပ္သူက အဖြဲ႔သားေတြကို ျပန္ေစာင့္ရသည္ဆိုတာကို မျဖစ္ခ်င္။

“က်ေနာ္ .. ျဖဴျပာ့ဖုန္းကို ေခၚၾကည့္မယ္ေလ .. “

ေက်ာ္ေက်ာ္၏ မ၀ံ့မရဲ အသံက ထြက္လာသျဖင့္ စိုင္းေမာင္ ေငးေနရာမွ ေနာက္ဘက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ အတူရွိေနသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ထြန္းသူ၏ ဦးေခါင္းေတြက သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ငံု႔သြားတာ ေတြ႔သည္။ စိုင္းေမာင္ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္ၿပီး ေရွ႔ကို ျပန္လွည့္သည္။ ဘယ္ရမလဲ ငါ .. အယ္လ္ဖာကြ။ မာန္တက္ေနသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လာေနသူေတြကို အေတြ႔တြင္ အၿပံဳးက တိခနဲ ေပ်ာက္သြားသည္။

ေနထက္သည္ နန္းမိုခမ္းတို႔ သံုးေယာက္ၿခံရံကာ သူ႔ဆီသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာေနေလသည္။

စိုင္းေမာင္က သူ႔ကို ျမင္သြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္ႏွင့္ ေနထက္ ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ပါ။ ေရာက္သည့္ေနရာမွာပင္ ရပ္ကာေနလိုက္သည္။ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို ေခါင္းဆတ္ကာ အခ်က္ျပလိုက္ၿပီး ကမူးထူးရိႈးႏွင့္ မေျပးယံုတမယ္ ေလွ်ာက္လာသည့္ စိုင္းေမာင္ကို သူေသြးေအးေအးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ေကာင္မေတြ .. လာခဲ့စမ္း ..“
စိုင္းေမာင္သည္ သူတို႔ႏွင့္ ငါးေပကြာကြာခန္႔ အေရာက္၌ ေနထက္အနားတြင္ စုကာရပ္ေနသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႕ကို ေဒါသသံႏွင့္ လွမ္းေခၚသည္။

“ေခၚမေနနဲ႔ေတာ့ စိုင္းေမာင္ …“
နန္းမိုခမ္းတို႔က သူ၏ အမိန္႔ကို ဖီဆန္ကာ ေနၿမဲအတိုင္း ေနထက္အနားရပ္ေနေသာအခါ စိုင္းေမာင္လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီ။ ေလသံခပ္ေအးေအးႏွင့္ သူ႔ကို အေျဖေပးလိုက္သည့္ ေနထက္ဘက္ကို လွည့္သည္။ ေလထဲတြင္ပါလာသည့္ ေနထက္၏ ကိုယ္နံ႕ကို ရလိုက္သည္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္၏ ေသြးေတြသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆူပြက္တက္လာသည္။ ဒီေကာင္ .. အယ္လ္ဖာ ..။

“မင္း ကို ဘယ္သူ ေျပာင္းေပးလိုက္တာလဲ .. ငါ့ အေမလား … ေတာက္ !!!“
“ေဟ့ေကာင္ .. ခ်ီးထုပ္ .. မင္း အေမကို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး ..“
“ေခြးသား … ဒါဆို ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ .. ငါ့ဟာမေတြလား … ဒီဟာမေတြက ငါ့လိုမ်ဳိး အမ်ဳိးသန္႔ မဟုတ္ဘူး ..“
“မင္း ေျပာတာ … ငါ့ဟာမေလးေတြကို ေျပာတာလား .. အ ဟက္ .. ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာမွ ပံုေသရွိမေနပါဘူး .. ခ်ီးထုပ္ရာ ..“
“ေဟ့ေကာင္ .. မင္းကိုမင္း ဘာမွတ္ေနလဲ .. မင္း ဘာႀကီးပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါ့လက္တစ္ဖ်စ္ပဲ ရွိတယ္ ..“

စိုင္းေမာင္သည္ ရွိသမွ် သတိတရားေတြ အားလံုးကို အစြမ္းကုန္အသံုးခ်ကာ သူ႕ကိုယ္သူ သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ မေျပာင္းျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာကို သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္သတိေပးရင္း အသက္ကို တ၀ႀကီးရွဴလိုက္သည္။ စိုင္းေမာင္သည္ ဦးေႏွာက္မရွိသူ မဟုတ္။ အယ္လ္ဖာအခ်င္းခ်င္း ရင္ဆိုင္ပြဲတြင္ ေဒါသထြက္သူက အမွားပါႏိုင္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ သူသိေနေသးသည္။

“ဟုတ္လား .. ခ်ီးထုပ္ … ေသခ်ာလို႕လားကြာ .. “
“ေဟ့ေကာင္ ေခြးသား .. ငါ ဂ်ဴဒိုခ်န္ပီယံဆိုတာ မင္း မသိဘူးလား … “
“အ ဟက္ … ငါသိပါတယ္ ခ်ီးထုတ္ရာ .. အဲဒါက ရိုးရိုးသာမန္လူအတြက္ေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့ … အယ္လ္ဖာအခ်င္းခ်င္းမွာ အဲဒီခ်န္ပီယံဖလားက ဂန္ဖလားေလာက္ေတာင္ မတန္ပါဘူး ကြာ ..“

စိုင္းေမာင္ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့။ သူ႔မာနႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို အျပင္းထန္ဆံုး အေစာ္ကားခံရမႈတြင္ သူေဒါသကို ထိန္းလို႔ မရေတာ့ပါ။

“မင္း .. မင္း … “
“ခ်ီးထုပ္ .. မင္းသိေအာင္ ေျပာလိုက္ဦးမယ္ … မင္းဟာမေလးေတြ အားလံုး အခုငါ့ဟာေလးေတြ ျဖစ္သြားၿပီ … ဒါေပမယ့္ ငါက မင္းလိုတဏွာရူး မဟုတ္ဘူး .. ျဖဴျပာကို ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ျပန္ထည့္လိုက္မွာ …“

ေနထက္၏ စကားက သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရန္ေစာင္မႈကို အကဲခတ္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုယ့္ကို ဆတ္ခနဲ တြန္႔သြားေစသည္။ ေနထက္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် အၾကည့္ခ်င္း ဆံုၾကသည္။ ဒီခဏအတြင္း၌ပင္ ျဖဴျပာအေပၚ ေက်ာ္ေက်ာ ္ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာသည္ဆိုေသာ အေျဖကို ေနထက္ နားလည္လိုက္သည္။ မဆိုးဘူး။ ဒါက သူ႔အတြက္ ေကာင္းတဲ့အခ်က္။ တကယ္တမ္း ခ်ၾကစေတးဆုိလွ်င္ ေက်ာ္ေက်ာ္က စိုင္းေမာင္ဘက္ ပါခ်င္မွပါလိမ့္မည္။ က်န္ေနသူ ထြန္းသူေလာက္ေတာ့ နန္းမိုခမ္းတို႔ သံုးေယာက္က ထိန္းထားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သူမတို႕သည္လဲ သမန္း၀ံပုေလြမေတြ မဟုတ္လား။ ေနထက္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး မည္းေမွာင္ကာ ေဒါသေတြ တေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနသည့္ စိုင္းေမာင္ကို သတိထားၾကည့္သည္။ သူ႕ကိုယ္သူလဲ အသင့္ျပင္ထားၿပီးမွ စိုင္းေမာင္အား အေက်ာႀကီးႏွင့္ၾကည့္ကာ ..

“ခင္လို႔ အႀကံေပးလိုက္ဦးမယ္ .. ခ်ီးထုပ္ .. ငါ့လီးက မင္းေငါက္ေတာက္ထက္ မသာလွ်င္ မိုခမ္းတို႔က ေရြးမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး .. သေဘာေပါက္စမ္းပါကြာ …တကယ့္အယ္လ္ဖာအစစ္ဆိုတာ မင္းလိုမ်ဳိး ေသးေသးေလး မဟုတ္ဘူးေနာ္ ....“
“ေခြးသား .. မင္း ေသဖို႔သာ ျပင္ေတာာာာာာာာာာာ့ .. “

စိုင္းေမာင္၏ ေဒါသတႀကီး ေအာ္သံက ရန္ျဖစ္ဖို႔ တာဆူေနသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဖြဲ႔အား ေဘးနားရွိ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ သိေအာင္ တပ္လွန္႔ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သည္။ လူငယ္ေတြ၏ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ပြဲၾကည့္ရၿပီဆိုၿပီး ေက်ာင္သားေတြက သူတို႔အနားကို ၀ိုင္းၿပံဳလာသည္။ အနားကပ္လာသည့္ ေက်ာင္းသားေတြေၾကာင့္ စိုင္းေမာင္ အသိေလးတစ္ခ်က္ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ရသည္။

“ေနထက္ … ငါမင္းကို ဒီေနရာမွ မၿပိဳင္ခ်င္ဘူး ..“
ေနထက္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွလဲ ၀ိုင္းအံုလာသည့္ ေက်ာင္းသားေတြကို က်ိတ္ကာ က်ိန္ဆဲမိသည္။ ေတာက္ …. နဲနဲေလး လိုေတာ့တာကြာ … ။

“မင္း .. ငေၾကာက္ပဲ စိုင္းေမာင္ .. မင္း မခ်ခ်င္လဲ ငါခ်တယ္ကြာ ..“
မထူးေတာ့သည့္အဆံုး ေနထက္ ေရွ႔ကို တိုးထြက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေရွ႔မေရာက္လိုက္ပါ။ သူ႕လက္ေမာင္းကို တစံုတေယာက္က လွမ္းဆြဲတာကို ခံရသည္။ ေနထက္ လက္ကိုပုတ္ထုတ္ကာ ေျဖဖို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..

“မင္းတို႔ေတြ .. ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ..“
ေက်ာင္းအားကစားနည္းျပဆရာ ဦးသိန္းလြင္ကို ေနာက္ထပ္ ဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ရပ္ေနတာ ေတြ႔သည္။ ဒါ့အျပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ chemistry ဌာနမႈးဆရာမက အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႔သည္။ ေနထက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရသည္။ ရန္ျဖစ္လို႔ ေမာ္ကြန္းထိန္း ရံုးခန္းေရာက္သည္အထိေတာ့ သူမိုက္လို႔မရ။ အန္တီေလး မ်က္ႏွာကို ေထာက္ရဦးမည္။ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ဘက္လွည့္ကာ ပုခံုးတြန္႔ျပန္သည္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုသည့္ သေဘာ။ ဆရာဦးသိန္းလြင္ဘက္လွည့္ကာ ..

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆရာ .. ေအးေဆးေဆးေဆး စကားေျပာေနတာပါ .. ေက်ာင္းမွာ စိုင္းေမာင္ဆိုတာ အေျခာက္ႀကီးလို႔ ေျပာေနၾကလို႔ ဟုတ္မဟုတ္ ေမးၾကည့္တာပါ ..“
ေနထက္၏ စကားက ၀ိုင္းအုံၾကည့္ေနသူ အားလံုးကို ပက္ထုတ္လို႔မရေအာင္ ပြဲက်သြားေစသည္။ ေနထက္ကို ဆြဲထားသည့္ ဆရာဦးသိန္းလြင္ေတာင္ ရယ္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာကို မနည္းျပန္တည္လိုက္ရမွန္း မခ်ဳိမခ်ဥ္ျဖစ္သြားသည့္ သူ႔အမူအယာက သက္ေသခံေနသည္။

“ကဲ .. အားလံုးပဲ ကိုယ့္အတန္း ကိုယ္သြားၾကေတာ့ … သြားၾက … ထြန္းသူ ေက်ာ္ေက်ာ္ .. မင္းတို႔ စိုင္းေမာင္ကို ေခၚသြားၾက ..“
ဆရာဦးသိန္းလြင္၏ စကားအတိုင္း လူစုကြဲသြားသည့္အခါ ေနထက္လဲပဲ နန္းမိုခမ္းတို႔ႏွင့္ အတန္းဘက္ အတူထြက္လာခဲ့သည္။ ေနထက္အတန္းနားေရာက္လာသည့္တိုင္ နန္းမိုခမ္းတို႔သည္ သူ႔အနားက ခြာမသြားေခ်။

“ကဲ .. အေျခအေနကေတာ့ Plan A မေအာင္ျမင္ဘူးေပါ့ .. Plan B အတိုင္းပဲ ဆက္လုပ္ၾကေတာ့ေပါ့ .. “
“ေနထက္ … နင္ .. နင္ေလ … ခုနကတုန္းက စိုင္းေမာင္ကို ဖဲ့လိုက္တဲ့ စကားေတြဟာ ငါ့တစ္သက္မွာ ၾကားအေကာင္းဆံုး စကားေတြပဲ …“

သူ႔ကို ရႊန္းရႊန္းေတာက္ေအာင္ပင္ ၾကည့္ကာေနသည့္ ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္ကို ရင္ထဲက အူျမဴးသံေလးႏွင့္ ေျပာရွာသည္။

“ေက်းဇူးပဲ ကလ်ာ .. ဒါေတြကို ငါေသခ်ာ အကြက္ခ်ၿပီး စဥ္းစားထားတာ .. တစ္ခ်က္ပဲ ဟာသြားတာ .. ဆရာေတြက အေစာႀကီး ေရာက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ႀကိဳမတြက္လိုက္မိတာ ..“
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ေနထက္ .. စိုင္းေမာင္ရဲ ႔ဒီလိုပံုစံကို ၾကည့္ရတာကိုက ငါ ေက်နပ္တယ္ ..“

နန္းမိုခမ္း ေနထက္ကို နားလည္အားေပးစြာ ေျပာသည္။ ၿပီးမွ
“ငါတို႔ သြားၾကမယ္ .. ေနထက္ .. ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ စိုင္းေမာင္က နင့္ကို လာရွာခ်င္လာရွာလိမ့္မယ္ … သတိလဲ ထားဦး .. ငါတို႔ေစာင့္ေနမယ္ .. နင္ ျပန္လိုက္ပို႔ေနာ္ .. “

နန္းမုိခမ္းကို ေနထက္ ေခါင္းသာညိတ္ျပၿပီး အတန္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ပထမအခ်ိန္ ၿပီးသြားသည္။ ဒုတိယအခ်ိန္သည္ တကယ္ဆိုလွ်င္ ေမယမင္းႏွင့္ သူအတူတက္ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လဲ ေနထက္ ေမယမင္းကို မေတြ႔ပါ။ သူမ သူငယ္ခ်င္း ျဖဴျဖဴစံကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမယမင္း ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ျပန္သြားသည္ဆိုတာသာ ေျပာႏိုင္သည္။ ေနထက္ ခ်စ္ရသူအတြက္ စိတ္ပူမိေသာ္လဲ သူမအိမ္ကိုေတာ့ လိုက္မသြားဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ စိုင္းေမာင္၏ ရန္က ရွိေနေသးသည္။ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွပဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးေတာ့မယ္လို႔သာ စဥ္းစားထားလိုက္ေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကိုကို႔ကို ေမယမင္း မုန္းသည္။ ေနထက္က သူမကို ပစ္ကာ သူမထက္လွသည့္ ေကာင္မေလးမ်ားေနာက္သို႔ ပါသြားမည္ကို ေမယမင္း အေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ အခုေတာ့ သူမ ရင္မဆိုင္ခ်င္သည့္ ထိုအေၾကာက္တရားသည္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေရွ႔ကို ေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္လို ရူးမိုက္စြာ ကိုကို႔ကို သူမ ခ်စ္မိခဲ့သည္ ထင္သည္။ လွ်ာအရိုးမရွိသည့္ မုသားေတြတြင္ သူမ ေပ်ာ္၀င္ကာ အေသြးအသားေတြကို ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ မုန္းသည္ … မုန္းသည္ … အရမ္းမုန္းသည္ !!!!

ပထမအခ်ိန္ကို သူမ ဘယ္လိုကုန္လို႔ ကုန္သြားမွန္း မသိခဲ့ေခ်။ စာသင္ေနသည့္ ဆရာမျဖစ္သူက အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပေနသည့္တိုင္ သူမ ဘယ္လိုမွ စာထဲကို အာရံုမေရာက္။ တီးတိုးတီးတိုးႏွင့္ စကားဆိုသံမ်ား ၾကားတိုင္းလဲ သူမ မလံုမလဲႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္မိတတ္သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွ တျခားေက်ာင္းသူေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတာျမင္တိုင္း သူမ အရူးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ခံစားရသည္။ ေမယမင္း ဒုတိယအခ်ိန္ကို ဘယ္လုိမွ ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ျဖဴျဖဴစံကို ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္၍ အိမ္ကိုသာ ျပန္လာခဲ့သည္။

တစ္မနက္ပိုင္းလံုး ေမယမင္း အခန္းထဲမွ အျပင္မထြက္မိ။ အျပာႏွင့္ အျဖဴကြက္ေလးေတြခင္းထားသည့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ မ်က္ႏွာကိုအပ္၍သာ ငိုရႈိက္ေနခဲ့သည္။ ဟိုတစ္ေန႔က ဒီအိပ္ယာေပၚတြင္ သူမ၏ အခ်စ္ရည္ေတြႏွင့္ ရႊဲရႊဲစိုခဲ့ေသာ္လဲ ဒီေန႕ေတာ့ သူမ မ်က္ရည္ေတြက အစားထိုးကာ ေနရာယူသြားသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုေနရာကို သပ္လွ်ိဳကာ အထိုးခံထားရသည့္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ႏွယ္ သူမ နာက်င္စြာ ခံစားေနရသည္။ ကိုကိုက သူမအေပၚ တကယ္ အခ်စ္စစ္ႏွင့္ ခ်စ္သည္ဟု ယူဆခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြဟာ အိမ္မက္ဆန္သည့္ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဟား ဟား … ေမယမင္း .. နင္ ငတံုးမပဲ။

ငိုရလြန္းအားႀကီးသျဖင့္ ေမယမင္း၏ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္စဆို၍ တစြန္းတစမွ မက်န္ခဲ့ေတာ့။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ ဆိုတာကိုလဲ သူမ မသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲေနၿပီး ပူေဆြးေနလို႔ သူမ ေျဖသိမ့္လို႔ ရမည္မဟုတ္ဟု ေမယမင္း ေတြးမိသည္။ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို သပ္ကာ သူမအိပ္ယာေပၚမွ ႀကိဳးစား၍ ထသည္။ ဘာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းမလဲ။ အိမ္ရွင္းတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္သည္။ ေမယမင္းသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္ရႈပ္ေထြးမိသည့္ အခ်ိန္တိုင္း တစ္အိမ္လံုး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တတ္သည္။ ဒီလိုလုပ္တုိင္း သူမ၏ စိတ္က တျခား ပ်ံ ႔လြင့္မသြားေတာ့ပဲ လက္ရွိအခ်ိန္ေလး၌သာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ခဲ့တာခ်ည္း။ ထိုအႀကံအတိုင္း သူမအခန္းကေနစ၍ တစ္အိမ္လံုး ရွင္းလင္းပစ္လိုက္သည္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ အမိႈက္ထုပ္ကို ဆြဲကာ ေနာက္ေဘးတံခါးကို ဖြင့္၍ ၿခံေထာင့္က အမိႈက္ပံုးထဲ ထည့္ဖို႔သြားသည္။

“ေဟးးးး … ငန္းေလး ..“

ေမယမင္း အသံလာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူမအိမ္ႏွင့္ ဟိုဘက္ၿခံကို ကာထားေသာ လူတစ္ရပ္သာသာျမင့္သည့္ သံဇကာကြက္ ၿခံစည္းရိုး၏ ေနာက္မွ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က သူမကို ၿပံဳးျပေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ သူမ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိပါသည္။ ကိုစိုးႏိုင္ .. သူမကေတာ့ စာဖတ္သူႀကီးလို႔ ေခၚသည့္ တစ္ေယာက္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၿခံျခင္းကပ္လ်က္မို႔ သူမကို ထိန္းေက်ာင္းလာသည့္ အကိုႀကီး။ ကေလးဘ၀တုန္းက ပိန္လေမ်ာေလးျဖစ္သည့္ သူမကို ငန္းေလးဟု ေနာက္ကာေခၚခဲ့ၿပီး သူမကလဲ အၿမဲတမ္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ကာထားသူ ကိုစိုးႏိုင္အား စာဖတ္သူႀကီးဟု ျပန္လည္ နာမည္ေျပာင္ ေပးခဲ့သည္။

“အိုး … စာဖတ္သူႀကီး …“
အကိုႀကီးလို ခင္မင္ေနခဲ့သူမို႔ သူမ အားတင္းကာ ၿပံဳးျပရင္း အရင္ကအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ငန္းေလး … နင္ ငိုေနတာလား …“
“ဟုတ္တယ္ ..ကိုရီး ..“
“ဘာျဖစ္တာလဲ ဟ ..“
“လူငယ္ကိစၥပါပဲ … ကိုရီးရယ္ “
“အင္း … နင္ ရင္ထဲေပါ့သြားေအာင္ ကိုယ့္ကို ေျပာျပခ်င္လား .. ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ရင္ဖြင့္လိုက္မွ သက္သာတာ ..“

စာဖတ္သူႀကီးစကားက ေမယမင္းကို ေတြေ၀သြားေစသည္။ သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ။ သူမတစ္ေယာက္ထဲ က်ိတ္ခံစားေနလို႔ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာ ေပါ့သြားမွာ မဟုတ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျပလိုက္တာမွ အနည္းငယ္ သက္သာဦးမည္။ သူမ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းညိတ္ကာ ျပသည္။

“အိုေက .. ဒါဆို ကိုယ္ေစာင့္ေနမယ္ .. ဒီမနက္ပဲ ဆတ္သားေျခာက္ ရထားတာ ရွိတယ္ .. နီ ႀကိဳက္တာေလးေလ..“
ေမယမင္း “ဟုတ္“ ဟု တစ္လံုးတည္းသာ ေျပာၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ သူမအရင္ဆံုး မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ေရႏွင့္အေတြ႔တြင္ ပယ္ေပ်ာက္ကုန္ေသာ္လဲ နီရဲေနသည့္ သူမ၏ မ်က္လံုးအိမ္ေတြကိုေတာ့ ဖုံးကြယ္လို႔မရပါ။ စိတ္ထိခိုက္ထားမွန္း သိသာေနေပမယ့္ ေမယမင္း အလွျပင္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိေပ။ ဖိုသီဖတ္သီျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို ဘီးႏွင့္ ၿပီးစလြယ္ ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး မျပင္မဆင္ႏွင့္ပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။

“ကိုရီး တစ္ေယာက္တည္းလား …“
အိမ္ထဲတြင္ ဘာသံမွ မၾကားပဲ တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ ေမယမင္း သံပန္းတံခါးနားတြင္ မ၀့ံမရဲေလး ရပ္ေနရင္း ေမးမိသည္။ ကိုစိုးႏိုင္က သံပန္းတံခါးကို တေခ်ာင္းေခ်ာင္းျမည္ေအာင္ ေဘးထိတြန္းပို႔ရင္း ..

“အပါးနဲ႔ အမားက မနက္ကတည္းက အျပင္သြားတယ္ .. ျပန္မေရာက္ေသးဘူး .. လာေလဟယ္ .. ငန္းေလးကလဲ နင္ မလာဘူးတာ ၾကေနတာပဲ ..“

ကိုစိုးႏိုင္က ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏွင့္ ဖိတ္ေခၚေတာ့ ေမယမင္း အားနာၿပီး ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့သည္။ သူမကို ေျပာထားသည့္အတိုင္း ဧည့္ခန္းက ဆက္တီစားပြဲေပၚတြင္ ဆတ္သားေျခာက္ပန္းကန္ကို အဆင္သင့္တင္ထားသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကိုစိုးႏိုင္က ေရွ႔က ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ေမယမင္း သံပတ္ေပးခံရသည့္ အရုပ္ကေလးႏွယ္ ေနာက္က လိုက္သြားမိသည္။

“စားသာစား .. အားနာမနာနဲ႔ … နင္ ေအးေဆးထိုင္ဦး ..“
သူမ ဆိုဖာမွာ ၀င္ထုိင္မိေတာ့ ကိုစိုးႏိုင္က မထုိင္ေသးပဲ မတ္္တပ္ရပ္ကာ ေျပာသည္။ အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳထားသည့္ ဆိုဖာရွည္တစ္ခု၌ သူမ ၀င္ထိုင္တာျဖစ္သည္။ မနက္ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးသည္မို႔ စားပြဲေပၚရွိ ဆတ္သားေျခာက္ေၾကာ္ နီနီရဲရဲရြရြေလးေတြ၏ အနံ႔က သူမကို ဘယ္လိုမွ ရုန္းထြက္မရေအာင္ ဖမ္းစားထားသည္။ ကိုစိုးႏိုင္ ေနာက္ေဘး၀င္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမလက္က ပန္းကန္ကို လွမ္းမိေနေလၿပီ။

“ငန္းေလး .. ေသာက္မယ္မွတ္လား ..“
သူမ ဆတ္သားေျခာက္ ရြရြေလးကို ေထာက္ေထာက္နဲ႔ ၀ါးေနစဥ္တြင္ ကိုစိုးႏိုင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူမေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း လက္ထဲတြင္ သယ္လာသည္ ၀ိုင္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို ေျမွာက္ျပသည္။ ေမယမင္းေတာင္ ဘာမွ မေျပာရေသး။ ကိုစိုးႏိုင္က ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို စားပြဲစြန္းတြင္တင္ကာ လက္ထဲကိုင္္လာသည့္ ၀ိုင္ပုလင္းကို သြက္သြက္လက္လက္ အဖံုးလွည့္ကာ ဖြင့္ေနသည္။

“ဘာ၀ိုင္လဲ .. ကိုရီး ..“
“စပ်စ္၀ိုင္ေလ … နဲနဲ ေႏြးသြားတာေပါ့ဟယ္ .. နင္လဲ ေျပာအား ရွိတာေပါ့ ..“

အင္း .. မဆိုးပါဘူး ဟု ေမယမင္းေတြးကာ ထပ္မံ၍ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ကိုစိုးႏိုင္ ျပဳလုပ္ေနသည္ကို ေငးၾကည့္ရင္း သူမ ဆတ္သားေျခာက္ကုိ ဆက္၀ါးေနလိုက္သည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ စိတ္ထဲမွ ကိုစိုးႏိုင္ႏွင့္ ေနထက္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိသည္။ ကိုစိုးႏိုင္သည္ ေနထက္ေလာက္ မေတာင့္မေျဖာင့္ေသာ္လဲ သူ႔နည္းသူဟန္ႏွင္ေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ ေယာက်္ားတစ္ဦးပင္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ စြပ္က်ယ္ႏွင့္ ပုဆိုးသာ ၀တ္ထားသည့္ ကိုစိုးႏိုင္သည္ အရြယ္ေရာက္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ တည္ၾကည္မႈႏွင့္ ျပည့္စံုေနသူ ျဖစ္သည္။

“ဟဲ့ .. ဘာေငးေနတာလဲ ငန္းေလး .. ေရာ့ေလ .. ၀ိုင္ခြက္ယူေလ ..“
ေမယမင္း ေယာင္နနႏွင့္ပင္ ၀ိုင္ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ကိုစိုးႏိုင္က သူမကို ၿပံဳးျပကာ သူ႔၀ိုင္ခြက္ကို အရင္ေသာက္သည္။ ေမယမင္း အလိုလို လက္ထဲရွိ ၀ိုင္ခြက္ကို သူ႔နည္းတူ ေမာ့ေသာက္ပစ္သည္။

“ကဲ .. ေျပာစမ္းပါဦး .. ဘယ္သူနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာကို ..“
ကိုစိုးႏိုင္ အေမး၌ အခ်က္ေပး ေသနတ္ပစ္ေဖာက္သံ ၾကားသည့္ တာတိုအေျပးသမားတစ္ေယာက္လို ေမယမင္း တတြတ္တြတ္ ရင္ဖြင့္မိသည္။ ဖန္ခြက္လွလွေလးထဲမွ နီညိဳညိဳအရည္ေတြခမ်ာ သူမရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္ေတြႏွင့္ အလဲအလွယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေနထက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူမစိတ္နာခဲ့သမွ် ထုတ္ေဖာ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ၀ိုင္ပုလင္းထဲ၌လဲ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

“ငန္းေလး .. ကိုယ္ေျပာမယ္ …“
ကိုစိုးႏိုင္သည္ သူမနားကပ္လာသည္ဆိုတာကို ေမယမင္း သိသည္။ ေမယမင္း ရီေ၀သည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ကိုစိုးႏိုင္ကို ၾကည့္သည္။ ကိုစိုးႏိုင္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ညွပ္ကာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ေစသည္။

“တကယ္လို႔သာ ေနထက္ဆိုတဲ့ေကာင္က .. တျခားမိန္းကေလးေတြ နင့္ထက္ ပိုလွတယ္ ထင္ရင္ အဲဒီေကာင္ ရူးေနလို႕ပဲ …“
“မေျပာတတ္ပါဘူး .. ကိုရီးရယ္ ..“
“ငါေျပာတယ္ ယံုစမ္းပါ .. ငန္းေလးရယ္ … နင့္လိုမ်ဳိး လွတဲ့သူကို အျပင္မွာ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေယာက်္ားေတြ အမ်ားႀကီးပါ ..“
“တကယ္လား ..ဟင္ …“

ကိုစိုးႏိုင္က သူမကို ျပန္မေျပာပါ။ ေမယမင္း၏ နဖူးေပၚ ၀ဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို အသာေလး သပ္ေပးသည္။ ေမယမင္း ဘာမွ မကန္႔ကြက္ပဲ သူလုပ္သမွ် ၿငိမ္ခံေနေသာအခါ ကိုစိုးႏိုင္၏ မ်က္ႏွာက တေျဖးေျဖးခ်င္း သူမအနားေရာက္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ေမယမင္း မ်က္စိကို မွိတ္ထားမိလိုက္သည္။

ကိုစိုးႏိုင္၏ ႏႈတ္ခမ္းက သူမႏႈတ္ခမ္းကို လာထိသည္ကို ေမယမင္းသိသည္။ ထို႔အျပင္ သူ႔လွ်ာႀကီးက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သပ္ေပးေနတာကိုလဲ သိသည္။ မူးရစ္ခ်ဳိေ၀သည့္ စပ်စ္၀ိုင္၏ သင္းျမျမရနံ႔ကို ႏႈတ္ခမ္းေတြက တဆင့္ သူမ ထပ္မံရရွိသည္။ ေမယမင္း တကိုယ္လံုး အဖ်ားတက္ေနသည့္ လူမမာလို တရွိန္းရွိန္း ခံစားရကာ အသိစိတ္က ေ၀၀ါးေနသည္။ သူမ ဘာဆိုဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကိုစိုးႏိုင္၏ လက္က ရင္သားေတြကို ဆုပ္ႏွယ္ေနခဲ့သည္ကို သူမ သတိမျပဳမိခဲ့။ သူ႔လွ်ာႀကီးက သူမပါးစပ္ထိုး တိုး၀င္လာသည္ကိုလဲ သူမ မျငင္းဆန္ခဲ့။ ေနာက္ဆံုး ကိုစိုးႏိုင္က သူမကို ေကာက္ေပြ႔ကာ အိပ္ခန္းဘက္ ေလွ်ာက္သြားေတာ့လဲ သူမ မရုန္းကန္ခဲ့ေပ။

တစ္ခုတည္းသာ ရွိေနသည့္ ျပတင္းေပါက္ကို လိုက္ကာအထူစႏွင့္ ကာထားသည့္မို႔ ကိုစိုးႏိုင္၏ အခန္းထဲ၌ အလင္းေရာင္က လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိ။ အေတာ္ေလး ေမွာင္မည္းေနေလသည္။ ကိုစိုးႏိုင္က သူမကို ေမြ႔ယာေပၚတင္ၿပီးသည္ႏွင့္ အေပၚက တက္ဖိကာ ျပန္နမ္းသည္။ ပူေလာင္ျပင္းရွသည့္ အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ ေမယမင္း မူးေနာက္ရီေ၀သလို ခံစားရသည္။ အားအင္ကုန္ခမ္းကာ အလိုလို ေမာပန္းေနၿပီး သူမ အသက္ရွဴမ၀။ သူမကိုယ္အႏွံ႔ကို လာထိေနသည့္ ကိုစိုးႏိုင္၏ လက္ေတြကလဲ တစတစ ၾကမ္းတမ္းလာသည္။

အိမ္ေနရင္းသာသာ ၀တ္ထားသည့္ ေမယမင္း အ၀တ္ေတြက တခနအတြင္း သူမ၏ ကိုယ္မွကြာသြားသည္။ ကိုစိုးႏိုင္ ေမယမင္း၏ ကိုယ္ကို ဆြဲကာတေစာင္းလွဲသည္။ ေနာက္ေက်ာက ဘရာခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျဖဴ၀င္းေက်ာ့ရွင္းသည့္ ေက်ာျပင္တေလွ်ာက္ သူလွ်ာႀကီးႏွင့္လ်က္ကာဆြဲသည္။ အ၀တ္ဆိုလို႔ ပင္တီေလးသာ က်န္ေတာ့သည့္ ေမယမင္း၏ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ကိုစိုးႏိုင္က ဂ်ဳံႏွယ္သလုိပင္နယ္သည္။ ဖင္သားေတြကို စိလိုက္ ဆြဲျဖန္႔လုိက္ လုပ္သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ အလိုလိုေနရင္း သူမအဖုတ္က ဟစိဟစိ ျဖစ္သြားသလို ခံစားရသည္။ ေမယမင္းသည္ ကိုစိုးႏိုင္၏ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ႏွယ္ ကြ်မ္းက်င္လွသည့္ လက္တံေတြထဲတြင္ ျပန္လမ္းမဲ့သည့္ ပလူတစ္ေကာင္ပမာ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ကိုစိုးႏိုင္က သူမကို ပက္လက္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လွည့္လိုက္သည့္အခါ ေမယမင္း၏ ကိုယ္တြင္ဘာဆိုဘာမွ မက်န္ေတာ့။ သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ကာ ဆြဲကားခံလိုက္ရၿပီး ကိုစိုးႏိုင္၏ ေခါင္းက သူမအဖုတ္ေပၚ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာသည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ အသားဆိုင္ေတြကို သူ႔လွ်ာႀကီးက ထိုးဆြလိုက္သည္တြင္ ေမယမင္း “အာ“ ခနဲ ေအာ္၍ တြန္႔ခါသည္။ ကိုစိုးႏိုင္က ေမယမင္း၏ ကားစြင့္ေနသည့္ တင္သားေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အားရပါးရ ဖ်စ္ညွစ္ေပးရင္း သူမအဖုတ္ကိုလ်က္သည္။ သူ႔လွ်ာႀကီးသည္ စက္၀ိုင္းပံု ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာ ထိုးဆြေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဟင္းခ်ဳိေသာက္သလို ရွဴးခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ အတြင္းက အသားေတြကို ပါးစပ္ႏွင့္အပ္ကာ စုပ္သည္။

“အာ … အင့္ … အင့္ …..အာ ..“
“ငန္းေလး … နင့္ ေစာက္ပတ္က … လ်က္လို႔တအား ေကာင္းတယ္ .. အရည္ေတြလဲ ရႊဲမွရြဲပဲ .. ကိုယ္ .. အရမ္းႀကိဳက္တယ္ ..“

ကာမေဇာတက္ကာ ရမၼက္သံႏွင့္အတူ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေျပာေနသည့္ ကိုစိုးႏိုင္၏ စကားေတြက ေမယမင္းစိတ္ကို ဆူေ၀ေစသည္။ တျပတ္ျပတ္ႏွင့္ လ်က္ေနသည့္ လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ သူမအေသြးအသားေတြ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားသည္။ ေမယမင္းကို ထရြေနေအာင စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ကိုစိုးႏိုင္သည္ သူ႔ပုဆိုးကို ခြ်တ္သည္။ ေထာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သူ႔အေကာင္၏ ထိပ္အေရခြံကို ဆြဲခ်ကာ ဒစ္ေဖာ္သည္။ ျပဴးထြက္လာသည့္ သူ႔ထိပ္ကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ ေမယမင္း အဖုတ္၀ႏွင့္ေတ့သည္။ ေကာင္မေလးသည္ သူလုပ္တာကို သိသည္လား မသိသည္လားေတာ့ မသိ။ သူ႔ဒုတ္ထိပ္ႏွင့္ သူမအဖုတ္၀ ပြတ္မိသည္တြင္ တင္ပါးက ေကာ့တက္လာသည္။ ကိုစိုးႏိုင္ ဟစိေလး ျဖစ္ေနသည့္ အ၀ေလးထဲ အံကိုက္ ဖိကာခ်လိုက္သည္။

“အီး ….“

စိတ္ထထႏွင့္မို႔ ကိုစိုးႏိုင္ ဒုတ္က တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို တစ္ခ်က္ထဲ ၀င္သည္။ ေမယမင္း ရင္ေတြေကာ့တက္သြားသလို လူလဲေျမြတစ္ေကာင္လို တြန္႔လိန္သြားသည္။ ဖီလင္ေတြ တက္ေနသည့္ ကိုစိုးႏိုင္ အထာက်ေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေတာ့ပဲ ရႈံ ႔မဲ့ေနသည့္ ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာေလးကို အရသာခံၾကည့္ကာ က်န္ေနသည့္အပိုင္းကို ထပ္ဖိခ်သည္။ တနင့္တပိုး ထိုး၀င္လာသည့္ အတံႀကီးေၾကာင့္ ေမယမင္း မသိစိတ္ႏွင့္ ပူေႏြးေနသည့္ အသားေခ်ာင္းႀကီးကို ဖမ္းညွစ္ပစ္လိုက္သည္။

“အီး .. ငန္းေလး .. ေကာင္းလိုက္တာ ..“

အားသန္သန္ႏွင့္ ညွစ္ယူထားသည့္ ေမယမင္းအဖုတ္ကို ကိုစိုးႏိုင္ အႀကိဳက္ေတြ႔သည္။ အပ်ဳိေပါက္ေလး ျဖစ္ကတည္းက က်ိတ္ကာ ႀကိဳက္ခဲ့သည့္ ေကာင္မေလး သူ႔လက္ထဲေရာက္လာၿပီမို႔ အရအမိ လိုးရန္ျပင္သည္။ ေမယမင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲယူကာ တြန္းကားထုတ္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကမူ ေဆာင့္ေၾကာင့္မက်တက် ထိုင္၍ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္သည္။ ေမယမင္း မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္မလာေတာ့ေခ်။ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ တအင့္အင့္ တအာအာ ညည္းၿပီးေတာ့သာ ကိုစိုးႏိုင္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို လူးကာလြန္႔ကာခံေနသည္။ ကိုစိုးႏိုင္ကိုယ္တိုင္လဲ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ၀တ္လစ္စလစ္ အလွကို မ်က္စိအရသာခံကာ ၾကည့္ရင္း အားကုန္ေဆာင့္သည္။ ေမယမင္း၏ ႏို႔ေတြကိုလဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္နာနာလွမ္းဆြဲသည္။ စူစူေလးထြက္ေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကိုလဲ ပြတ္ေခ်သည္။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆို ဘယ္ဘက္လက္မကို သံုးကာပဲႀကီးေစ့လို အဖုေလးကို ပြတ္ေပးသည္။ အလင္းေရာင္ မလံုေလာက္သည့္ အခန္းထဲတြင္ လူသားႏွစ္ဦး၏ ကာမစပ္ယွက္ေနမႈက အေမွာင္ထုကို အားျပဳကာ ျပင္းထန္ေပါက္ကြဲထြက္ေနသည္။

“အား … ငန္းေလး ..ကိုယ္ၿပီးေတာ့မယ္ ..“
“အင့္ .. အင့္ .. အထဲမွာ မလုပ္နဲ႔ ..“

ေမယမင္း ကမန္းကတမ္း ေျပာသည္။ ဘာႀကီးပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူမ ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ သတိရွိသည္။ မ်က္လံုးကို အတင္း အားယူ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲနဲ႔ အသက္ကို ရွဴကာ ေဆာင့္ေနသူ ကိုစိုးႏိုင္က ခ်က္ခ်င္း သူ႔ဒုတ္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ ေမယမင္း ေပါင္ၾကားမွ ထကာ ေခါင္းရင္းဘက္ ေနရာေရႊ႔သည္။ ေမယမင္း သတိမထားမိခင္ သူမ၏ ေခါင္းကို လွမ္းဆြဲျခင္း ခံလိုက္ရကာ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္ အတံႀကီးက ပါးစပ္နား ေရာက္လာသည္။

“စုပ္ .. စုပ္ .. ငန္းေလး ..“

မိႈဖူးလို ထိပ္ႀကီးကို သူမငံုေပးလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုစိုးႏိုင္၏ ကိုယ္က ေကာ့တက္သြားသည္။ အာေခါင္ကို ထိုးမိမလို ျဖစ္ေနသည့္ အတံႀကီးက ဇတ္ခနဲ ဇတ္ခနဲ ့ျဖစ္သြားတာ သိလိုက္ၿပီး သူမပါးစပ္ထဲကို အရည္ေတြ တိုး၀င္လာသည္။ ေမယမင္း သူမ ေခါင္းကိုခါကာ ပါးစပ္ထဲမွ ဆြဲခြ်တ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုစိုးႏိုင္က သူမကို အခြင့္အေရးမေပးပါ။ သူမေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းတင္းညွပ္ကာ ကိုင္ထားရင္း သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို အရည္ေတြကုန္သည္ အထိ ထိုးထည့္ထားသည္။ အကုန္လံုး ကုန္သြားမွ “အီး“ခနဲ ေရရြတ္ၿပီး ျပန္ဆြဲထုတ္သြားသည္။ ေမယမင္း ကမန္းကတမ္း ထကာ ၾကမ္းျပင္ထက္ကို ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚမွလဲ ကုန္းရုန္းထကာ ေအာက္ကိုဆင္းသည္။ ကိုစိုးႏိုင္သည္ သူမလုပ္သမွ်ကို ဘာမွမေျပာပဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲတြင္ အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနေသးသည္။

“ေကာင္းတယ္ကြာ .. ငန္းေလးရာ ..“

ကိုစိုးႏိုင္သည္ ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ တင္ထားသည့္ ေဆးလိပ္ဗူးကို လွမ္းဆြဲသည္။ ေမယမင္းသည္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို မယံုရဲေသးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ေၾကာင္စီစီေလး ကိုစိုးႏိုင္ကို ၾကည့္ေနသည္။

“အထဲမွာ ေရခ်ဳိးခန္း ရွိတယ္ … သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ခ်င္လုပ္လိုက္ေလ …“
“ေတာ္ၿပီ … က်မ ျပန္ေတာ့မယ္ ..“

ေမယမင္း ဘာစကားမွ မဆိုခ်င္ေတာ့ပဲ ကုတင္ေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ သူမ၏ အ၀တ္ေတြကို ျပန္ဆြဲယူသည္။ ကိုစိုးႏိုင္က တစ္ခ်က္သူမကို စိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ ေတ့သည္။ မီးမညိွေသးပဲ သူ႔ပုဆိုးကို ေခါင္းကလွ်ိဳကာ စြပ္သည္။ ေမယမင္း အခန္းတံခါး၀ကို ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ ကိုစိုးႏိုင္သည္ အေပၚအကၤ်ီခြ်တ္ႏွင့္ပင္ လိုက္လာခဲ့သည္။

“ငန္းေလး .. ေနဦး ..“
အိမ္ေပါက္၀ေရာက္ေတာ့ ကိုစိုးႏိုင္က သူမလက္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးေထြးႏွင့္ ေမယမင္း လည္ျပန္လွည့္ကာ ၾကည့္သည္။

“နင္ .. ဟိုအေကာင္ကို ေမ့လိုက္စမ္းပါ …“
ေမယမင္း ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနေတာ့ပဲ လက္ကို ဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ကာ သူမအိမ္ဘက္သို႔ ျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။ အိမ္ထဲကို သူမဘယ္လိုဘယ္လို ျပန္ေရာက္မိမွန္း မသိေတာ့။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းစြာႏွင့္ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္မိခိုက္ သူမ၏ မ်က္စိက အိမ္ဖုန္း၏မက္ဆိတ္ခလုတ္သည္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ မီးလင္းေနတာ ေတြ႔သည္။ ညိဳ႕ငင္ခံရသည့္ လူတစ္ေယာက္ႏွယ္ ေမယမင္း voice message ခလုတ္ကို ႏွိပ္သည္။

“ယမင္း .. ကိုကိုပါ .. ျဖဴျဖဴစံက ယမင္း ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ျပန္သြားတယ္ဆိုလို႔ ကိုကို စိတ္ပူၿပီး ဆက္တာ .. ယမင္း ေသခ်ာနားေထာင္ .. ကိုကို႔ကို ယမင္း စိတ္ဆိုးေနတယ္ ဆိုတာ သိတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ကိုကိုလုပ္သမွ် ကိစၥေတြအတြက္ ယမင္းကို ကိုကို အကုန္ရွင္းျပမယ္ .. ကိုကိုကိုယ္တိုင္လဲ လက္ရွိ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ယမင္းကလြဲၿပီး တျခားသူ မေျပာခ်င္ဘူး .. ယမင္းသာလွ်င္ ကိုကိုရဲ ႔တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ပါ .. ကိုကို ယမင္းကို ခ်စ္တယ္ … အရမ္းလဲ သတိရေနတယ္ .. ဒါပဲေနာ္ .. ကိုကိုသြားေတာ့မယ္ ..“

ဖုန္းထဲမွ ေနထက္ စကားသံ ဆံုးဆံုးသြားခ်င္း ေမယမင္း မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္မိသည္။ ယမင္း .. နင္ ဘာေတြလုပ္မိၿပီလဲ …။

ငိုေၾကြးစရာ မ်က္ရည္မရွိေတာ့ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့သည့္ ေမယမင္းသည္ အမွန္စင္စစ္ မ်က္ရည္ေတြ တိုး၍သာ ရွိေနေသးသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရေပမည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေနထက္ စိတ္ပူေနေပမယ့္ ညေနေက်ာင္းဆင္းေသာအခါ စိုင္းေမာင္ႏွင့္တူတာဆိုလို႔ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ မေတြ႔ပါ။ ေနထက္ ၊ နန္းမိုခမ္းတို႔ အူလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္မိကာ “ျပန္ၾကပါစို႔“ ဟု ညိႏိႈင္း၍သာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ မနက္က ေခၚလာခဲ့သည့္ အစီအစဥ္အတိုင္း တစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္အိမ္စီ ျပန္ပို႔ရလို႔ ေစာကလ်ာအိမ္ကို ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနထက္ေရာ ေစာကလ်ာပါ ဒီေန႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ကိစၥေတြအတြက္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္မို႔ လမ္းတြင္ ေထြလီကာလီ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေခ်။ ေနထက္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။

ကားေသာ့ကို ပိတ္ကာ စက္သတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေနထက္ ကားတံခါးကို တြန္းဖြင့္သည္။ သူ႔ေျခေထာက္က ေျမႀကီးႏွင့္ ထိလိုက္စဥ္မွာပင္ အေၾကာအခ်င္ေတြ ေတာင့္တင္းသြားသည္။ သာမန္မဟုတ္ေတာ့သည့္ သူ႔ႏွာေခါင္းက သူတို႔အိမ္ထဲတြင္ မရွိသင့္ေသာ အနံ႔ေတြရေနေၾကာင္း လွမ္းသတိေပးသည္။ ေနထက္ စိတ္ကိုစုစည္းၿပီး အာရံုစူးစိုက္ကာ ေသခ်ာအနံ႔ခံသည္။ သူ႔မ်က္လံုးသည္ ရုတ္တရက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၀င္းသြားၿပီး တဟုန္ထိုး အိမ္ေပါက္၀ကို ေျပးလာသည္။ ပိတ္ထားသည့္ တံခါးအား ဆြဲေတာင္ မဖြင့္ႏိုင္အားပဲ ကိုယ္ႏွင့္တိုက္၍ တံခါးကို ဖြင့္သည္။

တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အိမ္ထဲ၌ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ဧည့္ခန္းရွိ ဆက္တီတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ျမင္ယံုႏွင့္ သူမ ငိုေနမွန္း သိသာသည္။

“အန္တီေလး … ဘာျဖစ္တာလဲ …“
ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ငိုထားသည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သည္။

“မီး ... မီးေလး ..“
“မီမီလြင္!!!.. မီမီလြင္ .. ဘယ္မွာလဲ .. အန္တီေလး …“

ေနထက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာႏွင့္ ေမးမိသည္။ အန္တီေလးသည္ သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာပဲ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ စာရြက္အျဖဴတစ္ရြက္ကို လွမ္းကာေပးသည္။ ေနထက္ ဇတ္ခနဲဆြဲယူဖတ္သည္။ မီမီလြင္ လက္ေရးျဖစ္သည္။ စာက သူမ အိမ္မွာေနရာတာ မေပ်ာ္လို႔ အိမ္ေပၚကဆင္းကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ သြားေနမည္လို႔ ေရးထားသည္။ ေနထက္သာ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း စိုင္းေမာင္၏ အနံ႔ကို မရခဲ့ေသာ္ ထိုစာကို မီမီလြင္ ေရးခဲ့တာလို႔ ယံုခ်င္ယံုဦးမည္။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဒါ မျဖစ္ႏုိင္။ စိုင္းေမာင္ မီမီလြင္ကို ဖမ္းသြားၿပီး ဒီစာကို ခ်န္ထားခဲ့တာ ျဖစ္မည္။

ေနထက္၏ စိတ္တြင္ ရုတ္တရက္ ေမယမင္း အေၾကာင္းက ၀င္လာသည္။ ေနထက္ “ေတာက္“ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္သည္။ စိတ္ထဲမွလဲ ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ ႀကံသည့္ေကာင္ဟု ဆဲမိသည္။ စိုင္းေမာင္သည္ သူ႔ကို တိုက္ရိုက္ ရင္ဆိုင္ရမည့္ အစား သူသံေယာဇဥ္ ရွိသည့္သူေတြ ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ၿပီ။ အင္မတန္မွ ယုတ္မာသည့္ အေကာင္။ သူဘာလုပ္ရမလဲ။ ေနထက္ မ်က္စိက ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ရွိသည့္ ဖုန္းဆီေရာက္သြားသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ နန္းမိုခမ္းကို ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာရေတာ့မည္။

ေနထက္ ဖုန္းဆီေလွ်ာက္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္မွာပင္ အိမ္၀က လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလိုက္ရသည္။

“အန္တီေလး … က်ေနာ္သြားမယ္ ..“
ဘယ္သူပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ထားရင္း ေနထက္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးသည္။

အေပါက္၀တြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရပ္ေနေလသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေနထက္ အသိစိတ္လြတ္သြားသည္။ ၀မ္းေခါင္းသံပါေအာင္ သူဟိန္းမိၿပီး ၀ုန္းခနဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ခုန္အုပ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး လံုးေထြးသြားသည့္အခိုက္ ေနထက္ သမန္း၀ံပုေလြပံုစံ အလိုလို ေျပာင္းသြားကာ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ လည္ဂုတ္ကို သန္မာသည့္ လက္ေတြသံုးၿပီး ညွပ္ထားသည္။ လံုးေထြးကာက်သြားသည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ မထႏိုင္ေအာင္ ဖိထားရင္း ေနထက္ ေဒါသမ်က္လံုးေတြႏွင့္ အရိုင္းတစ္ေကာင္လို မာန္ဖီကာၾကည့္သည္။

“မီမီလြင္ ဘယ္မွာလဲ …“
“စိုင္းေမာင္ ဆီမွာ …“
“တျခား ဘယ္သူေတြ ဖမ္းထားေသးလဲ ..“

ေက်ာ္ေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာက ေနထက္ အေမးေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ေနာက္မွ ..

“မင္း ညီမ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ..“
“ဘယ္မွာ ဖမ္းထားလဲ ..“
“မသိဘူး ေနထက္ … ထြန္းသူနဲ႔ စိုင္းေမာင္ ေခၚသြားတာပဲ .. မီမီလြင္အသြင္ မေျပာင္းမျခင္း ျပန္လာၾကမယ္ မထင္ဘူး ..“
“ဘာ!!! .. ဒီေကာင္ ငါ့ညီမကို ကိုက္လိုက္ၿပီလား ..“

ေက်ာ္ေက်ာ္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ေနထက္ ဆက္ေမးရန္ အျပင္တြင္ သူ႔ေနာက္က လႈပ္ရွားသံ ၾကားသည္။

“ေနထက္ .. မင္းးး !!! …“
ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ၾကက္ေသေသကာ ေနထက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနသည့္ သြင္ျပင္ကာ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ဖံုးကြယ္လို႔မရ။ ၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာလာၿပီး သူမခ်ာခနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးသည္။

“အန္တီေလးးး !!! …“
ေနထက္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို လည္ဂုတ္က ဆြဲမကာ အိမ္ထဲထိပါေအာင္ တရြတ္တိုက္ဆြဲသည္။ အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ တံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ ျပန္ပိတ္လိုက္ကာ အန္တီေလးကို ရွာသည္။ ဧည့္ခန္းေထာင့္၌ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ေနထက္ကို စိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။ ေျခေတြလက္ေတြ တုန္ေနယံုမက သူမအသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါေနေလသည္။

“ဒီမွာေန ..“
ေက်ာ္ေက်ာ့္ဘက္လွည့္ကာ ေနထက္ အမိန္႔ေပးၿပီးေနာက္ ေနထက္ အန္တီေလး အနားကို တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးလာသည္။

“ငါ့အနားမလာနဲ႔ !!!..“
ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန႔္ႏွင့္ ေနထက္ဘက္ကို လက္ေျမွာက္ကာ တားရင္း က်ံဳးေအာ္သည္။ သားရိုင္းတစ္ေကာင္ကို ပက္ပင္းေတြ႔သလို သူမအသံက အထိတ္တလန္႔ရွိလွသည္။ ေနထက္ ေဒၚစႏၵာလြင္ ထြက္မေျပးခင္ ဖ်တ္ခနဲေရွ႔တိုးကာ ယမ္းခါေနသည့္ အန္တီေလး၏ လက္ေတြကို ခ်ဳပ္သည္။ သူမမ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ညွပ္ကာ ကိုင္လိုက္ရင္း …

“မာမီ .. သတိထား … သား .. သားေလ … ေနထက္ ..“
ေနထက္၏ ပထမဆံုး မာမီဆိုသည့္ ေခၚသံက တန္ခိုးရွိလွပါသည္။ စိုးရိမ္သံယွက္ႏြယ္ေနသည့္ စကားသံတြင္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ လႈပ္ရွားေနသည့္ စိတ္သည္ ျပန္လည္တည္ၿငိမ္သည္။ အသနားခံသလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေနထက္ကို ျပန္လည္ေမာ့ၾကည့္ကာ …

“သား … သား … မင္း … မင္းက ..“
“ဟုတ္တယ္ .. မာမီ .. က်ေနာ္က သမန္း၀ံပုေလြ … “
“ဘာ .. သမန္း၀ံပုေလြ !!! .. ဘယ္လို ..“
“မာမီ က်ေနာ္ ရွင္းျပမယ္ … ေက်ာ္ေက်ာ္ .. ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေအး ယူလာေပးစမ္းပါကြာ ..“

ေနထက္ အန္တီေလး၏ လက္ကုိဆြဲကာ ဆိုဖာဆီသို႔ ျပန္ေခၚလာသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္ခမ်ာ ေယာင္နနႏွင့္ ေနထက္ဆြဲေခၚရာသို႔ ပါလာသည္။ ဆိုဖာေပၚ ေျခပစ္လက္ျပစ္ ထိုင္မိခိုက္ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ေရအျပည့္ထည့္ထားသည့္ ဖန္ခြက္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ေနထက္ .. ဒီမွာ ေရ ..“
“မာမီ .. ေရေအးေလး ေသာက္လိုက္ပါဦး .. ၿပီးမွ က်ေနာ္အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပပါ့မယ္ ..“

ေအးျမသည့္ ေရခဲေရ၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ ရင္ထဲ လႈပ္ရွားေနမႈက အနည္းငယ္ ၿငိမ္က်သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနထက္ကိုေတာ့ မယံုရဲေသးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ကာေနသည္။ ေနထက္ အန္တီေလးကို ၾကည့္ေနရင္း ထုိင္ေနရာမွ ေျဖညင္းစြာ ထသည္။

“မာမီ . .. က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္စီ ဖုန္းဆက္ပါရေစ .. မီမီလြင္အတြက္ပါ ..ခနေလးေနာ္ … “

ေဒၚစႏၵာလြင္ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ပဲ ေနထက္ ျပဳမူသမွ်ကို ငူငူႀကီး ထုိင္ၾကည့္ေနသည္။ ေနထက္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ နန္းမိုခမ္းဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ျဖဴျပာႏွင့္ ေစာကလ်ာကို ေခၚၿပီး သူ႔ဆီလာဖို႔ ေျပာသည္။ သူဘာမွ ေသခ်ာမေျပာေသာ္လဲ သူ႔အသံက အေရးတႀကီးႏိုင္သည့္ပံုစံေပါက္ေနလို႔ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆိုတာကို နန္းမိုခမ္း ရိပ္မိသည္ထင္သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း လာမည္ဟု ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ေနထက္ ေဒၚစႏၵာလြင္အနား ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ ဆိုဖာေပၚတြင္ေတာင္ ၀င္မထိုင္ေတာ့ပဲ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထုိင္ကာ အန္တီေလး၏ လက္ကိုဖြဖြေလး ကိုင္ထားရင္း အျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုကို အစကေန ျပန္ကာေျပာျပလိုက္ေလသည္။

“ဒါဆို .. စိုင္းေမာင္က မီးေလးကို အႏၱရာယ္ျပဳႏိုင္လား .. သား ..“
ေနထက္ စကားဆံုးေတာ့ ေဒၚစႏၵာလြင္က သူမ သိခ်င္သည့္ အခ်က္ကို အေရးတႀကီး ေမးသည္။ မိခင္တစ္ေယာက္၏ သမီးအေပၚ ရတက္မေအးသည့္ စိတ္ေသာက သူမမ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚလြင္ေန၏။

“မီမီလြင္ ဒုကၡမေရာက္ႏိုင္ပါဘူး .. မာမီ .. သူက က်ေနာ္တို႔လိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါ .. ဒါေပမယ့္ .. က်ေနာ္ရွင္းျပသလိုေပါ့ … မီမီလြင္ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ စိုင္းေမာင္စကားကိုေတာ့ နားေထာင္ရေတာ့မယ္ .. ဒါကို လိုခ်င္လို႔ သူက ဖန္တီးတာ မာမီ ..“
“ဒါေပမယ့္ … သားက မီးေလးကို သူ႔ဆီကေန ျပန္ပါေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လား ..“

ဒီေတာ့မွ ေနထက္ စိတ္ထဲတြင္ ေမ့ေနသည့္ အခ်က္သည္ ထင္းခနဲ ေပၚလာသည္။ ခုနကတုန္းက အန္တီေလးကို နန္းမိုခမ္းတို႔ကို ဘယ္လိုသူ႔ဘက္ပါလာေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္ဆိုတာကို ထိန္ခ်န္ထားခဲ့သည္။ ညီမျဖစ္သူ မီမီလြင္ႏွင့္ ကာမစပ္ယွက္မွ စိုင္းေမာင္လက္က ကယ္လို႔ရမည့္ ကိစၥသည္ သူ႔အတြက္ ႀကီးမားေသာ ျပသနာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာသည္။ ေသာက္ဂြပဲ ..။

ထိုအခိုက္ အိမ္ေရွ႔တံခါး၀မွ ဘဲလ္သံၾကားရသည္။ ေနထက္ပင္ ထကာ တံခါးကို သြားဖြင့္ေပးသည္။ နန္းမိုခမ္း ဦးေဆာင္ကာ ေစာကလ်ာတို႔ ၀င္လာၾကသည္။ ျဖဴျပာသည္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ က်န္သူမ်ားကို ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္ဆီ ေျပးသြားကာ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေခါင္းထိုးကာ ငိုသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည့္ ျဖဴျပာ၏ ကိုယ္ကို ေပြ႔ဖက္ထားကာ သူမ၏ ဆံႏြယ္ေတြ ၾကားထဲ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ထားေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သံေယာဇဥ္အတိမ္အနက္က ျမင္ယံုႏွင့္ သိသာေပသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ၀ိုင္းေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေနထက္ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ..

