'' မမ '' မရွိရင္ဘ၀ပ်က္သြားႏုိင္တယ္( ဇာတ္သိမ္း)

သူရ ေရာက္ေနတဲ့ျမိဳ႕ကေန ဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ငွားျပီး မႏၱေလးကို ညတြင္းခ်င္းပဲျပန္ခဲ့သည္။

အဖြဲ႕ထဲက အခ်ဳိ႕ကေတာ့အေ၀းေျပးကားနဲ႔ ရန္ကုန္သြားၾကျပီး ရန္ကုန္ေရာက္မွသက္ဆုိင္ရာျမိဳ႕ကိုျပန္ၾကမည္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဆးရုံမွာပဲ ေနျပီး အိမ္ကလာၾကိဳမဲ့သူကိုေစာင့္ၾကသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းကေတာ့ သူ႕အေဖလာၾကိဳမယ္ေျပာသည္။

မနက္ျဖန္မနက္လာၾကိဳမွာဆုိေတာ့ ဒီညေဆးရုံမွာအိပ္ရဦးမည္။

ကားထြက္ခါနီး နန္းကလ်ာခမ္းရႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ သူရကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္သည္။

 သူရလည္း နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ခြဲရတာ ႏွေျမာသလိုလိုျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္ပင္။

 ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ နန္းကလ်ာခမ္းက အခ်စ္ကိစၥမွာေတာ္ေတာ္ ထန္သည္။

 သူရ လုပ္မည္ေျပာတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းသလို၊ ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔ ေနခုိင္းေနခိုင္း မျငီးမျငဴနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ေနေပးေလ့ရွိသည္။

 နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ျဖဴအုျပီး ပန္းႏုေရာင္သန္းေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက စို႕လို႕ေကာင္းလွသလို

 ၊ေနာက္ကိုေကာက္ထြက္ေနတဲ့ တင္ပါးတစ္စံုကလည္း သူရလုပ္တုိင္းမရိုးႏိုင္သည္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။

သူရ ကားေနာက္ခန္းမွာထုိင္ရင္း မႏၱေလးမွာက်န္ခဲ့တဲ့မမေရႊစင္အေၾကာင္းကို ေတြးမိသည္။

ဒီရက္ပိုင္းမမေရႊစင္ဆီက ဖုန္းမလာဘူး။ သူဖုန္းေခၚတုိင္းလဲ စက္ပိတ္ထားပါသည္ လို႕ပဲျပန္ေျပာေနသည္။

မႏၱေလးေရာက္မွ မမေရႊစင္အိမ္ကို တစ္ေခါက္သြားၾကည့္ဦးမယ္။

 အေရးၾကီးတဲ့ Target တစ္ခုလို စိတ္မွာသတ္မွတ္ျပီး သူရ အိပ္လိုက္သည္။

လမ္းမွာ ခဏတျဖဳတ္နားျပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။

 ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက တယ္လီဖုန္း ျမည္သံေၾကာင့္ သူရ ႏုိးလာသည္။

ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးလင္းစျပဳေနျပီ။ ေနရာကေတာ့ အျမန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ....။

Caller ID ကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဆက္တာ...။ ေစာေစာစီးစီးဘာမ်ားလဲမသိဘူး။

''ေျပာ ခမ္းေလး..။''

''ကို... ကို႔ ကို ခမ္းတစ္ခုေျပာစရာရွိတယ္။ ကို စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္။''

''ႏွစ္ခုေျပာ စိတ္မဆုိးဘူး။ '' သူရ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

''ဟို... ဟုိ.... ၾကက္တူေရြးေလးေသသြားျပီ။''

''ဘာ.... ခမ္းရယ္....။ ဘယ္လိုမ်ားသတ္လိုက္တာလဲကြာ...။''

''ညက ေလွာင္အိမ္ကို အခန္းထဲထည့္ထားတာ...။ အဲဒါၾကက္တူေရြးက တဂစ္ဂစ္ေအာ္ေနတာနဲ

႔ နားညီးလို႕ဆုိျပီး ေျခေထာက္ကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး အခန္းအျပင္ထုတ္ထားလိုက္တာ..။

အခု မနက္မုိးလင္းေတာ့မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲမသိဘူး။ ၾကိဳးနားမွာ အေမႊးေတြေတာ့ေတြ႕တယ္။ ''

''အေမႊးေတြေတြ႕မွေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားခမ္းရယ္။ ေၾကာင္စားသြားတာေနမွာေပါ့။''

''အဲဒါ.... ခမ္းသတ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္...။ သူ႕ဘာသူေၾကာင္ကိုက္သြားတာ...။''

''ေၾကာင္ကို အျပစ္လြဲခ်မေနပါနဲ႔ခမ္းရယ္။ ေၾကာင္ေရွ႕မွာသြားထုတ္ထားမွေတာ့ ေၾကာင္က နည္းေသးတယ္ပဲေျပာမွာေပါ့။''

''အဲ..... အဲဒါ.... ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္။'' နန္းကလ်ာခမ္း မ၀ံ့မရဲနဲ႔ေမးသည္။

''ဘယ္လိုမွလုပ္မေနနဲ႔။ အခန္းအျပင္မွာက်ေနတဲ့ ငွက္ေမႊးေတြကို တံမ်က္စည္းနဲ႔လွဲျပီး

အမိႈက္ပံုထဲသာထည့္လိုက္ေတာ့။''

''စိတ္ကုန္တယ္ကြာ...။ ခမ္း...။ တကယ္ေျပာတာ...။

 ကိုယ္ကအေလးအနက္ထားတဲ့အရာေတြဆုိ အျမဲတမ္းဘယ္ေတာ့မွအေလးအနက္မရွိဘူး။''

သူရ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာခ်င္တာေျပာျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

အျမဲတမ္းမေတာ္မတည့္လုပ္တဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းေၾကာင့္ သူရစိတ္ေတြတိုရသည္။

တကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ နန္းကလ်ာခမ္းက မမေရႊစင္လိုအရည္အခ်င္းမရွိေပ။

 အိမ္က ခ်မ္းသာတာေၾကာင့္ အရာရာကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေတြးတတ္သည္။

မမေရႊစင္နဲ႔ ေတြ႕လိုက္တုိင္း သူရ အျမဲစိတ္ခ်မ္းသာရသည္။

 သူရကို အျမဲတမ္းအေလ်ာ့ေပးတတ္သလို ၊ သူရ လိုအပ္တာေတြအားလံုးလည္း အလိုက္တသိျဖည့္ဆည္းေပးတတ္သည္။

သူရ စိတ္ထဲမွာ မမေရႊစင္လို အရည္အခ်င္းရွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ဳိးကို ပိုျပီးသေဘာက်မိသည္။

.........................
သူရ မႏၱေလးေရာက္ေရာက္ခ်င္းအေဆာင္ေတာင္ ျပန္မနားေတာ့ပဲ မမေရႊစင္အိမ္ကိုတန္းျပီးေမာင္းလာခဲ့သည္။

ငွားလာခဲ့တဲ့ကားဆရာကေတာ့ မႏၱေလးျမိဳ႕အ၀င္ကတည္းက ဆင္းျပီးေနခဲ့ျပီ။ ကၽြဲဆည္ကန္ကား၀င္းကေန ကားစီးျပီးျပန္မည္လို႕ေျပာသည္။

မမေရႊစင္အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျခံ၀န္းသံပန္းတံခါးၾကီးက ပိတ္ထားသည္။

အျပင္က ေသာ့ခတ္ထားတာမဟုတ္ပဲ အတြင္းဘက္က ပိတ္ထားတာမုိ႕ သူရ ကားဟြန္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးတီးလိုက္ေတာ့ အိမ္တံခါးပြင့္လာသည္။

အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတာ ည၀တ္အက်ီရွည္နဲ႔ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီ...။ သူ႕ပံုစံက အိပ္ခ်င္္မူးတူးျဖစ္ေနသည္။ ဆံပင္ေတြကပြရႈပ္လို႕။

'' ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီပါလား။ ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္ေနတာလဲ။ ''

'' ေအာ္... ေမာင္သူရ...။ ေအးေအး ေဒၚေလးျပန္ေရာက္တာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီ။ ေမာင္သူရ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္။ ''

အိမ္ထဲျပန္ေျပး၀င္သြားျပီး ခဏေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ ျခံတံခါးေသာ့ သြားယူတာျဖစ္မည္။

ျခံတံခါးဖြင့္ပြင့္သြားတာနဲ႔ သူရ ကားကို ျခံ၀င္းထဲေမာင္း၀င္လာခဲ့သည္။

ကားေပၚက ဆင္းဆင္းျပီးခ်င္း ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ျပီးအိမ္ထဲ၀င္သြားသည္။

သူရ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ျပီးျပီးခ်င္း ပဲ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီကို မမေရႊစင္အေၾကာင္းေမးမိသည္။

သူရ အေမးေၾကာင့္ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီမ်က္ႏွာပ်က္သလိုျဖစ္သြားသည္။

 ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီပံုစံက တစ္ခုခုကိုမေျပာခ်င္သလိိုမ်ဳိးျဖစ္ေနတာကိုလည္းေတြ႕ရသည္။

'' ခဏေနမွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာျပမယ္ေလကြယ္။ ခဏေလးေစာင့္ ။
 ေဒၚေလးကိုယ္လက္သန္႕စင္ျပီး မနက္စာျပင္လိုက္မယ္။ တစ္ခါထဲ စားသြားေပါ့။ ''

'' ဟုတ္ကဲ့ေဒၚေလး...။ ''

သူရ မမေရႊစင္အေၾကာင္းကို အရမ္းသိခ်င္ေနသည္။ သူ႕ကို ဘာလို႕ အဆက္အသြယ္မလုပ္လဲမသိဘူး။

အခုေရာ မမေရႊစင္ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ။ မမမရွိဘူးလား။ သူရ စိတ္ထဲအရမ္းသိခ်င္ေနမိသည္။

ေဒၚေလး ေနာက္ဖက္ထြက္သြားတုန္း အေပၚထပ္က မမေရႊစင္ အခန္းဆီကို တက္လာခဲ့သည္။

မမေရႊစင္အခန္းက ပိတ္ထားသည္။ မရမက လွည့္ျပီးဖြင့္ေနတဲ့ သူရ ကို တံခါးဘုသီးကပဲ ေလွာင္ျပီး ၾကည့္ေနသလိုလို သူရခံစားရသည္။

သူရ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ျပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္က သူရကို အသာျပံဳးျပသည္။ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီရဲ႕ ေယာက်္ား ဦးသာဒင္။

သူရ လည္း မခ်ိျပံဳးေလးပဲျပန္ျပံဳးျပျဖစ္သည္။ ရင္ထဲမွာမမေရႊစင္ အတြက္ေသာကမီးေတြေတာက္ေလာင္ေနရျပီမဟုတ္ပါလား။

သူရ မ်က္လံုးကို အသာမွိတ္ရင္း ဆုိဖာေနာက္မွီေပၚကို ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်ျပီးေနလိုက္သည္။

တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့

'' ေမာင္သူရ....။ မနက္စာစားရေအာင္ ။ လာခဲ့ေတာ့ကြယ္...။ ''

'' ေအာ္... ဟုတ္ ေဒၚေလး။ ''

ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထမင္းဆီဆမ္းပူပူေလးနဲ႔ ပဲျပဳတ္နဲ႔ကို နယ္ထားျပီး ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္ကို ပဲဆီရႊဲရႊဲဆမ္းတာေတြ႕သည္။

ထမင္းပူပူေလးကို စားရင္း သူရ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီကို ေမးၾကည့္သည္။ မမေရႊစင္အေၾကာင္းေတာ့မဟုတ္...။

'' ေဒၚေလးက ကၽြန္ေတာ္လာမွ ႏိုးတာမဟုတ္ဘူးလား။ ''

'' အင္း ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဒၚေလး ေမာင္သူရ ကားဟြန္းသံၾကားမွႏိုးတာ။ ''

'' ဒါဆုိ.... ဒီထမင္းပူပူေလးက ေဒၚေလး ဘယ္အခ်ိန္ကခ်က္လိုက္တာလဲ။''

'' ေအာ္... ဒါလား။ ေဒၚေလး ခ်က္တယ္လို႕ ဘယ္သူကေျပာလို႕လဲ။ မင္းဦးေလးကိုသာဒင္ခ်က္တာေလ။ ''

သူရ ဦးသာဒင္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဦးသာဒင္ ရွက္၀ဲ၀ဲနဲ႔ တစ္ခ်က္ရယ္ျပသည္။

လူၾကီး ရွက္ေတာ့ရယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးေနမွာပဲ။

သူရ လည္း စခ်င္တာနဲ႔ '' ဦးဒါဆုိ မနက္တုိင္း ဦးဘဲ အျမဲ ထမင္းထခ်က္တာေပါ့။''

''မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မေန႕ည က မင္းအေဒၚနည္းနည္းမ်ားသြားတာနဲ႔ မထႏုိင္... အဲ... မင္းအေဒၚ တီဗီၾကည့္တာမ်ားသြားလို႕

အိပ္ရာထေနာက္က်လို႕ ဦးထခ်က္တာေလ။ ဦးအျမဲခ်က္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ႏုိးတဲ့သူအရင္ခ်က္ေပါ့။ ဟဲဟဲ...''