“မင္း မနက္က ေက်ာင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက တကယ္ပဲလား ေနထက္ ..“
“ငါ လိမ္မေျပာတတ္ဘူး .. ေက်ာ္ေက်ာ္ ..“
“ေနထက္ … ေက်ာ္ေက်ာ္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေရာက္ေနတာလဲ ..“

အျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္ႏိုင္သည့္ နန္းမိုခမ္းသည္ သူမ သိခ်င္ေသာ အခ်က္ကို မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့ပဲ ထုတ္ေဖာ္ကာ ေမးသည္။ ေနထက္ အလယ္တြင္ရပ္ေနရာမွ အန္တီေလး၏ ဘယ္ဘက္ေဘးကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ မိန္းကေလး သံုးေယာက္သည္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေဒၚစႏၵာလြင္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိၾကသည္။

“အတိုခ်ံဳးၿပီးေတာ့ပဲ မိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ … ဒါ .. ငါ့မာမီ .. ေဒၚစႏၵာလြင္ .. သူက နန္းမိုခမ္း .. ေစာကလ်ာ .. ဒါကေတာ့ ျဖဴျပာ .. ျဖဴျပာခ်စ္သူေကာင္ေလးကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ…“

ျဖဴျပာခ်စ္သူေကာင္ေလး ဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ ျဖဴျပာေရာ ေက်ာ္ေက်ာ္ပါ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနသည့္ ၾကားက ေက်နပ္စြာၿပံဳးျပၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္ လက္ခ်င္းဆက္ကာ မွီ၍ ရပ္ေနသည္။

“မိုခမ္း .. စိုင္းေမာင္က … ငါ့ညီမ မီမီလြင္ကို ဖမ္းသြားၿပီး အသြင္ေျပာင္းလိုက္ၿပီ ..“
မိန္းကေလးေတြ ေနထက္ဘာေၾကာင့္ အေရးတႀကီး သူမတို႔ကို ေခၚသည္ဆိုတာကို ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သည္။

“ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ .. ေနထက္ ..“
“ပထမဆံုးကေတာ့ .. တို႔ေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ ရွိဖုိ႔ လိုအပ္တယ္ .. မိုခမ္း .. စိုင္းေမာင္က ဘာထပ္ႀကံေနလဲဆိုတာကို ငါမသိဘူး … ဒီေတာ့ နင္တို႔ေတြ ဒီေန႔ည ဒီမွာအိပ္မယ္ဆို ရလား ..“
“ရတယ္ ေနထက္ … ျပသနာမရွိဘူး .. ငါတို႔ေတြ ညဘက္ညဘက္ တစ္ေယာက္ေယာက္အိမ္မွာ သြားအိပ္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္ထြက္ေနၾကပဲ … ငါနဲ႔ျဖဴျပာ ေစာကလ်ာ အိမ္မွာ အိပ္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မယ္ ..“

ျဖဴျပာက နန္းမိုခမ္း အေျပာကို ေခါင္းညိတ္ကာ ေထာက္ခံသည္။ ေနထက္ အၾကည့္က အေျဖမေပးေသးသည့္ ေစာကလ်ာဆီေရာက္လာသည္။ အၿမဲတမ္း ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ မ်က္၀န္းေတြအနည္းငယ္ ရီမိႈင္းသြားသည္ကို ထူးဆန္းဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။

“ငါ့အေမက ငါ ဘယ္မွာပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ဂရုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး … အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆို သူ႔ဖာသူ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္ၿပီး .. အိမ္မွာ ထင္တိုင္းက်ဲေနၿပီ .. ငါမရွိေလေတာင္ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ေနတာ ..“

ေစာကလ်ာ စကားေၾကာင့္ ေနထက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မီမီလြင္အေရးကရွိေနသည္မို႔ သူထပ္ေတာ့ မေမးေတာ့ပါ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ၾကလွ်င္သာ ေစာကလ်ာ၏ အေၾကာင္းေတြကို ေမးၿပီး အားေပးရမည္ဟု သူစိတ္ထဲမွတ္ထားလိုက္သည္။

“အိုေက .. ေကာင္းၿပီ … ငါေျပာမယ္ .. အားလံုးနားေထာင္ … နင္တို႔ေတြ အားလံုး ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို မ်က္ခ်ည္မျပတ္ၾကည့္ထားၾက … စိုင္းေမာင္ဘယ္နားေရာက္ေနလဲဆိုတာ ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာင္မွ မသိတဲ့ အတြက္ ငါတုိ႔ေတြ အခ်ိန္ျပည့္ သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာၾကမယ္ .. တကယ္လို႔သာ ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ စိုင္းေမာင္ေပၚလာလွ်င္ မာမီကားကို သံုးၿပီး နင္တို႔ေတြ ထြက္ေျပးၾက ..“

ေနထက္ စကားကို အားလံုးက အေလးအနက္ နားေထာင္ပါသည္။ အေရးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကံဳလာလွ်င္ သူ႔အမိန္႔ကို တေသြးမသိမ္းလိုက္နာရမည္ဆိုသည့္ စည္းကမ္းခ်က္ေၾကာင့္ နန္းမိုခမ္းတို႔တေတြ ဘယ္သူမွ ထပ္တြန္႔တက္မေနပါ။ ေနထက္ႏႈတ္က ဘာဆက္ေျပာမလဲဆိုတာကိုသာ ငဲ့လင့္ေနၾကသည္။ ေနထက္ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ကာ နားေထာင္ေနသည့္ အန္တီေလးဘက္လွည့္ကာ ..

“မာမီ … မာမီဟန္းဖုန္းကို က်ေနာ့္ကို ေပးလိုက္ … ျဖဴျပာဆီမွာ ဟန္းဖုန္းရွိေတာ့ အေရးႀကံဳလွ်င္ သူ႔ဆီပဲ က်ေနာ္ဆက္လိုက္မယ္ ..“
“ေနထက္ .. ငါတစ္ခုေျပာမယ္ .. ရမလား ..“

ေနထက္စကားကို ျဖတ္ကာ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ အေရးႀကီးသည့္ အသြင္ႏွင့္ ေျပာသည္။ ေနထက္ အခုမွ သတိျပဳမိသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ျဖဴျပာေရာက္ကတည္းက သူမ၏ လက္ကို မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားသည္ ဆိုတာကို။ သူ၏မ်က္ႏွာတြင္လဲ တစ္စံုတစ္ခုကို အတင္းအက်ပ္ ခ်ဳပ္တည္းထားရဟန္ ေပၚေနသည္။

“ေက်ာ္ေက်ာ္ .. မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ..“
“ငါ .. ငါ .. ဟာကြာ .. ေတာက္ !! .. ဟိုေကာင္ စိုင္းေမာင္က .. ငါ့ကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္ .. သူတို႔သံုးေယာက္ ဘယ္သူ႔ကိုပဲေတြ႔ေတြ႔ ဖမ္းထားရမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္ … အဲဒါ ..“

ေနထက္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာကို အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္သည့္ နန္းမိုခမ္းသည္ ျဖဴျပာအနားကို ေရာက္သြားသည္။ သူမသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲထားလိုက္သည္။

“မာမီ .. က်ေနာ့္ကို ေနာက္ေဖးခန္းက ႀကိဳးေခြယူေပးပါ .. ဒီအတိုင္းဆို ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ႀကိဳးတုပ္ထားမွ ရမယ္ ..“
အက်ဳိးအေၾကာင္းကို နားလည္သြားၿပီမို႔ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ မီးဖိုခန္းဘက္ကို ေျပးသြားသည္။ ေနထက္ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ လိုအပ္က လႈပ္ရွားရန္ အသင့္ျပင္ထားသည္။ ခနခ်င္း ေဒၚစႏၵာလြင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“သား .. ဒီမွာ .. “
ေနထက္ အန္တီေလး ေပးလိုက္သည့္ ႀကိဳးေခြကို လွမ္းယူကာ ေက်ာ္ေက်ာ့္အနားတိုးလာသည္။

“ေက်ာ္ေက်ာ္ .. စိတ္မရွိနဲ႔ကြာ .. ျဖဴျပာ သူ႔လက္ကို မလႊတ္ပဲ ေနာက္ကို ဆြဲယူလိုက္ ..“
ရုန္းကန္မယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ေနထက္က သူ႔ကိုလက္ေနာက္ျပန္ခ်ည္တာကို အသာတၾကည္ပင္ ခံသည္။ ျဖဴျပာ၏ လက္ကိုေတာ့ မလႊတ္ေခ်။ ေနထက္ သေဘာေပါက္သည္။ စိုင္းေမာင္၏ အမိန္႕က မျပတ္သားလွသျဖင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ထိုအခ်က္ကို သံုးကာ ျဖဴျပာ၏ လက္ကိုဖမ္းသည္ဆိုယံုေလး ဆြဲကာ ကိုင္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အေသအခ်ာ စိတ္ခ်ရေအာင္ ခ်ည္ၿပီးမွ ေနထက္ ျဖဴျပာ့ကို အားေပးကာ ၿပံဳးျပသည္။

“ျဖဴျပာ .. ေက်ာ္ေက်ာ့္ကိုေတာ့ နင့္လက္ထဲ အပ္ထားခဲ့လိုက္ၿပီ .. သူ႔အနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မဖြာနဲ႔ေတာ့ .. လုပ္ႏိုင္တယ္ မွတ္လား ..“
“ရတယ္ ေနထက္ .. စိတ္ခ် … ငါ သူ႔ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘူး ..“

ျဖဴျပာစကားေၾကာင့္ သမီးအတြက္ ရတက္မေအးသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ေတာင္ အနည္းငယ္ ၿပံဳးသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေနထက္ သေဘာက်စြာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး အိမ္ေပါက္၀သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

“ေနထက္ .. သတိထားေနာ္ ..“
ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ သူမေျပာမည္ ရွိေသး။ နန္းမိုခမ္းက ေနထက္၏ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကုိ ဆြဲယူကာ စိတ္ပူပန္သည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ကာ မွာေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ သူမ စေတြ႔ကတည္းက သတိျပဳမိသည္။ ဒီ ရွမ္းမေခ်ာေလးသည္ ေနထက္အေပၚကို အေတာ္ဂရုစိုက္ယုံမက သူမ၏ အၾကည့္သည္လဲ အၾကင္နာေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္ဆိုတာကို။ အင္း .. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ယိုးမွယိုးၾကရဲ ႔လား …။

“စိတ္မပူပါနဲ႔ .. မိုခမ္း … နင္တို႔သာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနၾကပါ ..“
ေနထက္ နန္းမိုခမ္း၏ လက္ကို အားေပးသလို ျပန္လည္၍ ဖ်စ္ညွစ္ရင္း သူ႔တို႔ႏွစ္ဦးကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ ေစာကလ်ာကိုပဲ တဆက္တည္း ႏႈတ္ဆက္သည္။ တံခါး၀နားကို ေလွ်ာက္လာေသာအခါ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္တြဲကာ သူ႔နံေဘးကပါလာသည္။

“ေနထက္ .. နင္ ဘယ္သြားမွာလဲဟင္ … “
မ၀့ံမရဲႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းကာေမးသည့္ ေစာကလ်ာကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေနထက္ တစ္လံုးခ်င္း ေအးစက္စြာပင္ ေျဖလိုက္ေလသည္။

“ငါ့အိမ္ကို မဖိတ္ေခၚပဲ လာသြားတဲ့ေနာက္ေတာ့ … စိုင္းေမာင္အိမ္ကိုလဲ မဖိတ္ေခၚပဲ ငါ သြားရမယ္ေလ …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စပ္စံထြန္း ေဆးရံုႀကီးဘက္သို႔ သြားရာ ၿမိဳ႔ပတ္လမ္းေပၚတြင္ အနီေရာင္ဒီတီဆိုင္ကယ္ေလးသည္ တ၀ူး၀ူးေအာ္ျမည္ကာ အရွိန္ႏွင့္ ေျပးလႊားေနေလသည္။ ဂီယာကုန္တင္ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ ေနထက္ လက္ကိုင္ႏွစ္ခုကို ၿမဲၿမံစြာကိုင္ကာ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းထားရသလို လႈပ္ရွားေနသည့္ သူ႔စိတ္အစဥ္ကိုလဲ ၿငိမ္သက္ေအာင္ ထိန္းေနရသည္။ တစ္ေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူ ျပန္လည္ သံုးသပ္ၾကည့္သည္။ ဟာကြယ္မရွိဘူးဟု ထင္ခဲ့သည့္ သူတို႔၏ အႀကံသည္ ထင္ထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။

သူ႔အျဖစ္က ပြဲစလို႔မွ မၾကာေသး။ အငိုက္တစ္ခ်က္မိၿပီး ငါးမိနစ္အတြင္း တစ္ဂိုးေပးလိုက္ရတာႏွင့္ တူေနသည္။ ကိုယ့္ကြင္းလို႔ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမ်ားကြင္းမွာ သြားကန္ရတာလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ ၿငိမ္ၿပီး ခံစစ္ႏွင့္ ကစားေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ တိုက္စစ္ကို ဖြင့္ရေတာ့မည္။ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းကို ရူးရူးမိုက္မိုက္ ထိုးေဖာက္ကာ ဂိုးျပန္သြင္းႏိုင္ဖို႔ ဖန္တီးရမည္။ စီေရာ္နယ္ဒိုလို အလိမ္အေခါက္ေတြသံုးၿပီး ရြန္းနီလို အုန္းဒိုင္း ကန္ပစ္မွ ရမည္။ လိုအပ္ပါက တစ္ဖက္လူ၏ ပယ္နယ္တီဧရိယာအတြင္းမွာ ဟန္ေဆာင္ေတာင္လဲွခ်လွ်င္ ခ်ရဦးမည္။ က်ဳိးက်ဳိးကန္းကန္း ေနာက္ပြဲေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကို ေဖာင္ဖ်က္ကစားမွ ရေတာ့မည္။

စိုင္းေမာင္ အေမကို သြားေတြ႔ရမည့္ ကိစၥသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ မဟာ စြန္႔စားခန္းႀကီးပင္။ စိုင္းေမာင္သည္ ခပ္ည့ံည့ံ အီးေဗာေလာေကာင္ မဟုတ္ဆိုတာကို မီမီလြင္ကို ဖမ္းသြားကတည္းက သူနားလည္လိုက္သည္။ ေနထက္ သူ႔ေနာက္ကို တနည္းမဟုတ္ တနည္းႏွင့္ လိုက္လာမည္ဆိုတာ သူလဲပဲ စဥ္းစားမိမွာ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရုတ္စကားပံုတစ္ခုအတိုင္း က်ားရွိေနမွန္းသိလွ်က္ႏွင့္ ေတာတိုးကာ သြားရမည္သာ …။

ေနထက္၏ အေတြးတြင္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာက ျဖတ္ကနဲ ေပၚလာသည္။ သူ ေမယမင္းကို ခ်စ္သည္ဆိုတာက ထာ၀ရအမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူနားမလည္သည့္ အခ်က္က ထိုအမွန္တရားေပၚတြင္ ျဖတ္ေျပးေနၾကသည့္ အစြယ္အပြားေတြ ျဖစ္သည္။ အစတုန္းကေတာ့ ေၾကာင္ကုတ္သေလာက္ဟု ယူဆသည့္ အရာေလးေတြသည္ အခုေတာ့ နက္ရိႈင္းသည့္ အစင္းေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မိုခမ္းတို႔အေပၚမွာ ထားရွိသည့္ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ျပန္ဆန္းစစ္ရသည္။ ျဖဴျပာအတြက္ေတာ့ ရွင္းသည္။ ျဖဴျပာသည္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ ခ်စ္သူ။ သူ သူမအေပၚမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိ။ ရွိေနတာက မိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာအေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ မိုခမ္းကို ပထမအႀကိမ္ေတြ႔ကတည္းက သံေယာဇဥ္ရွိသြားမွန္း သူသိသည္။ အခုက်ေတာ့ ေစာကလ်ာက ထုိထဲတြင္ တစြန္းတစ ပါ၀င္လာျပန္သည္။

ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ ၿခံ၀န္းႀကီးႏွင့္ တိုက္အိမ္၀ါ၀ါႀကီးက ေနထက္ ျမင္ကြင္းထဲ၀င္လာသျဖင့္ သူ႔အေတြးေတြက ပစၥဳပၸန္ကိုျပန္ေရာက္လာသည္။ ဆင္ဆိုသည္မွာ အစြယ္ႏွင့္ပါလား။ စိုင္းေမာင္၏ ဖားသားႀကီးသည္ ခ်မ္းသာသည္မွန္း နန္းမိုခမ္း ေျပာထားလို႔ ေနထက္သိေနေသာ္လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိမွန္း မသိေခ်။ ထည္ထည္၀ါ၀ါရွိေနေသာ အိမ္ႀကီးသည္ ႏိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ မန္ရွင္လို႔ ေျပာၾကသည့္ အိမ္ေဂဟာႀကီးတစ္လံုးပမာပင္။ ေနထက္ ဆိုင္ကယ္ကို ဂိတ္ေပါက္၀ကို ေက်ာ္၍ ေမာင္းသြားကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အုတ္တံတိုင္းနားတြင္ ကပ္ကာရပ္သည္။

ေနထက္ ေဘးဘီကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ကာ အသက္ကို ၀၀ရွဴသည္။ ကားသြားကားလာ ရွင္းသည္ႏွင့္ သူသည္ ရုတ္ခ်ည္း သမန္း၀ံပုေလြအသြင္ေျပာင္းကာ ေျခကိုကန္၍ ခုန္သည္။ ျမင့္မားလွသည္ဟု ဆိုရမည့္ သံစည္းႀကိဳးေခြေတြ လိပ္ကာ တင္ထားသည့္ အုတ္တံတိုင္းသည္ သူ႔ေအာက္မွာ က်န္ကာေနခဲ့သည္။

“Shit !!! “

ေနထက္၏ ေျခေထာက္ေတြက ေကာင္းစြာစိုက္ပ်ဳိးထားသည့္ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚသို႕ က်သည္။ လူသူအရိပ္အေယာင္ မေတြ႔႔ပဲ အစစအဆင္ေျပသည္ကိုေတြ႔လုိ႔ စိတ္ေက်နပ္လို႔မွ မဆံုးေသး။ ျမက္ခင္းကို ေရျဖန္းသည့္ စပလင္ကရာေတြက ရုတ္တရက္လည္လာကာ သူ႔တကိုယ္လံုး ရႊဲရြဲစိုသြားသည္။ ေနထက္ ျမက္ခင္းေပၚကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရသည့္ တိုင္လံုးႀကီးေတြႏွင့္ ဆင္၀င္ေအာက္သို႔ တတ္သုတ္ရိုက္ ေျပးလာရသည္။

“ကြ်တ္ .. မထူးေတာ့ပါဘူးကြာ …“

တကိုယ္လံုး ၾကြက္စုတ္တစ္ေကာင္လို ေရနစ္ထားသည့္ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုကိုယ္ၾကည့္ၿပီး ေနထက္ ကႏုတ္ပန္းေတြ ထြင္းထားသည့္ သစ္သားတံခါးမႀကီး ေရွ႔တြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရပ္ေနမိသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အယ္လ္ဖာဆိုကာ မာန္အျပည့္ႏွင့္ ၀ုန္းဒိုင္းသြားက်ဲမည္ဟု တြက္ထားခဲ့ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ဘာရိႈးမွ ျပစရာမရွိေတာ့။ သူ႔အျဖစ္က ေက်ာင္းလစ္ၿပီး ေရကန္ထဲ ငါးသြားျမွားသည့္ကေလး ကန္ထဲျပဳတ္က်လာသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။ အိမ္ထဲကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္၀င္မည့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ကာ တံခါးမႀကီး၏ ေၾကးကြင္းႏွစ္ခုကို ဆြဲ၍ ေခါက္လိုက္ေတာ့သည္။

ခံ့ညားသည့္ သစ္သားတံခါးမႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္က ေစ့ထားရာမွ ဟာသြားခ်ိန္တြင္ ေနထက္၏ ရင္ထဲတြင္လဲ တံခါးေနာက္ကြယ္ရွိ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ တံခါးဖြင့္ေပးသူက အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္သည့္ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲတြင္ အန္တီေလး ေဒၚစႏၵာလြင္ကို အေတာ္လွသည့္ မိန္းမဟု ေနထက္သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ႀကိဳဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ၿပံဳးျပေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးကိုေတာ့ မမွီေခ်။ ဘယ္အသက္အရြယ္ဟုပင္ ေျပာရမွာ ခက္လွသည့္ အဆိုပါ အမ်ဳိးသမီးသည္ တကိုယ္လံုးရွိ အဖုအထစ္ေတြကို လွစ္ဟေဖာ္ျပထားေသာ ကိုယ္က်ပ္ဂါ၀န္အတိုကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေဒါက္ျမင့္လယ္သာ အနက္ေရာင္ဖိနပ္ကို စီးထားကာ မခို႔တယို႔ ပံုစံႏွင့္ ရပ္ေနေလသည္။
ေနထက္ ေျပာစရာ စကားကို ရွာလို႔မရ။ အမ်ဳိးသမီးက ေနထက္အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ “ခစ္“ခနဲ ရယ္ၿပီး ..

“ေၾသာ္ … တို႔သားကို ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တဲ့ အယ္လ္ဖာႀကီးဆိုလို႔ ဘယ္နဲ႔မ်ား ေနမလဲလို႔ စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္ရတာ .. အခုက်ေတာ့ မင္းေလးက ေရနစ္ထားတဲ့ ပါပီေလးကိုး … ခစ္ .. ခစ္ …“
“ခင္ .. ခင္ဗ်ားက ?? ..“
“အိမ္ေပါက္၀ႀကီးမွာပဲ ရပ္ေနမွာလား ခ်ာတိတ္ … လာပါကြ .. တို႔ေတြေအးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ ..“

အမ်ဳိးသမီးသည္ ေနထက္ကုိ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ တေဒါက္ေဒါက္ ျမည္သည့္ ေဒါက္ဖိနပ္၏ အသံႏွင့္အတူ ကားစြင့္ေနသည့္ တင္အိုးႀကီးႏွစ္ခုက အခ်က္က်က် လႈပ္ခါသြားသည္။ ခံ့ညားလွသည့္ အိမ္ထဲရွိ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကိုေတာင္ ေနထက္ အကဲမခတ္ႏိုင္အားပဲ ဘာအခုအခံမွ ၀တ္ထားဟန္မတူသည့္ ၃၈ဆိုက္ထက္မနည္းေသာ အိုးႏွစ္လံုးကို သြားရည္က်ကာ လိုက္လာခဲ့သည္။ တျခားအေရးႀကီးသည့္ အေၾကာင္းမ်ား ရွိေနသည္ဆိုတာကို သိသိႀကီးႏွင့္ေတာင္ သူ႔အေကာင္က ေခါင္းေထာင္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။

ေနထက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးသည္ အေကာင္စား ဆိုဖာခံုေတြ ခ်ထားသည့္ ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးထဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ႏွာေခါင္းဦးတည္ရာသို႔ လိုက္လာမိသည့္ ေနထက္ အခုက်ေတာ့မွ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို ရိပ္မိၿပီး …

“ဒီအိမ္မွာ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ထဲလား … “
“ခ်ာတိတ္ကလဲ .. တို႔တစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႔မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ … မလုိတာေတြ ေမးေနေသးတယ္ .. ခစ္ .. ခစ္ ..“
“က်ေနာ့္ကို ခ်ာတိတ္လို႔ မေခၚနဲ႔ .. က်ေနာ့္မွာ နာမည္ရွိတယ္ … က်ေနာ့္ နာမည္ ေနထက္ ..“

ခ်ာတိတ္လို႔ အေခၚမခံခ်င္သည့္ ေနထက္၏ အသံက ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ျပန္ငယ္သြားကာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ ေျပာမိသည္။ ဟာ .. ေနထက္ .. မင္း ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ မိန္းမမ်ား မျမင္ဖူးတာ ၾကေနတာပဲ။

“ဒါနဲ႔ .. ခင္ဗ်ားက စိုင္းေမာင္ အေမလား …“
“ဟုတ္တယ္ေလ … တို႔နာမည္က ခင္သႏာၱ .. ဘာလဲ မင္းက တုိ႔ကို စိုင္းေမာင္ အစ္မထင္ေနလို႔လား .. ခစ္ .. ခစ္ ..“

သူ႔ကို ေရာက္ကတည္းက ျမဴဆြယ္သလို တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚခင္သႏာၱကို ေနထက္ နဲနဲေတာ့ အျမင္ကပ္သြားသည္။ ေထာင္ေနသည့္ ေကာင္ေတာင္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႏွင့္ အရွိန္တန္႔သည္။ ပ်ံလန္ေအာင္ ၀တ္ထားသည့္ ဘြားေတာ္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ၾကည့္ကာ ..

“ေနပါဦး .. ခင္ဗ်ားက .. အိမ္မွာေနလဲ ဒီလိုပဲ ၀တ္တတ္တာလား …“
“ဟာ .. မင္းေလးကလဲကြာ … အထာက မနပ္လိုက္တာ .. မင္းလာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိေနလို႔ ၀တ္ထားတာေပါ့ ..“

ဗုေဒၶါ…။ ဇြတ္ႀကီးေရာ အတင္းႀကီးေရာပါလား ဟ။ ေနထက္ စကားေၾကာေတြ ရွည္ေနလွ်င္ ဟိုအေၾကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ လိုရင္းကိုသာေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္။

“ဒီမွာ .. အန္တီ ..က်ေနာ္ ျပတ္ျပတ္ပဲေမးမယ္ .. စိုင္းေမာင္ က်ေနာ့္ ညီမကို ဘယ္မွာ ဖမ္းေခၚထားလဲ ..“
“အိုေက … ႀကိဳက္သြားၿပီ .. တို႕ကလဲ ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျဖမယ္ … မင္းညီမကို ဖမ္းထားတဲ့ေနရာကို တို႔မသိဘူး .. ဒါေပမယ့္ မင္းသိသင့္တဲ့ တျခား အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြရွိတယ္ .. တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ဒါေတြေျပာျပႏိုင္ဖို႔ … မင္းေလး အရင္ဆံုး တို႔ကို လာလုပ္ခ်ည္ …“
“ဘယ္ .. ဘယ္လို !!!“
“ကြ်တ္ … ခ်ာတိတ္ကလဲကြာ .. မသိတာက်ေနတာပဲ .. တို႔ကို လာလိုးဖို႔ေျပာတာ … တို႔ စိုင္းေမာင္ကို သစၥာေဖာက္လို႔ မရဘူး … ရွင္းၿပီလား !!! “

ေနထက္ စိုင္းေမာင္ ျဗဳန္းဆို သူ႔ေရွ႔ဘြားကနဲ ေပၚလာလွ်င္ေတာင္ ဒီေလာက္ အ့ံၾသမိမည္ မထင္ပါ။ ေဒၚခင္သႏာၱကို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၾကည့္ကာ မရည္ရြယ္ပဲ သူ႔ႏႈတ္မွ စကားတစ္ခြန္း ေယာင္၍ ထြက္သည္။

“ကိုယ္ေမကိုယ္လိုး ..“

တေလွ်ာက္လံုး ညိဳ႔ငင္သည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ ဒီစကားတြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သည္။ ေနထက္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ ..

“ဒီစကားကို တျခားသူသာ ေျပာလွ်င္ ေျပာတဲ့ေကာင္ကို ခ်က္ခ်င္း တစစီ ဆုတ္ၿဖဲမိမွာပဲ .. ေနထက္ .. မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း .. ငါတို႔ သမန္း၀ံပုေလြေလာကမွာ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္က ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ကိုယ့္ဖာသာအဖြဲ႔ေထာင္လို႔ မရဘူး .. ဒါကို မင္းသိမွာပါ … ဒီေတာ့ တို႔က သူ႔အေဖ ဦးၾကည္ေမာင္ကို သံေတာ္ဦး မတင္ဖို႔ .. စိုင္းေမာင္မွာ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းလားရွိလို႔လား ေနထက္ … မင္း ငါ့သားကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ … အလုပ္သေဘာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥလို႔ပဲ ငါ မွတ္ယူထားခဲ့တယ္ ေနထက္ ..မင္း ပါးစပ္က ေနာက္ထပ္ ဒီစကား မထြက္ပါေစနဲ႔ … “

ေနထက္ နားလည္လိုက္ပါသည္။ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ သူ “ေဆာရီး“ ဟု ေျပာကာ ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ ထိုေတာ့မွ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ မ်က္ႏွာသည္ နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာသည္။

“ကဲ … ဒါေတြထားလိုက္ပါ … ဘယ္လိုလဲ .. မင္းေလးေရာ အလုပ္သေဘာလုပ္ႏိုင္ပါ့မလား ..“

မိန္းမေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို လက္သည္းကို ကိုက္ကာ မခို႔တယို႔ေမးေနသည့္ ေဒၚခင္သႏာၱကို သူ ဘယ္လိုအေျဖေပးရပါမည္နည္း။ သူ႔အတြက္ အျခားေကာ ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိေသးရဲ ႔လား။ အကယ္၍ ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္မေလးေတြထက္ပင္ လန္းေနသည့္ အကိတ္ႀကီး ေဒၚခင္သႏာၱကို မလိုခ်င္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ေနထက္ မိုက္မဲရၾကေပလိမ့္မည္။ ခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ရွိေသးလားဆိုသည့္ စကားကိုသာ ေနထက္ လက္ကိုင္ထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ေကာင္းၿပီေလ … အန္တီ က်ေနာ္က ဘယ္လို လုပ္ေပးရမွာလဲ …“

ေဒၚခင္သႏာၱသည္ လက္ညိဳးေလးကိုေထာင္ကာ ဘာညာခါယမ္းၿပီး သူ႔ဆီ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္။

“ႏိုး … ႏိုး .. ပထမဆံုး အေခၚအေ၀ၚေတြ ျပင္ၾကရေအာင္ကြာ .. အန္တီ မလုပ္ပါနဲ႔ … မမျဖစ္ျဖစ္ မမႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ထားပါ .. ဟုတ္လား .. ေနာက္ၿပီး မေလာစမ္းပါနဲ႔ကြာ … ေလာကႀကီးက ေနတတ္ရင္ ေနေပ်ာ္စရာႀကီးပါ ..“

ေနထက္ ပုခံုးသာ တြန္႔ျပလိုက္သည္။ ေရလိုက္ ငါးလိုက္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေဒၚခင္သႏာၱဆိုသည္ကလဲ သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ဆူၿဖိဳးသည့္ ငါးၾကင္းႀကီး မဟုတ္လား။

“ဒီဆိုဖာေပၚမွာပဲ လက္ေထာက္ေပးမယ္ေလ … အရင္ဆံုး မင္းေနာက္က လုပ္ေပါ့ .. အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ က်န္တာ တို႔အတြက္ထားပါ … တစ္ခုေတာ့ သတိေပးလိုက္မယ္ .. မင္းနာမည္ကိုေတာ့ တဖြဖြ ရြတ္ေနေနာ္ .. ေတာ္ၾကာေန ကိုယ္ဘယ္သူလဲဆိုေတာေတာင္ သတိေမ့သြားမယ္ .. ခစ္ .. ခစ္ ..“

ေဒၚခင္သႏာၱႏွင့္ ေနထက္ အင္မတန္မွ နီးကပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ ဘယ္ကစရမလဲဟု စဥ္းစားေနခင္မွာပင္ ေဒၚခင္သႏာၱက သူ႔ေမးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိသည္။ ဒီေတာ့လဲ ေနထက္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမကို အလိုလို ေပြ႔ပိုက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ ဗြီရွိတ္ပံုေပၚေနသည့္ ဂါ၀န္ထဲက ႏို႔ထြားထြားႀကီးႏွစ္လံုး သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ အိခနဲ ေျပးကပ္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ သူ႔ကို ရမၼက္ျပင္းျပင္းႏွင့္ တရိႈက္မက္မက္နမ္းသည္။ ေနထက္ေသြးေတြ ဆူေ၀လာသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က သူမေက်ာျပင္ကို ဖတ္ထားရာမွ မ်က္စိက်ခဲ့သည့္ တင္ပါးႀကီးေတြဆီ ေလွ်ာဆင္းသြားကာ ညွစ္၍ကိုင္သည္။ ဂါ၀န္စက ပါးလႊာသည့္အျပင္ ေနထက္ တြက္ထားသလို ေအာက္ခံဘာမွ ၀တ္မထားသျဖင့္ ပကတိအသားဆိုင္ေတြကို ကိုင္ရသည့္အလား အိတင္းလွသည္။ တနင့္တပိုးလဲ ရွိလွသည္။ လက္ထဲတြင္ စီးကနဲေနေအာင္လဲ အရသာရွိလွသည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. ဒီလိုမွေပါ့ …“

ေဒၚခင္သႏာၱက သူ႔နားနားကပ္ကာ ညိဳ႔ငင္သည့္ အသံႏွင့္ေျပာသည္။ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္လဲ ေနထက္၏ နားရြက္ထဲကိုထိုးသည္။ ေနထက္ ေသြးေၾကာေတြ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားကာ ကိုင္မိထားသည့္ တင္သားေတြကို ပိုတိုးၿပီး ညွစ္ကာဆုပ္နယ္မိသည္။ ထိုအခါ လူခ်င္းကပ္ေနသည့္အတြက္ သူ႔ေပါင္ဂြၾကားႏွင့္ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ ဆီးစပ္က ပြတ္တိုက္ကုန္သည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး တအင္းအင္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ အရွိန္တက္မွန္း မသိ တက္လာၾကသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ လက္က သူ႔တီရွပ္ေအာက္ေျခကုိ လွမ္းဆြဲသည္။
ေနထက္ အလိုက္တသိပင္ လက္ေျမွာက္ကာ ခြ်တ္ေပးလိုက္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ အေပၚပိုင္းဗလာ ျဖစ္သြားသည့္ ေနထက္၏ ကိုယ္ကို ေက်နပ္စြာ ၾကည့္သည္။ မခို႔တယို႔ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ရင္း ေနထက္၏ ရင္ပတ္ကို ဆတ္ကနဲတြန္းသည္။ ေနထက္ ေနာက္တြင္ ရွိေနသည့္ ဆိုဖာေပၚ ဖတ္ကနဲ က်သြားသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာကေလးႏွင့္ တမင္တကာပင္ သပ္ကာျပရင္း ..

“မင္းေလး .. တို႔အတြက္ ဘာပါလာလဲဆိုတာ ၾကည့္ရေအာင္ကြာ ..“

ေဒၚခင္သႏာၱ ေနထက္၏ ေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထုိင္သည္။ ေနထက္ အလိုက္သင့္ ေပါင္ကားေပးလိုက္သည္ႏွင့္ သူမ၏ လက္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွိရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ သြက္လက္ကြ်မ္းက်င္သည့္ လက္ေခ်ာင္းေတြ၏ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ တစ္မိနစ္အတြင္း ေနထက္၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အတြင္းခံက ၿပိဳင္တူပါသြားသည္။

“၀ိုး …ဆီြတီ …. တို႔ထင္တာထက္ေတာင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနပါလား ..“

ေဒၚခင္သႏာၱတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ထေနသည့္ လိင္တံႀကီးကို လွမ္းကိုင္သည္။ စတိုင္လ္က်က်ပံုေဖာ္ကာ လက္သည္းဆိုးထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ အရင္းကေန ဆုပ္ထားသည္။ လိင္တံႀကီးေဘးတြင္ ပြင့္လႊာငါးခ်ပ္ ၀ိုင္းသြားသည္ႏွင့္ တူသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ေနထက္အား မ်က္လႊာပင့္ၾကည့္ထားၿပီး သူမပါးစပ္ကို ၀လံုးပံု ဟျပသည္။ ထိုအျပဳအမူက ေနထက္ လိင္တံကို ဆတ္ကနဲ ရုန္းထလာေစသည္ အထိျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ အထာေပါက္သည္။ အၿပံဳးမပ်က္ ပါးစပ္ကို ဟထားၿပီး စလိုးမိုးရွင္းႏွင့္ ေခါင္းကိုငံု႔ခ်လိုက္သည္။

“အီး ….“

ေနထက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔ကာ ဆိုဖာေနာက္မွီအား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္ထားရသည္။ အခုခ်ိန္ထိခ်စ္ပြဲ၀င္ခဲ့ရသည့္ မိန္းမေတြထဲတြင္ ေစာကလ်ာသည္ ပုေလြဆရာမေလးဟု ေနထက္အထင္ႀကီးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အခု သူ႔ေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ပါးစပ္စြမ္းျပေနသူ ေဒၚခင္သႏာၱႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ေစာကလ်ာသည္ ေမြးကာစကေလး ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားေပမည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ ျပဳလုပ္ေပးပံုက သူ႔ဟာကို စုပ္ေပးေနသည္ႏွင့္ေတာင္ မတူ။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းတင္းေစ့ကာ ေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ၾကြလိုက္ ျပဳလုပ္ေနပံုက ပါးစပ္ႏွင့္ သူ႔လိင္တံကို လိုးေပးေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ လွ်ာဖ်ားႏွင့္ လိင္တံထိပ္ကို လ်က္ကာလ်က္ကာ ဆြဲေနပံုကလဲ ပညာပါလွသည္။ ေနထက္ မခံႏိုင္ေတာ့။ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာၿပီး တအီးအီး တရွီးရွီး ျဖစ္လာသည္။

“ျပြတ္ .. “
“ဒီေလာက္ဆို အိုေကၿပီ မွတ္လား … အဆင္ေျပၿပီဆို မင္းေလး တို႔ရဲ ႔အယ္လ္ဖာ လုပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္ …“

ရမက္ရွိန္တက္ကာ အသိလြတ္မတတ္ ျဖစ္သြားလို႔ ေဒၚခင္သႏာၱ သူ႔ေပါင္ၾကားက ထသြားေတာ့ ေနထက္ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္မွ သူ႔အျဖစ္ကို သူျပန္သတိရကာ ဆိုဖာေနာက္မွီကို ေထာက္ကာ ကုန္းေပးထားသည့္ ေဒၚခင္သႏာၱေနာက္တြင္ ေနရာယူသည္။ အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္ခါနီးမွ အရွိန္ျပန္ခ်ခံလိုက္ရသည့္ သူ႔လိင္တံႀကီးသည္ တင္းမာကာ ပုတ္သင္ညိဳႀကီးလို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖစ္ေနေလသည္။ ေနထက္ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ တင္အိုးႀကီးေတြကို ၾကည့္သည္။

“ဟိုက္ !!! တယ္ အတြင္းခံ တကယ္မပါတာဟ …“

ျပည့္တင္းဆူၿဖိဳးသည့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခြဲကာ ခပ္ကားကားရပ္ထားသျဖင့္ အေမြးအမွင္ေတြကင္းေနသည့္ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ အဖုတ္သည္ ဂါ၀န္အက်ပ္ေအာက္ကေန ျပဴးကာထြက္ေနသည္။ ေနထက္ အရင္ဆံုး တစ္ထြာေလာက္မရွိတရွိသာ က်န္ေတာ့သည့္ ဂါ၀န္ကို လိပ္တင္သည္။ ထိုေရာအခါ အမဲစက္ အညိဳစက္ အေျပာက္စက္ ဘာဆိုဘာစက္မွ မရွိသည့္ ဖင္အိုးႀကီးႏွစ္လံုးက ျဖဴ၀င္းျပည့္ကားစြာ ဖိတ္ေခၚေနသည္။ ေတာက္ .. ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုးႀကီးကြာ …

“ေဟ့ .. ဘာလုပ္ေနတာလဲ … လုပ္ေတာ့ေလကြာ ..“

ရင္သပ္ရွဴေမာဖြယ္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ တုံ႔ဆိုင္းေနမိသည့္ ေနထက္ကုိ ေဒၚခင္သႏာၱက ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျငဴစူစူေလး ေျပာသည္။ ထိုေတာ့မွ ေနထက္ ႀကီးမားလွသည့္ အိုးႀကီးႏွင့္မမွ်ပဲ ေသးက်င္ေနသည့္ ခါးေလးကို အားရပါးရ ညွပ္ကိုင္ကာ သူ႔လိင္တံႏွင့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ေထာက္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ အဖုတ္ႀကီးသည္ အေထြအထူး ႏိႈးဆြစရာ မလိုပဲ ေနထက္၏စိတ္တက္ၾကြမႈႏွင့္အတူ အရည္ေတြတလဲ့လဲ့စိုကာ ေဖာင္းတက္ေနေလသည္။ ေနထက္အခ်ိန္ မဆိုင္းေတာ့ပါ။ အေတြ႔အႀကံဳရွိထားသည့္အတိုင္း ဖ်တ္ခနဲ သမန္း၀ံပုေလြအသြင္ေျပာင္းကာ တခ်ိန္တည္း ေဆာင့္သြင္းသည္။

“အီး … “ “ရွီး … ကြ်တ္ .. ကြ်တ္ ..“

ႏွစ္ဦးသား ၿပိဳင္တူ ညည္းမိၾကသည္။ ေနထက္ အံ့ေတာ့အံ့ၾသသည္။ သူထင္တာ သူ႔လိင္တံႀကီး သြင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ နန္းမိုခမ္းတို႔နည္းတူ ေဒၚခင္သႏာၱက အေၾကာက္အကန္ရုန္းၿပီး ျငင္းဆန္လိမ့္မည္။ သူအားႏွင့္ ခ်ဳပ္ရမည္။ ဒီလိုတြက္ထားသည္။ ဒါေပမယ့္ အခု ေဒၚခင္သႏာၱက အသြင္ေတာင္ မေျပာင္း ၊ တစ္ခ်က္တြန္႔သြားတာကလြဲ၍ လိင္တံအဆံုးထိ ၀င္သြားသည့္တိုင္ ဘာမွ ထူးျခားသည့္ အမူအယာမျပ။

“ကြ်တ္ .. ေဆာင့္ေလကြာ .. မင္းကလဲ ..“

ေနထက္ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ငိုင္ေနသျဖင့္ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ သူမကပင္ ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ကာ ေနာက္ျပန္ေဆာင့္ရင္း ေျပာသည္။ တလႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသည့္ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားႏွင့္လဲ ပညာစြမ္းျပကာ ညွစ္ေပးသည္။ ေနထက္ “အီး“ကနဲေအာ္ကာ ေခါင္းေမာ့တက္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ အဖုတ္က ေပးသည့္ ကာမအရသာေၾကာင့္ သူတျခားဘာမွ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္ရမ္းရမ္းပင္ မနားတမ္း တရွိန္ထိုး စတင္ေဆာင့္ေတာ့သည္။

“ဖြတ္ .. ျဗစ္ .. ျဗစ္ .. ဖြတ္ .. ဖြတ္ .. ျဗစ္ .. ျဗစ္ ..“
“အီး … အင့္ .. အင့္ … ေကာင္းလိုက္တာ …. ခ်ာတိတ္ရာ .. အဲဒီလိုမ်ဳိး … အင့္ .. အင့္ .. ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ ..“

တမင္တကာပဲလား ေနထက္ မခံခ်င္ေအာင္ပဲလားေတာ့ မသိ။ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ “ခ်ာတိတ္“ ဟု ေခၚေခၚေနသံက သူ႔စိတ္ကိုဆြေပးေနသလို ျဖစ္သည္။ အေစာတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ကဲလွတဲ့ဟာႀကီး .. လုပ္ခ်င္လွ်င္ သူ႔ဖာသာသူ အေပၚကတက္ေဆာင့္ၿပီးလုပ္ .. ငါကေတာ့ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးဟု စိတ္ထဲစဥ္းစားထားေသာ္လဲ အခု ေနထက္ကိုယ္တိုင္ ကာမစိတ္ေရာ အစြမ္းျပခ်င္စိတ္ေရာႏွင့္ တဖုန္းဖုန္း တဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ပင္ မနားတမ္း လုပ္ေနေတာ့သည္။

“အီး .. ၿပီးေတာ့မယ္ .. ခ်ာတိတ္ … လုပ္ လုပ္ … အဆက္မျပတ္ေစနဲ႔ .. အင့္ .. အင့္ ..“

အခ်က္ေပါင္းရာေက်ာ္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ အငမ္းမရျဖစ္လာကာ တုန္ခိုက္ခိုက္အသံႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ ေနထက္ေဆာင့္ေပးတိုင္းလဲ ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ခါယမ္းၿပီး သူ႔လိင္တံကို ဘက္ေပါင္းစံုက ၀င္လာေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ ေနထက္ကိုယ္တိုင္လဲ လိင္တံေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ယားယံဆိမ့္တက္လာၿပီမို႔ တင္းထားသမွ်ကို လႊတ္ေပးလိုက္ကာ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ လရည္ေတြကို ပန္းထုတ္မိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ အီးကနဲ သံရွည္ျမည္တြန္ကာ အဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ပြင့္ကန္သြားမတတ္ ခံစားလိုက္ရၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ေနထက္ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ တင္အိုးႀကီးႏွစ္လုံးကို ညွပ္ကာကိုင္ထားရင္း မလႈပ္မရွားပဲ လက္က်န္လရည္ေတြ ကုန္ေအာင္ ပန္းထုတ္ေနသည္။ MILF ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း ဒီတစ္ပြဲႏွင့္ပင္ ေနထက္တစ္ေယာက္ လက္ေတြ႔က်က် ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

ေနထက္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေစာကလ်ာသည္ ဘယ္သူမွ မေျပာပါပဲႏွင့္ အျပင္ဘက္က အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးမည္ဆိုကာ ၿခံထဲကို ပလတ္စတစ္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးဆြဲ၍ ထြက္သြားသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ျဖဴျပာက အိမ္ေရွ႔ႀကီးမွာ မေနခ်င္ဟု ဆုိသျဖင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္က သူတို႔ကို ေနာက္ေဘးထမင္းစားခန္းတြင္ ေနေစသည္။ ငယ္ရာမွ ႀကီးလာသူမို႔ သူမ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔၏ အျဖစ္ကို စာနာမိေသာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရေအာင္ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ အိမ္ေရွ႔ဧည့္ခန္းတြင္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ႏွစ္ဦးတည္းသာ က်န္ခဲ့သည္။

“ကဲ .. မိုခမ္း .. အန္တီနဲ႔ မင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး အခ်င္းခ်င္း စကားနဲနဲ ေျပာၾကရေအာင္လား ..“
“ဟုတ္ကဲ့ .. ေျပာပါ အန္တီ ..“
“အန္တီ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေမးမယ္ … မင္းနဲ႔ သားေနထက္က ဘယ္လိုလဲ ..“
“က်မ .. ေနထက္ကို ခ်စ္တယ္ .. အန္တီ ..“

ရွမ္းမေလး နန္းမိုခမ္းသည္ ဒီေနရာတြင္ေတာ့ ျပတ္သားသည္။ ေခါင္းေမာ့ကာ ရဲရဲၾကည့္ထားသည့္ သူမ၏ မ်က္၀န္းေတြတြင္ အခ်စ္က ဖန္တီးေပးသည့္ အားမာန္က အျပည့္အ၀ ေနရာယူထားသည္။

“ငါးရက္ထဲနဲ႔ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သြားတယ္ဆိုတာ မျမန္လြန္းဘူးလား ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္ သူမကို စူးစမ္းသလို ေမးခြန္းထုတ္သည္။ နန္းမိုခမ္း ခုနကလိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္ပါ။ ဘယ္က စေျပာလွ်င္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားသည္။ တေအာင့္ၾကာမွ ..

“ရွင္းျပရေတာ့ ခက္ေပမယ့္ က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာျပပါ့မယ္ အန္တီ .. ဒီလိုပါ .. မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ က်မ ေနထက္ရဲ ႔ၾကင္နာတတ္မႈ၊ ႏူးညံ့မႈ၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈ … ဒါေတြကို သေဘာက်တယ္ အန္တီ .. သမန္း၀ံပုေလြမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ သူရဲ႔ သန္မာထြားက်ဳိင္းမႈ၊ သူနဲ႔ အတူ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားရမႈ ဒါေတြကို ႏွစ္သက္တယ္ .. ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ အန္တီ … က်မ သူ႔ေဘးမွာ ေရာက္လာတာနဲ႔တင္ကို အၿမဲလိုလိုရင္ခုန္ေနခဲ့တယ္ … ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ေကာင္းကင္ထက္မွာ လြန္းထိုးေနတဲ့ စြန္ကို မက္ေမာတမ္းတသလုိ က်မ သူ႔ကို မက္ေမာတယ္ .. လိုခ်င္တယ္ အန္တီ .. က်မ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္ .. အရာရာထက္ ပိုခ်စ္တယ္ .. လူအျဖစ္နဲ႔ေရာ သမန္း၀ံပုေလြ အေနနဲ႔ေရာပဲ .. ဒါကို က်မစိတ္၀ိညာဥ္ထဲမွာကို သိေနတယ္ဆို အန္တီယံုမလား …“
“အင္း .. သားကေရာ ခ်စ္တယ္တဲ့လား .. “
“မသိဘူး အန္တီ .. တကယ္ကို က်မ မသိတာပါ .. ဒါေပမယ့္ သူ က်မကို အခု မခ်စ္ရင္ေတာင္မွ သူ႔အခ်စ္ကုိ က်မရေအာင္ ႀကိဳးစားမွာပါ .. က်မ ဘာမွ ဂရုမစိုက္ဘူး ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္ နန္းမိုခမ္းကို မ်က္ခံုးပင့္ကာ ၾကည့္သည္။ အင္း .. ဒီရွမ္းမေခ်ာေလးသည္ အခ်စ္ႏွင့္ေတာက္ေလာင္ကြ်မ္းေနသည့္ မီခဲတံုးေလးပါလား။ သူမ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး …

“ေမယမင္းဟာ လက္ရွိ သားခ်စ္သူဆိုတာေရာ သိလား … မိုခမ္း ..“
“ဟုတ္ကဲ့ .. က်မသိပါတယ္ .. ေနထက္က ေမယမင္းကို က်မတို႔လို သူ႔အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါေစခ်င္တယ္ .. ေမယမင္းကို ညီမတစ္ေယာက္လို လက္ခံဖို႔ သူေတာင္းဆိုထားတယ္ ..“
“အဲဒါကို မင္း ဘယ္လိုခံစားရလဲ ... “
“ဟင္း .. ဟင္း .. အန္တီရယ္ .. အမွန္အတိုင္းသာ ေျပာရရင္ က်မ ဘယ္သေဘာက်မလဲ .. ဒါေပမယ့္ ေနထက္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ က်မ သူျဖစ္ခ်င္တာကို ႀကိဳးစားမယ္ .. မေျပာတတ္ဘူး အန္တီ .. ေမယမင္းကို က်မ ေစာကလ်ာတို႔ကို ခင္သလို ခင္ခ်င္လဲ ခင္သြားမွာပဲေလ ..“

“ဒါျဖင့္ .. ေစာကလ်ာက ေနထက္ကို ခ်စ္ေနတာၾကေတာ့ မင္းက ဘယ္လိုမွ မေနဘူးေပါ့ ..“
“ဟင္ !!! .. ေစာကလ်ာက .. မျဖစ္ႏိုင္တာ အန္တီ .. ကလ်ာဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဆန္႔က်င္ဘက္ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကို မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး …ခ်စ္ဖို႔ဆိုသာ ေ၀လာေ၀းပါ … သူ႔ဘ၀မွာ ေယာက်္ားဆိုတာေတြက စိတ္နာစရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာခ်ည္းပဲ .. သူ႔အေဖက စလို႔ စိုင္းေမာင္အဆံုး .. အန္တီ မွားေနၿပီ !!!..“

နန္းမိုခမ္း၏ စကားကို ေဒၚစႏၵာလြင္ ေလွာင္ရယ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ သေဘာက်စြာပင္ ရယ္ပါသည္။ သူမ၏ ရယ္သံသည္ နန္းမုိခမ္းအတြက္ေတာ့ ဆူနာမီ မျဖစ္ခင္ အႀကိဳေရာက္ရွိလာသည့္ လိႈင္းလံုးမ်ားႏွင့္ အလားသ႑ာန္ တူညီသည္။ သူမ ရင္ထဲတြင္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ကာ ေနထက္ႏွင့္ ေစာကလ်ာ၏ ဆက္ဆံပုံ၊ စကားေျပာဆိုပံုေတြကို ျပန္ေျပာင္းကာ စဥ္းစားသည္။

“မိုခမ္း … မင္းေလးဆီမွာ အန္တီနားမလည္တဲ့ စြမ္းအားေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိခ်င္ရွိေနလိမ့္မယ္ .. ဒါေပမယ့္ မင္းငယ္ပါေသးတယ္ကြာ … အန္တီတစ္ခုပဲေျပာမယ္ .. တျခားလူေတြ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူးလို႔ ထင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေစာကလ်ာက ေနထက္ကို ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြကို မင္း ျမင္ဖူးလား .. ေဆာရီးပဲ မိုခမ္း …ေစာကလ်ာရဲ ႔မ်က္ႏွာေပး အရ .. သူဟာလဲ ေနထက္ အေပၚမွာ လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္ေလွ်ာ့မွာ မဟုတ္ဘူး … အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မင္း ဒီအခ်က္ကို ေစာေစာသေဘာေပါက္ၿပီး သူ႔ခံစားခ်က္ကိုပါ လက္ခံထားဖို႔ပဲ ..“

နန္းမိုခမ္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ငိုင္က်သြားသည္။ ေနထက္အေမသည္ ျမင္ယံုႏွင့္ ထက္ျမက္သည့္ မိန္းမတစ္ဦးျဖစ္သည္ဆိုတာကို သူမ သိခဲ့ေသာ္လဲ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူမတို႔အေၾကာင္းကို သိသြားလိမ့္မည္ဟု မထင္။ သူမ၏ သံုးသပ္ခ်က္ေတြသည္ ျငင္းစရာ မရွိေအာင္ မွန္ကန္ေနသည္။ ဒီ .. ဒီလုိဆုိလွ်င္ သူမ ေနထက္အခ်စ္ကို ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပါ ရွယ္ရမွာပါလား .. OH My God .. What can I do about this?

“ဒါနဲ႔ .. မင္းနဲ႔ သားနဲ႔ အတူတူအိပ္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီလား ..“

အေတြးေတြႏွင့္ ငိုင္သြားသည့္ နန္းမိုခမ္းကို ေဒၚစႏၵာလြင္၏ အေမးက အေမွာင္ထဲက ရုတ္ခ်ည္း ေျပးထြက္လာသည့္ ျမားတံလို လာမွန္သည္။ ဘယ္လိုေရွာင္ရမွန္း မသိပဲ ႏွလံုးသားကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္သြားသျဖင့္ ရလဒ္အျဖစ္ သူမ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီျမန္းသြားသည္။ ဒီေကာင္မေလး ရွက္တာကလဲ ခ်စ္စရာေလးပါလားဟု ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ကာ ေတြးမိသည္။ သူမ ဒီလိုပြင့္လင္းထက္ျမက္ၿပီး အကင္းပါးသည့္ ေကာင္မေလးကို သေဘာေတာ့ က်ေနသည္သာ။

“က်မ ေျပာျပပါ့မယ္ .. အန္တီ …က်မတို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြဟာ ေနာက္ထပ္ အယ္လ္ဖာတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာမဆက္ဆံမႈျပဳမႈ လက္ရွိအယ္လ္ဖာဆီက ထြက္ခြာလို႕ရပါတယ္ .. ဒါဟာ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းပါပဲ ..“

သူမနားမလည္သည့္ အေၾကာင္းအရာမို႔ ေဒၚစႏၵာလြင္ ဘာမွမေျပာပါ။ ေရာက္ရွိေနသည္က ၂၁ရာစုမို႔ ဒီေခတ္ႀကီးတြင္ ဖိုမသေဘာေတြက မဆန္းေတာ့ေပ။ အပ်ဳိေတြ အအိုေတြဆိုတာ လူငယ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဘုိးေတာ္ဘုရား ခ်ဳိခ်ဳိစို႔တုန္းက ကိစၥေတြျဖစ္သည္။

“ဒါဆို .. သံုးေယာက္စလံုးလား …“

လက္ညိဳးကိုတစ္အိမ္လံုး ေ၀ွ႔ကာျပၿပီး ေမးသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို နန္းမိုခမ္း ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းႏွင့္သာ အေျဖေပးလိုက္သည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ လန္႔ျဖန္႔သြားသည့္ဟန္ႏွင့္ ..

“ေနဦး !!! … ဒါဆို .. မီးေလး .. မီးေလး ေရာ …“
“ဟုတ္တယ္ .. အန္တီ .. အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တျခား အယ္လ္ဖာတစ္ေယာက္ရွိမွ ရမယ္ ..“
“အို .. ဒါေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါဘူး .. မီးေလးကို အန္တီမသိသူနဲ႔ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး ..“

နန္းမိုခမ္း ဘာမွ မေျပာပါ။ သူတပါး မိသားစု၏ အတြင္းေရး ကိစၥမွတ္လား။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ စကားေျပာရတာ ေမာသည့္ဟန္ႏွင့္ ရင္ကိုခ်ီကာ ေလကို၀ေအာင္ ရွဴသြင္းသည္။ ေမာင္ႏွမမဟုတ္ေပမယ့္ ေမာင္ႏွမလိုပင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနထက္ႏွင့္ မီမီလြင္အတြက္ ရင္ေတာ့အေတာေမာမိ၏။

“အေရးႀကီးတာ တစ္ခုပဲ ေမးခ်င္ေတာ့တယ္ မိုခမ္း .. မင္းတို႔လို သမန္း၀ံပုေလြမေတြဟာ ကိုယ့္အယ္လ္ဖာကို မႀကိဳက္လွ်င္ လူေတြလို ကြဲရွင္းျပတ္ဆဲလို႔ မရဘူးလား ..“
“မရဘူး .. အန္တီ .. သမန္း၀ံပုေလြမတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အယ္လ္ဖာရဲ႔ ၾကားက ခ်ည္ေႏွာင္ထားမႈဟာ ဘ၀တစ္သက္စာအတြက္ ဘယ္လိုမွ ဖ်က္လို႔မရတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္တစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ … ေက်ာက္သားမွာ ေရးထိုးထားတာထက္ေတာင္ ခိုင္ခန္႔ပါလိမ့္ဦးမယ္ .. အန္တီ ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီး ထိုင္ေနရာမွထသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနသူ နန္းမိုခမ္း ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး လက္ကမ္းေပးသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေၾကာင္သြားသည္။ သူမကို ၿပံဳးၿပီးငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို နားမလည္ႏုိင္သလို ၾကည့္သည္။

“မင္းရဲ ႔ အေျပာအဆိုနဲ႔ အျပဳအမူကို ၾကည့္ၿပီး မင္းေျပာတာေတြကို လက္ခံယံုၾကည္လိုက္ပါၿပီ .. မိုခမ္း .. ဒီေတာ့ မင္းကို အန္တီ .. သမီးလို႔ပဲ ဒီေန႔က စေခၚေတာ့မယ္ .. သမီး လက္ခံရင္ေပါ့ …“

နန္းမိုခမ္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါ။ သူမ၏ ညာလက္သည္ ေျမာက္တက္သြားေသာ္လဲ ထိုလက္က ေဒၚစႏၵာလြင္၏ ကမ္းေပးထားသည့္လက္ကိုပဲ ဆြဲရမလား၊ မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲလာသည့္ သူမ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္မ်က္၀န္းကိုပဲ သုတ္ရေတာ့မလား … သူမ တဒဂၤေတာ့ ခြဲျခားလို႔မရ ျဖစ္ေနပါေလသည္ …။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေနထက္ စားပြဲေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႔သည္ တစ္ရွဴဗူးထဲကေန တစ္ရွဴးရြက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚခင္သႏာၱက thanks လို႔ ဘိုဆန္ဆန္ၿပံဳးကာ ေျပာၿပီး ယူသည္။ သူမေပါင္ၾကားကို ဟကာ ကပ္လိုက္ၿပီး ေပေရေနသည္ေတြကို သုတ္သည္။ ေနထက္ သူကိုယ္တိုင္လဲ တစ္ရွဴးစႏွင့္ မမာ့တမာျဖစ္ေနသည့္ လိင္တံကို သုတ္ၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ျပန္ေကာက္၀တ္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱက နဂိုကတည္းက ပင္တီမပါသည္မို႔ သူမ လုပ္တာကိုင္တာက ပိုျမန္သည္။ ဂါ၀န္အက်ပ္ကို ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး နဲနဲဖြာသြားသည့္ ဆံပင္ကို ျပန္စုလိုက္ယံုႏွင့္ ကိစၥၿပီးသြားသည္။

“က်ေနာ္ သိသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိတယ္ဆို .. အဲဒါေတြက ဘာလဲ ..“

ဇာတ္လမ္းက တျခားဆက္စရာ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ေနထက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို ျပန္တပ္ရင္း လိုရင္းကိုပဲ ေမးသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ သူ႔ေဘးက ဆိုဖာကုိ ပုတ္ကာ ျပၿပီး ေနထက္ကို လာထိုင္ဖို႔ ေခၚသည္။

“ေနထက္ .. မင္း ..သမန္း၀ံပုေလြေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ သိထားလဲ ..“
နန္းမိုခမ္းဆီမွ သူသိထားသမွ်ကို ေနထက္ မခြ်င္းမခ်န္ ထုတ္ေျပာလိုက္သည္။ ေနထက္ စကားဆံုးသြားေသာအခါ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ အေတြးေတြႏွင့္ လြင့္ေမ်ာေနဟန္ ေပါက္သည္။ ရုတ္တရက္ စကားမဆို။ ခနၾကာမွ ..

“မင္း ေျပာတဲ့ အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မွန္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့လဲ .. ဟုတ္မေနဘူး .. စိုင္းေမာင္အေဖက မင္းတို႔ကို ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး ..“
“ဟုတ္လား မမ .. က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါလား . ..“

ေနထက္ ေဒၚခင္သႏာၱအႀကိဳက္လိုက္ကာ “မမ“ ဟုပင္ ေခၚရင္း သူတို႔ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းစကို ေမးမိသည္။ အရင္တုန္းက သူတစ္ေယာက္တည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟု စဥ္းစားထားေသာ္လဲ အခုေတာ့ သူမွာငဲ့ညွာစရာ ေနာက္လိုက္ေတြ ရွိေနၿပီ မဟုတ္လား။ တရားမ၀င္ သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္ေနသည္ဟု သူသိထားသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔၏ အႏၱရာယ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကာကြယ္ေပးရမည္။ စိုင္းေမာင္၏ ျပသနာသည္ ေရတိုကိစၥျဖစ္ၿပီး သူတို႔မွာ ေရရွည္ရင္ဆုိင္ရမည့္ အရာေတြလဲ ရွိေနေသးသည္။

“တကယ္ေတာ့ အျပစ္လုပ္မိတာက စိုင္းေမာင္ပဲ … တို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြဟာ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္ရဲ ႔သေဘာတူညီမႈ မရပဲ အဖြဲ႔ခြဲေထာင္လို႔ မရဘူး .. ဘာျဖစ္လု႔ိလဲဆိုေတာ့ သမန္း၀ံပုေလြေတြရဲ ႔အေရအတြက္ကို အတိအက် ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ထားလို႔ပဲ ..ဟိုအရင္းတုန္းကဆို ဒါမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တစ္ခုတည္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ေသဒဏ္ပဲ ..“

ေနထက္ မ်က္ခံုးလႈပ္သြားသည္။ သူရင္ဆုိင္ရမည့္ ျပသနာ၏ ပမာဏက မေသးပါလား …

“အရင္ဆံုး အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္ ဖြဲ႔စည္းပံုကေန စေျပာရေအာင္ .. ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ ၁၄ခုရွိသလို အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္မွာလဲ ၁၄ေနရာရွိတယ္။ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းတစ္ခုတိုင္းမွာ သူ႔နယ္ေျမရဲ ႔ေခါင္းေဆာင္ အယ္လ္ဖာအပါအ၀င္ သမန္း၀ံပုေလြ စုစုေပါင္း အေယာက္၃၀ ေနခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အယ္လ္ဖာအငယ္ေတြကိုလဲ ထည့္တြက္ထားၿပီးသား … ဒီအေယာက္၃၀ထဲက အယ္လ္ဖာျဖစ္တဲ့တစ္ေယာက္ဟာ ျပည္နယ္ သို႔မဟုတ္ တိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္မွာ ပါရတယ္ ..“
“ဒါဆို ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္ေနရာကို ဘယ္လုိဆံုးျဖတ္ၿပီး ယူၾကတာလဲ .. ၿပိဳင္ဆုိင္ တိုက္ခိုက္ရေသးတာလား ..“
“အရင္တုန္းကေတာ့ အဲဒီလို ျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး ၿပိဳင္ဆိုင္တဲ့ စနစ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကတည္းက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ .. ဒီစနစ္သာ ဆက္ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ အခုအခ်ိန္မွာ စိုင္းေမာင္ဟာ သူ႔အေဖကို ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ေကာင္ဆယ္လ္မွာ အေကာင္ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ … တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔အေဖဟာ အယ္လ္ဖာအိုႀကီး ျဖစ္ေနၿပီေလ …“

ေနထက္ ေဒၚခင္သႏာၱ ရွင္းျပေနသည္ကို နားေထာင္ရင္း စိုင္းေမာင္တို႔ မိသားစုအတြင္းေရးကို တစတစသေဘာေပါက္လာသည္။ ၾကည့္ရတာ ေဒၚခင္သႏာၱႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ လင္မယား တနည္းအားျဖင့္ သမန္း၀ံပုေလြအတြဲသာဆိုရမယ္ အစီးကပ္ၾကပံုမေပၚ။ စိုင္းေမာင္အေဖလို႔ သံုးသံုးေနျခင္းက ဒီအခ်က္ကို ျပသေနသည္။ ဘယ္လိုမိသားစုပါလိမ့္။ သူမ်ား မိသားစု၏ မေျပလည္ပံုအေၾကာင္းကို သိလာေတာ့ ေနထက္ သူမိသားစုေလး၏ တန္ဖိုးကို ပိုျမင္လာသည္။ မီမီလြင္ကို ရေအာင္ကယ္ၿပီး အကိုတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းကို ျပရေပမည္။ အေဖမွာခဲ့သည့္အတိုင္း သူတို႔မိသားစုေလး မပ်က္စီးေစေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရမည္။

“တုိ႔ေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို လိုက္ၿပီး .. ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္စားလွယ္ေနရာကို မဲခြဲဆံုးျဖတ္တဲ့ စနစ္နဲ႔ပဲ က်င့္သံုးေတာ့တယ္ … ဒီစနစ္ကို အားလံုးက တညီတညြတ္ထဲ ေထာက္ခံထားၾကတယ္ ..“
“ဟုတ္ကဲ့ .. က်ေနာ္သိခ်င္တာ တစ္ခုျဖတ္ေမးမယ္ .. စိုင္းေမာင္လိုမ်ဳိး ကိုယ့္အဖြဲ႔ထဲကလူေတြကို အႏိုင္က်င့္တဲ့ကိစၥေတြ ရွိလား ..“
“ဒါေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္ .. အဲဒီလို ျဖစ္လာတုိင္း တျခား အယ္လ္ဖာေခါင္းေဆာင္ေတြ သိသြားရင္ လာေျဖရွင္းလိုက္တာပဲ .. ေျဖရွင္းတယ္ဆိုတာ နားလည္တယ္မွတ္လား …“

ေဒၚခင္သႏာၱသည္ ေနထက္ကို လွမ္းေမးရင္း လည္ပင္းကို လက္ညိဳးႏွင့္ အလ်ားလိုက္ ဆြဲျပသည္။ ေနထက္ ပုခံုးတြန္႔ရျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္သည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြပဲ။

“ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္လိုျဖစ္မွာလဲ .. ေကာင္ဆယ္ရဲ ႔အဆံုးအျဖတ္ကို ဒီအတိုင္းလိုက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာလား ..“
ေဒၚခင္သႏာၱသည္ ေနထက္၏ အေမးကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ ကိုယ္ကို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ထိုင္ေနရာမွ တည့္တည့္လွည့္ၿပီး ေနထက္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေရာက္ကာစတုန္းက ပံုစံႏွင့္လံုး၀မတူေတာ့ပဲ ေလးနက္တည္ၾကည္သည့္ အသြင္ႏွင့္ ..

“မင္းေတြးသလို စိုင္းေမာင္လဲ ေတြးတာပဲ ေနထက္ .. သူကေတာ့ လိုက္ပိုက္ၾကည့္မေနယံုတင္မကဘူး .. သူ႔အေဖကိုေတာင္ ေကာင္ဆယ္လ္ကေန ဖယ္ရွားဖို႔ ႀကံေနတာ ..“
“ဟင္ !!! … စိုင္းေမာင္က အဲဒီေလာက္ေတာင္ စြမ္းလို႔လား .. တျခား အယ္လ္ဖာေတြကို သူက ယွဥ္ႏိုင္မွာတဲ့လား ..“
“မင္းကလဲကြာ .. သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ .. ကူညီမယ့္လူ ရွိလို႔ေပါ့ ..“
“ဘယ္သူက ကူညီတာလဲ ?“
“ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ ..“
“ဘာ!!! .. ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ .. ဟုတ္လား .. ဒါေတြက တကယ္ရွိလုိ႔လား ..“
“မင္းကလဲကြာ … တို႔ေျပာရတယ္ .. လြန္ခဲ့တဲ့လတုန္းကဆို မင္း သမန္း၀ံပုေလြ ရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ ယံုခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး မွတ္လား … ဒီမွာ တို႔ေျပာမယ္ .. လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ရာေလာက္တုန္းက တို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြ စုစည္းၿပီး ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲက နင္ထုတ္ခဲ့ၾကတာ … တခ်ဳိ႔က အေနာက္ဘက္ကုိေျပးတယ္ .. တခ်ဳိ႔က ေျမာက္ဘက္ကို ေျပးတယ္ .. ဒီအေကာင္ေတြက အဲဒီေနရာေတြမွာ တ၀ဲလည္လည္ေနေနၿပီး ျမန္မာျပည္ထဲကို ျပန္၀င္လာဖို႔ အလစ္ေခ်ာင္းေနၾကတာ .. ၀င္လာတဲ့ ေကာင္မွန္သမွ်ကို အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္က ရွင္းထားလို႔ တုိ႔ေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရတာေပါ့ ..“

ေနထက္ ေဒၚခင္သႏာၱေျပာတာ နားေထာင္ရင္း စိုင္းေမာင္၏ အႀကံကို တစတစျမင္ေယာင္လာသည္။ ဇေကာေလာက္မွ ေဇာက္မနက္တဲ့ေကာင္။ အေမေက်ာ္ၿပီး ေဒြးေတာ္လြမ္းခ်င္သည့္ေကာင္။ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးေကာင္။ အသားထဲက ေလာက္ထြက္သည့္ေကာင္။ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာထဲတြင္ ေတြ႔ရေလ့ရွိသည့္ စာသားေတြက ဒီလိုေကာင္မ်ဳိးကို ေျပာတာ ျဖစ္ရမည္။ သူတစ္ခုခုေတာ့ စဥ္းစားရေတာ့မည္။ ဇာတ္လမ္းက သူထင္ထားတာထက္ ပိုရႈပ္ေနသည္။ မီမီလြင္၏ ဖမ္းထားသည့္ေနရာ သိဖို႔ လာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း သိရတာက မဟာအရႈပ္ေတာ္ပံုလို႔ ေျပာရမလား ဧရာမလွ်ိဳ႔၀ွက္အႀကံလို႔ ေျပာရမလား မသိ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ ..

“က်ေနာ္ တစ္ခုသိခ်င္တယ္ .. မမ ေျပာေျပာေနတဲ့ စိုင္းေမာင္အေဖနဲ႔ မမနဲ႔က အဆက္အသြယ္ရွိေသးတာလား ..“

ေဒၚခင္သႏာၱ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ သူမ မ်က္လံုးေတြသည္ အနည္းငယ္ မိႈင္းညိဳ႔ရီေ၀သြားၿပီး ..
“ေနထက္ မင္းလဲ သိပါတယ္ … သမန္း၀ံပုေလြမတစ္ေယာက္နဲ႔ သူရဲ ႔အယ္လ္ဖာဟာ ဘယ္ေတာ့မွာ ကြဲကာလို႔ မရဘူး ဆိုတာကို … တို႔နဲ႔ ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ အဆင္မေျပေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ့ ပံုမွန္လိုလုိ ဒီကို ျပန္လာေနေလ့ ရွိပါတယ္ ..“
“ဟုတ္ၿပီ .. ဒါဆို ဦးၾကည္ေမာင္ .. ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ ..“
“ေနာက္လထဲမွာပဲ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ..“
“အင္း .. က်ေနာ္ စဥ္းစားတာ မလြဲဘူးဆိုလွ်င္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိုင္းေမာင္ လႈပ္ရွားမယ္ ထင္တယ္ .. က်ေနာ္တို႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ေတာ့ ရွိပါေသးတယ္ …က်ေနာ့္ ညီမေလးနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကို ရေအာင္ကယ္ထားမယ္ .. ၿပီးေတာ့ အမွန္အတိုင္းပဲ ဦးၾကည္ေမာင္ကို စိုင္းေမာင္ရဲ ႔အႀကံဖြင့္ေျပာၾကတာေပါ့ .. ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အႀကံကို ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့အတြက္ .. ဒါကို ေထာက္ထားၿပီး ဦးၾကည္ေမာင္က တမ်ဳိးဆံုးျဖတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့မွာပဲ ..“

ေဒၚခင္သႏၱာသည္ ေနထက္၏ အေျပာကို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ နားေထာင္သည္။ ဒီေကာင္ေလး မဆိုး။ စဥ္းစားဥာဏ္ႏွင့္ သုံးသပ္တြက္ခ်က္အား ေကာင္းသည္။ ထိုအခိုက္ ေနထက္သည္ ထို္င္ေနရာမွ ထသည္။

“တျခားအေၾကာင္းေတြ မရွိဘူး ဆိုလွ်င္ .. က်ေနာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ .. ေတာ္ေတာ္လဲ ၾကာေနၿပီ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ အိမ္က စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပတာ ေက်းဇူးပါပဲ မမ ..“
ေဒၚခင္သႏာၱလဲ ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ ေနထက္ကို အိမ္ေပါက္၀ကို လိုက္ပို႔သည္။

“ေနထက္ …တို႔ တစ္ခုေမးခ်င္ေသးတယ္ …“
“ဟုတ္ .. ေျပာေလ ..“
“မင္းကို .. အခုလို အယ္လ္ဖာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သန္႕စင္စြာေမြးဖြားတဲ့ (pure-born)က ေျပာင္းေပးလိုက္တာလဲ ..“
“သူက pure-born မဟုတ္ပါဘူး .. စိုင္းေမာင္တို႔ အဖြဲ႔ကတည္းက ရိုးရိုး သမန္း၀ံပုေလြမတစ္ေယာက္ပါပဲ ..“

ေနထက္ ထြက္သြားေတာ့ ေဒၚခင္သႏာၱ အေပါက္၀တြင္ ငိုင္ကာ က်န္ခဲ့သည္။ သူမ၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ေနထက္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ပေဟဌိတစ္ခုက လႊမ္းမိုးကာ ထားေလေတာ့သည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“အန္တီ … ေနထက္ ျပန္လာၿပီ ..“

အိမ္ထဲကို ၀င္လာၿပီး ေျပာသည့္ ေစာကလ်ာ၏ အသိေပးမႈေၾကာင့္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ကာ ေကာ္ဖီေသာက္ေနရာမွ အတူမတ္တပ္ရပ္မိသည္။ အေပါက္၀ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ခ်ိန္မွာပင္ ေနထက္ ႏြမ္းနယ္သည္ပံုႏွင့္ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႔သည္။

“ေဟး …“
“ေဟး .. ေနထက္ ..“
“သား .. ဘာေတြသိခဲ့လဲ ..“

ေနထက္တုိ႔ အတူဆိုဖာတြင္ ျပန္ထိုင္မိေတာ့ ေဒၚစႏၵာလြင္ကပင္ စတင္ေမးသည္။ စိုင္းေမာင္အေမဆီက သိခဲ့ရသမွ် အကုန္ ေနထက္ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱႏွင့္ သူ လိုးၾကေဆာ္ၾကသည့္ အခ်က္ကိုသာ နဲနဲဖာဖာေထးေထး လုပ္မိသည္။ ကိုယ့္အေဒၚအရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ အားရပါးရ ကာမစပ္ယွက္မိသည့္ အျဖစ္အတြက္ ေနထက္ အနည္းငယ္ ရွက္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္းတို႔ကလဲ အလိုက္တသိႏွင့္မေမး၊ အန္တီေလးကလဲ မသိလိုက္မသိဖာသာ ေနသည့္အတြက္ ေနထက္ စိတ္သက္သာရာေတာ့ရသည္။

“အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔မတူ ဆိုပါလား သားေရ .. ပထမ သမန္း၀ံပုေလြ .. အခု ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ … ဒီထက္ဆိုးတာမ်ား ရွိပါဦးမလား ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ၿဂိဳလ္ႀကီးကိုးလံုးေခါင္းေပၚရြက္ထားရသည့္ ေလသံႏွင့္ ညည္းညည္းညဴညဴဆိုသည္။ အားလံုးထဲမွာ လူႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ သူမ ဘယ္လိုအႀကံေပးရမွန္း မသိ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည့္ အန္တီေလးကို ေနထက္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ …

“စိတ္မပူပါနဲ႔ … မာမီ … က်ေနာ္ စဥ္းစားပါဦးမယ္ .. အခုေတာ့ ညည့္နက္ၿပီ .. အားလံုးပဲ အိပ္ဖို႔ ျပင္ရေအာင္ .. မာမီလဲ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ပါ ..“
“သားရယ္ .. မီးေလးကို ဖမ္းထားမွေတာ့ မာမီက အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ဦးမွာလား ..“
“မီမီလြင္ အတြက္ အရမ္းေသာကမမ်ားပါနဲ႔ မာမီ … မာမီ စိတ္ပူသလို က်ေနာ္လဲ စိတ္ပူတာပါပဲ .. ဒါေပမယ့္ သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ ေျပာင္းတာဟာ အခ်ိန္ေပးရတယ္ … အနည္းဆံုး ၾကာသပေတးေန႔အထိေတာ့ မီမီလြင္ကို စိုင္းေမာင္ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး …ဒီေတာ့ဒီရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ျပင္ဆင္လို႔ရပါတယ္ … မီမီကို က်ေနာ္ရေအာင္ ကယ္ပါ့မယ္ … “

သူမအနားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ကမ္းေပးထားသည့္ ေနထက္၏ လက္ကို ေဒၚစႏၵာလြင္ ဆြဲယူအားျပဳ၍ထသည္။ ေနထက္၏ လက္မွ ေႏြးေထြးသည့္ အားအင္မ်ား ရရွိသလို သူမခံစားရသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္ ဦးေနေအာင္ကို ျပန္ေျပာင္းလြမ္းေမာမိသည္။ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္၏ လက္သည္ ဒီေလာက္ အားမာန္ႏွင့္ ျပည့္၀သည္ဆိုတာမ်ဳိးကို ဦးေနေအာင္ႏွင့္တုန္းကသာ သူမခံစားဖူးသည္။ အခုေတာ့ သားလိုမ်ဳိး တြယ္တာသည့္ ေနထက္ဆီက ရေနသည္။

“မိုခမ္း .. နင္တို႔ေတြ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းကို ပံုမွန္အတိုင္း သြားရမယ္ .. ဒါေပမယ့္ အားလံုးတစုတစည္းထဲေတာ့ ရွိေနပါေစ .. ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိရွင္ရွင္ထားၿပီး အကဲခတ္ပါ … ထူးျခားမႈ တစ္ခုခု ရွိရင္ ငါ့ဆီ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကား .. ဘယ္အရာကိုမွ အရင္စလို မလုပ္နဲ႔ .. ငါကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ေစာင့္ရင္း ဒီမွာေနခဲ့မယ္ .. ငါ့မွာ စဥ္းစားစရာေတြရွိလို႔ … “
“အုိေက .. ေနထက္ …“

နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာ ၿပိဳင္တူပင္ ေျပာရင္း ေနရာမွထသည္။ သူမတို႔ ဘယ္လိုအိပ္ရမလဲဟု ေမးမည္အျပဳ ေဒၚစႏၵာလြင္က အၾကားအျမင္ရေနသည့္အလား ႀကိဳတင္၍ ေျပာသည္။
“သမီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဧည္သည့္လာလွ်င္ ေနဖို႔ထားတဲ့ အခန္းရွိတယ္ .. အဲဒီမွာ အိပ္လိုက္ၾက … ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ျဖဴျပာကိုေတာ့ အိမ္ေရွ႔ ဧည့္ခန္းမွာ အိပ္လို႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္ ..“
“ေကာင္းသားပဲ .. မာမီ .. ဒါဆို က်ေနာ္အခု ေရခ်ဳိးလိုက္မယ္ .. ေရခ်ဳိးၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္ကင္းေစာင့္ေပးမယ္ .. က်န္တဲ့သူေတြ အိပ္ၾကပါ ..“
“ေနထက္ … ငါလဲ နင္နဲ႔အတူ ေစာင့္ၾကည့္ေပးမယ္ေလ ..“

နန္းမိုခမ္း သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ပင္ ၀င္၍ ကမ္းလွမ္းသည္။ ေနထက္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူမသည္ အခ်စ္၏ သကၤတျဖစ္ေသာ အရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ကာၾကည့္ေနသည္။ ေနထက္ အခိုက္အတန္႔မွ် မွင္သက္ၿပီး နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အနားတြင္ ရွိေနသည့္ ေစာကလ်ာက ေဒၚစႏၵာလြင္နဲ႔အတူ ရပ္ၿပီး စကားေျပာေနရာမွ ထြက္သြားမွ အသိ၀င္လာၿပီး ေရခ်ဳိးရန္ ေနာက္ေဘးဘက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေရခ်ဳိးၿပီး ေနထက္ အိမ္ေရွ႔ထြက္လာေတာ့ နန္းမိုခမ္းကို သူမ ေျပာခဲ့သလို ၿခံထဲတြင္ ထိုင္ကာေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ နန္းမိုခမ္း ရွိရာသို႔ သူတန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“လန္းသြားၿပီလား .. ေနထက္ ..“
“ေအး … လူေတာ့ လန္းသြားၿပီ မိုခမ္း .. စိတ္ေတာ့ မလန္းလွဘူး ဟာ..“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေစာကလ်ာထုတ္သြားသည့္ ပလတ္စတစ္ခံုတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ထလာသည္။ ေနထက္ အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ ရပ္ကာ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူသည္။ ေနထက္ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ေမာ္ကာ စိုက္ၾကည့္ရင္း ..

“ေနထက္ … နင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာကို ငါယံုၾကည္ပါတယ္ .. ဘာေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳႀကံဳ နင့္ေဘးနားမွာ ငါမခြာတမ္း ရွိေနမယ္ …“

လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေျပာသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ အသံက ေနထက္၏ နားထဲတြင္ပဲ ရပ္မေနပါ။ ခံစားမႈလမ္းေၾကာင္းကို သံုးကာ သူ႔အသည္းႏွလံုးအထိ လွ်ပ္တျပက္အတြင္း စီး၀င္သြားသည္။ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ေနထက္ ၾကင္နာနားလည္ေပးတတ္ေသာ ရွမ္းမေခ်ာေလးကို ေပြ႔ဖက္သည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ အလိုက္သင့္ ေနထက္ကို ျပန္ဖက္ထားရင္း သူ႔ပုခံုးေပၚ ေမးတင္ထားသည္။ ခနေနမွ သူမသည္ ေနထက္၏ နားနားကိုကပ္ကာ တိုးတိုးေလးေျပာသည္။

“ငါ နင့္ကိုခ်စ္တယ္ .. ေနထက္ ..“
“မုိခမ္း !! … ငါ .. ငါ .. “
“ရွဴး ..“

ေနထက္ နန္းမိုခမ္းကို ရင္ခြင္ထဲက ခြာထုတ္ရင္း တစ္ခုခုေျပာမည္ျပင္ေတာ့ နန္းမိုခမ္း၏ လက္ညိဳးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚေရာက္လာသည္။ ၾကည္လင္လွသည့္ မ်က္၀န္းေတြက အဓိပၸါယ္ ရွာေဖြရန္ခက္ခဲမည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ကာ ..

“မေျပာပါနဲ႔ ေနထက္ .. နင္ ငါ့ကိုမခ်စ္ဘူး .. ေမယမင္းကိုသာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါနားလည္ပါတယ္ ....“

ေနထက္ သူ႔ပါးစပ္ကို ပိတ္ကာထားသည့္ သူမ၏ လက္ညိဳးကို ျငင္သာစြာဖယ္သည္။ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ လဲ့သလို ျဖစ္လာသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ ပါးျပင္ေလးကို အသာအယာ လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္သည္။

“မွန္ပါတယ္ မိုခမ္း .. ငါ ေမယမင္းကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာ .. ဒီအခ်က္ကို ငါမျငင္းပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ နင္ေျပာတာက တစ္၀က္ပဲ မွန္တယ္ ..“

ေနထက္ ဆက္မေျပာေသးပါ။ သူ႔စကားကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ျဖစ္ေနေသာ နန္းမိုခမ္းကို အၾကင္နာအၾကည့္ႏွင့္ ငံု႔ၾကည့္သည္။

“နင္မွားသြားတာက .. ငါနင့္ကို မခ်စ္ဘူး ဆိုတာပဲ ..“
“ဘယ္လို ??“
“မုိခမ္း .. ငါ နင့္ကိုခ်စ္တယ္ .. ငါတုိ႔ သမန္း၀ံပုေလြ အျဖစ္နဲ႔ ျပန္ဆံုၿပီးတဲ့ ညကတည္းက ငါနင့္ကို ခ်စ္သြားတယ္ ထင္တာပဲ .. နင့္ကို နန္းမိုခမ္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးအေနနဲ႔ ငါခ်စ္ပါတယ္ .. ဘယ္ေတာ့မွ နင့္ကိုနင္ တျခားတစ္ေယာက္နဲ ႔မႏိႈင္းယွဥ္ပါနဲ႔ … နင္နဲ႔ အတူ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ငါတမ္းတတယ္ .. အၿမဲတမ္းလဲ လိုခ်င္ေနမိတယ္ .. ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ မိုခမ္း .. နင္သာ ငါ့အနားမွာ မရွိလွ်င္ ငါ့ဘ၀က ျပည့္စံုမွာ မဟုတ္ဘူး .. အဲဒါ အမွန္ပဲ ..“

ညသန္းေခါင္ႀကီး ေနထြက္လာသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရၿပီး နန္းမိုခမ္း ရင္တစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းပြင့္သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီအခိုက္တန္႔ေလးမွာေတာ့ ဤကမာၻရွိ အေပ်ာ္ဆံုးလူသားသည္ သူမသာလွ်င္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ သူမ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနထက္၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ရမၼက္မဆန္ေပမယ့္ ယုယၾကင္နာသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ရွိန္းျမျမ ရင္တဖိုဖုိ ျဖစ္လာၾကသည္။ ႏွစ္ဦးသား အနမ္းခ်င္းဖလွယ္ေနရာမွ ေနထက္ ခဏအၾကာတြင္ အနမ္းကိုရပ္ကာ နန္းမိုခမ္း၏ ႏႈတ္ခမ္းလွလွဆီက ဖယ္ခြာသည္။

“မိုခမ္း …ငါ နင့္ကို မလိမ္ခ်င္ဘူး .. တခါထဲပဲ ရွင္းေအာင္ ေျပာထားလိုက္မယ္ .. ငါ ေစာကလ်ာကိုလဲ သံေယာဇဥ္ ရွိမိတယ္ ထင္တယ္ ..“
“အင္း .. ငါသိပါတယ္ .. ေနထက္ … စိတ္မပူပါနဲ႔ … ငါနင့္ကို ေမယမင္းနဲ႔ေရာ ေစာကလ်ာနဲ႔ပါ မွ်ေ၀ ခ်စ္ႏိုင္ပါတယ္ .. ငါကနင့္ကိုခ်စ္တယ္ .. နင္က ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္တယ္ … ဒီအခ်က္ကပဲ ငါ့အတြက္ အေရးပါပါတယ္ …“
“မိုခမ္းရယ္ … နင္ .. နင္ေလ .. ငါ့အေပၚ သိပ္နားလည္ေပးတတ္တာပဲ ..“

ေနထက္ တဖန္ျပန္နမ္းမည္ျပဳေတာ့ နန္းမိုခမ္းက အနမ္းမခံပါ။ “ဟိုး“ ဆိုၿပီး လက္ကာက ျပၿပီး ေနထက္လက္ကိုဆြဲေခၚသည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး နန္းမိုခမ္းဆြဲေခၚရာ ၿခံေဘးက ကားဂိုေဒါင္နားသို႔ ေနထက္ဘုမသိဘမသိ လိုက္လာသည္။ ဟုိေရာက္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္သည္။ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရပ္ထားသည့္ လင့္ရိုဘာေဘာနက္ကို လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားေသာ ေကာင္မေလး၏ ခါးကို လွမ္းဆြဲသည္။ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေနထက္ႏွင့္ တဖန္ျပန္လည္နီးကပ္သြားေလေတာ့သည္။

ေနထက္၏ လက္က နန္းမိုခမ္း၏ ရွပ္အကၤ်ီအေပၚကို ေရာက္လာကာ သူမ၏ ထြားမို႔ေနသည့္ ရင္သားေတြကို ဆုပ္ကိုင္သည္။

“အင္း … ေနထက္ရယ္ .. နင္လက္ေတြ ငါ့ကိုေပၚမွာ ရွိေနတာကို ငါ အရမ္းသေဘာက်တာပဲ ..“
“ငါလဲ နင့္ကိုထိေနရတာကို သေဘာက်တယ္ .. မိုခမ္း ..“

ႏွစ္ဦးသား ၿပိဳင္တူပင္ ၿပံဳးမိၾကသည္။ အခ်စ္ႏွင့္အစပ်ဳိးခဲ့သည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ အခုေတာ့ အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာေတြဆီသို႔ ဦးတည္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေလၿပီ။ ေနထက္၏ ညာလက္က နန္းမုိခမ္း၏ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ေဆာ့ကစားေနရာမွ ေအာက္ကို ပြတ္တုိက္ကာ ဆင္းသြားၿပီး သူမစကတ္ကို လွန္တင္သည္။ ၿပီးေနာက္ ပင္တီခပ္ပါးပါးေလးႏွင့္ ကာထားသည့္ သူမ၏ ေပါင္ၾကားကို ေရာက္သြားသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ တမင္တကာမဟုတ္ေပမယ့္ သူမ၀တ္ခဲ့သည့္က အဂၤါစပ္အေျမာင္းေလးေနရာကိုသာ ပိတ္သားေလးႏွင့္ကာထားသည့္ ပင္တီေလး။ က်န္သည့္ေနရာေတြက ဇာပါးေလးေတြခ်ည္း။ ဒီေတာ့ ေနထက္၏ လက္က သူမအဖုတ္ကို ပကတိအတိုင္း ကိုင္ရသည္ႏွင့္မျခား။ လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ထိုးဆြမႈေပးလိုက္သည္တြင္ ခ်က္ခ်င္း အရည္ေတြလိုက္ကာ အေရွ႔ကပိတ္စေလးတြင္ ကြက္ကာစိုလာသည္။ ေနထက္ သူ႔လက္ညိဳးကို ျပန္ထုတ္ၿပီး မိုခမ္းကို ေထာင္ျပေတာ့ သူမက ရွက္သလိုလိုႏွင့္ ေနထက္၏ ရင္ပတ္ကို လက္သီးေလးႏွင့္ ဖြဖြထုသည္။ ေနထက္ ငါးခူၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး နန္းမိုခမ္း၏ ရွပ္အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္သည္။ ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္သြားေတာ့ ေပၚလာသည္က အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဇာဘရာေလး။ ေနထက္ ဘာမွ မလုပ္ေသးပဲ ရင္သပ္ရွဴေမာဖြယ္ အလွကို အရင္စိုက္ၾကည့္သည္။

“လွလား …“
“လွတယ္ .. မိုခမ္း .. အရမ္းမိုက္တယ္ကြာ ..“
“ဒါဆို .. ဒီလိုဆိုရင္ေကာ ..“

ေဘာနက္ေပၚေနာက္ျပန္ေထာက္ထားသည့္ နန္းမိုခမ္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္က အေပၚေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ေနထက္မ်က္ေစ့ေရွ႔က အနီေရာင္ဘရာေလးက ေပ်ာက္သြားသည္။ အစားထိုးကာ ေပၚလာသည္က ညီညာ၀ိုင္းစက္ေနသည့္ အသားေရာင္ ႏို႔ေလးႏွစ္လံုး။ ေရွ႔ကိုမို႔ေမာက္ကာ ထြက္ေနသည့္ ရင္သားဆိုင္ေတြကို ျပဳတ္က်သြားမွာ စိုးသည့္အလား ေနထက္ေအာက္ကေနပင့္ကာ ကိုင္သည္။ ပြတ္သပ္ဆုပ္ေခ်ျခင္း မျပဳေသးပဲ ေစ်း၀ယ္မည့္ ပစၥည္းတစ္ခုလို လက္ထဲ ဆၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ ရြရြေလး ညွစ္သည္။

“အင္း … ေနထက္ ရယ္ ..“

နန္းမိုခမ္း ဒါမ်ဳိးတစ္ခါမွ မႀကံဖူးပါ။ အဖုတ္ထဲကို လွ်ာႏွင့္ထုိးဆြတာ၊ ႏို႔ေတြကို လက္ႏွင့္ညွစ္တာ ဒါမ်ဳိးေတြကိုသာ သူမ ခံဖူးခဲ့သည္။ အခုေနထက္ ျပဳစုေနသလိုမ်ဳိး ရင္သားေတြကို ဘယ္သူမွ မလုပ္ေပးဘူးပါ။ ေနထက္၏ လက္ေတြတြင္ ျမတ္ႏိုးမႈ ၾကင္နာမႈတို႔က စာႏွင့္ေရးထိုးထားသည္ မဟုတ္သည့္တိုင္ သူမ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရသလို ခံစားေနရသည္။ သူမႏို႔ေတြသည္ တစတစတင္းမာလာၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြသည္ ေနထက္မဆြဲရပဲႏွင့္ေတာင္ အလိုလုိစူကာ ထြက္လာသည္။ လင့္ရိုဘာေဘာနက္ေပၚကို လက္ကိုအားျပဳကာ ေထာက္ထားရင္း ရင္ကို ေကာ့ႏိုင္သမွ် ေကာ့ေပးထားမိသည္။ ထိုအခိုက္ ေနထက္၏ ႏႈတ္ခမ္းက ဆန္းစတစ္(Sensitive) ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ႏို႔သီးေလးတစ္ခုသို႔ ေရာက္လာသည္။

“အီး … လုပ္ .. လုပ္ ေနထက္ ..“

နန္းမိုခမ္း လက္တစ္ဖက္ႏွင့္သာ အားျပဳထားလွ်က္ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္က ေနထက္၏ ေခါင္းကို လွမ္းကိုင္သည္။ သူမ ရင္တစ္ခုလံုး ဟင္းလင္းပြင့္သြားသလို ခံစားရသည္။ ေနထက္လွ်ာက သူမ၏ ႏို႔သီးေလးကို ထိုးဆြ၍လ်က္ေပးသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မနာေပမယ့္ စစ္ခနဲျဖစ္သြားေအာင္ အသီးေလးကို သြားႏွင့္ကိုက္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ေခါင္းက သူမရင္သားေတြႏွင့္ ဖိကပ္ေနလို႔ အသက္ရွဴထုတ္လိုက္တိုင္းလဲ ထိေတြ႔ထားသည့္ေနရာေတြက ေအးခနဲ ျဖစ္ရသည္။ ဒီခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးေပါင္းေတာ့ တျခားဘာမွ မလုပ္ပဲ ရင္သားေတြကို ဒီလိုမ်ဳိး ေခ်ာ့ျမဴတာႏွင့္ပင္ နန္းမိုခမ္းတစ္ေယာက္စိတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္တက္ၾကြလာရသည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့။

နန္းမုိခမ္းလက္က သူ႔ေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ေရာက္လာေတာ့ ေနထက္ အလိုက္တသိပင္ နမ္းေနရာမွ ရပ္ကာခြာေပးလိုက္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ၀တ္မထားလို႔ ေနထက္ အေကာင္ႀကီးက ေဘာင္းဘီတို ကြ်တ္သြားသည္ႏွင့္ ေထာင္ေထာင္မတ္မတ္ႀကီး ေပၚထြက္လာသည္။ မာတင္းေနသည့္ လိင္တံႀကီးကို ၾကည့္ကာ ေနထက္ သူ႔ကိုယ္သူပင္ ေတာ္ေတာ္အ့ံၾသမိသည္။ မနက္က ေက်ာင္းကို အသြားတုန္းက ေစာကလ်ာက သူ႔အေကာင္ကို တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ ပါးစပ္ႏွင့္ေလွ်ာ့ေပးခဲ့သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱဆီေရာက္ေတာ့ စိုင္းေမာင္၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈကို ျဖတ္ရန္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပကာ တစ္ခ်ီၿပီးခဲ့ရျပန္သည္။ ဒါေတာင္ အခု နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့ သူ႔အေကာင္က မာန္ဖီေနသည့္ ေျမြေဟာက္ႀကီးအလား ပါးပ်ဥ္းကမက်။ ၾကည့္ရတာ သမန္း၀ံပုေလြျဖစ္ျခင္း၏ အက်ဳိးဆက္ေတြထဲတြင္ ဒါလဲ တစ္ခုအပါအ၀င္ပဲလား မသိ။

ေနထက္ သူ႕အေကာင္ကိုသူ သေဘာက်စြာ ငံု႔ၾကည့္ေနခိုက္ နန္းမိုခမ္းသည္ သူမ၏ ပင္တီကုိ စကတ္ေအာက္ကေန ထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ပင္တီေလးကို လက္ညိဳးေလးႏွင့္ လွည့္ပတ္ကာ ေဆာ့ျပရင္း ဖိတ္ေခၚသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ညဳတုတုေလး ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကားေဘာနက္ကို ဆတ္ကနဲ အားယူကာေထာက္ၿပီး သူမတင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို မတင္သည္။ သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းသည့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားဘန္ပါေပၚတင္ၿပီး ကားလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ အရည္ေတြလဲ့ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သူမအဖုတ္ေလးက အထင္းသား ေပၚလာသည္။ ေနထက္ ေရွ႔တိုးလိုက္သည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းက သူ႔လိင္တံကို လွမ္းဆြဲသည္။ လက္ထဲတြင္ပါသြားသည့္ သူလိင္တံက တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ သူမ အဖုတ္၀ႏွင့္ေထာက္သည္။ ေနထက္ထိုးသြင္းလိုက္သည့္အခါ နန္းမုိခမ္းကလဲ သူမတင္ပါးကို ေရွ႔သို႔တိုးသည္။ ႏွစ္ဦးသား ၿပိဳင္တူ အီးခနဲ ေအာ္ကာ ေခါင္းေတြေမာ့တက္သည္။

“Oh shit !! ေနထက္ … နင့္ဟာႀကီးက အႀကီးႀကီး.. အႀကီးႀကီးပဲ ..“
“မိုခမ္း .. နင့္ဟာေလးကလဲ က်ပ္သိပ္ေနတာပဲ .. “
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ၾကည့္စမ္းပါဦး ..“

သူတို႔ႏွစ္ဦး စလံုး ငံု႔ၾကည့္မိၾကသည္။ ၾကည့္မိေတာ့လဲ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္ေတြက ႏွစ္ဆတိုးကာ ဆူေ၀သည္။ ဒီတစ္ခါလဲ တိုင္ပင္မထားပဲ ၿပိဳင္တူ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တင္ပါးေတြကို ေရွ႕ကိုတိုးျပန္သည္။ အသံေတြထြက္ကာ ညည္းမိၾကၿပီးေနာက္ေတာ့ ဆီးစပ္ႏွစ္ခုက အၾကားအလပ္မရွိ ပူးကပ္သြားသည္။ ငံု႔ၾကည့္မယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႔မရေတာ့။ ၾကည့္စရာ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ေနထက္တို႔ လုပ္စရာရွိတာသာ ဆက္လုပ္ၾကသည္။ ေကာင္မေလး၏ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ဆြဲကာ ေနထက္ စတင္ေဆာင့္သည္။ တဖ်စ္ဖ်စ္ တစြိစြိ ျမည္သံမ်ားက လိင္တံႀကီး အ၀င္အထြက္ျပဳတိုင္း ထြက္ေနသလို နန္းမိုခမ္း ႏႈတ္မွလဲ တအင့္အင့္ တအာအာ အသံေလးမ်ားက အဆက္မျပတ္ထြက္ေနသည္။

“ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ .. ေနထက္ .. ေဆာင့္ေန .. ငါ့ဟာေလးက နင့္အတြက္ပဲ သိလား … ေမာင့္မူပိုင္ရွင္ေပါ့ ..“
ေနထက္ သေဘာက်သြားသည္။ “ေမာင့္မူပိုင္ရွင္“ တဲ့လား။ ေျပာတတ္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလး။
“ေမာင္ေလ … ခမ္းကို တအားခ်စ္တာပဲ ..“
“ခမ္းလဲ .. ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္ ..“

နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေနထက္တို႔၏ တတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းမႈတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ႏွလံုးသားကိုယ္စီ၌ အခ်စ္မွတ္တိုင္တစ္ခု စိုက္ထူလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ ရီရီေ၀ေ၀ေလး မ်က္ႏွာမလႊဲပဲ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ဒီရွမ္းမေလးကို သူတကယ္ ခ်စ္မိသြားၿပီဆိုတာ ႏွစ္ခါျပန္ေမးစရာ မလိုေတာ့ေအာင္ ေသခ်ာပါသည္။ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ရလို႔လား မသိ ေနထက္အဖို႔ ေဒၚခင္သႏာၱႏွင့္ ျဖစ္ခဲ့သည္ထက္ ပိုၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းေနၿပီ စိတ္လဲ ပိုတက္ၾကြေနသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူၿပီးမလို ျဖစ္လာသည္။

“အီး .. ေမာင္ၿပီးေတာ့မယ္ .. ခမ္း …“
“ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ .. ေမာင္ .. ခမ္းလဲ ေကာင္းလာၿပီ ..“

ႏွစ္ဦးသား ၿပီဳင္တူပင္ အခ်က္ျပလိုက္ၿပီး ကာမပန္းတိုင္ကို တက္ညီလက္ညီ ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳပမ္းၾကသည္။ နန္းမိုခမ္းက ေနထက္၏ လည္ပင္းကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖက္တြယ္ထားရင္း ေနထက္ေဆာင့္သြင္းတိုင္း သူမကလဲ တင္ပါးႀကီးကို ေကာ့လႈပ္ေပးသည္။ ေနထက္ ၿပီးေတာ့မည္ဆိုသည့္ အသိက သူမ အေသြးအသားေတြကို တပ္လွန္႔ကာ ႏိႈးေဆာ္လိုက္သလို ျဖစ္ၿပီး တင္းမာေနသည့္ လိင္တံကို ဖ်စ္ညွစ္ယူသည္။ ေနထက္ တစ္ေယာက္ အရိုးအေက်ာေတြ ဆိမ့္တက္သြားရေလာက္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရၿပီး ေဆာင့္ေနရင္း သုတ္ရည္ေတြကို ပန္းထုတ္မိေတာ့သည္။ နန္းမိုခမ္းလဲ ေကာ့တက္ကာသြားသည္။

“အီး ..ေကာင္းတယ္ .. .ေမာင္ .. အားရပါးရ ပန္းထုတ္ .. အီး …အီး … ထိတယ္ … ေမာင္ရယ္ ..“

ေနထက္ နန္းမိုခမ္းကို ဖက္ကာ အေမာေျဖေနသည္။ ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ကို မလႊတ္တမ္း ဖက္ထားယံုမက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္လဲ သူ႔တင္ပါးကို ညွပ္ကာထားသည္။ သုတ္ရည္ေတြ ကုန္သြားေပမယ့္ အရွိန္မေသေသးသည့္ သူ႔လိင္တံႀကီးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရုန္းေနေသးတာကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဂၤါေတြက တပ္လ်က္ႀကီးမို႔ သိေနၾကသည္။

“ေမာင္ ..“
“ေျပာေလ ..ခမ္း“
“ခမ္းကို .. ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ဒီလိုမ်ဳိး အၿမဲလုပ္ေပးပါေနာ္ ..“
“လုပ္ေပးမွာေပါ့ … ခမ္းအတြက္ ေမာင္က ထာ၀ရပါ ..“

နန္းမိုခမ္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးသည္။ ေနထက္ခါးကို ယွက္ထားသည့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဖယ္ေပးလိုက္ရင္း ..
“အိုေက .. ဒါဆို အခု ေဘာင္းဘီျပန္၀တ္ေတာ့ . .အိမ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္ ..“
“ေဟး !!!… ဒါ နင့္အႀကံေနာ္ …“
“အမယ္ .. နင္လဲပဲ ကြန္ပလိန္းတက္တာ မၾကားလိုက္ပါဘူး ..“

နန္းမိုခမ္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ ေျပာေတာ့ ေနထက္က တဟဲဟဲႏွင့္ ရယ္ေနသည္။ ေၾသာ္ .. အခ်စ္ႏွင့္လႊမ္းထံုေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ေတာ့ အရာရာသည္ ၾကည္ႏူးဖြယ္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္ မဟုတ္လား ….။

ေဒၚခင္သႏာၱ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေနထက္ႏွင့္ ကာမစပ္ယွက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ သူမ ေခါင္းထဲတြင္ ရွိေနသည့္ ပေဟဌိတစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ သမန္း၀ံပုေလြ သက္တမ္းတေလွ်ာက္သိခဲ့သည့္ အသိတြင္ pure-born မဟုတ္ပဲ ဘယ္သူကမွ အယ္လ္ဖာျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ေပ။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီ ဆိုတာ သူမသိသည္။ သူမထက္ အေတြ႔အႀကံဳပိုမ်ားသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္ကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ေသာ္လဲ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူမ၏ အယ္လ္ဖာ ျဖစ္ေနသည့္ ေနထက္အတြက္ ဒုကၡေရာက္မွာမ်ဳိးကိုေတာ့ သူမ မလုပ္ရက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားရင္း ေနာက္ဆံုးအႀကံတစ္ခုရကာ သူမအေဒၚျဖစ္သူကို ဖုန္းဆက္ကာ မလိွမ့္တပတ္ႏွင့္ ေမးမိသည္။ သူမ အေဒၚက သိလွ်င္သိျခင္း ဖုန္းျပန္ဆက္မည္ဟု ေျပာလို႔ ေဒၚခင္သႏာၱ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“တူ … တူ … တူ ..“

အိပ္ယာေဘးက ဖုန္းျမည္သံၾကားသည္ႏွင့္ ေဒၚခင္သႏာၱ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္သည္။ စားပြဲပုေလးေပၚတင္ထားသည့္ ဖုန္းကို လွမ္းယူသည္။

“ေဒၚေဒၚ ဘာထူးေသးလဲ ..“
“ထူးတယ္ .. သႏာၱ .. မင္း ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ထားလား ..“

သူမ အေဒၚ၏ အသံသည္ ေဒၚခင္သႏာၱထက္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုရသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ မဆိုင္းမတြပင္ အိပ္ယာေဘးတြင္ ရွိသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ စားပြဲဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။

“ဖြင့္လိုက္ၿပီ .. ေဒၚေဒၚ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ဘာေတြ ေတြ႔လို႔လဲဟင္ ??? “
“ေအး .. ေတြ႔တယ္ သႏာၱ …. ငါ့ရဲ ႔အဖိုးက လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာစာအုပ္မွာ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္တစ္ခုကို သြားေတြ႔တယ္ ... မူရင္းက သကၭတဘာသာနဲ႔ ေရးထားတယ္ .. အဲဒါကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး သႏာၱနားလည္ေအာင္ ဘာသာျပန္ၿပီး အီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔ထားတယ္ .. ဖတ္သာၾကည့္ေပေတာ့ …သႏာၱေရ .. ေဒၚေဒၚေတာ့ တစ္ခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္ “
“ဟုတ္ကဲ့ .. ေျပာပါ .. ေဒၚေဒၚ ဘာမ်ားပါလိမ့္ ..“
“ေအး .. တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. မင္းေမးတဲ့ ကိစၥသာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဘုရားတရားသာ ဆုေတာင္းေပေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ .. ဒါပဲေနာ္ ..“

သူမ အေဒၚျဖစ္သူ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ ေဒၚခင္သႏာၱ ငိုင္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ကြန္ပ်ဴတာက loading က ၿပီးသြားၿပီမို႔ သူမ outlook express ကို ျမန္ျမန္ ဖြင့္သည္။ Inbox ထဲတြင္ ေမးလ္တစ္ေစာင္ေတြ႔ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ကလစ္ၾကည့္သည္။ တျခားစာသား ဘာမွ မပါ။ စကန္ဖတ္ထားသည့္ ပစ္ခ်ာႏွစ္ခုသာပါသည္။ ပထမပံုက သမန္း၀ံပုေလြလို အေကာင္တစ္ေကာင္၏ ပံုကို ဆြဲထားၿပီး ေဘးနားတြင္ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ေကြ႕စာသားေတြႏွင့္ ေရးထားသည္။ သူမ အေဒၚေျပာသည့္ သကၭတာဘာသာဆိုတာ ျဖစ္မည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ လက္ေရးႏွင့္ ဘာသာျပန္ထားသည့္ စာသားမ်ား။ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ တစ္ေၾကာင္းျခင္း ဖတ္ၾကည့္ေနရင္း သူမမ်က္စိက မင္နီနဲ႔ေရးထားသည့္ ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ တကိုယ္လံုး ေအးခဲတုန္လႈပ္သြားေတာ့ေလသည္။

“… အခ်ိန္က်လတၱံေသာ္ မသန္႔စင္စြာ ေမြးဖြားျခင္းျဖင့္ အၾကင္သူသည္ ေပၚေပါက္လာလတၱံ။ ထိုေရာအခါ စႏၵာလ၀န္းကို သူရိယေနမင္းသည္ ေနာက္ကမျခားတမ္းလိုက္ပါသကဲ့သို႔ ပ်က္သုန္းျခင္း (၀ါ) ရွင္သန္ျခင္းသည္ မလြဲမေသ ျဖစ္လတၱံ။ အႏွီအၾကင္သူသည္ကား သတၱေလာကရွိ အယ္လ္ဖာအေပါင္းတို႔၏ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္ အယ္လ္ဖာတို႔၏ အရွင္သခင္သာ ျဖစ္ေတာ့သတည္း …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

အန္တီေလး ကားႏွင့္ ပါသြားသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ေနထက္ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္း ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ဆက္တီစားပြဲတြင္ လက္ေနာက္ျပန္ခ်ည္လ်က္သားႏွင့္ ထိုင္ေနသည္ကိုေတြ႔ေတာ့ ေနထက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္နားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ခ်ည္ထားသည္ကို ေျဖေပးသည္။

“ေက်းဇူးပဲ ေနထက္ .. တကယ္ေျပာတာ ..“
“ရပါတယ္ကြာ .. ထြက္တာ မေျပးပါနဲ႔ .. ငါ မင္းကို လိုက္မဖမ္းခ်င္ဘူး ..“
“မေျပးပါဘူး .. ေနထက္ .. ျဖဴျပာ ေျပာျပလို႔ မင္းသေဘာထားကို နားလည္ေနပါၿပီ …“

ေနထက္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ နားလည္မႈႏွင့္အတူ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မိၾကသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္မနက္အတြင္း၌ပင္ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာရင္း ေဘာ္ဒါအရင္းအခ်ာမ်ားသဖြယ္လဲ ခင္မင္သြားေလသည္။ ေန႔လည္စာ ထမင္းဟင္းကို အန္တီေလး ျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည့္ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္ႏွင့္ ငါးခူေၾကာ္ကို စားၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား တီဗီေရွ႔တြင္ အပ်င္းေျပ ဗီဒီယို ဂိန္းကစားၾကသည္။ ေနထက္က မန္ယူ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္က ဘာစီလိုနာယူၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ ကန္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ဖုန္းျမည္သံၾကားရသည္။

“ငါ့ဖုန္းဟ .. ေနထက္ …“
ေနထက္ ဂိန္းကို ေပါ့စ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္က သူ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ ဖုန္းကိုဆြဲထုတ္သည္။ ေကာ္လာအိုင္ဒီကို ညႊန္ျပသည္။ စိုင္းေမာင္ဆီက ျဖစ္ေနသည္။

“ငါ့ေပး .. ေက်ာ္ေက်ာ္ ..“
ေက်ာ္ေက်ာ္ ထိုးေပးသည့္ ဖုန္းကုိ ေနထက္လွမ္းယူၿပီး သူနားႏွင့္ကပ္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ .. ခ်ီးထုပ္ ..“
တစ္ဖက္က စိုင္းေမာင္အသံကုိ ရုတ္တရက္ ျပန္မၾကားရပါ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ ..