သူရ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အသာထိန္းရင္း '' ေအာ္... ေကာင္းတာေပါ့ဦးရယ္...။ ေမာင္တစ္ထမ္းမယ္တစ္ရြက္ဆုိသလိုေပါ့။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကူညီေပးတာေကာင္းတာေပါ့။''

ေသေသခ်ာခ်ာစကားေျပာၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးသာဒင္ေရာ ၊ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီေရာသေဘာေကာင္းၾကသည္။

ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီကေတာ့ မမေရႊစင္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။ မမေရႊစင္ဘာမ်ားျဖစ္လို႕လဲမသိဘူး။

ထမင္းစားလို႕ျပီးေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းက မထေသးပဲ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီက မမေရႊစင္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။

'' ေမာင္သူရေရ....။ ၾသဇီက ေရႊစင့္မိဘေတြက ေရႊစင္သူရနဲ႔တြဲေနတာဘယ္လိုမ်ားသိသြားလဲ မသိဘူး။

 သိသိခ်င္းဖုန္းဆက္ျပီး ဆူတယ္။ မိဘသိကၡာခ်တယ္၊ ကေလးကို မုန္႕ေပးျပီးၾကိဳက္ရလားဘာလားေပါ့။

 အဲဒါ ေမာင္သူရကိုျဖတ္ခိုင္းေတာ့ ေရႊစင္က မျဖတ္ႏုိင္ဘူးဆုိျပီး အေၾကာက္အကန္ျငင္းတာနဲ႔ လုပ္ငန္းေတြကို ပစ္ထားခိုင္းျပီး

 ၾသဇီကို ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာခိုင္းတယ္။ ေရႊဇင္လည္း သူ႕မိဘေတြကို ေၾကာက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႕မရဘဲ

 ၾသစေတးလွ်ကို လိုက္သြားတယ္။ သံုးရက္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။

ေမာင္သူရ ခရီးသြားေနတာဆုိေတာ့ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ဆုိျပီး မေျပာတာေလ။

အဲဒီကိစၥျဖစ္ျပီးကတည္းက ေရႊစင္ေန႕ေရာညေရာငိုေနတာေလ။ ထမင္းလဲ ေကာင္းေကာင္းမစားဘူး။

ေရႊစင္ ဟိုကိုေရာက္ျပီးမွ ေဒၚေလးဆီ ပထမဆံုးေရာက္တဲ့ေန႔က တစ္ခါပဲဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ သူ႕အေဖဖုန္းနဲ႔။

 ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္တဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ေမာင္သူရ ကိုဆက္သြယ္မွာစိုးလို႕ ေရႊစင္ကို ဖုန္းမေပးထားဘူး။

အျပင္လည္းထြက္ခ်င္တုိင္း ထြက္လို႕မရဘူးလို႕ေျပာတယ္။ ေရႊစင္ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႕ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေခၚထားတယ္လို႕ေျပာတယ္။

 ေရႊစင္လည္း မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ပဲကြယ္။ ''  ျမႏွင္းဆီ ဆက္တုိက္ေျပာလိုက္လို႕ ေမာသြားသလိုနဲ႔ ခဏနားသည္။

ခဏေနေတာ့ သူရကို ၾကည့္ရင္း

'' အဲဒါေမာင္သူရေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ..။

 ေဒၚေလးသေဘာကေတာ့ ေမာင္သူရ ေရႊစင္ကို ျဖတ္လိုက္ေစခ်င္တယ္။

 ေမာင္သူရလို ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ရည္းစားမရွားပါဘူးကြာ။

 ေရႊစင့္ကို ဒုကၡေတြဆက္မေပးပါနဲ႔ေတာ့။ ''

သူရ နားေထာင္ေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာသည္။ မမေရႊစင္ကိုျဖတ္ခိုင္းတဲ့ ျမႏွင္းဆီဆုိတဲ့ မိန္းမၾကီးကိုလည္း ေဒါသထြက္မိသည္။

'' ဘယ္လိုပဲ အတားအဆီးေတြရွိရွိ မမေရႊစင္ကို ကၽြန္ေတာ္ရေအာင္ယူမယ္ေဒၚေလး။

မမေရႊစင္ကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးနဲ႔မွ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္။ ''

'' ေအး....  ေအး.... ေမာင္သူရ...။ ေမာင္သူရလည္း ေနာက္ကို မလာရင္ေကာင္းမယ္ကြယ္။

 ေဒၚေလးလည္း ေမာင္သူရ ကို ေရႊစင္နဲ႔ ျဖတ္ဖုိ႕ ေျပာသာေျပာရတာ သူမ်ားၾကားထဲလည္း ၀င္မခြဲခ်င္ဘူး။

 ေဒၚေလးတုိ႕လည္း မ်က္ႏွာပူရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမာင္သူရ ဒီကိုေနာက္မလာခဲ့ပါနဲ႔ေတာ့။ ''

'' မလာဘူးေဒၚေလး...။ မလာဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေလး ေသခ်ာမွတ္ထားလိုက္ပါ။

 ကၽြန္ေတာ္မမေရႊစင္ကိုဘယ္ေတာ့မွ စြန္႕လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကို။

တကယ္လို႕ မမေရႊစင္မိဘေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ျဖစ္ရင္လည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ မမေရႊစင္ကို မရရေအာင္ယူမယ္ဆုိတာကိုေပါ့။

သြားေတာ့မယ္ေဒၚေလး။''

သူရ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို အသာထိန္းရင္း မမေရႊစင္အိမ္ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။

ဒီတစ္ခါ အျပန္လမ္းကေတာ့ ဟိုအရင္တုန္းကလို မလွပေတာ့။

ကားေမာင္းရင္း သီခ်င္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဖြင့္လိုက္တဲ့သီခ်င္းက လႊမ္းပိုင္သီခ်င္း....

ငါေလအကုန္ျဖတ္ေက်ာ္လာမယ္ ဘယ္လိုကာရံထားပါ။

 mount ဧ၀ရတ္ပဲကာရံ မီးပင္လယ္ေတြျခား ျဖတ္ေက်ာ္မွာ

ဘယ္လိုပင္ လိုအင္ေတြရယ္ စံုလင္ ငါ့အနားမွာ မင္းမရွိတဲ့အခိုက္အတန္႕ဘ၀မွာ ငါမေနခ်င္ပါဘူး ခ်စ္သူရာ

အို ဘယ္ေလာက္ထိေ၀းလို႕ ဘယ္ေလာက္အဆက္အသြယ္ေတြမဲ့

မင္းအခ်စ္နဲ႔ ထပ္တူက်မယ့္ခ်စ္သူ ေနာက္ထပ္လည္းမရွိႏုိင္ပါ။

အို ဘယ္ေလာက္ထိ ဟိုး မိဘေတြအဆက္အသြယ္ေတြျဖတ္

ဒီလို ႏွစ္ေယာက္ ရင္ထဲရွိတဲ့အခ်စ္မ်ား

ယံုေနတယ္ မခြဲဘူး ယံုၾကည္တယ္ မေ၀းဘူး honey

မင္းဘက္က သစၥာမပ်က္ခဲ့ဘူးသလို ငါလဲမေဖာက္ျပားပါ

မေ၀းဘူး ယံုၾကည္တယ္ မခြဲဘူး honey

မင္းဘက္က သစၥာမပ်က္ခဲ့ဘူးသလို ငါလဲမေဖာက္ျပားပါ....

သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း သူရ မ်က္ရည္ေတြက်မိသည္။

မမေရႊစင္မရွိတုန္း နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ေဖာက္ျပန္မိတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။

 ေဖာက္ျပန္တဲ့ သူ႕ကို ေလာကၾကီးက ဒဏ္ခတ္တာလို႕ ထင္သည္။

ၾကားထဲက မမေရႊစင္က ေျမစာပင္ျဖစ္ရျပီ...။

သၾကၤန္ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ဧျပီလတစ္လလံုး သူရ အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့။

 မႏၱေလးက အေဆာင္မွာပဲသူရ ေနျဖစ္ေတာ့သည္။

သူရ အေဖနဲ႔ အေမကေတာင္ သူရ အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆုိလို႕ အံၾသေနၾကသည္။

 ဒီလိုေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း သူရ အိမ္ျပန္ျပီး သူရ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ဟင္းေတြတစ္မ်ဳိးျပီး တစ္မ်ဳိးခ်က္ခိုင္းျပီးစားေနက်မို႕လို႕။

သူရ အေဆာင္မွာပဲတစ္ေယာက္ထဲထုိင္ျပီး အရက္ေသာက္ေနသည္။

 သူငယ္ခ်င္းေတြဖုန္းဆက္ျပီး ဒိုတာခုတ္ဖို႕ေခၚတာေတာင္မသြားျဖစ္ေတာ့။

သူရ အခန္းထဲမွာလည္း အရက္ပုလင္းခြံေတြ၊ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္တုိေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနျပီ။

 သူရ ထမင္းလည္းေကာင္းေကာင္းသြားမစားျဖစ္ဘူး။

မမေရႊစင္နဲ႔ အတူတူစားခဲ့တဲ့ ထမင္းဆုိင္ေတြေရာက္တုိင္းမမေရႊစင္ကိုသတိရလို႕။

 မနက္ေစာေစာထရင္လည္း မမေရႊစင္နဲ႔ တူတူ ဘုရားသြားခဲ့တာေတြ၊ က်ဳံးေဘးမွာကားရပ္ျပီး အတူတူစကားေျပာခဲ့တာေတြ ကို သတိရေနမိသည္။

သူရ ရုပ္ကလည္း အိပ္ေရးပ်က္တာရယ္ ၊ အရက္ေသာက္တာေတြမ်ားတာေတြနဲ႔ ပိန္ခ်ဳံးျပီး မ်က္တြင္းေတြခ်ဳိင့္ေနျပီ။

 တစ္ရက္မနက္ေစာေစာႏုိးလာတာနဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲသြားစားေတာ့ေတာင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္က ရွမ္းမၾကီးက ဟိုတစ္ခါပါလာတဲ့ ေကာင္မေလးမပါလာဘူးလို႕ေမးလို႕ သူရ လြမ္းရေသးသည္။

မေမးပါနဲ႔ အေဒၚရယ္... ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းလြန္းလို႕ပါ။

လာေမးတဲ့ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆုိင္က အေဒၚၾကီးကို စိတ္ထဲကပဲျပန္ေျပာလိုက္သည္။

အျပင္မွာေတာ့ သူရ အရမ္း၀မ္းနည္းလို႕ ဘာစကားမွေတာင္ျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။

စားေနက်ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတာင္ မမေရႊစင္မရွိေတာ့ စားလို႕မေကာင္းဘူး။

မမရယ္..... ရက္စက္လိုက္တာေနာ္။

''ငါတစ္ေယာက္ထဲမျဖစ္တဲ့ဘ၀မို႕ ငါ့ရဲ႕ အနားနားျပန္လာမလား။ ငါတစ္ေယာက္ထဲမျဖစ္တဲ့ဘ၀မို႕တစ္ေန႔ေန႕ေတာ့ နင္ျပန္လာပါ ....။ အိပ္မက္ဆုိးမ်ားၾကားထဲ အခုထက္ထိငါၾကံရာမရ...။ မသိဘူး လြမ္းလြန္းလို႕ေသႏုိင္တယ္။''

သူရ ဖုန္းသံျမည္လာလို႕ caller ID ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မမေရႊစင္ဖုန္း။

သူရ ၀မ္းသာရနဲ႔ ဖုန္းကိုင္ျပီးေျပာမိသည္။

''မမ.... ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္တယ္ေနာ္...။''

''ဆက္ခ်င္တာေပါ့ေမာင္ရယ္...။ ဘယ္လိုမွဆက္လို႕မရလို႕ပါ။''

''အရမ္းလြမ္းတယ္ မ ရယ္....  ၾကာလာရင္ရူးသြားေတာ့မယ္သိလား...။''

''တူတူပါပဲေမာင္ရယ္....။ မမလည္း ေမာင့္ကိုလြမ္းလို႕ အျမဲတန္းငိုေနရတာ...။''

''မ အခုဘယ္မွာလည္း...။ ေမာင္လာခဲ့မယ္။''

''မလာခဲ့နဲ႔ေမာင္....။ မရဘူး....။''

''အာ... မရဘူးမမရာ....။ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လာခဲ့မယ္။ မမအိမ္မွာပဲမဟုတ္လား....။ ဒါပဲေနာ္မမ...။
ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာျပီ။''

သူရ ပိုက္ဆံေတာင္ေခၚမရွင္းေတာ့ပဲ တစ္ေထာက္တန္တစ္ရြက္ကို စားပြဲေပၚတင္ျပီး လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။

သူရ ကမူးရႈးထိုးနဲ႔ လွည့္ထြက္လိုက္တာ သူရေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔တုိက္မိသည္။

''မေတာ္လို႕ေနာ္... အစ္မ....။''

အမ်ဳိးသမီးက သူရကို ျပံဳးျပီးၾကည့္ေနသည္။

သူရ တုိက္မိသြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.... ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္သြားသည္...။

''မမ.... မမေရႊစင္....''

သူရ ၀မ္းသာလြန္းတာနဲ႔ ေအာ္ျပီး မမေရႊစင္ကို ဖက္လိုက္သည္။

''အာ... ေမာင္ရယ္....။ လူေတြၾကည့္ေနတယ္ေလကြာ...။ လႊတ္....''

''လြမ္းလိုက္ရတာမရယ္...။'' သူရ ဖက္ထားတာ မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႔ လႊတ္လိုက္ရင္း ေျပာမိသည္။

''ကဲလာ...။ သြားမယ္....။''

''ေမာင့္ဆီမွာကားပါလာတယ္ မရဲ႕။တစ္ေယာက္တစ္စီးသြားျပီမွ ေမာင့္အေဆာင္မွာ တစ္စီးထားခဲ့လိုက္မယ္ေလ။''

''မမကား ဒီမွာပဲထားခဲ့မယ္ေလ။ ေမာင့္ကားနဲ႔ပဲလိုက္ခဲ့မယ္။ ရည္စားေလးနဲ႔ အခုမွျပန္ေတြ႕ရတာ မခြဲခ်င္ေသးပါဘူး။''

''အာ... မကလည္းကြာ..။ ေပ်ာက္သြားမွာေပါ့။''

''ေပ်ာက္လည္းေကာင္းတာေပါ့။ မမကားမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲကို။''

''မ ကလည္းေနာက္ျပီ။ ဘာလို႕မမကားမဟုတ္ရမွာလဲ။''

''ကားေပၚေရာက္မွေျပာျပမယ္ကြာ...။'' မမေရႊစင္ ကားတံခါးကို ဖြင့္ျပီး ကားေပၚတက္သြားသည္။

သူရ လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ကားေပၚတက္ျပီးေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

''ကဲ.... မမကားမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာကို လင္းပါဦး။'' သူရ ကားေမာင္းရင္းေမးလိုက္သည္။

''အဲဒါက ေျပာျပရင္နည္းနည္းေတာ့ရွည္မယ္ေမာင္ရဲ႕။

ေမာင္နဲ႔ မမကို အေဖတုိ႕က သေဘာမတူၾကဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ျဖတ္ခိုင္းတယ္။

အဲဒါကို မျဖတ္ႏိုင္ဘူးဆုိေတာ့ ဟိုကိုေခၚတယ္။ အဲဒါ ေဒၚေလးေျပာျပလုိ႕ ေမာင္သိျပီးသားျဖစ္မွာပါ။

ဟိုေရာက္ေတာ့ မမလည္း လက္မေလ်ာ့ပဲ တင္းခံထားရင္းကေန အၾကံတစ္ခုရလာလို႕ေလ။

ေမာင့္ကိုျဖတ္လိုက္ပါမယ္။ ျပန္ပါရေစဆုိျပီး ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူတုိ႕က မမကို မယံုၾကဘူးေလ။

အေဖက ဟိုမွာေရာက္ေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားနဲ႔ လက္ထပ္ခိုင္းတယ္။

မမ လည္း သူတုိ႕ေျပာတာ အားလံုးလက္ခံပါတယ္။ ဒီမွာ အလုပ္ကိစၥမျပတ္တာေလးေတြရွိေသးလို႕ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္ေပါ့။

အဲဒါ သၾကၤန္ျပီးတာနဲ႔ ျပန္လာျပီး သူတို႕ လက္ထပ္ေပးတဲ့သူနဲ႔ ယူပါ့မယ္ဆုိျပီး ကတိေပးျပီးျပန္လာခဲ့တယ္။''

''ဟာ.... မမရယ္...။ ရက္စက္လိုက္တာကြာ....။ ေမာင့္ကို ျဖတ္ျပီးထားခဲ့ေတာ့မယ္ေပါ့.....။''