“ေက်ာ္ေက်ာ္ကို မင္း ဖမ္းမိသြားၿပီေပါ့ .. ဟုတ္လား ေနထက္ …“
“ဟုတ္တယ္ … စိုင္းေမာင္ … မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အယ္လ္ဖာပီပီ ရွင္းၾကရေအာင္ … ဘာျဖစ္လို႔ မဆိုင္သူေတြကို ဆြဲထည့္ခ်င္ရတာလဲ ..“
“ဟား .. ဟား … ေနထက္ … မင္းကိုမင္းမ်ား ဘာမွတ္ေနလဲ … ေဟ့ေကာင္ .. မင္းသာ ငါ့ကို တစ္ေက်ာင္းလံုးေရွ႔မွာ အရွက္မခြဲခဲ့ဘူးဆိုရင္ မင္းေျပာတဲ့ အစီအစဥ္ကိုလက္ခံမွာပဲ … ငါ မင္းကို ေၾကာက္ေနတယ္မ်ား မွတ္ေနလား …မင္းကို ငါလက္တစ္ဖ်စ္ထဲနဲ႔ သတ္လို႔ရတယ္ နားလည္လား ..“
“ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ ... စိုင္းေမာင္ ..“
“စိတ္မပူနဲ႔ ေနထက္ .. မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေသာၾကာေန႔က်လွ်င္ မိုးမခေတာက ငါတို႔ေတြ ေတြ႔ေနၾကေနရာမွာေတြ႔မယ္ .. ဟိုေကာင္မေတြပါ ေခၚလာခဲ့ … မင္းကို ငါ မွတ္သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမၿပီးရင္ အဲဒီဟာမေတြကို လိုးရင္း ေအာင္ပြဲခံျပမယ္ … မင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ ..“
“စိုင္းေမာင္ .. မင္း .. မင္း … ေဟ့ေကာင္ သတိၱရွိလွ်င္ ဒီေန႔ည လုပ္ပါလား .. မင္း ေစာက္ေၾကာက္ပဲ !!!.“

ေနထက္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း ဖုန္းထဲကေန ကုန္းေအာ္သည္။
“စိတ္ေလွ်ာ့ .. ေနထက္ … မေလာစမ္းပါနဲ႔ကြာ .. ဒီေန႔တင္ မင္းညီမက သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္ကာစဆိုေတာ့ နဲနဲေလး ေနမေကာင္းခ်င္သလို စျဖစ္ေနၿပီ .. မနက္ျဖန္ေလာက္ဆို အေျခအေနေကာင္းသြားေလာက္ၿပီ ထင္တာပဲ .. ဒါဆို နက္ျဖန္ညတစ္ညလံုး မင္းညီမ ေစာက္ဖုတ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး လိုးၿပီး ဇိမ္ခံလို႔ ရၿပီကြာ ..“
“ေခြးမသားးးးးးးးးးးးး “
“ဟား .. ဟား … ေနထက္ .. အတံု႔အလွည့္ဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိတာပဲ … ဒါကို မင္းသေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္ကြာ … ဟား … ဟား .. ဟား ..“

ငယ္ထိပ္ထိတက္လာသည့္ ေဒါသကို လည္ေခ်ာင္းမေရာက္ခင္ အျပင္ထြက္က်မလာေအာင္ ေနထက္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီေန႔ ဗုဒၶဟူး၊ စိုင္းေမာင္ေျပာသည္သာ မွန္လွ်င္ နက္ျဖန္တစ္ရက္ပဲ မီမီလြင္ ခံစားရမွာ ျဖစ္သည္။ သူသာ စိုင္းေမာင္၏ ခ်ိန္းဆိုမႈကို လက္မခံလွ်င္ ဟိုေခြးေကာင္ အခ်ိန္ဆြဲကာ ရက္ေရႊ႔သြားႏိုင္သည္။ ဒါဆို မီမီလြင္၏ ဘ၀သည္ ပို၍ ဆိုးရြားသြားဖို႔သာ ရွိသည္။ ေနထက္ တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး ..

“ေကာင္းၿပီ .. စိုင္းေမာင္ … မင္းနဲ႔ ထြန္းသူ ေသာၾကာေန႔ထိ ငါ့ေရွ႔မွာ အရိပ္ေတာင္ လာမျပေစနဲ႔ .. ေတြ႔လို႕ကေတာ့ ငါ ေနရာေတြ အခ်ိန္ေတြ ေရြးေနမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မွတ္ထားပါ ..“
“ႀကိဳက္တယ္ .. ေနထက္ .. ေသာၾကာေန႔ပဲ … မင္း စိတ္မပူပါနဲ႔ … မင္းညီမ ရွိေနမွေတာ့ ငါ ေယာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ျပန္မလာဘူး ေနထက္ .. ဟား .. ဟား ..“

ေနထက္ စိုင္းေမာင္၏ ရယ္သံကို မၾကားခ်င္သျဖင့္ သူျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုကို ျဖတ္ေျပာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ စိုင္းေမာင္ .. မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ သေဘာတူၿပီးလွ်င္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို မင္းေပးထားတဲ အမိန္႔ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ .. “
“အိုေကေလ .. ေနထက္ .. အဲဒီေကာင္ကို ဖုန္းေပးလိုက္ ..“

ေနထက္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ဆီကို ဖုန္းမေပးပါ။ စပီကာကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ စိုင္းေမာင္၏ အသံဆိုးက ဖုန္းထဲကေန ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ထြက္လာသည္။
“ေက်ာ္ေက်ာ္ .. ေစာက္သံုးကိုမက်ဘူး … မင္း ဘာမွ လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး .. ေနထက္နဲ႔ ဟိုေကာင္မေတြကိစၥကို ဘာမွ ၀င္မရႈပ္နဲ႔ …“

စိုင္းေမာင္ စကားဆံုးလား မဆံုးလားမသိ … ေနထက္ ဖုန္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
“ငါဖုန္းပိတ္လိုက္တာ နားလည္တယ္ မွတ္လား ေက်ာ္ေက်ာ္ .. ဒီေကာင္ အေကာက္ဥာဏ္သံုးၿပီး တျခားအမိန္႔ေတြ ေပးေနာမွာစိုးလုိ႔ ..“
“ငါနားလည္ပါတယ္ .. ေနထက္ ..“
“ၿပီးေရာ .. ေက်ာ္ေက်ာ္ .. ဒါဆို မင္းသြားခ်င္တဲ့ေနရာ သြားေတာ့ …“
“ေနထက္ .. ငါ .. တျခား မသြားပါရေစနဲ႔လား .. အပန္းမႀကီးလွ်င္ မင္းတို႔နဲ႔ အတူ ေနပါရေစ ..“
“အိုေကေလ .. ေက်ာ္ေက်ာ္ .. ဒါဆို နန္းမိုခမ္းတို႔ ေက်ာင္းက ျပန္လာတာကို ေစာင့္ၾကတာေပါ့ ..“ 

နန္းမိုခမ္းသည္ စာအုပ္အခ်ဳိ႔ကို ပိုက္ရင္း “ေက်ာင္းသူမ်ား နားေနေဆာင္“ ထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ျဖဴျပာႏွင့္ ေစာကလ်ာက သူမႏွင့္ အတန္းခ်ိန္မကိုက္သျဖင့္ ဒီေန႔လည္ပိုင္းတြင္ သူမအားေနသည္။ အေစာတုန္းက ေနထက္ ေျပာထားသည့္အတိုင္း တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ ေနရေအာင္ဆိုၿပီး သူမတို႔ႏွင့္ အတူ အတန္းလိုက္တက္မလားဟု စဥ္းစားေသးေသာ္လဲ ျဖဴျပာတို႔ ေန႔လည္အတန္းခ်ိန္ ဆရာမက အေပါက္ဆိုးသျဖင့့္ သူမတို႔ အတန္းႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ ရွိသည့္ နားနာေဆာင္ထဲသို႔သာ လာခဲ့တာျဖစ္သည္။

လြတ္ေနသည့္ စားပြဲခံုတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္ၿပီး စာအုပ္ေတြကို တင္လိုက္သည့္အခ်ိန္၌ ေမယမင္းကို သူမစေတြ႔တာ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုႏွင့္ နီးသည့္ ေထာင့္စြန္းရွိ စားပြဲ၌ ထိုင္ေနၿပီး အျပင္ဘက္ကို ေငးေမကာေနသည္။ စားပြဲေရွ႔တြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖြင့္ကာထားေသာ္လဲ သူမပံုစံက ဘယ္လိုမွ စာၾကည့္ေနသည့္ ပံုမေပၚ။ မ်က္ႏွာေလးကလဲ ေနေလာင္ထားသည့္ ပန္းပြင့္ႏွယ္ ညိဳးေရာ္၍ ေနေလသည္။

နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေနထက္ ညက အေတာ္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္းႏွီးမႈက အဆံုးစြန္ေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထားစရာ မရွိသည့္ေနာက္ ေနထက္ သူမကို ေမယမင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖြင့္ေျပာျပသည္။ ေမယမင္းက ေနထက္ကိုစိတ္ေကာက္ၿပီး အခုထက္ထိ စကားမေျပာေသးသည္ဟု နန္းမိုခမ္းသိခဲ့ရသည္။ တကယ္ဆို ဒီစကားေတြ ၾကားလွ်င္ နန္းမိုခမ္း ေပ်ာ္သင့္ေသာ္လဲ ေနထက္၏ ခံစားေနရသည့္ အျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ သူမ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ပါ။ ေနထက္က သူမကို ခ်စ္၍ သူမက ေနထက္ကို ခ်စ္သည္။ ခ်စ္ရသူအတြက္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ဘာကိစၥမွ စိတ္ဆင္းရဲစရာ မျဖစ္ေစလို။ မရွိေစလိုပါ။

နန္းမိုခမ္း ေမယမင္းကို ေသခ်ာပင္ ေငးၾကည့္သည္။ ေမယမင္းသည္ မေခ်ာမလွတာ မဟုတ္ေသာ္လဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္မူ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ ေယာက်္ားေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည့္အားေတာ့ နည္းတာအမွန္ပင္။ ေက်ာလည္အထိ ရွည္သည့္ ဆံႏြယ္ေတြက ေျဖာင့္စင္းေနေသာ္လဲ ဆံပင္ပံုစံကခပ္ရိုးရိုး၊ မ်က္ႏွာ၀င္း၀င္းေလးတြင္လဲ မိတ္ကပ္ရယ္လို႔ မေတြ႔ရပဲ မ်က္ေတာင္ မ်က္ခံုးေတြကလဲ သဘ၀အတိုင္းပင္။ ၀တ္ထားသည့္ တီရွပ္ပံု ဘေလာက္စ္က အေရာင္ခပ္မြဲမြဲျဖစ္ၿပီး မို႔၀န္းေနသည့္ ရင္သားေတြသာ ထိန္းမထားလွ်င္ ေတာ္ယံုတန္ယံုလူက လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနမည္မထင္။ ထိုအခိုက္ ေမယမင္းသည္ ထုိင္ေနရာမွ ထကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေသာက္ေရစင္သို႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ႔သည္။ နန္းမိုခမ္းကို ေက်ာျပဳကာ ေလွ်ာက္သြားလို႔ သူမ၏ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံေတြက ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္ကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။

နန္းမိုခမ္း အသက္ကို တ၀ႀကီး ရွဴကာ ထိုင္ေနရာကထသည္။ ေရစင္ရွိရာသို႔ေလွ်ာက္သြားရင္း သူမျပဳလုပ္မည့္ ကိစၥအတြက္ စိတ္ထဲ၌ “ေမာင္ .. ခမ္းအခ်စ္ကို နားလည္ပါေနာ္“ ဟု ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ေျပာေနမိသည္။ ေမယမင္းသည္ နန္းမိုခမ္း သူမဆီ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္သည္။ မိႈင္းညိဳ႔ရီေ၀ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြသည္ တင္းမာသြားသည္ကို နန္းမိုခမ္း ျမင္လိုက္ရသည္။

“ေနထက္ .. နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တာ နင္သိလား .. ေမယမင္း .. နင္ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ေနထက္ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါလား ..“

ေမယမင္း ရုတ္တရက္ စကားမျပန္ေခ်။ သူမ ပါးစပ္ကို ဟကာ ဘာစကားကို ေျပာရမွန္း စဥ္းစားေနသည္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စကားက မထြက္။ ဆြံ႔အသလို ျဖစ္ေနသည့္ ေမယမင္း၏ ပံုစံကို ၾကည့္ကာ နန္းမိုခမ္းကေတာ့ သူမေျပာရမည့္ စကားေတြကို ဆက္တိုက္ေျပာသည္။

“ဒါေပမယ့္ ရပါတယ္ .. ေမယမင္း .. နင္သာ ေနထက္ကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ .. ငါက စိတ္မဆိုးပါဘူး .. ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုပါတယ္ ..“
“နင္ .. နင္ … အပ်က္မ … နင္ မ်က္ႏွာေျပာင္လွခ်ည္လား ..“

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမယမင္းသည္ သူမေျပာရမည့္ စကားလံုးကို ရွာေတြ႔သြားဟန္တူသည္။ နန္းမိုခမ္းကို စိမ္းစိမ္းႀကီးၾကည့္ကာ ခေရးေရလႊတ္သလို အဆက္မျပတ္ စြတ္တင္ေတာ့သည္။
“နင္ ငါ့ခ်စ္သူကို အရွက္မရွိလဲ ခိုးေသးတယ္ .. ငါ့ကိုလဲၿပီးေတာ့လဲ လာရြဲ ႔ေနေသးတယ္ .. ငါ့လက္၀ါးနဲ႔ နင့္ပါး မညားခင္ ဒီေနရာက ထြက္သြားစမ္း ..“

နန္းမိုခမ္း ေမယမင္းကို စိတ္မဆိုးသည့္အျပင္ သေဘာက်သြားသည္။ ေမယမင္းကို သူမတို႔အဖြဲ႔ထဲ ဆြဲသြင္းရမည္ဆိုသျဖင့္ သူမသည္ ေကာင္မေလး၏ စိတ္ဓါတ္ကို စမ္းသပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမယမင္းသည္ ၾကာသပေတးသမီး ျဖစ္ေပမယ့္ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားႏွင့္ ပရိတ္ႀကီး၁၁သုတ္ ဘာမွမဆိုင္သလို ၾကာသပေတးနံႏွင့္ မပတ္သက္သည့္ အဂၤါနံပိုင္ရွင္စိတ္ဓါတ္ရွိ ဆတ္ဆတ္ထိမခံေသာ စြာေတးလန္မေလး ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ နန္းမိုခမ္း ေလသံကို ခ်ကာ ..

“ငါ .. နင့္ခ်စ္သူကို ခိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး .. ေမယမင္း .. ေနထက္က ငါတို႔ရဲ ႔ဘ၀ဆိုးေတြကို ကယ္တင္ေပးတဲ့သူပါ .. နင္သာ လက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ .. ငါ .. ရွင္း .. ျပ ..“
“ဘာ .. ဘ၀ဆိုးလဲ …မနက္ဘက္ေက်ာင္းလာေတာ့ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္အျဖဴကို စီးရမလား၊ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ အမည္းေလးကိုပဲ စီးရမလား ေရြးခ်ယ္လို႔ မရလို႔ ေနထက္က ကူညီေပးတဲ့ ဘ၀ဆိုးလား .. ငါ့ လာေဖာမေနနဲ႔ … တနလၤာေန႕တုန္းက နင္ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ကိုကို႔ကို ဘယ္လိုၾကည့္တာဆိုတာ ငါျမင္ၿပီးသား … ငါ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေျပာစမ္းပါ … နင္ ကိုကို႔ကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ..“
“၀ိုး … ၀ိုး … ေမယမင္း … ခနခန .. တို႔ေတြ ရန္ျဖစ္တာကို ရပ္ၾကရေအာင္ ..“
“ဘာလို႔ ရပ္ရမွာလဲ .. ဟုတ္တာေျပာလို႔ .. နင္ နာၿပီမွတ္လား .. နင့္လို ေကာင္မမ်ဳိးကို ဘာျဖစ္လို႔ စကားေတာင္ ေျပာမိလဲ မသိဘူး ..“
“အိုေက .. ေမယမင္း … နင္ လက္ခံသည္ မလက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ ငါ ေျပာျပမယ္ .. တကယ့္အျဖစ္အပ်က္က နင္ ထင္ထားသလို ရိုးရိုးေလး မဟုတ္ဘူး … ငါ သိတာက ေနထက္ဟာ စိတ္ထားေကာင္းၿပီး တစ္ဖက္သားအေပၚ ၾကင္နာသနားတတ္သူ မို႔လို႔ ငါတို႔အားလံုးကို လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ရဲ ႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းကေန ကယ္တင္ေပးတာပဲ .. အဲဒီလို ေနထက္ ကယ္တင္ေပးျခင္းကလဲ နင့္ေၾကာင့္ပဲ .. သူေျပာတာက နင္သာ သူ႔လိုမ်ဳိး ေနရာမွာဆိုလွ်င္ သူကူညီသလို ကူညီမွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ … ေနထက္က နင့္ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ေမယမင္း ... ဒါကို ငါေသခ်ာသိပါတယ္ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါေျပာတာကို နားေထာင္ေပးပါလား … “

ေမယမင္း ၿငိမ္က်သြားသည္။ ေဒါသမႊန္ေနသည့္ သူမအသိတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ နန္းမိုခမ္းက အေၾကာင္းမရွိပဲ သူမကို လာေတြ႕မွာ မဟုတ္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ တကယ္ဆို နန္းမိုခမ္းအဆင့္သည္ သူမကို ဂရုစိုက္စရာေတာင္ မရွိ။ တကူးတက လာေျပာသည္ဆိုကတည္းက ရြဲ႔ခ်င္တာထက္ တစ္ခုခုေသာ အေၾကာင္း ရွိရမည္။ ေလသံကို နဲနဲ ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး နန္းမိုခမ္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ..

“ေျပာစမ္းပါဦး .. နင္တို႔က ဘာေတြဒုကၡေတြ႔ေနလို႔ ကိုကိုက ကူညီေပးရတာလဲ ..“
“ေျပာျပမယ္ .. ေမယမင္း .. ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ မေျပာခ်င္ဘူး .. ငါတို႔ေတြ ေအးေဆး တစ္ေနရာကို သြားၾကရေအာင္လား …“
“ရတယ္ေလ .. ဘယ္သြားခ်င္လဲ ..“
“ငါ့အိမ္ ဒါမွမဟုတ္ နင့္အိမ္သြားမယ္ေလ .. ေအးေဆး ထုိင္စကားေျပာၾကတာေပါ့ ..“

ေမယမင္း နန္းမုိခမ္းတို႔ အိမ္လိုက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူမအိမ္ကို နန္းမိုခမ္းကို ေခၚမသြားရဲပါ။ မေတာ္လို႔ ကိုစိုးႏိုင္ႏွင့္သာ ျပန္ေတြ႔လွ်င္ သူမ အရွက္ကြဲမွာေသခ်ာသည္။ နန္းမိုခမ္းကို အပ်က္မဟု သူမေခၚမိၿပီး သူမကိုယ္တိုင္လဲ ဘာမွ မထူးခဲ့ဆိုတာ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး အနည္းငယ္ေတာင္ ၀မ္းနည္းသြားသည္။

“နင့္အိမ္ပဲ သြားၾကတာေပါ့ .. ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ ကားပါလာတယ္ .. ငါ့ကားနဲ႔ သြားမယ္ ..“
“ျဖစ္တယ္ .. ေမယမင္း .. ဒါဆို ငါ့ေဘာ္ဒါေတြ လွမ္းေျပာခဲ့ဦးမယ္ .. လိုက္ခဲ့ ..“

ေမယမင္း လိုက္လာခဲ့ပါသည္။ ျဖဴျပာတို႔ အတန္းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက စာသင္ေနေသးသည္မို႔ နန္းမိုခမ္းက အတန္းထဲ ၀င္မေနေတာ့ပဲ အျပင္ကေနၿပီးေတာ့သာ အတန္းၿပီးလွ်င္ ဖုန္းေခၚလိုက္ဖို႔ လက္ဟန္ႏွင့္ နားနားကို ကပ္ကာျပသည္။ ျဖဴျပာေခါင္းညိတ္ျပသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေမယမင္း ကားရပ္ထားခဲ့သည့္ ေနရာဆီသို ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။

နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေမယမင္း လမ္းတေလွ်ာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ႏွစ္ဦးသားၾကား တိတ္ဆိတ္ေနမႈသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ အိမ္သြားရာ လမ္းခြဲေလးေရာက္မွ ၿပိဳကြဲသြားသည္။ နန္းမိုခမ္း ညႊန္ၾကားရာအတိုင္း လိုက္ေမာင္းလာရင္း ေမယမင္း သူမတို႔ အိမ္ေရာက္လာသည္။ နန္းမိုခမ္းက ေမယမင္းကို ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွေျပာမေနပါ။ အေပၚထပ္တြင္ ရွိသည့္ သူမ၏ အခန္းထဲကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚသြားသည္။ ေမယမင္းကလဲ ဘာမွ ရြံတြန္႔တြန္႔ျဖစ္မေနပဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္လိုက္သြားသည္။ အခန္းထဲကို ေမယမင္းေရာက္သည္ႏွင့္ နန္းမိုခမ္းသည္ အိပ္ခန္းတံခါးကို ကလစ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ပိတ္သည္။ နန္းမိုခမ္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သူမကို ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရုတ္ခ်ည္း သမန္း၀ံပုေလြ အျဖစ္ ေျပာင္းသည္။

ေမယမင္း “အမေလး“ ဟု တစ္ခ်က္ေအာ္ကာ ကုတင္ေနာက္ကို ေျပးသည္။ နန္းမိုခမ္းကို မယံုႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္ေနရင္း သူမ လက္ေတြတုန္လာသည္။ နန္းမိုခမ္း သူမနားကို တစ္လွမ္းတိုးလာမည္အျပဳတြင္ အိပ္ယာေခါင္းရင္းက ညမီးအိမ္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ မီးအိမ္၏ ကိုယ္ကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူမကို ရန္ျပဳလာပါက တြယ္ဖို႔ ခ်ိန္ရြယ္ေနသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ ေမယမင္း၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်သြားရျပန္သည္။ ေတာ္ယံု အသည္းငယ္သည့္ မိန္းကေလးဆို ျမင္တာႏွင့္ မူးေမ့သြားမည့္ ျမင္ကြင္းကို ေမယမင္းက မေၾကာက္မရြ႔ံ တုန္႔ျပန္သည့္အတြက္ ..။

နန္းမုိခမ္း ေရွ႔ဆက္မတိုးေတာ့ပဲ သမန္း၀ံပုေလြ ပံုစံကေန ရိုးရိုးသာမန္လူအသြင္ ျပန္ေျပာင္းသည္။ ေမယမင္းသည္ မူလပံုစံ ျပန္ျဖစ္သြားသည့္ နန္းမိုခမ္းကို အံ့အားတႀကီးႏွင့္သာ ၾကည့္ေနသည္။ ခေနေနမွ သူမသည္ အံ့ၾသမႈကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ..
“နင္ .. နင္ … နင္က ဘာေကာင္လဲ ..“

နန္းမိုခမ္း မၿပံဳးမရယ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေမယမင္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျဖသည္။
“ငါ .. သမန္း၀ံပုေလြ .. ေမယမင္း ..“

ေမယမင္းသည္ နန္းမိုခမ္းကို ရုတ္တရက္ နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း သူမ၏ အၾကည့္သည္ စူးစူးရဲရဲ အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး မီးအိမ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ကိုေတြ႔သည္။ ကုတင္တစ္ဖက္တြင္ ေရာက္ေနရာမွ ေနာက္ဆုတ္မသြားသည့္ အျပင္ ေရွ႔ကိုတိုးလာသည္။

“ကိုကို .. ဒီေန႔ ေက်ာင္းမလာဘူး .. ေျပာစမ္း … နင္ ငါ့ကိုကို ဘာလုပ္လိုက္လဲ … ငါ့ကိုကိုသာ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ သမန္း၀ံပုေလြေသာ ဘာေသာ နားမလည္ဘူး …“
“၀ိုး .. ၀ိုး … ေမယမင္း .. စိတ္ေလွ်ာ့ … နင့္ကိုကို ဘာမွ မျဖစ္ဘူး .. သူ႔အိမ္မွာ ရွိတယ္ ..“

ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ နန္းမိုခမ္းသည္ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္၏သတိၱကို အေလးထားကာ ျပန္ရွင္းျပရသည္။ သူမကို သမန္း၀ံပုေလြမွန္းသိေနတာေတာင္ မေလွ်ာ့ပဲ ေနထက္အတြက္ ရင္ဆိုင္၀ံ့သည့္ ေမယမင္းကို ၾကည့္ကာ သူမ၏ ေနထက္အေပၚ ေမတၱာထုထည္ႀကီးမားပံုကို နားလည္သြားသည္။ ဒီေကာင္မေလး ေမာင့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါလား ..

“ငါ ရွင္းျပပါ့မယ္ .. ေမယမင္း .. နင္ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးေတာ့သာ နားေထာင္ပါ ..“

နန္းမိုခမ္း ေနထက္ကို ကိုက္မိသည္မွစ၍ အခုေနာက္ဆံုး ေနထက္ညီမ မီမီလြင္ကို စိုင္းေမာင္က ဖမ္းေခၚသြားသည့္အထိ တစ္ခုမက်န္ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေမယမင္းကို ေျပာျပသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ေမယမင္းက ေနထက္ ရည္ရြယ္ထားသလို သူမတို႔အဖြဲ႔ထဲ ပါလာမည္ဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းစံုကို သိထားမွ ေကာင္းမည္ဟု ထင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခုရႈပ္မွ ေနာင္ရွင္းျဖစ္ေအာင္ သမန္း၀ံပုေလြမတစ္ေယာက္၏ သူ႕အယ္လ္ဖာေပၚ ထားရွိရမည့္ သေဘာထားကိုပါ ရွင္းျပရသည္။ ေမယမင္း ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ လက္ထဲက မီးအိမ္ကိုခ်ကာ နန္းမိုခမ္း၏ ကုတင္စြန္းတြင္ ေတြေ၀စြာ ထိုင္၏။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သူမ ေဘးနားတြင္ အထူလာထိုင္ေနသည့္ နန္းမိုခမ္းကို ၾကည့္ကာ ..

“ဒါ .. ဒါေတြ တကယ္ပဲလား .. မိုခမ္း ..“
“ေဆာရီး .. ယမင္း .. အကုန္လံုး အမွန္္ေတြခ်ည္းပဲ …“
“ဒါဆို .. နင္က ကိုကို႔ တကယ္ခ်စ္တာေပါ့ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ယမင္း .. ငါ တကယ္ခ်စ္တာပါ ..“
“ေစာကလ်ာေရာ ..“
“သူလဲ အတူတူပဲ … ယမင္း ..“
“နင္က သူ႔ကိုခ်စ္တာေတာင္ .. တျခားသူေတြနဲ႔ ခြဲေ၀ယူလို႔ ရေသးတာလား ..“
“ရတယ္ ..“
“ဘာလို႔လဲ ..“

နန္းမိုခမ္း မ်က္ႏွာေလး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ပါသည္။ ေကာင္မေလးသည္ သူ႔အေျဖကို ငဲ့လင့္ေနသည္ ေတြ႕ေတာ့မွ ..

“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ေနထက္ကို ငါ့ကိုယ္ငါထက္ ပိုခ်စ္လို႔ပဲလို႔ ေျဖရမွာပဲ … ငါ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆို ဘာမဆို လုပ္ေပးမွာပဲ .. မိုးရြာရြာ ေနပူပူ သူကသာေခၚလွ်င္ ငါ မျငင္းတမ္းလိုက္မယ္ . ယမင္း …အဲဒါ ငါ့အခ်စ္ပဲ .. အခု ယမင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းက .. ေနထက္ကို နင္ ငါ့လိုမ်ဳိး ခ်စ္သလားဆိုတာပဲ .. နင္ ငါေျပာသလို ခ်စ္တယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ .. ငါနဲ႔ ေစာကလ်ာဟာ ယမင္းကို တကယ့္ ညီမေလးတစ္ေယာက္လို သေဘာထားမိမွာပါ … တို႔ေတြ သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး ေနထက္ရဲ ႔ဘ၀ကို အႏၱရာယ္မရွိေအာင္ ၊ အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေအာင္ ထားေပးၾကမယ္ေလ .. မေကာင္းဘူးလား ..“
“ငါ .. ငါ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး ..“
“ယမင္း .. နင္ ေနထက္ကို … မ .. ခ်စ္ ..ဘူးလား …“

ေမယမင္း၏ မ်က္၀န္းေတြ၌ မ်က္ရည္စေတြ ရစ္၀ဲကာ ပါးျပင္ထက္သို႔ လိမ့္ဆင္းကာက်သည္။ သူမဦးေႏွာက္ထဲတြင္ေရာ အသည္းႏွလံုးထဲတြင္ေရာ ကိုကို႔ကို ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရဆိုသည့္အခ်က္ကို ထိုတဒဂၤတြင္ပင္ ေမယမင္း နားလည္သြားသည္။ ကိုကိုသည္သာလွ်င္ သူမ ဘ၀ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကိုကိုမရွိလွ်င္ သူမ ဘ၀၏ အဓိပၸါယ္သည္ ရွိေတာ့မည္ မထင္။ ေမယမင္း “ဟင့္“ ခနဲ တစ္ခ်က္ရိႈက္ကာ ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္သည္။ နန္းမိုခမ္း၏ အေမးကို သူမသည္ ႏွလံုးသည္းပြတ္ၾကားက တိုးထြက္လာသည့္ အသံႏွင့္ပင္ ေျဖၾကားလိုက္ပါသည္။

“ခ်စ္တယ္ .. ခ်စ္တယ္ .. ကိုကို႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ .. မိုခမ္းရယ္ ..“

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

သူ႔အိမ္ဖုန္းက ျမည္လာေတာ့ ေနထက္ပင္ သြားကိုင္သည္။ နန္းမိုခမ္း၏ အသံကို ဖုန္းထဲကေန ၾကားရသည္။

“ေဟး .. မိုခမ္း ေျပာေလ .. ဘာထူးလို႔လဲ ..“
“ထူးတယ္ .. ေနထက္ … အခု ငါ့ေဘးမွာ ဘယ္သူ ရွိေနတယ္ထင္လဲ ..“
“ဟင္!!! .. ဘယ္သူရွိေနတာလဲ ... “

ေနထက္ အသံက စိုးရိမ္သံ ပါလာသျဖင့္ နန္းမိုခမ္း ကမန္းကတမ္း ျဖတ္ေျပာရသည္။
“တျခားသူ မဟုတ္ဘူး .. ေမယမင္း .. သူ ငါ့အိမ္ ေရာက္ေနတာ ..“
“ယမင္း !! .. ယမင္းက နင့္အိမ္ေရာက္ေနတယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေနထက္ .. ငါ ယမင္းကို အေၾကာင္းစံု အားလံုး ရွင္းျပလိုက္ၿပီ .. .ယမင္းက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ ??..“

နန္းမိုခမ္း၏ ေလသံက ရႊင္ျမဴးသံပါေနသည္မို႔ သူ႔အတြက္ အေျခအေနေကာင္းသည္ဆိုတာကို ေနထက္ ရိပ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမပါးစပ္ကထြက္သည့္ အေျဖကို လိုခ်င္သျဖင့္ သူအေလာတႀကီးပင္ ေမးမိသည္။

“ယမင္းက … ဘာေျပာလဲ မိုခမ္း ..“
“ယမင္းက အားလံုးကို နားလည္ေပးပါတယ္တဲ့ .. နင့္ကိုလဲ ခ်စ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး နင့္ဆႏၵအတိုင္း ငါတို႔အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါပါ့မယ္တဲ့ ..“

ကမာၻေျမႀကီး၏ ဆြဲအားသည့္ သူ႔အိမ္မွာ မရွိေတာ့သလိုကို ေနထက္ ခံစားရၿပီး တကိုယ္လံုးေပါ့ပါးသြားသည္။ ေမယမင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခဲဆြဲထားသလို ေလးလံေနေသာ သူ႔စိတ္သည္ အခုေတာ့ ထြက္ေပါက္ရွာေတြ႔ၿပီျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္းကို လွမ္းေျပာသည့္ သူ႔အသံသည္ ၀မ္းသာမႈႏွင့္ တုန္ယင္ကာေနသည္။

“မိုခမ္း … ငါ .. ယ .မင္း .. နဲ႔ ခန စကားေျပာပါရေစ ..“
“ခနကိုင္ထားေနာ္ …“

နန္းမိုခမ္း၏ အသံေပ်ာက္သြားၿပီေနာက္ ဂ်ီးဂ်ီးဂ်စ္ဂ်စ္ ၾကားေနရသည့္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် အခ်ိန္သည္ ေနထက္၏ ဘ၀တြင္ ရင္အခုန္ရဆံုး အခ်ိန္ဟုပင္ ဆိုၾကပါစို႔။ ေနထက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္ဆိုတာက ဘယ္ေလာက္မွ ၀ိတ္မရွိသည့္ဖုန္းကို ျပဳတ္က်မွာ စိုးသည့္အလား ကိုင္ထားသည့္ သူ႔လက္ဖ၀ါး၌ ေခြ်းေစးေတြ ျပန္လာသည္က သက္ေသခံေန၏။

“ကိုကို ..“
ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ပန္းမ်ားပြင့္၍ ေျမျပင္ေပၚ၌ ၾကယ္မ်ားလင္းလက္ေနသည့္အလား ေနထက္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမယမင္း၏ စကားသံက သူ႔နားတြင္ စမ္းရည္ႏွင့္ ပ်ားရည္ေပါင္းကာ စီဆင္းသြားသည့္အလား ေအးျမခ်ဳိလြင္ေနပါသည္။

“ ယမင္းးးးး..“
“ကိုကို … ယမင္းကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ … တကယ္ဆို ကိုကို႔ကို ယမင္း ရွင္းျပခြင့္ေပးသင့္တယ္ ..“

ေမယမင္း၏ စကားသံေနာက္ဆံုးသည္ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ျဖင့္ အနည္းငယ္ တံု႔ဆိုင္းေနသည္ကို ေနထက္ သတိျပဳမိသည္။

“ယမင္း . .ဘယ္မွ မသြားနဲ႔ … အဲဒီမွာပဲေန .. ကိုကို အခုလာခဲ့မယ္ .. ကိုကို ယမင္းကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ “
“မ .. မလာနဲ႔ကိုကို … ယမင္းလဲ ကိုကို႔ကို ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ မိုခမ္းနဲ႔ ယမင္းတိုင္ပင္ထားတာ ရွိတယ္ .. နက္ျဖန္ ည၇နာရီက်လွ်င္သာ ယမင္းအိမ္ကိုကိုလာခဲ့ … မိုခမ္းတို႔ပါ ရွိေနလိမ့္မယ္ .. ယမင္းတို႔ တစ္ခုစီစဥ္ထားတာ ရွိလို႔ .. ေနာ္ ကိုကိုေနာ္ ..“

ေမယမင္း စကားက အဆန္းမို႔ ေနထက္ တမ်ဳိး ျဖစ္သြားသည္။ ေမယမင္း သူ႔ကို စိတ္မဆိုးေတာ့သည္ဆိုတာကျဖင့္ သူမေျပာပံုဆိုပံုအရ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနသည္။ ဒါဆို သူမတို႔ ဘာစီစဥ္ထားတာပါလိမ့္။ ဘာမွန္း မသိေပမယ့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ အက်ဳိးမယုတ္ႏုိင္ဆိုတာ တြက္မိသည္။

“ယမင္း .. အန္ကယ္တို႔က ဘယ္သြားမွာ မို႔လို႔လဲ … နက္ျဖန္ခါ .. ေဆး၀ယ္လား ..“
“ဟုတ္တယ္ ကိုကို .. မႏၱေလးထိ ဆင္း၀ယ္ၾကမွာ .. ယမင္း တစ္ေယာက္ထဲေလ … အဲဒါ ေမေမ့ကို ေျပာၿပီး ယမင္းတို႔ကို ညအိပ္ေခၚထားလုိက္မယ္ေလ .. ခါတိုင္းလာအိပ္ေနတဲ့ ေဒၚျမရင္ကို မေခၚေတာ့ဘူးေလ … “

ဒီလိုဆိုေတာ့ ေနထက္ နဲနဲသေဘာေပါက္လာသည္။ သူေတြးမိသည့္ အေတြးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက စပ္ၿဖီးၿဖီးေတာင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေမယမင္းက သူ႔မ်က္ႏွာကို ဖုန္းထဲကေန မျမင္လို႔ ျဖစ္သည္။
“ယမင္း .. ယမင္းတို႔ ဘာေတြ လုပ္ထားၾကမွာလဲ ..“
“အယ္ .. အဲဒါကို မေမးနဲ႔ေလ .. ယမင္းတို႔က စပရိုက္လုပ္ခ်င္တာ .. ခစ္ ... အခုေန သိသြားလွ်င္ မေကာင္းဘူး .. ခစ္ .. ခစ္ “
“အိုေက .. အိုေက … ဒါဆိုလဲ နက္ျဖန္မွပဲ ေတြ႔ေတာ့မယ္ေလ ..“
“ဟုတ္ .. ကိုကို .. ဒါပဲေနာ္ ..“

ယမင္းက စကားစျဖတ္သည္။ ေနထက္ အသက္ကို၀ေအာင္ ရွဴသြင္းၿပီး သူေျပာခ်င္သည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ယမင္းဖုန္းမခ်ခင္ ေျပာလိုက္ပါသည္။

“ယမင္း .. ကိုကို ယမင္း ကိုခ်စ္တယ္ ..“

တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားလား မသြားလားေတာ့ မသိ။ ေမယမင္းဘက္မွ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ဘာသံမွ မၾကားပါ။ ေနထက္ ဖုန္းကလိုင္း၀င္ေနေသးသျဖင့္ ဆက္ကိုင္ထားသည္။ တစ္စကၠန္႔ ႏွစ္စကၠန္႔ သံုးစကၠန္႔ .. ငါးစကၠန္႔ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမွ စကားသံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။ ေနထက္ ဖုန္းခြက္ကို သက္ရွိမဟုတ္မွန္း သိသိႀကီးႏွင့္ပင္ နမ္းမိပါေတာ့သည္။

“ယမင္းလဲ ကိုကို႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ကိုကိုရယ္ ..“

ေမယမင္းႏွင့္ စကားေျပာၿပီးေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ပင္ ဖုန္းက ထပ္ျမည္လာသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္ဆီက ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ဆီမွ “အေဖ“ ဟု ေခၚၿပီး ထူးသံၾကားေတာ့ ေနထက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာရေအာင္ ဆိုၿပီး ေနာက္ေဘးရွိ ေရခဲေသတၱာဆီေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေရတစ္ခြက္ငွဲ႔ေသာက္ၿပီး ကိတ္မုန္႔တစ္ခုကို ဓါးႏွင့္လွီးကာ စားသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကိုပါ ေပးရန္ဆိုၿပီး ဗူးလိုက္ကိုင္၍ အိမ္ေရွ႔ထြက္လာေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္က ဖုန္းကိုင္ထားလွ်က္ ေနာက္ေဘးဘက္ ေလွ်ာက္လာတာ ေတြ႔သည္။

“ေနထက္ ..“
“ေျပာ … ေက်ာ္ေက်ာ္ ..“
“ငါ့ဖားသားႀကီးက ပြမ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚေနၿပီ .. ဒီေတာ့ ငါ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္ ..“
“အိုေက .. ေက်ာ္ေက်ာ္ .. လစ္ေလ ..“

ေက်ာ့္ေက်ာ့္ဆိုင္ကယ္ထြက္သြားလို႔ ေနထက္ ၿခံတံခါးကို ေစ့တုန္းပဲ ရွိေသးသည္။ တစ္လမ္းေမာင္း သာသာေလးပဲရွိေသာ သူတို႔လမ္းတေလွ်ာက္ ဒလမ္းၾကမ္း ေမာင္း၀င္လာသည့္ ဟြန္ဒါကား အနီေရာင္ေလးကို ေတြ႔သည္။ ဒီေတာ့မွ ေနထက္ သူေမ့ေနသည့္သူကို သတိရသည္။

“Shit !!! “
ေနထက္ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေပမယ့္ ပက္ပင္းေတြ႔ၿပီမို႔ ေဇာ္ေဇာ္ကားေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ၿခံတံခါးကို ဖြင့္ထားေပးလိုက္သည္။ ေဇာ္ေဇာ္သည္ လူေတာင္ ၿခံထဲမွ မေရာက္ေသး စကားသံက အရင္ၾကားရသည္။

“ေနထက္ .. မီးငယ္ ရွိေနလားးးး ..“
“မီမီလြင္ မရွိဘူး … ေဇာ္ေဇာ္ .. မင္း ဘာျဖစ္လာတာလဲ ..“

ေဇာ္ေဇာ္၏ ပံုစံက တမူးထိုးရိႈးႏွင့္ ရွဴးရွဲရွဴးရွဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေနထက္ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆိုတာကို သိသည္။ ေဇာ္ေဇာ္သည္ ေနထက္ကို မီမီလြင္၏ အကိုမွန္းသိသျဖင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မေလးမစား မဆက္ဆံဘူးေပ။ မီမီလြင္ႏွင့္ ေနထက္ သိပ္အေက်ာမတည့္သည္ကို သိေနသူမို႔ နဂိုကဆို ဖာသိဖာသာေတာင္ ေနသူ ျဖစ္သည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာလဲ .. စိုင္းေဇာ္ေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္ .. မီမီလြင္ဟာ သူ႔ရည္းစားျဖစ္သြားၿပီတဲ့ .. မင္း မီမီလြင္ကို ေမ့လိုက္ပါဆိုၿပီး ဘလိုင္းႀကီး လာခ်ဲသြားတယ္ .. ငါ ေက်ာင္းမွာ ေနရာစံုေအာင္ မီးငယ္ကို ရွာတယ္ မေတြ႔ဘူး … မီးငယ္ ဘယ္မွာလဲ ေနထက္ .. ငါ သူ႔ကို ေတြ႔မွ ျဖစ္မယ္ ..“

ေနထက္ အေၾကာင္းစံုကို သိလိုက္ေလၿပီ။ ေခတၱခဏမွ် ေဇာ္ေဇာ္ကို အေျဖမေပးေသးပဲ စဥ္းစားခန္း ၀င္သည္။ စိုင္းေမာင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႔တြင္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ႔ဘက္က အင္အားနည္းလွသည္။ စိုင္းေမာင္ဘက္တြင္မူ ထြန္းသူေရာ ေက်ာ္ေက်ာ္ပါ ရွိေနသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖဴျပာ့အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္သည္ေျပာေျပာ အကယ္၍သာ စိုင္းေမာင္က အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစလွ်င္ သူတို႔ကို ရန္ျပဳခ်င္ေတာင္ ျပဳေပႏိုင္မည္။ ဒီလုိဆိုေတာ့ သူ႔ဘက္တြင္ အင္အားေတာင့္တင္းဖို႔ လိုလာသည္။ ေဇာ္ေဇာ္လိုမ်ဳိး အားေကာင္းေမာင္းသန္ သမန္း၀ံပုေလြထီးတစ္ေယာက္ ထပ္တိုးလာလွ်င္ အင္အားမွ်သြားႏိုင္သည္။ ေနထက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။

“ေဇာ္ေဇာ္ .. မင္း .. မီမီလြင္ကို တကယ္ခ်စ္တာလား ..“
“ေနထက္ .. မင္း ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား .. မီးငယ္ကို ခ်စ္တာမွ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တာကြ .. ငါ ျဖစ္ေနတာကို မင္း မေတြ႔ဘူးလား ..“
“တကယ္လို႔ .. မီမီလြင္အတြက္ မင္းရဲ ႔ဘ၀ကို အဆံုးခံရမယ္ဆိုလွ်င္ေကာ … “
“မင္း … ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ေနထက္ .. ငါ့ လာေနာက္ေနတာလား ..“
“ငါ မေနာက္ဘူး .. ေဇာ္ေဇာ္ .. တကယ္ေျပာေနတာ .. ငါေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါ ..“
“ခံတယ္ကြာ .. မီမီလြင္ အတြက္ဆို ငါဘာကို မဆို စြန္႔ရဲတယ္ .. ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြာ .. ငါ့အသက္ေတာင္ စြန္႔ရဲတယ္ .. ရွင္းၿပီလား ..“
“ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆို ငါေျပာျပမယ္ .. အိမ္ထဲလိုက္ခဲ့ ..“

ေနထက္ ေဇာ္ေဇာ္၏ အေျပာကို ေစာင့္မေနပါ။ ေရွ႔ကေနၿပီး အိမ္ထဲသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အခ်ိန္သည္ ေရႊလို အဖိုးတန္ေနသည္မို႔ ေဇာ္ေဇာ္ကို တခါထဲ မီမီလြင္ အဖမ္းခံထားရသည့္ ကိစၥကို အတိုခ်ဳံး ေျပာျပဖို႔ ႀကံရြယ္ထားသည္။

“ေနထက္ .. မီးငယ္က ဘယ္အခ်ိန္က ဟိုေကာင္နဲ႔ ႀကိဳက္သြားတာလဲ ..“
“မႀကိဳက္ဘူး .. ေဇာ္ေဇာ္ .. အဲဒီ စိုင္းေမာင္ဆုိတဲ့ေကာင္က မီမီလြင္ကို ဖမ္းထားတာ ..“
“ဟာ … ဒါဆို ရဲကို ဖုန္းဆက္ရမွာေပါ့ .. မင္းတို႔က ဘာလုပ္ေနတာလဲ ..“
“ေန .. ေန ဦး .. ေဇာ္ေဇာ္ .. ရဲကို ဆက္လို႔မရဘူး ..ငါေျပာသလုိလုပ္မွ မီမီလြင္ကို ကယ္လို႔ရမွာ ..“
“ေနထက္ .. ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းကြာ .. မင္းေျပာတာေတြကို ငါနားမလည္ဘူး ..“

ေနထက္ ေဇာ္ေဇာ္၏ မ်က္၀န္းကို စူးစူးရွရွ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ဆံသည္ မ်က္ေတာင္တခတ္အတြင္း ေသးငယ္မဲနက္သည့္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး မ်က္သားေတြက ရုတ္ခ်ည္း၀ါလာသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာ ေနထက္ထံမွ ေတာရိုင္းတိရစာၦန္လို ဟိန္းသံႀကီးထြက္ေပၚၿပီး သူ႔အေပၚခုန္အုပ္သည္။ ေဇာ္ေဇာ္ ဘယ္လိုမွ ေနထက္အေလးခ်ိန္ကို ေတာင့္မခံႏိုင္ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၿပိဳလဲသည္။ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွယ္ ရွည္လ်ားခြ်န္ထြက္သည့္ ေနထက္၏ သြားစြယ္ေတြက ေဇာ္ေဇာ့္မ်က္ႏွာႏွင့္ နီးလာသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေနထက္ မ်က္ႏွာကို အေၾကာက္အကန္တြန္းထားသည္။ ဆန္အိတ္တစ္အိတ္ကို အသာေလးမပင့္ႏိုင္သည့္ သူ႔ခြန္အားဗလသည္ အခု ေနထက္ႏွင့္က်ေတာ့ မတိုးျဖစ္ေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ နည္းေျပာင္းကာ မ်က္ႏွာကို မတြန္းေတာ့ပဲ စြန္႔စား၍ ေနထက္နံၾကားကို လက္သီးႏွင့္ထိုးသည္။ ဘုန္းခနဲ ဘုန္းခနဲ ႏွစ္ခ်က္ထိုးမိေသာ္လဲ ေနထက္က သူ႔ကိုယ္ေပၚက လြင့္မသြားပါ။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ေနထက္၏ ခံႏိုင္ရည္ကို အံ့အားသင့္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူပုခံုးက ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္ကို သိသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ အားခနဲ ေအာ္ကာ ေနထက္၏ေအာက္က အတင္းအကန္ ရုန္းထြက္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဖိထားျခင္း ခံရသည္မွ သူလြတ္ထြက္သြားသည္။ ေသြးစက္စက္က်ေနသည္ ့ပုခံုးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေနထက္သည္ လူသာမန္ပံုစံကို ျပန္ေျပာင္းသြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

“မင္း .. မင္း .. ေဟ့ေကာင္ .. မင္း ငါ့ကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ ..“
“ငါ .. မင္းကို သမန္း၀ံပုေလြ အျဖစ္ ေျပာင္းေပးလိုက္တာ ..“
“သမန္း၀ံပုေလြ .. ဟုတ္္လား .. ေနထက္ မင္း စိတ္မွေကာင္းေသးရဲ ႔လား ..“
“မင္း မီမီလြင္နဲ႔ ျပန္ဆံုခ်င္တယ္ဆိုရင္ .. ဒီတစ္နည္းပဲရွိတယ္ …ေဇာ္ေဇာ္“
“ေနထက္ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး . မင္းရူးတာမဟုတ္လွ်င္ ငါ့ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပစမ္းပါကြာ .. မင္းမရူးေပမယ့္ ငါရူးေတာ့မယ္ ..ကြ်တ္ .. ကြ်တ္ ..“

အခ်ိန္ကအေရးႀကီးသည္မို႔ ေသြးထြက္ေနသည့္ ေဇာ္ေဇာ္၏ ပုခံုးအေျခအေနကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ေဇာ္ေဇာ္သိသင့္သိထိုက္သည့္ အခ်က္မွန္သမွ်ကို ေနထက္ ရွင္းျပပါသည္။ မီမီလြင္ႏွင့္ သူ ကာမစပ္ယွက္မွ စိုင္းေမာင္၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈကို ဖ်က္လို႔ရမည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုေတာ့ တမင္တကာ ခ်န္ထားခဲ့သည္။

“အဲဒါပဲ ေဇာ္ေဇာ္ .. နက္ျဖန္က်လွ်င္ .. မင္း တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲၿပီး ဖ်ားခ်င္သလိုလုိ ျဖစ္လိမ့္မယ္ .. စိတ္မပူနဲ႔ … ေတာင့္ခံထားလိုက္ .. ညေနဘက္က်လွ်င္ မင္းေကာင္းသြားဖို႔ မ်ားတယ္ ။ ငါ စိုင္းေမာင္တို႔နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ ညေနမွာ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္ .. မင္း အသင့့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားပါ .. ေဇာ္ေဇာ္ .. “
“အိုေက .. ငါနားလည္ၿပီ ေနထက္ .. မင္း ငါ့ကို ဘာလုပ္ေစခ်င္လဲ ..“
“မင္းနဲ႔ နန္းမိုခမ္းတို႔က ငါ စိုင္းေမာင္နဲ႔ ဖိုက္ေနစဥ္မွာ ထြန္းသူတို႔ကို ထိန္းထား .. “
“စိုင္းေမာင္ကို .. ငါလဲ တြယ္ခ်င္တယ္ ေနထက္ ..“
“ေဇာ္ေဇာ္ .. စိတ္ေလွ်ာ့ .. ငါ မင္းကို အထင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး .. မင္း သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္ၿပီးတာေတာင္ စိုင္းေမာင္ကို မႏိုင္ဘူး .. ဒီေကာင္ အယ္လ္ဖာ … ၿပီးေတာ့ ဂ်ဴဒိုခ်န္ပီယံ .. ငါးမိနစ္အတြင္း မင္း တစ္စစီ ျဖစ္သြားမယ္ .. ငါ လွ်ဳိ႔၀ွက္ၿပီး သင္ထားခဲ့တဲ့ သိုင္းေျပာင္းျပန္ဟာ သူ႔ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ လက္နက္ပဲ … ဒါေတာင္ သူေသကိုယ္ေသ ခ်ရမွာ … “
“ငါ နားလည္ၿပီ .. ေနထက္ .. ငါ့အတြက္ စဥ္းစားေပးလို႔ ေက်းဇူးပါပဲ .. ေက်ေတာ့ မေက်နပ္ဘူး .. ငါ ေသသြားမယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ အဲဒီေကာင္ကို ဒဏ္ရာရသြားေအာင္ေတာ့ တြယ္ခ်င္ေသးတယ္ ....“

ေနထက္ ေဇာ္ေဇာ္၏ ေကာင္းေနေသးသည့္ ပုခံုးတစ္ဖက္ကို ပုတ္သည္။

“ျပန္ေတာ့ .. ေဇာ္ေဇာ္ .. မင္းလုပ္ရမယ့္ အလုပ္က ဒီေန႔ည အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ၿပီး .. မနက္ျဖန္မွာ သက္ဆိုးရွည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ဦး .. နက္ျဖန္လြန္သြားလွ်င္ မင္းျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာမွာပါ ..“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေက်ာ္ေက်ာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖားသားႀကီးက ဖုန္းထဲမွာ ပြမ္လို႔ အားမရလို႔ ထင္သည္။ အိမ္ေပၚထပ္က သူ႔အခန္းထဲကို မတက္ခိုင္းပဲ ေအာက္ထပ္မွာ ပြမ္ေနေသးသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္မုိ႔ သားျဖစ္သူ ညျပန္လာမအိပ္သည့္ ကိစၥကို သူက ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္သည့္ ျပသနာဟု ယူဆထားသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ အေဖျဖစ္သူ ဆူပူတာကို ear in – ear out နားေထာင္ေနရင္း အကယ္၍သာ သူသည္ သမန္း၀ံပုေလြဟု ထုတ္ေျပာလိုက္လွ်င္ ဖားသားႀကီး ဘယ္လိုေနမလဲ ေတြးမိကာ ၿပံဳးမိမလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ မနည္းပင္ မ်က္ႏွာပိုးသပ္ကာ ထားရသည္။

ဆူပူတရား နာၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ သူသည္ အေပၚထပ္အခန္းကိုပဲ ဦးတည္တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္လို႔ သူအိပ္ယာေပၚသြားကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲမည္ ႀကံစည္ခင္မွာပင္ သူ စိုင္းေမာင္၏ အနံ႔ကို ရသည္။ ရုတ္တရက္ အခန္းေထာင့္မွ လူရိပ္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ထိုအရိပ္က ခုန္အုပ္တာကို ခံရသည္။

“ေခြးသား .. ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္ ..“
“စိုင္းေမာင္ .. မင္းးးး.. ဘာလာလုပ္တာလဲ ..“

ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ သူ႔ကိုဖိထားသည့္ စိုင္းေမာင္ကို တြန္းထုတ္ကာ ထဖို႔ျပင္သည္။ စိုင္းေမာင္က အားႏွင့္ ထပ္ဖိထားသျဖင့္ သူမထႏိုင္။ အတင္းရုန္းကန္ကာထြက္လွ်င္ ေအာက္ထပ္က အေဖသိသြားႏိုင္သည္မို႔ ေဒါသစိတ္ကို ထိန္းကာ စိုင္းေမာင္ကို အေလ်ာ့ေပးလိုက္သည္။

“မင္းကို ခိုင္းဖို႕လာတာ .. ေခြးသား ..“
“စိုင္းေမာင္ .. မင္း .. မင္း ေနထက္ကို ကတိေပးထားတယ္ မွတ္လား ..“
“ေဟ့ေကာင္ .. မင္းငါ့ကို ဘာမွ ဆရာျပန္လုပ္မေနနဲ႔ .. ငါေျပာတာသာ နားေထာင္ ..“

အယ္လ္ဖာပါ၀ါကို အျပည့္သုံးကာ မာန္အျပည့္ႏွင့္ေျပာသည့္ စိုင္းေမာင္စကားကို ေက်ာ္ေက်ာ္ဘယ္လိုမွ မျငင္းဆန္ႏိုင္ပါ။ လူမဆန္လွသည့္ စိုင္းေမာင္၏ ေကာက္က်စ္ေသာအႀကံကို သူတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစြာ နားေထာင္ရင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ တံု႔ျပန္မိသည္ကေတာ့ စိုင္းေမာင္ကို မုန္တီးစိတ္အျပည့္ႏွင့္ၾကည့္မိျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေဇာ္ေဇာ္ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ မေနခ်င္သည္မို႔ ေနထက္ အားကစား၀တ္စံုလဲကာ သူသြားသြားေနၾက စူဌာမုနိဘုရားနားရွိ သိုင္းေလ့က်င့္ရာေနရာသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေသာၾကာေန႔တြင္ ရင္ဆိုင္ရမည့္ စိုင္းေမာင္ႏွင့္ပြဲအတြက္ သူ႔ဘက္က အသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားရမည္မို႔ အေၾကာေတြေလွ်ာ့ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး တတ္ထားခဲ့သည့္ သိုင္းေျပာင္းျပန္ကို တစ္ကြက္ခ်င္း ျပန္ကစားသည္။ စိတ္တိုင္းက် ေက်နပ္မွ သူအိမ္ကို ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္လို႔ ၀င္းတံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ အန္တီေလး၏ ကားက ၿခံထဲတြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္။

ေနထက္ အန္တီေလးကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပမည္ဟု စိတ္ကူးကာ အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေဒၚစႏၵာလြင္၏ အမည္ကို ေအာ္ေခၚမည္အျပဳ သူ႔ႏွာ၀တြင္ ရင္းႏွီးေနသည့္ လူနံ႔တစ္ခုကို ရသည္။ ဟင္ .. မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ စဥ္းစားခန္း ၀င္မိသည္။ ထိုအခိုက္ ေနထက္ ေအာ္မေခၚေပမယ့္ ေဒၚစႏၵာလြင္က တံခါးဖြင့္သံၾကားလို႔ ထင္သည္။ ေနာက္ေဘးဘက္မွ ေလွ်ာက္လာတာကို ေတြ႔သည္။

“မာမီ .. ေစာကလ်ာ ေရာက္ေနတာလား ..“
“ဟုတ္တယ္ .. သား .. တိုးတိုးလုပ္ .. မာမီ ဧည့္ခန္းမွာ ရွင္းျပမယ္ ..“

ေနထက္ ေဒၚစႏၵာလြင္ ဆြဲေခၚသည့္ေနာက္ ပါသြားသည္။ တကယ္ဆို သူ အျပင္ထြက္မသြားခင္က ျဖဴျပာဆီမွ ဖုန္းလာလို႔ စိုင္းေမာင္၏ ခ်ိန္းဆိုမႈအေၾကာင္းကို သူတို႔အားေျပာျပၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ေသာၾကာေန႔အထိ အေႏွာင့္အယွက္မရွိပဲ ေနလို႔ရသည့္အတြက္ ျဖဴျပာတို႔ကို ကိုယ့္အိမ္မွာပဲကိုယ္ေနၾကေတာ့ဟု သူေျပာထားခဲ့သည္။ အခု ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေစာကလ်ာက သူ႔အိမ္ေရာက္ေနရတာလဲ …။

“ဒီလို သားရဲ ႔ .. မာမီ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဖုန္းလာတယ္ .. အေျပးအလႊားကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ေစာကလ်ာဆီက … ဘာျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ဘာမွ ေမးမရဘူး .. ငိုပဲငိုေနတယ္ .. အဲဒါနဲ႔ မာမီလဲ သူ႔အိမ္ကို လိုက္သြားလိုက္တယ္ ..“
“ဟုတ္လား .. မာမီ .. ေစာကလ်ာ ဘာျဖစ္တာလဲ ..“
“ကေလးမေလးက သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္ .. သားရယ္ .. သူ႔အေမက မိန္းမတန္မယ့္ အရက္မူးၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ေသာင္းက်န္းေနတာ .. မေန႔ညက ျပန္မအိပ္တဲ့ ကိစၥကို ရမယ္မရွိ ရမယ္ရွာ အေၾကာင္းျပၿပီး ေစာကလ်ာကို ျပသနာရွာတယ္ေလ … ေစာကလ်ာက ျပန္ေျပာေတာ့ သူ႔ကို အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်တယ္ .. အိမ္ထဲက မထြက္ဘူးဆိုေတာ့ ပါးေတာင္ ရိုက္တယ္ဆိုပဲ .“
“ဟာ .. ဆိုးလွခ်ည္လား … သားအမိအရင္းေတြကို ..“
“ဆိုးတာမွ တကယ္ဆိုးတာ .. မာမီေရာက္သြားေတာ့ .. မာမီကားသံၾကားလို႔ ေစာကလ်ာက တံခါး ဆင္းဖြင့္ေပးေတာ့ အိမ္ေပါက္၀ထိ ထြက္လာၿပီး ရန္ရွာေသးတယ္ .. မာမီလဲ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖစ္လာတာ နင့္သမီး နင္မလိုခ်င္လွ်င္ ငါေမြးစားမယ္ဆိုၿပီး ေစာကလ်ာကို ေခၚလာတာ .. “
“အင္း … အခု ေစာကလ်ာ ဘယ္မွာလဲ …“
“မေန႔ညက အခန္းထဲမွာပဲ ထားထားတယ္ .. ေရာက္ကတည္းက ၀င္သြားတာပဲ .. သား ..“

ေနထက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ မိသားစု ကံဇာတာနည္းသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ဘ၀ကို သာမန္လူသားတစ္ဦး အေနႏွင့္ေရာ၊ ေခါင္းေဆာင္အယ္လ္ဖာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ေရာ သူ စာနာသနားမိသည္။ ေစာကလ်ာသည္ ေမတၱာကံေခသူ။ သူ႔အေနႏွင့္ လ်စ္လ်ဴရွဴထားလို႔ မျဖစ္။

“က်ေနာ္ သြားအားေပးလုိက္ဦးမယ္ ..“
ေနထက္ အိပ္ခန္းဘက္ေလွ်ာက္သြားမည္ ျပင္ေတာ့ ေဒၚစႏၵာလြင္က သူ႔လက္ကို ဆြဲထားသည္။

“သား .. ကေလးမေလးကို ခဏ သူ႔ဖာသာသူ ေနပါေစ .. ေစာကလ်ာက စိတ္ဓါတ္ႀကံ ႔ခိုင္ပါတယ္ .. တေျဖးေျဖးနဲ႔ သူမ ေျဖသြားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ..“

ေနထက္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ စကားကို နားေထာင္လိုက္ပါသည္။ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ညစာအတူ စားၾကသည္။ စိုင္းေမာင္ဖုန္းဆက္၍ ေသာၾကာေန႔တြင္ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ အေၾကာင္းကိုမူ အန္တီေလး ထမင္းစားၿပီးမွ သူမကို အသိေပးသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ေနထက္ကို ယံုၾကည္အားကိုးဟန္တူသည္။ ထမင္းစားခံုကမထေသးပဲ ထိုင္ေနသည့္ ေနထက္၏ ေခါင္းကို ေပြ႔ကာထားရင္း သူ႔ဆံပင္ေတြကို အားေပးသည့္အေနႏွင့္ နမ္းသည္။

“သားရယ္ .. မာမီေတာ့ သားကိုပဲ အားကိုးရေတာ့မယ္ .. မီးေလးကို ရေအာင္ ကယ္ပါ .. သား ..“
ေနထက္ အန္တီေလး၏ လက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္သာ ျပန္လည္၍ အေျဖေပးလိုက္ေလသည္။

တိုေတာင္းလွသည့္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း၌ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ ဆန္းက်ယ္လြန္းလွသျဖင့္ ေနထက္ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားရင္း ရုတ္တရက္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ရွိသမွ် လူသံုးဦးစလံုး ကိုယ့့္အခန္းထဲကိုယ္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ တစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေလးသည္ တိတ္ဆိတ္မူအေပါင္းႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနေလသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႔နား၀တြင္ လႈပ္ရွားသံလိုလုိ ၾကားရၿပီး အခန္းတံခါးဆီမွ “ေနထက္“ ဟု ေခၚသံ တိုးတိုးေလး ၾကားရသည္။ ေနထက္ ခ်က္ခ်င္းထကာ ေခါင္းရင္းက မီးခလုတ္ကိုဖြင့္သည္။ သူ အေျဖျပန္ေပးမည္ ျပဳစဥ္မွာပင္ အခန္းတံခါးဘုက ကလစ္ဟု လည္ကာ တံခါးပြင့္လာသည္။ ဟသြားသည့္ တံခါးမွ ၀င္လာသူက ေစာကလ်ာ ..

ေနထက္ ဘာစကားမွ မဆိုပဲ ကုတင္ေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္ကေန သူ႔ဆီကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေျဖညင္းစြာ ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ေစာကလ်ာကို ၾကည့္မိသည္။ ေစာကလ်ာ၏ တစ္ကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစားဆို၍ တီရွပ္တစ္ထည္သာ ရွိသည္။ ေအာက္ပိုင္းတြင္မူ သြယ္လ်ေတာင့္တင္းသည့္ သူမေပါင္တံေတြကို ကာကြယ္ထားသည္က ပင္တီေလးတစ္ခုထဲ။ အနားကပ္လာ၍ အေပၚဘက္ကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့လဲ ၀တ္ထားတာက တီရွပ္တစ္ထည္ပဲ ထင္ပါသည္။ အသားက အပါးစားမို႔ ေရႊရင္မို႔မို႔ေနရာ၌ ႏို႔သီးရာေလးေတြက ခပ္ေရးေရးေလး ျမင္ေနရသည္။ ညအိပ္ခါနီးျဖစ္သျဖင့္ ပုဆိုးပဲ ၀တ္ထားေလရာ ဆက္ဆီက်လာသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အထိန္းအခ်ဳပ္မဲ့သည့္ ေနထက္ ညီေတာင္ေမာင္က စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေခါင္းေထာင္လာသည္။

“ကလ်ာ .. “
“ေနထက္ .. “

ဘာေျပာရမွန္း မသိသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နာမည္ကိုသာလွ်င္ အျပန္အလွန္ ေခၚမိၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထုိသို႔ နာမည္ေခၚျခင္းကပင္လွ်င္ စကားလံုး ေထာင္ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္လဲ တူပါသည္။ ေစာကလ်ာ ေနထက္ကုတင္ေပၚေရာက္လာသည္။ ေနထက္၏ ရင္ပတ္ကို သူမတြန္းထုတ္လိုက္မႈက သာသာေလးေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေတာင့္မခံႏိုင္သည့္အလား သူ ေမြ႔ယာေပၚ ျပန္လဲက်သည္။ ေစာကလ်ာသည္ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သြားသည့္ ေနထက္ေပၚ ေျချမန္လက္ျမန္ တက္ခြကာ တီရွပ္ကို လက္ေျမွာက္၍ ခြ်တ္သည္။ အေစာတုန္းက ေနထက္လိင္တံကို ေထာင္ေနၿပီဟု ေျပာလို႔ရလွ်င္ ေစာကလ်ာကိုယ္က တီရွပ္ကြာသြားခ်ိန္္တြင္မူ လကမာၻကိုပစ္လႊတ္လို႔ ရေနၿပီဟု ဆိုရမည္။

ေစာကလ်ာ၏ လက္က ေနထက္၏ ပုဆိုးဆီကို ေရာက္လာသည္။ သူမသည္ ေရာက္ကတည္းက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသး။ ပုဆိုးကိုေျဖသည္။ သူမေျခေထာက္တစ္ဖက္ၾကြၿပီး ပင္တီကိုခြ်တ္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ ေနထက္လိင္တံထိပ္ကို ကိုင္ကာ အဖုတ္၀ႏွင့္ေတ့၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ျဗဳန္းစားဒိုင္းစားႀကီးမို႔ ေနထက္ ထိပ္ဖူးေတာင္ အနည္းငယ္စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ၿပီးမွ အထဲကို ကြ်ံ၀င္သည္။ သူ “အီး“ခနဲ ေအာ္မိသလို ေစာကလ်ာလဲ “ရွီး“ ဟု ညည္းကာ မ်က္ေတာင္ေတြ မွိတ္က်သည္။ လိင္တံထိပ္က တစ္၀က္မရွိတရွိ ၀င္သည္။ ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္၏ ၀မ္းျပင္ကို လက္ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီးကို ၾကြသည္။

“ၿဗိ … ရွီး .. ရွီး .. အင့္ .. အင့္ ..“

မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေနထက္လိင္တံသည္ ေစာကလ်ာ၏ အဖုတ္ထဲကို တင္းက်ပ္ျပည့္သိပ္စြာ တိုး၀င္ ျပန္ထြက္ေနသည္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန လိင္အဂၤါခ်င္းအဆက္မျပတ္ ထိေတြ႔ျခင္းမို႔ ေနထက္ ရမက္စိတ္ေတြ တက္ၾကြလာရသည္။ တကိုယ္လံုး ခါယမ္းကာ တင္ပါးကို ၾကြလိုက္ ပစ္ခ်လိုက္ႏွင့္ အၾကမ္းပတမ္း ကိုင္ေနသည့္ ေစာကလ်ာကို ၾကည့္သည္။ ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္ကို မၾကည့္ပဲ မ်က္စိကို မွိတ္ကာ တအင္းအင္း ညည္း၍ ေဆာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ ေနထက္ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဟု ခံစားရသည္။ ကလ်ာ … ကလ်ာ .. သူ .. သူ င့ါကို အသံုးျပဳေနတာပါလား …။

ေစာကလ်ာ သူမတင္ပါးကို ဖိအခ်တြင္ ေနထက္ သူမ၏ ခါးကို လွမ္းဆြဲသည္။ ျပန္အၾကြမခံ။ ေစာကလ်ာ အားစိုက္ကာ သူမတင္ပါးကို ၾကြသည္။ မရေခ်။ ဒီေတာ့မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေစာကလ်ာ ေနထက္ကို မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္သည္။

“ေနထက္ ..ဘာလုပ္တာလဲ … လုပ္ေလ … ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ ..“

ေနထက္ လႊတ္မေပးသည့္အျပင္ ပက္လက္လွဲေနရာမွ ထကာ တဆစ္ခ်ဳိးထိုင္သည္။ ေစာကလ်ာ၏ ခါးကို လႈပ္မရေအာင္ ဖက္ထားသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ခ်င္းအပ္ျဖစ္သြားသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းရန္ျပင္သည္။ ေစာကလ်ာက အနမ္းမခံ။ မ်က္ႏွာကို ဖယ္၍ ေရွာင္သည္။

“မနမ္းနဲ႔ .. ေနထက္ .. ငါ့ကို မနမ္းနဲ႔ ..“
“နမ္း မယ္ .. ကလ်ာ . .ခ်စ္လို႔ကို နမ္းမယ္ ..“
“မခ်စ္ပါနဲ႔ .. ေနထက္ .. ငါ့ကို မခ်စ္ပါနဲ႔ … ငါဟာ ဘယ္သူ႔အခ်စ္နဲ႔မွ တန္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူးးးး “
“ကလ်ာ !!! … ငါ့ကို ၾကည့္စမ္း ..“

ၾသဇာအသံအျပည့္ႏွင့္မို႔ ေစာကလ်ာ ေနထက္၏ မ်က္ႏွာကို မေရွာင္ဖယ္ရဲေတာ့ပဲ မ၀ံ့မရဲစိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းေတြသည္ ရႈပ္ေထြးမႈ၊ ညစ္ညဴးမႈ၊ အလိုမက်မႈေတြႏွင့္ လမ္းေပ်ာက္ေနသူလို အေရာင္ကင္းမဲ့ေနေလသည္။ ေနထက္ ေစာကလ်ာ၏ မ်က္၀န္းေတြကို ၾကင္နာစြာႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း အဓိပၸါယ္အျပည့္ပါသည့္ အသံႏွင့္ ေလးနက္စြာ ဆိုမိသည္။

“ငါ အပိုေတြ မေျပာတတ္ပါဘူး ကလ်ာ .. ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ .. ကလ်ာ ...ငါ့အခ်စ္ကို လက္ခံပါ ကလ်ာ …“
“အို .. ေနထက္ရယ္ ..“

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ထုထည္အားသည္ ႀကီးမားလွပါသည္။ ေစာကလ်ာသည္ သူမဘ၀တြင္ အခ်စ္ဆိုတာကို နားမလည္ခဲ့ပါ။ မိသားစုကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့သည္ အေဖဆီက ေမတၱာကို ရဖို႔ေနေနသာသာ၊ အတူက်န္ေနခဲ့သည့္ အေမျဖစ္သူထံမွကို ေမတၱာဆိုတာ မခံစားခဲ့ဖူးပါ။ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ စိုင္းေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့လဲ အခ်စ္ကို နားလည္ဖို႔ေ၀းလာေ၀းစြ စိုင္းေမာင္၏ ရမၼက္ေသြးသားေျဖဖို႔သာ သူမဘ၀ကို ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ စြန္႔ပစ္ခံရမႈ၊ မုန္တီးမႈ၊ နာက်ည္းမႈတို႕သည့္ သူမႏွလံုးသားကို ေရေမွာ္ေရညိွမ်ားလို အထပ္ထပ္ဖံုးကြယ္ကာထားသျဖင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ အၾကင္နာတရားကို ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ ယုယျမတ္ႏိုးျခင္းေတြ ျပည့္ကာေနေသာ ေနထက္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည့္ စကားသံေနာက္တြင္ သူမ၏ ႏွလံုးသားသည္ ကုမုျဒာ ၾကာပြင့္ႏွယ္ ဖံုးကြယ္ထားသည့္ အညွိအမိႈက္ဟူသမွ်ကို ဖယ္ရွားကာ ပြင့္ဖူးလာခဲ့ေလၿပီ။

ေနထက္၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူမဆီကို ေျဖးညင္းစြာ တိုးကပ္လာေပမယ့္ ေစာကလ်ာ မေရွာင္ဖယ္ေတာ့ပါ။ ေနထက္ ေစာကလ်ာ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို ယုယၾကင္နာစြာပင္ စုပ္၍ နမ္းသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ တြဲသည့္ အနမ္းမို႔ ေစာကလ်ာသည္ တကိုယ္လံုး ပြတ္တိုက္ထိေတြ႔ေနသည့္တိုင္ သူမႏႈတ္ခမ္းေတြက ပို၍ အရသာရွိေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူမ၏ရင္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္အတူ တသိမ့္သိမ့္ခုန္ကာ ၾကည္ႏူးရေလသည္။

ေနထက္ ေစာကလ်ာ၏ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို အသာပင့္မကာ ျပန္ဖိခ်သည္။ အကိုနဲ႔ အမေတြဘာျဖစ္ၾကတာလဲ မသိဆိုၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထပ္ကာ ေစာင့္ေနရသည့္ ညီေလးႏွင့္ ညီမေလးက အခုက်မွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္ေဆာ့ကစားၾကသည္။ ေစာကလ်ာ ေနထက္ကို နမ္းေနရာမွ သူမ မ်က္ႏွာကို ခြာသည္။ ေနထက္ ပုခံုးကို ကိုင္၍ အားျပဳကာ သူမအဖုတ္ထဲ လိင္တံႀကီး အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ အေစာကလို မဟုတ္ပဲ ထူးျခားတာက သူမသည္ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္မထားပဲ ေနထက္၏ မ်က္ႏွာကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ စိုးရြ႔ံသည့္အလား တမ္းတမ္းတတ စိုက္ၾကည့္ေနျခင္းသာ။ ေနထက္ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဆံပင္ေလးေတြ အနည္းငယ္ ဖုံးသြားသည့္ ေစာကလ်ာ၏ မ်က္ႏွာတျခမ္းကို ဖယ္ေပးသည္။

“ခ်စ္လား .. ကလ်ာ ..“
“ခ်စ္တယ္ .. ေနထက္ .. ငါ .. နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ..“
“ဒီေန႔ .. ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး .. ဘာကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ .. နင္ ဘယ္လိုပဲ ခံစားရ ခံစားရ ငါ့ကို ဖြင့္ေျပာပါ ကလ်ာ …“
“အင္းပါ .. ေျပာပါ့မယ္ … အခုေရာ .. ေျပာရဦးမွာလား .. အ ဟိ ..“

စိတ္ညစ္ညဴးမႈေတြ ပယ္ေပ်ာက္သြားၿပီးမို႔ ေစာကလ်ာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ၀င္း၀င္းေလးႏွင့္ လွပေနသည္။ မခ်ဳိမခ်ဥ္ ျဖစ္ေနသည့္ သူမ မ်က္ႏွာေပးကို ၾကည့္ၿပီး ေနထက္ ဘာမ်ားလဲဟု ေတြးသည္။

“ေျပာေလ .. ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ..“
“ဟို . ဟိုေလ … နာနာလုပ္လို႔ .. ဒီမွာ ခံရတာေကာင္းေနၿပီ ..“
“ေအာ္ .. ဒါလား .. ဟီး .. ဟီး ..“

ေနထက္ ေစာကလ်ာ အေျပာကို သေဘာက်စြာၿပံဳးရင္း ေကာင္မေလး၏ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ ေနရာေရႊ႔သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေစာကလ်ာကို ပက္လက္ကေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ေနရာျပန္ခ်သည္။ ေစာကလ်ာ၏ ေခါင္းက သူ႔ေခါင္းအံုးေပၚေရာက္ကာ ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ သူ သေဘာအက်ဆံုးျဖစ္သည့္ သူမ၏ ေပါင္တံေတြကို လွမ္းဆြဲသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ မရိုးမရြ ျဖစ္ေအာင္ ေျခသလံုးသားေတြတေလွ်ာက္ ျခစ္ဆြဲၿပီး ေျချခင္း၀တ္ကေန ဗြီပုံသ႑ာန္ျဖစ္သြားေအာင္ ေထာင္ကိုင္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သန္မာလွသည့္ သူ႔ပုခံုးႏွစ္ဖက္ေပၚ ထမ္းတင္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

“အင္း .. အင္း … ေကာင္းတယ္ .. ေနထက္ ရယ္ .. အရမ္း ေကာင္းတာပဲ ..“
“ငါလဲ .. ေကာင္းတယ္ … ကလ်ာရယ္ … အီး ..“
“ျပြတ္ .. စြပ္ … ျပြတ္ .. စြပ္ .. ဖြပ္ … အိုး .. အိုး … “

ေနထက္၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းလာသလို ေစာကလ်ာ၏ ညည္းသံေတြကလဲ စိပ္လာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္အားေပးရင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ ၿပိဳင္တူေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ေနၾကသည္။ ပန္း၀င္ေတာ့မည့္အခိုက္တြင္မူ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္ရွဴသံေတြျမန္လာကာ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖစ္လာၾကၿပီး စကားမဆိုႏိုင္ေတာ့။ ေနထက္ ပုခံုးေပၚထမ္းတင္ထားသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ေပါင္တံေတြ တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ခါသြားေၾကာင္း သိမိလိုက္သည္ႏွင့္ သူလဲပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ဖြတ္ခနဲ ဖြတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ပစ္ေဆာင့္ရင္း သုတ္ရည္ေတြကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မီမီလြင္ အိပ္မက္ဆိုးမွ ႏိုးလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေနေရာင္ျခည္သည္ သူမမ်က္ႏွာတည့္တည့္ေပၚ ေရာက္ကာေနေလၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ခဏတာမွ်ေတာ့ အိပ္မက္မက္ေနတာမ်ားလား တကယ္ျဖစ္ေနတာလား ဆိုသည္ကို ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူမ အိပ္မက္ထဲတြင္ မီမီလြင္တစ္ေယာက္ ေျခေရာလက္ေရာ သံုးကာ တိရစာၦန္တစ္ေကာင္လို အငမ္းမရ ေျပးလႊားေနေလသည္။ သူမ အခုမွ ျပန္မွတ္မိသည္။ တစ္ေလာကလံုး ေမွာင္မည္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္ထဲ၌ သာေနသည့္ လျပည့္၀န္းသည္ အနီေရာင္သန္းေနသည္ ဆိုတာကို။ ဒါဆို အိပ္မက္ပင္ ျဖစ္ရမည္ …။

မီမီလြင္ သူမေခါင္းကို ခါယမ္းသည္။ လက္ရွိ ပုစၥဳပၸန္သည္ သူမ၏ အသိစိတ္ထဲသို႔ ႏွင္းကြဲသြားေသာ မနက္ခင္းႏွယ္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္လည္ကာ ၀င္ေရာက္လာသည္။ အနည္းငယ္ ကိုက္ခဲေနေသးသည့္ သူမ၏ကိုယ္ကို အားယူကာ ထရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္အကဲခတ္သည္။ မီမီလြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ ေနရာသည္ ဂိုေဒါင္လိုလိုမ်ဳိး အခန္းျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္ဟူ၍ မရွိပဲ ဆယ္ေပပတ္လည္အခန္းတြင္ သစ္သားတံခါးတစ္ခုသာ ရွိသည္။ သူမမ်က္ႏွာကို ထိုးက်သည့္ အလင္းေရာင္သည္ ေလ၀င္ေပါက္လိုမ်ဳိး ျပဳလုပ္ထားသည့္ နံရံထိပ္ရွိ ေလးေထာင့္ေပါက္မွ တိုး၀င္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ မီမီလြင္ အခန္းတံခါးဆီေရာက္လာၿပီး တံခါးလက္ကိုင္ကို အမွတ္တမဲ့ ဆြဲလွည့္သည္။ ပိတ္ထားမည္ဟု ထင္ေပမယ့္ တံခါးခ်ပ္သည္ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းလွေအာင္ပြင့္ကာ သြားသည္။ မီမီလြင္ တျခားဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့။ ပြင့္သြားသည့္ တံခါးၾကားကေန အျပင္ကို လွစ္ခနဲ ထြက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္ေတာင္တခတ္အတြင္း တစ္ခ်က္ ေ၀႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူမဘယ္ျခမ္းတြင္ အေပါက္လိုလို ေတြ႔ရသည့္ ဂိုေဒါင္၀ဆီသို႔ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္ခဲ့သည္။

မီမီလြင္ ဂိုေဒါင္ေပါက္၀သို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။ သူမ ညာျခမ္းက လွစ္ခနဲ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္ေျပးလာတာ ျမင္လိုက္ရၿပီး သူမကိုယ္သည္ ထိုအရာႏွင့္ တိုက္မိကာ လံုးေထြးၿပီး က်သည္။ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔စြာ ေအာ္ဟစ္၍ မီမီလြင္ သူမေပၚကို ဖိထားသူအား ကုတ္ျခစ္သည္။

“မီမီလြင္ … စိတ္ထိန္း ….ရွဴး … ရွဴး ..“
“ငါ့ကိုလႊတ္ .. ငါ့ကိုလႊတ္ !!! “
“မလႊတ္ႏိုင္ဘူး … မီမီလြင္ .. ငါ စိုင္းေမာင္ အမိန္႔ကို လြန္ဆန္လို႔ မရဘူး ..“

မီမီလြင္ အေၾကာက္အကန္ ရုန္းျခင္းကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါကိုၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္။ မီမီလြင္ ၿငိမ္က်သြားသည္ႏွင့္ ထြန္းသူသည္ သူမအေပၚဖိထားရာမွ ကိုယ္ကိုၾကြသည္။ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ သူ႔ကို စိုးရြ႔ံတႀကီး ၾကည့္ေနသည့္ မီမီလြင္ကို ျမင္ေတာ့ သူသနားမိသည္။ စိုင္းေမာင္ကိုလဲ စိတ္ထဲကေန ဘယ္လိုမွ မေက်နပ္။

“ကိုထြန္းသူ .. ရွင္ .. ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ စိုင္းေမာင္ အမိန္႔ကို နာခံေနရတာလဲ .. ရွင္ကို က်မ ဘာေစာ္ကားခဲ့ဖူးလို႔လဲ .. က်မ ခ်စ္သူ ေဇာ္ေဇာ္နဲ႔ေရာ ရွင္ ျပသနာရွိဖူးလို႔လား ..“

ထြန္းသူ မီမီလြင္နားက ခြာကာ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနသည့္ ပီပါခြံ အျပတ္တစ္ခုေပၚတြင္ ဖင္ထိုင္ခ်သည္။ သူမကို လႊတ္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ထြန္းသူ ထိုင္ေနသည့္ ေနရာက တစ္ခုတည္းေသာ ဂိုေဒါင္ေပါက္၀ကို ပိတ္ကာထားသျဖင့္ မီမီလြင္ ထြက္ေျပးခ်င္သည့္ သူမ၏ အႀကံအစည္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ အခုထက္ထိ သူမ ေမးသမွ်ကို မေျဖေသးသည့္ ထြန္းသူကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဖုန္ေတြေပသြားသည့္ သူမ၏ ကိုယ္ကို ခါသည္။

“ငါေျပာျပပါ့မယ္ .. မီမီလြင္ .. အဲဒီေတာ့မွလဲ .. နင္ငါ့ကို သေဘာေပါက္မွာပါ .. တကယ္ေတာ့ ငါဟာ နင့္နဲ႔ ဘ၀တူ အက်ဥ္းသားတစ္ဦးပါပဲ .. မီမီလြင္ ..“

ပိတ္ေလွာင္အက်ဥ္းခ်ခံထားရသူက မီမီလြင္ျဖစ္ေပမယ့္ ထြက္ေပၚလာသည့္ ထြန္းသူ၏ စကားေတြသည္ မြန္းက်ပ္မႈႏွင့္အျပည့္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ အ့ံၾသဖြယ္ရာအျဖစ္ မီမီလြင္ သိရွိနားလည္ခဲ့ရပါေလသည္။

“စိုင္းေမာင္ .. သူ.. သူ ဘယ္မွာလဲ ..“
“သူေျပာတာက ၿမိဳ႔ေပၚျပန္ၿပီး အေရးႀကီး ကိစၥတစ္ခု လုပ္စရာရွိတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ .. အခုထက္ထိေတာ့ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး ..“

မီမီလြင္ ရင္ေမာစြာႏွင့္ သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။ ထြန္းသူေျပာသည့္ ကိစၥေတြသာ အမွန္ျဖစ္လွ်င္ စိုင္းေမာင္သည္ သူ႔အတြက္ မဟာမိစာၦေကာင္ပင္။ ေနထက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြဲခဲ့သမွ် သူမအေပၚမွာ အရင္ဆံုး အၿငိဳးႏွင့္ လက္တံု႔ျပန္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ မီမီလြင္ အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ထြန္းသူကို ၾကည့္မိစဥ္တြင္ ပီပါခြံေပၚထိုင္ေနသည့္ ထြန္းသူ၏ကိုယ္သည္ ဆတ္ကနဲ မတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြန္းသူတစ္ေယာက္ ဂိုေဒါင္ေပါက္၀ကို စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“စိုင္းေမာင္ !!.. သူျပန္လာၿပီ .. “
စိုင္းေမာင္၏ အရိပ္ေတာင္ မျမင္ရေသး အသံၾကားယံုျဖင့္ မီမီလြင္တကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေၾကာက္ရြံ႔သည္။ မျမင္ရသည့္ ကံၾကမၼာဆိုးသည္ ေျပာလို႔မွမဆံုးေသး အခ်ိန္နာရီေတာင္ မျခားေတာ့ပဲ သူမဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ လာေနေလၿပီ။

“၀ိုး … ငါ့ မနက္စာေလး ႏိုးေနၿပီကိုး ..“
စစခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္းဆိုသလိုပင္ စိုင္းေမာင္သည္ ဂိုေဒါင္ထဲကို ေဆာင့္ၾကြားၾကြား အမူအယာႏွင့္ အထုတ္လိပ္တစ္ခုကို ပိုက္၍၀င္လာရင္း မီမီလြင္အား စားေတာ့၀ါးေတာ့မလို ၾကည့္သည္။ ၎၏ မ်က္ႏွာတြင္ လက္စားေခ်လိုမႈႏွင့္ တြဲေနသည့္ ရမက္စိတ္က အထင္းသားေပၚေနသည္။

“နင္… နင္ .. မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ …ငါ့ကို မထိနဲ႔ ..“
“ခ်ာတိတ္ကလဲကြာ … ယုတ္မာတာ မယုတ္မာတာေတြ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ .. မထိလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေနာ္ … ဟား .. ဟား ..“

စိုင္းေမာင္သည္ ဘုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ သူပိုက္လာသည့္ အထုပ္ကို ပစ္ခ်ရင္း မီမီလြင္အနားေရာက္လာသည္။ ရင္ဆိုင္ရမည့္ အျဖစ္ဆိုးကို ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ မီမီလြင္သည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနရာမွ အသိျဖတ္ခနဲ ၀င္လာၿပီး ေနာက္သို႔ ထြက္ေျပးမည္ ျပဳသည္။

“ရပ္စမ္း … မီမီလြင္ .. ထြက္ေျပးဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ … လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ငါ့လီးကို ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး .. လာစုပ္စမ္း …ေကာင္မ..“

မီမီလြင္၏ ေျခေထာက္အစံုသည္ ရုတ္ခ်ည္း သံမိႈႏွင့္ အစြဲခံလိုက္ရသည့္အလား ေနာက္ျပန္ေျပးလို႔ မရေတာ့ေခ်။ သူမ အသိစိတ္သည္ စိုင္းေမာင္၏ အေျပာကို လက္မခံဖို႔ သတိရွိေနသည့္တိုင္ သူမ၏ ကိုယ္သည္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေျပာင္းလဲ၍ ခ်က္ခ်င္းကို ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေလးဘက္ေထာက္မိသား ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုမွ ဟန္႔တားျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ပဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္ေနသည့္ စိုင္းေမာင္ဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေလးဘက္ေထာက္သြားေနသည္ကို မီမီလြင္ ထိတ္လန္႔စြာႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။

“ေကာင္းေကာင္းစုပ္ … ကိုက္ဖို႔ေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ မစဥ္းစားနဲ႔ .. မင္း ရည္းစားေစာက္ေျခာက္ကို စုပ္ေပးခဲ့သလို ေသခ်ာက်က်နန စုပ္ၿပီး .. ငါ့လရည္ေတြ အကုန္မ်ဳိခ် .. မင္းအကိုက ငါ့ေကာင္မေတြကို ဘတ္သြားလို႔ ငါ ေစာ္မလုပ္ရတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနၿပီ .. အဲဒီေတာ့ မင္း မနက္စာ ဂ်ဴစ္အမ်ားႀကီး ေသာက္ရမွာပါ .. ဟား .. ဟား ..“

ထြန္းသူသည္ ေလးဘက္ေထာက္ကာ တေရြ႔ေရြ႔တိုးသြားေနသည့္ မီမီလြင္ကို စိတ္မေကာင္းခ်င္းႀကီးစြာႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ စိုင္းေမာင္၏ ယုတ္မာသမွ်ကို ခံရေတာ့မည့္ ေကာင္မေလး၏ အျဖစ္ကို သူ သနားစာနာမိသည္။ စိုင္းေမာင္ ခိုင္းသမွ်ကို လိုက္လံလုပ္ေဆာင္ေပးေနရသည့္ မိမိ၏ ဘ၀ကိုလဲ စက္ဆုပ္နာက်ည္းသည္။ ညစ္ညမ္းပက္စက္စြာ ေျပာေနသည့္ စိုင္းေမာင္၏ စကားေတြႏွင့္ အျပဳအမူေတြကို မျမင္ခ်င္သည့္အေလွ်ာက္ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေပါက္ၿပဲစုတ္ဖြာေနသည့္ ဂိုေဒါင္အမိုးထဲမွ တစြန္းတစျမင္ေနရသည့္ မုိးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ မိုးနတ္မင္းေရ .. မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားဗ်ာ …။

မီမီလြင္ သူ႔ေျခေထာက္အစံုနား ေရာက္လာသည္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္သည္ သူမ၏ ဆံပင္ကို ေဆာင့္ကာ ဆြဲသည္။ သူ႔လိင္တံႀကီးသည္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ရရွိလာမည့္ အျပဳအစုကို သိေနသည့္အလား ေထာင္ေထာင္ႀကီး ျဖစ္ကာ မီမီလြင္၏ ပါးျပင္ကိုထိုးသည္။ သူ႔ကို နာက်ည္းမုန္းတီးစြာ ၾကည့္ေနေပမယ့္ လွ်ာကေလး တစ္လစ္ထြက္လာသည့္ မီမီလြင္၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ စိုင္းေမာင္ ေကာက္က်စ္စြာ ၿပံဳးသည္။ ေခြးမ .. ငါ့ လရည္အရသာကို နင္ စြဲကိုစြဲသြားေစရမယ္ …။

လွ်ာနီနီရဲရဲေလးက စိုင္းေမာင္၏ ထိပ္ၿပဲလန္ႀကီးကို ထိေတာ့မလို႔ စင္တီမီတာေလာက္ အကြာမရွိတရွိတြင္ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ ရုတ္တရက္ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔၀မ္းဗိုက္တစ္ခုလံုးသည္ ေအာ္ဂလီဆန္ေလာက္ေအာင္ ထိုးကာေအာင့္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ဆို႔နင့္ကာ တက္သည္။ စိုင္းေမာင္ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ကာ ခ်က္ခ်င္း ေဘးတြင္ ကုန္းကုန္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ဗိုက္အတြင္းမွ အစာေဟာင္းေတြ တလဟုန္ထိုးတက္လာသည္ကို မနည္းပင္ အျပန္ထြက္မလာေအာင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို ရႈ႔ံမဲ့စြာ တင္းခံထားရင္း ျပန္ၿမိဳခ်ရသည္။ စိုင္းေမာင္ သိလိုက္သည္။ မီမီလြင္၏ သူ႔အေပၚ ရြံရွာသည့္ စိတ္သည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကား ဆက္စပ္ေနသည့္ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမွတဆင့္ သူ႔အေပၚ တန္ျပန္သက္ေရာက္သည္ ဆိုတာကို။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း၌ သူ႔လိင္တံသည္ ေလေလ်ာ့သြားသည့္ ပူေဖာင္းႏွယ္ တင္းမာမႈေတြက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္ကာ ပိန္လိန္သည္။

“ေစာက္ေကာင္မ ” … “ ျဖန္း ..“
မီမီလြင္ ပါးတစ္ဖက္လည္ကာ ထြက္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ အရိုက္ခံရမွန္း မသိေသာ္လဲ စိုင္းေမာင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အျပဳအမူကို ၾကည့္ကာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း မီမီလြင္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ပင္ကိုယ္ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ အထိမခံသည့္ စိတ္ကျပန္ေပၚလာကာ စိုင္းေမာင္ကို ၾကည့္၍ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္သည္။ ေျပာင္းလဲသြားသည့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ ထြန္းသူသည္လဲပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးမိသည္။ အသံထြက္၍ မရယ္မိေအာင္ကိုပင္ သူႀကိဳးစား သတိထားရသည္။

“ေခြးေကာင္ .. ေခြးမ .. မင္း .. မင္းတို႔ ..“
စိုင္းေမာင္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ အနားပတ္ခ်ည္လည္တြင္ ရွိေနသည့္ အရာမွန္သမွ်ကို လိုက္ကန္သည္။ ပီပါခြံအစုတ္အျပတ္ေတြသည္ ဟိုတစ ဒီတစ လြင့္စင္ကုန္သည္။ ပီပါခြံ ေလးငါးလံုးကို ပတ္ခ်ာလွည့္ေျပးကာ ကန္ၿပီးမွ စိုင္းေမာင္ တစ္ခုကို သြားသတိရသည္။ သူ႔ကို ေလွာင္တဲ့ ဒီေခြးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဒီႏွစ္ေကာင္စလံုးကို တၿပိဳင္တည္း အျပစ္ေပးရမည္။ အယ္လ္ဖာဆိုတာ အလကား မဟုတ္ဆိုတာ မီမီလြင္ကို ဦးက်ဳိးသြားေအာင္ လုပ္ရင္း ပညာျပရမည္။ စို္င္းေမာင္သည္ သူ႔အႀကံကို သူသေဘာက်စြာျဖင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္သည္။

ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည့္ စိုင္းေမာင္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ထြန္းသူ မ်က္ႏွာပ်က္သည္။ စိုင္းေမာင္ အေၾကာင္းမရွိပဲ ဒါမ်ဳိး မရယ္ဆိုတာ သူသိေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အရာတစ္ခုက လႊမ္းမိုးလာသလို ခံစားရသည္။ မီမီလြင္သည္လဲ စိုင္းေမာင္၏ အျပဳအမူကို ျမင္ၿပီး သူ႔နည္းတူ စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္သည္ထင္သည္။ ထြန္းသူကို အားကိုးတႀကီးႏွင့္ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ဒီအၾကည့္ကို ျမင္ေတာ့ စိုင္းေမာင္ ပိုေဒါသထြက္ရသည္။

“နင္က ငါ့ကို ဆႏၵမရွိဘူး ဟုတ္လား .. မီမီလြင္ .. ေအး စိုင္းေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္က လြယ္လြယ္နဲ႔ အေလွ်ာ့ေပးတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး .. ေလာေလာဆယ္ နင္က ငါ့ကိုမလိုခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ ရတယ္.. နင္ အားကိုးခ်င္ေနတဲ့ တစ္ေကာင္ကို ေပးရတာေပါ့ … နင္နဲ႔ ထြန္းသူ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၆၉ ပံုစံနဲ႔ စုပ္ၾက လ်က္ၾကစမ္း .. အခု ခ်က္ခ်င္း အ၀တ္ေတြခြ်တ္ၿပီးလုပ္ေတာ့ … ငါ အရသာခံ ၾကည့္မယ္ ..“

မီမီလြင္ႏွင့္ ထြန္းသူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျဖတ္ခနဲ ၾကည့္မိၾကသည္။ စိုင္းေမာင္၏ အမိန္႔ကို သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ဘယ္လိုမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္သည္ဆိုတာကို သိသည္။ ေနာက္ၿပီး စိုင္းေမာင္၏ တြက္ခ်က္မႈက မွန္သည္။ မီမီလြင္သည္ စိုင္းေမာင္ကိုသာ နာက်ည္းမုန္းတီးမိေသာ္လဲ ထြန္းသူအေပၚတြင္ေတာ့ သူ႔စကားေတြကို ၾကားေယာင္ၿပီးကတည္းက သူမႏွင့္ ဘ၀တူဟု သတ္မွတ္ကာ စာနာမိေနသည္။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ စိုင္းေမာင္၏ စကားဆံုးဆံုးခ်င္း မီမီလြင္၏ စိတ္တြင္ သူမကိုယ္တြင္ ရွိေနသည့္ အ၀တ္ေတြက အပိုဟု ခံစားရသည္။ ဗုေဒၶါ ... မာမီေရ .. မီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ ??? …ေနထက္၊ .. ကိုကို .. မီးငယ္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ..။

ထြန္းသူတစ္ေယာက္ စိတ္မသက္သာစြာႏွင့္ သူ႔အ၀တ္မ်ားကို စတင္ခြ်တ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မီမီလြင္လဲ သူမ၏ အ၀တ္ေတြကို ခြ်တ္ရသည္။ မီမီလြင္၏ အ၀တ္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္သည္ ဘယ္သူ႔ကိုဆဲရမွန္း မသိပဲ က်ိတ္ကာဆဲမိသည္။ ေတာက္ .. ေစာက္ေကာင္မ ေတြ႔မယ္။ နင္ သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္ၿပီးလို႔ကေတာ့ နင့္ဟာေတြကိုကို အညိဳအမည္းဆြဲေအာင္ကို ဖ်စ္ညွစ္ၿပီး လုပ္ပစ္ဦးမယ္။ ျဖဴေဖြးလွပသည့္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြသည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တြင္ ရွိသည့္ရွိထိုက္သည့္ အလွတရားမ်ဳိးစံုႏွင့္ မီမီလြင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အခ်ဳိးက်က် ရွိေနသည္။ ထြန္းသူ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ထိန္းထားသည့္ ၾကားက စိတ္လႈပ္ရွားသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ ဓေလ့ေၾကာင့္ ထြန္းသူ၏ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ဟိုမုန္းက မီမီလြင္ကို ကူးစက္သည္။ မီမီလြင္သည္ ေဇာ္ေဇာ္က လြဲ၍ အျခားေယာက်္ားသားအေပၚတြင္ ရင္မခုန္ႏိုင္ဟု ထင္ထားရာမွ သူမ၏ အဖုတ္သည္ စိုတိုတုိ ျဖစ္လာသည္ကို ခံစားရသည္။ ထြန္းသူေပါင္ၾကားက ဟာႀကီးေၾကာင့္လား .. အို .. မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ..။

“လုပ္ေတာ့ေလ .. ျမန္ျမန္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ … ငါ တက္လိုးမိေတာ့မယ္ ..“
က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရႏွင့္ ေရရြတ္ကာ ေျပာဆိုသည့္ စိုင္းေမာင္၏ အသံသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအား တပ္လွန္႔ႏိႈးေဆာ္သည့္ ေနာက္ဆံုးအသံသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထြန္းသူ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ လွဲေပးလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မီမီလြင္ သူ႔ေပါင္ၾကားကို မ်က္ႏွာအပ္၍ ေျပာင္းျပန္တက္ခြသည္။ ထို႔ေနာက္ စိုင္းေမာင္၏ လိင္တံထိပ္ကို မထိလိုက္ရသည့္ သူမ၏လွ်ာသည္ စိုင္းေမာင္တစ္ေယာက္ မနာလိုခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ထြန္းသူ၏ ဒစ္ကို စုပ္ကာ ငံုသည္။ ထြန္းသူကိုယ္တိုင္လဲ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ အေမႊးပါးပါးေလးေတြ ၀ိုင္းရံထားသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လွ်ာေလးႏွင့္ တို႔ကာ လ်က္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ေမ့ကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စုပ္လ်က္ေနၾကသည့္ စံုတြဲကို ၾကည့္ၿပီး စိုင္းေမာင္တစ္ေယာက္ ရမက္ေသြးေတြ ၾကြလာသည္။ အတင္း၀င္ပါျပန္လွ်င္လဲ မီမီလြင္၏ သူ႔အေပၚ စက္ဆုပ္ရြ႔ံရွာမႈေၾကာင့္ သူပဲ ခံရမည္ကို ႀကိဳသိေန၍သာ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းေနရသည္။ ေနာက္ဆံုး မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး စိုင္းေမာင္တစ္ေယာက္ အယ္လ္ဖာျဖစ္ၿပီးကတည္းက မလုပ္ေတာ့သည့္ ငါးဦးေကာ္မတီႏွင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းအမႈကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ျပန္၍သာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနရေတာ့ေလသည္။ ေတာက္ .. ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ !!! …

မေရာက္လာႏိုင္ေသးသည့္ ေသာၾကာေန႔ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ၾကာသပေတးေန႔သည္ ေနထက္အတြက္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပဲ စတင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သူေရမိုးခ်ဳိးကာ အန္တီေလး ျပင္ဆင္ေပးသည့္ မနက္စာကို စားေနသည့္ အခ်ိန္မွ ေစာကလ်ာ ႏိုးလာၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္သြားသည္ကို ေတြ႔သည္။ ေနထက္ ညက ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ ေစာကလ်ာ သူမအခန္းကို ျပန္သြားသည္ကိုပင္ မသိလိုက္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ တကိုယ္လံုးကုိ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါအျဖဴတစ္ထည္ပဲ ပတ္၍ထြက္လာသည့္ ေစာကလ်ာ၏ ပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ေနထက္ မ်က္ခံုးေတာင္ လႈပ္ရသည္။ မီဖိုခန္းထဲတြင္ သူႏွင့္အတူ ေကာ္ဖီေသာက္ေနသည့္ အန္တီေလးကေတာ့ ဒါကိုျမင္ေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာပါ။ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး သူမ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ ေနထက္ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္သည့္ ေစာကလ်ာကို မသိမသာ ခိုး၍ ရိႈးရသည္။ ေစာကလ်ာ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးလို႔ အ၀တ္လဲၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနၿပီမို႔ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေက်ာင္းကို တတ္သုတ္ရိုက္၍သာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဟိုတစ္ေန႔ကလိုေတာ့ လမ္းတြင္ ဘာညာသာရကာ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့ပါ။

ေနထက္ ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမယမင္းကို လိုက္ရွာသည္။ ေမယမင္းတို႔ အတန္းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲတြင္ စာသင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ ေကာ္ရစ္တာမွေန လက္လွမ္းျပေတာ့ ေမယမင္းသည္ ၿပံဳးၿပီး သူ႔ကို ဖလိုင္းကစ္ေလး ျပန္ေပးသည္။ ေနထက္ အတန္းထဲကို ဒိုင္ရိႈေလး ၀င္လာခ်င္ေသာ္လဲ စာသင္တဲ့ဆရာက ေကာ္ရစ္တာတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ထီးထီးႀကီးရပ္ကာေနသည့္ ေနထက္ကို ျမင္သြားၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနသျဖင့္ သူ ေခါင္းကုတ္ကာ ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ရသည္။ ေမယမင္းသည္ သူ႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကို လက္၀ါးႏွင့္ပိတ္၍ က်ိတ္ရယ္ေနသည္ကို ေနထက္ အတန္းေရွ႔က လစ္ထြက္လာေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႔လိုက္ေသး၏။ ေတြ႔မယ္ ဒီေကာင္မေလး ..။

အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့သည့္ ေနထက္၏ မနက္ခင္းသည္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သူ႔တကိုယ္လံုး မအီမသာ ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ေနထက္ကို စတင္တိုက္ခိုက္သည္။ ေနထက္ တကိုယ္လံုး အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပါပဲႏွင့္ ဟိုကနာသလို ဒီကေအာင့္သလို ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီလား မသိဆိုၿပီး နန္းမိုခမ္းကို လိုက္ရွာေတာ့ ေက်ာင္းသူမ်ား နားေနေဆာင္ထဲတြင္ ေမယမင္းပါ အပါအ၀င္ သူမတို႔ေလးေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနတာ ေတြ႔သည္။ ေလးေယာက္သား ရယ္ေကာေမာကာႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တို႔လားဆိတ္လား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ ေမယမင္းသည္ နန္းမိုခမ္းတို႔ႏွင့္ အဖြဲ႔က်သြားၿပီဆိုတာကို ေနထက္ သေဘာေပါက္သည္။ ေမယမင္းသာ သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ သူ႔အဖြဲ႔ထဲပါလာမည္ဆိုလွ်င္ ဒီလိုမ်ဳိး အဆင္ေျပဖို႔က ပိုအေရးႀကီးသည္မို႔ ေနထက္ မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ပဲ သူ႔ဖာသာသူ ေန႔လည္စာကို ကန္တင္းဆင္းစားခဲ့သည္။ နန္းမိုခမ္းေရာ၊ ေမယမင္းပါ သူ႔ေဘးနားတြင္ တူယွဥ္တြဲကာ ပါမလာေပမယ့္ ကန္တင္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အမ်ားစု၏ အၾကည့္ေတြသည္ ေနထက္ကို ၾကည့္ေနၾကမွန္း သူအလိုလိုကို သိကာေနသည္။ ေနထက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို မနည္းပင္ ကၠေျႏၵမပ်က္ေအာင္ သတိထားရင္း ေျခကိုတစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သူ႔အျဖစ္ကိုလဲ သူက်ိတ္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။

ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လိုက္လံရွာမေနေတာ့ပဲ ေနထက္ ရပ္ထားခဲ့သည့္ လင္ရိုဗာဆီကိုပဲ သြားကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ သူ ကားဆီေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ နန္းမိုခမ္းတို႔ ေရာက္လာသည္။ ေမယမင္းကိုေတာ့ ပါလာတာ မေတြ႔ ..။

“ေဟး …. ေမာင္ .. “

နန္းမိုခမ္း တစ္ေယာက္ထဲ ျဖဴျပာတို႔ဆီက ဖယ္ခြာလာကာ သူ႔ကိုလာႏႈတ္ဆက္သည္။ ေနထက္ ေမယမင္း အေၾကာင္းကို ေမးမည္ ရွိေသး၊ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔လည္တိုင္ကို တြဲလဲခိုလိုလာသည္။ နန္းမိုခမ္း၏ အျပဳအမူက ခ်စ္စရာေကာင္းလွေပမယ့္ ေဘးနားတြင္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနေလရာ ေနထက္ အနည္းငယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာပူသည္။

“ခမ္း .. ေဘးမွာ လူေတြနဲ႔ေလ ..“

နန္းမိုခမ္းကို လွမ္းသတိေပးေပမယ့္ ေနထက္ကိုယ္တိုင္လဲ မေနႏိုင္ပဲ ေငြေရာင္ဖဲျပားႀကိဳးေလး ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ေပြ႔ကာဖက္မိသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ ေနထက္၏ အေျပာကို သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ..