''အာ..... ေမာင္ကလည္း စကားကိုဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ ျဖတ္ျဖတ္ေျပာေနတယ္။''

'' မမ လိုတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြယူစရာရွိတာယူျပီး သိမ္းစရာရွိတာသိမ္းမလို႕ေလ။

 ျပီးေတာ့ မမအသံုးအေဆာင္ေတြကို ေမာင့္ဆီမွာ ထားခဲ့မယ္။

မမစုေဆာင္းထားတဲ့ပိုက္ဆံလည္းရွိေသးတယ္။

မမ နာမည္နဲ႔ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံကိုလည္း ေမာင့္နာမည္နဲ႔ ဘဏ္မွာအေကာင့္တစ္ခုဖြင့္ျပီးထည့္ထားမလို႔။

မ တုိ႕ရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ သံုးဖို႕ရွိေသးတယ္ေလ။ အဲဒါျပီးေတာ့မွ ဟိုကိုခဏျပန္ျပီးေတာ့ မမအေမကိုႏႈတ္ဆက္ဦးမယ္။''

''ဟိုကိုထပ္သြားဦးမလို႕လား မ ရဲ႕။ ေနာက္ထပ္မသြားနဲ႔ေတာ့ေလ။ ေတာ္ၾကာ ျပန္မလႊတ္ပဲ ဆြဲထားရင္ဒုကၡ...။''

''မမအေမကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေသးတယ္ေမာင္ရယ္။ ဒီကိစၥမွာ ေမေမက မ ကို ေမာင္နဲ႔ သေဘာတူပါတယ္။

 ဒီအစီအစဥ္ကလည္း မ အေမနဲ႔ အတူတူတုိင္ပင္ျပီးဆြဲထားတာ။

 အေမ့ကိုေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေသးတယ္။

သူနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ျဖစ္ခ်င္မွ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့မွာ။ ေမေမကအသက္လည္းၾကီးျပီ။ က်န္းမာေရးလည္းမေကာင္းဘူး။''

မမေရႊစင္ သူရကို ေျပာျပရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက်လာသည္။

''မ ရယ္.... မငိုပါနဲ႔ေနာ္...။''  

''မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ၀မ္းနည္းလာလို႕...။'' မမေရႊစင္ ငိုရင္းေျပာသည္။

''ကဲကဲ... တိတ္ေတာ့...။ ဘယ္သြားၾကမလဲ။''

''ေမာင္သြားခ်င္တဲ့ဆီသာသြား....။ ''

''ဟုတ္ျပီေလ။ ဒါဆုိ မနက္စာ စားခဲ့ျပီးသားမဟုတ္လား။ တစ္ေနကုန္ဘုရားေတြဖူးမယ္ ၊ ေလ်ာက္လည္ၾကမယ္၊
ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္... ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။''

သူရ ေမးေတာ့ မမေရႊစင္ မ်က္ရည္ကို သုတ္ရင္း ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။

သူရ မမေရႊစင္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ေလ်ာက္လည္ၾကသည္။

 မဆံုႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ထားခဲ့ျပီးမွ အခုလိုျပန္ေတြ႕ရေတာ့ မမေရႊစင္ကို အရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္လုိပင္ တစ္ေနကုန္ ၾကည့္လို႕မ၀ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။

ထမင္းဆုိင္မွာလည္း မမေရႊစင္ ထိုင္မဲ့ခံုကို ေျပာင္ေအာင္တစ္ရႈးနဲ႔ သုတ္ေပးသည္။

ထမင္းစားေတာ့လည္း ဇြန္းကို တစ္ရႈးနဲ႔သုတ္ေပးသည္။ မမေရႊစင္ေသာက္ဖုိ႕ ေရကို ေရခြက္ထဲငွဲ႔ထည့္ေပးသည္။

ေရခြက္ထဲ ေရထည့္ျပီးလုိ႕ သူရ မမေရႊစင္ဘက္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမေရႊစင္ သူရကိုျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနတာေတြ႕ရသည္။

''ဘာၾကည့္တာလဲ မမရဲ႕။''

''ေအာ္ ... ဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးပိန္သြားတယ္ေနာ္။ ရုပ္လဲက်သြားသလိုပဲ။''

''အင္းေလ.... ေမာင္ အရက္ခ်ည္းပဲလွည့္ေသာက္ေနတာကိုး၊ ေဆးလိပ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေသာက္ျဖစ္တယ္။''

''ေမာင္ေနာက္ကို အဲဒါေတြမလုပ္ရေတာ့ဘူးေနာ္။''

''အင္းပါ... မလုပ္ဘူး။ မ ရွိေနျပီပဲဟာ... မကိုပဲလုပ္မွာေပါ့...။''

''အာ.... လူဆုိးေလး ... မ က အေကာင္းေျပာတာကို။''

''ေမာင္လဲအေကာင္းေျပာတာပဲေလ။ မ ရွိေနရင္ အရက္ေသာက္ဖုိ႕မွမလိုေတာ့တာ..။ မ နားမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးေနျပီး

မ လိုအပ္တာေတြ အကုန္လံုးျဖည့္ဆည္းေပးမွာ...။''

''တကယ္ေနာ္...။ မမ အသက္ၾကီးသြားေတာ့မွ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႔ မရႈပ္ရဘူး။''

''ေအာ္.... တကယ္ပါပဲ ...။ ငါ့ မမကေတာ့ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆုိက္ကို၀င္ေနတာပဲ။ မရႈပ္ပါဘူးဆုိေန...''

''ကတိေပးတယ္ ... ကတိ.. '' သူရ လက္ကိုကမ္းေပးရင္း လက္သန္းေလးထိုးေပးလိုက္သည္။

မမေရႊစင္လည္း သူ႕လက္သန္းနဲ႔ သူရ ေပးတဲ့လက္သန္းခ်င္းခ်ိတ္လိုက္သည္။

ႏႈတ္မွလည္း တုိးတိုးေလး ေျပာသည္။

              '' ကတိ...  ''
................................................. ....................

တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လည္လို႕ျပီးေတာ့ ညေနေစာင္းမွ မမေရႊစင္ကို အိမ္ျပန္ပို႕ေပးလိုက္သည္။

သူရ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မမေရႊစင္မရွိတုန္း ရႈပ္ပြေနတဲ့ အခန္းေတြကိုရွင္းထားလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ သူ႕မိဘေတြဆီမျပန္ခင္ ဒီအခန္းေလးထဲမွာပဲ ခ်ိန္းေတြ႕ဖုိ႕ စိတ္ကူးထားသည္။

ခ်ိန္းေတြ႕ဖုိ႕ဆုိတာက လနဲ႔ခ်ီျပီး ခြဲေနရတဲ့ ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကို ေတြ႕ေပးဖုိ႕ျဖစ္သည္။

..............................

ေနာက္ေန႕မနက္ သူရ ေစာေစာထျပီး မမေရႊစင္ကိုသြားေခၚသည္။

မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ အ၀ါေရာင္ခ်ည္သား၀မ္းဆက္နဲ႔ ျမန္မာဆန္ဆန္လွေနသည္။

''၀ွား... မမ အရမ္းလွတယ္။ ''

''ခစ္ခစ္.. ငါ့ေမာင္ကေတာ့ ေျမွာက္ေနျပန္ျပီ။ တကယ္လည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔။''

''ဟုတ္တယ္မမ။ ဒီေန႕ျမန္မာဆန္ဆန္ေလးအရမ္းလွေနတယ္။''

အညိဳေရာင္ဆံပင္ရွည္ရွည္ကို အဖ်ားမွာနည္းနည္းေကာက္ထားတဲ့ မမေရႊစင္ပံုစံက

ရုပ္ရွင္မင္းသမီးနဲ႔ေတာင္တူေနေသးသည္။

ေသခ်ာေအာင္ေျပာရရင္ စိုးျမတ္သူဇာငယ္ငယ္ကလိုပံုစံမ်ဳိး ၊ လံုးၾကီးေပါက္လွၾကီး။

''မမ.. ဘယ္ဆုိင္မွာစားမလဲ။ မနက္စာကို.။''

''ေမာင္စားခ်င္တဲ့ဆီမွာစားေလ။ မ ကေတာ့ ျမန္မာစာဆုိအားလံုးၾကိဳက္တယ္။''

''အုိေကေလ။ မုန္႕ဟင္းခါးသြားစားၾကတာေပါ့။''

သူရ မမေရႊစင္ကိုေခၚျပီး က်ဳံးေရွ႕က မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္မွာသြားစားျဖစ္သည္။

သူရက ဘူးသီးေၾကာ္နဲ႔ ငါးဖယ္နဲ႔စားသည္။ မမေရႊစင္က အုိးဘဲဥနဲ႔ ပဲကပ္ေၾကာ္နဲ႕စားသည္။

''ေမာင္...၊ ေရာ႕ ဘဲဥစားၾကည့္အရမ္းစားလို႕ေကာင္းတယ္။''

မမေရႊစင္ သူရပန္းကန္ထဲကို အုိးဘဲဥတစ္ျခမ္းျခမ္းျပီးထည့္ေပးသည္။

မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္အုိးထဲကို ထည့္ခ်က္ထားတာမုိ႕ ဘဲဥက ဟင္းရည္ထဲကအခ်ဳိေတြစိမ့္၀င္ျပီး

ဆိမ့္ဆိမ့္ေလးနဲ႔စားလို႕ေကာင္းလွသည္။

သူရ မုန္႕ဟင္းခါးကို ငရုတ္သီးႏုိင္ႏိုင္နဲ႔ သံပရာသီးညွစ္ျပီး ပဲေတာင့္ရွည္သီးကို

ညွပ္ထားတာေလးေတြထည့္ျပီးအားရပါးရစားလိုက္သည္။

ဟင္းရည္ကလည္း ဘဲဥဖတ္ေလးေတြေ၀့ေနျပီးေသာက္လုိ႕မ၀တာနဲ႔

ဟင္းရည္ႏွစ္ခါေတာင္အပိုေတာင္းျပီး ေသာက္ျဖစ္သည္။

သူရ ဒုတိယတစ္ခါ ဟင္းရည္အပိုေတာင္းတာကို မမေရႊစင္ကေတြ႕ေတာ့ရယ္သည္။

''ဘာ ရယ္တာလဲ မမရဲ႕။''

''ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္က အရင္လိုပဲ အစားပုတ္တုန္းပဲ ဘာမွမေျပာင္းလဲသြားဘူးဆုိတာေတြးမိလုိ႕ရယ္တာပါ။''

သူရလည္း ရွက္ရွက္နဲ႕ အသာရယ္ရင္း

''အစားပုတ္တာတင္မေျပာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး မရယ္။ မကို ခ်စ္တဲ့ ေမာင့္အခ်စ္ေတြလည္းမေျပာင္းပါဘူး။''

''ဟိတ္ဟိတ္... ေတာ္ေတာ္... အဲဒါေတြမပါနဲ႔ ေဘးကလူေတြၾကားလုိ႕ အျမင္ကတ္ေနဦးမယ္။

ေမာင္ အဲလို ဆုိင္မွာေပါက္တတ္ကရေျပာတဲ့အက်င့္လဲမေပ်ာက္ေသးဘူးသိလား။''

''ေအာ္... မ ကလဲ..။ ေမာင္က ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲပါဘူးဆုိမွပဲ..။''

မုန္႕ဟင္းခါးစားျပီးေတာ့ မမေရႊစင္ကို သူရ အေဆာင္ကိုေခၚလာခဲ့သည္။

မမေရႊစင္ကို ကားေပၚမွာခဏထားခဲ့ျပီး အေဆာင္ထဲမွာ လူရိပ္လူေျခၾကည့္ျပီး လူရွင္းတာနဲ႔ မမေရႊစင္ကို

အခန္းထဲေခၚသြင္းလိုက္သည္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ...

''ေမာင္ကေတာ့ လုပ္လိုက္ရင္ အဲလိုခ်ည္းပဲ..။ သည္းထိတ္ရင္ဖုိနဲ႔။ လူေတြ႕သြားမွာစိုးလို႕လန္႕လိုက္တာ။''

မမေရႊစင္ ကုတင္ေပၚမွာ တင္ပလႊဲထုိင္ေနရာကေန ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔အသာဖိရင္းေျပာသည္။

''ဘယ္နားက လန္႕တာလဲ ေျပာ ..။ ဒီနားကလား။'' သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ရင္သားႏွစ္ဘက္ကို

လက္နဲ႔အသာအုပ္ရင္းေမးလိုက္သည္။

''အုိ႕ ... အုိ ... အ၀တ္ေတြေၾကကုန္မယ္ဆုိ..။''

''မေၾကခ်င္ ခၽြတ္ေပါ့ကြာ..။ ခၽြတ္မယ္ကြာ...။ ခၽြတ္ပီကြာ...။'' သူရ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ႏြဲ႕ဆုိးဆုိးရင္း မမေရႊစင္ရဲ႕

အက်ီၾကယ္သီးေတြကို ဆြဲျဖဳတ္သည္။

ၾကယ္သီးေတြ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုးျပဳတ္သြားေတာ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ ရင္သားျဖိဳးျဖိဳးတစ္စံုက ေပၚထြက္လာသည္။

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ရင္ႏွစ္မႊာၾကားကို မ်က္ႏွာအပ္ရင္း အငမ္းမရနမ္းမိသည္။

ခဏေလာက္နမ္းျပီးေတာ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ ထမိန္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ အသာဆြဲျဖဳတ္ရင္း ေျခမနဲ႔ အသာညွပ္ကာ

ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။

မမေရႊစင္ ထမိန္အ၀ါေလးက ကုတင္ေျခရင္းမွာ ပံု႕ပံု႕ေလးက်ေနျပီ။

သူရ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့၊ မမေရႊစင္နဲ႔ ခြဲေနရတာၾကာျပီမဟုတ္ပါလား။

ကုတင္ေစာင္းမွာ ေဘာ္လီေလးနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ကို ဖက္ျပီး ကုတင္ေပၚကို ဆြဲလွဲခ်လိုက္သည္။

''အုိ...''