“ၾကည့္ပါေစ .. ေမာင္ကလဲ .. ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာ တစ္ခု ရသြားတာေပါ့ .. ခစ္ .. ခစ္ .. “
“အမ္ .. ခမ္းကေတာ့ေလ …“

နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာက ေနထက္ႏွင့္ နီးလာမလို ျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ သူမသည္ ျဖတ္ကနဲ ေနာက္ျပန္ခြာသြားသည္။ ေနထက္ကို ၿပံဳးစစႏွင့္သာ ၾကည့္ေနသည္။ ဒီေတာ့မွ ေနထက္ ေမယမင္း အေၾကာင္းကို ေမးရသည္။

“ယမင္းေရာ .. ခမ္း .. မေတြ႔ပါလား ..“
“အယ္ .. သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ကို စိတ္ပူေနတယ္ … စိတ္မပူပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္ .. ယမင္းက လုပ္စရာရွိတာလုပ္ဖို႔ ေစာေစာ ျပန္သြားတာပါ … “
“ခမ္းတို႔ ဘာေတြ က်ိတ္လုပ္ထားၾကတာလဲ .. ေျပာျပလို႔ မရဘူးလား ..“
“ခစ္ .. ခစ္ … ေမာင္ သိခ်င္ေနၿပီ မွတ္လား … ည၇နာရီကျဖင့္ ခဏေနေရာက္ေတာ့မယ့္ ဟာကို .. ဒီေလာက္ေစာင့္လာၿပီးမွေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔သာ ဆက္ေစာင့္ေတာ့ .. ေမာင့္အတြက္ အက်ဳိးမယုတ္ေစရဘူး .. “
“ဒါျဖင့္လဲ ၿပီးေရာ … ဒါနဲ႔ ခမ္းကို ေျပာရဦးမယ္ … ေမာင္ ..မီမီလြင္ခ်စ္သူ ေဇာ္ေဇာ္ကို သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္ .. “
“ဟုတ္လား .. ေကာင္းတာေပါ့ .. ဒါဆို ေမာင့္ဘက္က အကူတစ္ေယာက္ရမွာေပါ့ .. “

ထက္ျမက္သည့္ ေကာင္မေလးမို႔ နန္းမိုခမ္းသည္လဲ ေနထက္လိုပဲ ျမင္တတ္ပါသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ပါ၀င္လာျခင္းကို သူမက ၀မ္းသားအားရသံေလးႏွင့္ ေျပာရွာသည္။

“အင္း … ဒါနဲ႔ .. ေမာင္ေျပာရဦးမယ္ … ေန႔လည္တုန္းက ေနရင္းထိုင္ရင္း ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္လာတယ္ .. ဘာမ်ား ျဖစ္တာလဲ မသိဘူး … ခမ္း သိလား ..“
“ေၾသာ္ .. ဒါလား .. ခမ္းသိတယ္ .. အဲဒါ ေဇာ္ေဇာ္ရဲ ႔အသြင္ေျပာင္းလဲမႈ စေနလို႔ေလ .. ေဇာ္ေဇာ္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ခင္ အခ်ိန္ထိ သူခံစားရသမွ်ကို ေမာင္က ပါးပါးေလးလိုက္ၿပီး ခံစားေနရာမွ .. ေမာင္နဲ႔သူၾကားမွာ ေလာေလာဆယ္ ဘြန္း(bond) ျဖစ္ေနတာ .. အဲဒါေၾကာင့္ ..“
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ .. ေမာင္က တစ္ခုခု မွားေနၿပီလားလို႔ .. မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ .. “
“မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ေမာင္ … ေမာင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး .. ေနာက္ၿပီး ဒီညကို ေမာင္ အေကာင္းဆံုး ျဖတ္သန္းရမွာပါ .. သြားေတာ့မယ္ .. ေမာင္ .. “

မခ်ဳိမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သူ႔ကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ကာ ထြက္ျပသြားသည့္ နန္းမိုခမ္းကို ၾကည့္ကာ ေနထက္ အူလည္လည္အေတြးႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ဒီေကာင္မေလးေတြ ဘာေတြလုပ္ထားၾကပါလိမ့္။ ၾကည့္ရတာ မေန႔ကတုန္းက သူေတြးမိသည့္အေတြးသည္ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အကယ္၍မ်ား သူေတြးတာသာ မွန္ခဲ့လွ်င္။

ေနထက္ သူ႔အေတြးကိုသူ သေဘာက်စြာ ၿပံဳးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အေတြးကုိ အေထာက္အကူျပဳရန္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ကာ အိမ္မေရာက္ခင္ kitchen store ဆိုင္ႀကီး တစ္ခုေရွ႔တြင္ ကားကိုရပ္သည္။ လက္ဆြဲျခင္းတစ္ခု ျပည့္ေအာင္ ႏို႔ပုလင္းေတြႏွင့္ ၾကက္ဥေတြသာ ၀ယ္လာသည့္ ေနထက္ကို ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ေကာင္တာက အေရာင္းစာေရးမေလးသည္ စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေလေတာ့သည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေျခာက္နာရီထိုးကတည္းက ဖင္တၾကြၾကြျဖစ္ေနသည့္ ေနထက္ တစ္ေယာက္ ေျခာက္နာရီခြဲေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ညေနကတည္းက ဆီျဖည့္ထားသည့္ ဆိုက္ကယ္ကို ခြကာပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆယ္ငါးမိနစ္သာသာေလာက္ သြားရသည့္ ခရီးမို႔ ေမယမင္းတို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၇နာရီပင္ မထိုးေသးေခ်။ ၿခံတခါးနားေရာက္ေတာ့ လူေခၚဘဲလ္ကို ႏွိပ္မည္အျပဳ သံပန္းတံခါးတြင္ ေသာ့ခတ္ထားသည္ကို မေတြ႔လို႔ ေနထက္ ေခၚမေနေတာ့ပဲ ဒီအတိုင္းကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဖြင့္၍ ၀င္လာခဲ့သည္။

“လာၿပီ .. လာၿပီ ..“
ပိတ္ထားသည့္ အိမ္တံခါးမႀကီးကိုေတာ့ ေနထက္ တြန္းမဖြင့္ခင္ အရင္ေခါက္သည္။ အထဲမွ ဘယ္သူမွန္းမသိသည့္ ေအာ္ေျပာသံႏွင့္အတူ လႈပ္ရွားသံအခ်ဳိ႔ကို ၾကားရသည္။ ဒီေကာင္မေလးေတြ ဘာႀကံေနၾကတာလဲ မသိ။

“ကြ်ီ ..“
“ေဟး … ေမာင္ .. စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး ေစာေစာထြက္လာတာ မွတ္လား …ခိ … ခိ …“
“ဟဲ .. ဟဲ … ခမ္း သိေနသားပဲ .. ဒါနဲ႔ ေမယမင္းေရာ …“
“လာမယ္ေလ .. ေမာင္ကလဲ … ဒီထက္မက အံ့ၾသရဦးမယ္ .. “

နန္းမိုခမ္းသည္ ေနထက္အနားကို ၿပံဳးစစႏွင့္ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုပတ္ကာ ေနာက္ကို ေရာက္သြားသည္။ ေနထက္ ေခါင္းငဲ့ကာ လွည့္ၾကည့္မည္အျပဳတြင္ သူမ၏ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္က သူ႔မ်က္လံုးေတြေပၚ ေရာက္လာသည္။

“ေမာင္ .. ေခ်ာင္း မၾကည့္ရဘူးေနာ္ … ခမ္း လက္ကိုဖယ္မွ ၾကည့္ရမယ္ ..“
ေနထက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ထိုအခိုက္ သူ႔ေနာက္နားမွ နန္းမိုခမ္း၏ ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားရသည္။

“ယမင္းေရ .. ဆင္းခဲ့ေတာ့ …“
နန္းမိုခမ္းစကားႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ အေပၚထပ္ေလွကားဆီမွ လႈပ္ရွားသံမ်ား ၾကားကာ ေကာင္မေလးေတြ ဆင္းလာၾကသံ ၾကားရသည္။ မ်က္စိကုိပိတ္ကြယ္ထားေပမယ့္ ေနထက္၏ အနံ႔ခံအာရံုက ထက္ျမက္ေနရာ သူ႔ႏွာ၀တြင္ သင္းပ်ံ႕သည့္ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ထံုသင္းေနသည့္ ေမယမင္း၏ ကိုယ္နံ႔ကိုရသည္။ ေနထက္ ရင္တထိတ္ထိတ္ခုန္လာသည္။ ျဖဴျပာႏွင့္ ေစာကလ်ာပါ ပူးတြဲပါလာသည့္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္သည္ သူႏွင့္ မလွမ္းမကြာကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ရပ္လိုက္ၾကသည္ကို ေနထက္ သတိျပဳမိသည္။

“ရၿပီေနာ္ …ေျဖး …ေျဖးေလး ..“

နန္းမိုခမ္းသည္ အခ်က္ေပးသလို သူ႔နားနားတြင္ တိုးတိုးကပ္ကာ ေျပာၿပီး သူမ၏ လက္အစံုသည္ သူ႔မ်က္လံုးေတြေပၚက ဖယ္ခြာသြားသည္။ ေနထက္ လွ်ပ္စီးမီးေရာင္ေၾကာင့္ က်င့္သားမရေသးေသာ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ သူေရွ႔က ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္သည္။ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ရပ္ဆိုင္းသြားသည္ဟု ထင္ရေလသည္။

ေမယမင္းသည္ အင္မတန္မွ ပါးလႊာသည့္ baby doll အမ်ဳိးအစား ည၀တ္စံုကို ၀တ္ကာထားသည္။ ၀တ္စံုက ပန္းေရာင္လြင္လြင္ေလး ျဖစ္ၿပီး လွပစြာပံုေဖာ္ထားေလရာ ေမယမင္း၏ ကိုယ္ကို အရွိအတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ကာ ျပေနသည္။ ေဖာက္ထြင္းကာ ျမင္ေနရသည့္ သူမ၏ လွ်ိဳ၀ွက္အပ္ေသာ အလွရတနာေတြကို သာမန္ထက္ေသးငယ္သည့္ အနက္ေရာင္၀မ္းဆက္ ဘရာႏွင့္ ပင္တီတစ္စံုကသာ မလံု႔တလံုေလး ဖံုးကာေပးထားသည္။ ေနထက္ ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္သည္။

ေမယမင္းေတာ့ ေမယမင္း ျဖစ္ေပမယ့္ အခု သူ႔ေရွ႔က ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ မႀကံဳဖူးေအာင္ကို လွပေနသည္။ ရိုးရိုးသာမန္ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးမ်ားသည္ အခုေတာ့ အဖ်ားတြင္ အလိပ္ေလးလိုေခြကာ သူမ၏ ရင္မို႔မို႔တစ္ျခမ္းေပၚတြင္ ၾကြၾကြရရေလး တင္ေနသည္။ ေကာ့ညႊတ္ေနသည့္မ်က္ေတာင္၊ အိုင္းရွဲဒိုးဆြဲထားသည့္ ၀ိုင္းစက္ေနသည့္ မ်က္၀န္းနက္နက္ေလး၊ အေရာင္စိုေနသည့္ ပန္းေသြးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္း၊ ပါးျပင္ နီမို႔မို႔ … ေနထက္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းႏွင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ ေမယမင္းႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ ဘယ္ေလာက္လြမ္းေၾကာင္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ကာ ေျပာမည္ဆိုသည့္ စကားေတြသည္ သူ႔လည္ေခ်ာင္း၀မေရာက္ခင္ပင္ တစစီ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကသည္။

မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးၿပီး စကားမေျပာႏိုင္ေသးသည့္ ေနထက္၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ ေမယမင္း စိုးရိမ္စိတ္၀င္လာသည္။ ကိုကို .. သူ .. သူ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ငါ .. ဒီလိုျပင္ထားတာကိုမ်ား မႀကိဳက္တာလား ..။ ေမယမင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသည္မို႔ မ်က္ႏွာေလးကို အနည္းငယ္ဖံုးသလို ျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို လက္ေျမွာက္ကာ သပ္သည္။ လက္အေျမွာက္မို႔ ရင္ကိုေကာ့သလို ျဖစ္ရာ ရင္ႏွစ္မႊာက ေမာက္ၾကြတတ္သည္။ ေနထက္ ဆတ္ခနဲပင္ တုန္သည္။

“ကို .. ကို !!…“
“စိတ္မပူနဲ႔ … ယမင္း .. နင့္ ကိုကို ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ ..“

ေစာကလ်ာက ၿပံဳးစစမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၀င္ေျပာသည္။ ျဖဴျပာကိုယ္တိုင္လဲ ေနထက္သည္ သူ႕ရည္းစားမဟုတ္သည့္တိုင္ သူမတို႔ ျပင္ေပးလိုက္သည့္ ေမယမင္း အလွက ဖမ္းစားထားသည္ကို ေတြ႔ရလို႔ သေဘာက်စြာ ၿပံဳးေနသည္။ ကလီယိုပန္ထရာဆိုသည့္ အလွဘုရင္မ၏ ရုပ္ရည္ရူပကာေအာက္၌ လူေပါင္းမ်ားစြာ က်ရႈံးခဲ့ရသည္ဆိုတာကို သူမ မယံုေပမယ့္ ေမယမင္း အလွအပေတြေအာက္၌မူ ေနထက္တစ္ေယာက္ အလဲလဲအကြဲကြဲ ျဖစ္ေနသည္ကိုေတာ့ သူမ မ်က္ျမင္မို႔ တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ပါသည္။

“ဟားးးး … ယ … ယမင္း …ကိုကို ကေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး .. လွတယ္၊ ေခ်ာတယ္၊ မိုက္တယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာေနလို႔ အပို ျဖစ္ေတာ့မယ္ .. ယမင္းရယ္ ..“

ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ေနထက္ တစ္ေယာက္ သူေျပာရမည့္ စကားလံုးကို ရွာေတြ႔သြားသည္။ သူဘာေျပာမလဲ ဆိုကာ ဆတ္တငန္႔ငန္႔ႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည့္ ေမယမင္းသည္လဲ ေနထက္ စကားအၾကားတြင္ လွပစြာ ၿပံဳးမိသည္။ ခ်စ္ရသူ ကိုကိုက လွတယ္ဟု ေျပာသည့္ စကားကိုသာ သူမ အၾကားခ်င္ဆံုး မဟုတ္လား။ ခ်စ္ရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေနထက္ကို ဖိတ္ေခၚသလို စိုက္ၾကည့္သည္။ ေနထက္ နန္းမိုခမ္းနားတြင္ ရပ္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမယမင္းဆီ တိုးသြားမည္ ျပဳသည္။ ထိုအခိုက္ ေမယမင္း၏ မ်က္၀န္းအစံုသည္ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားကာ ေနထက္ကို ေက်ာ္၍ အိမ္တံခါးေပါက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေနထက္ စိတ္ထဲ တစ္စံုတစ္ခုကို မသကၤာျဖစ္သည္မို႔ သူမၾကည့္ရာသို႔ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ အနည္းငယ္ဟေနသည့္ တံခါး၀တြင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔သည္။

“ခနေလးေနာ္ …“

မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ ေမယမင္း တံခါးမႀကီးဆီသို႔ မေျပးယံုတမယ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ high heels စီးထားသည့္ သူမေျခေထာက္ေတြဆီမွ ဖိနပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္က ထူးဆန္းစြာ ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ထြက္ေပၚသည္။ ေနထက္ နန္းမိုခမ္းကို လွည့္ၾကည့္မိသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္လဲ သူ႔နည္းတူ နားမလည္ႏိုင္သည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေနထက္ကို ျပန္ကာၾကည့္ေနသည္။ ေစာကလ်ာတို႔ကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ သူမတို႔ ဘာမွ မသိဘူးဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ လက္ကိုျဖန္႔ျပသည္။ ေမယမင္း အျပင္ကို ထြက္သြားၿပီး ျပန္ေစ့လိုက္သည့္ တံခါးေပါက္၀ဆီသို႔ နားစြင့္၍ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟု စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေနထက္ နားစြင့္မိသည္။

“၀ိုး .. ငန္းေလး .. ေရလည္ မိုက္တာကြာ ..“
“ကိုစိုးႏိုင္ .. ရွင္ … ရွင္ ဘာလာလုပ္တာလဲ ..“
“အန္ကယ္တို႔ မႏၱေလး ဆင္းသြားတယ္ မွတ္လား … ေန႔လည္က ကားထြက္သြားတာ ျမင္လိုက္တယ္ .. အဲဒါ .. ကိုယ္က ငန္းေလးမ်ား ဟိုတစ္ေန႔ကလို အခ်စ္ခံခ်င္လားလို႔ ..“
“ရွင္ .. ရွင္ .. ဘာေျပာလိုက္တယ္ ..!!! ..“
“ငန္းေလးကလဲကြာ … ငန္းေလး ေနထက္ဆိုတဲ့ ေခြးေကာင္ေၾကာင့္ စိတ္ေသာကေရာက္တုန္းက ကိုယ္လုပ္ေပးသလိုေလကြာ … စိတ္ရွိလက္ရွိ ခ်စ္ၾကမယ္ေလ .. ဟုတ္ဘူးလား ..“

၀ဲဘက္ရင္အံုမွ စူးကနဲ ေအာင့္သည္ကို ေနထက္ ခံစားရသည္။ သူ႔အရိႈက္တည့္တည့္ကို ဆယ္ေပါင္တူႏွင့္ အားရပါးရ ထုႏွက္သလို ေနထက္ ရင္၀ယ္ နာက်င္လာသည္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည့္ သူ႔ညာလက္သည္ မည္သည့္အခ်ိန္က ရွည္ထြက္လာသည္ မသိသည့္ လက္သည္းမ်ား၏ ထိုးေဖာက္မႈႏွင့္ ေသြးစက္စက္က်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနထက္၏ အျမင္အာရံုသည္ ရုတ္ခ်ည္းျပာေ၀လာၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ နီရဲလာသည္။

“ေမာင္ .. ေနဦး … ခမ္းေျပာတာကို နားေထာင္ဦးးး..“

နန္းမိုခမ္း အလန္႔တၾကား လွမ္းဆြဲလိုက္ေပမယ့္ ေနထက္ကို မမီလိုက္ပါ။ ၀ုန္းခနဲ တံခါးမႀကီးနားေရာက္သြားသည့္ ေနထက္ တံခါးခ်ပ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။

“မင္း … မင္း ကဘယ္သူလဲ …“
“ကိုကို … ကိုကို ထင္သလို မဟုတ္ဘူး !!! “
“ကိုကို ၾကားၿပီး သြားၿပီ .. ယမင္း .. မင္း ဘာမွ ေျဖရွင္း မေနနဲ႔ေတာ့ ..“

လူသားသံုးေယာက္၏ စကားသံေတြသည္ ၿပိဳင္တူလိုလို ထြက္ေပၚလာေသာ္လဲ အဓိပၸါယ္ကမူ ကြဲျပားျခားနားလွသည္။ ေမယမင္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခုလံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေသြးမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနသည္။ ေနထက္ ခ်စ္သူေလးကို ၾကည့္ၿပီး သနားသြားသည္။ သူမသာ ေပ်ာ္မည္ဆိုလွ်င္ သူေက်နပ္စြာ ေနာက္ဆုတ္ေပးမည္သာ။ ထိုအခိုက္ ..

“ေဟ့ေကာင္ .. မင္းဘယ္သူလဲ …“

ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာအမူအယာေၾကာင့္ ကိုစိုးႏိုင္သည္ ေနထက္ကို ရန္လိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ကာ ေရွ႔တိုးလာသည္။ ေနထက္၏ ေဒါသက ကိုစိုးႏိုင္ေပၚေရာက္သြားသည္။ ကိုစိုးႏိုင္၏ လက္တစ္ဖက္ေျမွာက္လာတုန္း ရွိေသးသည္။ ေနထက္၏ ညာလက္ျပန္က ကိုစိုးႏိုင္၏ ရင္ပတ္ကို ေၾကာက္ခမန္းလိလိအရွိန္ႏွင့္ ပုတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ကိုစိုးႏိုင္၏ ကိုယ္သည္ အ၀တ္စတစ္ခုကို လံုးေထြးကာ ပစ္လႊတ္ခံလိုက္ရသည္ႏွယ္ လြင့္စင္ၿပီး အိမ္ေရွ႔အုတ္လမ္းမေပၚတြင္ ပုံခနဲက်သည္။ နံရိုးေတြက်ဳိးသြားသလားဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ရင္ပတ္တစ္ခုလံုး ေအာင့္တတ္သည္။ ႏႈတ္မွ တကြ်တ္ကြ်တ္ညည္းရင္း ကိုစိုးႏိုင္ လူးလဲကာထသည္။ ကုန္းရုန္းကာ ထဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ ကိုစိုးႏိုင္ကိုျမင္ေတာ့ အရိုင္းစိတ္၀င္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနထက္ဆီမွ နားကြဲမတတ္ ဟိန္းသံႀကီးထြက္ကာ သူ႔အေပၚကို ခုန္အုပ္သည္။ ခြ်န္ျမသည့္ လက္သည္းေတြသည္ သံမဏိလွံခြ်န္မ်ားႏွယ္ လက္ကနဲ ေလထဲ ေျမာက္တတ္သည္။

“ေမာင္ !!! .. မလုပ္နဲ႔ …“

ေျမာက္တတ္သြားသည့္ ေနထက္၏ လက္သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ဖမ္းဆုတ္ျခင္းကို ခံရသည္။ ေနထက္ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟိန္းၿပီး သူ႔ကို တားဆီးသူအား ပုတ္ထုတ္ဖို႔ ျပင္လုိက္စဥ္ သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႔တြင္ နန္းမိုခမ္း၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေပၚလာေလသည္။ ၾကည္လင္လွသည့္ သူမ၏ မ်က္၀န္းေတြသည္ ေနထက္အား ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ စိုက္၍ၾကည့္ကာေနသည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔ .. ေမာင္ … ခမ္း ကိုခ်စ္လွ်င္ ခမ္းေျပာတာကို နားေထာင္ပါ .. ေမာင့္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး ရက္စက္တဲ့ စိတ္ထားမရွိဘူးဆိုတာ ခမ္းသိပါတယ္ …ခမ္း .. ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္ ေမာင္ …ေမာင္သာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္မိမယ္ဆိုရင္ ခမ္းတို႔ဘ၀ေတြ ဆိုးရြားသြားလိမ့္မယ္ … ခမ္းေျပာစကားကို နားေထာင္ပါေနာ္ ေမာင္ ... ေမာင္ … စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ .. ေနာ္ ...“

ေတာရိုင္းတိရစာၦန္တစ္ေကာင္လို တဂီးဂီး ျဖစ္ေနသည့္ ေနထက္၏ အသက္ရွဴသံမ်ားသည္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ်ာ့က်သြားသည္။ ေနထက္ ကိုစိုးႏိုင္ကို လႊတ္ကာ နန္းမိုခမ္းကို တင္းက်ပ္စြာဖက္သည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ သူမပုခံုးေပၚ ေမးတင္ထားသည့္ ေနထက္၏ ေခါင္းကို အသာအယာပင္ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။

“ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္မျမင္ခ်င္ဘူး … အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြား ..“

ကိုစိုးႏိုင္သည္ ေနထက္ဆီမွ အမိန္႔ေပးသံၾကားသည္ႏွင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြ႔ံရြံႏွင့္ပင္ ၿခံတခါး ဆီသို႔ ေျပးကာသြားေလသည္။ ေနထက္ အခုခ်ိန္ထိ ငိုေတာ့မလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာ ရပ္ေနသည့္ ေမယမင္းကို ၾကည့္သည္။

“မင္းနဲ႔ … အဲဒီေကာင္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေပ်ာ္ေနပါေစလို႔ .. ငါဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ … ယမင္း ..“
“ကိုကို !!! .. ကိုကိုမွားေနၿပီ .. ယမင္း သူ႔ကို မခ်စ္ဘူး …ကိုကို႔ကိုသာလွ်င္ ယမင္းခ်စ္တာပါ .. “
“ယမင္း .. မင္း အဲဒီအေၾကာင္းကို ဟိုေကာင္က မင္းကို မထိမကိုင္ခင္တုန္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္ .. ငါ သြားေတာ့မယ္ ..“

ရုတ္ခ်ည္း ရပ္ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ေပၚေျပးတက္ကာ ၀ူးခနဲ ေမာင္းထြက္သြားသည့္ ေနထက္ကို shocked ျဖစ္ကာ မွင္သက္စြာ ၾကည့္ေနၾကသည့္အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မတားမိလိုက္ပါ။ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ၿခံထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ေနထက္ကို ၾကည့္ၿပီး ေမယမင္း၏ အသိအာရံုသည္ ရုတ္ခ်ည္း မည္းေမွာင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမနားထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးၾကားရသည္က ..

“ဟ့ဲ .. ကလ်ာ … လုပ္ပါဦး .. ယမင္းကို ေပြ႔ !!! …ဟာ ..“

ေနထက္ အိမ္ေရွ႔ကို ျဖဴုျပာ့ကား ထိုးရပ္သည္တြင္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို လွမ္းေခၚစရာေတာင္ မလိုပဲ ၿခံ၀ေရွ႔တြင္ ဂနာမၿငိမ္သည့္ အမူအယာႏွင့္ ရပ္ကာေနသည္ကိုေတြ႔သည္။

“ဟဲ့ .. မိုခမ္း … သမီး .. ဘာျဖစ္လာတာလဲ ..“
“အန္တီ .. ေနထက္ေရာ !!! ..“
“အခုေလးတင္ ဆိုင္ကယ္ကို ပစ္ထိုးၿပီး .. ျဗဳန္းဆို ေျပးထြက္သြားတာပဲ .. မ်က္ႏွာလဲ မေကာင္းဘူး ….ဟင္ .. ေမယမင္းလဲ ပါလာတာပဲ …“

ကားေပၚကေန ျဖဴျပာကို တြဲကာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ဆင္းလာသည့္ ေမယမင္းကို ေဒၚစႏၵာလြင္ ျမင္သြားဟန္တူသည္။ ေမယမင္းကိုယ္တိုင္လဲ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ မေျပးယံုတမယ္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူမကို ဖက္ကာထားသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ေမယမင္းကို နဂိုကတည္းက ေနထက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သိေနသူမို႔ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီဆိုတာကို နားလည္လိုက္သည္။

“ကဲ .. ကလ်ာ .. ဒါဆို ငါတို႔ ေနထက္ေနာက္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ .. ျဖဴျပာ .. နင္ အန္တီနဲ႔ေနလိုက္ .. အေၾကာင္းစံုကို ေျပာျပထားလိုက္ .. ယမင္းလဲ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့ .. ယမင္းကိုကို ကို.. ခမ္းတို႔ ျပန္ရွာၿပီး ရေအာင္ေခၚခဲ့မယ္ ..“

အေျခအေနအရ ေခါင္းေဆာင္လို ျဖစ္သြားသည့္ နန္းမိုခမ္းသည္ ဆက္တိုက္ပင္ သူမလုပ္စရာ ရွိတာေတြကို စီစဥ္သည္။ သူမသိသည္။ အားလံုးထဲတြင္ ေနထက္ကို သူမ ခံစားနားအလည္ႏိုင္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သည္ကလဲ သူမပဲ ျဖစ္သျဖင့္ အရိုင္းစိတ္၀င္ေနသည့္ ေနထက္ကို ေျခရာခံဖို႔သည္ သူမသာလွ်င္ တတ္ႏိုင္ေပမည္။ နန္းမိုခမ္း ေနထက္ ရွိႏိုင္မည့္ေနရာကို ဆဌမအာရံုက သိေနသလို ခံစားရသည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေနထက္ တဟုန္ထိုးပင္ ေျပးလႊားေနပါသည္။ နာက်င္မႈ၊ ေၾကကြဲမႈ၊ ေပါက္ကြဲမႈေတြႏွင့္ ျပည့္ကာေနသည့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္က သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ တရွိန္ထုိး ေျပးလႊားမိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မိုးမခေတာ၏ အစြန္အဖ်ားသည္ ေနထက္၏ ေျမျပင္ေပၚကို ထိသည္ဟုပင္ မထင္ရသည့္ ေျခလက္ ေလးေခ်ာင္း၏ ေနာက္တြင္ တရိပ္ရိပ္ ျပတ္ကာ က်န္ခဲ့ေလသည္။ အခ်ိန္တစ္နာရီ နီးပါးမွ် ၾကာေအာင္ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းသည့္ ေတာနက္ထဲ၌ ေနထက္သည္ ဦးတည္ရာမဲ့စြာ ေျပးလႊားေနခဲ့သည္။

ေမယမင္း၏ အျပဳအမူက သူ႔ေနာက္ေက်ာအား ဓါးႏွင့္မသိေအာင္ ထိုးလိုက္သည္ဟု ေနထက္ ခံစားရသည္။ ယမင္း .. မင္း သိပ္ရက္စက္တယ္ကြာ။ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို လုပ္ရတာလဲ။ ေမယမင္း သစၥာေဖာက္မႈအတြက္ ေမးခြန္းထုတ္မိသည့္ ေနထက္သည္ အေျဖက သူ႔ႏွင့္တစ္နည္းတစ္ဖံု ပတ္သက္ေနသည္ကို စိတ္မသက္စြာႏွင့္ နားလည္သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ သူကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာတို႔ႏွင့္ အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခ်စ္ခဲ့ယံုမက တစ္ေန႔ကပင္ စိုင္းေမာင္အေမ ေဒၚခင္သႏၱာႏွင့္ေတာင္ ကာမစပ္ယွက္ခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုစဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သူသည္လဲ ေမယမင္းအေပၚတြင္ သစၥာမဲ့ခဲ့သည္သာ ..။

ေမယမင္းကမွ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာတို႔က သူကိုခ်စ္ေနသည္ဆိုတာကို သိသိႏွင့္ပင္ သူ႔အခ်စ္ကို ေက်နပ္စြာႏွင့္ ခြဲေ၀ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ငါက သူမအေပၚမွာ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရတာလဲ။ ငါ အရူးပဲ ..။ ေမယမင္း မရွိပဲ ငါ့ဘ၀က ရပ္တည္ႏိုင္မွာ မို႔လို႔လား။ သူ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာအေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ခ်စ္၊ ဘယ္လိုပဲ ခ်စ္ခ်စ္ .. ယမင္းသည္ သူ႔ဘ၀၏ အခ်စ္ဦး။ သူ႔အေပၚအႏြံတာခံကာ အစစအရာရာ လိုက္ေလ်ာခဲ့သည့္ ခ်စ္သူ။ ေနထက္ .. မင္း အမွားႀကီးမွားၿပီ ..။

ေျပးလႊားေနသည့္ ေနထက္၏ ေျခအစံုသည္ တန္႔ခနဲ ရပ္သည္။ ထိုေရာအခါမွ သူသည္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားၾကည့္မိၿပီး မိုးထိမတတ္ေပါက္ေနသည့္ ယူကလစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္၏ ေျခရင္း၌ ေျခပစ္လက္ပစ္ ပက္လက္လွန္ကာ လွဲခ်သည္။ ေကာင္းကင္ထက္ရွိ မေပ်ာက္တေပ်ာက္ လင္းေနသည့္ ၾကယ္ကေလးေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့ေငးေမာၾကည့္သည္။ သူ ၾကည့္ေနသည့္အခိုက္ ၾကယ္ကေလးေတြသည္ သူ႔မ်က္စိတည့္တည့္တြင္ လာစုသလို ခံစားရၿပီး ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေပၚလာသည္။ ထိုမ်က္ႏွာလွလွေလးသည္ “ကိုကိုေရ ..ျပန္လာေတာ့ “ဆိုၿပီး သူ႔ကို တိုးတိုးေလး လွမ္းကာေခၚေနသည္။ ေနထက္ လွဲေနရာမွ ဆတ္ခနဲ ထသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ျပန္ေျပးမႈျပဳခိုက္ ေနထက္ ႏွာ၀တြင္ ထူးဆန္းသည့္ အနံ႔တစ္ခုကို ရသည္။ သူေခါင္းကိုေမာ့၍ ေလထဲတြင္ ပါလာသည့္ ထိုအနံ႔ကို တရႈံ႔ရႈံ႔ႏွင့္ အနံ႔ခံသည္။

ထိုအနံ႔သည္ ေနထက္အတြက္ ေသမင္း၏ အရိပ္အေငြ႔လို ထင္ေယာင္ေစၿပီး ေျမြဆိုးအေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ လံုးေထြးစုေ၀းေနသလို ျပင္းထန္စူးရွစြာ သူ႔အသိစိတ္ထဲသို႔ တိုး၀င္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ေနထက္တစ္ေယာက္ လ်င္ျမန္ေသာ အဟုန္ႏွင့္ ထိုအနံ႔ထြက္ေပၚရာသို႔ ဦးတည္ကာ ေရြ႔လ်ားမိသည္။ ေနထက္၏ သမန္း၀ံပုေလြ အယ္လ္ဖာအသိ၌ ဤအနံ႔ပိုင္ရွင္သည္ အႏၱရာယ္ေကာင္ျဖစ္ၿပီး မလြဲမေသ သုတ္သင္ပစ္ရမည့္ သားေကာင္ဟု အလိုလို သိကာေနသည္။ ေမယမင္းဆီ ျပန္သြားဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆႏၵျပင္းျပေနပါေစ၊ သူ ဒီအနံ႔ကိုေတာ့ လ်စ္လ်ဴရွဴကာ မသြားႏိုင္ေပ။ အတန္ငယ္ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ ၿခံဳတန္းတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္လုိက္သည္ႏွင့္ စူးရွသည့္ အနံ႔ပိုင္ရွင္ကို ေျမကြက္လပ္တစ္ခု၌ ေနထက္ ေတြ႔လိုက္ေလသည္။

ထိုသတၱ၀ါသည္ ေနထက္ထင္သလို တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ပဲ လူတစ္ေယာက္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ပင္ ၀င္းေနသလို ခံစားရသည့္ ထိုေယာက်္ားသားသည္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ မ်က္လံုးတစ္စံုႏွင့္ သူ႔အနားကို ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္အသြင္ပံုစံမ်ဳိးႏွင့္ တိုးလာသည့္ ေနထက္ကို မေၾကာက္မရြ႔ံ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ၀ံပုေလြလိုမ်ဳိး သားရဲတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔သည္တိုင္ မတုန္မလႈပ္သည့္ ထိုလူ၏ ေအးစက္စက္ အမူအယာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနသည့္ ေနထက္ ခုန္အုပ္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားၿပီး မေက်မခ်မ္းႏွင့္ၾကည့္သည္။ ထိုလူ၏ ကိုယ္မွ အနံ႔သည္ သူ႔အတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေစၿပီး ေနရင္းထုိင္ရင္းပင္ ေနထက္ အဆိုပါလူကို တစစီ ဆြဲဆုတ္ပစ္ခ်င္ေနသည္။

“ဒါ ခ်ိန္ထားတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး ..“

ရုတ္ခ်ည္းထြက္ေပၚလာသည့္ အသက္မဲ့ေနသလိုမ်ဳိး ထူးဆန္းသည့္ စကားသံေၾကာင့္ ေနထက္ တြန္႔ခနဲျဖစ္သည္။

“မင္း .. ဘယ္သူလဲ ..“
“ေအာ္ .. ဒါဆို .. မင္းက ငါနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူ မဟုတ္ဘူးေပါ့့ .. “

ေနထက္ ေခါင္းထဲတြင္ ေဒၚခင္သႏာၱ ေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ျပန္သတိရသည္။ ဒါဆို .. ဒီေကာင္က ..

“မင္း .. ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ …“
“ဟင္း .. ဟင္း … မင္း သိသြားၿပီကိုး … စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ .. နက္ျဖန္ခါ ေနထြက္တာကို မင္း ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ..“

စကားဆံုးလိုက္သည္ႏွင့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္သည္ အင္မတန္မွ လွ်င္ျမန္လွသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ေနထက္နားေရာက္လာသည္။ ရိပ္ခနဲ ၀င္လာသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ကို အလ်င္အျမန္ပုတ္ထုတ္လိုက္ေပမယ့္ ထိုလူသည္ ေနထက္ထက္ ပို၍ လ်င္ျမန္သည္။ ေနထက္၏ ကိုယ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲမ၍ ေလထဲကို ေျမွာက္တင္ကာ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ ေျခကားယားလက္ကားယားႏွင့္ ေနထက္ ၀ါးတစ္ရိုက္အကြာသို႔ လြင့္ထြက္သည္။ ႀကီးမားသည့္ သစ္ပင္တစ္ပင္၏ ကိုယ္ထည္ႏွင့္ ရိုက္မိၿပီး သူဘုန္းခနဲ ေျမေပၚ ျပဳတ္က်သည္။ ထိမိသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ေနထက္ မထႏိုင္။ အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္သည္ ေလထဲကို ခုန္တက္လိုက္သည္ကို ေတြ႔သည္။

ေနထက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ေျမွာက္တုန္း ရွိေသးသည္။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ဆီမွ လက္သီးက သူ႔နံၾကားကို ၀င္လာသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ အသံေတြၾကားလိုက္ရၿပီး ရင္ပတ္တစ္ခုလံုးေအာင့္တက္ကာ နံရိုးေတြ က်ဳိးေၾကသြားသလို ေနထက္ ခံစားရသည္။ ေနထက္ နာက်င္မႈကို အံႀကိတ္ၿပီး အတင္းလူးလိမ့္ကာ ေဘးကို ေရွာင္ထြက္လိုက္စဥ္ သူ႔နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းသည္အသားကို ေဖာက္၍ အျပင္ကို ထိုးထြက္ေနသည္ကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္မႈႏွင့္တြဲသည့္ ေဒါသစိတ္က ေနထက္ကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။

တတိယအႀကိမ္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္က သူ႔အနားကုိ ေရာက္လာသည္တြင္ ေနထက္ဘက္က အသင့့္ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔နံၾကားကို လွ်ပ္စီးလက္သလို ၀င္လာသည့္ လက္သီးကို ေနထက္လြတ္ေအာင္ေရွာင္ၿပီး ထိုလက္ကိုဆြဲလိမ္ကာ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ကို ေျမေပၚက်ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ ေျပး၀င္လာသည့္ အရွိန္က ျပင္းထန္လွသျဖင့္ ေနထက္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ မထိန္းႏိုင္။ ဆယ္ေပအကြာေလာက္ကို ႏွစ္ဦးသားလံုးေထြးကာ ေလွ်ာတိုက္၍ လြင့္စင္သည္။

“အာ … ေခြးမသား … အီး ..“

ေနထက္ သူတတ္ေျမာက္ထားသည့္ ပညာကို သံုးကာ ရႈပ္ေထြးသြားသည့္ အေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာက္၏ လည္ပင္းကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လိမ္ကာညွပ္သည္။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္သည္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေနထက္ကို ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြ႔ံသည့္ အမူအယာႏွင့္ၾကည့္ကာ သူ႔လည္ပင္းကို ဖိထားသည့္ ေနထက္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တြန္းဖယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ဘယ္လိုမွ မရ။ ရွိသမွ် အားသံုးၿပီး ညွပ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ေတြကို ဖယ္လို႔မရေတာ့သည့္ အဆံုး ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္သည္ လြတ္ေနသည့္ လက္ႏွင့္ေနထက္၏ နံၾကားကို ထိုးလိုက္ျပန္သည္။ တစ္ခါေသဖူးသြားၿပီမို႔ ေနထက္သည္ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ လက္ေျမွာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို အားကုန္ေဆာင့္ဆြဲရင္း ေနာက္ကိုခြာသည္။

“အား …………“

လက္ေမာင္းရင္းကေန ျပတ္ကာ ပါလာသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္၏ လက္သည္ ေနထက္၏ လက္ထဲတြင္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္တုန္ခါေနသည္။ ခံစားမႈ ကင္းမဲ့သည္ဟု ထင္ရသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရံႈ႔တြေနၿပီး စူးရွစြာ ေအာ္သည္။ ထိုအသံသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို လက္သည္းခြ်န္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ကုတ္ျခစ္သလို ေနထက္၏ နားစည္ကို ရိုက္ခတ္သည္။ သူ႔တကိုယ္လံုးရွိ ၀ံပုေလြအေမြးေတြသည္ ျဖဴဆူးေတာင္မ်ားလို ေထာင္ကာတက္သည္။

“မင္း …ေသဖို႔သာ ျပင္ေတာ့ ..!!! “

လွ်ပ္ျပက္သလို ေျပး၀င္လာသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ကို ေရွာင္မေနပဲ ရွိသမွ်အားကို စုစည္း၍ ေတာင့္ခံထားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ကိုယ္သည္ ၀ုန္းခနဲတိုက္မိၿပီး အခ်င္းခ်င္းတြန္းထားလွ်က္သားႏွင့္ ေနာက္သို႔ တရြတ္တိုက္ဆုတ္သည္။ စိမ္းေမွာင္ေနသည့္ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ ရန္လိုမုန္းတီးစြာ ၾကည့္ေနသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္၏ က်န္ေနသည့္ လက္က ေနထက္၏ ေခါင္းဆီဦးတည္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေနထက္၏ သြားအစြယ္ေတြက ၎၏ လည္ဂုတ္ကို ျပတ္မထြက္ ကိုက္ေဖာက္ပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ နားထင္ေတြ ပြင့္ထြက္သြားမတတ္ေအာင္ သူ႔ေမးရိုးကို ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္၏ လက္သီးက လာထိေပမယ့္ ေနထက္ ခဲထားသည္ကို မလႊတ္ပါ။ သူ႔ႏွင့္လံုးေထြးေနသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္၏ ကိုယ္က ဓါတ္လိုက္ခံရသူလို ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ တုန္ခါသည္ကို ေနထက္သိသည္။ ေနာက္ဆံုး ထိုတုန္ခါမႈၿငိမ္က်သြားမွ ေနထက္တစ္ေယာက္ ခဲထားရမွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ အသက္မဲ့သည္လို႔ပဲ ေျပာရမည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ သူ႔ေဘးတြင္ ဘုန္းခနဲ ၿပိဳက်သည္။ တင္းထားခဲ့ရသမွ်ကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီမို႔ ေနထက္ ဒယီးဒယိုင္ႏွင့္ ေနာက္ကိုဆုတ္သည္။ ထိုအခိုက္ သူ႔မ်က္လံုးထဲတြင္ လူရိပ္လိုလို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ ေျပးလာၾကသည္ကို ေတြ႔သည္။

“မို .. မိုခမ္း .. ေ၀ါ့ ..“

ေနထက္ ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေခၚမိသည္တြင္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးတစ္ပြက္ကို မထိန္းႏိုင္ပဲ အန္မိသည္။ ထိုေသြးအန္လိုက္မွ ၀မ္းျပင္ေပၚကေန ေဖာက္ထြက္ေနသည့္ နံရိုးေနရာမွ မခံရပ္ႏိုင္ေလာက္ စူး၍ ေအာင့္သည္။ ေနထက္ ေခါင္းထဲ မိုက္ခနဲ ျဖစ္ကာ မ်က္စိေတြ ျပာေ၀လာသည္။

“ေမာင္ .. သတိထား .. “
“မိုခမ္း … ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ..“
“နင္ .. ဟိုဘက္ကတြဲ … ကလ်ာ … အန္တီစႏၵာဆီကိုပဲ ေခၚသြားရမယ္ ..“
“ခမ္ .. ယ .. ယမင္းကို ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ေျပာ .. ေျပာေပးပါ ..“
“ေမာင္ … ေမာင့္ဖာသာ ေမာင္ ေျပာေလ … အားတင္းထားစမ္းပါ ..“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေနထက္ကို တြဲထားရာမွ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲသည့္ အသံႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာလွသည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ထားသည့္ ေစာကလ်ာသည္လဲပဲ ေနထက္ကို တြဲထားရင္း မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနသည္။ ေျခလွမ္းအေတာ္လွမ္းမိသည္ႏွင့္ တြဲေခၚထားရသည့္ ေနထက္၏ကိုယ္သည္ တစတစေလးလာသည္ကို သူမတို႔ခံစားရသည္။

“ငါ .. ငါ မရေတာ့ဘူး .. ထင္တယ္ …“
“ေမာင္ … မလုပ္နဲ႔ .. ခမ္းကိုခ်စ္တယ္ဆို …“
“အင္း… နာ .. နာတယ္ .. ခမ္း … ယ ..မင္း .. ကို သာ ေျပာ ..“
“ျဖန္း ..“
“ေနထက္ .. ေနာက္ထပ္ အားေလွ်ာ့တဲ့ စကား မေျပာစမ္းနဲ႔ .. နင္ဟာ ငါတို႔ရဲ႔ အယ္လ္ဖာ .. ဘယ္ေတာ့မွ စြန္ခြာသြားဖို႔ မႀကံနဲ႔!!!! …“

နန္းမိုခမ္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသလို ယဲ့ယဲ့ေလးသာ က်န္ေတာ့သည့္ ေနထက္၏ အသိစိတ္သည္လဲ က်ဳံးေအာ္လိုက္သည့္ ေစာကလ်ာ၏ စကားေၾကာင့္ တစစီၿပိဳကြဲေနရမွ ျပန္လည္၍ စုစည္းသည္။ ပါးျပင္တစ္ဖက္သည္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဘာျဖစ္လိုက္သည္ကို ေနထက္ မသိလိုက္။ နန္းမိုခမ္းသာလွ်င္ ေစာကလ်ာကို မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ၾကည့္မိသည္။ ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္ အသိျပန္လည္လာသည္ႏွင့္ သူမဘာမွ မလုပ္လုိက္သလို သူတို႔အား လွည့္ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ ေနထက္ကိုတြဲ၍သာ ေလွ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေလေတာ့သည္ သတည္း..။

ဒိုင္းခနဲ ပြင့္လာသည့္ အိမ္ေရွ႔တံခါးမႀကီး၏ အသံက ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ လူသားသံုးဦးကို အလန္႔တၾကား မတ္တပ္ထရပ္မိေစေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။

“ေနထက္ .. သား … ဘာျဖစ္လာတာလဲ ??..“
“သူ ..မိုးမခေတာထဲမွာ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္နဲ႔ ခ်ေနတုန္း သမီးတို႔ ေရာက္သြားတာ ..“
“ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ … ဒါ .. ဒါ .. စိုင္းေမာင္အေမေျပာတဲ့ဟာလား ..“
“မသိဘူး .. အန္တီ .. သမီးတို႔သိတာက .. ေနထက္ အဲဒီေကာင္ကို သတ္ပစ္လိုက္တာပဲ ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္၏ အေမးကို ေတာက္ေလွ်ာက္ျပန္ေျဖကာ ရွင္းျပေနသည့္ ေစာကလ်ာ၏ အသံထဲ၌ ေနထက္အတြက္ ဂုဏ္ယူမႈက အထင္းသားေပၚေနသည္။ သမန္း၀ံပုေလြတို႔၏ ရာဇ၀င္၌ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္တစ္ဦးအား အႏိုင္ရရွိမႈသည္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦး၏ အဆင့္အတန္းညီမွ်သည္ဟု သူမနားလည္ထားသည္ မဟုတ္လား … ။

“ကိုကို .. ေသြးေတြထြက္ေနတယ္ .. လုပ္ပါဦး .. အန္တီ ..“

ေနထက္အား ဆက္တီေပၚကို တင္လိုက္ေသာအခါ ေသြးေစးေတြ စိုရႊဲကာ ေပါက္ၿပဲေနသည့္၀မ္းဗိုက္ေနရာအား ေမယမင္း ေတြ႔သြားသည္မို႔ အထိတ္တလန္႔ေရရြတ္၍ ေနထက္ အနားေရာက္လာသည္။
“ယ .. ယမင္း ..“
“ကိုကို .. ယမင္း ရွိတယ္ .. ေျပာ .. ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ..“
“ေဆာရီး .. ယမင္း .. ကိုကို႔ကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္ .. ကိုကို ယမင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ..“
“ကိုကို႔ကို ယမင္းလဲ ခ်စ္ပါတယ္ ..“

အားတင္းကာ ေျမာက္တက္လာသည့္ ေနထက္၏ လက္ကိုကိုင္၍ ေမယမင္း သူမပါးျပင္ႏွင့္ ကပ္သည္။ ပါးျပင္ထက္ရွိ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ မ်က္ရည္စေတြေနရာ၌ ေနထက္လက္တြင္ ေပက်ံေနသည့္ ေသြးေတြက အစားထိုးကာ ေနရာယူသြားသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေမယမင္း ဒါကိုဂရုမျပဳႏိုင္အားပဲ အသက္ကိုမွ်င္းကာ ရွဴေနရသလိုျဖစ္ေနသည့္ ေနထက္ကိုသာ စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္သည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ကာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို အလွ်င္အျမန္ခ်သည္။

“ကဲ .. အားလံုးပဲ လြမ္းတာေဆြးတာေတြ ေနာက္မွလုပ္ေတာ့ .. ယမင္း၊ မိုခမ္း … ေနထက္ကို တြဲၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ေခၚလာခဲ့ .. ကလ်ာ ေရေႏြးဇလံုနဲ႔ သဘက္တစ္ထည္ သြားယူလာခဲ့ .. ျဖဴျပာကေတာ့ ေဒၚခင္သႏာၱဆီ ေျပးေပေတာ့ .. သမန္း၀ံပုေလြေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသခ်ာဂဂနနသိတာ သူပဲ ရွိတယ္ .. သား အေၾကာင္း ေျပာၿပီးသာ ရေအာင္ ေခၚလာခဲ့ေပေတာ့ .. လုပ္ၾက ျမန္ျမန္ !!!! “

ေဒၚစႏၵာလြင္၏ ေငါက္ငန္းသံအဆံုးတြင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ငူငိုင္ေငးေၾကာင္ေနၾကသည့္ မိန္းမငယ္ေလး ေလးေယာက္သည္ သံပတ္ေပးခံရေသာစက္ရုပ္မ်ားႏွယ္ စတင္၍ သြက္လက္စြာလႈပ္ရွားၾကေလေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ေကာင္ေလး … ဘယ္မွာလဲ ..“

ေဒၚခင္သႏာၱသည္ အိမ္ထဲကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ဘာကိုမွ စူးစမ္းၾကည့္မေနပဲ ေနထက္ကိုသာ တန္း၍ ေမးသည္။ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ဖက္၍ ငိုရိႈက္ေနရာမွ ေဒၚခင္သႏာၱကို ေနထက္အခန္းဆီသို႔ လက္ညိဳးညႊန္ကာ ထိုးျပသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱတစ္ေယာက္ သူမတို႔ကို ေနာက္ထပ္တစ္ခြန္း ထပ္မေမးေတာ့ပဲ ေနထက္ အိပ္ခန္းဆီသို႔ အေဆာတလွ်င္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ျဖဴျပာသည္ အမူအယာပ်က္ေနသည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို မေမးအားေတာ့ပဲ ေနထက္မ်ား ဘာျဖစ္တာလဲဆိုေသာ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ ေဒၚခင္သႏာၱေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာလုိက္သည္။ ဆက္တီေပၚတြင္ ထိုင္ငိုေနၾကသည့္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္လဲ တိုင္ပင္မထားေပမယ့္ ၿပိဳင္တူပင္ထကာ ေနာက္မွ ပါလာၾကသည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ …အန္တီ .. ေနထက္ ဘာျဖစ္တာလဲ ..“

မ်က္ရည္တသြင္သြင္ စီးက်ေနသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ႏွင့္ တအင့္အင့္ ငိုရိႈက္ေနသည့္ ေမယမင္းကို ျမင္ေတာ့ ျဖဴျပာသည္ မ်က္ႏွာပ်က္စြာ ေမးမိသည္။

“သား … သူ .. သူ အသက္မရွိေတာ့ဘူး ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲမႈကို ထိန္းကာထားရေသာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ အသံႏွင့္ ျဖဴျပာကို လွမ္းအေျဖေပးသည္။ သူမ အေျဖက ေဒၚခင္သႏာၱအား ကုတင္ေပၚတြင္ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ျဖစ္ကာေနသည့္ ေနထက္ဆီသို႔ မေျပးယံုတမယ္ ေလွ်ာက္သြားေစေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။

“ဖယ္စမ္းပါဦး .. မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ..“

ေနထက္တကိုယ္လံုးတြင္ အ၀တ္အစားမဲ့ေနကာ ၀မ္းဗိုက္ရွိ ဒဏ္ရာတစ္၀ိုက္ရွိ ေပေရေနသည့္ ေသြးေတြကို သုတ္ပယ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္ကိုေတြ႔ရသည္။ အဆိုပါေနရာသည္ စိမ္းေမွာင္ညိဳမည္းေနၿပီး သစ္ပင္ေခါက္တစ္ခုတြင္ အေစးမ်ားထြက္ေနသလို ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲအစိမ္းေရာင္ အေစးမ်ားထြက္ေနေလသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ ေနထက္၏ ဘယ္ဘက္ရင္အုံကို နားႏွင့္အသာကပ္ကာ နားေထာင္ၾကည့္သည္။ အခ်ိန္တစ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱဘာမွ မၾကားရ။ ေနာက္ထပ္ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ ဘာမွ မထူးျခားသျဖင့္ သူမေခါင္းကို ဖယ္မယ္အျပဳ နားထဲတြင္ အင္မတန္မွ တိုးညွင္းလွသည့္ အသံတစ္ခုကို ပါးပါးေလး ၾကားရသည္။ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ မ်က္ႏွာ ၀င္းပသြားသည္။

“သူ မေသေသးဘူး !! … ဒဏ္ရာကို ကုေနတာ ..“
“သား .. သားႏွလံုးက မခုန္ေတာ့ဘူး .. အသက္လဲ မရွဴေတာ့ဘူး …“
“အုိေက .. တို႔ရွင္းျပမယ္ .. မင္းတို႔ အားလံုးနားေထာင္ … သမန္း၀ံပုေလြတစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရတဲ့အခါ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အလိုအေလ်ာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေနရာကို ရွာေဖြၿပီး ရွိသမွ် စြမ္းအားေတြကို စုၿပီး ဒဏ္ရာကို ကုေလ့ရွိတယ္ .. ကြန္ပ်ဴတာစကားနဲ႔ေျပာရရင္ Safe Mode နဲ႔၀င္ၿပီး recovery ျပန္လုပ္တာနဲ႔တူတယ္ .. အဲဒီလိုအခါမွာ ႏွလံုးက ခုန္ေပမယ့္ မိနစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ တစ္ခ်က္ေလာက္သာ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္ .. အသက္ရွဴမႈကလဲ အရမ္းကို ေႏွးေကြးလို႔ သာမန္လူေတြ အျမင္မွာ အသက္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ရတာ ..“
“ဒါဆို ကိုကို … မေသဘူးေပါ့ ..“
“မေသဘူး .. ေသခ်ာတယ္ ..“
“ဒါဆို အန္တီ .. မနက္ျဖန္က်လွ်င္ေရာ .. ေနထက္ အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္မယ္လား ဟင္ ..“
“အဲဒါေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး .. သူရထားတဲ့ ဒဏ္ရာအေျခအနအရဆို လံုး၀ေကာင္းဖို႔ မလြယ္ဘူးထင္တယ္ ..“

အခန္းထဲရွိ ရွိရွိသမွ် လူအားလံုး၏ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာသည္ ေဒၚခင္သႏာၱ၏ မေရရာသည့္ စကားတြင္ ျပန္လည္၍ ညိဳးငယ္ၾကကုန္သည္။ ေနထက္သာ အျပည့္အ၀ မသက္သာခဲ့ေသာ္ နက္ျဖန္ခါတြင္ စိုင္းေမာင္ႏွင့္ရင္ဆိုင္ရမႈအတြက္ သူမတို႔ဘက္တြင္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အခြင့္အေရးနည္းပါးလြန္းလွသည္ကို ေဒၚစႏၵာလြင္က စ၍ အားလံုးပင္ သိနားလည္ၾကေလသည္။

“ကဲ .. ဒီညေတာ့ တို႔ေတြ အိပ္ေပ်ာ္ၾကပါ့မလား မသိဘူး … အဲဒီေတာ့ အားလံုးပဲ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ေလးေတာ့ စားထားရေအာင္ .. သားကို ဘယ္သူေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့မလဲ ..“
“သမီး ၾကည့္ထားလိုက္မယ္ .. အန္တီ ..“
ေနထက္ အနားမွ တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာေသးသူ ေမယမင္း၏ ေတာင္းဆိုမႈကို ေဒၚစႏၵာလြင္ ေခါင္းညိတ္ျပ၍ လက္ခံလိုက္သည္။ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ တကြ က်န္သူမ်ား အလိုက္တသိႏွင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္နဲ႔ ေဒၚခင္သႏၱာထြက္သြားသည့္ မီးဖိုခန္းဘက္ လိုက္လာခဲ့ေသာအခါ ေမယမင္းသည္ ေနထက္၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေငးေမာေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ အခန္းထဲမွ လူကုန္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ေမယမင္းသည္ ေနထက္၏ ဆံပင္ေလးေတြကို ႏူးညံ့စြာ သပ္ေပးရင္း တုိးတိုးေလးဆိုသည္။

“ကိုကိုရယ္ .. မေန႔ကအထိ ယမင္း ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ေနထိုင္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္က စၿပီး ယမင္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ … ယမင္း ကေလးမဆန္ေတာ့ဘူး ကိုကို … ကိုကို႔အနားမွာ ကိုကို႔ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ အေဖာ္မြန္ေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ဘ၀တေလွ်ာက္ ေနထိုင္သြားပါ့မယ္ .. ဘာေတြပဲႀကံဳႀကံဳ ယမင္း ကိုကိုနဲ႔အတူ မခြာတမ္း ရင္ဆိုင္ပါ့မယ္ .. ယမင္း ေျပာတာေတြကို ကိုကိုၾကားတယ္ဆိုလွ်င္ .. ျမန္ျမန္ သတိရပါေတာ့ ေနာ္ .. ကိုကို .. ယမင္း ကိုသနားလွ်င္ သတိရပါ … ကိုကိုရယ္ ..“

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေရေမွာ္ေရညိွမ်ားၾကားထဲတြင္ တိုးေ၀ွ႕ကာ ေလွ်ာက္သြားေနရသည့္အလား ေနထက္၏ ေဘးတြင္ အရာရာသည္ ေ၀၀ါးကာ မဲေမွာင္ေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္၏ ပိတ္သားအေမွာင္သည္ သိပ္သည္းသည္ဟုဆိုလို႔ မရေပမယ့္ သူ ထြင္းေဖာက္၍ ျမင္ႏိုင္ေအာင္လဲ ႀကိဳးစား၍ မရပါေခ်။

“ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ …“

ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေမးမိသည့္ ေနထက္သည္ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔အေတြးကို ျပန္ေျဖသည့္ စကားသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံသည္ သူကိုယ္တိုင္ေျပာေနသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး ပဲ့တင္လိႈင္းေတြ ထပ္ေနသလိုမ်ဳိးလဲ အက္ခါေနသည္။

“ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး ..“

ေနထက္ တုန္လႈပ္စြာႏွင့္ ျပန္ေမးမိသည္။

“မင္း .. မင္း ဘယ္သူလဲ ..“
“ငါကငါပဲေလ ..“
“ဘယ္လို ..“
“ငါဟာ မင္း .. မင္းဟာ ငါပဲေလ ..“
“မင္း ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ..“
“ထားလိုက္ေတာ့ .. ဒါေတြေမးမေနနဲ႔ေတာ့ … ငါတို႔ ျပန္သြားၾကရေအာင္ ..“

ထိုအသံလိႈင္းသည္ အရိပ္လိုလိုျဖင့္ သူ႔ေရွ႔တည့္တည့္ေရာက္လာသလို ျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ လူတစ္ေယာက္၏ အသြင္မ်ဳိးေျပာင္းလဲလာၿပီး ထိုအရာ၏ လက္တစ္ဖက္က ေနထက္ကို လာဆြဲသည္။ ေနထက္ခမ်ာ အံ့အားသင့္၍ မွင္သက္ေနရာမွ ေၾကာက္ရြံ႔မႈက အစားထိုးကာ ၀င္ေရာက္လာသည္။

“မလိုက္ဘူး !!! … ငါ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ..“
“မလိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး .. ဟိုမွာ မင္းကို ေစာင့္ေနသူေတြ ရွိတယ္ ..“

ဟိုမွာဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွန္း မသိေပမယ့္ ေနထက္ၾကည့္မိသည့္ ေနရာတြင္ ပင္ကိုယ္အရွိအတိုင္းနီးပါးႏွင့္ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ေနထက္ကို ညိဳးငယ္စြာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္လိုက္သည္ကို မေတြ႔ပါပဲႏွင့္ ထိုမိန္ကေလးဆီမွ “ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္“ ဆိုသည့္ စကားသံကို ေနထက္ၾကားရသည္။ ေနထက္ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မသဲကြဲသည့္ မိန္းမလွေလး၏ မ်က္ႏွာသည္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ထင္ျမင္မိၿပီး ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြ႔ံေနသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “ကိုကိုေရ .. မီးငယ္ကို လာကယ္ပါေတာ့“ ဟု ေအာ္ကာေခၚေနသည္။ ေနထက္ ေျပးသြားမည္အျပဳ၌ ထုိေနရာတြင္ ရုတ္တရက္ ဘာမွမရွိေတာ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“မသြားပါနဲ႔ .. ေနပါဦး !!! …“
“မင္း .. သူတို႔ဆီ လိုက္သြားမွ ျဖစ္မယ္ ..“
“ဘယ္ကို သြားရမွာလဲ ..“
“မင္း သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ မင္းကိုယ္မင္း ဘယ္သူဆိုတာ အရင္ေျပာျပ .“
“ငါကငါပဲေလ ..“
“အဲဒီ .. ငါဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ..“
“ငါက ဘယ္သူျဖစ္ရမွာလဲ .. ငါ ... ေန ..ေနထက္ !!! …“

ေနထက္၏ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးသည္ ျဖတ္ခနဲ ပြင့္လာၿပီး တရွိန္ထိုးေငါက္ခနဲ ထထိုင္သည္။ အလင္းေရာင္ မသဲကြဲသည့္ အခန္းထဲတြင္ ေနထက္၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ စူးရွစြာ၀င္းခနဲ လက္ေနသည္။

“ကိုကို !!! ..“

သူ႔ညာလက္က လႈပ္ခါသြားသည္ကို သတိထားမိၿပီး ေနထက္ ေဘးကို ေစာင္းငဲ့အၾကည့္တြင္ ေမယမင္း၏ မ်က္ႏွာေခ်ာင္ေခ်ာင္ေလးသည့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာမႈအျပည့္ႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနထက္ ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားပဲ ေမယမင္းကိုသာ အတင္းအၾကပ္ ေထြးပိုက္မိေလေတာ့သည္ ….။

“ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ … “
“၁၁ နာရီထိုးေနၿပီ .. သား ..“

အခန္းထဲ ၀င္လာေသာ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ကုတင္ေဘးနားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ျပတင္းေပါက္လုိက္ကာကို ေဘးနားကပ္ေပး၍ ေျဖလိုက္သည္။ ျပင္ပမွ ေနေရာင္ျခည္သည္ စူးရွစြာ အခန္းထဲသို႔ ျဖာ၍ ၀င္လာသလို ညေနတြင္ ရင္ဆိုင္ရမည့္ ခ်ိန္းဆိုမႈသည္လဲ သတိရခါစ ေနထက္အေတြးထဲသို႔ စူးနစ္စြာ တိုး၀င္လာသည္။ ေနထက္ စိတ္ပူမိသည္။ စိုင္းေမာင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ သူ ျပင္ဆင္ႏိုင္သည့္ အခ်ိန္သည္ အင္မတန္မွ တိုေတာင္းေနေလၿပီ။ ေန႔တစ္၀က္သာသာ အခ်ိန္အတြင္း သူခြန္အားအလံုအေလာက္ ျပန္ရပါ့မလား။ မျဖစ္ေသးဘူး။ ငါ အနားယူမွ ျဖစ္မယ္ …။

“မာမီ .. က်ေနာ္ ျပန္နားမွ ျဖစ္မယ္ … ေကာင္းေကာင္း မသက္သာေသးဘူး .. နာေနတုန္းပဲ ..“
“နားေလ .. သား … ညေနအတြက္ ႀကိဳမေတြးပါနဲ႔ .. ကံၾကမၼာကမာမီတို႔ဘက္မွာ မရွိမွေတာ့လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ … သား ေနျပန္ေကာင္းလာတာကိုပဲ မာမီ ၀မ္းသာလွပါၿပီ ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ထိုစကားကိုဆိုၿပီးေနာက္ တျခားဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ အန္တီေလးခမ်ာ ညတြင္းခ်င္းပင္ အသက္၁၀ႏွစ္ခန္႔ အိုစာသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ အန္တီေလး ျပန္ထြက္သြားေပမယ့္ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာတို႔ကမူ ေမယမင္းႏွင့္အတူ ေနထက္အနားတြင္ ၀ိုင္းကာထိုင္ေနၾကသည္။ ျဖဴျပာသာလွ်င္ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းထဲက ထြက္မည္မထင္ေသာအခါ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ျဖင့္ ထကာ ေဒၚစႏၵာလြင္ေနာက္ လိုက္သြားသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္ႏွင့္ ျဖဴျပာသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမဆိုျဖစ္ပဲ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္မိၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးေနာက္ ျဖဴျပာသည္ စိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္လာသျဖင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္အား စကားလွမ္းေျပာမည္ ျပဳခိုက္ သူမ၏ သမန္း၀ံပုေလြနားထဲတြင္ ကားသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ သူမဆတ္ခနဲ ထမိသည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ ေနထက္တို႔အိမ္ေရွ႔၌ ဟြန္ဒါကား အနီေရာင္ေလး ထိုးဆိုက္သည္။

မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ေနထက္၏ အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး ေဇာ္ေဇာ္အား ျဖဴျပာႏွင့္ ယွဥ္ကာ တြဲ၍ အခန္းထဲ ၀င္လာသည္ကိုေတြ႔သည္။ တဆစ္ခ်ဳိးလွဲကာ ထိုင္ေနသည့္ ေနထက္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုၾကသည္။ ထိုတဒဂၤ၌ ေဇာ္ေဇာ္ဆီမွ ကိုယ္နံ႔ကို ေနထက္ ရွဴမိလိုက္ေလရာ ေဇာ္ေဇာ္သည္ အယ္လ္ဖာတစ္ေကာင္ ျဖစ္သည္ကို ခ်က္ခ်င္းသိသည္။ ကိုယ္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ သမန္း၀ံပုေလြဥာဏ္က ရုတ္ခ်ည္းလႊမ္းမိုးသြားသည့္ ေနထက္ ကုတင္ေပၚက ကုန္းရုန္းဆင္းသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ သတိမထားမိခင္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းအသြင္သို႔ ေျပာင္းကာ ေဇာ္ေဇာ္ရန္ျပဳလာပါက ခုခံရန္ အသင့္ျပင္ထားသည္။

“ေဇာ္ေဇာ္ … မင္း .. ငါတို႔အနားမလာနဲ႔ !!!..“

ေနထက္ထံမွ မာန္ဖီသံပါသည့္ ဟိန္းသံယွက္ေနေသာ စကားတြင္ ေဇာ္ေဇာ္သည္ အခန္းထဲမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ကာ အျပင္ကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည့္ေနထက္၏ ပံုစံကို အံ့ၾသတႀကီး ေၾကာင္ေငးေနမိသည့္ နန္းမိုခမ္းသည္ အသိ၀င္လာၿပီး ေနထက္လက္ကို ဆြဲကာ အလ်င္စလိုေမးသည္။

“ေနထက္ .. ဘာျဖစ္တာလဲ ..“

ေဇာ္ေဇာ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ မူလလူပံုစံကို အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ေျပာင္းသြားေသာ ေနထက္သည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးသည့္ အမူအယာႏွင့္ နန္းမိုခမ္းကို ၾကည့္သည္။

“မသိဘူး …. ခမ္း .. ေဇာ္ေဇာ္က အယ္လ္ဖာဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ ျဖစ္သြားတာပဲ ..“
“ေဇာ္ေဇာ္က … အယ္လ္ ဖာ !!! ေသခ်ာလို႔လား ??? “
“ေသခ်ာတာေပါ့ .. ခမ္းကလဲ … သူ႔အနံ႔ကို ရတာပဲ . မလြဲႏိုင္ဘူး .. ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ေမာင္က စိတ္ခ်င္း ဆက္ႏြယ္ေနေသးတာပဲ ..“
“ဟင္ !!!… ထူးဆန္းလွခ်ည္လား ..“

နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္စြာ စိုက္ေငးၾကည့္မိၾကသည္။ သူမတို႔၏ အသိ၌ အသြင္ေျပာင္းခံလိုက္ရသည့္ သမန္း၀ံပုေလြႏွင့္ ေျပာင္းေပးလိုက္သည့္သူသည္ အကိုက္ခံရသူက သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ပံုစံေျပာင္းလဲႏိုင္သည့္ အခ်ိန္ထိ ဘြန္းျဖစ္ေနေသးသည္ဆိုတာမ်ဳိးကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးေပ။ နန္းမိုခမ္းသည္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနရာမွ ခဏအၾကာတြင္ ..

“ေနထက္ … နင့္စိတ္ကိုနင္ ခဏထိန္းထားပါလား … ခမ္း တစ္ခု စမ္းခ်င္လို႔ ..“
“အိုေကေလ …“
“ျဖဴျပာ .. ေဇာ္ေဇာ္ကို ျပန္သြားေခၚပါဦး ..“

ျဖဴျပာသည္ နန္းမိုခမ္း ေျပာသလိုပင္ ေဇာ္ေဇာ္ကို ေခၚ၍ ျပန္၀င္လာသည္။ နန္းမိုခမ္း ေျပာသလို ေနထက္သည္ သူ႔အသိကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီမို႔ အေစာကလို သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံေတာ့ မေျပာင္းလဲေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္သူသည္ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ရပ္ေနသည့္ ေဇာ္ေဇာ္ကိုေတာ့ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ကာၾကည့္ေနေလသည္။

“ေဇာ္ေဇာ္ … အခုေလးတင္ ေနထက္ေျပာလို႔ သိရတာက .. နင္ဟာ သူ႔လိုပဲ အယ္လ္ဖာ၀ံပုေလြတဲ့ .. သေဘာက နင္သာ အယ္လ္ဖာမွန္လွ်င္ တကယ္တမ္းေတာ့ ေနထက္ ေျပာတဲ့စကားကို နားေထာင္စရာမလိုဘူး .. ဒါေပမယ့္ ငါျမင္တာက ေနထက္က ငါ့တို႔အနား မလာနဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့ .. နင္အခန္းထဲက ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတာပဲ .. အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ ..“
“မေျပာတတ္ဘူး .. မိုခမ္း ..“
“ဒါဆိုလဲ ထပ္စမ္းၾကည့္ရေအာင္ ..“

နန္းမိုခမ္း၏ အၾကည့္က ေနထက္ဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေနထက္ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ရွင္းကာ ေဇာ္ေဇာ္ကို စိုက္ၾကည့္၍ အမိန္႔ေပးသည္။

“ေဇာ္ေဇာ္ .. အခန္းထဲက ထြက္သြားစမ္း ..“

သူတို႔အားလံုး ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကိုယ္မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေဇာ္ေဇာ္သည္ ေအးေအးလူလူႏွင့္ အခန္းထဲက ထြက္သြားေလသည္။

“Holy Shit !!! … ေနထက္ .. နင္ အယ္လ္ဖာကို အမိန္႔ေပးလို႔ရတယ္ ..“

ေစာကလ်ာသည္ အ့ံၾသတႀကီးႏွင့္ ထ၍ ေအာ္သည္။ လူစစ္စစ္ဆို၍ တစ္ေယာက္ထဲသာ က်န္ရွိေနသည့္ ေမယမင္းသည္ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ၿငိမ္နားေထာင္ေနရာမွ သူမ သိခ်င္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။

“ကိုကိုက အဲဒီလို အမိန္႔ေပးႏိုင္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ကလ်ာ ..“
“မသိဘူး .. ယမင္း .. မိုခမ္းလဲ သိမယ္ မထင္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ တခါမွေတာ့ မၾကားဖူးဘူး …“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေစာကလ်ာ၏ ေျဖရွင္းမႈကို ေထာက္ခံသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ..

“ဒီလို .. ယမင္း .. အယ္လ္ဖာဆိုတာ သမန္း၀ံပုေလြ ေလာကမွာ အင္မတန္မွ ရွားပါးတဲ့ class တစ္ခုပဲ .. တခ်ဳိ႔အယ္လ္ဖာေတြဟာ သူတို႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာေတာင္ ေနာက္ထပ္ အယ္လ္ဖာတစ္ေယာက္ကို မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္ .. ေျပာခ်င္တာက အယ္လ္ဖာဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖစ္လာႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး .. အခုေတာ့ ေနထက္ ကိုက္လိုက္တာနဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္က အယ္လ္ဖာ ျဖစ္သြားတယ္ … တကယ္လို႔ ေနထက္ အသြင္ေျပာင္းလိုက္တဲ့ ေယာက္်ားေလးတိုင္းဟာ အယ္လ္ဖာေတြခ်ည္း ျဖစ္လာမယ္ဆို မေတြးရဲစရာပဲ … အယ္လ္ဖာဆိုတာ သာမန္မဟုတ္ဘူး .. ယမင္း ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေနာက္ၿပီး သူက .. အယ္လ္ဖာေတြကို အမိန္႔ေပးႏိုင္ဦးမယ္ေလ …“

ေစာကလ်ာသည္ နန္းမိုခမ္း၏ စကားကို ျဖည့္စြက္ကာ ေျပာေပးသည္။ ေနထက္သည္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး ေျပာသမွ်ကို ၿငိမ္ကာ နားေထာင္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးသည္။ ေနထက္၏ အၿပံဳးကို ျမင္သြားသည့္ ေမယမင္းက ..
“ဘာၿပံဳးတာလဲ .. ကိုကို ..“
“ေအာ္ .. ေဇာ္ေဇာ္က အယ္လ္ဖာ ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ .. မီမီလြင္ကို စိုင္းေမာင္လက္က ျပန္လုဖို႔ကိစၥမွာ သူနဲ႔ sex လုပ္ဖုိ႔ မလိုေတာ့လို႔ဘူးေလ .. အဲဒီအခ်က္ကို ေတြးမလို႔ပါ ..“
“ဘာ !!! .. ေျပာတယ္ .. ေနထက္ ..“
“ေဆာရီး … ေဇာ္ေဇာ္ .. ငါ အဲဒီအပိုင္းေလး ခ်န္ထားခဲ့မိလုိက္တယ္ .. အခုေတာ့ ျပသနာ မရွိေတာ့ပါဘူး .. ဟင္း .. ဟင္း ..“

ေဇာ္ေဇာ္မွလြဲ၍ က်န္သူမ်ားသည္ ေနထက္အေျပာကို သေဘာက်စြာ ရယ္မိၾကသည္။ တစ္မနက္လံုးကတည္းက အရယ္အၿပံဳးမရွိခဲ့သည့္ သူတို႔သည္ အခုမွပဲ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသလိုျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေနထက္ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာေတာ့ပဲ မွိန္း၍သာ ေနသည္။ နန္းမိုခမ္းႏွင့္တကြ က်န္သူမ်ားသည္ ေနထက္အနားယူေနမွန္းသိ၍ အလိုက္တသိႏွင့္ပင္ အျပင္မွာ ထြက္ကာေနၾကသည္။ ေမယမင္းတစ္ေယာက္သာလွ်င္ ေနထက္အနား က်န္ခဲ့သည္။

အခ်ိန္သည္ တစတစႏွင့္ ကုန္ဆံုးလာခဲ့သည္။ အခ်ိန္တစ္နာရီျပည့္တိုင္း သံစံုျမည္ကာ အခ်က္ေပးေနသည့္ ဧည့္ခန္းထဲမွ တိုင္ကပ္နာရီကို နန္းမိုခမ္းတုိ႔ တေစၦတစ္ေကာင္ႏွယ္ စိုးရြ႔ံစြာ စိုက္ၾကည့္မိၾကသည္။ သူမတို႔အားလံုးသည္ အေထြအထူးတိုင္ပင္ထားၾကသည္ မဟုတ္ပါပဲႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွလဲ မဆိုၾက။ ေဒၚစႏၵာလြင္ ကိုယ္တိုင္လဲ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ မီဖိုခန္းထဲ၀င္လိုက္၊ ဧည့္ခန္းျပန္ထြက္လာလိုက္ႏွင့္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္။

“ေဇာ္ေဇာ္ … ကိုကိုက ခဏ လာပါဦးတဲ့ ..“
ညေျခာက္နာရီေက်ာ္ေသာအခါ ေမယမင္းသည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေဇာ္ေဇာ္တစ္ဦးတည္းကို ေရြးကာေခၚသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ထိုင္ရာမွ ထ၍ အိပ္ခန္းဘက္ေလွ်ာက္သြားေသာအခါ မေနႏိုင္သည့္ နန္းမိုခမ္းတို႔လဲ ေနာက္မွပါသြားၾကသည္။

“က်န္တဲ့သူေတြ ၀င္မလာပါနဲ႔ .. ေဇာ္ေဇာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ၀င္လာခဲ့ပါ ..“
ကုတင္ေပၚတြင္ ေျခဆင္းကာထိုင္ေနသည့္ ေနထက္သည္ အေပါက္၀က လူစုလူေ၀းကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အယ္လ္ဖာအသံသံုး၍ အမိန္႔ေပးကာဆိုသည္။ နန္းမိုခမ္းတို႔ တစ္သိုက္ ဘယ္လိုမွ မျငင္းဆန္ႏိုင္ပဲ ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားၾကသည္။ ေမယမင္းတစ္ေယာက္သာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမကို ေမတၱာရပ္ခံသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ေနထက္ကို နားလည္ေပးသည့္အေနျဖင့္ မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ႏွင့္ ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။

“ဒါကိုေတာ့ လက္မခံပါရေစနဲ႔ .. ေနထက္ရယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ေနထက္ .. ငါတို႔ လိုက္ခဲ့ပါရေစ.“

နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္၏ အမိန္႔စကားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္ မ၀ံ့မရဲအသံႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ ေမယမင္းသည္မူ ေနထက္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ကာေနသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ ေခါင္းတခါခါ ျဖစ္ေနရာမွ ..

“သား .. ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးၿပီလား ..“
“က်ေနာ္ စဥ္းစားၿပီးသြားၿပီ .. မာမီ .. သူတို႔ကိုပါ ေခၚသြားလို႔ က်ေနာ္ စိုင္းေမာင္ကို မႏိုင္ပဲ ရႈံးခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ .. အဲဒီေနရာမွာတင္ စိုင္းေမာင္ရဲ ႔လက္ထဲ သူတို႔ ျပန္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္ .. က်ေနာ့္မွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူး .. မသြားဘူးဆိုလွ်င္လဲ .. မီမီလြင္ခမ်ာ စိုင္းေမာင္ အႏိုင္က်င့္တာ ခံေနရလိမ့္မယ္ .. က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ …က်ေနာ္နဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္ပဲ သြားမယ္ ..“

ေဒၚစႏၵာလြင္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ ထိုင္ေနရမွထကာ သူမအိပ္ခန္းဘက္ကို မ်က္ႏွာကို အုပ္၍ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ေနထက္ အခ်ိန္တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန္႔ထက္ ၾကာေအာင္ ထပ္ေနလွ်င္ ပိုဆိုးလာေတာ့မည္ဆိုသာ သိ၍ ဘာမွ ထပ္မရွင္းျပေတာ့ပဲ ဧည့္ခန္းအျပင္ကိုထြက္သည္။ ဧည့္ခန္းေပါက္၀ ေရာက္ခါနီး၌ သူ႔လက္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြဲထားတာ ႀကံဳရသည္။ မ်က္၀န္းေထာင့္တြင္ မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲေနသည့္ ေမယမင္းသည္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။

“မသြားပါနဲ႔ ကိုကို .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ယမင္း အနားက ကိုကို ခြာမသြားပါနဲ႔ …ကိုကို႔ ထပ္အဆံုးရႈံး မခံႏိုင္ဘူး …“

ေနထက္ ေမယမင္း၏ မ်က္၀န္းေထာင့္က မ်က္ရည္စေလးေတြကို ပါးျပင္ထက္လိမ့္က်မလာခင္ အသာအယာသုတ္ေပးၿပီး ဆြဲထားသည့္ လက္ကို ညင္ညင္သာသာေလး ျဖဳတ္သည္။ ျဖဴသြယ္ႏူးညံ့သည့္ ေမယမင္း၏ လက္မွ သူ႔လက္ကို ဖယ္ခြာယူရသည့္ ကိစၥသည္ သူ႔ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြင္ အခက္ခဲဆံုးေသာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ရသည္ႏွင့္ တူေနသည္။

“ယမင္းကို ကိုကို ခ်စ္တယ္ ..“
ေနထက္ ေမယမင္း၏ မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္၍ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီးၿပီးခ်င္း ေမယမင္း ျပန္ဆြဲထားလို႔ မရေအာင္ ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္သည္။ စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကည့္ေနၾကသည့္ ေစာကလ်ာႏွင့္ နန္းမိုခမ္းတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ..

“ကလ်ာနဲ႔ခမ္းကိုလဲ .. ခ်စ္ပါတယ္ ..“
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေနထက္သည္ မေျပးယံုတမယ္ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္ခဲ့ေလသည္။ လမ္းမေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ေနထက္သည္ သမန္း၀ံပုေလြပံုစံ ေျပာင္းကာ အေမွာင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေဇာ္ေဇာ္သည္ ယိုင္လဲေတာ့မည္ဟန္ ေပါက္ေနေသာ ေမယမင္းကို ေဖးမကာ ဖက္ထားၾကသည့္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေနထက္ေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သည္။ အိမ္ေပါက္၀ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္သည္ ေနထက္နည္းတူ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ပံုစံအသြင္ေျပာင္းသည္။ ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ တမဟုတ္ခ်င္း ညအေမွာင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ တိုက္အိမ္ေလး၏ တံခါးေပါက္၀နား၌မူ မိန္းမငယ္ေလးသံုးေယာက္သည္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ အသြင္ႏွင့္ အေမွာင္ထဲသို႔ ၾကည့္ကာေန၍ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ေနထက္ ထြက္လာၿပီ ..“

ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ထြန္းသူသည္ ေလတင္အရပ္တြင္ ရွိေနသည့္တိုင္ ေနထက္ အိမ္ေပါက္၀ေရာက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ကြယ္ထားသည့္ ခ်ဳံပုတ္ေနာက္တြင္ ျပားျပား၀ပ္ကာ ပုန္းသည္။ သူတို႔အဖို႔ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ေနထက္သည္ ေဘးဘီကိုပင္ ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံေျပာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ မိုးမခေတာဘက္ကို ဦးတည္၍ ေျပးလႊားသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနထက္ေပ်ာက္သြားၿပီမို႔ စိုင္းေမာင္၏ အမိန္႔ကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ထြန္းသူ ခ်ဳံပုတ္အကြယ္မွ အျပင္ကို ထြက္မည္ျပဳခိုက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အိမ္ထဲမွ ေျပးထြက္လာသည္ကို ေတြ႔သည္။

“ဟာ .. ေဇာ္ေဇာ္က သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္ေနပါလား … ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ အယ္လ္ဖာ ..“

ေက်ာ္ေက်ာ္၏ အံ့အားတႀကီး ေရရြတ္သံသည္ ေဇာ္ေဇာ္အဖို႔ေတာ့ နားနားတြင္ကပ္၍ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သည့္အလား က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ မီမီလြင္တို႔ ျပန္လည္စံုစည္းေစႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းတရား မွန္သမွ်သည္ ထြန္းသူအတြက္ေတာ့ မနာလို၀န္တိုမႈမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ အေၾကာက္တရားမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ အားငယ္ေၾကာက္ရြ႔ံေနသည့္ မီမီလြင္ကို ေဖးမရင္း သူ သူမကို တစ္ဖတ္သက္ ေမတၱာရွိသြားခဲ့သည္ကို သူကိုယ္တိုင္သာ သိသည္။ ထြန္းသူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ေလးဖင့္စြာခ်ၿပီး ငူငူႀကီး ျပန္ထိုင္သည္။

“နန္းမိုခမ္းတို႔ ပါမသြားဘူး … တကယ္လို႔ ေမယမင္းနဲ႔ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို ဖမ္းဖို႔ ကိစၥမွာ .. သူမတို႔ ၀င္ရႈပ္လွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ .. ထြန္းသူ ..“
“မတတ္ႏိုင္ဘူး .. ေက်ာ္ေက်ာ္ .. စိုင္းေမာင္ အမိန္႔ကို ငါတို႔ လြန္ဆန္လို႔မွ မရတာ .. အၾကမ္းပတမ္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ … ငါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အႏၱရယ္မျပဳခ်င္ဘူး …“

ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ထြန္းသူသည္ စိုင္းေမာင္၏ ေကာက္က်စ္လွသည့္ အႀကံအစည္ကို မလြဲသာမေရွာင္သာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ေနထက္အိမ္နားတြင္ ေခ်ာင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုင္းေမာင္၏ အမိန္႔အရ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ေမယမင္းကို ဖမ္းရမည္ျဖစ္ၿပီး ထြန္းသူကေတာ့ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို ဖမ္းေခၚရမည္ ျဖစ္သည္။ စိုင္းေမာင္သည္ ေနထက္ကို မႏိုင္ႏိုင္သည့္နည္းျဖင့္ အႏိုင္ယူဖို႔ ျပင္ဆင္ထားသျဖင့္ သူ႔ဘက္က အထက္စီးရေအာင္ ယုတ္ယုတ္မာမာ ႀကံစည္ထားခဲ့သည္။

“အသင့္ ျဖစ္ၿပီလား .. ထြန္းသူ ..“

ေက်ာ္ေက်ာ္၏ စိတ္မသက္သာစြာ ေမးသည့္ အေမးကို ထြန္းသူတစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္ကပင္ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်ဳံပုတ္အကြယ္မွ ထကာ ေနထက္အိမ္ထဲသို႔ ေျပး၀င္မည္ျပဳခိုက္ သူတို႔ေနာက္နားရွိ ခ်ဳံပုတ္တစ္ခုသည္ လႈပ္ခါသြားသည္။ ဘာမ်ားလဲဟု ႏွစ္ေယာက္သား လွည့္အၾကည့္တြင္ သူတို႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို မည္းမည္းအရိပ္တစ္ခု လွ်ပ္ျပက္သလို ေရာက္လာသည္ကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“သူ .. သူ မရွိေတာ့ဘူး ..“
“ေတာက္ !! … ေဆာရီး .. ယမင္း … “

ေစာကလ်ာသည္ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရအသံႏွင့္ ေရရြတ္ရင္း ေတာက္ေခါက္မိသည့္ သူမ၏ အျပဳအမူအတြက္ မ်က္ႏွာေလး ညိဳးငယ္ေနသည့္ ေမယမင္းကို ေတာင္းပန္မိသည္။ ထိုအခိုက္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔လံုး လာေနသည့္ လွ်ပ္စစ္မီးသည္ ျဖတ္ခနဲ ပ်က္သြားသည္။

“အေရးထဲ ဒီမီးကလဲ … ျဖဴျပာ မီးျခစ္ ရွာစမ္းပါ ..“

ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာ မဟုတ္လို႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနၾကသည့္ ေကာင္မေလးေတြသည္ ဧည့္ခန္းထဲကို ဖေယာင္းတိုင္ကိုင္ကာ ေလွ်ာက္လာသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္ကို ျမင္မွ ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ ပံုစံကို ၾကည့္ကာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မိမွ သူမ မ်က္လံုး ၀ိုင္းသြားသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ အေစာတုန္းက အ၀တ္အစားႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္တစ္ထည္ကို လဲကာ ၀တ္ထားေလသည္။

“မိုခမ္း … သမီး တို႔က ေနထက္ စကားကို မလိုက္နာပဲ ေနလို႔ မရဘူးလား ..“
“မရဘူး .. အန္တီ …“

နန္းမိုခမ္းသည္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ စကားႏွင့္ ပံုစံကို တြဲကာျမင္ၿပီး ခ်က္ခနဲ သေဘာေပါက္သည္။ နန္းမိုခမ္းနည္းတူ နားလည္လိုက္သည့္ ေမယမင္းသည္လဲ ထိုင္ရာမွထကာ ေဒၚစႏၵာလြင္ အနားေရာက္လာသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္က လက္ကမ္းေပးလိုက္သည္တြင္ သူမသည္ ေဒၚစႏၵာလြင္လက္အား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အနားတြင္ ယွဥ္ကာရပ္သည္။ ေမယမင္း၏ သေဘာကိုနားလည္သည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္ေသာ ေဒၚစႏၵာလြင္သည္ နန္းမိုခမ္းတို႔ဘက္ ျပန္လွည့္ၿပီး ..

“ကဲ … မိုခမ္း … စိုင္းေမာင္ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ သမီး ေျပာျပႏိုင္ၿပီ ..“
“အန္တီ .. စဥ္းစားပါဦးေနာ္ ..“
“ေတာ္ေတာ့ .. မိုခမ္း !!! … ငါ့သားနဲ႔ ငါ့သမီး ရန္သူလက္မွာ ရွိေနခ်ိန္မွာ အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အိမ္မွာ ငါမေနႏိုင္ဘူး .. ငါ စိတ္မဆိုးခင္ ေျပာစမ္း မိုခမ္း ..“

နန္းမိုခမ္း မတတ္တာေတာ့သည္အဆံုး စိုင္းေမာင္ ခ်ိန္းထားသည့္ ေနရာကို ေျပာမည္အျပဳ အိမ္ေရွ႔တံခါး၀မွ အသံဗလံအခ်ဳိ႔ကို ၾကားရသည္။ ေနထက္ ျပန္လာသည္ထင္ၿပီး ေမယမင္း အေျပးအလႊား တံခါးကို သြားဖြင့္မည္အျပဳ ေစ့ထားသည့္တံခါးမႀကီးသည္ ၀ုန္းခနဲ က်ဳိးကာပြင့္ထြက္သြားၿပီး ဥေရာပ၀တ္စံုအနက္ကို အခ်ဳိးက်စြာ၀တ္ဆင္ထားသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္သည္ Men in Black ထဲမွ ဒီဇိုင္းႏွင့္ အိမ္ထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ တံခါးရြက္ေတြ ေနာက္သို႔လြင့္စင္လာသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ကာ ေနာက္ျပန္အဆုတ္ ေမယမင္းသည္ ေျခေခါက္ကာလဲသည္။ ေစာကလ်ာႏွင့္ နန္းမိုခမ္းသည္ အႏၱရာယ္ဆိုတာကို ရိပ္မိသည္ႏွင့္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံအသြင္ေျပာင္းသည္။ ေစာကလ်ာ အရင္ဆံုးေျပးထြက္ကာ လွဲက်ေနသည့္ ေမယမင္းကို လွမ္းဆြဲမည္ ျပဳခိုက္ ေနထက္တို႔တိုက္အိမ္ေလး၏ ျပတင္းေပါက္ေနရာမ်ားမွ က်ယ္ေလာင္သံအသံႀကီးမ်ား ျမည္ဟိန္းကာ ပြင့္ထြက္ၿပီး ၀တ္စံုနက္ႏွင့္ လူမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ရႈပ္ေထြးသြားသည့္ အေျခအေနကို ပိုဆိုးရြားေစသည္က မီးပ်က္လို႔ဆိုကာ ေဒၚစႏၵာလြင္ ထြန္းထားခဲ့သည့္ ဖေယာင္းတိုင္သည္ ျပတင္းေပါက္နံရံပြင့္အထြက္တြင္ စားပြဲေပၚကေန ေအာက္ျပဳတ္က်ၿပီး ပံုက်ေနသည့္ လိုက္ကာစတစ္ခုကို စြဲကာ ဟုန္းခနဲ မီးထေတာက္သည္။ တလွ်ံညီးညီးေတာက္ေလာင္လာသည့္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္တကြ ေဒၚစႏၵာလြင္တို႔ အားလံုးသည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ကာေနၾကေလသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ဘယ္လိုထင္လဲ .. ေနထက္ ..“

ေဇာ္ေဇာ္သည္ ႀကီးမားသည့္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ခု၏ အကြယ္မွေန၍ ေနထက္ႏွင့္အတူ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရာမွ ဂနာမၿငိမ္သည့္ အမူအယာႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ေမးသည္။ သူ၏ မ်က္၀န္းအစံုသည္ ေပ၁၀၀အကြာေလာက္တြင္ ရွိမည့္ စိုင္းေမာင္၏ စားက်က္ဟု နန္းမိုခမ္း ညႊန္းလိုက္ေသာ သစ္သားအိမ္စုတ္ေလးတစ္လံုးကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿခံစည္းရိုးဟူ၍ မည္မည္ရရ မရွိသည့္ အဆိုပါတစ္ထပ္အိမ္သည္ မိုးမခေတာကို ျဖတ္ကာသြားသည့္ လူအသြားအလာနည္းေသာ ေတာတြင္းလမ္းဟု ဆိုရမည့္ ေျမနီလမ္း၏ ေဘးတြင္ သီးသန္႔ရွိကာေနသည္။ ေနထက္ ေဇာ္ေဇာ္ကို ျပန္အေျဖမေပးေသးပဲ ညေလအေ၀ွ႔၌ ႏွာေခါင္းကို ေမာ့၍ တရႈံ႔ရႈံ႔ႏွင့္ အနံ႔ခံသည္။ ေဇာ္ေဇာ္လဲ ေနထက္ နည္းတူျပဳမူသည္။

“ဘာ အနံ႔ရလဲ .. ေဇာ္ေဇာ္ ..“
“ဘာမွ မရဘူး .. စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔ႀကီးပဲ ရတယ္ .. လူေကာ ရွိရဲ႔လား ..“
“ရွိမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ .. ဟိုေခြးေကာင္ .. အမိုးနီးယားသံုးၿပီး အနံ႔ခံလို႔ မရေအာင္ လုပ္ထားတာ ထင္တယ္ ..“
“ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ..“
“မထူးဘူးကြာ .. လာ သြားၾကမယ္ ..“

ေနထက္ စိုင္းေမာင္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အသက္ကို၀ေအာင္ ရွဴကာ ပုန္းေနရာမွ ထြက္သည္။ အားသံုးကာ အသက္ရွဴလိုက္၍ ဒဏ္ရာရထားသည့္ သူ႔နံရိုးေနရာမွ ေအာင့္တက္သည္။ အသည္းခိုက္ေအာင္နာက်င္မႈေၾကာင့္ လွမ္းေနသည့္ ေျခလွမ္းသည္ ငါးလွမ္းမွ မျပည့္ေသး ေျခအစံုကို ထိန္းကာ ရပ္ရသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေဇာ္ေဇာ္သည္ သူေနာက္ကေလွ်ာက္လာေပမယ့္ ေနထက္ကို ေက်ာ္ကာသြားသည္။ ေနထက္ အားတင္းကာ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ေလွ်ာက္ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေျမျပင္မွ အနည္းငယ္ျမင့္ေနသည့္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္ရာ သစ္သားေလွကားအနား အေရာက္တြင္မူ တိုင္ပင္ထားသလို ရပ္မိၾကသည္။

“စိုင္းေမာင္ !!!! “

ေနထက္၏ ေအာ္သံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဟိန္းကာထြက္သည္။ သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးမ်ား ေပါက္ကာ နက္ရိႈင္းသည့္ေတာပိုင္းမို႔ သူ႔အသံသည္ ရုတ္ခ်ည္းမေပ်ာက္ကြယ္ပဲ အသံလိႈင္းရိုက္ကာ ပဲတင့္ထပ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါပဲ့တင္သံမ်ားဆံုး၍ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး နဂိုၾကားေနက် ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားႏွင့္ ျပန္ျပည့္လာသည့္တိုင္ စိုင္းေမာင္ႏွင့္တူတာဆို၍ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔ရပါ။

“စိုင္းေမာင္ !!!!!!!!!!!!!! …“

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနထက္၏ ပဲတင့္သံ မဆံုးခင္မွာပင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အိမ္တံခါးဘက္မွ လႈပ္ရွားသံအခ်ဳိ႔ကို ေနထက္ေရာ ေဇာ္ေဇာ္ပါ ၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ “ကြ်ီ“ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ခေနာ္ခနဲ႔ တံခါးခ်ပ္သည္ အတြင္းဘက္သို႔ ေနာက္ျပန္ပြင့္သည္။ ေနထက္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ စူးရွလြန္းသည့္ သမန္း၀ံပုေလြ မ်က္စိႏွင့္ တံခါးအတြင္းသို႔ အားစိုက္ၾကည့္ေသာ္လဲ အိမ္ထဲရွိအမိုက္ေမွာင္က သိပ္သည္းလြန္းေပရာ တဒဂၤေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရေခ်။ ခဏအၾကာမွ ၀ိုးတိုး၀ါးတားႏွင့္ လူရိပ္တစ္ခုကို ျမင္ရၿပီး ထိုအရိပ္သည္ တစတစ ပီျပင္လာကာ စိုင္းေမာင္အျဖစ္ အျပင္ကို ေလွ်ာက္ထြက္လာေလသည္။

စိုင္းေမာင္ထြက္လာၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ သူ႔ေနာက္မွ လူႏွစ္ေယာက္လိုက္ကာ ထြက္လာသည္။ စိုင္းေမာင္၏ လႈပ္ရွားမႈကို မ်က္ခ်ည္ျပတ္မခံႏိုင္ပဲ သတိႏွင့္ ၾကည့္ကာေနရသည္မို႔ ေနထက္သည္ အစပိုင္းက စိုင္းေမာင္ေနာက္က ပါလာသူေတြကို ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ထြန္းသူလို႔ပဲ ထင္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ပတ္လည္တြင္ စူးရွစြာပက္ဖ်န္းထားသည့္ အမိုးနီးယားအနံ႔ထက္ပင္ ပို၍ စူးနစ္သည့္ ေျမြဆိုးေပါင္းစံုတို႔စုထားသလို အနံ႔မ်ဳိးကသူ႔ႏွာ၀ကို တစ္ဖန္ျပန္ရိုက္ခတ္မွ စိုင္းေမာင္၏ ေနာက္နားတြင္ ကပ္ရပ္ေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကို သတိထားၾကည့္မိသည္။ ဟင္ .. ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြပါလား ..။

ေနထက္ စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္သည္။ သူႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္သည္ ဒီညေတာ့ ဘယ္လိုမွ အသက္ရွင္လွ်က္ ဒီေနရာက ျပန္သြားႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္။ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံ အသြင္ေျပာင္းကာ စိုင္းေမာင္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ျပင့္ထားရာမွ မူလနဂို လူသာမန္ပံုစံအသြင္သို႔ ျပန္ေျပာင္းလိုက္သည္။ စိုင္းေမာင္ကို ၾကည့္ကာ တရွဴးရွဴးႏွင့္ မာန္ဖီေနေသာ ေဇာ္ေဇာ္သည္ ေနထက္၏ ေျပာင္းလဲသြားသည့္ အသြင္အျပင္ကို နားမလည္ႏိုင္ေပမယ့္ ဘာမွမေမးပဲ သူကိုယ္တိုင္လဲ လူသာမန္ပံုစံကို ျပန္ေျပာင္းသည္။ အေၾကာင္းမရွိပဲ ေနထက္ ျပဳမူမည္မဟုတ္ဆိုတာ သူသိသည္။ သို႔ေသာ္ စိုင္းေမာင္ကိုမူ မီးပြင့္ေတာ့မတတ္ ေဒါသမ်က္လံုးေတြႏွင့္ စူးစူးရဲရဲ စိုက္ကာၾကည့္ၿမဲ ၾကည့္ေနသည္။

“ငါ့ ညီမ ဘယ္မွာလဲ စိုင္းေမာင္ ..“
“အထဲမွာ ေနထက္ .. မီမီလြင္က သမန္း၀ံပုေလြပံုစံ မေျပာင္းႏိုင္ေသးလို႔ .. ငါ စိတ္ခ်ရေအာင္ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ထားတယ္ ..“

စိုင္းေမာင္၏ အေျဖက ေဇာ္ေဇာ္၏ ေဒါသကို ဆြေပးသလို ျဖစ္ၿပီး ေရွ႔ကို တိုးထြက္ေစေတာ့မည္သေယာင္ ျဖစ္ေစသည္။ ေနထက္သာ လွမ္းမဆြဲထားလွ်င္ ေဇာ္ေဇာ္သည္ စိုင္းေမာင္ကို ခုန္အုပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ ေအးစက္စက္ အမူအယာႏွင့္ ေနထက္တို႔ကို ဂရုမထားသလို ၾကည့္ေနသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္သည္ ေဇာ္ေဇာ္၏ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားအသြင္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြက စိမ္းခနဲ လက္သြားၿပီး ေနထက္တို႕ကို ရွဴတည္တည္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။

“ေၾသာ္ .. မင္းက အေဖာ္ပါလာတာကိုး … ေနာက္ၿပီး အယ္လ္ဖာေတာင္မွ ဟုတ္လား ..“
“မင္းလဲ .. ေဘာ္ဒါအသစ္ေတြကို ေခၚထားတာပဲ မဟုတ္လား ..“

ေနထက္၏ “ေဘာ္ဒါ“ ဆိုသည့္ စကားတြင္ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ အနည္းငယ္ပ်က္သြားသည္ကို သူသတိထားမိ၏။ ေနထက္ ေခါင္းထဲတြင္ အႀကံတစ္ခု ျဖတ္ခနဲ ရလိုက္ၿပီး စကားဆက္မည္အျပဳ စိုင္းေမာင္၏ အသံက သူ႔ထက္ဦးေအာင္ ေပၚလာသည္။

“ေဘာ္ဒါပဲ ဆိုၾကပါစို႔ .. အစတုန္းကေတာ့ သံုးေယာက္ပဲ .. အခုေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ေပၚမလာလို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ .. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္း ငါတို႔ကို အန္တုလို႔ မရပါဘူး … ေနထက္ ..“

ေနထက္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးအား ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ စိုင္းေမာင္ကိုသာ တည္တည္စိုက္ၾကည့္သည္။
“စိုင္းေမာင္ … မင္းနဲ႔ငါ ဘာေတြပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သမန္း၀ံပုေလြေတြပါကြာ .. ဒီ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ဆိုတာေတြဟာ သမိုင္းအစဥ္အဆက္ထဲက ငါတို႔ ရန္သူေတြေလ … ေနာက္ၿပီး သတၱ၀ါတိုင္းရဲ႕ရန္ ရန္သူေတြ … လမ္းလြဲ မလိုက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ စိုင္းေမာင္ .. မင္းသာ စဥ္းစားတတ္မယ္ဆိုလွ်င္ ငါတို႔ေတြ ေပါင္းၿပီး ဒီေကာင္ကို သုတ္သင္ပစ္လို႔ရတယ္ .. ဒီကမာၻ႔ရန္ေတြကို ရွင္းၿပီးမွ မင္းနဲ႔ငါ ျပသနာကို ေျဖရွင္းမယ္ဆိုလဲ ေနာက္မက်ေသးပါဘူး ..“

ေနထက္၏ စကားက ၿငိမ္သက္စြာ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္အား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေစသည္အထိ ထိေရာက္ပါသည္။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြ၏ အၾကည့္က စိုင္းေမာင္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ေနထက္ …ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ကို သတ္ဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုး သမန္း၀ံပုေလြ ႏွစ္ေကာင္ သို႔မဟုတ္ သံုးေကာင္ရွိမွ ျဖစ္တာ …အဲဒါမင္းသိလား … ဒါေတြထားလိုက္ပါ … ငါဘာျဖစ္လုိ႔ သူတို႔နဲ႔ ပူေပါင္းရတယ္ဆိုတာ မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး .. မဆိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ ..“
“ဆိုင္တယ္မဆိုင္ဘူးဆိုတာ မင္း ေျပာျပမွပဲ ငါသိမွာေပါ့ စိုင္းေမာင္ .. ေနာက္ၿပီး မင္းတစ္ခုမွားသြားတယ္ .. ေပၚမလာဘူးဆိုတဲ့ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ကို ငါတစ္ေယာက္ထဲ ရင္ဆိုင္ၿပီး မေန႕ကရွင္းခဲ့တယ္ .. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ တို႔ေတြ သံုးေယာက္က ဂရုစုိက္စရာလား ..“

“မင္း .. မင္း … မလိမ္နဲ႔ !!! “

ပထမဦးဆံုး အျဖစ္ စိုင္းေမာင္၏ ညာဘက္နားတြင္ ရွိေနသူ အရပ္အနည္းငယ္ပုသည္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ဆီမွ အသက္မဲ့သည့္ ေဒါသသံက ထြက္ေပၚလာသည္။ ေနထက္ဆီမွ သတင္းစကားေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ တုန္လႈပ္သြားသည္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည့္ ေဇာ္ေဇာ္က သတိျပဳမိသည္။ ေနထက္သည္မူ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြကို ဂရုစိုက္မေနအားပဲ စိုင္းေမာင္ မ်က္ႏွာေပၚက အမူအယာအေျပာင္းအလႊဲကိုသာ အာရံုစိုက္ထားသည္။ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္၀န္းအစံုသည္ ယူက်ဳံးမရသည့္ အသြင္ႏွင့္ ညိဳးငယ္စြာေတြေ၀သြားသည္။ ေနထက္ ၀မ္းသာသြားမည္ျပဳခိုက္ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္လံုးက ျဖတ္ခနဲ ၀င္းလာၿပီး ေဒါသႏွင့္ ျပန္လည္ေတာက္ေျပာင္လာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ေနထက္၏ စိတ္ဓါတ္ခမ်ာ အ၀ီစိသို႔ ဒိုင္ဗင္ထိုးကာ က်ဆင္းသည္။

“ေတာ္ေတာ့ ေနထက္ .. မင္း ငါ့ကိုေက်ာၿပီး လုပ္ခဲ့တာေတြ မ်ားၿပီ .. ဒီေတာ့ မင္းေသဖို႔သာ ျပင္ေပေတာ့ !!! ..“

စိုင္းေမာင္သည္ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ေလွကားအျမင့္မွခုန္ခ်ကာ ေနထက္ေရွ႔သို႔ ျဖတ္ခနဲ ေရာက္လာသည္။ ေနထက္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ပံုစံအသြင္ေျပာင္းကာ ရင္ဆိုင္မည္ျပဳခိုက္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးသည္လဲ ေလထက္လွ်င္ျမန္သည့္ ႏႈန္းႏွင့္ သူတို႔နားကို ေရာက္လာသည္။ အရပ္ပုပုႏွင့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္သည္ ေဇာ္ေဇာ္ကို တြယ္ဖို႔အသင့္ ျဖစ္ေနၿပီး က်န္သည့္တစ္ေယာက္က လိုအပ္ပါက ၀င္ပါဖို႔အတြက္ အသင့္ျပင္ထားသည္။ သူေသကိုယ္ေသ အၿပိဳင္ကိုင္ဖို႔ စကၠန္႔ပိုင္းအလို၌ ကားစက္သံသဲ့သဲ့ၾကားရၿပီး ေနထက္တို႔ေရာ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္မ်ားပါ အသံလာရာသို႔ လမ္းဘက္သို႔ အထူးအဆန္းအေနႏွင့္ ၾကည့္မိၾကသည္။

“ဟဲ .. ဟဲ .. အဲဒါ မင္းအတြက္ ဆာပရိုက္(surprise) လက္ေဆာင္ပဲ ေနထက္ .. ငါ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ထြန္းသူကိုလႊတ္ၿပီး မင္းအေမနဲ႔ မင္းရည္းစားကို ဖမ္းေခၚလာခိုင္းထားတာ …“
“စိုင္းေမာင္ .. မင္း … မင္း … ေခြးမသားးးးး ….“

သို႔ေပမယ့္ အထက္စီးမွဆိုကာ အေက်ာႀကီးႏွင့္ျဖစ္ေနေသာ စုိင္းေမာင္မ်က္ႏွာေပးသည္ တစ္စီးထဲမဟုတ္သည့္ ကားသံမ်ားၾကားတြင္ ကြက္ခနဲ မ်က္ႏွာပ်က္သည္။ အေစာက မာန္ဖီကာ အေသအေက်တိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည့္ ေနထက္တို႔လူစုသည္ ခုႏွစ္စီးထက္မနည္းသည့္ အနက္ေရာင္ ပါဂ်ရိုးကားမ်ားက တန္းစီကာ လမ္းေဘးတြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္ေသာအခါ အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ ေက်ာက္ရုပ္မ်ားသဖြယ္ ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ရွိရာ အိမ္ေရွ႔ ေျမကြက္လပ္ကို စူးရွစြာထိုးထားသည့္ ကားမီေရာင္မ်ားစြာေၾကာင့္ ေနထက္တို႔သည္ ကားေပၚက ဘယ္သူေတြဆိုတာကို ကြဲကြဲျပားျပား မျမင္ရေခ်။ သူတို႔အားလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပင္ လူအေျမာက္အမ်ားသည္ ကားေပၚမွ အလွ်ိဳလွ်ိဳဆင္းလာၾကကာ ေနထက္တို႔ကို ၀ိုင္းထားၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ စူးရွသည့္ ကားမီးေရာင္တန္းမ်ားေၾကာင့္ လူေတြကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရသည့္တိုင္ အနံ႔ေတြကို ရရွိသည္တြင္ ေနထက္တို႔ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္းသည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြသည္ ေနထက္တို႔ကို ေျပးေပါက္မရွိေအာင္ ၀ိုင္းကာထားသည္။ ပိုဆိုးသည္ကာ သမန္း၀ံပုေလြအမ်ားစုသည္ အယ္လ္ဖာေတြ ျဖစ္ေနၾကသည့္ အခ်က္ပင္။ ေနထက္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္မေျပာႏွင့္ လူေသမ်က္ႏွာမ်ားကဲ့သို႔ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွိေနသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးပင္ မ်က္ႏွာေတြပ်က္ကာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ႏွင့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ထိုအခိုက္ ေနထက္တုိ႔ႏွင့္ အနီးဆံုးကားဆီမွ လူႏွစ္ေယာက္သည္ လူအုပ္ၾကားထဲမွ တိုးထြက္လာၿပီး ေနထက္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္ကိုေတြ႔သည္။ ကားမီေရာင္မွ အနည္းငယ္ေ၀းကြာသြားသည္ႏွင့္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္၏ အသြင္သ႑ာန္က ပီျပင္လာသည္။ ေနထက္မသိသည့္ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဒၚခင္သႏာၱျဖစ္ေနေလသည္။ ေနထက္ ေဒၚခင္သႏာၱကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ သူ႔ေနာက္ရွိ စိုင္းေမာင္ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။

“ေဖ ေဖ … သား …ကို ရွင္းျပခြင့္ေပးပါ ..“

“မင္း စကားေတြကို ေနာက္မွေျပာ .. အခုေလာေလာဆယ္ ဒီႏွစ္ေကာင္ကို ရွင္းပစ္လိုက္စမ္းးးး “

ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးကို လက္ညိဳးထိုးကာ မာန္ပါပါျဖင့္ ေျပာၾကားလိုက္သည့္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ သမန္း၀ံပုေလြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ စက္၀ိုင္းပံုစံ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ေခြး .. ေခြးစုတ္ေတြ .. မင္းတို႔ အားလံုး ေသဖို႔သာ ျပင္ထား … ငါတို႔လူေတြ မင္းတို႔ကို ျပန္ လက္ စားးး …“
“ေ၀ါင္း .. ဂူး … ဂူး … အားးးးး …“

နားကြဲမတတ္ ဟိန္းေဟာက္မာန္ဖီသံမ်ား သတ္ပုတ္ထိုးေဖာက္သံမ်ားအဆံုး၊ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း၌ပင္ ပြဲက ၿပီးဆံုးသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ဦး၏ ကိုယ္သည္ တစစီ မျဖစ္ယံုတမယ္ အေနအထားႏွင့္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးၾကည္ေမာင္တို႔ သမန္း၀ံပုေလြမ်ားဘက္မွလဲ အေျခအေနအေကာင္းခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ ေလးေယာက္ထက္ မနည္းသည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြသည္ ဒဏ္ရာအသီးအသီးရကာ နီးစပ္ရာလူေတြက သူတို႔အား ေဖးကူထားရေလသည္။ ညေလျပည္က ညွင္းသဲ့စြာတိုက္ခတ္ေနသျဖင့္ အက္ဆစ္နံ႔လိုမ်ဳိး ဆိုးရြားလွသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္တို႕၏ ၀ိညာဥ္မဲ့ကိုယ္မွ အနံ႔မ်ားသည္ ခဏၾကာေသာအခါ ပယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္။ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္ႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနေသာ စိုင္းေမာင္ကို တည့္တည့္ျပန္ စိုက္ၾကည့္ကာ …

“ကဲ .. မင္း ေျပာမယ္ဆိုလွ်င္ ေျပာလို႔ရၿပီ .. ဘာျဖစ္လို႔ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ မင္းေပါင္းရသလဲ ဆိုတာကို အားလံုးသိေအာင္ ေျပာစမ္းကြာ ..“
“ေဖေဖ .. ေဖေဖ ထင္တာေတြ မဟုတ္ဘူး ..“
“ငါထင္တာေတြ မဟုတ္ဘူး !!! .. ဟုတ္လား .. မင္း အေမနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြ ေျပာတာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး ..“

ဦးၾကည္ေမာင္သည္ စိုင္းေမာင္ကို ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ဟိန္းကာေျပာရင္း ရပ္ထားသည့္ ကားေတြဘက္သို႔ လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ ေနာက္ဘက္က်က်ရပ္ထားေသာ ကားအခ်ဳိ႔၏ ေနာက္ခန္းတံခါးမ်ား ပြင့္သြားၿပီး သမန္း၀ံပုေလြတစ္ဦးစီခ်ဳပ္ထိန္းထားျခင္းခံရသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္တို႔ ဆင္းလာသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ေမယမင္း အပါအ၀င္၊ နန္းမိုခမ္းတို႔ အားလံုးသည္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြျဖစ္ေနၿပီး ႏႈတ္ကဖြင့္မေျပာသည့္တိုင္ ေနထက္အား အားကုိးတႀကီးႏွင့္လွမ္းကာ အကူအညီေတာင္းေနမွန္း ျမင္ယံုႏွင့္ပင္ သိသာလွသည္။

“ဒါ .. ဒါေတြ အားလံုး ဒီေကာင္လုပ္တာ .. အေမ့ကိုလဲ သူပဲ အတင္းမုဒိန္းက်င့္ၿပီး လိမ္လည္ထြက္ဆို ခိုင္းထားတာ ..“
ေနထက္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ သူသာ ၀င္မပါလွ်င္ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ အျဖစ္မွန္ကို မသိပဲ သူတို႔အား အျပစ္ျမင္ကာ ဆံုးျဖတ္ေပေတာ့မည္။ ရွိသမွ်အားကို စုစည္းကာ သူ စိုင္းေမာင္ ေနာက္စကားမဆက္ႏိုင္ခင္ ျဖတ္ေအာ္ေျပာသည္။

“မင္း .. ပါးစပ္ပိတ္စမ္း .. စိုင္းေမာင္ !!! “
သူ၏ အျပဳအမူအတြက္ မေက်မခ်မ္းႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည့္ စိုင္းေမာင္၊ ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ကာေနသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးဆီမွ စကားသံ ထြက္မလာခင္ ေနထက္က ဦးေအာင္ ဦးၾကည္ေမာင္ကို လက္ညိဳးညႊန္၍ အယ္လ္ဖာအသံႏွင့္ ဆက္တိုက္ေျပာသည္။

“ေဒၚခင္သႏာၱ၊ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာ၊ ျဖဴျပာ .. မင္းတို႔ကို ငါ ေခါင္းေဆာင္အယ္လ္ဖာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အမိန္႔ေပးတယ္ … ေဟာဒီကလူေမးတဲ့ စကားမွန္သမွ်ကို မုသားမပါ မလိမ္မညာပဲ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္း ေမးသမွ်ေျဖ၊ သိသမွ် ေျပာႏိုင္တယ္ …“

ဦးၾကည္ေမာင္သည္ ေနထက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေဘးနားတြင္ ရွိေနသည့္ မိန္းမျဖစ္သူ ေဒၚခင္သႏာၱကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေနထက္၏ အယ္လ္ဖာအမိန္႔ေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမျဖစ္သူက လိမ္ညာထြက္ဆိုစရာ အေၾကာင္းမရွိဆိုတာကို သူသိေနသည္။

“သႏာၱ… ဒီကို မလာခင္တုန္းက မင္း ငါ့ကို ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက အမွန္ေတြေပါ့ .. ဒါဆို ..“
“အမွန္ေတြပဲ .. ကိုၾကည္ .. က်မ ဘာတစ္ခုမွ လိမ္ညာထားတာ မပါပါဘူး ..“

ေဒၚခင္သႏာၱ၏ စကားက စိုင္းေမာင္၏ လုပ္ႀကံဇာတ္ ဖြင့္ဟလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ ေနထက္ႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္ကို လွည့္ပတ္ကာ ရန္တိုက္ေပးသည့္ သူ႔အႀကံအစည္ မေအာင္ျမင္မွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္သည္ ေဒါသကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္ကာ ေနထက္ရွိရာ တိုးလာသည္။

“ေခြး သား .. မင္း ကို ငါသတ္မယ္ …“
သို႔ေသာ္ စိုင္းေမာင္ ထင္သလို ေနထက္အနားကို သူတိုးသြားလို႔ မရလိုက္ပါ။ သူတို႔အနားတြင္ ၀ိုင္းကာ ရွိေနသည့္ လူစုထဲမွ သမန္း၀ံပုေလြႀကီးႏွစ္ဦးသည္ ေနထက္ေရွ႔ကို ျဖတ္ခနဲ ၀င္ကာကာ စိုင္းေမာင္၏ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔သည္။ စိုင္းေမာင္ခမ်ာ တဂီးဂီးႏွင့္ မေက်မခ်မ္း မာန္ဖီေနေသာ္လဲ သူ႔အေျခအေနကို သူရိပ္မိကာ ေရွ႕ကိုေတာ့ ဆက္မတိုးေတာ့ေခ်။

“ေနာက္ဆုတ္စမ္း .. စိုင္းေမာင္ .. မင္း ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ !!! “
ဦးၾကည္ေမာင္သည္ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ႏွင့္ စိုင္းေမာင္ဘက္လွည့္ကာ လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထုိး၍ ေအာ္ေျပာျခင္းျဖင့္ စိုင္းေမာင္ထံမွ ေနာက္ထပ္စကားသံ ထြက္မလာေအာင္ တားျမစ္လိုက္သည္။ ေျပာေလကဲေလ၊ မန္းေလၿပဲေလ ျဖစ္ေနသည့္ စိုင္းေမာင္ကိုသာ ဆက္လႊတ္ထားလွ်င္ သူတစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ျဖစ္ေတာ့မည္။ သားအရင္းျဖစ္သူ၏ ကိုယ့္အမ်ဳိးအေပၚ အရွက္မဲ့စြာ သစၥာေဖာက္သည့္လုပ္ရက္ေၾကာင့္ ဦးၾကည္ေမာင္ခမ်ာ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္ေရွ႔တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘယ္မွာ သြားထားရမွန္း မသိေအာင္ ရွက္မိသည္။ မ်က္နာႀကီးနီကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေခါင္းကိုခါမိၿပီး စိုင္းေမာင္ဆီမွ အၾကည့္လႊဲ၍ ေနထက္တို႔ကို စိတ္ညစ္စြာ ၾကည့္သည္။

“ကဲ .. ငါက မင္းနဲ႔ မင္း ေနာက္လိုက္ေတြကို ဘာလုပ္ရမွာလဲ .. ငါတို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြရဲ ႔ ဥပေဒကိုေရာ မင္းတို႔သိလား ..“
“ဦးႀကီး .. က်ေနာ့္ကို စကားအနည္းငယ္ ေျပာခြင့္ေပးပါ .. အခု က်ေနာ့္ရဲ ႔ေနာက္လိုက္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ့္ လူအားလံုးဟာ .. ေဟာဒီ က်ေနာ့္ေဘးက ရပ္ေနသူ ေဇာ္ေဇာ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ကို ေတာင္းဆိုၿပီး ျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး .. ေဇာ္ေဇာ္ဆိုတာကလဲ .. သူ႔ခ်စ္သူ ၊ က်ေနာ့္ညီမ .. အခုအိမ္ထဲမွာ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး ဖမ္းထားတဲ့ မီမီလြင္ကို ကယ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ သမန္း၀ံပုေလြ ျဖစ္လာတာပါ … ဒီအခ်က္ကို ေထာက္ထားစဥ္းစားၿပီး က်ေနာ္တို႔အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္္ခ်က္ ခ်ေစခ်င္ပါတယ္ … ဦးႀကီးတို႔သာ သက္ညွာခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္အေနနဲ႔ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာၿပီး ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ပါ့မယ္လို႔ ကတိျပဳပါတယ္ .. “
“ေကာင္ေလး .. မင္း အေျပာေကာင္းတယ္ .. ငါေတာ့ မင္းကို သေဘာက်သြားၿပီ ..“

ပထမဦးဆံုးအေနႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ေနသည့္ တစ္ေခါင္းလံုးဆံပင္ျဖဴေတြႏွင့္လႊမ္းၿခံဳထားေသာ သမန္း၀ံပုေလြႀကီးတစ္ဦးဆီမွ စကားသံ ထြက္လာသည္။ ထိုေရာအခါမွ ေနထက္ႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းထားသည့္ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္က လူမ်ားကို လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႔က အဆိုပါ ေခါင္းျဖဴလူႀကီး၏ စကားကို ေထာက္ခံသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ေနၾကၿပီး အခ်ဳိ႔ကမူ မေက်မခ်မ္းသည္အမူအယာႏွင့္ ၾကည့္ကာေနသည္။

“ကိုေနထက္ … ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ကို သတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲလား ..“
ေနထက္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူဟု ထင္ရသည့္ ညာဘက္ျခမ္းရွိ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆီမွ မထင္မွတ္ထားသည့္ ေမးခြန္းက ထြက္လာသည္။ အဆိုပါလူငယ္သည္ ေရွ႔တိုးကာ ထြက္လာမည္အျပဳ ၎၏ အယ္လ္ဖာဟုထင္ရသည့္ သမန္း၀ံပုေလြႀကီးတစ္ေယာက္က လက္ဆန္႔ကာ တားျခင္းကို ခံရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူငယ္၏ စကားက တာသြားလွသည္မို႔ သမန္း၀ံပုေလြမ်ားၾကား တီးတိုးတီးတိုး တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးသံမ်ားကာ ကိုယ့္အဖြဲ႔ႏွင့္ကိုယ္ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ထြက္ေပၚေနတာ့သည္။ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ အေၾကာင္းတရားမ်ားအရ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္တစ္ဦးအား တစ္ေယာက္ခ်င္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မလြယ္သည့္ကိစၥပင္။ ေနထက္၏ စြမ္းအားႏွင့္ unique ျဖစ္မႈကို ဒီအခ်က္က ျပသေနသည္ မဟုတ္လား။

“အားလံုးပဲ ရပ္ၾကေတာ့ !!!“
ညာဘက္လက္ ေထာင္ကာ တားလိုက္သည့္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ အသံတြင္ အားလံုးေသာ ေဆြးေႏြးသံမ်ားသည္ မီးကိုေရႏွင့္ျဖန္းသလို ရွဲခနဲ တိတ္ကာ သြားသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္ အားလံုး ၿငိမ္သက္သြားသည့္ အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ..

“ကဲ .. က်ဳပ္တို႔ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္ရဲ ႔ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဆံုးျဖတ္ၾကရေအာင္ … ေဟာဒီက ေမာင္ေနထက္နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔ရဲ ႔ရပ္တည္မႈအတြက္ ဗုတ္လုပ္ၾကရေအာင္ .. အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္က လူေတြ ေရွ႔တုိးၾက …“

ေနထက္တို႔ကို ၀ိုင္းကာထားၾကသည့္ သူမ်ားၾကားမွ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ေရွ႔တိုးကာ ထြက္လာၾကသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ လူအားလံုးေနရာစံုသြားသည္ႏွင့္ ..

“ေထာက္ခံတဲ့ လူက လက္ေထာင္ၿပီး .. မေထာက္ခံတဲ့ သူက လက္မေထာင္ပဲ ေနၾကပါ … ကဲ .. အားလံုးပဲ စႏိုင္ပါၿပီ ..“
ေနထက္ႏွင့္တကြ နန္းမိုခမ္းတို႔ အားလံုးသည္ လူဆယ္ေလးေယာက္၏ အဆံုးအျဖတ္အေပၚ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရသည္။ မဲခြဲဆံုးျဖတ္ခ်က္၏ ရလဒ္က ဦးၾကည္ေမာင္၏ ဗုတ္မပါေသးခင္ ေနထက္တို႔အား ေထာက္ခံသူ ေျခာက္ဦးသာရွိၿပီး ေရွးရိုးစြဲမူအတိုင္း ဆန္႔က်င္သူက ခုႏွစ္ဦးတိတိရွိေလသည္။ လူအားလံုး၏ မ်က္လံုးသည္ လက္ကိုေထာင္မွာလား ဒီအတိုင္းပဲထားမွာလား မသိေသးသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္၏ ေရြးခ်ယ္ခံထားရေသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္မို႔ ဦးၾကည္ေမာင္၏ ဗုတ္သည္ ေကာင္ဆယ္မန္ဘာႏွစ္ေယာက္စာႏွင့္ ညီမွ်သည္ကို အားလံုးသိထားၾကသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ သူ႔ေဘးတြင္ရပ္ေနသည့္ ေဒၚခင္သႏာၱကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ညာဘက္လက္အား ေျဖးညင္းစြာ ေျမာက္လိုက္ေလသည္။

“ေဟးးးးးးးးးးးး …“

နန္းမိုခမ္းတို႔သည္ လူငယ္မ်ားပီပီ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ကာ ေထာင္၍ အားရ၀မ္းသာစြာပင္ ေအာ္သည္။ ေဇာ္ေဇာ္သည္လဲ ေနထက္၏ လည္ပင္းကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လာညွပ္ကာ ေဘာလံုးသမားမ်ား ဂိုးသြင္းသည့္ ကစားေဖာ္ကို အားေပးသလိုမ်ဳိး ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို အားရပါးရဖြသည္။ ေဒၚစႏၵာလြင္ပင္ ၀မ္းသားလြန္း၍ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ လည္လာၿပီး သူမမ်က္ႏွာေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ထားရသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ ေနထက္တို႔၏ အေပ်ာ္ကို သေဘာက်စြာႏွင့္ ၾကည့္ေနရင္း အိမ္ေပါက္၀နားတြင္ ရွိေနသည့္ သမန္း၀ံပုေလြႏွစ္ဦးအား အိမ္ဘက္ကို ေမးဆတ္ကာ ျပသည္။ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲသို႔ ၀င္သြားၿပီး ခဏအၾကာ၌ မီမီလြင္ကို အေပါက္၀၌ ေပၚလာသည္ကိုေတြ႔သည္။ မီမီလြင္သည္ ေနထက္ႏွင့္ယွဥ္ကာရပ္ေနေသာ ေဇာ္ေဇာ္အား ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ “ကိုကို“ ဟု ေအာ္ကာ ေဇာ္ေဇာ္ဆီသို႔ အေျပးအလႊားပင္ ေလွ်ာက္လာေလေတာ့သည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ကဲ .. ေမာင္ေနထက္ .. ဒါဆို ေက်နပ္ၿပီမွတ္လား ..“

ေနထက္တစ္ေယာက္ သူ႔ကို လက္ကမ္းေပးသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္ကို မယံုရဲသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ကာေနသည္။ ေနာက္မွ သူသည္ အားရ၀မ္းသာစြာႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ လက္ကိုဆုပ္ကာ လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲပင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ .. ဦးႀကီးရယ္ …“
ဦးၾကည္ေမာင္သည္ ေနထက္အား ၿပံဳး၍သာ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚစႏၵာလြင္ႏွင့္ ေမယမင္းဘက္တို႔အား လက္ညိဳးထိုးျပရင္း ..

“ေမာင္ေနထက္ .. ရိုးရိုးသာမန္လူေတြကို သမန္း၀ံပုေလြေတြရဲ ႔တည္ရွိမႈကို အသိေပးခြင့္ မရွိဘူး .. ဒါCouncil ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ စည္းကမ္းထဲမွာပါတယ္ .. ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းမွ ျဖစ္မယ္ ..“

ဦးၾကည္ေမာင္၏ စကားက ေမယမင္းအတြက္ ဘာမွ မထူးျခားေစေသာ္လဲ ေဒၚစႏၵာလြင္အတြက္မူ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။ သူမသည္ ကိုယ့္ရင္ပတ္ကိုကိုယ္ လက္ညိဳးႏွင့္ ျပန္ထိုးျပရင္း ..

“က်မ ကို ??? … အို .. က်မသားနဲ႔ေတာ့ က်မ အတူမအိပ္ႏိုင္ပါဘူး .. ႀကံႀကီးစည္ရာ ..“
“ဟား … ဟား … ဟား …“

တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ႏွင့္ အေၾကာက္အကန္ေျပာသည့္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ စကားက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ သမန္း၀ံပုေလြေတြအားလံုးကို ပက္ထုတ္လို႔မရေအာင္ ပြဲက်သြားေစသည္။ ထိုရယ္ေမာမႈအတြက္ ေဒၚစႏၵာလြင္က မေက်မခ်မ္းႏွင့္လိုက္ၾကည့္မိေလရာ ရယ္သံေတြက ပိုဆိုးကုန္သည္။ ဦးၾကည္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ရယ္ေမာေနရာမွ မ်က္ႏွာပိုးကိုသတ္ၿပီး အားလံုးကို လက္ျပကာ တားရသည္။ ၿပီးမွ ေဒၚစႏၵာလြင္အား ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ..

“ေဒၚစႏၵာလြင္က ေသခ်ာမသိေသးပဲ ေျပာေနတာကိုး .. သမန္း၀ံပုေလြမတစ္ေယာက္ကို သူ႔အယ္လ္ဖာဆီကေန လႊဲယူတဲ့အခါမ်ဳိးမွ sex ကိစၥက မလႊဲသာမေရွာင္သာ လိုတာပါ … သမန္း၀ံပုေလြအျဖစ္ ေျပာင္းတဲ့ကိစၥမွာ မလိုပါဘူး .. ေမာင္ေနထက္ကသာ ခင္ဗ်ားကို ကိုက္ၿပီးအသြင္ေျပာင္းတယ္ဆိုလွ်င္ သူဟာ ခင္ဗ်ားရဲ ႔အယ္လ္ဖာ ျဖစ္လာမယ္ .. ဒါေလးပါပဲ .. အထင္မလြဲပါနဲ႔ ..“
“အဲဒီလို ရွင္းရွင္းေျပာေပါ့ .. က်မမွ မသိတာ ..“
“ဟုတ္ပါၿပီ .. အခု သိသြားၿပီမွတ္လား … ေနာက္ၿပီး တကယ္လို႔သာ ခင္ဗ်ား ေမာင္ေနထက္တို႔ အဖြဲ႔ထဲ ပါရမွာ တမ်ဳိးျဖစ္တယ္ထင္လွ်င္ က်ေနာ့္အဖြဲ႔ထဲ ပါဖို႔ က်ေနာ္ကပဲ ကမ္းလွမ္းပါရေစ ..“
“အို .. ဒါ .. ဒါေတာ့ ..“

ဦးၾကည္ေမာင္၏ အထာေလးႏွင့္ဆိုသည့္စကားက ေဒၚစႏၵာလြင္၏ မ်က္ႏွာအား အပ်ဳိျဖန္းေလးလို ရွက္သြားျဖာသြားေစသည္အထိ ထိေရာက္ပါသည္။ သူမသည္ မ်က္လႊာခ်သြားၿပီး ဦးၾကည္ေမာင္အား ထပ္မၾကည့္ေတာ့ပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေျဖရွာမရသည့္ႏွယ္ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ ေဒၚစႏၵာလြင္ ရွက္သြားသည္ကို သိ၍ သူမအား စကားထပ္မဆိုေတာ့ပဲ ေနထက္ဘက္လွည့္သည္။

“အာ .. ေျပာဖို႔တစ္ခုေမ့ေနတယ္ ေမာင္ေနထက္ .. ေမာင္ရင္ရဲ ႔အဖြဲ႔ကို ဦးတို႔ ေခၚေဆာင္လာတဲ့ ေနရာမွာ မလိုလားအပ္ပဲ မင္းအိမ္ကို မီးေလာင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သလို ျဖစ္သြားတယ္ .. အဲဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး …“
ဦးၾကည္ေမာင္ စကားမဆက္ေသးပဲ ေနထက္၏ ပုခံုးေပၚကိုလက္တစ္ဖက္တင္ကာ ႏွစ္သိမ့္သည့္ သေဘာႏွင့္ အသာပုတ္သည္။

“ဒါေပမယ့္ မင္း စိတ္မပူပါနဲ႔ .. ဦးအေနနဲ႔ ေဟာဒီက သႏၱာကို ဦးနဲ႔အတူ ျပန္ေခၚသြားဖို႔ စဥ္းစားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ မင္းသာလက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ မင္းနဲ႔ မင္းေနာက္လိုက္ေတြ အားလံုး စပ္စံထြန္းေဆးရံုေနာက္ကလမ္းမွာရွိတဲ့ ဦးတိုက္အိမ္ႀကီးမွာ ေနဖို႔ ဦးတိုက္တြန္းပါေရေစ .. ဒါနဲ႔ … သႏာၱကို ဦးအဖြဲ႔ထဲ ျပန္ေခၚသြားဖုိ႔ကိုေတာ့ မင္း မကန္႔ကြက္ေလာက္ပါဘူး မွတ္လား .. ဟဲ .. ဟဲ ..“
“အာ .. မကန္႔ကြက္ပါဘူး .. ဦး ..“

ျပာျပာသလဲႏွင့္ ျငင္းသည့္ေနထက္၏ အမူအယာကို ၾကည့္၍ ေဒၚခင္သႏာၱႏွင့္ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳးကာ ၾကည့္မိၾကသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေျပလည္သြားသည္ဆိုသည့္အခ်က္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတြ႔ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ၾကည္ႏူးမႈကို ေတာက္ေလွ်ာက္ၿငိမ္ကာေနသည့္ စိုင္းေမာင္ဆီမွ ငွက္ဆိုးထိုးသံအလား တဟားဟား ရယ္ေမာသံက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။

“ဟား …. ဟား …. ေကာင္းေရာကြာ … ေနထက္ .. ေနထက္ .. မင္းက ငါ့ဆီကေန အကုန္လံုးကို ယူသြားေတာ့တာပဲ .. အိမ္ပါ အစစ္ပါသြားတယ္ .. ဟား .. ဟား ..“

ဦးၾကည္ေမာင္ သူ႔သားအား တစ္စံုတစ္ခု လွမ္းမေျပာႏိုင္ေသးခင္ ေနထက္ဆီမွ ေအးစက္စက္ စကားသံက အရင္ထြက္သည္။

“အကုန္လံုး မဟုတ္ေသးဘူး .. စိုင္းေမာင္ .. မင္း မေမ့ေသးဘူးဆိုလွ်င္ မင္းဆီကေန ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ထြန္းသူကို လႊတ္ေပးဖို႔ ငါ ျဖဴျပာတို႔ကို ကတိေပးထားခဲ့တာ မွတ္မိဦးမွာပါ ..“
“ဟား .. ဟား .. က်လဲက်တတ္တဲ့အေကာင္ကြာ .. ေအး .. အဲဒါမ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ မင္း ငါနဲ႔ ရင္ဆိုင္မွ ရမယ္ ..“
“ေတာ္ေတာ့ စိုင္းေမာင္ .. မင္း အခုထက္ထိ မသိတတ္ဘူးလား .. မင္းသာလွ်င္ တရားမ၀င္ အဖြဲ႔ခြဲၿပီး ေထာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို မေမ့ပါနဲ႔ .. အခုခ်က္ခ်င္း ေနထက္ကို အရိုအေသေပးၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္စမ္း ..“
“ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး !!! “

စိုင္းေမာင္၏ ပမာမခန္႔စကားသံက ဦးၾကည္ေမာင္ႏွင့္သံၿပိဳင္ ေပၚထြက္လာသည္။ ရုတ္ခ်ည္းတင္းမာသြားေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္မွလူေတြသည္ သားအဖႏွစ္ဦး၏ ရန္ေစာင္သံမ်ားအၾကား၌ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ စိုင္းေမာင္၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ကာ အသားဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္အထိ ေဒါသထြက္သည္။ သူသည္ ရုတ္ခ်ည္း သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံေျပာင္းကာ က်ယ္ေလာင္ေသာအသံႀကီးႏွင့္ ဟိန္းကာေအာ္သည္။

“ေခြး .. ေခြးေကာင္ကို ဖမ္းၿပီး … ေနထက္ကို အရိုအေသေပးခိုင္းစမ္းးးး ..“
စိုင္းေမာင္ေရွ႔တိုးလာတုန္းက တားျမစ္ခဲ့သည့္ သမန္း၀ံပုေလြႀကီးႏွစ္ဦးအပါအ၀င္ ေနာက္ထပ္ သမန္း၀ံပုေလြအခ်ဳိ႔သည္ စိုင္းေမာင္ကို ခုန္အုပ္ကာ လက္ေရာေျခေရာကို ခ်ဳပ္ထားသည္။ “အားးးးးးးးး“ ခနဲ ေအာ္သံ၊ တဂူးဂူးမာန္ဖီကာ တြန္းထိုးသံမ်ားႏွင့္ အတူ စိုင္းေမာင္တစ္ေယာက္ အမ်ားႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏိုင္ပဲ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဒူးေထာက္၍ က်သည္။ ခ်ဳပ္ထားသည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြသည္ စိုင္းေမာင္ကို တရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး ေနထက္ေရွ႔သို႔ ေခၚလာမည္ျပဳသည္။

“ရပ္လိုက္ !!! “
ေနထက္ဆီမွ က်ံဳး၀ါးသံက အားလံုးကို ၾကက္ေသေသသြားေစသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ ေနထက္ကို နားမလည္ႏိုင္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ကာ ..

“ဘာျဖစ္တာလဲ .. ေမာင္ေနထက္ ..“
“စိုင္းေမာင္က က်ေနာ့္ကို အရိုအေသျပဳရမယ္ဆိုလွ်င္ .. အဲဒီဟာကို က်ေနာ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ရတာပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ .. ဒါမ်ဳိး အတင္းအၾကပ္ ျပဳလုပ္တာမ်ဳိး က်ေနာ္ မလိုခ်င္ဘူး ..“

ေနထက္၏ စကားက အယ္လ္ဖာေကာင္ဆယ္အၾကားတြင္ ပြက္လက္ရိုက္ေအာင္ ေျပာစရာ ျဖစ္သြားသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ေနထက္တို႔၏ လြတ္လပ္မႈကို လက္မခံပဲ လက္ မေထာင္ခဲ့၊ ဗုတ္မေပးခဲ့သူမ်ားပင္ အခုေတာ့ ေခါင္းညိတ္၍ ေနထက္ အေျပာႏွင့္ သတိၱကို သေဘာက်ေၾကာင္း ျပေနၾကသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖစ္ေနရမွ ..

“ေကာင္းၿပီေလ .. စိုင္းေမာင္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ ..“
စိုင္းေမာင္အား ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြသည္ ေနာက္ကိုတစ္လွမ္းခ်င္း အသာဆုတ္၍ ဖယ္ခြာသည္။ စိုင္းေမာင္သည္ ဒူးေထာက္ေနရသည့္ အေနအထားမွ တေျဖးေျဖးခ်င္းထသည္။ ကိုယ္ကိုဆန္႔၍ဖုန္ေတြေပသြားသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခါၿပီး ေနထက္ကို ေသြးဆာသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။

“ေနထက္ … မင္း .. သူတို႔ကို အသံုးခ်ၿပီး ငါ့အရိုအေသကို ယူလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး .. အခုေတာ့ ဒါမ်ဳိး အခြင့္အေရး မင္းမရေတာ့ဘူး …“
“စိုင္းေမာင္ .. မင္း ေသာက္စကားပဲ ေျပာေနမွာလား ..“

စိုင္းေမာင္သည္ ရုတ္ခ်ည္း ရပ္ေနရာမွ ေျပးထြက္ကာ ေလထဲသို႔ ခုန္တက္သည္။ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းၿပီး က်ယ္ေလာင္သည့္ ဟိန္းသံႀကီးႏွင့္ ေနထက္ေပၚသို႔ မိုးကာက်သည္။ စိုင္းေမာင္နည္းတူ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံႏွင့္ အသင့္ရွိေနသည့္ ေနထက္ သိုင္းေျပာင္းျပန္အကြက္တစ္ကြက္နင္း၍ ကိုယ္ကိုတစ္ခ်က္ေစာင္းကာ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ၿပီး စိုင္းေမာင္၏လက္တစ္ဖက္ကို လိမ္ခ်ဳပ္ကာ သူ႔အရွိန္ႏွင့္သူ ကိုင္ေပါက္သည္။ စိုင္းေမာင္ကိုယ္သည္ ေလထဲတြင္ပင္ လြင့္စင္ထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ စိုင္းေမာင္သည္ ေနထက္ထင္ထားသလို ေခြးက်၀က္က်မက်ပဲ ျဖတ္ခနဲ ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္အလား ညင္သာစြာ က်သည္။

သူေသကိုယ္ေသ ယွဥ္ကာ ၿပိဳင္ရသည့္ အခ်ိန္မို႔ ေနထက္သည္ သူ႔မွာ ဒဏ္ရာႀကီးႏွင့္ဆိုတာကို ေမ့ေနခဲ့သည္။ ကိုယ္ကိုတျခမ္းေစာင္းကာ လိမ္၍ စိုင္းေမာင္ကို ေပါက္ထည့္လိုက္ေသာအခါ သူ႔နံရိုးေနရာက စူးခနဲေနေအာင္ နာသည္။ အတင္းပင္ အားတင္းကာ နာက်င္မႈကို မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေပၚမလာေစရန္ ထိန္းထားရသည္။ မိမိကိုယ္ကို အေရးမလုပ္ႏိုင္အားပဲ က်ားေခ်ာင္းသလို ပတ္ခ်ာလွည့္ကာ ဟာကြက္ကို ေခ်ာင္းေနသည့္ စိုင္းေမာင္ကို ရင္ဆိုင္ရန္သာ စိတ္ကိုႏွစ္ထားရေတာ့ေလသည္။

စိုင္းေမာင္သည္ တရွိန္ထိုးေျပး၀င္ကာ ေနထက္ကို ေျခေကာလက္ေရာ သံုးကာ တိုက္ခိုက္သည္။ ဂ်ဴဒိုသမားမို႔ ေနထက္၏ ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖက္၍ သူ႔အားေျမေပၚကို လွဲသိပ္ရန္ႀကံသည္။ ေနထက္သည္လဲ အႀကံႏွင့္မို႔ စိုင္းေမာင္က သူ႔ခါးအား ဖမ္းခ်ဳပ္တာကို တမင္တကာပင္ခံသည္။ အရွိန္ႏွင့္ေနာက္ကိုလြင့္ထြက္ကာ ေျမေပၚကိုထပ္ခါ လဲက်ေတာ့မလိုျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ေလးတြင္ ေနထက္သည္ ကိုယ္ကိုတေစာင္းလိမ္ကာထြက္ၿပီး ပညာပါပါႏွင့္ စိုင္းေမာင္ေပၚက ဖိခ်သည္။ ဘုန္းခနဲေနသည္ အသံႀကီးက ႏွစ္ေယာက္သား လဲက်သြားသည့္ေနရာမွ ငလ်င္ေတာ္လဲသံႀကီးအလား ထြက္ေပၚလာသည္။

သူထင္ထားသလို ျဖစ္မလာသည္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္သည္ ေနထက္ေအာက္တြင္ဖိေနရာမွ အတင္းရုန္းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လံုးလံုးယားယားႀကီး ေနထက္လက္မွမလြတ္ပါ။ သံမဏိသြားလို ခြ်န္ျမသည့္ ေနထက္၏ လက္သည္းစြယ္ေတြက သူ႔ေက်ာျပင္ကို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေပၚထြက္လာသည့္အထိ ကုတ္ပစ္လိုက္သည္။ စိုင္းေမာင္ ၀တ္ထားသည့္ အကၤ်ီသည္ ေက်ာဘက္ေနရာကေန စုတ္ျပတ္သတ္ထြက္ၿပီး လက္ငါးေၾကာင္းရာ အစင္းေၾကာင္းႀကီးမ်ားက ထင္းခနဲ ေပၚသည္။

“အားးးး …“

ေက်ာျပင္ကို အက္ဆစ္နဲ႔ အပက္ခံလုိက္ရသည့္အား ပူေလာင္စပ္ဖ်ဥ္းမႈဒဏ္ေၾကာင့္ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရႈံ႔မဲ့တတ္သည္။ ေဒါသအေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနသည့္ စိုင္းေမာင္သည္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ သူ႔အကၤ်ီကို တစစီျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ကား ရင္ကိုဖြင့္၍ ေနထက္အား မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည့္ ေဒါသမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ၾကည့္ကာ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟိန္းသည္။

“ဂါး … ၀ူး … ၀ူး …“
တကယ္ဆိုလွ်င္ ေနထက္၏ ညာဘက္နံရိုးေနရာသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုဒဏ္ေၾကာင့္ သူ႔နဖူးျပင္တြင္ ေခြ်းဒီးဒီးက်ေနၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ၿမဲၿမံစြာ ရပ္ထားေနသည့္တိုင္ သူတစ္ကိုယ္လံုးရွိအေၾကာေတြက တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ခါေနသည္ကို သူကိုယ္တိုင္သာ သိသည္။ စိုင္းေမာင္ကို ေရရွည္ဆြဲၿပီး တိုက္ခိုက္ေနလွ်င္ သူပဲ ခံရမည္ဆိုတာကို ေနထက္တြက္မိသည္။

“ကိုကို .. အားတင္းထား …“
သဲထိတ္ရင္ဖိုလွသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သတ္ပုတ္ပြဲအား သမန္း၀ံပုေလြအမ်ားစုက ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေပမယ့္ ေမယမင္းသည္ ခ်စ္ရသူ ကိုကိုအတြက္ ဘယ္လိုမွ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိန္းကာ မၾကည့္ႏိုင္ေပ။ ဘယ္သူေတြ ရွိေနေန သူမ ဂရုစိုက္မေနပဲ ေနထက္ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာကာ အားေပးသည္။ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ ေမယမင္း၏ လက္တစ္ဖက္စီကို ဆုပ္ကာကိုင္ထားၾကသည္ကို ေနထက္ မ်က္စိေထာင့္ကပ္၍ ၾကည့္လိုက္စဥ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

“ေ၀ါင္း “
စိုင္းေမာင္ကပင္ တိုက္ခိုက္မႈကို ျပန္စသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူသည္ ေနထက္ကို ၀င္လံုးဖို႔ မႀကိဳးစားပဲ သူ႔လက္သည္းေတြသံုးကာ ေနထက္၏ မ်က္ႏွာအား အရွိန္ႏွင့္ကုတ္သည္။ လွ်င္ျမန္လြန္းလွသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ေနထက္သည္ မ်က္ႏွာကို မထိေအာင္ လက္ေျမွာက္၍ ခံသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းႏွင့္ လက္ဖ်ံတြင္ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး အသားေတြပဲ့ပါသြားသည္။ ထိုအခိုက္ စိုင္းေမာင္၏ လက္သီးက လက္ေျမွာက္ကာ ပင့္ကာထားရသျဖင့္ ဟာေနေသာ နံၾကားေနရာကို အလစ္၀င္လာသည္။

“အီး ..“
ေခါင္းထဲျပာေ၀သြားမတတ္ ေအာင့္တက္လာသည့္ ဒဏ္ကို ေနထက္ဘယ္လိုမွ မခံႏုိင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ကုန္းကုန္းႀကီးျဖစ္သြားသည္။ အေျခအေနဆိုးရြားသြားသည့္ အျဖစ္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာ စိုင္းေမာင္ ေနထက္ကို ၀င္လံုးသည္။ ေနထက္ႏွင့္စိုင္းေမာင္ ပူးကပ္ၿပီး စိုင္းေမာင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကသူ႔လည္ပင္းကို အမိအရဖမ္းခ်ဳပ္တာ ခံလိုက္ရသည္။ သူ႔လည္ပင္းအား အတင္းအက်ပ္ဖ်စ္ညွစ္ထားသည့္ စိုင္းေမာင္၏ လက္ကို ဖယ္ဖို႔ ေနထက္ႀကိဳးစားသည္။

“ကိုကို …!!!! “
“သား !!!! ….“

ေနာက္ျပန္ျဖစ္ေနသည့္ အေနအထားမို႔ စိုင္းေမာင္မည္သို႔ ျပဳမည္ကို ေနထက္ မသိပါ။ ေမယမင္းႏွင့္ ေဒၚစႏၵာလြင္တို႔ထံမွ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ သူ႔ဘယ္ဘက္ပုခံုးေနရာသည္ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားသည္ကို ခံစားရသည္။ ထိုခံစားမႈ၏ေနာက္ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ဘယ္လိုမွ မခံရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္မႈက အစားထိုးကာ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ေနထက္ ေခါင္းကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ယမ္းခါၿပီး ပုခံုးထက္ကိုစိုက္၀င္ေနသည့္ စိုင္းေမာင္၏ သြားစြယ္ေတြကေန ကြ်တ္ထြက္ေအာင္လုပ္သည္။ ညာဘက္လက္ကိုအားျပဳကာ သူ႔လည္ပင္းကို ပတ္ရစ္ထားသည့္ စိုင္းေမာင္၏ လက္ကို အတင္းဆြဲခြာထုတ္သည္။ သက္ေစာင့္အားကိုသံုးကာ အေၾကာက္အကန္ ရုန္းထြက္မိသည္ျဖစ္၍ စိုင္းေမာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနထက္ လည္ပင္းကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။

“၀ူး .. ၀ူး ..“
ေနထက္ တကိုယ္လံုး ယိမ္းထုိး၍ စိုင္းေမာင္အနားမွ ဖယ္ခြာသည္။ သူ႔ေခါင္းသည္ ခ်ာခ်ာလည္ကာ မူးေနၿပီး ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးရွိလူမ်ားကို အရိပ္သဖြယ္သာ ျမင္ေနရသည္။ ေမယမင္းႏွင့္ နန္းမိုခမ္းတို႔၏ ေအာ္သံမ်ားသည္ သူ႔နားထဲတြင္ အေ၀းမွာလာသည့္ အသံမ်ားလို သဲ့သဲ့ေလးသာ ၾကားေနရသည္။ ထိန္းကာထားသည့္ ၾကားထဲမွ သူဘယ္လိုမွ မတ္မတ္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဒူးေထာက္ကာ လဲက်သည္။ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္သည္ ဘယ္လိုမွ လႈပ္ရွားလို႔မရေတာ့ပဲ တြဲေလာင္းႀကီးက်ကာေနသည္။ ဘယ္ဘက္ပုခံုးေနရာသည္လဲ အသားေတြစုတ္ၿပဲထြက္ေနၿပီး အတြင္းမွ ညွပ္ရိုးကိုေတာင္ ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ရင္ပတ္တစ္ျခမ္းလံုးသည္ ေသြးေတြႏွင့္ရႊဲရႊဲစိုကာ ျမင္မေကာင္းေတာ့ေပ။

“ေသေပေတာ့ … ေနထက္ ..“
ေနထက္၏ အေျခအေနမေကာင္းမႈကို ျမင္သည္ႏွင့္ စိုင္းေမာင္သည္ တုန္႔ဆိုင္းမေနပဲ တဟုန္ထိုးေျပး၀င္လာသည္။ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ႀကံဳေတြ႔သည့္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် အခ်ိန္အတြင္း၌ ေနထက္၏ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္သည္ ထူးဆန္းစြာ ၀င္းခနဲ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔အေရာင္လက္သြားသည္။ ေခါင္းေငါက္စိုက္က်ေနရာမွ မ်က္ေတာင္ပင့္ကာ သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္သည့္ ေနထက္၏ အၾကည့္စူးေၾကာင့္ စိုင္းေမာင္သည္ ေလထဲမွာပင္ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္စိမ့္တက္လာသည္ အထိခံစားလိုက္ရသည္။ သူ အလ်င္စလို ျပဳမိသည္မွာ မွားမ်ားမွားသြားၿပီလားလို႔ ေတြးမိသည့္ တဒဂၤအတြင္း၌ အေကာင္းအတိုင္းရွိေနေသးသည့္ ေနထက္ ညာလက္က ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ အရွိန္ႏွင့္ သူ႔ကိုပုတ္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။

“အားးးးးးးး ..“
စိုင္းေမာင္ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ေအာ္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကို လက္ျဖင့္အုပ္သည္။ ေဒၚခင္သႏာၱသည္ သူမေျခေထာက္နားကို လြင့္စင္က်လာသည့္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ေၾကာင့္ မူးေမ့သြားမတတ္ခံစားလိုက္ရၿပီး ဒူးမခိုင္ေတာ့ပဲ ယိုင္က်သည္။ ဦးၾကည္ေမာင္သည္ မိန္းမျဖစ္သူအား ေဖးကူကာထားရၿပီး သူ႔ေရွ႔က သတ္ပုတ္ပြဲအား မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကြ်တ္က်မတတ္ ျပဴးကာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုခဏ၌ ေနထက္သည္ သူ႔ေဘးနားကို ကိုယ္ရွိန္ပ်က္ကာ ထိုးက်သြားသည့္ စိုင္းေမာင္၏ကိုယ္ေပၚကို မထႏိုင္ေအာင္ တက္ဖိထားၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေကာင္းေနသည့္လက္တစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည့္ ေနထက္ဆီမွ လက္သီးခ်က္မ်ားသည္ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားသဖြယ္ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ တလစပ္က်လာေတာ့သည္။ စိုင္းေမာင္သည္ အေၾကာက္အကန္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ကာမိေသာ္လဲ ေနထက္၏ လက္သီးခ်က္မ်ားကို ဘယ္လိုမွဖယ္ရွားျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေပ။ တြန္႔လိမ္ကာ အေၾကာဆြဲေနသလို ဆတ္ကာဆတ္ကာ ျဖစ္ေနသည့္ စိုင္းေမာင္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ၿငိမ္သက္က်သြားသည္။ ေနထက္သည္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီကာ ျမင္မေကာင္းေတာ့သည့္ စိုင္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို ခါးခါးသီးသီးႏွင့္ ၾကည့္ေနရာမွ သူ႔လက္သီးကို ေလထဲသို႔ တအားေျမွာက္သည္။

“ေမာင္ေနထက္ .. ေတာ္လိုက္ပါေတာ့ ..“
သူ႔နားထဲတြင္ သဲ့သဲ့သာၾကားရသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသံတြင္ ေနထက္၏ လက္သီးသည္ စိုင္းေမာင္၏ နားနားမွကပ္ကာ ေျမျပင္ကိုသာ ဘုန္းခနဲထိုးမိေတာ့သည္။ ေျမထဲကို တံေတာင္ရင္းနားထိကြ်ံ၀င္သြားသည့္ သူ႔လက္ကို ျပန္ႏႈတ္ၿပီးေနာက္ ေနထက္ စိုင္းေမာင္ကိုယ္ေပၚမွ ဒယီးဒယိုင္ထသည္။ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာေနသည့္ နံရိုးေနရာကို ေကာင္းေနတဲ့လက္ႏွင့္ဖိကာ ထားရင္း ေနထက္သည္ အယ္လ္ဖာတို႔၏ ေအာင္ပြဲခံသံႏွင့္ ဆြဲဆြဲငင္ေအာ္သည္။

“ အာ ..… ၀ူးးးးးးးးး ..“
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေနထက္၏ ေျခေထာက္အစံုသည့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို သယ္ပိုးထားျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့သည့္အလား တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ၿပိဳလဲက်သည္။ ေမယမင္းႏွင့္ နန္းမိုခမ္းသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ေနထက္ဆီသို႔ အေျပးအလႊားသြားကာပင္ ေျပးေပြ႔သည္။ သူမတို႔နည္းတူ ေျပးထြက္သူက ေဒၚခင္သႏာၱ။ သူမသည္လဲ တုန္ရီေနသည့္ လက္အစံုႏွင့္ သားမိုက္ စိုင္းေမာင္အား ေဖးမထားသည္။ ဦးၾကည္ေမာင္တစ္ေယာက္သာလွ်င္ မွန္းဆရခက္သည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ အမူအယာမပ်က္ သူ႔ေရွ႔ကျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ကာေနသည္ကို ေတြ႔ရေလေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထိုေန႔ညက ဘာေတြဆက္ျဖစ္သည္ကုိ ေနထက္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိပါ။ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္ႏွင့္မို႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား အရိပ္မ်ားႏွယ္ ေ၀၀ါးေနသည္ဆိုတာကိုသာ သူသိရွိခဲ့သည္။ နာက်င္မႈဒဏ္ကို အဆံုးစြန္ခံလိုက္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္ထပ္နာက်င္မႈဒဏ္ဟူသမွ်ကို မသိသာေတာ့သကဲ့သို႔ ေနထက္ တကိုယ္လံုးလဲ ထူပူကာ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနေလသည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သတိေမ့ေမ်ာခဲ့မွန္း ေနထက္ကိုယ္တုိင္ပင္ မသိေတာ့ပါ။

သူ သတိျပန္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုး သတိထားမိသည္က သူ႔အခန္းမဟုတ္ေသာ က်ယ္၀န္းသန္႔ရွင္းသည့္ အခန္းတစ္ခုထဲရွိ ကုတင္တစ္လံုးေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ဆိုတာကိုပင္။ မိုးမခေတာထဲ၌ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႏွင့္ သူတင္ကိုယ္တင္ ပထမဆံုး ရင္ဆိုင္ၿပီး ဒဏ္ရာရခဲ့စဥ္တုန္းကလိုပင္ ဒီတစ္ႀကိမ္ သတိျပန္ရလာေသာအခါတြင္လည္း ေမယမင္းကို သူ႔အနားမွာ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚစႏၵာလြင္၊ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာတို႔သည္ ေမယမင္း၏ လွမ္းေအာ္ေျပာမႈႏွင့္အတူ အေျပးအလႊားေရာက္လာၾကေလေတာ့သည္။

ထိုအပတ္တစ္ပတ္လံုး ေနထက္ အိပ္ယာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းကာ ေနခဲ့ရသည္လို႔ ဆိုရေပမည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မႈ ဒဏ္ကိုေတာ့ တစိုးတစိမွ် မခံစားရေပ။ ေမယမင္းသည္ လည္ေကာင္း၊ နန္းမိုခမ္းတို႔သည္လည္းေကာင္း သူ႔ေဘးနားတြင္ တစ္ဦးမဟုတ္တစ္ဦး အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနခဲ့သည္။ ရံဖန္ရံခါ ျဖဴျပာႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္အတြဲ (သို႔) မီမီလြင္ႏွင့္ ေဇာ္ေဇာ္အတြဲကလဲ သူ႔ကိုလာ၍ သတင္းေမး အားေပးစကား ဆိုၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေဒၚခင္သႏာၱပါမလာေပမယ့္ ဦးၾကည္ေမာင္ႏွင့္ Alpha Council မန္ဘာျဖစ္သည့္ ေခါင္းျဖဴအယ္လ္ဖာအိုႀကီးပင္လွ်င္ ေနထက္ကို လာေရာက္ ၾကည့္ရႈခဲ့သည္။ ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ ပကတိတည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္ဆီမွ သတင္းစကားအရ စိုင္းေမာင္သည္ အသက္ေဘးမွလြတ္ကင္းခဲ့ေသာ္လဲ သူ၏ ကြ်တ္ထြက္သြားသည့္ မ်က္လံုးေနရာက ဘယ္လိုမွ ျပန္မေကာင္းလာသည့္အေၾကာင္းကို ေနထက္ ၾကားသိရသည္။ ရန္သူရန္ဘက္တစ္ဦးေပမယ့္ ေနထက္ ထိုသတင္းစကားၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္းက လႊမ္းမိုးထားေသာေၾကာင့္ စိုင္းေမာင္တစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားရွိ ေမခႏွင့္မလိခ ျမစ္ဆံုေနရာတြင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္စြာတည္ေဆာက္ထားသည့္ သမန္း၀ံပုေလြအက်ဥ္းေထာင္ထဲ၌ သူ႔ျပစ္ဒဏ္ကို ခံေနရသည္ဆိုသည့္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ ေနာက္ဆက္တြဲေျပာျပခ်က္ကို သူေသခ်ာ မၾကားခဲ့ေပ။

သူသတိျပန္လာၿပီး တတိယေျမာက္ေန႔တြင္မူ ေနထက္သည္ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းပံုစံကို ေျပာင္းၾကည့္လို႕ ရသည္ကိုေတြ႔ရသျဖင့္ မဆိုင္းမတြပင္ ေမယမင္း၏ လက္ေမာင္းကို အသအရာကိုက္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ျပဳမူသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ေမယမင္းသည္ သူႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းမလႊဲပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ခ်စ္ရည္လဲ့ေနခဲ့သည္ဆိုတာကို ေနထက္မေျပာႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအေၾကာင္း မသိသူမ်ားပင္ နားလည္ႏိုင္ေပမည္။

စတုတၳေျမာက္ေန႔ေရာက္လို႔ ေစာကလ်ာ၏ ေနထက္အား ေစာင့္ၾကည့္ရမည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမသည္ ဒီအတိုင္းေန႔တိုင္း လူနာေစာင့္လုပ္ေနရသည္မွာ ပ်င္းလာၿပီဟု မခို႔တယို႔ ေျပာရင္း လက္က ေနထက္၏ ေဘာင္းဘီႀကိဳးဆီသို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ရွမ္းေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ေျဖၿပီးလို႔ ေနထက္ ညီေတာင္ေမာင္ကို ဆြဲထုတ္ကာ ေခါင္းငံု႔၍ ပါးစပ္ႏွင့္ငံုေတာ့မည္ အျပဳေလးတြင္ နန္းမိုခမ္းသည္ အခန္းထဲကို ေကာ္ဖီဗန္းကိုင္၍ ၀င္လာသည္ကို ေနထက္ေရာ ေစာကလ်ာပါ ေတြ႔သည္။ နန္းမိုခမ္း ႏႈတ္ခမ္းေလးက “အို“ ဟု ေရရြတ္ကာ ၀ိုင္းသြားသလို မ်က္လံုးေလးလဲ က်ယ္သြားသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ျမင္ရသူေသာက္ျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေနထက္ အယ္လ္ဖာျဖစ္ျခင္း၏ အရသာကို ခံစားရသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေကာ္ဖီေစ့ေလးေတြကို က်ိတ္ကာေဖ်ာ္ထားသည့္ အနံ႔ေမႊးေမႊးႏွင့္ အရသာရွိလွေသာ ေကာ္ဖီကို တစ္ငံုခ်င္းေသာက္ေနခ်ိန္တြင္ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ သူ႔လိင္တံကို ဘယ္တစ္ဖက္ ညာတစ္ဖက္စီကေန လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ ပြတ္ကာဆြဲေနၾကသည္။ မွ်င္းကာ ေသာက္ေနေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကုန္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ သူ႔လိင္တံသည္ အေၾကာႀကီးေတြ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းေထာင္ကာ မတ္မတ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသည္ ေနထက္ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးသြားသည္ကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ လိင္တံကို စုပ္လ်က္ေပးေနရာမွ ရပ္ကာ ကေလးေတြလို က်ားဗိုလ္ဆြဲၾကသည္။ နန္းမိုခမ္းက ဗိုလ္က်သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေစာကလ်ာက ေသနတ္ပဲ ရသျဖင့္ နန္းမိုခမ္းက အရင္ဦးေအာင္တက္ခြခြင့္ရသည္။ ဗိုလ္ဆိုသည္မွာ ေသနတ္ကို ႏိုင္သည္ဆိုေပမယ့္ နန္းမိုခမ္းသည္ ေနထက္၏ ေသနတ္မဟုတ္သည့္ အေျမွာက္ကို မႏိုင္လိုက္ပါ။ နာရီ၀က္မျပည့္ခင္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ေစာကလ်ာကို တာ၀န္လႊဲေပးလိုက္ရသည္။ ေစာကလ်ာက အလိုက္တသိႏွင့္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္လိုက္လို႔သာ ေနထက္ အေျမွာက္က မီးေသသြားသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ေနာက္တစ္ေန႔သည္ ေျပာရလွ်င္ ေနထက္အတြက္ေတာ့ “ေကာင္းေသာေန႔ (Good Day) “ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟုဆိုေသာ္ ည(၇)နာရီထိုးသည့္ အခ်ိန္၌ အခန္း၀တြင္ မခို႔တယို႔ ေပၚလာသူက ေမယမင္း။ အေရာင္မတူေပမယ့္ ဒီဇိုင္းတူ ျဖစ္သည့္ baby doll အကၤ်ီပါးေလးႏွင့္ ေမယမင္းသည္ ေမာ္ဒယ္မေလးမ်ားလို မ်ဥ္းတေျပးထဲ အခန္းထဲကို ဟန္ပါပါႏွင့္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေနထက္ေဘးနားတြင္ ရွိေနသည့္ နန္းမိုခမ္းကို “can you excuse us?“ လို႔ ဗိုလ္ဆန္ဆန္ေျပာကာ မ်က္စိမွိတ္ျပေလသည္။ နန္းမိုခမ္းသည္ နားလည္ဟန္ႏွင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေနထက္ကို “တာ့တာ“ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားေလသည္။ အလိုက္တသိႏွင့္ သူမသည္ အခန္းျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ တံခါးကိုေတာင္ ပိတ္ေပးသြားေသးသည္။ ဘာျဖစ္လာေတာ့မည္ဆိုတာကို ရိပ္မိေပမယ့္ ေမယမင္း၏ ကိုယ္ေပၚမွ မ်က္လံုးမခြာႏိုင္သည့္ ေနထက္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ေမးမိသည္။

“ယမင္း .. ဘာစိတ္ကူးေပါက္လာတာလဲ …“
“ကိုကို႔ဆီက အေၾကြးလာေတာင္းတာေလ ..“

ထိုစကားႏွင့္ဆံုးသည္ႏွင့္ ေမယမင္းသည္ ေနထက္အေပၚကို တက္ခြၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မေန႔က နန္းမိုခမ္းႏွင့္ ေစာကလ်ာသူ႔ကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ေကာင္းဘြိဳင္းလုပ္ကာ ျမင္းစီးက်တုန္းက ေနထက္ ဇိမ္ႏွင့္ၿငိမ္ခံေနခဲ့ေပမယ့္ ေမယမင္းႏွင့္က်ေတာ့ သူ ဒါမ်ဳိးမလုပ္ခ်င္ပါ။ ပက္လက္လွန္ၿပီး ကုတင္ေခါင္းရင္းေဘာင္ကို မွီေန၍မွ တဆစ္ခ်ဳိးထိုင္ကာ ေမယမင္း နီေထြးစိုစြတ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို သူ ယုယုယယပင္ နမ္းရွာသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ကိုယ္မွ အ၀တ္ေတြသည္ ေမြ႔ယာေပၚတြင္ ပံုက်သြားၿပီး ေနထက္ ေမယမင္း၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးပင္ နမ္း၍ တိုးတိုးေလးဆိုသည္။

“ယမင္း ကို .. ကိုကို ခ်စ္တယ္ ..“

“ခ်စ္တယ္“ဆိုသည့္ စကားသည္ စကားအျဖစ္ႏွင့္သာ ရပ္မေနပဲ ေနထက္၏ ေထာင္မတ္ေနသည့္ လိင္တံက ေမယမင္း၏ စြတ္စိုစၿပီေနၿပီ ျဖစ္သည့္ အဖုတ္၀ထဲကို ၀င္ေရာက္ျခင္းႏွင့္ သက္ေသျပေလသည္။ ေမယမင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေလးသည္ အဂၤလိပ္အကၡရာ “O“ အတိုင္း ၀ိုင္းသြားသလို တကယ့္အသံကိုလဲ ထြက္၍ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အၾကည့္မပ်က္ပဲ “making love“ဆိုသည့္ စကား၏ အႏွစ္သာရကို ခံစားၾကေလသည္။ ႏွစ္ဦးသား ဆက္ႏြယ္ေနၾကသည့္ ဘြန္းေၾကာင့္လဲ ေမယမင္း၏ ခံစားခ်က္ကို ေနထက္နားလည္ေနသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ကာေနသျဖင့္ သူမ အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သူကိုယ္တိုင္လဲ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သုတ္ရည္ေတြကို တဟုန္ထိုး ပန္းထုတ္မိသည္။ ေမယမင္းကိုယ္တိုင္လဲ ခံစားမႈအရွိန္က ျပင္းထန္လြန္းလွေပရာ သူမပါးစပ္က စကားမပီသည့္ ကေလးငယ္ေလးလို ဘာေတြေျပာလို႔ေျပာမိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့တဲ့အထိေတာင္ ေပါက္ကြဲထြက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေပ်ာ္မ်က္ရည္ေတြ လဲ့ေနရွာသည့္ ေမယမင္း၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ေနထက္က ရြရြေလးသပ္ေပးရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ျပန္လည္ဆံုစည္းမႈသည္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ကုန္ဆံုးခဲ့ေလေတာ့သည္။

ဒီလိုႏွင့္ …

ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲၿပီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚစႏၵာလြင္၏ ခြင့္ျပဳမႈႏွင့္ သူတို႔အဖြဲ႔သည္ ေခ်ာင္းသာသို႕ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္လယ္ျပင္ကို မ်က္ႏွာျပဳ၍ ခင္းထားသည့္ ဒရင္းဘတ္ေပၚတြင္ ဇိမ္က်က် လဲေလ်ာင္းရင္း ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည့္ သူ႔အဖြဲ႔ကို ေနထက္ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ျဖဴျပာသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေရႏွင့္ပက္ကာ ၾကည္စယ္ေနၾကသည္။ ေမယမင္း၊ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာတို႔ သံုးေယာက္သည္ ညီအစ္မအရင္းမ်ားသဖြယ္ ေဘာကြင္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုကို စီးကာ ေရေဆာ့ေန၏။ မီမီလြင္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ေျပာသည့္ စကားတစ္ခုကို သေဘာက်သည့္ႏွယ္ ရယ္ေမာေနသည္။ ထြန္းသူတစ္ေယာက္သာလွ်င္ ၀ီစကီလား၊ ဂ်င္လားမသိသည့္ ပုလင္းျပားေလး တစ္လံုးကိုဖြင့္ကာ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေမာ့ေနေလသည္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနထက္ သူ႔အဖြဲ႔ကို ၾကည့္ကာ သူၾကည္ႏူးမိသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ သူခ်စ္ရသည့္ ျဖဴျပာႏွင့္ ျပန္ေပါင္းစည္းရသလို၊ မီမီလြင္သည္လဲ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ မခြဲခြာရေတာ့။ ထြန္းသူကေတာ့ နဂိုကတည္းက အပူအပင္မရွိသူမို႔ သူ႔အတြက္ ပူစရာမလို။ ဒါဆို သူ႔အတြက္က်ေတာ့ေရာ။ ေနထက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေဘးလူမၾကားေအာင္ တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရယ္မိသည္။ ေမယမင္း၊ နန္းမိုခမ္း၊ ေစာကလ်ာလို မိန္းမေခ်ာေလးသံုးေယာက္ (၀ါ) သမန္း၀ံပုေလြမ ေခ်ာေခ်ာေလး သံုးဦး၏ အခ်စ္ကို ရရွိသည္ဆိုမွ တျခား ဘာလိုအပ္ပါဦးေတာ့မည္နည္း။ တကယ့္တကယ္တမ္းတာ အျခားသူကို ရွင္းျပရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔အျဖစ္က “ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွသိ“ ဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္ ျဖစ္ပါေလသည္။

+++++++++++++++++++++++ ၿပီးပါၿပီ ++++++++++++++++++++++++++++

  by: natthar