မမေရႊစင္ပါးစပ္ကအသံေလးထြက္သြားသည္။

သို႕ေသာ္ၾကာၾကာထြက္ခြင့္မရ ၊ ပြင့္လာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြကို သူရ ငံုစုတ္လိုက္လို႕ျဖစ္သည္။

သူရ လွ်ာကို ထုတ္ျပီး မမေရႊစင္ႏႈတ္ခမ္းၾကားထဲထုိးသြင္းလိုက္သည္။

မမေရႊစင္လွ်ာနဲ႔ သူရ လွ်ာ ႏွစ္ခုပြတ္တိုက္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္ေတြၾကြလာၾကသည္။

သူရ လက္ေတြက အျငိမ္မေနပဲ မမေရႊစင္တစ္ကိုယ္လံုးကိုပြတ္သတ္မိသည္။

ေရႊစင္လည္း စိတ္ေတြၾကြလာတာနဲ႔ သူရ ကိုင္လို႕ရေအာင္ လက္ကို အသာေနာက္ပစ္ျပီး ေဘာ္လီဂ်ိတ္ကို

ဆြဲျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ ရဲ႕ ျဖဴ၀င္းျပီး နုအိေနတဲ့ စေနႏွစ္ခိုင္က ဘြားကနဲေပၚလာသည္။

သူရ ေအာက္ကို အသာေလွ်ာဆင္းျပီး မမေရႊစင္ရဲ႕ နုိ႕ၾကီးႏွစ္လံုးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္စုိ႕မိသည္။

ႏို႕သီးေခါင္းေလးေတြကို ခပ္နာနာဆြဲစို႕လိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္ ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ေပၚလာသည္။

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ႏုိ႕ႏွစ္လံုးကို အားရေအာင္စို႕ျပီးေတာ့ ေအာက္ကို အသာဆင္းရင္း

အတြင္းခံေဘာင္းဘီအနက္ေလးကို အသာဆြဲခၽြတ္သည္။

မမေရႊစင္လည္း ခၽြတ္ရလြယ္ေအာင္ တင္ပါးကို အသာၾကြေပးသည္။

အတြင္းခံခၽြတ္ျပီးေတာ့ ေပၚထြက္လာတာက မေတြ႕ရတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ မုန္႕ေပါင္းၾကီး။

ဒီမုန္႕ေပါင္းၾကီးကို သူရ လြမ္းေနတာၾကာျပီ။

သူရ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေခါင္းကို အသာငံု႕ခ်လိုက္ျပီး မုန္႕ေပါင္းၾကီးဆီကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးက အရည္ေတြနဲ႔ ရႊမ္းစိုေနသည္။

သူရ လွ်ာကို အျပားလိုက္ထားျပီး မုန္႕ေပါင္းလွလွၾကီးကို အစုန္အဆန္လ်က္သည္။

''အ... အ... ေကာင္းတယ္....''

မမေရႊစင္ဆီက ေကာင္းလို႕ ေအာ္တဲ့အသံေလးေတြထြက္လာသည္။

သူရ အစိေလးကို ပါးစပ္နဲ႔ ဆြဲစုတ္လိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္တက္သြားသည္။

သူရလည္း ေတာ္ေတာ္တင္းေနျပီ။

ကုတင္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး ခါးပတ္ကိုအျမန္ဆြဲျဖဳတ္သည္။

၀တ္ထားတဲ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီပါ ပါေအာင္

တစ္ခါထဲလိပ္ျပီးဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ေနျပီးတဲ့ညီေတာ္ေမာင္က ဘြားကနဲေပၚလာသည္။

ေထာင့္မွန္အေနအထားနဲ႔ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို ၾကည့္ရင္း မမေရႊစင္ ရယ္သည္။

''ေမာင့္ဟာၾကီးေထာင္ေနျပီ .... ခစ္ခစ္''

''ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီေကာင္ သူ႕ခ်စ္ခ်စ္ကိုလြမ္းေနလို႕....''

သူရ မမေရႊစင္ကိုယ္လံုးေပၚမွာေမွာက္ခ်လိုက္သည္။

မမေရႊစင္လည္း အလိုက္တသိပင္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုကားေပးသည္။

သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ေတ့ျပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္ကာ

အစုန္အဆန္ငါးခ်က္ေလာက္ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ေရႊဖုတ္ဖုတ္ၾကီးက သူရ ဂ်ာထားလို႕အရည္ေတြနဲ႔ ရႊန္းစိုေနျပီးသားဆုိေတာ့ သူရ ညီေတာ္ေမာင္မွာ

အခ်စ္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲသြားေတာ့သည္။

သူရ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးနဲ႔ ေတ့ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးထည့္လိုက္ေတာ့သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္က အရည္ေတြနဲ႔ ရႊဲရႊဲစိုေနသည့္တုိင္ မလုပ္တာၾကာလို႕ တင္းၾကပ္လွသည္။

သူရ အျမန္ထိုးထည့္ခ်င္စိတ္ကုိ ထိန္းကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုိးထည့္သည္။

အေပၚမွာလည္း မမေရႊစင္ကို မဖိမိေအာင္ လက္ကိုေဘးမွာေထာက္ထားရင္း မမ ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို

အရသာခံျပီးနမ္းေနမိသည္။

တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ တစ္ရစ္ခ်င္းအသြင္းအထုတ္လုပ္ေနလိုက္တာ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူရအတန္ၾကီး

တစ္ေခ်ာင္းလံုး မမေရႊစင္ အဖုတ္ထဲ၀င္သြားျပီ။

မမေရႊစင္အတြင္းသားေတြနဲ႔ သူရ အေခ်ာင္းၾကားမွာေနရာလပ္မရွိေအာင္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနသည္။

သူရ အသြင္းအထုတ္မလုပ္ေသးပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ထဲမွာစိမ္ထားရင္ အရသာခံမိသည္။

ေရႊစင္ တစ္ေယာက္ သူရက မလုပ္ေသးပဲ အဖုတ္ေလးထဲကို အေခ်ာင္းၾကီးထုိးထည့္ထားေတာ့

မရိုးမရြၾကီးခံစားလာရသည္။

အဖုတ္ထဲက တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ရြလာသလို အရည္ေတြလည္း တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ စီးက်လာေတာ့သည္။

ေရႊစင္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာျပီး ေအာက္ကေနပင့္ေကာ့တင္ျပီး လႈပ္ေပးမိသည္။

သူရ ကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေသး။ အဖုတ္ေလးထဲမွာပဲ စိမ္ထားသည္။

ဟြန္႕... လုပ္မွျဖင့္မလုပ္ဘူး။ ဒီမွာ ရြထေနျပီ။

''ေမာင္... လုပ္ေတာ့ေလ။ ဒီမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးသိလား။'' ေရႊစင္ပါးစပ္ကပင္ ထုတ္ေျပာမိသည္။

'' ဟုတ္လား...။ မမ ..၊ ေမာင္ေဆာင့္ေပးရေတာ့မလား။'' သူရ အသာျပံဳးရင္းေမးသည္။

''လုပ္ပါဆုိ၊ ေဆာင့္...လို႕....။'' ေရႊစင္ သူရ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ညဳတုတုေလးေျပာလိုက္ေတာ့ သူရ ေရႊစင့္

နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရင္းစေဆာင့္ေတာ့သည္။

သူရ အတန္ၾကီးက မမေရႊစင္ အဖုတ္ၾကီးထဲမွ တစြပ္စြပ္နဲ႔ ၀င္ထြက္ေနသည္။

မမေရႊစင္လည္း အေနေ၀းေနတာၾကာလို႕ စိတ္ေတြထေနသည္ ထင္သည္။ သူရ ေက်ာျပင္ကို လက္နဲ႔

သိုင္းဖက္ရင္းေအာက္ကေန ေကာ့တင္ေပးေနသည္။

အေပးေကာင္းတဲ့ မမေရႊစင္ေၾကာင့္ သူရ လုပ္ရတာပိုျပီး အရသာရွိေနသည္။

သူရ မာန္သြင္းတဲ့ အသံေတြနဲ႔ မမေရႊစင္ရဲ႕ တဟင္းဟင္းညည္းသံေတြက အခန္းထဲမွာ ဆူညံေနသည္။

သူရ မလုပ္ရတာၾကာလို႕ လုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တေဖာင္းေဖာင္းျမည္ေအာင္ပင္ေဆာင့္မိသည္။

''အ... ေကာင္းတယ္ ... ေဆာင့္ေဆာင့္... မမ ေကာင္းလာျပီ ေကာင္းလာျပီ...''

မမေရႊစင္ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေျပာလာေတာ့ သူရ လည္းေဆာင့္တဲ့ အရွိန္ကို တင္ျပီး အဆက္မျပတ္ပင္ေဆာင့္သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ထဲက လည္း အရည္ေတြ အဆက္မျပတ္ထြက္လာသလို ေဆာင့္ေနတဲ့ သူရ အတန္ကိုလည္း

တရြရြနဲ႔ ညွစ္ဆြဲလာသည္။

သူရ ေဆာင့္လိုက္တာ ေအာက္က ေမႊ႕ယာၾကီးခ်ဳိင့္၀င္သြားျပီး ျပန္ၾကြလာတဲ့ မမေရႊစင္ကို လည္း အရွိန္နဲ႔

ဖိေဆာင့္သလိုျဖစ္ေနသည္။

မမေရႊစင္က အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေဂ်ာေတာင့္ေတာင့္ဆုိေတာ့ လုပ္ရတာ အားနာစရာမလိုပဲ စိတ္ထင္တုိင္းၾကဲလုိ႕ရသည္။

သူရ ေဆာင့္ေနရင္းနဲ႔ အတန္တေလ်ာက္တရြရြျဖစ္လာျပီ။

သူရ ျပီးခ်င္လာသည္။

''မမ ... က်ေနာ္ျပီးေတာ့မယ္...။ မမေရာ...''

''ျပီးသြားျပီ.. မမက... ''

မ်က္လံုးေလးေမွးျပီး ႏြမ္းလ်တဲ့အသံေလးနဲ႕ေျပာတဲ့ မမေရႊစင္ကို ၾကည့္ရင္းသူရ ဘယ္လိုမွမထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ

မမေရႊစင္အဖုတ္ထဲကို အရည္ေတြ ျပြတ္ခနဲ ျပြတ္ခနဲ ပန္းထြက္သြားရေတာ့သည္။

သူရ အရည္ထြက္သြားျပီးေပမဲ့ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ထဲကေနျပန္မထုတ္ေသးပဲ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ

အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနမိသည္။

မမေရႊစင္ကေတာ့ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ထားသည္။

''မမ... ေကာင္းလားဟင္...''

''အင္း... အရမ္းေကာင္းတယ္..''

''ဟုတ္လား... ခိခိ... ''

''ဘာရယ္တာလဲ၊ ဒီကအေကာင္းေျပာျပတာကို၊ ဟားသလိုလိုနဲ႕''

''မဟုတ္ပါဘူး၊ မမေျပာတာ သဇင္ေျပာတာနဲ႔ တူလို႕ ရယ္ခ်င္သြားလို႕ပါ။''

''ရယ္စရာလား၊ ကိုယ့္မမကိုေနာ္..''

''တကယ္ေကာင္းတာလား။''

''အင္း... ေကာင္းတယ္။''

''ဘာက ေကာင္းတာလဲ။ ေသခ်ာေျပာ၊ ႏုိ႕စို႕တာေကာင္းတာလား၊ ေအာက္ကို လ်က္ေပးတာေကာင္းတာလား၊
ေဆာင့္ေပးတာေကာင္းတာလား။''

''ႏုိ႕စို႕တာလည္းေကာင္းတယ္၊ လ်က္ေပးတာလည္းေကာင္းတယ္၊ ေဆာင့္တာလည္းေကာင္းတယ္၊''

''ဘယ္ဟာ အေကာင္းဆံုးလဲ''

''အားလံုးေကာင္းတယ္၊ အကုန္လံုးလုပ္ေပး..''

သူရ မမေရႊစင္နဲ႔ စကားေျပာရင္း အဖုတ္ထဲတပ္ရက္ ညီေတာ္ေမာင္က ျပန္လည္ႏုိးထလာသည္။

''ေအာက္ကျပန္မာလာျပီ ခစ္ခစ္... ''

'' ေမာင္ လုပ္လို႕မ၀ေသးဘူးလား၊ စိတ္ေတြၾကြေနတာလား ''

''အင္းေလ... မက က်ေနာ့္ကို အၾကာၾကီး အငတ္ထားသြားတာကိုး...''

''မမ''

''ဟင္....  ေျပာ...''

''ေနာက္ကလုပ္ခ်င္တယ္၊ ေနရာေျပာင္းေပးပါလား။''

''အေပၚကဖယ္မွရမွာေပါ့ေမာင္ရဲ႕၊ လူကိုတက္ဖိထားျပီးေတာ့...'' မမေရႊစင္သူရကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္
ထုိးရင္းေျပာသည္။

သူရ အေပၚကေနဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္ ကုန္းထျပီး ေလးဘက္ေထာက္ေပးသည္။

ေလးဘက္ေထာက္ေပးေတာ့ စြင့္ကားေနတဲ့တင္ပါးၾကီးႏွစ္လံုးက ေနာက္ကိုကားစြင့္ေနသည္။

သူရ ေလးဘက္ကုန္းေပးထားတဲ့ မမေရႊစင္ေနာက္မွာ ေနရာယူရင္း ေနာက္ကိုကားထြက္ေနတဲ့ တင္ပါးၾကီးေအာက္က

အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းၾကီးကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္မိသည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ၾကီးက နူးညံ႕ျပီး ပူေႏြးစိုအိေနသည္။

သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကုိ အဖုတ္၀နဲ႕ေတ့ျပီး တရစ္ခ်င္းစီထုိးသြင္းမိသည္။

အဖုတ္ကအရည္ေတြရႊဲေနေပမဲ့ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ စီးစီးပိုင္ပိုင္၀င္သြားသည္။

အ.... ေကာင္းလိုက္တာမမရယ္။

သူရ ပထမတစ္ခါ ျပီးထားျပီးသားမုိ႕ စိတ္ကိုထိန္းမေနေတာ့ပဲ အားရပါးရေဆာင့္သည္။

ေဆာင့္တာမွ တဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ေဆာင့္သည္။

သူရ ဆီးခံုနဲ႔ ထိလိုက္တိုင္း မမေရႊစင္ရဲ႕ တင္ပါးအိအိၾကီးမ်ားက တုန္ခနဲ တုန္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။

သူရ မမေရႊစင္ဖင္ၾကီးေတြ တုန္သြားတာကိုၾကည့္ရတာ ၊ ေဖ်ာ္ရည္ေဖ်ာ္ေသာက္တဲ့ ေက်ာက္ေက်ာအမဲၾကီးေတြနဲ႕

တူတယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာထင္မွတ္မိသည္။

ဒီေက်ာက္ေက်ာကေတာ့ ျဖဴျဖဴၾကီးေပါ့...။

သူရ စိတ္ထဲ ေပါက္ကရေတြေတြးေနမိသည္။

ေအာက္က မမေရႊစင္ကေတာ့ ေခါင္းအံုးကိုမ်က္ႏွာအပ္ရင္း သူရ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို တအီးအီးနဲ႔ က်ိတ္ခံေနသည္။

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ဖင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း အရသာရွိရွိ လုပ္ေနမိသည္။

အယ္ေနတဲ့ ဖင္သားႏွစ္ျခမ္းကို အသာျဖဲၾကည့္ေတာ့ ခေရပြင့္နီညိဳညိဳေလးကို ေတြ႕သည္။

ဒီခေရေလးကိုလည္း တေန႕ေန႕ေျခြဦးမွပဲ...။

''ေမာင္... မျပီးေသးဘူးလား။ ဒီမွာေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲက်န္ေတာ့တယ္။''

မမေရႊစင္ ေနာက္ကိုလွည့္ေျပာေတာ့မွ သူရ လည္း ညီေတာ္ေမာင္ကို စိတ္ကိုသြင္းရင္း ေဆာင့္ေတာ့သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚမွာ၀ဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြကိုၾကည့္ရင္းအေတြးတစ္ခု၀င္လာတာနဲ႔

 ေဆာင့္တာခဏရပ္ျပီး ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔ ဆြဲစုျပီး သိမ္းကိုင္လိုက္သည္။

ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုမ်ဳိး မမေရႊစင္ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ရွည္ၾကီးေတြကို ဆြဲကိုင္ျပီး လုပ္မိသည္။

ဟိုထဲကလိုေတာ့နာေအာင္လုပ္တာမဟုတ္၊ ခပ္ဖြဖြပဲ ထိန္းကိုင္ထားတာျဖစ္သည္။

ဆံပင္ရွည္ၾကီးေတြကို ဆြဲကိုင္ရင္း အသားျဖဴျဖဴ အိုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မမၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေဒါ့ကီျဖဳတ္ရတာ

အျမင္နဲ႔တင္ စိတ္ေတြ အရမ္းၾကြလာျပီး သူရတစ္ေယာက္ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ ျပီးသြားရေတာ့သည္။

''အား... မမ.... ျပီးျပီ... ''

သူရ မမေရႊစင္အေပၚေမွာက္ခ်လိုက္တာနဲ႔ မမေရႊစင္ တစ္ေယာက္ သူရေအာက္မွာ ဒူးတုတ္ရက္နဲ႔ ေမွာက္ခံုေလး

ပိက်သြားသည္။

ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး အေမာေျဖေနၾကသည္။

တေအာင့္ေလာက္နားျပီး မွ ႏွစ္ေယာက္တူတူ ဖင္တုံးေလးေလးေတြနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ ေရသြားခ်ဳိးၾကသည္။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျပန္လွန္ ဆပ္ျပာတုိက္ေပးၾကသည္။

ဆပ္ျပာေတြေျပာင္ေအာင္ ပြတ္သတ္ေဆးေၾကာရင္း သူရ အေကာင္က ေခါင္းေထာင္လာသည္။

''ေမာင့္ဟာၾကီးကလြန္လြန္းတယ္ကြာ...'' မမေရႊစင္ သူရ အေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ ခပ္တင္းတင္းဆုတ္ရင္းေျပာသည္။

''ဒီတစ္ခါက မရဲ႕ အနမ္းေတြလိုခ်င္လို႕ ေတာင္းေနတာ... အဟီး..''

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လက္ညိဳးနဲ႔ အသာထိရင္းေျပာလိုက္သည္။

မမေရႊစင္လည္း သေဘာေပါက္သည့္အလား သူရ ေျခရင္းမွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို

လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ခပ္တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ရင္း ပါးစပ္နဲ႕ စုပ္ေပးသည္။

ထိပ္ဖ်ားေလးကို ငံုျပီး ျပြတ္ခနဲျမည္ေအာင္စုတ္လိုက္ ၊ လွ်ာေလးနဲ႔ အတန္တစ္ေလ်ာက္ တစ္ရြရြလ်က္လိုက္နဲ႕

အပ်ဳိၾကီးမမ ပုေလြစြမ္းျပေနသည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေတြေၾကာင့္ သူရ တအား.. အား... ျငီးရင္းမမေရႊစင္ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ထားရသည္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ စိမ္ေျပနေျပမႈတ္ျပီးေတာ့မွ မမေရႊစင္ တစ္ေယာက္ သူရ ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းေျပာသည္။

''အာေတြေညာင္းလာျပီေမာင္ရာ.. ေတာ္ျပီေနာ္...''

''ဟုတ္ပါျပီ...၊ ဒါဆုိ ေမာင့္အလွည့္ေပါ့။''

''ထ.... '' ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ ခ်ဳိင္းႏွစ္ဖက္ကို အသာဆြဲထူေပးလိုက္သည္။

ေရခ်ဳိးခန္းနံရံမွာ မမေရႊစင္ကိုေက်ာမွီျပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေဘးကိုကားျပီး ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။

သူရ မမေရႊစင္ေပါင္ၾကားမွ အက်အနေနရာ၀င္ယူျပီး ေရခ်ဳိးထားျပီးစ သန္႕ရွင္းျပီး ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့

အဖုတ္လွလွၾကီးကိုေကာင္းေကာင္းဂ်ာေပးလိုက္သည္။



ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဂ်ာေပးျပီးေတာ့ မမေရႊစင္ဆီက လိႈက္ဖိုေမာတဲ့ အသံထြက္လာသည္။

''မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ၊ လုပ္ေပးေတာ့၊''

သူရ မမေရႊစင္ကို ေနာက္ကိုအသာဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ ေက်ာသားျဖဴျဖဴေလးက သူရ မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာသည္။

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ေက်ာသားျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္းေလးကို ပါးစပ္နဲ႕ ျပြတ္ခနဲမည္အေအာင္အသာစုတ္လိုက္သည္။

သူရ စုတ္လိုက္တဲ့ေနရာမွာ အနီကြက္ေလးတစ္ကြက္ေပၚလာသည္။

သူရ ေနာက္ထပ္ သံုးေလးခါေလာက္ျပြတ္လုိက္ျပန္သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ျဖဴျဖဴေလးမွာ အနီကြက္ေလးငါးကြက္ေလာက္ရေတာ့မွ သူရ သူ႕ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးနဲ႕ မမေရႊစင္ ေနာက္ေက်ာကို

ဖိကပ္ထားလိုက္ရင္း ေအာက္ကညီေတာ္ေမာင္ကို လုပ္ငန္းစဖုိ႕ျပင္သည္။

လက္တစ္ဖက္နဲ႕ညီေတာ္ေမာင္ကို အသာကိုင္ထိန္းရင္း ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲကေတာင္ၾကားေလးရွိရာကို ပြတ္ဆြဲလိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္ ေပါင္ကို

အသာကားေပးလိုက္ရင္းဖင္ကိုလည္းေနာက္ကို ေကာ့ပစ္ေပးသည္။

အေနအထားကေတာ့ အဆင္ေျပေနသည္။

သူရ လည္း ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္း၀ေလးမွာအသာတည့္ရင္း တရစ္ခ်င္းစီထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။

အရည္ေတြရႊဲေနေပမဲ့ မမေရႊစင္ အဖုတ္ေလးက စီးစီးပိုင္ပိုင္နဲ႔လုပ္လို႕ေကာင္းလြန္းလွသည္။

သူရ ႏွစ္ခါေလာက္ျပီးထားျပီးသားမို႕ စိတ္ထိန္းဖုိ႕မလိုေတာ့ပဲ အားရပါးရလုပ္ႏုိင္သည္။

မမေရႊစင္အဖုတ္ၾကီးကလည္း လုပ္လိုက္တုိင္း အရသာရွိသည္ခ်ည္းပင္။

သူရ အတန္မမေရႊစင္ အဖုတ္ထဲ၀င္တုိင္း တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ျမည္ေနသည္။

မမေရႊစင္လည္း သူရ ေဆာင့္ခ်က္တုိင္းကို အသံတုိးတုိးေလးညည္းရင္း ခံသည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ႏုိ႕အံုျဖဴျဖဴနုနုၾကီးေတြကုိေနာက္ကေန စံုကိုင္ရင္းေဆာင့္ရတဲ့အရသာမွာ ဘာနဲ႔မွမတူေအာင္ပင္ေကာင္းလြန္းလွသည္။

သူရ လက္က မမေရႊစင္ ႏို႕ၾကီးေတြကို စံုကိုင္ရင္းေဆာင့္လုိက္၊ မမေရႊစင္ရဲ႕ ေက်ာျပင္နဲ႔ ဗုိက္သားရွပ္ရွပ္ေလးကို တရြရြပြတ္လိုက္နဲ႔ ေအာက္ကလည္း

မနားတမ္းေဆာင့္သည္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ၾကဲျပီးေတာ့ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ တအားအားညည္းရင္း ဒူးေတြေခြက်သြားသည္။

သူရ မမေရႊစင္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးအိအိေလးကို အသာထိန္းရင္းေမွးျပီးေတာ့ေဆာင့္လိုက္တာ အဖုတ္ထဲကတရစ္ရစ္ဆြဲငင္မႈေၾကာင့္ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲျပီးသြားရသည္။

သူရ တဗ်င္းဗ်င္းပန္းထုတ္တဲ့အေရေတြကို မမေရႊစင္အဖုတ္ၾကီးက ညွစ္ျပီးဆြဲစုတ္ယူေနသည္။

ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့အဖုတ္ၾကီး...။ သူရ မမေရႊစင္အဖုတ္ထဲမွာ ညီေတာ္ေမာင္ကိုစိမ္ထားရင္း ေတြးမိသည္။

ပစၥည္းေကာင္းတစ္ခုကို အပိုင္ရလိုက္သလို စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ေနမိသည္။

သူရနဲ႔သာမေတြ႕လို႕ မမေရႊစင္အပ်ဳိၾကီးျဖစ္သြားရင္ ေတာ္ေတာ္ႏွေျမာဖုိ႕ေကာင္းမည္လို႕ေတာင္ထင္မိသည္။

ခဏေလာက္နားျပီးေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္လံုးအျပန္အလွန္ ေဆးေၾကာသန္႕စင္ေပးၾကသည္။

မမေရႊစင္ကို အခန္းထဲမွာ ခဏထားခဲ့ျပီး သူရ စားစရာေတြသြား၀ယ္သည္။

အခန္းထဲမွာပဲ Channel V ကလာတဲ့ MTV ေတြထုိင္ၾကည့္ရင္းေန႔လည္စာစားၾကသည္။

ေန႕လည္စာစားလုိ႕ျပီးေတာ့ ဟိုလိုင္းေျပာင္းၾကည့္ ၊ ဒီလိုင္းေျပာင္းၾကည့္နဲ႔ တရုတ္ဟာသကားတစ္ကားေကာင္းတာနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္နဲ႔ ေစာင္အၾကီးၾကီးထဲမွာ အတူတူ၀င္ျခံဳရင္းၾကည့္ၾကသည္။

သူရ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း မမေရႊစင္ႏုိ႕အံုၾကီးေတြကို အသာကိုင္မိသည္။

တစ္ခါတေလ ရုပ္ရွင္ထဲက တရုတ္မင္းသမီးကိုၾကည့္ရင္း မမေရႊစင္ ႏုိ႕ေတြကို ညွစ္တာအားပါသြားလို႕ မမေရႊစင္က သူရလက္ကို အသာရိုက္ရင္းဖယ္သည္။

''ေမာင္.... မင္းသမီးအမွတ္နဲ႔ကိုင္ေနတယ္ဟုတ္လား။''

''ဟီး... ဟုတ္ပါဘူးမရဲ႕... မမႏုိ႕ေတြက အိျပီးအရမ္းကိုင္လို႕ေကာင္းလို႕လက္လြန္သြားလို႕ပါ။''

မမေရႊစင္ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ သူရ ကိုမ်က္ေစာင္းထုိးျပီး  ရုပ္ရွင္ကိုသာ ဆက္ၾကည့္ေနသည္။

ရုပ္ရွင္တစ္၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူရ စိတ္ေတြ ရြစိရြစိျဖစ္လာျပီ။

ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ရင္း တီဗီၾကည့္ေနတဲ့ မမေရႊစင္တစ္ကိုယ္လံုးကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္လုိက္၊ ရင္သားလွလွေတြကိုကိုင္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေနသည္။

သူရ လက္က မမေရႊစင္ေပါင္ၾကားကိုသြားႏိႈက္ေတာ့ မမေရႊစင္ေပါင္ကို ေစ့ရင္း သူရလက္ကိုဆြဲဖယ္သည္။

''ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတယ္ကြာ၊ မကဲနဲ႔ ၊ ဒီမွာ ၾကည့္လို႕ေကာင္းေနတာကို..''

သူရ လည္း မမေရႊစင္ေက်နပ္ေအာင္ အသာျငိမ္ျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဟန္ေဆာင္ေနမိသည္။

သူရ စိတ္ေတြက ေတာ့ ရင္ခြင္မွာ အိပ္ေနတဲ့ ခ်စ္လို႕မရိုးႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေရေဆးငါးၾကီးဆီမွာပဲရစ္၀ဲေနသည္။

တစ္ခ်က္ရုပ္ရွင္ထဲက ရယ္ရတဲ့အခန္းကိုၾကည့္ရင္း မမေရႊစင္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ရယ္တာကို သူရေတြ႕လိုက္ရေတာ့

စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့၊ ျပံဳးေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို အသာနမ္းစုတ္ရင္း မမေရႊစင္ကိုယ္လံုးေပၚတက္ခြလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ဘာမွေျပာခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ သူရ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္နဲ႔ပဲ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။

လႈပ္ရွားမွ မုန္႕စားရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္းပဲ မမေရႊစင္မုန္႕ေပါင္းၾကီးကို စားဖုိ႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။

သူရ ေထာင္မတ္ေနျပီးတဲ့ညီေတာ္ေမာင္ကို မမေရႊစင္ရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲမွာေနရာခ်ေပးလိုက္သည္။

၀င္ေနၾကမိတ္ဖက္ေတြမုိ႕ ညီေတာ္ေမာင္က အဖုတ္ေလးထဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ပဲ၀င္သြားသည္။

သူရ အေပၚကေန အုပ္မုိးရင္းမမေရႊစင္ မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုၾကည့္ရင္း ေဆာင့္မိသည္။

တစ္ခ်က္ျပီး တစ္ခ်က္.....

တေအာင့္ေလာက္ေဆာင့္ျပီးေတာ့ မမေရႊစင္ အဖုတ္ကလည္း အရည္ေတြလိုက္လာသည္။

အသြင္းအထုတ္လုပ္ရတာ ေခ်ာေမြ႕လာတာနဲ႔ သူရလည္း မမေရႊစင္လည္တုိင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကိုနမ္းရင္း ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္သည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ လက္ေတြကလည္း သူရ ရင္အုပ္က်ယ္ၾကီးကို တရြရြပြတ္သပ္ေနသည္။

''ေကာင္းတယ္... ေဆာင့္... အား.... အ..''

မမေရႊစင္ရဲ႕ တဏွာသံေလးေတြေၾကာင့္ သူရ ေဆာင့္ရတာပိုအားရွိသည္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္အားရေအာင္လုပ္ျပီးေတာ့ သူရ မမေရႊစင္ အဖုတ္ထဲမွာပဲ အရည္ေတြပန္းထုတ္ရင္း တစ္ခ်ီျပီးသြားျပန္သည္။

မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မမေရႊစင္ သူရရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို အသာထုရင္းေျပာသည္။

''ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတာကြာ...၊ ဘယ္ေတာင္ေရာက္သြားလည္းမသိဘူး၊ ဆင္းေတာ့။''

သူရလည္း အသာေလ်ာဆင္းျပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္သည္။

ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ျပန္အထြက္မွာေတာ့ မမေရႊစင္ကိုေမးလိုက္သည္။

''မမ.... ၊ ေရမေဆးေတာ့ဘူးလား။''

''ဟင့္အင္း၊ ဒီမွာ ဇာတ္ကားေကာင္းေနတယ္။''

ဒူးေခါင္းႏွစ္ခုေပၚမွာ လက္တင္ရင္း ရုပ္ရွင္ကိုသဲသဲမဲမဲထိုင္ ၾကည့္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ သူရ ဘက္ကိုေတာင္ လွည့္မၾကည့္ပဲေျပာသည္။

''အပ်ဳိၾကီး... ၊ အခုမွ အသည္းအသန္ၾကည့္ေနတယ္၊ အရင္ကမၾကည့္ဖူးဘူးလား။''

''အင္း.. ဟုတ္တယ္ ၊ ရုံးအလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႕အခ်ိန္မရလို႕ေလ၊ ခစ္ခစ္

အခုမွ ၾကည့္လို႕ရတုန္းေလးကို...''

''ဟုတ္ပါျပီ၊ ၾကည့္ပါၾကည့္ပါ၊''

 သူရ အခန္းထဲက ကုလားထုိင္မွာထုိင္ရင္း တီဗီကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ၾကည့္ေနမိသည္။

အခုလိုက်ေတာ့လည္း သူရ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ျဖစ္လဲ မမေရႊစင္ဟာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္အတုိင္းပဲ လို႕ သူရ စိတ္ထဲမွာထင္သည္။

ရုပ္ရွင္ျပီးသြားေတာ့မွ မမေရႊစင္ ေမႊ႕ယာေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်ျပီး အိပ္ေနသည္။

''ဘယ္လိုလည္း ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိတ္သတ္ၾကီး ... ေမာသြားျပီလား။''

''ေမာတာမဟုတ္ဘူးေမာင္၊ ေညာင္းတာ ၊ ေညာင္းတာ၊ ဒီလိုမ်ဳိး ဟာသကားၾကည့္ရလို႕ကေတာ့ တစ္ေနကုန္ၾကည့္လည္း မေမာဘူး။''

''ေမာတာက ေမာင္လုပ္တာသာေမာတာ။''

''ေမာင္ကဘာလုပ္လို႕လဲ။''

''ဟိုဟာလုပ္တာေလ၊''

''ဘာဟိုဟာလုပ္တာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာ...''

သူရ မမေရႊစင္ ေဘးနားကို အသာတုိးသြားရင္းေမးသည္။

''ဟိုဟာပါဆုိေန....''

''ဒီဟာလား...'' သူရ ပါးစပ္ကေျပာရင္း လက္ကလည္း မမေရႊစင္ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ၾကီးကို ဆြဲခြာလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ ကမန္းကတန္းလက္နဲ႔လိုက္ဆြဲေသာ္လည္း မမီလိုက္ေတာ့။

ေစာင္က ကုတင္ေအာက္ကိုေရာက္သြားရွာျပီ။

ကုတင္ေပၚမွာေတာ့ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနတဲ့ နတ္သမီးေလးတစ္ပါး.... (သို႕မဟုတ္) မမေရႊစင္

သူရ မမေရႊစင္အေပၚကို ဒိုင္ဗင္ပစ္ရင္း ေနာက္တစ္ေခါက္ဇာတ္လမ္းစဖုိ႕ျပင္သည္။

ကူးခတ္လို႕မ၀ႏိုင္တဲ့ ကာမပင္လယ္ျပင္ၾကီးထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုက္ကူးလို႕မျပီးႏုိင္တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရိုက္ျဖစ္ျပန္သည္။

တစ္ေနကုန္ သူရ နဲ႔ မမေရႊစင္ လုပ္လုိက္ ၊ ေရေဆးလိုက္၊ ျပန္မႈတ္လိုက္ ၊ ျပန္လုပ္လိုက္နဲ႔ ညေနေစာင္းတဲ့အထိေအာင္လုပ္ျဖစ္သည္။

ညေနေစာင္းသြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးေျခပစ္လက္ပစ္နဲ႔ ျဖစ္ေနျပီ။

''ကဲ... ျပန္ၾကစို႕ေမာင္ရာ၊ ဗိုက္ေတြလည္းဆာေနျပီ။''

''တစ္ခါေလာက္ထပ္လုပ္ရေအာင္ေနာ္၊ မမ''

''အာ.... တစ္ေနကုန္ဘယ္ႏွခါမွန္းမသိေအာင္ လုပ္ျပီးျပီပဲကြာ၊ ဒီမွာ အဖုတ္ထဲကေတာင္က်ိန္းေနျပီ ... ခစ္ခစ္''

''ဟုတ္လား...။ ဘယ္နားကက်ိန္းတာလည္း... ဥံဳဖြ လုပ္ေပးမယ္ ... လာခဲ့....''

''ေတာ္.. ေတာ္..... ေတာ္..... ေၾကာက္တယ္...''

မမေရႊစင္ ကုတင္ေပၚကေန ကမန္းကတန္းဆင္းေျပးရင္း အ၀တ္အစားေတြျပန္၀တ္သည္။

''ေမာင္... ျပန္မယ္ေလကြာ.. အ၀တ္ေတြ၀တ္ေတာ့...''

မမေရႊစင္ တက်ီက်ီနဲ႔ေျပာေနတာေၾကာင့္ သူရ မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ ထျပီး အ၀တ္အစားေတြျပန္၀တ္ရသည္။

သူရ စိတ္ထဲကအတုိင္းသာဆုိရင္ေတာ့ မမကို ျပန္မလႊတ္ပဲ အခန္းထဲမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးေခၚထားလိုက္ခ်င္သည္။

...

အျပန္မွာ မမေရႊစင္နဲ႔ ညေနစာ အတူတူစားျပီေတာ့ အိမ္ကို တစ္ခါတည္းျပန္လိုက္ပို႕လိုက္သည္။

သူရလည္း အေဆာင္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ တစ္ခ်ဳိးတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

ေနာက္ေန႕မနက္ မမေရႊစင္ဖုန္းဆက္ႏိုးမွႏုိးသည္။

''မမ... ေမာင္ေလ၊  မကိုျပန္ပို႕ျပီးထဲက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အခုမွႏိုးတယ္ သိလား။''

''မ လည္း တူတူပဲေလ၊ အခုမွ ႏုိးတာ ခစ္ခစ္....''

''ဟုတ္ပါျပီ၊ ဒါဆုိ ခဏေနရင္လာခဲ့ေတာ့မယ္ေလ၊ အိုေကလား၊''

''အင္း... ၊ အိုေကတယ္ေမာင္... ၊ ဒါပဲေနာ္... Kiss''

''Kiss ... ''

ဖုန္းကို ျပြတ္ခနဲျမည္ေအာင္နမ္းလိုက္ျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

သူရ အိပ္ရာကေနထ ၊ ေရမိုးခ်ဳိး အ၀တ္အစားလဲလွယ္ျပီး မမေရႊစင္ထံအခစား၀င္သည္။

ဒီေန႕ညေန ေလယာဥ္နဲ႔ မမေရႊစင္ ၾသဇီကို ျပန္မည္။

မမေရႊစင္ေျပာတာေတာ့ သံုးေလးရက္ပဲေနမည္ ဆုိေပမဲ့ သူရစိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံကူးတာ အဲေလာက္ျမန္မယ္လို႕မထင္မိေပ။

ျပီးေတာ့ မမေရႊစင္မိဘေတြကလည္း ျပန္လႊတ္ခ်င္မွလႊတ္မည္။

မမေရႊစင္ကတိေပးထားခဲ့သလိုမ်ဳိး ဟိုက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အတင္းဇြတ္ေပးစားလိုက္ရင္ ခက္ေပေတာ့မည္။

ဟူး....၊  သူရ ကားကိုေမာင္းလာရင္း အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕ကာ စိတ္ေတြပူေလာင္လာသည္။

သူရ ... အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ မမေရႊစင္နဲ႔ မေ၀းခ်င္ပါ။

မမေရႊစင္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းကားစက္ေတာင္ မရပ္ရေသးခင္ မမေရႊစင္ထြက္လာသည္။

အေပၚက အျဖဴေရာင္လက္တုိဘေလာက္စ္နဲ႔ ပန္းႏုေရာင္စကပ္အတုိအၾကပ္ ၀တ္ထားတဲ့ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္အရမ္းကိုလန္းေနသည္။

''မမ.... လန္းတယ္...''

''ေတာ္ပါ၊ ဒီစကားနဲ႔ပဲ လူကိုညာညာစားေနတာၾကာျပီ။''

''မညာစားပါဘူးမရဲ႕ ၊ တကယ္လွတာ၊ ဒီေန႕ ကၽြန္ေနာ္ပဲ ဒကာခံျပီး လိုက္ေကၽြးပါ့မယ္။ ဟုတ္ျပီလား။

ျပီးေတာ့ မမအတြက္လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားၾကီးလည္း၀ယ္ေပးမယ္။''

''တကယ္ေနာ္.... ေမာင္....''  မမေရႊစင္ လက္ညွိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ႏႈတ္ခမ္းနားကပ္ကာ မ်က္လံုးေလး၀င့္ရင္းေမးသည္။

''တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ကယ္... ၊ လာတက္...။''

မမေရႊစင္ကားေပၚတက္ေတာ့ သူရမ်က္လံုးက မမေရႊစင္ေပါင္ၾကားကိုေရာက္သြားသည္။

သူရ ကားက အျမင့္ကားဆုိေတာ့ မမေရႊစင္ စကပ္အတုိ၀တ္ျပီး ကမန္းကတန္းတက္လိုက္တာ ေပါင္အတြင္းသားေလးေတြ လွစ္ခနဲေပၚသြားတာကိုျမင္လိုက္ရလုိ႕ျဖစ္သည္။

သူရ ရုတ္တရက္ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ၾကီးျဖစ္သြားသည္။

မျမင္ဖူးတာလဲမဟုတ္ေပမဲ့၊ အခုလို လွ်ပ္တျပက္ေပၚလာတာကို ခိုးၾကည့္ရတာကို ရင္ခုန္သလိုျဖစ္ေနသည္။

သူရ စိတ္ကို ျငိမ္ေအာင္ ခဏထိန္းျပီးမွ ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။

ေတာ္ၾကာ ကတုန္ကရင္ နဲ႔ အကုန္ေလွ်ာက္တုိက္ကုန္မွ ျပႆနာတက္ကုန္မည္..။

ကားေပၚေရာက္ေတာ့ မမေရႊစင္ စလင္းဘက္အိတ္ထဲက ေနကာမ်က္မွန္အၾကီးၾကီးတစ္လက္ကို ထုတ္ျပီးတပ္သည္။

''မမ... အေစာၾကီးရိွေသးတယ္ေလ၊ ေနကာမ်က္မွန္ၾကီးတပ္ေတာ့မလို႕လား... ခြိ...''

''ဟီး... ဟုတ္သားပဲ၊ ဟိုက၀ယ္လာတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ တပ္ဖုိ႕ေမ့ေနတာေလ၊ မနက္ကမွ သတိရလို႕ ယူလာတာ၊ အရမ္းတပ္ခ်င္္ေနလို႕ ....'' မမေရႊစင္

သူရဘက္ကိုလွည့္ရင္း လွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္ကာ ဇက္ေလးပုရင္းေျပာသည္။

''ဒါဆုိ ေန႕လည္ေနပူတဲ့အခ်ိန္မွပဲတပ္ေတာ့မယ္ ... ဟီးဟီး..''.

''အဲဒါအေကာင္းဆံုးပဲ မမ၊ ေတာ္ၾကာ မမကို မင္းသမီးထင္ျပီး လက္မွတ္လာထုိးခိုင္းရင္ အလုပ္ပ်က္တယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။''

သူရ အသာရယ္ရင္းေမးေတာ့...

''ဟုတ္တယ္ေနာ့္.... '' မမေရႊစင္ မ်က္ႏွာကို စပ္ျဖီးျဖီးလုပ္ရင္းေျပာသည္။

ေရႊစင္လည္း သူရနဲ႔ေပါင္းမွ လူငယ္လိုျပန္ျဖစ္ျပီး ေပါေတာေတာႏုိင္လာသည္ဟုထင္မိသည္။

သူရ  မမေရႊစင္နဲ႔ မနက္စာစားျပီးေတာ့ ဘဏ္မွာေငြသြားထုတ္သည္။

အိမ္က ဒီႏွစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ သူရကို ဘဏ္ကေန ေငြမလႊဲေတာ့ပဲ ATMကတ္ထဲကို ထည့္ေပးထားသည္။

သူရ လိုေတာ့မွ လိုသေလာက္ထုတ္သံုးရသည္။

သူရ ATM စက္ထဲကေန ပိုက္ဆံထုတ္ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြကို စုကိုင္ရင္းေျပာသည္။

''ဒီမွာ ေတြ႕လား...၊ ေဘာစိေနာ္... ဟြန္း.... ေဟာဒီမမလွလွၾကီးကို စပြန္ဆာေပးမလို႕ ..''

''ဟြန္း... သူေျပာမွ လူလည္း တစ္ခါထဲကို စပြန္ဆာအေပးခံရသလိုျဖစ္ေနျပီ။''

''ဟုတ္တယ္ေလ၊ စပြန္ဆာေပးထားတာ၊ တစ္ဘ၀လံုးစာအတြက္ ၁၅၀၀.. နဲ႔..''

''ေတာ္ပါ... ၊ ေမာင္ဟာေလ၊ စကားတတ္တုိင္းေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္၊''  ေရႊစင္ သူရကို မ်က္ေစာင္းထုိးရင္းေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ ေရႊစင္ ေယာက္်ားမယူေတာ့ဘူးဆုိျပီး ေနလာခဲ့တာ သူရဆုိတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ေတြ႕မွ သူ႕အေျပာေတြမွာေျမာပါခဲ့ရသည္။

သူရရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေျပာေတြေၾကာင့္ ေရႊစင္ သူရဆုိတဲ့ေကာင္ေခ်ာေလးအေပၚတစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ အခ်စ္ေတြ တုိးတုိးလာရသည္။

သူရ မမေရႊစင္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ စူပါမတ္ကတ္ေတြသြား၊ အ၀တ္အစားေတြ၀ယ္ေပးသည္။

မမေရႊစင္လိုခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ ေမႊးပြအရုပ္ၾကီးလည္း၀ယ္ေပးလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ ေမႊးပြအရုပ္ၾကီးပိုက္ျပီး ေရွာ႔ပင္းေမာလ္တစ္ခုလုံးေလ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ သူရ ခမ်ာအထုတ္အပိုးေတြဆြဲျပီး ေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လုိက္ရသည္။

ေန႕လည္စာထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ခဏနားျပီး ေန႕လည္၂နာရီထုိးေလာက္အထိ တစ္ဆုိင္ျပီးတစ္ဆုိင္ ၊ ေရွာ႔ပင္းစင္တာတစ္ခုျပီးတစ္ခုေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။

Medical Store တစ္ခုေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူရအတြက္ မမေရႊစင္က Littmann အမ်ဳိးအစားနားၾကပ္တစ္ခု၀ယ္ေပးသည္။

တစ္သိန္းခြဲတန္နားၾကပ္....

သူရ တတိယႏွစ္အစတုန္းက နားၾကပ္အေကာင္းစား၀ယ္မယ္ဆုိျပီး အိမ္ကေတာင္းလို႕ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြက နားၾကပ္မ၀ယ္ျဖစ္ပဲ သံုးပစ္တာနဲ႔ကုန္သြားသည္။

သူရ အခုေလာေလာဆယ္ကိုင္ေနတာက ႏွစ္ေသာင္းခြဲတန္ နားၾကပ္...

သူရ မမေရႊစင္၀ယ္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားသည္။

ညဘက္ ေလယာဥ္စီးရမွာဆုိေတာ့ ညေနသံုးနာရီေလာက္မွာ မမေရႊစင္ကို ျပန္လိုက္ပို႕လုိက္သည္။

သူရ မမေရႊစင္ကို အထုတ္အပိုးေတြ အိမ္ထဲထိကူသယ္ေပးလိုက္သည္။

''ေမာင္... ေတာ္ေတာ္ေလးေမာသြားျပီလား။''

''ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေမာဘူး...။ ဟီးဟီး...''

''အခုလိုပဲ ေနာက္လည္း အျမဲတမ္းလိုက္ေပးရမွာေနာ္။

မမအသက္ၾကီးသြားမွ ဒီအဘြားၾကီးနဲ႔ အတူတူတြဲျပီးမသြားခ်င္ဘူးဆုိျပီးမျဖစ္ရဘူး။ ''

''အာ... မမကလည္း... ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။

ေမာင္က အဖုိးၾကီးအဖြားၾကီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ထိ အျမဲတမ္းအခုလိုပဲ အတူတူေလွ်ာက္လည္မွာ ဟုတ္ျပီလား။

ေနာက္သားေတြသမီးေတြရလာျပီဆုိရင္ သားသမီးေတြေျမးေတြနဲ႔ အတူတူေလ်ာက္လည္ၾကမွာ..''

''ေမာင္ကေတာ့ေနာ္...၊ ေတာ္ေတာ္ပဲ စကားတတ္၊ ဒါနဲ႔ မမ ၀ယ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေရာၾကိဳက္ရဲ႕လား။''

''ၾကိဳက္တာေပါ့မမရဲ႕ ၊ ေမာင္က အဲဒီနားၾကပ္လိုခ်င္ေနတာၾကာျပီ။ ၀ယ္ရမွာႏွေျမာတာနဲ႔မ၀ယ္ျဖစ္တာ။''

''ေမာင္...၊ မမ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာလည္းစာၾကိဳးစားရမယ္ေနာ္၊ ဂိမ္းေဆာ့တာေလွ်ာ့၊ ျပီးေတာ့ စာေမးပြဲကို အမွတ္အမ်ားၾကီးနဲ႔ေအာင္ေအာင္ၾကိဳးစား...၊ ေနာက္က်ရင္

မမက ေမာင့္လုပ္စာပဲထိုင္စားရမွာ၊ မမကို အိမ္ကအေမြျဖတ္မွာဆုိေတာ့.....'' မမေရႊစင္ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာသည္။

''မမရယ္....၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ရုတ္တရက္ၾကီးကြာ...၊ မငိုနဲ႔ေနာ္.. ''

''မဟုတ္ပါဘူး။ မမအေဖနဲ႔အေမကို သနားလို႕။ သူတုိ႕မွာ မမကိုငယ္ငယ္ေလးထဲကလိုေလေသးမရွိ အလိုလိုက္ခဲ့တာ၊ ေဖေဖဆို မမကို တအားခ်စ္တာ။''

မမေရႊစင္ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ က်လာျပီး ငိုေတာ့သည္။

သူရ မမေရႊစင္ကိုယ္လံုးေလးကိုအသာဖက္ရင္း ေခ်ာ့သည္။

''မမရယ္...၊ အစပိုင္းမုိ႕လို႕ပါ၊ ေမာင္လည္း ေတေလဂ်ပိုးမွမဟုတ္တာပဲကို၊ ေနာက္ဆုိ ေျမးေတြဘာေတြရလာရင္ ျပန္ေခၚမွာပါ...၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ ...၊ တိတ္ ..  တိတ္...''

သူရ  သူ႕ရင္ခြင္ကို မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုေနတဲ့ မမေရႊစင္ရဲ႕ေက်ာကုန္းေလးကို အသာပုတ္ရင္းေခ်ာ့သည္။

''ကဲကဲ မငိုနဲ႕ေတာ့....၊ တိတ္တိတ္....၊ ေမာင္ျပန္ေတာ့မယ္၊ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဖုန္းဆက္ ...၊ ဟုတ္ျပီလား...''

''အင္း....'' မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္း ေခါင္းျငိမ့္ျပတဲ့ မမေရႊစင္ပံုစံေလးက အသည္းယားဖုိ႕ေကာင္းလွသည္။

ပါးမွာမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းေလးေတြက နီနီေလးျဖစ္ေနတဲ့ မမေရႊစင္ကိုၾကည့္ရင္း သူရ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ မမေရႊစင္ရဲ႕ ပါးေလးကို ရႊတ္ခနဲ

နမ္းလုိက္သည္။

''အာ... အိမ္ေရွ႕ၾကီးမွာ....''

''ဘယ္သူမွ မျမင္ပါဘူးကြာ...၊ ျပန္ေရာက္ရင္ဖုန္းဆက္ေနာ္...၊ ေမာင္ျပန္ေတာ့မယ္...၊ ဟုတ္ျပီလား...။''

သူရ မမေရႊစင္အိမ္ေရွ႕ကေန ကားကိုေမာင္းထြက္လာရင္း ဘက္မွန္ကို ၾကည့္ေတာ့ သူရကို အေ၀းၾကီးေရာက္တဲ့အထိ လက္ျပေနတဲ့

မမေရႊစင္ပံုရိပ္ကိုျမင္ေနရသည္။

အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ဆုိရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေပါင္းဖက္ရမွာပါမမရယ္....။

................................................. ...............................

သူရ မမေရႊစင္ မရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ မမေရႊစင္ စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္ေအာင္ ဂိမ္းမေဆာ့ပဲ စာကိုသာဖိျပီး ၾကိဳးစားမိသည္။

ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ မမေရႊစင္ ဆီက အဆက္အသြယ္မရေသး။

တစ္ေန႕....။

သူရ ညဘက္စာက်က္ေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာသည္။ ေခၚတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရ သူငယ္ခ်င္း ေစာရန္ႏိုင္။

''ေဟ့ေကာင္ၾကီး... ဘယ္ေရာက္ေနလဲကြ။'' သူရ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ေမးသည္။

''ငါ မႏၱေလးေရာက္ေနတယ္ကြ..။''

''ေအး...၊ မင္းဘယ္မွာလဲ ၊ ငါလာၾကိဳမယ္။''

''ေဟ့ေကာင္ မလာနဲ႔၊ မလာနဲ႔ ၊ ငါဟိုတယ္မွာ..၊ ငါ့ေစာ္နဲ႔ ႏွပ္ေနတယ္၊ အခု တစ္ခါ၀ုန္းျပီးလို႕ ေစာ္ေရသြားခ်ဳိးတုန္းဆက္လုိက္တာ။''

''ေဟ....၊ ဟုတ္လွခ်ည္လားကြ၊ ဘယ္ကလဲ..၊ မင္းရည္းစားက...''

''ဟဲဟဲ... တကယ္ေတာ့ ၊  ငါေစာ္ရတာ မင္းေက်းဇူးမကင္းဘူး၊ ဟိုတစ္ခါ မင္းရန္ကုန္လာတုန္းက မင္းမရွိတုန္း မင္းဖုန္းထဲက

 ေကာင္မေလးေတြဖုန္းနံပါတ္ေတြ ငါယူထားလိုက္တယ္။

အဲဒါ ငါ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ဖုန္းဆက္ၾကဴရင္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညိသြားတာ၊ ငါတကယ္ၾကိဳက္တာကြ၊


အတည္ယူမွာ....''

''ေအးပါ...၊ ယူမွာကဟုတ္ပါျပီ။ မင္းရည္းစားဘယ္သူလဲဆုိတာသာေျပာပါ။''

''ဟဲဟဲ... မင္းသိမွာပါကြာ၊ မင္းဖုန္းထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့မင္းသူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္မွာ။

အရမ္းေခ်ာတယ္ကြာ။ ေရလည္လန္းတယ္၊ နန္းကလ်ာခမ္းတဲ့ ၊ ရွမ္းတရုတ္မေလး။

သိတယ္မဟုတ္လား..။''

''အမ္....၊ နန္းကလ်ာခမ္း...၊ ေပါင္ရင္းမွာ အမွတ္ရွိတဲ့နန္းကလ်ာခမ္းလား။''

''ဟာ...၊ ေဟ့ေကာင္...၊ မင္းမေဆးမထိုးနဲ႔ကြာ၊ ငါတကယ္ယူမွာကြ။ မင္းဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ...

ေဟ့ေရာင္ရာ...''

ေစာရန္ႏုိင္ ငိုသံပါၾကီးနဲ႔ ေျပာသည္။

''ဟားဟား...၊ ငါစတာပါကြာ..၊ ငါတုိ႕ ခရီးတူတူသြားတုန္းက စကတ္တုိ၀တ္ရင္း ေပၚသြားလို႕ေတြ႕မိတာပါကြာ။

ဘယ္လိုမွ မဟုတ္ပါဘူး...''

''ေအး...၊ အဲဒါငါ့ေစာ္ေနာ္။ မင္းေနာက္ဆုိ ငါ့ေစာ္ကို အဲလို ငမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔မၾကည့္နဲ႔၊ ၾကားလား။''

''ေအးပါကြာ... ေအးပါ၊ ငါေနာက္ကို မငမ္းေတာ့ပါဘူး။ '' သူရ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေျပာေပးလိုက္သည္။

''ေအးေအး၊ ငါ့ေကာင္မေလး ျပန္ထြက္လာျပီ၊ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္၊ ဒါပဲ..''

''ေအးေအး၊ ဘုိင္..''

''ဟူး..... '' သူရ ဖုန္းခ်လိုက္ျပီး အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕မိသည္။

တကယ္ဆုိရင္ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ သူနဲ႔က ျပတ္တယ္လို႕ေတာင္ေျပာလို႕မရေသး။

Trip က ျပန္လာျပီး ကေတာက္ကဆျဖစ္ျပီးကတည္းက အဆက္အသြယ္မလုပ္ျဖစ္တာပဲရွိသည္။

ေနာက္ သူရ မန္းေလးျပန္ေရာက္ေတာ့ မမေရႊစင္ကိစၥနဲ႔ေက်ာင္းလံုး၀မသြားျဖစ္ပဲ၊ ေလေနတဲ့ အတြင္းမွာ ျပတ္သလိုလိုျဖစ္သြားခဲ့သည္။

အခုေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းက သူရ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဟိုတယ္မွာ ကုတင္ေပၚက ညစာျဖစ္ေနေပျပီ။

နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မွ မမေရႊစင္အေပၚ သူရ ပိုျပီး ေလးစားလာမိေတာ့သည္။

သူရ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၊ အခ်ိန္မွန္ စား၊ စာက်က္ ၊ က်ဴရွင္သြားနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္လာလိုက္တာ မမေရႊစင္ ျပန္မလာတာေတာင္ တစ္လေက်ာ္ျပီ။

သူရ မမေရႊစင္ကို အခ်ိန္တုိင္းမဟုတ္ေတာင္ စာမက်က္ျဖစ္လို႕ အားတဲ့အတုိင္း သတိရမိေနသည္။

တစ္ေန႕....၊ ညလယ္ေခါင္ၾကီး.... သူရ အိပ္ေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာသည္။

ဖုန္းနံပါတ္မွာ အေပါင္းေတြနဲ႔ ဘာေတြမွန္းမသိေသာနံပါတ္ရွည္ရွည္တစ္ခု....

''ဟဲလို....'' သူရအိပ္ခ်င္မူးတူးအသံနဲ႔ ထူးမိသည္။

''ေမာင္...၊ အိပ္ေနျပီလား...၊ ''

''အင္း....၊ အခုမွ စာက်က္ျပီးလို႕ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးပါ။ ''

'' မ ျပန္လာေတာ့မွာလား။ ေမာင္အရမ္းလြမ္းေနတာ အခုလည္း စာေတြပံုမွန္က်က္တယ္၊ ဂိမ္းလဲ မေဆာ့ေတာ့ဘူး။''

''ဒါမွ မရဲ႕ေမာင္...အဲဒါမွ ခ်စ္တာ...။''

''ျပန္လာေတာ့ေလ။ မမရဲ႕...၊ တစ္ပတ္ေလာက္ဆုိျပီး ၾကာလိုက္တာ..။''

''ဟုတ္တယ္ေမာင္ေရ...။ ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေတာင္းပန္တာကို လက္မခံလို႕ၾကာေနတာ။

ေမေမကလည္း ပထမတုန္းက သေဘာတူသလိုလိုနဲ႔ အခု အေဖ့ဘက္ကပါျပီး မမကို ျပန္မလႊတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

မမအတင္းဇြတ္ျပန္သြားရင္ အေမြျဖတ္မယ္တဲ့။ မမေတာ့ ေမာင္နဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူး။

အေမြျဖတ္ခ်င္ျဖတ္ပေစ၊ ျပန္လာခဲ့မယ္လုိ႕ေျပာလိုက္တယ္။

မမျပန္လာရင္ ေနစရာအိမ္မရွိေတာ့ဘူး။ မမေနဖို႕ အိမ္တစ္လံုးအဆင္သင့္ငွားထားဟုတ္ျပီလား။''

''ဟုတ္ပါျပီ။ ေအးေဆးပါ။ ေမာင္ မနက္ျဖန္ ေမာင့္မိဘေတြကိုေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။''

''ဒါဆုိ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ေမာင္၊ အရမ္းခ်စ္တယ္သိလား။''

''တူတူပဲ...။ ေမာင္လည္းအရမ္းခ်စ္တယ္...။''

သူရ မမေရႊစင္ ဆီက ဖုန္းခ် သြားျပီးေတာ့အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္။

အိ္ပ္လို႕မေပ်ာ္မဲ့အတူတူ မထူးဘူးဆုိျပီး အိမ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။

''သား....ေျပာ.... ညၾကီးမင္းၾကီးဘာလဲ။'' သူရ အေဖနဲ႔ ေတြ႕သည္။

''ေအာ္... အေဖ၊ သား မိန္းမခိုးေတာ့မလို႕...။''

''အမ္...၊ မိန္းမခိုးတယ္ဆုိလဲ ခိုးတယ္ေပါ့ကြာ၊ ဘယ္ႏွယ္ခိုးေတာ့မလို႕လဲ။''

''မဟုတ္ဘူးအေဖရ...၊ ဒီလို.....!!!!@@##$%#@@$@$$@$#@@$$''

သူရ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပလိုက္ေတာ့  အေဖက..

''ေအးေလ၊  သူမ်ားသားသမီးကို  အေမြျဖတ္ခံရတဲ့အထိေအာင္ျဖစ္ျပီးမွဆုိေတာ့ ငါတုိ႕လည္း သေဘာတူရေတာ့မွာေပါ့။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

အပို၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္တစ္လံုးရွိတယ္၊ အဲဒါ သားတုိ႕ေနဖုိ႕ေျပာေပးမယ္၊

မနက္က်မွ ၾကည့္လုပ္ေပးမယ္ကြာ၊ အဆင္ေျပရင္ျပီးတာပဲမဟုတ္လား၊

အေဖေျပာထားျပီးသားပဲ၊ သားလုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ စာကိုသာၾကိဳးစား၊ စာေမးပြဲကို ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ေအာင္ပါေစ။''

''ဟုတ္ကဲ့ပါအေဖ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။''

''ေဟ့ေကာင္၊ မလုပ္မျဖစ္လို႕ လုပ္ေပးရတာကြ၊ လူကလက္ေတာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္၊ မိန္းမကလိုခ်င္ေနျပီ။

ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။''

''အေဖမေျပာခ်င္လဲ သားဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္..၊ တာ့တာ..။''


သူရ တစ္ေယာက္ မမေရႊစင္နဲ႔ အတူတူေပါင္းဖက္ရဖုိ႕ နီးလာျပီမုိ႕ အရမ္းေပ်ာ္ေနမိသည္။

သံုးရက္ေလာက္ေနေတာ့ မမေရႊစင္ျပန္ေရာက္လာသည္။

သူရ ကိုယ္တုိင္ မမေရႊစင္ကို ေလဆိပ္မွာသြားၾကဳိသည္။

အျပန္မွာ မမေရႊစင္ အိမ္ခဏျပန္ျပီး အ၀တ္အစားေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြယူစရာရွိတာယူသည္။

ဦးသာဒင္နဲ႔ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီကေတာ့မ်က္ႏွာမေကာင္း၊

သူရတုိ႕ ကားထြက္ခါနီး ၊ ပ်င္းရင္လာလည္ေလ ေရႊစင္ ဆုိျပီး မ်က္ရည္ေတြ၀ဲျပီးေျပာသည္။

မမေရႊစင္ အေဖက မန္းေလးကအိမ္ကို ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီကို ေရွ႕ေနနဲ႔ အပိုင္လႊဲေပးလိုက္သည္။

မမေရႊစင္ကို လက္မခံဖုိ႕လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျပာသည္။

သမီးအရင္းတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္ထိလုပ္တဲ့ ေယာကၡထီးၾကီးကိုေတာ့ သူရ နည္းနည္းလန္႕မိသည္။

သူရ တစ္ေယာက္မမေရႊစင္နဲ႔ တရားရုံးမွာ လက္မွတ္ထိုးျပီး ဖခင္ျဖစ္သူ စီစဥ္ေပးတဲ့ အိမ္မွာပဲေနျဖစ္သည္။

ေရမီးအစံုနဲ႔ အကုန္ျပည့္စံုတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးမို႕ ေနလို႕ထုိင္လို႕ အဆင္ေျပသည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အိမ္ျပန္ေတာ့ မမေရႊစင္ကို ေခၚသြားသည္။

အေျပာအဆုိ ယဥ္ေက်းျပီး အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ မမေရႊစင္ကို ေတြ႕ရေတာ့ အေမတုိ႕ သေဘာက်ၾကသည္။

ျပန္ခါနီးေတာင္ အေမက မႏၱေလးျပန္မလိုက္ပဲ သူနဲ႔တူတူေနခဲ့ဖုိ႕ေျပာေနလို႕ သူရ မနည္းေျပာယူရသည္။

အေမက သူ႕ေခၽြးမေလးပင္ပန္းမွာစိုးလုိ႕ဆုိျပီး ခိုင္းတဲ့ အကူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါထည့္ေပးလိုက္သည္။

သူရတစ္ေယာက္အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ခ်စ္ရတဲ့ မမေရႊစင္နဲ႔ တူတူေနခြင့္ရခဲ့သည္။

................................................. ..................


ဆယ္ႏွစ္ခန္႕ၾကာေသာ္....

သူရ လူနာေတြအားလံုးၾကည့္ျပီးသြားလို႕ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့သည္။

သူရ အထူးကုေအာင္ျပီးလို႕ ျပင္ဦးလြင္ေဆးရုံမွာ တာ၀န္က်တာနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တစ္ထပ္အိမ္လွလွေလးတစ္လံုးေဆာက္ျပီး ေဆးခန္းဖြင့္ျဖစ္သည္။

သူရ ေဆးကုတုိင္း ေဆးလိုက္သလို အေျပာအဆုိခ်ဳိသာျပီး ေစတနာပါတာေၾကာင့္ လူနာေတြေတာ္ေတာ္လာၾကသည္။

ဒီေန႕လည္း မနက္ကတည္းက ေဆးခန္းထဲ၀င္လိုက္တာ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေက်ာ္မွ လူနာျပတ္ေတာ့သည္။

သူရ အိမ္ထဲကို ခပ္သြက္သြက္၀င္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ကစားေနတဲ့ သားနဲ႔သမီးက ေျပးလာဖက္သည္။

သူရ သားနဲ႔သမီး ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။

''သားနဲ႔သမီး ဗုိက္ဆာေနျပီလား၊ ''

''ဆာပီေပဂ်ီး... '' စကားေျပာတတ္ကာစ သားအငယ္ေလးက မပီကလာပီကလာနဲ႔ေျပာသည္။

''ေအးေအး... သားတုိ႕ ဒီမွာေဆာ့ရင္းခဏေစာင့္ေနာ္.. ေဖၾကီး ေမေမ့ကို ဟင္းက်က္ျပီလားလို႕သြားေမးလိုက္မယ္။''

သားနဲ႕ သမီးကို ခ်ေပးထားလိုက္ေတာ့ အရုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ထိုင္ျပီးေဆာ့ေနၾကသည္။

သူရ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ျပီး မီးဖုိေခ်ာင္အ၀ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမေရႊစင္တစ္ေယာက္ သူရ ဘက္ကို ေက်ာေပးရင္း ဟင္းအုိးေမႊေနသည္။

ဟင္းအုိးထဲကထြက္ေပၚလာတဲ့ ဟင္းနံ႔ေမႊးေမႊးက သူရ ကိုဆြဲေဆာင္ေနသည္။

ဟင္းနံ႕ထက္ပိုျပီး ဆြဲေဆာင္ေနတာက ဟင္းအုိးေမႊေနတဲ့သူရ ရဲ႕ မမေရႊစင္...

အိမ္ေနရင္းမုိ႕လို႕ ၀တ္ထားတဲ့ ထမိန္အပါးေလးက မမေရႊစင္ရဲ႕ စြင့္ကားတဲ့တင္လံုးၾကီးေတြကို မဖံုးအုပ္ႏုိင္ေပ။

တစ္သားေမြးျပီး တစ္ေသြးလွ၊ ႏွစ္သားေမြးျပီး ႏွစ္ေသြးလွေနတဲ့ မမေရႊစင္သည္ အိမ္မႈကိစၥေတြအျပင္၊ ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းပံုမွန္လုပ္တာေၾကာင့္

ကိုယ္လံုးေလးက ေက်ာ့ရွင္းျပီးလွပေနသည္။

''ဗိုက္ဆာျပီ၊ အေမၾကီးေရ... ၊ ျမန္ျမန္ခ်က္ပါဗ်ဳိ႕....''

သူရ မမေရႊစင္အေနာက္ကို ကပ္သြားကာ သိုင္းဖက္ရင္းေျပာသည္။

လက္တစ္ဖက္က မမေရႊစင္ရဲ႕ ဆူဆူျဖိဳးျဖိဳးႏုိ႕ၾကီးတစ္လံုးကို အုပ္ကိုင္ထားသလို ၊ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က ေပါင္ဂြၾကားက

မုန္႕ေပါင္းလွလွၾကီးေနရာကိုအုပ္ကိုင္ထားသည္။

''ေမာင္....၊ ဒီမွာ ဟင္းခ်က္လို႕မျပီးေသးဘူးကြာ။ သားနဲ႔သမီးရွိတယ္၊ မကဲနဲ႔...''

''သားနဲ႔သမီးက အေရွ႕မွာပါကြာ... ၊ ထမင္းမစားခင္တစ္ခါေလာက္..... ဟဲ..ဟဲ....''

''အာ.... ေတာ္ေတာ့ကြာ...''

သူရ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ မမေရႊစင္ရဲ႕ ထမိန္ပါးေလးကို အသာလွန္တင္လိုက္သည္။

မမေရႊစင္လည္း အလိုက္တသိပင္ ဟင္းအုိးေမႊတဲ့ဇြန္းကို အသာခ်ထားလိုက္ျပီး ဂက္စ္မီးဖုိတင္ထားတဲ့ေက်ာက္ခံုေပၚမွာလက္ေထာက္ရင္း တင္ပါးကို

အသာေနာက္ကိုေကာ့ေပးသည္။

မမေရႊစင္ရဲ႕ ထမိန္ေလးကို ခါးလည္ထိေအာင္အသာဆြဲတင္လိုက္ျပီး ေပၚလာတဲ့ တင္ပါးအယ္အယ္ၾကီးေတြကို အရသာခံၾကည့္ေနဆဲ....

တီ.... တီ....

အိမ္ေရွ႕က ဟြန္းသံၾကားရသည္။

''ေဖၾကီးေရ.... ဧည့္သည္လာတယ္။''

အိမ္ေရွ႕က သမီးအၾကီးရဲ႕ ေခၚသံကိုၾကားရသည္။

''ဟာကြာ....၊ စားရခါနီးမွ...၊ မမပဲ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့....။''

 သူရ ေနာက္ကို အသာဆုတ္ရင္းမေက်မခ်မ္းေျပာလိုက္သည္။

''ဒါဆုိ ေမာင္ဟင္းအုိးေမႊထားလိုက္ေနာ္... ၊ ခဏေနရေတာ့မွာ...''

မမေရႊစင္ ထမိန္ကို အသာျပန္ဆြဲခ်ရင္း အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္သြားသည္။

သူရ တင္းေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ၾကက္သားဟင္းအိုးအေပၚပဲ ပံုခ်လိုက္ျပီး နာနာေမႊလိုက္သည္။

''ေမာင္ေရ.... ၊ ဒီကို ခဏလာပါဦး....''

''ေအး... လာျပီလာျပီ...၊''

သူရ ဟင္းအုိးကို ေဘးဘက္ အသာခ်ထားလိုက္ျပီး အိမ္ေရွ႕ကို ခပ္သြက္သြက္ထြက္လာခဲ့သည္။

အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ထားတာက ေနာက္ဆံုးေပၚ မာစီဒီးဘင့္ဇ္ ကားနက္ၾကီးတစ္စီး...

ကားေပၚကဆင္းလာတာက ရုပ္ရည္သန္႕သန္႕နဲ႔ ဦးေလးၾကီးနဲ႔ အေဒၚၾကီး စံုတြဲ...

ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့အေဒၚၾကီးကို မမေရႊစင္ အေျပးသြားဖက္သည္။

သူရလည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ဧည့္သည္ေတြနားကို အသာေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

အနားေရာက္ေတာ့ မမေရႊစင္ က သူရဘက္လွည့္ျပီး..

''ေမာင္.... ၊ ဒါ မရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမေလ၊ ''

''ေအာ္...၊ ဟုတ္... ၊ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်ာ...၊''

လူၾကီးက သူရကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ရင္း...

''ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ငါတုိ႕သမက္က ေခ်ာသားပဲကြ...၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ မိန္းမ...။''

''ရွင္ငယ္ငယ္ကလိုပဲေပါ့.... ''

ေဘးနားကအေဒၚၾကီးကလည္း အသာရယ္ရင္းေျပာသည္။

''ငါငယ္ငယ္က သူ႕ထက္ပိုေခ်ာတယ္ကြ...။ ဟားဟား...''

သူရ ရုတ္တရက္မုိ႕ မင္တက္မိေနတာနဲ႔ အသာျပံဳးျပီးငိုင္ေနရသည္။

''ငါ့ေျမးေလးေတြေကာ ရွိလားကြ...။''

''ဟုတ္... ဟုတ္....၊ သားနဲ႔သမီးေရလာပါဦး....'' သူရ အိမ္ထဲက သားနဲ႔သမီးကို ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

ေယာကၡမ စံုတြဲက အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္စီခ်ီရင္း....

''ငါ့ေျမးၾကီးေတြကြာ... ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ...''

''ကဲကဲ.... ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကားထဲက ယူခ်ၾကကြာ...။''

''ငါတုိ႕ အိမ္ထဲ၀င္ေတာ့မယ္။'' ေယာကၡထီးၾကီးက သူ႕ေျမးကို ခ်ီရင္းအိမ္ထဲ၀င္သြားသည္။

ေယာကၡမၾကီးလည္း သူ႕ေျမးမေလးလက္ကိုတြဲရင္း အိမ္ထဲလိုက္၀င္သြားသည္။

သူရ ရုတ္တရက္ၾကီးျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနကို နားမလည္ႏိုင္ပဲ အိမ္ထဲ၀င္သြားတဲ့ ေယာကၡမတို႕စံုတြဲကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

''ေမာင္....၊ အထုတ္ေတြလာကူသယ္ေလကြာ၊ ဒီမွာ တစ္ေယာက္ထဲမႏိုင္ဘူး။''

မမေရႊစင္အသံၾကားမွ သူရ မမေရႊစင္ ဆီ ကမန္းကတန္းေျပးသြားမိသည္။

လက္ေဆာင္ထုတ္ေတြယူရင္း.... သူရ မမေရႊစင္နဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္မိသည္။

''မမ''

''ဟင္''

''မမ ေဖေဖနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ဘယ္သူပိုေခ်ာလဲ..။''

''ေဖေဖကပိုေခ်ာတာေပါ့။ ခစ္ခစ္''

''ဟာကြာ.... ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္တယ္...၊ လိပ္မ်ဳိးပဲ ....

''စတာပါ.... ေမာင္က မမအတြက္ေတာ့ ဒီကမာၻမွာအေခ်ာဆံုးပဲ ဟုတ္ျပီလား။''

''ဒါမွ ေမာင့္ မိန္းမကြ.... ဟားဟား...ဟား..''

''ခစ္ခစ္.... ခစ္....''

မမေရႊစင္ရဲ႕ ရယ္သံလြင္လြင္ကေလးက ထြက္ေပၚလာေတာ့ေလသည္။




...........------------------------------------  ျပီးပါျပီ -----------------------------------................................

အိပ္မက္သခင္